Μητσοτάκης : Ο άνθρωπος που κέρδισε όλες τις μάχες και έχασε τον πόλεμο.

Εκλογές στη Νέα Δημοκρατία.

Συγχαρητήρια στον κόσμο της Δεξιάς.

Πήρε μόνος του το κόμμα του

από τα χέρια του "σφετεριστή".

Ο Μητσοτάκης κατόρθωσε το ακατόρθωτο.

Κέρδισε όλες τις μάχες και έχασε τον πόλεμο.

Το ΕΑΜ.Β’ έχει συνηθίσει τους φίλους του να παίρνει έγκαιρα θέση στα μεγάλα πολιτικά γεγονότα και οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας ήταν ένα τέτοιο μεγάλο πολιτικό γεγονός. Γιατί όμως το ΕΑΜ.Β’, αλλάζοντας τη συνήθη τακτική του, τοποθετείται εκ των υστέρων σ' αυτό το ζήτημα; Μήπως φοβήθηκε να κάνει πρόβλεψη των εξελίξεων, μη τυχών και εκτεθεί; Όχι βέβαια. Η πολιτική μοιάζει με τον πόλεμο και στον πόλεμο δεν υπάρχουν μυστήρια …και οι εκπλήξεις, όταν συμβαίνουν, είναι σπάνιες. Ως εκ τούτου οι προβλέψεις γίνονται πάντα εκ του ασφαλούς. Γνώση χρειάζεται και όχι μαντικές ικανότητες. Στην πολιτική γίνονται μάχες και οι μάχες κερδίζονται ή χάνονται με βάση τη λογική. Οι ισχυροί, όταν είναι έξυπνοι, νικάνε πάντα και αυτό είναι κανόνας. Αν ο ισχυρός δεν είναι έξυπνος, θα χάσει και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Ανάλογα δηλαδή με τις κινήσεις των "στρατηγών" πάνω σε ένα γνωστό πεδίο μάχης, μπορείς εξ’ αρχής να γνωρίζεις το τελικό αποτέλεσμα. Το θαύμα, δηλαδή, δεν είναι να προβλέψεις το αποτέλεσμα. Το θαύμα είναι να μην έρθει το αποτέλεσμα που προβλέπεις. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο Λεωνίδας δεν έγινε ένας από τους πιο διάσημους στρατηγούς στην ανθρώπινη ιστορία επειδή απλά ήταν γενναίος. Γενναίοι υπήρχαν χιλιάδες πριν από αυτόν και άλλοι τόσοι μετά από αυτόν. Ακόμα και οι τρελοί ήταν και θα είναι γενναιότεροι από αυτόν. Τον Λεωνίδα τον έκανε διάσημο η λογική του. Τον Λεωνίδα τον έκανε διάσημο η στρατηγική του σκέψη. Τον Λεωνίδα τον έκαναν διάσημο οι Θερμοπύλες.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το όλο μυστικό. Δεν θα υπήρχε κανένας Λεωνίδας, αν δεν υπήρχαν οι Θερμοπύλες. Αν υπήρχε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να σταματήσει το περσικό "ποτάμι", που κατέκλυζε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, μόνον στις Θερμοπύλες θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Γιατί; Γιατί μια μικρή στρατιωτική μονάδα —όσο καλά εκπαιδευμένη κι αν είναι— μόνον σε ευνοϊκό πεδίο γι' αυτήν μπορεί να πολεμήσει έναν τεράστιο αντίπαλο. Φράγμα φτιάχνεις στα στενά και όχι στις πεδιάδες. Απλά πράγματα. Αν δηλαδή κάποιος προέβλεπε ότι ο Λεωνίδας θα "καθυστερούσε" τους Πέρσες, δεν θα ήταν μάντης. Λογικός θα ήταν και θα θαύμαζε τη στρατηγική του σκέψη. Αν ο Λεωνίδας έβγαινε στον θεσσαλικό κάμπο και πάλι δεν θα χρειαζόταν μαντική σκέψη, για να προεξοφληθεί το αποτέλεσμα. Θα έχανε πανηγυρικά. Θα τον έθαβαν οι Πέρσες στη μέση του θεσσαλικού κάμπου. Όχι στην ιστορία δεν θα είχε θέση, αλλά ούτε στη στατιστική.

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Το ΕΑΜ.Β’ έχει ιεραρχημένους τους εχθρούς του. Πρώτος ανάμεσα σ' αυτούς —και με τεράστια διαφορά από τους υπόλοιπους— είναι ο Μητσοτάκης. Ο διαβόητος αποστάτης. Ο αρχηγός του παρακράτους. Ο εκλεκτός των διαφόρων Μπους και των μυστικών υπηρεσιών τους. Ως εκ τούτου είναι δεδομένες οι σχέσεις του Μητσοτάκη με τους Έλληνες. Ό,τι θίγει τον Μητσοτάκη, ευνοεί τους Έλληνες και το αντίθετο. Ό,τι χάνει ο Μητσοτάκης, το κερδίζουν οι Έλληνες και το αντίθετο. Σ' αυτήν τη μάχη ο Μητσοτάκης αγωνίστηκε, για να πάρει υπό τον απόλυτο έλεγχό του το ένα από τα δύο κόμματα του δικομματισμού. Η μάχη ήταν ζωτικής σημασίας τόσο για τον ίδιο όσο και για τους Έλληνες. Ό,τι όμως αφορά τους Έλληνες, αφορά και το ΕΑΜ.Β’ και εδώ μπορούμε να δώσουμε τις απαντήσεις για τη στάση μας.

Το ΕΑΜ.Β’ γρήγορα διαπίστωσε ότι ο Μητσοτάκης "ρέπει" προς το σφάλμα. Ο άνθρωπος, που κέρδισε όλες τις μάχες, έδειχνε ότι μπορεί να χάσει τον πόλεμο. Στη μεγαλύτερη ήττα που υπέστη η Νέα Δημοκρατία, η Ντόρα, "εκφράζοντας" τα αισθήματα της οικογένειάς της, έδειχνε βιαστική για τη διαδοχή και όποιος βιάζεται κάνει λάθη. Πόσο μάλλον όταν έχει συναίσθηση της παντοδυναμίας του και υποτιμά τους άλλους. Μιας παντοδυναμίας, η οποία "δηλωνόταν" προκλητικά και απροκάλυπτα εδώ και αρκετά χρόνια. Όπως τότε στην επέτειο της Ντόρας, που, για να δείξει την "ισχύ" της, δήλωσε ότι το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ ήταν καλεσμένο στην αυλή της. Η οικογένεια ήταν παντοδύναμη και δεν το έκρυβε. Το αντίθετο μάλιστα. Το "φώναζε". Τα "πέτρινα" χρόνια της κοινωνικής απομόνωσης της οικογένειας —λόγω της αποστασίας— είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

Τα "θολά" και γεμάτα αλαζονεία μάτια της Ντόρας έδειχναν τη "μέθη" του πατέρα της και οι μεθυσμένοι στρατηγοί παρασύρονται στα λάθη, ακόμα και όταν δεν τα σκέφτονται οι ίδιοι. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για "μέθη" του στρατηγού. Στο βλέμμα της Ντόρας τη νύχτα της ήττας της Νέας Δημοκρατίας είδαμε την περιφρόνηση της Ντόρας προς τους ξένους γι' αυτήν Δεξιούς. Τους "δούλευαν" κανονικά και δεν είχαν λόγο να ανησυχούν ότι θα τους "ξαναδούλευαν" και στο μέλλον. Η διαφθορά του παρακράτους των Μητσοτάκηδων ήταν υπεύθυνη για τη συντριβή του κόμματος της Δεξιάς και οι ίδιοι οι Μητσοτάκηδες όχι μόνον δεν θα τιμωρούνταν, αλλά θα "έπαιρναν" ως ανταμοιβή τους το ίδιο το κόμμα. Είχαν πετύχει το ακατόρθωτο και δεν μπορούσαν να το κρύψουν.

Δεν μπορούσαν όμως να κρύψουν και το μίσος τους. Το μίσος της οικογένειας απέναντι στην ίδια τη Δεξιά. Το μίσος της απέναντι στους μεγαλοπαράγοντες της Δεξιάς, οι οποίοι με σκυμμένα τα κεφάλια θα αποδέχονταν την ταπείνωση εξαιτίας εγκλημάτων, τα οποία διέπραξαν άλλοι. Το μίσος του "παρακατιανού", ο οποίος κατόρθωσε να γίνει κύριος όλων αυτών που τον πλήγωναν. Το μίσος του "ξυπόλυτου", που έγινε "πλούσιος". Όμως, το μίσος για έναν στρατηγό είναι "μέθη" και απαγορεύεται. Ο στρατηγός είναι πάντα ήρεμος και αυτό του το εξασφαλίζει το συναίσθημα της αγάπης. Της αγάπης σ' αυτό που κάνει, ακόμα κι αν αυτό είναι εγκληματικό. Της αγάπης στην "τέχνη" του. Της αγάπης στην υστεροφημία του. Της αγάπης ακόμα και απέναντι στον ίδιο τον αντίπαλό του, εφόσον αυτός με την ύπαρξή του τού δίνει το δικαίωμα να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Αυτή η αγάπη τού εξασφαλίζει την ηρεμία. Την ηρεμία αυτού που "κεντά" και δεν βιάζεται να τελειώσει, αν δεν γίνουν όλα τέλεια. Αυτός που μισεί "βιάζεται" και κάνει λάθη. Οι δολοφόνοι και οι κλέφτες μισούν και οι στρατηγοί δεν είναι τέτοιοι.

Όμως, τα λάθη των μεγάλων είναι μεγάλα και οι συνέπειες τεράστιες. Η Ντόρα, λειτουργώντας ως "αντιπρόσωπος" του πατέρα της, μετέφερε τα συναισθήματά του. Μετέφερε μίσος. Το μίσος της εκδίκησης εκείνου, που θέλει ν' αποδείξει πράγματα. Το μίσος εκείνου, ο οποίος βιάζεται να διαχειριστεί και να διευθετήσει υποθέσεις εις βάρος των θυμάτων του. Όποιος όμως βιάζεται να διαχειριστεί αποτελέσματα μάχης, τις περισσότερες φορές χάνει την ίδια τη μάχη. Όποιος με το μυαλό του βλέπει "κάμπους", που θα μοιραστούν σε φέουδα, "ξεχνά" το "ποτάμι", το οποίο πρέπει να περάσει, προκειμένου να τους κατακτήσει. Το μυαλό του είναι στο τι θα κάνει εναντίον ποιου μετά τη νίκη και δεν βλέπει πώς "στήνεται" η μάχη. Μοιάζει με κατσαπλιά και οι κατσαπλιάδες δεν είναι καλοί στρατηγοί. Οι κατσαπλιάδες πιο πολλές δυνάμεις χρειάζονται μετά τη μάχη και όχι κατά τη διάρκειά της. Οι στρατηγοί μετά τις μάχες ξεκουράζονται, ενώ οι κατσαπλιάδες μετά τις μάχες κουράζονται.

Αυτό ακριβώς φαινόταν στα μάτια της Ντόρας, όταν αυτή στεκόταν πίσω από τον Καραμανλή στο Ζάππειο. Όταν στεκόταν πίσω από τον ταπεινωμένο Δεξιό ηγέτη τής ταπεινωμένης Δεξιάς. Φερόταν σαν αρχηγός που δέχεται απολογίες αποτυχημένων, αλλά αγνοούσε μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Δεν ήταν ακόμα αρχηγός. Αυτό ήταν ένα πολύ ισχυρό "θεμέλιο" για τραγικά λάθη και το ΕΑΜ.Β’ ήταν βέβαιο ότι δεν θ' αποφευχθούν. Ο Μητσοτάκης, είτε εξαιτίας του περασμένου της ηλικίας είτε εξαιτίας κάποιας ολέθριας έπαρσης, έδειχνε ότι δεν σκέπτεται λογικά. Έδειξε από την αρχή ότι ήταν επιρρεπής στο σφάλμα. Ο "μεθυσμένος" "Λεωνίδας" της διαπλοκής ήταν έτοιμος να "μιλήσει" και το ΕΑΜ.Β’ δεν είχε κανέναν λόγο να τον σταματήσει. Δεν θα ρίσκαρε να τον "συνεφέρει".

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Ο Μητσοτάκης, χάνοντας κάθε επαφή με την πραγματικότητα, απεμπόλησε το σύνολο των στρατηγικών του πλεονεκτημάτων. Πλεονεκτημάτων μάλιστα, τα οποία ήταν πανίσχυρα και νόμιμα και δεν αποτελούσαν αποτελέσματα "μακιαβελικής" δράσης, όπως συμβαίνει συνήθως με τον Μητσοτάκη. Από τις λίγες φορές που το "δίκιο" εξυπηρετούσε το "άδικο". Μία φορά είχε το δίκιο ο Μητσοτάκης από την πλευρά του και τα "έχασε". Μία φορά κλήθηκε να διαχειριστεί τη νομιμότητα και δεν τα κατάφερε. Δεν έχει μάθει ο άνθρωπος να διαχειρίζεται τη νομιμότητα και δεν μας φαίνεται παράξενο που τα έχασε. Το ΕΑΜ.Β’ γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πήρε θέση στο θέμα. Εφόσον ο Μητσοτάκης έδειχνε διάθεση να βγάλει μόνος του τα μάτια του, γιατί να τον σταματήσουμε;

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε με το "δίκιο", θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η όλη διαδικασία της εκλογής του αρχηγού ενός κόμματος από τη λεγόμενη κομματική βάση είναι παντελώς παράνομη. Παράνομη και παράλογη. Συνταγματικά παράνομη, εφόσον αλλοιώνει το πνεύμα του ίδιου του Συντάγματος της Δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί το Σύνταγμά μας προβλέπει ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και ως εκ τούτου η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ανήκει στην ίδια παράταξη. Η έννοια της "παράταξης", δηλαδή, χαρακτηρίζει αυτούς, οι οποίοι βρίσκονται εντός και εκτός της συνταγματικής "νομιμότητας". Παρατάξεις είναι η μεγάλη δημοκρατική παράταξη, η σταλινική παράταξη —την οποία εκφράζει το ΚΚΕ—, η επίσης αντιδημοκρατική παράταξη των βασιλοφρόνων και όλες οι μικρές ή μεγάλες ομάδες, οι οποίες δεν αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία. Οι αναρχικοί, για παράδειγμα, είναι παράταξη.

Η κάθε παράταξη έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να αναδεικνύει τη φυσική της ηγεσία με τους κανόνες και τις μεθόδους που υπαγορεύει η ιδεολογία της. Άλλοι μπορούν να το κάνουν με τη "φώτιση" κάποιων "πνευμάτων" και κάποιοι άλλοι μπορεί να το κάνουν με κλήρωση. Δικαίωμά τους είναι να κάνουν ό,τι θέλουν. Δικαίωμά τους είναι να έχουν το δικό τους "Ευαγγέλιο" και να επιλέγουν μόνοι τους τις φυσικές τους ηγεσίες. Αν οι βασιλόφρονες θέλουν βασιλιά τον "Κοκό", αυτόν θα έχουν ηγέτη. Αν οι σταλινικοί θέλουν "γραμματέα" διορισμένο κατ’ ευθείαν από τη Μόσχα, αυτόν θα έχουν. Αν οι αναρχικοί θέλουν να έχουν ως αρχηγό τους αυτόν που σπάει τις περισσότερες τζαμαρίες, αυτόν θα έχουν. Δικαίωμά τους είναι να έχουν τις ηγεσίες, οι οποίες έχουν "όραμα" μακριά από τη Δημοκρατία μας και θέλουν να τους οδηγήσουν στην προσπάθεια για την ανατροπή της Δημοκρατίας.

Η δημοκρατική παράταξη όμως, η οποία αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και η οποία κυβερνά το κράτος, την ανάδειξη της ηγεσίας της την κάνει όπως επιβάλει το δικό της "Ευαγγέλιο" και αυτό είναι ο συνταγματικός νόμος. Τι λέει αυτός ο νόμος; Ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να δημιουργούν κόμματα και να διεκδικούν την εξουσία μέσω των εκλογικών διαδικασιών. Ο κάθε πολίτης ή η κάθε ομάδα πολιτών έχει δικαίωμα να διεκδικήσει την εξουσία της Δημοκρατίας, δημιουργώντας κόμματα και συμμετέχοντας στις εκλογές. Τα κόμματα όμως δεν είναι παρατάξεις. Τα κόμματα είναι διαφορετικές "απόψεις" διαχείρισης της ίδιας Δημοκρατίας για όλους τους Έλληνες. Απλά όλοι οι δημοκράτες δεν έχουν τις ίδιες προτεραιότητες και αυτήν την ανάγκη καλύπτουν τα κόμματα. Άλλοι δημοκράτες είναι "δεξιόστροφοι" και άρα με μεγάλη ευαισθησία στα εθνικά θέματα και άλλοι επίσης δημοκράτες είναι "αριστερόστροφοι" με μια αντίστοιχα μεγάλη ευαισθησία στα κοινωνικά θέματα.

