Η συλλογική μας νοημοσύνη

Επειδή χθες και σήμερα πολλοί φίλοι bloggers αλλά και ενημερωτικά sites και portals αναδημοσιεύουν την θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου όσον αφορά στην καταπολέμηση της διαφθοράς, χρήσιμο είναι σε αυτό το σημείο να πούμε 2 πράγματα περί κομματικών εξαγγελιών, προεκλογικών και μη.
Επειδή η χρόνια κούραση και απογοήτευση αρκετά συχνά επηρεάζει το ύφος της γραφής μας - αλλά ποτέ το ήθος μας, και επειδή θέλουμε και εμείς που και που να είμαστε “politically correct”, δεν θα απαντήσουμε στον κ. Παπανδρέου με την πένα μας για 2 λόγους. Αφενός έχει το ελαφρυντικό του μειωμένου καταλογισμού αφετέρου υπάρχει πολύ βαρύτερη γραφίδα να αντιταχθεί. Παρόλα αυτά, να επισημάνουμε ότι ο μειωμένος του καταλογισμός δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη τού να μην μας θεωρεί διανοητικά ανεπαρκείς ή έστω μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας.
Παραθέτουμε, λοιπόν, απόσπασμα από ένα κείμενο του Χρήστου Γιανναρά που γράφτηκε ακριβώς 20 χρόνια πριν. Πριν τις εκλογές του 1989. Στις 29 Απριλίου 1989.
Στις εκλογές που έρχονται δεν θα κριθούν “απόψεις”. Ούτε ιδεολογίες. Είναι ίσως η μοναδική φορά που ο ψηφοφόρος δεν έχει θεωρητικό πρόβλημα. Το “εποικοδόμημα” έχει καταρρεύσει, έχουμε μπροστά μας γυμνά και ψηλαφητά “υλικά” γεγονότα. Όποιος επιμένει να τα αγνοεί, επιλέγει θελημένα την αχρήστευση της λογικής του. Την αναπηρία της άνοιας. Στις εκλογές αυτές κρίνεται ο δείκτης της συλλογικής μας νοημοσύνης. […]
Στις εκλογές που έρχονται κρίνεται ο συλλογικός μας δείκτης νοημοσύνης. Δεν μπορεί να υπάρχει Έλληνας που να μην καταλαβαίνει την διαφορά του άσπρου από το μαύρο, της μέρας από τη νύχτα, των “υλικών” γεγονότων από τη ρητορεία του μπαλκονιού.
Σήμερα, δικαιολογείται (όπως σε κάθε κοινωνία) ένα ποσοστό συλλογικής άνοιας – παραίτησης από τη λογική –, ποσοστό πληθυσμού που άγεται από άλογες ψυχολογικές παρορμήσεις. Όπως δικαιολογείται και ένα ποσοστό ανθρώπων που υποτάσσουν τη λογική τους σε εγωκεντρικά συμφέροντα και ταπεινές εξαρτήσεις. Το ερώτημα είναι, αν αυτά τα ποσοστά θα αποδειχθούν καθοριστικά της ζωής και της αξιοπρέπειας της ζωής του συνόλου των Ελλήνων, της τύχης των παιδιών μας. Οι αποχαυνωμένες φυσιογνωμίες στα νυχτερινά “φαγάδικα”, το άδειο βλέμμα της κορεσμένης ανίας των χρυσοφόρων μυρηκαστικών, είναι άραγε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του Νεοέλληνα; Μπορεί αυτή η πλήθουσα παχυδερμία να ριγήσει άραγε και πάλι στη σκέψη της “πατρίδας”, της “τιμής”, της “αξιοπρέπειας”; Σε αυτά τα ερωτήματα θα δώσουν απάντηση οι επερχόμενες εκλογές. […]
“Κεφάλαιον επί τοις λεγομένοις” – σίγουρα εξοργιστικό για τους επαγγελματίες των ιδεολογιών και της πολιτικής: Στις εκλογές που έρχονται δεν κρίνονται κόμματα. Κρίνεται η νοημοσύνη μας, οι ηθικές μας αντιστάσεις, η κοινωνική μας εγρήγορση. Όταν πιάνει το σπίτι σου φωτιά, πρέπει πρώτα να τη σβήσεις, για να έχεις μετά περιθώρια επιλογής εγκαταβίωσής σου. Οι ερχόμενες εκλογές θα είναι αφετηρία πολιτικών διαμορφώσεων, όχι κατάληξη πολιτικών επιλογών.
Ίσως να σφάλλω – ας μου υποδειχθεί από συνετότερους Έλληνες. Μακάρι να επικεντρωνόταν η προεκλογική διαμάχη στην υπόδειξη τέτοιων σφαλμάτων.
Σαν να γράφτηκε χθες…ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