Στην πραγματικότητα τα κόμματα είναι ιδιωτικές πολιτικές "επιχειρήσεις", οι οποίες "παράγουν" πολιτικά "προϊόντα", τα οποία τα βγάζουν στην "αγορά" των εκλογών. Κάνουν ένα "μίγμα" προτάσεων και αναζητούν δημοκράτες "καταναλωτές" με γνωστές ευαισθησίες και άρα ανάγκες. Εκ του Συντάγματος, δηλαδή, οι Δημοκράτες δεν είναι μόνιμοι οπαδοί των κομμάτων, αλλά ευκαιριακοί "καταναλωτές" των "προϊόντων" τους. Όλοι τους είναι οπαδοί μόνον της Δημοκρατίας και κανενός άλλου. Ως εκ τούτου απαγορεύεται για την οποιαδήποτε μερίδα Ελλήνων δημοκρατών να αναδεικνύει ηγεσία εκτός των προβλεπομένων διαδικασιών. Απαγορεύεται η ανάδειξη παραηγεσιών, οι οποίες δεν προβλέπεται να υπάρχουν, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να έχουν κανέναν θεσμικό ρόλο …δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα να έχουν τέτοιον ρόλο.

Απλά πράγματα. Έναν άνθρωπο, τον οποίο τον έχουν ψηφίσει σε νόμιμες εκλογές πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, το Σύνταγμα τον "αναγνωρίζει" ως αρχηγό της δημοκρατικής παράταξης και του δίνει την Πρωθυπουργία. Ο φυσικός αρχηγός, δηλαδή, του συνόλου της δημοκρατικής παράταξης, είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας. Ένας κομματάρχης, ο οποίος σε κομματικές εκλογές-παρωδία λαμβάνει τον ίδιο αριθμό ψήφων, τι ακριβώς είναι; Τι ακριβώς του αναγνωρίζει το Σύνταγμα; Ποια η θεσμική ιδιότητα που του προσφέρεται, εξαιτίας αυτών των ψήφων; Σε τι διαφέρει από έναν άλλο πολίτη, ο οποίος απλά έχει ιδρύσει ένα κόμμα, χωρίς ούτε έναν ψηφοφόρο; Ούτε καλύτερη θέση στο γήπεδο δεν εξασφαλίζεις με την επίκληση αυτών των εκατομμυρίων ψήφων. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αυτές οι γελοίες ψήφοι γελοίων δραστηριοτήτων μοιάζουν με τις ψήφους που παίρνουν οι πρωταγωνιστές των reality shows. Καμία αξία δεν έχουν.

Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας αναγνωρίζει μόνον τις νόμιμες εκλογές και μόνον εξαιτίας των αποτελεσμάτων αυτών των εκλογών μοιράζει πόστα και αξιώματα. Όλες οι άλλες εκλογικές διαδικασίες είναι παράνομες. Παράνομες από τα πιο χαμηλά μέχρι τα πιο υψηλά επίπεδα. Είναι παράνομο, για παράδειγμα, που δίνονται από το κράτος δημόσια κτίρια και μέσα για τη διενέργεια αρχαιρεσιών ιδιωτικών "επιχειρήσεων". Εκτός όμως από απλά παράνομες είναι και επικίνδυνες, εφόσον δημιουργούν "παραηγεσίες" μέσα στη μοναδική και ενιαία δημοκρατική παράταξη. Παραηγεσίες, οι οποίες δεν έχουν νόημα να υπάρχουν. Δεν έχει νόημα μια μερίδα δημοκρατών πολιτών να έχει "φυσική" ηγεσία πέρα από αυτήν που προβλέπεται από το Σύνταγμα να υπάρχει για το σύνολό της. Κανένα απολύτως νόημα.

Εφόσον αυτοί οι "παραηγέτες" είναι δημοκράτες, ποιος είναι ο εχθρός των οπαδών τους, τον οποίο "στοχεύουν"; Εκτός αν κάποιοι νεοδημοκράτες ή πασόκοι θεωρούν —όπως όλοι οι υπόλοιποι, που ανήκουν σε παρατάξεις— ότι πρέπει ν' "ανατρέψουν" με όλα τα μέσα όποιον κυβερνά νόμιμα τη Δημοκρατία μας. Όπως κάνει το ΚΚΕ, οι βασιλόφρονες ή οι αναρχικοί. Για όσο διάστημα δεν ισχύει αυτό, είναι απλοί ψηφοφόροι του απλού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ και άρα "καταναλωτές" των προγραμματικών τους θέσεων. Απλά πράγματα. Η Coca-Cola με την Pepsi είναι ανταγωνιστές και πιθανόν εχθροί μεταξύ τους, αλλά οι πελάτες τους δεν είναι εχθροί μεταξύ τους. Είναι καταναλωτές, που κάνουν επιλογές. Αν ένα προϊόν πάψει να καλύπτει τις ανάγκες τους, η εταιρεία που το παράγει απλά θα κλείσει. Οι ίδιοι δεν θα χαθούν, αν χαθεί η εταιρεία. Οι ίδιοι θα γίνουν πελάτες κάποιας άλλης εταιρείας αναψυκτικών.

Το σύνολο του φασισμού της μεταπολίτευσης οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιοι κομματάρχες δεν σέβονται το "γράμμα" του Συντάγματος και κάποιοι επίορκοι δικαστικοί τούς επιτρέπουν να το κάνουν. Εντελώς παράνομα και παράλογα τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας εμφανίζονται σαν παρατάξεις. Εμφανίζονται σαν "πλατφόρμες" ομοϊδεατών σε μια Δημοκρατία, η οποία έχει τις δικές της "ιδέες". Οι πονηροί ιδιοκτήτες των ιδιωτικών "Coca-Cola" προσπαθούν και τα καταφέρνουν να πείσουν τους καταναλωτές ότι δεν είναι τέτοιοι, αλλά γνήσιοι "Cocaκολίστες" μικρομέτοχοι της εταιρείας, όπως είναι οι μεγαλομέτοχοί της. Προσπαθούν να τους πείσουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από το μέλλον της ιδιωτικής πολιτικής "εταιρείας" τους και όχι από το μέλλον της κοινής για όλους Δημοκρατίας.

Όλο το μυστικό του δικομματισμού βρίσκεται στη δυαδική "φύση" των κομμάτων του. Στην παράνομη και "επίκτητη" δυαδική τους φύση. Γνώριζαν οι ιδιοκτήτες τους πότε να "ευθυγραμμίζονται" με το Σύνταγμα και πότε όχι. Γνώριζαν δηλαδή πότε να προστατεύουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, παριστάνοντας τους ιδιοκτήτες "ιδιωτικών" πολιτικών επιχειρήσεων και πώς να διατηρούνται στη μονιμότητα της εξουσίας, παριστάνοντας τους αρχηγούς πολιτικών παρατάξεων. Αυτές οι γνώσεις ήταν δεδομένες για τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, τον Ανδρέα και θεωρητικά και για τον Μητσοτάκη. Συμπεριλαμβάνουμε και τον Μητσοτάκη, γιατί έχει κάνει χρήση του δικαιώματος του ιδιοκτήτη. Ως ιδιοκτήτης επέβαλε τη Ντόρα ή τον Κυριάκο μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν του ήταν άγνωστη η πρακτική και η χρήση του "δικαιώματος". Έχει κάνει χρήση των δικαιωμάτων, που παρέχει το ιδιωτικό καταστατικό του κόμματος υπέρ του ιδιοκτήτη του.

Όλοι οι "δεινόσαυροι" της μεταπολίτευσης με την ιδιότητα των κληροδοτών ιδιοκτητών εξασφάλιζαν τη διαδοχή τους από τα φυσικά παιδιά τους και με την ιδιότητα των ιδεολογικών ηγετών τούς έκαναν αυτόματα "μνηστήρες" της εξουσίας. Με την πρώτη ιδιότητα τοποθετήθηκαν οι Κωστάκηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Ντορούλες στους κομματικούς μηχανισμούς και με τη δεύτερη ιδιότητα έπαιρναν "σειρά" για την πρωθυπουργία. Κανένας δεν μπορούσε ν' αντισταθεί στις επιλογές των συγγενών τους, γιατί απλούστατα τα κόμματα αυτά τούς ανήκαν. Μόνον αφού τοποθετήθηκαν με τα "αξιοκρατικά" κριτήρια των συγγενών "βγήκαν" στην κοινωνία να παραστήσουν τους παραταξιακούς ηγέτες της "αξιοκρατίας". Γι' αυτόν τον λόγο ο Γιωργάκης —και γνωστός "καθαριστής" των συνεδριακών χώρων— εμφανίζεται υπέρμαχος της "αξιοκρατίας" σ' αυτήν τη χώρα. Θυμάται κανείς από ποιο "παράθυρο" μπήκε η νεαρή κάποτε Ντόρα στον μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας; Ως κόρη ιδιοκτήτη είχε μπει. Από το ίδιο "παράθυρο" που μπήκε ο όμοιός της Κωστάκης και ο επίσης όμοιός της Γιωργάκης.

Γιατί, με βάση το Σύνταγμα, τα κόμματα είναι ιδιωτικές "επιχειρήσεις" και λειτουργούν με βάση το "καταστατικό", το οποίο έχουν επιλέξει οι ιδιοκτήτες τους. Δικαίωμά τους είναι στις "επιχειρήσεις" τους να επιβάλουν όποιο καταστατικό τούς βολεύει. Είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Ό,τι θέλει κάνει ο ιδιοκτήτης του κόμματος. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιον τρίτο, δικαίωμά του είναι να το εγκαταλείψει. Δεν τον κρατά κανένας με το ζόρι. Ο ιδρυτής και εμπνευστής του κόμματος αποφασίζει για τα πάντα. Όπως αποφασίζει για τις "θέσεις" του κόμματος, έτσι μπορεί ν' αποφασίσει και για τη λειτουργία αυτού του κόμματος.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Ό,τι είναι το απαραβίαστο Σύνταγμα για μια Δημοκρατία, το ίδιο είναι και το καταστατικό για ένα κόμμα. Απαραβίαστο. Εκεί έπρεπε να "οχυρωθεί" η Ντόρα, γιατί, όποιος οχυρώνεται γύρω από τα "Συντάγματα" —που τον συμφέρουν— είναι απρόσβλητος. Εκεί έπρεπε να οχυρωθεί ο "Λεωνίδας" και να μετατρέψει την κομματική νομιμότητα σε απαραβίαστες "Θερμοπύλες". Όποιος ήθελε να την "νικήσει", θα έπρεπε να την συναντήσει σ' αυτές τις "Θερμοπύλες" και εκεί θα ήταν πραγματικά ανίκητη. Όποιος απειλούσε την κομματική νομιμότητα, θα γινόταν εχθρός του συνόλου του μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας και όχι απλά της Ντόρας. Άρα; Άρα, για να την νικήσει, έπρεπε να περάσει από "πάνω" της και όχι από "δίπλα" της. Αυτό όμως ήταν πρακτικά αδύνατον. Έλεγχε τους πάντες και τα πάντα. Σε όποιο κομματικό επίπεδο κι αν γινόταν η μάχη, θα τελείωνε με θρίαμβό της. Χίλιες φορές να συγκρουόταν με τον Σαμαρά, δύο χιλιάδες φορές θα τον νικούσε.

Αυτή ήταν η απόλυτη δύναμή της. Ένας πανίσχυρος κομματικός και κρατικοδίαιτος μηχανισμός. Δύναμη, που τον σημερινό Αντώνη θα μπορούσε να τον λιώσει και να τον κάνει "Αντωνάκη", ο οποίος θα την παρακαλούσε για μια βουλευτική έδρα. Να την παρακαλάει για βόλεμα κάποιου παιδιού του με το "δικαίωμα" του παλιού "μετόχου". Η Ντόρα στην κυριολεξία έλεγχε έναν τακτικό "στρατό" επαγγελματιών οπαδών της. Επαγγελματιών, οι οποίοι δεν ζουν για την πολιτική, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά ζουν από την πολιτική. Άνθρωποι πιστοί, εξαιτίας των συμφερόντων τους. Άνθρωποι, οι οποίοι "επενδύουν" στον Μητσοτάκη, για να συνεχίσουν τις καριέρες τους ή τις "αρπαχτές" τους. Αυτοί συνέθεταν έναν τακτικό "στρατό", ο οποίος μπορούσε να νικήσει τον οποιονδήποτε σφετεριστή" του "θρόνου". Να τον νικήσει όμως σε τακτική μάχη και σε στενές κομματικές "Θερμοπύλες", ώστε να έχει νόημα ο ισχυρός "οπλισμός" του και να μην τον ανησυχεί το μέγεθός του.

Όμως, ο "Λεωνίδας" ήταν "μεθυσμένος". Δεν αξιολογούσε σωστά ό,τι έβλεπε. Δεν έβλεπε ότι αυτός ο "στρατός" ήταν πανίσχυρος μόνον σε ένα συγκεκριμένο και απόλυτα ελεγχόμενο πεδίο μάχης. Εκεί έπαιξε ρόλο ο Αβραμόπουλος. Ο "μεθυσμένος" δεν κατάλαβε ότι ο Αβραμόπουλος ήταν ένας "λαγός", ο οποίος απλά ήθελε να την παρασύρει μακριά από εκεί όπου την συνέφερε να στέκεται. Ο Αβραμόπουλος ήταν το μυστικό της ήττας της. Συνέβαλε στην ήττα της όχι τόσο επειδή συμμάχησε με τον Σαμαρά, αλλά επειδή παρέσυρε τη Ντόρα μακριά από το σημείο που την καθιστούσε πανίσχυρη.

Η συμμαχία των αδυνάτων δεν ήταν ο λόγος της νίκης τους. Η μετακίνηση του ισχυρού ήταν ο λόγος της ήττας του. Δεν νίκησε ο Σαμαράς τη Ντόρα. Η Ντόρα ηττήθηκε από μόνη της, γιατί "πνίγηκε" στον "ωκεανό" της Δεξιάς. Σ' αυτό το σημείο ήταν καθοριστικός ο ρόλος του Αβραμόπουλου. Γιατί; Γιατί ανέλαβε να προτείνει αυτό, το οποίο, αν το πρότεινε ο ίδιος ο Σαμαράς, θα απορριπτόταν. Γιατί ανέλαβε να πει αυτό, το οποίο, αν το έλεγε ο ίδιος ο Σαμαράς, θα "ξενέρωνε" τον στρατηγό και θα τον συνέφερε από τη "μέθη". Ανέλαβε να παρασύρει τον "Λεωνίδα" στην ανοικτή "Θεσσαλία".

Σ' αυτό το σημείο έγιναν όλα τα στρατηγικά λάθη. Η Ντόρα ήταν "μεθυσμένη" και οι μεθυσμένοι "μιλάνε" πολύ. Αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις της. Αυτά έβλεπε το ΕΑΜ.Β’ και στην κυριολεξία δεν πίστευε στα "μάτια" του. Μόνη της άνοιξε την "κουβέντα" για ένα θέμα, που την συνέφερε να παραμείνει κομματικό ταμπού. Μόνη της απαξίωσε τις "Θερμοπύλες" της. Γιατί; Γιατί, ξεκινώντας την εκλογική διαδικασία και φερόμενη ως ο απόλυτα ηλίθιος άνθρωπος, "απαξίωσε" την ίδια τη διαδικασία, η οποία την συνέφερε. Με την κατάθεση της υποψηφιότητάς της έκανε "επίδειξη" δύναμης άνευ λόγου. Με χίλιες υπογραφές συνέδρων "έδειξε" στον κόσμο ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει πρόεδρος και άρα το συνέδριο θα είχε τυπικό χαρακτήρα. Αυτό ήταν μέγα λάθος της. Άνοιξε την "κουβέντα" για μια διαδικασία, που δεν την συνέφερε να συζητηθεί. Μόνη της απαξίωνε τη νίκη, η οποία θα την έφερνε εκ του ασφαλούς στην ηγεσία του κόμματος.

Μόνη της κατέστρεφε τις "Θερμοπύλες" της. Αντί να εμφανιστεί σαν ακόμα μία "ταπεινή" υποψήφια —και μόνον με τις υπογραφές που απαιτούσε ο κανονισμός— έκανε αναίτια επίδειξη δύναμης. Αντί να παίξει μια "παράσταση" δήθεν αγωνίας για το "αβέβαιο" αποτέλεσμα μιας "δήθεν" δημοκρατικής διαδικασίας, πήγε και την "ακύρωσε". Αυτό, δηλαδή, που κάνει ένα χαζό παιδί, όταν ξεκινάει να παίξει μια παρτίδα και πριν αυτή ξεκινήσει ανοίγει τα χαρτιά του, για να δείξει πόσο ισχυρός είναι. Αν ανοίξουν τα χαρτιά, κανένας δεν ενδιαφέρεται να δει την παρτίδα. Αυτός, ο οποίος ανοίγει άκαιρα τα άριστα χαρτιά του, καταστρέφει την παρτίδα που τον βολεύει. Αυτό έκανε η Ντόρα. Μόνη της ύψωσε έναν νέο "πήχη", εφόσον απαξίωσε αυτόν που τη βόλευε.

Από εκεί και πέρα ακολούθησε σωρεία λαθών. Έχοντας συναίσθηση της παντοδυναμίας της, δεν έβλεπε τις παγίδες. Άκουγε και δεν καταλάβαινε τι ακούει. Συνεχώς παρασυρόταν όλο και πιο "μακριά" από τις ασφαλείς κομματικές "Θερμοπύλες". Από τις "Θερμοπύλες", τις οποίες είχε απαξιώσει η ίδια και άρα τις εμφάνιζε "στημένες" και ως εκ τούτου "άδοξες". Ταυτόχρονα υπερεκτιμούσε την αξία του "στρατού" της. Ήταν μεγάλος ο στρατός της, αλλά όχι άπειρος. Ήταν καλά εκπαιδευμένος, αλλά όχι παντοδύναμος, σε βαθμό να έρθει αντιμέτωπος με ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Άρα; Άρα, ως λογικός "στρατηγός", θα έπρεπε να προστατεύσει το "στράτευμα" από μια σύγκρουση σε κλίμακα τέτοια, την οποία δεν μπορούσε να διαχειριστεί.

Στην αρχή η Ντόρα επέμενε να κάνει αυτό το οποίο την συνέφερε και άρα να εκλεγεί ο αρχηγός του κόμματος με τον τρόπο που προέβλεπε το καταστατικό …και άρα μέσω του τακτικού συνεδρίου των "υπαλλήλων" της. Δικαίωμά της ήταν να οχυρωθεί όπου την συνέφερε. Πόσο μάλλον όταν αυτό επέβαλε η κομματική τάξη και νομιμότητα. Δυστυχώς όμως γι' αυτήν δεν έμεινε για πολύ χρόνο σταθερή σ' αυτήν τη σωστή επιλογή της. Στη συνέχεια "μετακινήθηκε" στη διπλή διαδικασία. Για καθαρά εγωιστικούς λόγους —και για να μην εμφανιστεί αδύναμη— συμφώνησε ότι ο νέος αρχηγός θα μπορούσε να εκλεγεί αρχικά από το συνέδριο και στη συνέχεια να ζητήσει τη "νομιμοποίηση" της κομματικής βάσης.

Να εκλεγεί δηλαδή ο αυτοκράτορας από το "Πραιτόριο" και στη συνέχεια να πάει μόνος του και χωρίς αντίπαλο να πάρει τη "βοή" του όχλου. Να επαναλάβει τις εκ του ασφαλούς "αμερικανιές" του Γιωργάκη. Πρόβλημα και πάλι δεν θα είχε, εφόσον μια εκλεγμένη από τα νόμιμα και αρμόδια κομματικά όργανα αρχηγός δεν θα είχε αντίπαλο στις μαζικές διαδικασίες. Όποιος θα τολμούσε να κατέβει ως συνυποψήφιος, θα εμφανιζόταν ως "πραξικοπηματίας" και αυτόν τον ρόλο κανένας δεν θα τον διεκδικούσε, εφόσον το κόστος θα ήταν η "εξορία" του από το κόμμα και ο πολιτικός του "θάνατος".

Κάπου εκεί όμως την πάτησε. Μέσα σε έναν χαμό προτάσεων και αντιπροτάσεων για την εκλογή του αρχηγού πέρασε και η πρόταση του Αβραμόπουλου. Αφού εκμαίευσαν μια "περίπου" συγκατάθεσή της γι' αυτήν την πρόταση, την "έχτισαν" μέσα σε μια νύχτα. Ξαφνικά όλες οι υπόλοιπες προτάσεις χάθηκαν και παρέμεινε μόνον αυτή, στην οποία δήθεν είχε "συμφωνήσει" και η Ντόρα. Έφεραν δηλαδή τη Ντόρα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, εφόσον απειλούσαν να την εμφανίσουν σαν αδύναμη και "κρυπτόμενη" πίσω από ασφαλείς διαδικασίες. Αυτό δεν το δεχόταν ο εγωισμός της και έκανε το λάθος. "What ever…" είπε η θυγατέρα του Μητσοτάκη και ήταν πλέον έτοιμη να "καλπάσει" προς τη "Θεσσαλία", χωρίς να καταλαβαίνει τον κίνδυνο.

Cuculus Canorus ή κούκος.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα λάθη του ίδιου του Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης δεν κατάλαβε εγκαίρως τι συνέβαινε και ως εκ τούτου δεν προστάτευσε αποτελεσματικά την κόρη του. Για έναν άνθρωπο σαν τον Μητσοτάκη οι εγωισμοί ή οι υπαναχωρήσεις είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στο αποτέλεσμα. Ο Μητσοτάκης ηττήθηκε, επειδή "ξέχασε" ο ίδιος ποιος ήταν. Η κόρη του δικαιολογείται να μην "γνώριζε" ποιος ήταν ο πατέρας της, αλλά ο ίδιος δεν δικαιολογείται γι' αυτήν την "αμνησία".

Είναι προφανές πως ο Μητσοτάκης "ξέχασε" ότι οι Έλληνες τον μισούσαν. 'Αρα "ξέχασε" ότι δεν έπρεπε έπ’ ουδενί να τους δώσει την ευκαιρία να τον τιμωρήσουν. "Ξέχασε" ο Μητσοτάκης ότι η ακόμα και η εξορία του στα χρόνια της Χούντας οφειλόταν στον φόβο του μην τον σκοτώσουν οι Έλληνες πολίτες και όχι στην ευεργετηθείσα από τον ίδιο Χούντα. "Ξέχασε" αυτός ο εκλεκτός των ξένων μυστικών υπηρεσιών ότι ακόμα και η σημερινή μόνιμα πολυάριθμη ασφάλειά του στον φόβο του απέναντι στους Έλληνες οφείλεται.

"Ξέχασε" ότι ήταν ο "κούκος" της πολιτικής μας ζωής. Ένας άνθρωπος μισητός από τους Έλληνες, ο οποίος κατάφερνε, εξαιτίας του σχεδιασμού της μεταπολίτευσης και βεβαίως των γνωστών "ευαγών" υπερατλαντικών ιδρυμάτων, να διακρίνεται στην ελληνική κοινωνία. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που σημείωσε άπειρες νίκες και τελικά έχασε τον πόλεμο. Ένας άνθρωπος άφιλος, ιδιοτελής, καιροσκόπος, αχάριστος και ο οποίος τις μεγαλύτερες νίκες του μπορεί να τις έχει πανηγυρίσει μόνος του. Τόσο μόνος του, που, αν μαθαίνονταν ποτέ οι νίκες του, μπορεί και να φυλακιζόταν. Θριάμβευε και σχεδόν ποτέ δεν μπορούσε ν' αποκαλύψει τους θριάμβους του.

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Ο Μητσοτάκης έκανε καριέρα σε ένα υπαρκτό πολιτικό σκηνικό υπαρκτών πρωταγωνιστών, χωρίς να είναι ο ίδιος όμοιός τους. "Ρολίστας" ήταν, που εξυπηρετούσε ξένα συμφέροντα και ανταμειβόταν γι' αυτές του τις εξυπηρετήσεις. Πάντα πρωταγωνιστούσε, είτε αρνητικά είτε δια της μεθόδου της σιωπηλής αναρρίχησης. Ήταν πάντα ο "κούκος". Ο "κούκος" δεν έχει δική του φωλιά. Αφήνει το αυγό του σε φωλιές άλλων πουλιών. Από εκεί και πέρα το DNA του λειτουργεί υπέρ του είδους του. Ο νεοσσός "κούκος" δρα συστηματικά εναντίον των "συγκατοίκων" του μέχρι να τους εξοντώσει όλους και να καταλάβει μια φωλιά, που δεν του ανήκει. Ταΐζεται από γονείς, οι οποίοι δεν είναι οι φυσικοί του γονείς. Τρώει την τροφή των υπολοίπων νεοσσών, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται σαν αδέρφια του. Στο τέλος ταΐζεται κατ’ αποκλειστικότητα από αυτούς, γιατί φροντίζει και γκρεμίζει τα δικά τους παιδιά από τη φωλιά τους. Να τα αποβάλει από τη δική τους φωλιά. Από τη φωλιά των γονιών τους.

Αυτό ακριβώς κάνει ο Μητσοτάκης. "Φωλιές" έχουν αυτοί, οι οποίοι περιβάλλονται από την αγάπη και την εμπιστοσύνη των φίλων και των οπαδών τους. Τις "φωλιές", δηλαδή, τις κάνουν οι άνθρωποι, οι οποίοι ακολουθούν κάποιους ως ηγέτες. Αυτοί προστατεύουν τους ηγέτες και αυτοί —έστω και καταχρηστικά— προστατεύουν και τους γόνους τους. Από αγάπη και προσήλωση γίνονται "φωλιά" τόσο για τους ηγέτες όσο και για τα παιδιά τους. Ο Μητσοτάκης ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με τον κόσμο και άρα δεν είχε ποτέ "φωλιά" δική του. Ο Μητσοτάκης πουλούσε εκδούλευση σ' αυτούς που είχαν "φωλιές". Από εκεί και πέρα του αρκεί απλά να εισέλθει σε έναν τέτοιο μηχανισμό, όσο εχθρικός κι αν είναι αυτός για τον ίδιο. Αν εισέλθει, ξέρει τι θα κάνει.

Αυτό έκανε πάντα με την ίδια επιτυχία. Εξυπηρετώντας μόνιμα τα συμφέροντα των ξένων —και κυρίως των Αμερικανών— μπορούσε να μπαίνει παντού χωρίς αντιστάσεις. Μπήκε στη "φωλιά" του Γεωργίου Παπανδρέου πριν την Χούντα και αφού αρχικά επιβίωσε εξαιτίας του, στο τέλος ισχυροποιήθηκε τόσο πολύ, που προσπάθησε να πετάξει έξω από τη "φωλιά" τον ίδιο τον γιο του "Γέρου". Τα ίδια επιχείρησε και στη Νέα Δημοκρατία. Και πάλι με τις "πλάτες" των ίδιων ξένων τρύπωσε σε ξένη "φωλιά" και στη συνέχεια στράφηκε μεθοδικά εναντίον των ίδιων των ιδιοκτητών της και των απογόνων τους. Η επιτυχία του πάντα ήταν μεγάλη, γιατί τον διέκρινε η μεθοδικότητα και η απόλυτη προσήλωσή του στον στόχο του.

Το μυστικό αυτής της επιτυχίας ήταν ένα. Το μυστικό του κούκου. Η γρήγορη ανάπτυξη σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Δημιουργούσε μέσα στο κόμμα ιδιωτικό "παρακράτος". Στηριζόταν πάντα στην εγκληματική πρακτική των κομμάτων να επιχειρούν τον κομματισμό του κράτους και απλά εισέπραττε ο ίδιος τα κέρδη αυτού του κομματισμού. Η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή, "έσπερνε", για να "θερίσει" ο Μητσοτάκης. Η Νέα Δημοκρατία ήταν αυτή, που παρανόμως διεκδικούσε κρατικές θέσεις για τους "μπλε", αλλά ο Μητσοτάκης ήταν αυτός ο οποίος έβαζε τους δικούς του ανθρώπους να τις στελεχώσουν. Με τον τρόπο αυτόν κατόρθωσε και έστησε τον ιδιωτικό αλλά κρατικοδίαιτο "στρατό" του. "Έκλεβε" τα παράνομα προνόμια της Νέας Δημοκρατίας από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες της.

Η Νέα Δημοκρατία "χρεωνόταν" τη ζημιά του κομματισμού και ο Μητσοτάκης απολάμβανε τα κέρδη του. Αυτό το σύστημα είχε την τάση διαρκώς να ισχυροποιείται και ν' "αναπαράγεται". Λειτουργούσε σαν ζωντανός οργανισμός. Δεν χρειαζόταν καν την καθημερινή παρακολούθηση προκειμένου να λειτουργεί. Ο "διορισμένος" από τον Μητσοτάκη κρατικός αξιωματούχος "προήγαγε" εκείνους, που του υποδείκνυε ο ευεργέτης του. Τους προαχθέντες τους διαδέχονταν μέσω των ίδιων υποδείξεων νέοι προαχθέντες. Οι ευεργετηθέντες γίνονταν βασιλικότεροι του βασιλέως και έφταναν στο σημείο να εξυπηρετούν τον Μητσοτάκη ακόμα και εν αγνοία του. Δεν χρειαζόταν καν να μπουν στον κόπο να τον ενημερώσουν για τις επιλογές τους. Ό,τι συνέφερε τους ίδιους συνέφερε και τον "κάπο" και το αντίστροφο. Ο "μητσοτακισμός" είχε γίνει η νέα "ιδεολογία" του παρακράτους.

Δικαστικό σώμα, αστυνομία, στρατός, οικονομικές υπηρεσίες, πανεπιστήμια —ακόμα και η εκκλησία— έγιναν "μαγαζιά" του Μητσοτάκη. Ένα τερατώδες παρακράτος, το οποίο λειτουργούσε πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα. Σταδιακά δηλαδή το "μερίδιο" του κομματισμού της Νέας Δημοκρατίας έγινε "λεία" του Μητσοτάκη. Σταδιακά η Αραβαντινού είχε γίνει ένα παράκεντρο εξουσίας πολύ πιο ισχυρό από την ίδια την Ηρώδου του Αττικού. Πιο πολλές πιθανότητες είχε να κάνει κάποιος τη "δουλειά" του με μέσον τον Μητσοτάκη παρά με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Ο Μητσοτάκης είχε "λόγο" σε όλα. Είτε ήθελε κάποιος να γίνει μητροπολίτης είτε αρεοπαγίτης είτε απλά να διοριστεί στο δημόσιο, έπρεπε να περάσει από το "γραφείο" του. Να υποβάλει τα σέβη του στον "Capo di tutti Capi".

Ο "μη δεξιός" Μητσοτάκης κατάφερε το ακατόρθωτο. Είχε αλώσει πλήρως και στον απόλυτο βαθμό το σύνολο του μηχανισμού της Δεξιάς. Το σύνολο του κομματικού μηχανισμού της και το σύνολο του παρακρατικού της μεριδίου. Είχε αλώσει απόλυτα τον πιο σκληρό, απόλυτο και δογματικό μηχανισμό της ελληνικής πολιτικής. Ο "ταπεινός" κατόρθωσε μέσα σε λίγες δεκαετίες και έλεγξε τον μηχανισμό των "βαρόνων" της ελληνικής κοινωνίας. Ο τρωγλοδύτης είχε γίνει κύριος της Αθήνας. Ο σώγαμπρος των Γιαννούκων είχε κατορθώσει να γίνει "ανώτερος" και βέβαια πλουσιότερος ακόμα και από τους χορηγούς και ευεργέτες του διάσημου θείου του Βενιζέλου. Πλουσιότερος ακόμα και από το σόι του "λαϊκού" Αντώνη.

Αυτό βέβαια είναι και το τραγικό με την περίπτωσή του. Νόμιζε ότι η ολοκληρωτική νίκη απέναντι στον capo Καραμανλή του εξασφάλιζε τα πάντα. Νόμιζε ότι δεν διατρέχει πλέον κανέναν κίνδυνο από κανέναν δεξιό και δεν είδε τους κινδύνους που τον απειλούν. Η μεγαλύτερη ήττα του ήρθε στην εποχή της παντοδυναμίας του. Σε μια χρονική περίοδο, που πραγματικά είχε βάλει τον Καραμανλή μόνιμα στο "τσεπάκι" του και μπορούσε να ελέγχει το κόμμα σε πιο απόλυτο βαθμό ακόμα και από τον βαθμό που το έλεγχε ο ίδιος ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, εφόσον εκείνος είχε την υποχρέωση να "σεβαστεί" όλη την "καμαρίλα" και βέβαια την εσωτερική "ιεραρχία" της Δεξιάς, που είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη βασιλοχουντική εποχή.

Τέτοιες αδυναμίες δεν είχε ο Μητσοτάκης, εφόσον δεν είχε προβλήματα ούτε καν με τον έτερο συνέταιρό του. Τον κατ’ όνομα μόνον συνέταιρό του, εφόσον στην πραγματικότητα ήταν "όμηρός" του. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του "κούκου". Για να αποκτήσει τη μόνιμη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία στη "φωλιά" της Δεξιάς, είχε θέσει υπό την ομηρία του τον πιο ισχυρό παράγοντά της. Τον πιο ισχυρό από τους γόνους της. Υπό αυτό το πρίσμα αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και η πρωθυπουργία Καραμανλή στην πραγματικότητα ήταν παραπρωθυπουργία Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης έλεγχε τις επιλογές της "καραμανλικής" κυβέρνησης και το παρακράτος του Μητσοτάκη κονομούσε από τη διαφθορά, την οποία χρεώνονταν το κόμμα. Ο Καραμανλής απλά προέδρευε …όταν δεν έπαιζε playstation. Λογικό είναι. Οι ώρες δεν περνάνε εύκολα για έναν "όμηρο". Κάτι πρέπει να κάνει, εφόσον δεν κυβερνάει.

Το υποτιθέμενο ισχυρό "χαρτί" της Δεξιάς είχε γίνει πλέον η αχίλλειος πτέρνα της. Ο Καραμανλής είχε γίνει ο "καρκίνος" για τη Δεξιά. Ο "καρκίνος", που έκανε τον Μητσοτάκη κάθε μέρα ισχυρότερο και πλουσιότερο. Τόσο ισχυρό και τόσο πλούσιο, που —αν το σκεφτεί κανείς— ήταν ανοησία του Μητσοτάκη ακόμα και το γεγονός ότι διεκδίκησε για λογαριασμό του την ηγεσία του κόμματος. Δεν είχε λόγο να το κάνει …ακόμα κι αν μπορούσε. Εφόσον μπορείς να εξουσιάζεις και να κονομάς από το παρασκήνιο —και άρα χωρίς κόστος— αφήνεις να χρεώνονται τα κόστη οι άλλοι.

Στο όνομα της "ενότητας" της "παράταξης" και εξαιτίας του "αλτρουισμού" σου χρησιμοποιείς "αχυράνθρωπους". Όταν έχεις τη δυνατότητα να ελέγχεις απόλυτα έναν Καραμανλή, δεν έχεις λόγο να "φορτωθείς" το κόστος τής εξουσίας τού προσκηνίου. Ποιος θέλει να γίνει αρχηγός; Ο Αντώνης; Ας γίνει, εφόσον από την Αραβαντινού θα ελέγχεται. Ποιος άλλος θέλει; Ο Δημήτρης; Όλοι στη σειρά για το γραφείο του "Νέστορα" της "αγάπης" και της "ανιδιοτέλειας". Όλα τα "πουλιά" της Δεξιάς στα νύχια του πανίσχυρου "κούκου". Ένας πραγματικός βασιλιάς χωρίς στέμμα ήταν ο αποστάτης.

Ακόμα δηλαδή και η διεκδίκηση της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας από τη Ντόρα ήταν βλακεία. Υποβιβασμός και αναίτια έκθεση σε κινδύνους ήταν γι' αυτόν. Γι' αυτόν τον λόγο ήμασταν σίγουροι ότι θα κάνει λάθη. Ολέθρια λάθη. Ήταν "μεθυσμένος" από τη δύναμή του. Ήθελε να τη δείξει δημοσίως και όχι να την απολαμβάνει σε ένα δωμάτιο, όπως έκανε πάντα. Ήταν "μεθυσμένος" και αυτό δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από εκείνους, που είχαν γνώσεις να κρίνουν τα συμβαίνοντα. Αντί ο "κούκος" να κρύβει τη διαφορετικότητά του, έκανε επίδειξη αυτής. Η "μέθη" όμως είναι κακός σύμβουλος και αυτό είναι τραγικό όταν κάποιος πρέπει να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Αυτός λοιπόν ο "μεθυσμένος" έκανε το πρώτο και βασικό λάθος, όταν αποφάσισε να μπει σε μια μάχη, από την οποία δεν είχε κανένα απολύτως κέρδος. Εκτός από την ικανοποίηση κάποιων ταπεινών ενστίκτων δεν είχε να κερδίσει τίποτε απολύτως από το τυπικό της λήψης της ηγεσίας του κόμματος.

Από αυτήν τη νίκη ούτε ισχυρότερος ούτε πλουσιότερος θα γινόταν. Ίσα-ίσα που θα έβρισκε περισσότερες δυσκολίες να επαναλαμβάνει τις "πετυχημένες" πρακτικές του παρελθόντος. Πιο εύκολα ήταν γι' αυτόν, όταν χρεώνονταν τα σκάνδαλα οι "δεξιοί", για να κονομάνε οι μητσοτακικοί. Πιο εύκολα εξυπηρετούσε τους Αμερικανούς, όταν τις κατ’ υπόδειξή του ανθελληνικές πολιτικές τις χρεώνονταν οι κυβερνήσεις της Δεξιάς. Η Νέα Δημοκρατία χρεωνόταν τους "Χρυστοφοράκους" και τα λαμόγια του "κούκου" κονομούσαν. Η Ντόρα ξεπουλούσε τη Μακεδονία, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας χρεωνόταν την εθνική προδοσία. Στα κέρδη πρώτος και καλύτερος και στις ζημιές άφαντος.

Αυτός ο "μεθυσμένος" αποφάσισε πέρα από κάθε λογική να διεκδικήσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός ο επαγγελματίας ωφελιμιστής αποφάσισε να βλάψει τα συμφέροντά του. Από τη στιγμή που το αποφάσισε, έπρεπε να ξεκινήσει τη μεθόδευση και άρα να ξεκινήσει από αυτόν, ο οποίος έπρεπε να αδειάσει τη θέση που διεκδικούσε ο ίδιος για την κόρη του. Τον Καραμανλή. Τον Κώστα, ο οποίος δεν έγινε ποτέ Κωνσταντίνος, αλλά εξαιτίας του Μητσοτάκη θα περάσει στην ιστορία ως Κωστάκης. Ο Κωστάκης, ο οποίος θα περάσει στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός με το playstation και τη διπλή τυρόπιτα. Αυτόν λοιπόν τον Κωστάκη, αφού τον "ξεζούμισε" μέχρι "αφυδατώσεως" στην πρωθυπουργική του θητεία, τον "ξεφορτώθηκε" με συνοπτικές διαδικασίες. Μέσω ενός πρωτοφανούς εκλογικού εξευτελισμού, στην κυριολεξία τον πέταξε έξω από το κόμμα με τις κλωτσιές. Τον οδήγησε στην πρόωρη "σύνταξη", γιατί εκμεταλλεύτηκε μια αδυναμία του.

Εκμεταλλεύτηκε τα ένστικτα του ιδιοκτήτη, ο οποίος θέλει να γίνει κληροδότης της περιουσίας του στα παιδιά του. Αυτή ήταν η αδυναμία του Καραμανλή. Ο Καραμανλής είχε ένα τεράστιο πρόβλημα ν' αντιμετωπίσει. Τον χώριζε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ του "απόγειου" της καριέρας του και της "ωρίμανσης" των παιδιών του. Είτε επειδή κατέκτησε τους πολιτικούς του στόχους πολύ γρήγορα είτε επειδή έγινε πατέρας πολύ αργά, ένα ήταν το δεδομένο. Του έλειπε χρόνος, για να "περάσει" στα παιδιά του την ιδιωτική "κληρονομιά" τους. Του έλειπαν κάπου δεκαπέντε χρόνια, μέχρι να φτάσουν αυτά τα παιδιά στις ηλικίες που μπαίνουν οι Κωστάκηδες, οι Ντορούλες και οι Γιωργάκηδες στα "μαγαζιά".

Αυτό προφανώς του εγγυήθηκε ο Μητσοτάκης. Ο μόνος που μπορούσε να του το εγγυηθεί, εφόσον μόνον αυτός έχει τη δύναμη να το κάνει. Του υποσχέθηκε δεκαπέντε χρόνια μητσοτακικής σταθερότητας, τα οποία θα του επέτρεπαν να λειτουργήσει σαν "σωστός" πατέρας κληροδότης. Του εγγυήθηκε ότι θα σεβαστεί τα δικαιώματά του και θα του κρατούσε τη "σειρά", προκειμένου να επανέλθουν οι Καραμανλήδες στην ηγεσία του κόμματος. Κάποια λίγα χρόνια απλής βουλευτικής παρουσίας και μετά δύο συνεχόμενες θητείες στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η τέλεια λύση για τον Καραμανλή. Πληρωμένες από το δημόσιο αιώνιες "διακοπές". Οι ταβέρνες της Ραφήνας θα αναστέναζαν μέχρι να ερχόταν η ώρα που ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα επέβαλε τα παιδιά του στο κόμμα, για μια "επανάληψη" της δικής του "επιτυχίας".

Ήταν τόσο ισχυρός ο Μητσοτάκης, που μετά την αποχώρηση του Καραμανλή η Ντόρα δεν χρειαζόταν ούτε καν να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος. Το κόμμα δια "βοής" θα την εξέλεγε. Θα την παρακαλούσε ν' αναλάβει. Αυτός έπρεπε να αρνούνταν και αυτοί να παρακαλάνε. Οι δικοί της άνθρωποι συνέθεταν το σύνολο των κομματικών οργάνων και ήταν έτοιμοι να "βοήσουν" υπέρ της. Οι δικοί της άνθρωποι έλεγχαν τα πάντα. Έλεγχαν τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος. Έλεγχαν τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών αξιωματούχων εντός και εκτός κέντρου. Έλεγχαν ένα μεγάλο μέρος του κράτους, δημιουργώντας ένα τεράστιο δίκτυο, το οποίο τους επέτρεπε να υπόσχονται, να εκβιάζουν και να απειλούν όποιον στεκόταν απέναντί τους. Ένα "σύνθημα" περίμεναν όλοι αυτοί, για να την αναδείξουν διάδοχο του Καραμανλή. Είναι θαύμα "αντιστρατηγικής" σκέψης η ήττα της.

Εκεί είναι που την "πάτησε" ο Μητσοτάκης. Ξέχασε ότι είναι "κούκος" σε ξένη φωλιά. Η παντοδυναμία του δεν ήταν ικανή να του αλλάξει την ταυτότητά του. Όχι απλά δεν ήταν Δεξιός, αλλά η ιστορική του πορεία αποδείκνυε ότι μισούσε τη Δεξιά. Όχι απλά δεν τον άγγιζε η "δεξιά" ιδεολογική προσέγγιση των πολιτικών, εθνικών και οικονομικών θεμάτων, αλλά του ήταν απόλυτα αντιπαθής. Η ισχύς του, δηλαδή, μέσα στον χώρο της Δεξιάς δεν του άλλαζε το "είδος" στο οποίο ανήκε. "Κούκος" ήταν και τέτοιος παρέμενε στη "φωλιά" των Δεξιών Καραμανλήδων. Δεξιά παρέμενε η Νέα Δημοκρατία, άσχετα αν ελεγχόταν απόλυτα από τον Μητσοτάκη.

Τότε πήρε τη μοιραία απόφαση να "πετάξει" σαν "αετός". Να "πετάξει" σαν ιδιοκτήτης "φωλιάς", ενώ δεν ήταν τέτοιος. Αυτό είναι το μέγα σφάλμα, που μπορεί να κάνει μόνον ένας αφελής ή —ακόμα χειρότερα— ένας μεθυσμένος "κούκος". Ο "κούκος" γνωρίζει ότι είναι πανίσχυρος μόνον για όσο διάστημα είναι γαντζωμένος στη φωλιά και κανένας από αυτούς που τον ταΐζουν δεν γνωρίζει τι συμβαίνει. Αν αποφασίσει να πετάξει, θα πρέπει να το έχει πάρει απόφαση ότι δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω, γιατί απλούστατα θα "αποκαλυφθεί". Η "φωλιά", που λίγες στιγμές πριν έλεγχε απόλυτα, εξαιτίας της πτήσης του γίνεται αφιλόξενη. Δεν αναγνωρίζεται από αυτούς στους οποίους ανήκει και μέχρι τότε απλά δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε. Ο "κούκος", δηλαδή, εγκαταλείπει τη φωλιά του μόνον όταν δεν θα έχει λόγο να επιστρέψει σ' αυτήν.

Ο Μητσοτάκης όλα τα προηγούμενα χρόνια, στα οποία δεν έλεγχε απόλυτα το κόμμα, αυτό το γνώριζε. Στις εποχές των ιστορικών ηγετών της Νέας Δημοκρατίας ποτέ δεν θα αποτολμούσε μια τέτοια αυτοκτονική πράξη. Στις εποχές των Καραμανλήδων, των Αβέρωφ, των Ράλληδων κλπ.. Στις εποχές, δηλαδή, που η Δεξιά Νέα Δημοκρατία ελεγχόταν από τους γόνους της Δεξιάς. Δεν θα αποτολμούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί θα έχανε στη "μάχη" με τους ιδιοκτήτες. Θα έχανε τη μάχη ακόμα και από το πιο ασήμαντο μέλος της. Τότε ήταν "κούκος" και δήλωνε τέτοιος, προσφέροντας μια δήθεν "αντιπαπανδρεϊκή" εκδούλευση στη Δεξιά.

Όμως, στα χρόνια που ακολούθησαν ο "κούκος" είχε εξοντώσει το σύνολο των γόνων της αυθεντικής δημοκρατικής Δεξιάς. Ακόμα δηλαδή και η "βίαιη" ανατροπή της κυβέρνησής του από τον Σαμαρά θα πρέπει να εξεταστεί υπό άλλο πρίσμα. Θα πρέπει να εξεταστεί υπό το πρίσμα της μητσοτακικής λογικής. Να μην μας φανεί δηλαδή παράξενο, αν στο μέλλον αποδειχθεί ότι ο ίδιος ο Μητσοτάκης σχεδίασε και στη συνέχεια ενθάρρυνε την ανατροπή της κυβέρνησής του από τον Σαμαρά. Αυτός μπορεί να τον εξώθησε στα άκρα, έχοντας αφήσει συγκεκριμένους οδούς διαφυγής.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μητσοτακική λογική. Είναι η λογική, που θέλει να πουλάει πανάκριβα ακόμα και τα "σκουπίδια" της. Η "τελειωμένη" κυβέρνηση Μητσοτάκη ανατράπηκε από τον δεξιό Σαμαρά λίγους μήνες πριν τον φυσικό της "θάνατο". Εξαιτίας όμως εκείνης της "ανατροπής" τα κομματικά κέρδη του Αποστάτη ήταν τεράστια. Το εγχείριμα του Σαμαρά "παρέσυρε" εκτός Νέας Δημοκρατίας πολλούς αυθεντικούς δεξιούς, τους οποίους "ξεφορτώθηκε" ο Μητσοτάκης, χωρίς ν' αναγκαστεί να κάνει "πόγκρομ" διώξεων. Στη συνέχεια του "λύθηκαν" τα χέρια και "άλωσε" το σύνολο του κομματικού μηχανιμού χωρίς αντίσταση.

Μ' αυτήν την πολύ χρήσιμη γι' αυτόν "αποστασία"-Σαμαρά είχε κατορθώσει όλους τους στόχους του. Είχε επιβάλει σε όλα τα κομματικά πόστα ανθρώπους περίπου "δεξιούς" και πραγματικούς υποτελείς του. Ανθρώπους, που του έμοιαζαν. Ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους με "κεντροαριστερό" παρελθόν και μακριά χέρια. Εξωφρενικά μακριά "χέρια", σαν του αξέχαστου "ευσεβή" Θεόδωρου. Όλα τα λαμόγια με "αριστερό" παρελθόν και νεοταξικές "αποκλείσεις", "νεοδημοκράτες" μητσοτακικοί είχαν γίνει. Όσοι πρώην σταλινικοί εμφανίζονταν ως "λάτρεις" του Χάρβαρντ και του ανταγωνισμού, ήταν υποχρεωτικά οπαδοί του Μητσοτάκη.

Μαζί με αυτούς τους "αριστερούς" τον πλαισίωσαν και πραγματικοί ακροδεξιοί. Μια "συμμορία" οργανωμένη με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ο Μητσοτάκης είχε κάνει αυτό, το οποίο κάνουν όλοι οι όμοιοί του "καταπατητές" ξένης περιουσίας. Προκειμένου να "φάει" τη Νέα Δημοκρατία από τους "ιδιοκτήτες" της, έκανε το εξής απλό. Ως ξένος "καταπατητής", έκανε ένα γενικό κάλεσμα προς όλους όσους θα ενδιαφέρονταν για "λεία". Μπήκε πρώτος στο ξένο "σπίτι" και φώναξε και όλο το "αληταριό" της "γειτονιάς". Σταδιακά δηλαδή όλοι οι καιροσκόποι και οι κλέφτες της κοινωνίας μπήκαν στο "σπίτι" της Δεξιάς να παριστάνουν τους "δεξιούς" κατά τη μητσοτακική άποψη επί του θέματος.

Έχοντας όλοι αυτοί συγκρουόμενα συμφέροντα με τους πραγματικούς δεξιούς, άρχισαν να υπηρετούν τυφλά τον Μητσοτάκη. Σταδιακά όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του κόμματος της Δεξιάς ήταν άνθρωποι που μισούσαν τους δεξιούς. "Αριστεροί" της πλάκας, φανατικοί ακροδεξιοί βασιλόφρονες και βέβαια όλοι οι "περίεργοι" της κοινωνίας. Αν δηλαδή σκεφτεί κάποιος και τις συντηριτικές αντιλήψεις του κόσμου της Δεξιάς, δεν είναι παράξενο να σκεφτεί ότι ανάμεσα στους ακραιφνείς μητσοτακικούς ήταν και όλοι οι ομοφυλόφιλοι του γύρω "χώρου".

Το κόμμα της "τάξεως και της ηθικής" είχε αλωθεί πλήρως και από όλες τις απόψεις. Ο Μητσοτάκης είχε δημιουργήσει μόνος του —και με τα μέσα της Νέας Δημοκρατίας— ένα ιδιόκτητο παρακράτος και στη συνέχεια επιχείρησε και κατάφερε να καταπιεί και το ήδη υπάρχον παρακράτος. Οι φουκαράδες οι νεοδημοκράτες θα "έτρεχαν" να στηρίξουν το κόμμα και αυτοί οι οποίοι θα επωφελούνταν θα ήταν οι Μητσοτακικοί στο σύνολό τους. Το απόλυτο "κατακάθι" της κοινωνίας.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι πολύ σημαντικό. Για ένα πράγμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ο Μητσοτάκης. Για την εξυπνάδα και την πονηριά του. Θέλοντας ο Μητσοτάκης να επιβληθεί απόλυτα και ολοκληρωτικά στον πολιτικό χώρο που έλεγχε, έκανε το εξής πονηρό. Εφόσον ο ίδιος δεν ήταν όμοιος με το περιβάλλον που τον "φιλοξενούσε" άθελά του, θα έκανε επεμβάσεις στο περιβάλλον, προκειμένου αυτό να του μοιάσει. Μιλάμε για έναν πραγματικά δαιμόνιο "γεωπονοκτηνοτρόφο" της πολιτικής.

Εφόσον δηλαδή ο "κούκος" ήθελε να φέρεται σαν πραγματικός ιδιοκτήτης της "φωλιάς" και άρα με τη δυνατότητα να την κληροδοτεί και στους φυσικούς του απογόνους, έπρεπε να τους "προστατεύει" από τις κατά καιρούς συγκρίσεις. Πώς όμως θα το έκανε αυτό; Δημιουργώντας σύγχυση στο ιδεολογικό προφίλ της ίδιας της Δεξιάς. Της δεξιάς πτέρυγας της μίας και μοναδικής δημοκρατικής παράταξης. Τι έκανε; Δημιούργησε σύγχυση μεταξύ της αντιδημοκρατικής άκρας Δεξιάς και της δημοκρατικής Δεξιάς.

Ανακάτεψε τους ακροδεξιούς φασίστες με κάποιους αφελείς δημοκράτες, οι οποίοι απλά σκέφτονταν δεξιόστροφα. "Εφεύρε" τον Καρατζαφέρη. Σε τι του ήταν χρήσιμος ο Καρατζαφέρης; Ύψωνε τη σημαία της Δεξιάς με ακροδεξιές κορόνες, προκειμένου να την εκθέτει. Εξευτέλιζε την πάγια δεξιά ιδεολογία με τους ακροδεξιούς "ακροβατισμούς" των αγραμμάτων, προκειμένου να εμφανίζει τη "διαφορετικότητα" του Μητσοτάκη σαν τη μοναδική αυθεντική έκφραση της δεξιάς δημοκρατικής παράταξης. Μετακινούσε την έννοια της Δεξιάς μακριά από τη Νέα Δημοκρατία, ώστε να εμφανίζεται ο Μητστοτάκης σαν φυσικός "ιδιοκτήτης" και ο μοναδικός αυθεντικός εκφραστής της.

Εξαιτίας δηλαδή του Καρατζαφέρη οι δημοκράτες δεξιοί θα έπρεπε αναγκαστικά να "συγκλίνουν" προς τη μητσοτακική "άποψη" περί Δεξιάς. Τη δήθεν σύγχρονη και αμιγώς νεοταξική άποψη περί Δεξιάς. Να "συγκλίνουν στην άποψη του νεοδεξιού "κούκου" και άρα ν' αρχίσουν να συνθέτουν το "νεοδεξιό" περιβάλλον-"φωλιά", που αυτός είχε ανάγκη. Οι δεξιοί, οι οποίοι πάντα ήταν περήφανοι για την τοποθέτησή τους, ξαφνικά ένιωθαν την ανάγκη να την κρύβουν, γιατί ο Μητσοτάκης τούς είχε "πείσει" ότι ήταν ντροπή. Ο πατριωτισμός, που πάντα ένιωθαν και τον επιδείκνυαν, έγινε ξαφνικά ένας εγκληματικός αναχρονισμός. Η πανίσχυρη παρουσία τού μη δεξιού Μητσοτάκη στη Δεξιά Νέα Δημοκρατία ήταν το αίτιο της παντελούς ιδεολογικής σύγχυσης στον χώρο της.

Με τον καιρό και την οργανωμένη πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, άρχισε να εμφανίζεται ο Μητσοτάκης σαν ο πιο αυθεντικός εκφραστής της δεξιάς αντίληψης των πραγμάτων. Τόσο αυθεντικός, που οι παλαιότεροι δεξιοί πολιτικοί να φαίνονται στα μάτια ακόμα και των δεξιών σαν κακέκτυπα του Καρατζαφέρη. Μεγάλες πνευματικές και πολιτικές μορφές της δεξιάς πλευράς της δημοκρατικής παράταξης άρχισαν να μπαίνουν στα "αζήτητα", εξαιτίας της αντιδεξιάς υστερίας της μητσοτακικής νεοδεξιάς αντίληψης. Ακόμα και ο ευγενής και άδολος πατριωτισμός του Παλαμά σήμερα θα τον καθιστούσε οπαδό του Καρατζαφέρη. Κάποιο από τα πολλά νεόπλουτα "κεντροαριστερά" λαμόγια της νεοδεξιάς θα τον "έδειχνε" σαν εθνικιστή και άρα φασίστα. Με αυτόν τον τρόπο οι δεξιοί δημοκράτες έφτασαν στο σημείο να ντρέπονται να δηλώσουν δεξιοί, για να μην τους ταυτίσουν με τους ακροδεξιούς φασίστες.

Αυτή ήταν η αντίληψη, την οποία πρέσβευε ο Μητσοτάκης και η οποία βέβαια εξυπηρετούσε καθαρά τα αμερικανικά συμφέροντα. Μια νέα αντίληψη, η οποία προβαλλόταν συστηματικά και με όλα τα μέσα, εφόσον εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των διαπλεκομένων. Της αντίληψης των δήθεν "αριστερών" λαμογιών που τον πλαισίωναν και στο μεταξύ είχαν αρχίσει να ξεκοκαλίζουν το κράτος και να υποσκάπτουν τα εθνικά του θεμέλια. Των προδοτών, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει να βγάζουν στο "σφυρί" όλα τα εθνικά θέματα.

Η ζημιά, δηλαδή, γινόταν στην "καρδιά" της δεξιόστροφης αντίληψης των πραγμάτων. Αυτό βέβαια ήταν και το πιο τρομερό για τη Δεξιά. Αν κάτι δεν μπορούσε να αμφισβητήσει κάποιος στη Δεξιά, αυτό ήταν ο αυθεντικός και ειλικρινής πατριωτισμός της. Πατριωτισμός μέχρι βλακείας πολλές φορές. Η Δεξιά, η οποία πολλές φορές κατηγορήθηκε —και δικαίως— για το πού μπορεί να φτάσει, προκειμένου να τον εξυπηρετήσει. Και όμως, εξαιτίας του Μητσοτάκη η "Δεξιά" θεμελίωσε όλες τις εθνικές προδοσίες που μας απασχολούν σήμερα και είναι βέβαιον ότι θα μας απασχολούν και αύριο.

Αυτό το παιχνίδι ο Μητσοτάκης κατάφερε και το έκανε με τον Καρατζαφέρη. Ακόμα και η δήθεν "υστερία" του Καρατζαφέρη με τη Ντόρα, αυτό το παιχνίδι εξυπηρετεί. Την κατηγορεί μέρα και νύκτα, απλά για να μην το κάνει κάποιος άλλος και άρα ανεξέλεγκτος παράγοντας. Την κατηγορεί δικαίως ή αδίκως, απλά για να χάνει το νόημά της η κατηγορία, ακόμα κι όταν αποκαλύπτονται προδοσίες της. Την κατηγορεί με το πάθος του φασίστα, απλά και μόνον για να την εμφανίζει σαν "θύμα" του φασισμού και άρα "δημοκράτισσα".

Αυτό είναι το παιχνίδι του υπαλλήλου του Μητσοτάκη. Επιπλέον, μέσω του ΛΑΟΣ ο Μητσοτάκης δημιούργησε μια ασφαλή "δεξαμενή" ελέγχου όλων των εχθρών του. Όσοι δεξιοί εγκαταλείπουν τη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία, αναγκαστικά κατευθύνονται προς το ΛΑΟΣ. Αυτοί, οι οποίοι φεύγουν από τη Νέα Δημοκρατία, για να μην ελέγχονται από τον Μητσοτάκη, καταλήγουν στο ΛΑΟΣ, για να ελέγχονται από τον υπάλληλο του Μητσοτάκη. "Τώρα πια ξέρεις ...Καρατζαφερομητσοτάκης".

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί πατέρας και κόρη ήταν απόλυτα "μεθυσμένοι"; Αισθάνονταν απόλυτα κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Έλεγχαν τα πάντα και είχαν στήσει υποδομές, ώστε να το κάνουν επ’ άπειρον. Έλεγχαν το σύνολο του πολιτικού φάσματος της χώρας. Είχαν αλώσει έναν τεράστιο χώρο, ο οποίος τους επέτρεπε να ελέγχουν όχι μόνον το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά και αυτόν της οικονομίας. Δεν αποφάσιζαν μόνον για το ποιος θα "διακριθεί" στην πολιτική, αλλά και για το ποιος θα γίνει πλούσιος σ' αυτήν τη χώρα.

Είχαν λόγο στα πάντα και τρομοκρατούσαν τους πάντες. Ακόμα κι αυτούς που θεωρητικά ήταν αντίπαλοί τους και πρακτικά υπάλληλοί τους. Ακόμα δηλαδή και στα θέματα που αφορούν το ΠΑΣΟΚ είχαν λόγο. Το περίφημο "σύστημα ΠΑΣΟΚ" επικοινωνεί άμεσα με το "σύστημα Μητσοτάκη". Είχαν εκδικηθεί τους πάντες και τα πάντα. Είχαν εκδικηθεί καί τους παλιούς καί τους νέους "ξενιστές". Είχαν εκδικηθεί καί τους Παπανδρέου καί τους Καραμανλήδες. Είχαν λόγο ακόμα και στα συμβαίνοντα στον Περισσό.

Ελλείψει λοιπόν πραγματικών δεξιών —σε ένα περιβάλλον με συγκεχυμένη άποψη περί Δεξιάς— ο Μητσοτάκης θεώρησε ότι η "πτήση" ήταν ασφαλής. Με όλους τους "νεοδεξιούς" μεγαλοπαράγοντες της "νεοδεξιάς" Νέας Δημοκρατίας να τον υποστηρίζουν, έκανε το μεγάλο "βήμα" προς το κενό. Το "αυτοκτονικό" όπως αποδείχθηκε "βήμα". Γιατί "αυτοκτονικό"; Γιατί, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, δεν είχε αξιολογήσει σωστά τα δεδομένα. Θεώρησε ότι μπορούσε να ζητήσει από τους πολίτες να στηρίξουν το παιδί του, όπως θα έκαναν σε ανάλογες περιπτώσεις οι Καραμανλήδες ή οι Παπανδρέου από τους δικούς τους ανθρώπους. Από τους όμοιους με αυτούς ανθρώπους. Να το στηρίξουν, όπως οι παραδοσιακοί παπανδρεϊκοί στήριξαν τον Γιωργάκη, άσχετα αν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι το "παιντί" ήταν ελαττωματικό πέρα για πέρα. Να το στηρίξουν, όπως οι καραμανλικοί θα στήριζαν τον οποιοδήποτε Κωστάκη θα ζητούσε τη βοήθειά τους. Αυτό ήταν το μέγα λάθος του. Ξέχασε ότι ήταν ισχυρός ελέω μηχανισμών και ερήμην των Δεξιών. Οι πολίτες —και όχι μόνον οι Δεξιοί— τον μισούσαν. Τον είχαν ταυτίσει με ό,τι πιο άσχημο έχει να επιδείξει η μεταπολεμική πολιτική σκηνή.

Ο κύβος πλέον είχε ριφθεί. Η Ντόρα ξεκινούσε τη μάχη της πάνω στο σφάλμα του πατέρα της. Δεν έβλεπε ότι το "άρμα" της παρασυρόταν μέσα σε έναν αχανή "βάλτο". Δεν έβλεπε ότι ο καλά εκπαιδευμένος "στρατός" της έμπαινε στον "ωκεανό" των εχθρών του πατέρα της, που είναι οι κοινοί Δεξιοί πολίτες. Μόνον όταν άρχισε τις περιοδείες της στην επαρχία κατάλαβε το λάθος της, αλλά τότε ήταν αργά. Μόνον όταν οι ψηφοφόροι έκλειναν τα τηλέφωνα στα μούτρα των βουλευτών τους, κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν πλέον ανεξέλεγκτα. Τότε κατάλαβε ότι δεν θα έφταναν οι "ψήφοι" των επαγγελματιών οπαδών της. Τότε κατάλαβε ότι η διαδικασία των εκλογών καθήλωνε στην απόλυτη αδυναμία όλους τους πανίσχυρους παράγοντες, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να τη βοηθήσουν. Κατάλαβε ότι η ψήφος ενός Βασιλάκη ή ενός Βαρδινογιάννη δεν θα μετρούσε περισσότερο από αυτές μιας γριάς ή ενός ανέργου.

Η συνολική πολιτική παρουσία της είχε ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της δεξιάς εκλογικής βάσης του κόμματος. Η πρόκληση ενός μη δεξιού παντοδύναμου πολιτικού παράγοντα ενεργοποίησε όλους τους "συναγερμούς" της ελληνικής Δεξιάς. Μια μερίδα κοινών πολιτών, σε κατάσταση παντελούς οικονομικής αδυναμίας, δεν είχε κανέναν λόγο να υποστηρίξει κάποιον, ο οποίος "φώναζε" ότι έχει τα πάντα. Μια μερίδα κοινών πολιτών, που απλά έχει μια δεξιόστροφη αντίληψη των πραγμάτων και η οποία βιώνει τη φτώχεια, δεν θέλει να στηρίξει κάποιον, ο οποίος διαλαλεί τον πλούτο και την επιτυχία του. Μια μερίδα δημοκρατών, που ταπεινώθηκε για τη νεοδημοκρατική επιλογή της, εξαιτίας της διαφθοράς και των σκανδάλων, δεν θα "συγχωρούσε" ένα πραγματικό σύμβολο αυτής της αθλιότητας. Ξαφνικά, εξαιτίας της αμετροέπειας της Ντόρας, όλοι "θυμήθηκαν" αυτά τα οποία ο Μητσοτάκης προσπαθεί να "θάψει" τις τελευταίες δεκαετίες. Θυμήθηκαν όλοι ότι αυτός είναι ο αποστάτης και δεν είναι δεξιός. Θυμήθηκαν όλοι ότι αυτός έχει τον "μηχανισμό", που καταλύει κάθε έννοια δικαιοσύνης και αξιοκρατίας στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος της, όταν ξεκίνησε τη μάχη της με τον Σαμαρά και δεν ήταν το μόνο.

Lepus europaeus vs Hyaena

ή

Λαγός εναντίον ύαινας.

Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε η Ντόρα να νικήσει τον Σαμαρά. Αρκεί να έλεγχαν τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα παιζόταν το παιχνίδι. Αρκεί να διατηρούνταν ένα υποκριτικό fair play σε έναν αγώνα μεταξύ "γαλαζοαίματων" της Δεξιάς για την ηγεσία της. Έναν αγώνα, ο οποίος θα απευθυνόταν σε έναν αδιάφορο κόσμο. Όλο δηλαδή το θέμα για τους Μητσοτάκηδες ήταν να "κοιμίσουν" τον κόσμο. Να κάνουν στην πραγματικότητα τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έκαναν. Με δεδομένο ότι το παρακράτος του Μητσοτάκη ελέγχει τα ΜΜΕ, θα έπρεπε να δώσει εντολές να μην πάρει καθόλου δημοσιότητα το θέμα της εκλογής της νέας κομματικής ηγεσίας. Να μην επιχειρήσουν επ’ ουδενί πόλωση του κόσμου της Δεξιάς. Τελευταίο θέμα των ειδήσεων και λίγο πριν από το μετεωρολογικό δελτίο.

Σε μια εποχή πλήρους απαξίωσης της πολιτικής ζωής, ήταν εύκολο να "κοιμίσουν" τον κόσμο. Έναν κόσμο, τον οποίον τον παρακαλούσαν να πάει να ψηφίσει στις εκλογές για κυβέρνηση και δεν πήγαινε, θα ήταν ακόμα πιο εύκολο να τον "πείσουν" να καθίσει στο σπίτι του και σ' αυτήν την περίπτωση. Όταν υπό συνθήκες τεχνητής πόλωσης δεν μπορείς να πείσεις κάποιους να συμμετάσχουν στις ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία της Δημοκρατίας εκλογές, ευνόητο είναι πως είναι ακόμα πιο εύκολο να μείνουν "μακριά" από εσωκομματικές εκλογές της πλάκας. Έπρεπε με τη στάση τους να "πείσουν" τον κόσμο ότι βλέπει "κληρονόμους" να διεκδικούν κληρονομιές, οι οποίες δεν τους αφορούν.

Εδώ έκανε το δεύτερο λάθος της η Ντόρα. Αποφάσισε να πάει σε σύγκρουση με τον Σαμαρά, χωρίς να γνωρίζει ποιες είναι οι προθέσεις του και μέχρι πού ήταν διατεθειμένος να φτάσει. Προφανώς ξέχασε ότι ο Σαμαράς τη μισούσε για τις "πέτρινες" δεκαετίες, που τον είχε καθηλώσει στην απόλυτη αφάνεια και απαξίωση η οικογένειά της. Γιατί αυτό το μίσος ήταν καθοριστικό και έπρεπε η Ντόρα να το γνωρίζει; Γιατί ο Σαμαράς δεν θα δεχόταν να παίξει το fair play που τη συνέφερε. Θα πήγαινε το παιχνίδι στα άκρα, που συνέφερε τον ίδιο. Ο Σαμαράς ήταν δεξιός και είχε λόγο να "ξεμπροστιάσει" την κόρη του "κούκου" στους δεξιούς. Η πόλωση τον συνέφερε, γιατί δεν διέθετε τον "στρατό" της Ντόρας. Ως αυθεντικό δεξιό τον συνέφερε η δύναμη των πολλών δεξιών πολιτών και σ' αυτήν θα επένδυε. Ο Σαμαράς θα την "έδινε" στον κόσμο της Δεξιάς να την "κατασπαράξει".

Αυτή είναι η στρατηγική των "λαγών", που θέλουν να νικήσουν μια "ύαινα". Τι κάνουν; Την παρασέρνουν στο να τους κυνηγάει και στην πραγματικότητα αυτοί την κατευθύνουν. Αν η "ύαινα" είναι αφελής ή μεθυσμένη, θα την πατήσει. Γιατί; Γιατί, αν έχει αλαζονικές τάσεις και τους υποτιμήσει, θα προσπαθήσει να τους καταστρέψει. Εξαιτίας του μίσους της και του πάθους της, θα κάνει αποκλειστικό της στόχο την τιμωρία τους. Τότε θα πάψει να "βλέπει" πού πηγαίνει. Τότε είναι η μεγάλη ευκαιρία των "λαγών" να την παγιδεύσουν. Θα προσπαθήσουν να την περάσουν μέσα από τη φωλιά των "λεόντων". Των "λεόντων", οι οποίοι μπορεί να αδιαφορούν για τους "λαγούς", αλλά ποτέ για μία "ύαινα". Η κόρη του "κούκου" θα περνούσε μέσα από τη φωλιά της Δεξιάς και μάλιστα κυνηγώντας έναν αυθεντικό δεξιό, για να τον "σκοτώσει". Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο.

Εξαιτίας των αναγκών αυτού του ρόλου, ο Σαμαράς ντύθηκε "λαγός". Ένας εύκολος και γνωστός "λαγός", τον οποίο η "ύαινα" θα υποτιμούσε και θα επιχειρούσε να τον κατασπαράξει για άλλη μία φορά, όπως άλλωστε είχε κάνει και στο παρελθόν. Τι θα πει "ντύθηκε"; Δεν ήταν δηλαδή ο Σαμαράς ασήμαντος και παρίστανε συνειδητά τον ασήμαντο; Αυτό ακριβώς λέμε. Το σύνολο της στρατηγικής του ήταν να εμφανιστεί σαν ένας παντελώς αδύναμος ανταγωνιστής της Ντόρας. Μια δημόσια "δήλωση" μιας "εκκωφαντικής" αδυναμίας να ανταγωνιστεί το "τέρας". Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι εδώ υπάρχει "παράσταση". Ο Σαμαράς "ντύθηκε" αδύναμος, ενώ δεν ήταν ποτέ αδύναμος μέσα στον χώρο της Δεξιάς. Έχει επωφεληθεί και ο ίδιος, ως γόνος "μεγαλομετόχων" του κόμματος της Δεξιάς. Τριάντα χρονών ήταν, όταν ανέλαβε υπουργός εξωτερικών.

Πώς επιλέχθηκε να καταλάβει μια τόσο σημαντική θέση σε μια ηλικία που οι συνομήλικοί του κάνουν ντελίβερι πίτσες; Επιλέχθηκε, γιατί η οικογένειά του άσκησε για λογαριασμό του το "δικαίωμα" του μεγαλομετόχου. Οι Μπενάκηδες και οι Δελταίοι είχαν "δικαιώματα" και αυτά εισέπραξε για λογαριασμό τους ο μικρός τότε Αντώνης. Με αυτά τα κληρονομικά "δικαιώματα" προσπερνούσε όλα τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ που βρίσκονταν μπροστά του και έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα μ' αυτόν, αλλά δεν έγιναν ποτέ υπουργοί εξωτερικών. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "παράσταση". Ο γόνος των Δελταίων και των Μπενάκηδων ντύθηκε "...Σάκης ο υδραυλικός" και κατήγγελλε τους μηχανισμούς της αναξιοκρατίας. Ντύθηκε "...Ξανθόπουλος από τη Δραπετσώνα" ο αδερφός του προέδρου των αποφοίτων του Αμερικανικού Κολεγίου. Γιατί; Για να παρασύρει τη Ντόρα στο κυνήγι του "ασήμαντου". Να την παρασύρει στο κυνήγι του εύκολου και ανέξοδου προσωπικού της "θριάμβου".

Με αυτόν τον τρόπο ο Σαμαράς μπορούσε να τη "χτυπά" όχι στα αδύναμα σημεία της, αλλά στα δυνατά της. Γι' αυτόν τον λόγο άρχισε ένα πρωτοφανές αντισυνταγματικό "παραλήρημα" σ' ό,τι αφορά τη λειτουργία των κομμάτων. Για να καταλάβει κάποιος τη στρατηγική του, θα πρέπει να σκεφτεί με τον πιο απλό τρόπο. Ο "φρέσκος" Σαμαράς διεκδικούσε την αρχηγία ενός κόμματος εξουσίας, φαινομενικά χωρίς καν να γνωρίζει ούτε περίπου τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο θέλει να αναλάβει. Αν θέλει κάποιος δηλαδή να καταλάβει τι ακριβώς είναι νόμιμο και τι παράνομο στη Δημοκρατία μας, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τον "προεκλογικό" λόγο του Σαμαρά.

Γι' αυτόν τον λόγο ξεκινήσαμε την ανάλυση του κειμένου μας, εξηγώντας τη διαφορά μεταξύ κομμάτων και παρατάξεων. Αν θέλει κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς ορίζει και τι απαγορεύει το Σύνταγμα, ας ανατρέξει στους λόγους του Σαμαρά. Το Σύνταγμα "λέει" τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λέει ο Σαμαράς. Τι ΔΕΝ θέλει ο Σαμαράς; Να γίνει αρχηγός ενός κόμματος διαχείρισης, του οποίου οι ψηφοφόροι θα είναι "πελάτες" του. Αυτό ακριβώς είναι που επιβάλει το Σύνταγμα. Όσο πιο πολύ "απομακρυνόταν" ο ίδιος από την έννοια της νόμιμης κομματικής "διαχείρισης" και της "πελατείας", τόσο πιο "μακριά" παρέσερνε τη Ντόρα.

Όταν την παρέσυρε μακριά από την ασφαλή γι' αυτήν κομματική λειτουργία, άρχισε πλέον η δεύτερη φάση της μάχης. Αφού η "ύαινα" είχε την αφέλεια να τον κυνηγήσει μέχρι τη φωλιά της Δεξιάς, το αμέσως επόμενο πράγμα ήταν να την "αποκαλύψει". Τι έκανε ο Σαμαράς; Αυτό ακριβώς που έπρεπε. Μέσα στη φωλιά της Δεξιάς δήλωσε δεξιός. Γιατί; Για να δείξει ότι αυτή που τον κυνηγούσε δεν ήταν δεξιά. Το σύνολο της επιχειρηματολογίας του για τους παραδοσιακούς δεξιούς και οι αναφορές του σε επιφανή πρόσωπα της Δεξιάς, όπως ήταν ο Αβέρωφ, αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσαν. Να αποδείξουν ότι η Ντόρα δεν ήταν δεξιά. Όσο πιο πολύ φώναζε, τόσο πιο πολύ εξαγρίωνε το πλήθος της Δεξιάς. Γιατί; Γιατί έτσι λειτουργούν τα "είδη". Τα είδη" έχουν ένστικτα επιβίωσης. Καταλαβαίνουν ποιος είναι ο εχθρός του "είδους" τους και θέλουν να τον αφανίσουν.

Αυτό κατάφερε ο Σαμαράς με τη στρατηγική του. Εγκλώβισε την μη δεξιά Ντόρα σε ένα απόλυτα εχθρικό γι' αυτήν δεξιό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον, το οποίο θα μπορούσε να την "κατασπαράξει". Η κόρη του "κούκου" είχε πλέον παγιδευτεί. Ο ίδιος ο "κούκος" είχε "πετάξει" και η "φωλιά" δεν ήταν πλέον υπό τον έλεγχό του. Οι μέχρι τότε αδιάφοροι δεξιοί άρχισαν να ενδιαφέρονται. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν πήγαν να ψηφίσουν για την κυβέρνηση που θα διαχειριστεί το μέλλον τους, ήταν έτοιμοι ακόμα και να ξενυχτίσουν, προκειμένου να ψηφίσουν σε μια φαινομενικά ασήμαντη εσωκομματική διαδικασία. Οι δεξιοί είχαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα να τιμωρήσουν τον "εφιάλτη" τους. Αυτόν, που γνώριζαν ότι έκανε κακό στη δεξιόστροφη αντίληψή τους. Αυτόν, που τους εξευτέλισε στα χρόνια της καραμανλικής διακυβέρνησης. Αυτόν, που τους πήρε το δικό τους κόμμα μέσα από τα δικά τους χέρια. Ήταν έτοιμοι, χάρη στη στρατηγική του Σαμαρά, να πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Ήταν έτοιμοι να πάρουν το κόμμα από τα χέρια του ξένου σφετεριστή.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που στην αρχή του κειμένου είπαμε ότι τη Ντόρα δεν την νίκησε ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Αβραμόπουλος. Η Ντόρα ηττήθηκε από τη "μέθη" της. Τον Μητσοτάκη τον τιμώρησε ο κόσμος της Δεξιάς. Ο δεξιόστροφος δημοκρατικός κόσμος, τον οποίο ειδικά ο Μητσοτάκης υποτιμά σε όλη του την πολιτική καριέρα. Ο "αδιάφορος" κόσμος, που "ενδιαφέρθηκε". Αμφιβάλουμε, δηλαδή, αν από τους οκτακόσιους χιλιάδες Έλληνες, που ψήφισαν για αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, πήγαν παραπάνω από πενήντα χιλιάδες, για να υποστηρίξουν τον Σαμαρά. Η συντριπτική πλειοψηφία των δεξιών πήγαν στις εκλογικές διαδικασίες, για να τιμωρήσουν μέσω της Ντόρας τον πατέρα της.

Για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι. Αν το διακύβευμα αυτής της ψηφοφορίας δεν ήταν η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ο "εξοστρακισμός" της Ντόρας και του πατέρα της, θα βλέπαμε κοντά στα δέκα εκατομμύρια Έλληνες να έτρεχαν να ψηφίσουν. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην πήγαινε να ψηφίσει, προκειμένου να "εξοστρακιστούν" η Ντόρα και ο πατέρας της. Δεν είναι δηλαδή μόνον οι δεξιοί που τους μισούν. Το σύνολο της δημοκρατικής παράταξης τους μισεί, εξαιτίας των ίδιων πάντα εγκλημάτων που διέπραξαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Εγκλημάτων όχι μόνον κομματικών, αλλά και εθνικών. Ό,τι κατά καιρούς απείλησε τα εθνικά μας συμφέροντα, φέρει την "υπογραφή" του Μητσοτάκη και αυτό το γνωρίζει ο κόσμος και γι' αυτό τον μισεί. Γι' αυτό κάποτε ο Μητσοτάκης, χωρίς να "εξοστρακιστεί", αναγκάστηκε σε εθελουσία "εξορία". Τόσο μίσος έχει η ελληνική κοινωνία για το μητσοτακαίηκο.

Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το ΕΑΜ.Β’ παραμονές των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Έπρεπε να επιχειρηματολογήσει για κομματικά θέματα και αυτή η επιχειρηματολογία συνέφερε τη Ντόρα και τον πατέρα της. Γνωρίζοντας μάλιστα ότι η οικογένεια του "κούκου" είναι από τους πιο συνεπείς αναγνώστες των κειμένων του ΕΑΜ.Β', αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα μπορούσε να τους προσφέρει αυτό το κείμενο εγκαίρως. Θα τους το πρόσφερε λίγο καθυστερημένα. Ψέματα ο γράφων δεν λέει, αλλά μπορεί να καθυστερήσει έστω και για λίγο να πει την αλήθεια. Τόσο λίγο όσο χρειάζεται. Εφόσον ήθελε η Ντόρα να "καλπάσει" προς τη "Θεσσαλία", γιατί να της βάλουμε διαφορετικές ιδέες στο κεφάλι;

Για κάποιον ανάλογο λόγο το ΕΑΜ.Β’ δεν στράφηκε ποτέ απευθείας εναντίον του ΛΑΟΣ και του γραφικού αρχηγού του. Μάλιστα κατηγορήθηκε από κάποιους γι' αυτήν την ανεξήγητη συμπεριφορά του. Δεν είναι λογικό να "χτυπάς" αλύπητα το σταλινικό ΚΚΕ και να μην ασχολείσαι καθόλου με την ομοειδή φασιστική ακροδεξιά. Δεν είναι λογικό να κατηγορείς τον Γιωργάκη για παντελή ανικανότητα και να αφήνεις τον αγράμματο "μποντιμπιλντερά" να παριστάνει τον φιλόσοφο και μάλιστα "πλιατσικολογώντας" το ΕΑΜ.Β’. Κάτι συμβαίνει και απλά δεν φαίνεται. Τώρα μπορούμε να δώσουμε την απάντηση. Τώρα δεν έχει πλέον σημασία η απάντηση. Δεν θέλαμε να αποκαλύψουμε τις γνώσεις μας σ' ό,τι αφορά τον σχεδιασμό του πολιτικού μας συστήματος. "Χτυπούσαμε" πάντα από τη μητσοτακική "Δεξιά" και προς τα "αριστερά", ώστε το μητσοτακικό παρακράτος να μην αισθάνεται απειλή και γίνει προσεκτικότερο στις επιλογές του.

Αυτό ήταν το ζητούμενο. Το μητσοτακικό παρακράτος έπρεπε να αισθάνεται ότι έχει "επιλογές". "Επιλογές" ακόμα και απέναντι στις επιθέσεις του ΕΑΜ.Β’. Να αισθάνεται ότι δεν έχει λόγους να διακόψει τη "μέθη" της παντοδυναμίας του. Να αισθάνεται ότι μπορεί να "καπελώνει" ακόμα και το ΕΑΜ.Β’, βάζοντας τον Καρατζαφέρη να λέει τα ίδια πράγματα μ' αυτό και άρα να τα "εξουδετερώνει". Να αισθάνεται ασφαλής, χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική, που χρησιμοποίησε για να εξουδετερώσει τη δεξιά αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας. Γνωρίζαμε μάλιστα ότι και ο ίδιος ο Μητσοτάκης το απολάμβανε.

Για όσο διάστημα ο Μητσοτάκης νόμιζε ότι είχε βρει τη λύση, βάζοντας τον ορθό λόγο του ΕΑΜ.Β’ στο λάθος "στόμα" του Καρατζαφέρη, δεν θα άλλαζε τακτική. Για όσο διάστημα ο Μητσοτάκης νόμιζε ότι το ΕΑΜ.Β’ κυνηγάει τα "είδωλα", τα οποία ελέγχει ο ίδιος, δεν θα άλλαζε τακτική. Δεν την άλλαξε και την πάτησε. Δεν παίζει μόνον αυτός με τα "είδωλα". Παίζουν κι άλλοι. Τώρα που "ξεμέθυσε" βιαίως, πόσο σίγουρος είναι ότι το ΕΑΜ.Β’ δεν ήταν και αυτό ένα "είδωλο"; Αυτό, το οποίο έβλεπε μπροστά του, μπορεί να βρίσκεται …και από πίσω του. Όποιος παίζει με τους "καθρέπτες" πρέπει να προσέχει, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Αυτός, που χαίρεσαι να τον βλέπεις να τσακίζεται, μπορεί να είσαι εσύ ο ίδιος. Τώρα ο "μεθυσμένος" γέρος, που έπαιζε με τους "καθρέφτες", έπεσε και τσακίστηκε ...και όλοι ξέρουν ότι οι γέροι συνήθως πάνε είτε από πέσιμο είτε από…

Το ταμείο της μεγάλης ήττας.

Πολύς ντόρος για μια πολύ μικρή Ντόρα.

Επί έναν περίπου μήνα βλέπαμε τις προετοιμασίες της μεγάλης μάχης. Βλέπαμε τη Ντόρα σαν έναν νέο "Λεωνίδα" να αλλάζει διαρκώς τις τακτικές της και την επιλογή του ευνοϊκού γι' αυτήν πεδίου μάχης. Μαζί της μυστικοσύμβουλοι διάφοροι γνωστοί "στρατηγοί" τύπου Μεϊμαράκη, Βουλγαράκη και Σπηλιοτόπουλου. "Εμπειροπόλεμοι" και βεβαίως μισθοφόροι "στρατηγοί". Διάσημοι "στρατηγοί" ανοικτών πεδίων μάχης, οι οποίοι δεν είχαν ανάγκη τα "στενά". Μόλις την είδαμε να απομακρύνεται από τις "Θερμοπύλες", ήμασταν σίγουροι για την έκβαση της μάχης. Είχαμε το "χάρισμα" να βλέπουμε αυτό, το οποίο δεν μπορούσε να δει αυτή. Από τη μία βλέπαμε την αχανή και επικίνδυνη "Θεσσαλία" της Δεξιάς και από την άλλη βλέπαμε την παντελώς ανυποψίαστη Ντόρα να κάνει πρόβες δηλώσεων για το "Κοινό των Ελλήνων".

Η παράσταση της καταστροφής ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Όλα έδειχναν ότι θα είναι μεγαλειώδης. Ο "καιρός" στη "Θεσσαλία" είχε αρχίσει να "χαλάει" και ο "βάλτος" είχε γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος. Τελικά φτάσαμε στη μεγάλη μέρα. Στην ημέρα όπου θα γινόταν η "μητέρα όλων των μαχών" για το δεξιό κέρας της δημοκρατικής παράταξης. Οι αντίπαλοι, σαν πραγματικά λυσσασμένα σκυλιά, ξεχύθηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Τέτοιο μίσος και τόσο πάθος δεν είχαμε δει ποτέ ούτε στις πιο κρίσιμες μάχες μεταξύ αντιπάλων κομμάτων. Μπροστά η κόρη με τα μαλλιά να ανεμίζουν πάνω στο άσπρο "άλογο" των ΜΜΕ των διαπλεκομένων να εφορμά στη "θεσσαλική" πεδιάδα και από πίσω ο έμπειρος πατέρας της να ακολουθεί. Περιμέναμε να ακούσουμε τον εκκωφαντικό θόρυβο και ξαφνικά ...ντουπ. Ούτε θόρυβος ούτε τίποτε. Ούτε κλαγγές όπλων ούτε κραυγές πολεμιστών. Άκρα του τάφου σιωπή.

Οι "μεθυσμένοι" κατά φαντασίαν στρατηγοί είχαν πέσει πάνω στον "τοίχο" της Δεξιάς. Πήγαμε εκεί ...και τι να δούμε; Η κόρη-"στρατηγός" είχε χάσει εκτός από το χαμόγελο και τα δόντια της. Είχε χάσει μέχρι και την καλή της την κιλότα, που είχε φορέσει για τον θρίαμβό της. Ο πατέρας της στο ίδιο χάλι ...και χειρότερα. Είχε υποστεί παρά φύσην βιασμό. Ο παγκόσμιος ρέκορντμαν. Αυτός, που κέρδισε όλες τις μάχες και έχασε τον πόλεμο. Οι "στρατηγοί" της νεοδεξιάς είχαν εξαφανιστεί. Έψαχναν να βρουν κανέναν δεξιό να τον αγκαλιάσουν, μήπως και αποφύγουν το μοιραίο. Έψαχνε ο "μέγας" "στρατηγός" —και μυστηριωδώς νεόπλουτος— Άρης τον Αβραμόπουλο, να του θυμίσει πόσο φίλοι ήταν. Το "κουφάρι" του μητσοτακισμού κείτονταν στη μέση του "θεσσαλικού" κάμπου. Το "κουφάρι", που δυστυχώς για τον Μητσοτάκη ήταν πλέον προσιτό στον καθένα να το μετρήσει και να το επεξεργαστεί. Αυτό ήταν η χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Χειρότερη ακόμα και από την ίδια την ήττα.

Γιατί; Γιατί το πλεονέκτημα του Μητσοτάκη στους κατά καιρούς εκβιασμούς του απέναντι στην όποια ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είχε απέναντί του ήταν ότι παρίστανε τον ισχυρό συνέταιρό της. Τον ισχυρό κεντρώο συνέταιρό της, ο οποίος είχε ιδιόκτητη "προίκα" ψηφοφόρων. Ακόμα και όταν το "εμείς" του Μητσοτάκη συμπεριλάμβανε μόνον τον ίδιο και τη Μαρίκα. Ακόμα κι όταν δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο να πιει έναν καφέ μαζί του, "εμείς" έλεγε πάντα. "Εμείς" οι κεντρώοι, που προσχωρήσαμε στη Νέα Δημοκρατία. Δεν πήγε δηλαδή ο ίδιος στη Νέα Δημοκρατία να σωθεί ως πρόσωπο μετά τη βίαιη "εκπαραθύρωσή" του από τον χώρο του Κέντρου. Δεν ήταν απλός βουλευτής. Ήταν αρχηγός εσωτερικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας. Ο ίδιος επέλεξε, ως επικεφαλής του "εμείς", να συνεργαστεί μ' αυτήν. Αυτός, δηλαδή, και οι "χιλιάδες" μυστηριώδεις και ποτέ καταμετρημένοι οπαδοί του.

Αυτό το παιχνίδι το ήξερε καλά και αυτό έπαιζε πάντα στον εκβιασμό του. Ένα παιχνίδι, το οποίο το έπαιζε πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο συστηματικά μετά την "αποχώρηση" από τη Νέα Δημοκρατία των ιστορικών δεξιών ηγετών. Δεν το έπαιζε για παράδειγμα στην εποχή των ισχυρών της Δεξιάς, γιατί θα χόρταινε κλοτσιές. Οι παλιοί δεξιοί γνώριζαν ακόμα και πού έκρυβε τα βρακιά του, όταν τον κυνηγούσαν οι Έλληνες για να τον λιώσουν. Στους περισσότερους από αυτούς μόνον μετά θάνατον τους "αντιμίλησε" ο "σώγαμπρος". Τους "έκρινε" και τους "κατέκρινε" μόνον όταν είχαν πάνω τους περίπου δύο μέτρα χώμα. Στην πραγματικότητα ούτε έξω από τα γραφεία τους δεν τολμούσε να περάσει αυτός, που σήμερα εμφανίζεται κατά καιρούς να "θυμάται" ότι τους "συμβούλευε" και τους "μάλωνε", όταν δεν τον άκουγαν. Κανένας δεξιός ηγέτης και ποτέ δεν άκουγε τον Μητσοτάκη. Για χαφιέ των αντιπάλων τους τον είχαν πάρει στο κόμμα τους και γι' αυτόν τον λόγο τον πλήρωναν. Από εκεί και πέρα ούτε καφέ δεν καταδέχονταν να πιούν μαζί με τον προδότη.

Το παιχνίδι αυτό το έπαιζε συστηματικά και με άπειρο θράσος μόνον όταν είχαν πεθάνει οι συνομήλικοί του δεξιοί. Μόνον όταν εμφανίζονταν ως δεξιοί κάτι Κωστάκηδες, κάτι Βαρβιτσιώτηδες και κάτι Μπούλες και Ρούλες. Μόνον τα "ανήλικα" της Δεξιάς τα "δούλευε" ο βρικόλακας. Ένα παιχνίδι, το οποίο παιζόταν πάντα σε προκαθορισμένα όρια ασφαλείας. Ακόμα δηλαδή κι όταν αποτύγχανε στον εκβιασμό του, ποτέ δεν "έβγαινε" από το κόμμα, γιατί ποτέ δεν θα ρίσκαρε αυτό το οποίο είπαμε πιο πάνω. Δεν θα ρίσκαρε να "μετρηθεί". Να μάθει η Νέα Δημοκρατία πόσοι ακριβώς είναι αυτοί οι "εμείς" του Μητσοτάκη.

Η επιτυχία αυτού του παιχνιδιού του Μητσοτάκη οφειλόταν στο γεγονός ότι εκμεταλλευόταν τη δυσαναλογία που υπήρχε μεταξύ της ισχύος του παρακρατικού μηχανισμού του και της υποτιθέμενης "προβολής" αυτής της ισχύος πάνω στο σώμα των ψηφοφόρων. Η τεράστια δύναμη του κυκλώματος του Μητσοτάκη στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε ένα αντίστοιχα τεράστιο κοινωνικοκομματικό έρεισμα. Κοινώς ...ήταν μια "βιτρίνα". Ποτέ δεν είχε ο Μητσοτάκης μεγάλη δύναμη μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ο Μητσοτάκης εκμεταλλευόταν τη δύναμη του κρατικού μηχανισμού και των ΜΜΕ ερήμην της κοινωνίας, η οποία μόνον τεχνηέντως εμφανιζόταν ότι τον στήριζε.

Ακόμα δηλαδή και οι ψήφοι, τους οποίους κατά καιρούς λάμβανε προσωπικά το μητσοτακαίηκο, δεν ήταν μητσοτακικοί. Στο συντριπτικό τους μέρος ήταν ψήφοι της Νέας Δημοκρατίας, τις οποίες το παρακράτος τις "ονόμαζε" μητσοτακικές, για να τρομοκρατεί τη Νέα Δημοκρατία. Τις "πρωτιές" των παιδιών του δεν τις "αγόραζε" για ν' αποδείξει τα "αριστεία" τους, αλλά για να τις "βαπτίσει" μητσοτακικές ψήφους. Με τις πολλές νεοδημοκρατικές ψήφους και τις λίγες αγορασμένες από αυτόν εμφάνιζε μεγάλα "ταμεία". Αγόραζε δηλαδή τη "διαφορά" μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου και οικειοποιούνταν το σύνολο. Αγόραζε λίγες ψήφους και οικειοποιούνταν το σύνολο. Οι δήθεν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι των παιδιών του δεν ήταν μητσοτακικοί, αλλά νεοδημοκρατικοί. Δεν τις έφερναν οι ίδιοι, αλλά ανήκαν στη Νέα Δημοκρατία. Και μια "κατσαρόλα" να έβαζες στη θέση της Ντόρας ή του Κυριάκου, τις ίδιες ψήφους θα έπαιρναν. Μιλάμε για πραγματικό παράσιτο στην πλάτη της Νέας Δημοκρατίας. Όχι μόνον δεν της έδωσε ποτέ τίποτε, αλλά χρησιμοποιούσε εις βάρος της κι αυτά που της έπαιρνε.

Με τη συντριβή της "Θεσσαλίας" όλα αυτά αποκαλύφθηκαν. Μέχρι τότε κανένας πέραν του Μητσοτάκη δεν γνώριζε τι πραγματικά συνέβαινε. Ένας μηχανισμός, ο οποίος ελέγχει το συντριπτικό μέρος της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου, είχε τη δυνατότητα να το "μεταφράζει" αυτό σε κοινωνική "δύναμη", χωρίς να ελέγχεται για την ορθότητα των εκτιμήσεών του. Για να το αμφισβητήσεις αυτό, θα πρέπει να το μετρήσεις και αυτό δεν μετριέται, αν δεν κάνει κάποιο λάθος αυτός, τον οποίο τον αφορά η μέτρηση αυτή και στην προκειμένη περίπτωση ο Μητσοτάκης. Αν δεν θέλεις να μετρηθείς, δεν μπορείς να μετρηθείς από κανέναν, όποιος κι αν είναι αυτός. Αν δεν σε συμφέρει να μετρηθείς, δεν αφήνεις κανέναν να σε μετρήσει. Όπως κάνει για παράδειγμα το ΕΑΜ.Β’. Δεν το συμφέρει να "μετρηθεί" και δεν κατεβαίνει στις εκλογές. Ό,τι κι αν υποθέσεις ότι αντιπροσωπεύει, πάντα θα βρίσκεσαι στη σφαίρα του υποκειμενικού και της αβεβαιότητας.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αποδείχθηκε αυτό το οποίο εμείς γνωρίζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να το αποδείξουμε. Αποδείχθηκε ότι πίσω από τον τεράστιο "μητσοτακισμό" βρίσκονταν μια ολιγομελής συμμορία. Μια συμμορία κάποιων λίγων χιλιάδων ανθρώπων, η οποία, εξαιτίας των ΜΜΕ και της πρακτικής αδυναμίας να μετρηθεί, δημιουργούσε μια τεράστια "σκιά", που τρομοκρατούσε τους πάντες και κυρίως τους νεοδημοκράτες. Μετά την πανωλεθρία της "Θεσσαλίας" όλα αυτά δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Το εκτεθειμένο "κουφάρι" του μητσοτακισμού είναι πλέον μετρήσιμο. Μάλιστα κι εμείς οι ίδιοι εκπλαγήκαμε από το μέγεθός του, γιατί το περιμέναμε πολύ μεγαλύτερο. Ήμασταν βέβαιοι ότι ήταν μικρό, αλλά όχι τόσο. Μιλάμε για παντελώς ασήμαντα μεγέθη. Η "ύαινα" με τη μεγάλη "σκιά" αποδείχθηκε ένα κοινό "σκουλήκι".

Μεγέθη, τα οποία πλέον μπορούμε να τα υπολογίσουμε με χαρτί και με μολύβι. Μια δυνατότητα, την οποία δεν θα την είχαμε ποτέ, αν δεν μας την έδινε ο στο "τσακίρ κέφι" Μητσοτάκης. Το ΕΑΜ.Β’ με μεγάλη χαρά μπορεί να κάνει μια πρόχειρη "ιατροδικαστική" εξέταση πάνω στο κουφάρι της "Θεσσαλίας". Μακροσκοπική ...όπως θα έλεγε και ο "συνάδερφος" Κουτσάφτης. Τι μας λέει λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα; Η τελική μέτρηση μάς δίνει ένα αποτέλεσμα 306.425 ψήφων σε όλη την επικράτεια. Μικρό θα έλεγε κάποιος. Δυστυχώς τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τον Μητσοτάκη. Τόσο χειρότερα, που αγγίζουν τα όρια του τραγικού. Γιατί; Για τον εξής απλό λόγο. Στις "ασαφείς" εκλογές μιας "ασαφούς" εκλογικής βάσης ένα πράγμα είναι απολύτως "σαφές". Μπορεί όλοι οι νεοδημοκράτες να μην πήγαν να ψηφίσουν, αλλά αντίθετα πήγαν να ψηφίσουν ΟΛΟΙ οι μητσοτακικοί. Έδιναν τη μάχη της επιβίωσης και ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν.

Άρα; Άρα οι 306.425 ψήφοι δεν είναι "βάση", αλλά το "ταβάνι" για τη μητσοτακική πτέρυγα. Το απόλυτο "ταβάνι". Πιο πάνω δεν μπορεί να πάει με τίποτε. Ποτέ δεν θα ξανακληθεί να δώσει μάχη ζωής και θανάτου με τόση απίστευτη ισχύ στη διάθεσή της και άρα ποτέ δεν θα ξαναπιάσει αυτά τα νούμερα. Από εδώ και πέρα έχει νόημα το "χαρτί και το μολύβι". Πόσοι από αυτούς μπορεί να είναι πραγματικοί μητσοτακικοί; Ένας απλός άνθρωπος "ελέγχει" συνήθως δύο-τρεις ψήφους. Είτε με παρακάλια είτε με απειλές, κάτι κάνει. Ελέγχει τη δική του ψήφο, αυτήν της γυναίκας του και του παιδιού του και αν είναι λίγο "χαρισματικός" μπορεί να επηρεάσει έναν-δύο φίλους. Ο απλός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, που πιστεύει σε κάποιον πολιτικό και προτίθεται να τον βοηθήσει, χωρίς να έχει την υποχρέωση.

Φυσιολογικά, δηλαδή, ένας πολιτικός παίρνει ψήφους κατά μέσο όρο τετραπλάσιους με πενταπλάσιους από τους ανθρώπους που πραγματικά έχει "πείσει" ως άτομα. Χοντρικά μιλάμε πάντα. Δηλαδή στην περίπτωσή μας οι πραγματικοί μητσοτακικοί φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι το ένα πέμπτο από αυτό το νούμερο, που έδωσαν τα τελικά αποτελέσματα. Είναι δυνατόν οι μητσοτακικοί σε όλη την Ελλάδα να είναι μόνον 60.000; Δεν είναι δυνατόν. Δυστυχώς για τον Μητσοτάκη δεν είναι. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Γιατί; Γιατί θα ήταν έτσι, αν οι μητσοτακικοί ήταν απλοί άνθρωποι, οι οποίοι απλά θα ψήφιζαν αυτόν που πίστευαν. Οι μητσοτακικοί όμως δεν είναι απλοί άνθρωποι και ψηφίζουν αυτόν που τους συμφέρει.

Μητσοτακικοί είναι "πετυχημένοι" άνθρωποι, οι οποίοι επηρεάζουν ανθρώπους πολύ περισσότερους από αυτούς που επηρεάζουν οι απλοί άνθρωποι. Συμμορία, που λυμαίνεται τον τόπο, είναι. Οικονομικοί μεγιστάνες, μεγαλοδημοσιογράφοι, εκδότες, καναλάρχες, μητροπολίτες, δικαστικοί, ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι, εφοριακοί, αστυνομικοί, αθλητικοί παράγοντες κλπ.. Άνθρωποι, οι οποίοι απειλούνταν στην προκειμένη περίπτωση και δεν θα δίσταζαν να απειλήσουν. Άνθρωποι, που, όταν δεν θα έφταναν τα παρακάλια, θα είχαν τη δύναμη να απειλούν άσχετους και αδύναμους πολίτες, προκειμένου να πάνε να ψηφίσουν τη Ντορούλα. Εργοδότες, προπαγανδιστές, "πνευματικοί" κλπ.. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Η ισχύς των μητσοτακικών κάνει την αναλογία μεταξύ ληφθέντων ψήφων και πραγματικών οπαδών τρομερά μεγάλη.

Η "ιατροδικαστική" εξέταση τελικά έκρυβε εκπλήξεις. Αποκάλυψε το "τέρας" νάνο. Η "ύαινα", η οποία από αφέλεια κάθισε και "μετρήθηκε", βρέθηκε να είναι ένα απλό "σκουλήκι". Ούτε καν ένα μικρό "θηλαστικό". Πήρε πανελληνίως ψήφους, οι οποίες δεν είναι αρκετές ούτε για βήτα διαλογής βουλευτή. Ο Κάτμαν με λίγη προσπάθεια θα μπορούσε να την νικήσει. Η γυναίκα Μαραντόνα θα μπορούσε να την απειλήσει. Τι αποδείχθηκε; Αυτό το οποίο ήταν ο απόλυτος εφιάλτης του Μητσοτάκη. Αυτό, που, αν δεν ήταν "μεθυσμένος", δεν θα το επέτρεπε ποτέ να συμβεί. Αποκαλύφθηκε με στοιχεία η πραγματική του δύναμη. Αποδείχθηκε με στοιχεία ότι στην πραγματικότητα ο Μητσοτάκης, ως πολιτικός παράγοντας, είναι πιο ασήμαντος ακόμα και από τον Παπαθεμελή. Ποιοτικά σίγουρα χειρότερος, γιατί τουλάχιστον τον Παπαθεμελή τον ψηφίζουν άνθρωποι που τον πιστεύουν, ενώ ο Μητσοτάκης —όσους τον ψηφίζουν— τους πληρώνει για να τον "πιστεύουν".

Τραγικό το αποτέλεσμα και φυσιολογικά τα όσα ακολούθησαν. Μετά την ήττα της η Ντόρα δήλωσε ότι σέβεται το αποτέλεσμα και παραμένει στη Νέα Δημοκρατία ως απλή "στρατιώτης". Τι έγινε; Ημέρεψε το θηρίο; Όχι βέβαια. Το θηρίο τρομοκρατήθηκε, γιατί ήταν πλέον ξεδοντιασμένο και γυμνό. Προσπαθούσε να κρύψει τη γύμνια του και την αδυναμία του και άρα το δικαίωμα να επιβιώσει μέχρι να γλείψει τις "πληγές" του. Δεν απειλεί την ενότητα... "φώναξαν" τα ΜΜΕ, θέλοντας μέχρι τέλους να προστατεύσουν το αφεντικό τους. Δεν απειλεί την ενότητα... "φώναξαν", θέλοντας να βάλουν έναν μεγεθυντικό "φακό" πάνω από το ασήμαντο πτώμα. Όλοι μαζί για την ενότητα... "φώναξαν" οι μητσοτακικοί, προσπαθώντας να τραβήξουν το "παραβάν" του "νεκροτομείου". Προσπαθώντας και οι ίδιοι να κρυφτούν και πάλι ανάμεσα στους κοινούς νεοδημοκράτες. Το κακό όμως είχε γίνει. Όχι μόνον είχαν μετρηθεί, αλλά ήταν γνωστά και τα ονόματά τους.

Γι' αυτόν τον λόγο ακούγαμε "ύμνους" για την ενότητα του κόμματος. "Ύμνους" από αυτούς, οι οποίοι αγωνίστηκαν λυσσαλέα και με όλα τα μέσα για τον Μητσοτάκη. Λατρεία για την ενότητα. Μεγαλόψυχη η Ντόρα, που δεν την απειλεί. Δηλαδή, αν ήθελε, μπορούσε και να την απειλήσει; Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα, το οποίο στις "αποτυχίες" του παίρνει τρία εκατομμύρια ψήφους. Μπορεί να το διχάσει η Ντόρα με τις τριάντα χιλιάδες έμμισθων και άρα όχι μόνιμων οπαδών; Αν δηλαδή πάει κάποιος και πάρει έναν κουβά νερό από τον Σαρωνικό, διχάζει τη Μεσόγειο; Την "κόβει" στα δύο σαν μικρός Μωϋσής; Ο Μωυσής με τον κουβά;

Από τώρα και στο εξής, κάθε φορά που ο Μητσοτάκης ή το οποιοδήποτε τέκνο του θα εκβιάζει τον οποιονδήποτε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας με διάσπαση και αποχώρησή του από το κόμμα, ...του δίνει το δικαίωμα να καλεί ταξί. Τους χωράει όλους μέσα. Αποδεδειγμένα πλέον ...με "χαρτί και μολύβι". Ένας μπροστά και τρεις πίσω. Ο γέρος μπροστά, γιατί, όταν "ζαλίζεται", κάνει βλακείες.

Η "αποκάλυψη" του αμερικανόδουλου παρακράτους.

Σε ένα κράτος με μεγάλη στρατηγική αξία, όπως είναι η Ελλάδα, οι επιλογές της οποίας ενδιαφέρουν άμεσα τους ιμπεριαλιστές, συμβαίνουν πάντα ύποπτα πράγματα. Οι ιμπεριαλιστές στήνουν ένα "δίκτυο" ανθρώπων, το οποίο τους εξυπηρετεί πιστά στις όποιες αποφάσεις τους. Ακόμα κι όταν αυτές είναι εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Κράτη, δηλαδή, του μεγέθους και της στρατηγικής αξίας της Ελλάδας, πάντα έχουν προβλήματα με τους προδότες. Ειδικά η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα και αυτό εξαιτίας κάποιων πολύ συγκεκριμένων δεδομένων.

Η Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή που απελευθερώθηκε, "χρωστούσε" δήθεν σε ξένους την απελευθέρωσή της. Οι Έλληνες —σύμφωνα με τους ίδιους ξένους— ήταν δήθεν πολύ "άξιοι" άνθρωποι, αλλά δυστυχώς ξεκινούσαν τη νέα τους "πορεία" από πολύ "χαμηλά". Ως εκ τούτου νομιμοποιούνταν κάποιοι από αυτούς να ζητάνε "βοήθεια" από τους ξένους. Μέχρι να γίνουμε πολιτισμένοι ...και όχι ραγιάδες. Μέχρι να γίνουμε κράτος ...και όχι οθωμανικό τσιφλίκι. Μέχρι να γίνουμε άνθρωποι ...και όχι βαλκανικά ζώα. Εξ αρχής, δηλαδή, υπήρχε μια ολόκληρη επιχείρηση προπαγάνδας, η οποία νομιμοποιούσε ακόμα και προδοσίες. Νομιμοποιούσε Κωλέτηδες. Νομιμοποιούσε κόμματα, τα οποία όχι μόνον δεν έκρυβαν την ταυτότητα των ξένων αφεντικών τους, αλλά που τη διαφήμιζαν.

Αγγλόδουλοι, γαλλόδουλοι και γερμανόδουλοι κυβερνούσαν το κράτος ...μέχρι να γίνει κράτος. Για όσο διάστημα βέβαια το κυβερνούσαν αυτοί οι προδότες, το κράτος δεν γινόταν ποτέ κράτος, γιατί δεν συνέφερε τα αφεντικά τους. Οι ίδιοι όμως γίνονταν πάντα πλούσιοι. Η προδοσία, δηλαδή, στην Ελλάδα δεν ήταν απλή υπόθεση. Είχε "ιδεολογικό" υπόβαθρο. Ακόμα και οι δωσίλογοι της κατοχής δεν δήλωναν προδότες. Φανατικοί Έλληνες δήλωναν ...που απλά "ζήτησαν" και πήραν τη "βοήθεια" των Γερμανών ...για να γίνουμε κράτος και βέβαια ...και "έτυχε" βέβαια και οι ίδιοι να γίνουν πλουσιότεροι. Δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους χειρότερους από τους "συναδέρφους" τους, οι οποίοι μέχρι τότε κυβερνούσαν την "ελεύθερη" Ελλάδα με τη "βοήθεια" των Άγγλων. Μέχρι και οι τελειωμένοι μεθύστακες της σοβιετικής Μόσχας είχαν εξασφαλίσει προδότες στην Ελλάδα ...για να γίνουμε καλό προλεταριάτο.

Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την παγκόσμια υπεροχή των ΗΠΑ υπήρξαν εξελίξεις και στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ ήταν οι νέοι πιο ισχυροί παράγοντες στον κόσμο και βέβαια και οι πιο "πολιτισμένοι". Άρα σ' αυτούς θα έτρεχαν για "βοήθεια" όλοι οι παλιοί και οι νέοι προδότες ...μέχρι να γίνουμε "κράτος". "Βοήθεια" ...για να μην πέσουμε στα νύχια της Μόσχας. Και πάλι δηλαδή στήθηκε το ίδιο σκηνικό συμπεριφορών και προσώπων, που εξυπηρετούσε ξένα συμφέροντα και νομιμοποιούσε ακόμα και προδοτικές συμπεριφορές ...μέχρι να γίνει η Ελλάδα "κράτος" και οι Έλληνες "άνθρωποι". Ακόμα και σήμερα αυτό συμβαίνει. Οι υποτροφίες, που δίνονται για σπουδές στα διάφορα Χάρβαρντ, περνάνε μέσα από τα κριτήρια που θέτει η CIA.

"Στρατολογούν" κανονικά φοιτητές ως πράκτορες. Όχι επειδή αυτό συμφέρει την αμερικανική πολιτική ...αλλά επειδή αυτό "συμφέρει" την Ελλάδα. Η CIA δηλαδή ενδιαφέρεται για το καλό της Ελλάδας. Ενδιαφέρεται για την τύχη των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων, τους οποίους η ίδια "θαυμάζει". Υπάρχει δηλαδή "ιδεολογικό" υπόβαθρο. Όλοι αυτοί δεν είναι προδότες, αλλά "Προμηθείς", που φέρνουν "φως" στην Ελλάδα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η CIA πληρώνει τις σπουδές τους στις ΗΠΑ και η ίδια τους βολεύει σε υψηλές κρατικές θέσεις στην Ελλάδα ...για να "βοηθήσουν" την Ελλάδα. Όχι για να εξυπηρετήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα ...αλλά για να γίνει η Ελλάδα "κράτος" και οι Έλληνες "άνθρωποι".

Αυτό το δίκτυο προσώπων το γνωρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών και βέβαια οι τοπικοί προϊστάμενοί τους. Αυτό το δίκτυο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν μπορείς να το ανακαλύψεις, γιατί υπάρχει μεγάλη εμπειρία στο θέμα της απόκρυψης των προσώπων. Δεν γνωρίζεις δηλαδή τι κάνει ο καθένας και γιατί το κάνει. Δεν γνωρίζεις πότε τα "λάθη", τα οποία οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες, είναι πραγματικά λάθη και πότε είναι πληρωμένα "συμβόλαια". Δεν γνωρίζεις και δεν μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει. Μπορεί αυτός, ο οποίος εμφανίζεται σαν υπερπατριώτης, να είναι ένας απλός έμμισθος πράκτορας των ξένων. Παίζει έναν ρόλο, που δεν πρέπει να πηγαίνει σε πρόσωπα τα οποία δεν ελέγχονται. Απλά πράγματα. Όταν θέλεις να προκαλείς φαινόμενα, πρέπει να μπορείς να ελέγχεις και τις αντιδράσεις.

Αυτό λοιπόν το δίκτυο ποτέ δεν αποκαλύπτεται. Για να αποκαλυφθεί, θα πρέπει να γίνουν κολοσσιαία λάθη. Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι πιο βλάκας ακόμα και από τον πιο ηλίθιο είναι ο μεθυσμένος. Όταν αυτός, που είναι μεθυσμένος, είναι ταυτόχρονα κι αυτός που ελέγχει το δίκτυο αυτό, τότε τα πάντα είναι επικίνδυνα γι' αυτό. Ο Μητσοτάκης, δεν φτάνει που πήγε στα καλά καθούμενα και "αυτοκτόνησε", απειλεί με καταστροφή και τους ίδιους τους ευεργέτες του. Απειλεί τα αφεντικά του τους Αμερικανούς. Γιατί; Γιατί ο Μητσοτάκης, προκειμένου να νικήσει, έπαιξε "χαρτιά", τα οποία όχι απλά δεν έπρεπε ποτέ να παίξει, αλλά ούτε καν ν' αποκαλύψει ότι υπάρχουν. Αντί ο "μεθυσμένος" να υποχωρήσει έστω και την τελευταία στιγμή, προκειμένου να μην "μετρηθεί", έπαιξε όλα του τα "χαρτιά". Αντί να υποχωρήσει από δήθεν "μεγαλοψυχία" και να παραχωρήσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, "μαλώνοντας" την κόρη του πριν μετρηθεί, έπαιξε τα "ρέστα" του.

Πάνω στην αγωνία του να κερδίσει έναν χαμένο αγώνα, αποκάλυψε όλους τους ανθρώπους του αμερικανόδουλου παρακράτους στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Τους ανθρώπους του στη Μακεδονία, τη Θράκη, αλλά και την Κρήτη. Από τον "μακεδονομάχο" Ψωμιάδη και τον "Τούρκο" μειονοτικό βουλευτή της Θράκης μέχρι τους τραμπούκους των Ζωνιανών, όλοι τους αναγκάστηκαν να τον βοηθήσουν και αυτό τους αποκάλυψε. Τώρα γνωρίζουμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις όλων των παρακρατικών οι οποίοι εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Μητσοτάκη είναι διατεθειμένοι να εξυπηρετήσουν και τα συμφέροντα των αφεντικών του. Τώρα πράγματι μπορούμε να καταλάβουμε πόσο "πατριώτες" είναι αυτοί, οι οποίοι στην Ελλάδα "επαγγέλλονται" τον πατριωτισμό.

Τώρα γνωρίζουμε με στοιχεία ποιος παράγοντας της Αθήνας προστατεύει τα "δικαιώματα" των "Τούρκων" της Θράκης και άρα εξασφαλίζει και την παρουσία του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Γνωρίζουμε ποιος έχει κάνει τους διάφορους αστοιχείωτους "Ντεντέδες" celebrities της πολιτικής μας ζωής. Τώρα γνωρίζουμε με στοιχεία ότι οι διάφοροι Ψωμιάδηδες και Άνθιμοι, που έκαναν καρατζαφερικού τύπου καριέρα "πατριωτών", καταγγέλλοντας τον Μητσοτάκη και την κόρη του για μειοδοσία στο Μακεδονικό Ζήτημα, ανήκουν στον ίδιο "θίασο". Τώρα γνωρίζουμε με στοιχεία ποιος είναι κρυφός προστάτης του "Ουράνιου Τόξου" στη Φλώρινα, που "θριάμβευσε" η Ντόρα. Τώρα γνωρίζουμε με στοιχεία ποιος είναι ο κρυφός "προστάτης" των drag dealers των πιστολάδων και των αυτονομιστών στην Κρήτη. Γνωρίζουμε πόσο "ειλικρινής" είναι ο αντιμητσοτακισμός των διαφόρων "Μαρκογιαννάκηδων", οι οποίοι με επαγγελματική προσήλωση "εισπράττουν" στην Κρήτη ό,τι αφήνει "ελεύθερο" ο Μητσοτάκης. Πάλι καλά γι' αυτούς που δεν ψήφιζε και η Κύπρος, γιατί θα μαθαίναμε ποιοι τα "πήραν", για να υποστηρίξουν το σχέδιο Ανάν.

Η κοινωνία —δυστυχώς για όλους αυτούς— "καταγράφει" ό,τι την απειλεί ή απλά την ενοχλεί. Η ελληνική κοινωνία "κατέγραψε" το παρακράτος. Έχει ακριβή στοιχεία για τον "χάρτη" αυτού του παρακράτους. Στοιχεία, τα οποία πλέον "καταγράφηκαν" και δεν μπορούν να "σβήσουν". Δεν "κατέγραψε" αυτούς που ψήφισαν Ντόρα, γιατί δεν την ενδιαφέρει αυτό. Γούστο του και καπέλο του για κάθε Έλληνα που ψήφισε τη Ντόρα. Αυτό δεν αφορά την κοινωνία. Η κοινωνία "κατέγραψε" ποιοι την απείλησαν να πάει να ψηφίσει Ντόρα. "Κατέγραψε" αυτούς, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να απειλήσουν την προσωπική ζωή του πολίτη, προκειμένου να τον "σπρώξουν" στις κάλπες. Αυτούς, που άφηναν "σκιές" απειλών. Αυτούς, που άφηναν "υποσχέσεις" για περίεργα βολέματα. Αυτούς, που για κάποιον μυστηριώδη λόγο είχαν "δυνάμεις" πέρα από κάθε συνταγματική λογική. Αυτούς τους "κατέγραψε" η κοινωνία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της. Δεν τους έχει ονομάσει ακόμα παρακρατικούς ...αλλά αυτή είναι η δική μας δουλειά.

Μαζί με όλα αυτά τα πρόσωπα αποκαλύφθηκαν και τα "όργανα" που κατά καιρούς χρησιμοποιεί το παρακράτος, προκειμένου να διαμορφώσει την κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων του. Ο Μητσοτάκης, πάνω στην αγωνία του να δώσει "αέρα" νίκης στην κόρη του, ανάγκασε κάποιους να εκτεθούν. Τους ανάγκασε να πουν ψέματα, απειλώντας την ίδια την επιβίωσή τους. Αναγκαστικά, εφόσον είναι κάποια "εργαλεία", των οποίων η αξιοπιστία είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουν. Όλες οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, που έδιναν "υπεροχή" στη Ντόρα, αποδείχθηκε ότι ήταν ελεγχόμενες από τον Μητσοτάκη και άρα και από τα αφεντικά του. Από τώρα και στο εξής θα γνωρίζει ο Έλληνας πολίτης ποιες εταιρείες δημοσκοπήσεων παίζουν παιχνίδια και άρα είναι αναξιόπιστες και ποιες όχι. Αναξιόπιστος όμως σ' αυτήν την περίπτωση σημαίνει "λουκέτο".

Ο Μητσοτάκης δηλαδή "έκαψε" στην κυριολεξία κανάλια σαν το "αξιόπιστο" Μέγκα, "έγκυρους" δημοσιογράφους σαν τον Πρετεντέρη και εταιρείες "ακριβείς" όπως η MRB. Δεν φτάνει δηλαδή που στο επίπεδο που τον αφορούσε τα έκανε όλα λάθος, πήρε στο "λαιμό" του και όλους όσους θα έπρεπε να "προστατεύσει". Να τους "προστατεύσει", όχι επειδή είναι καλός άνθρωπος —πράγμα που δεν ισχύει—, αλλά επειδή θα τους χρειαστεί στον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης που ακολουθεί. Πώς θα ξαναστήσεις το παιχνίδι του ..."εμείς" οι μητσοτακικοί, όταν αυτοί, που πρέπει να το "παίξουν", έχουν "καταγραφεί" πλέον ως αναξιόπιστοι και ψεύτες; Ποια "ενότητα" θα απειλήσεις, όταν οι εταιρείες, που μπορούν να σου δώσουν "όγκο", είναι αναξιόπιστες;

Με τη Ντόρα ακόμα να μην έχει συνέλθει από τα "τραύματα", άρχισαν τα "παιχνίδια" του παρακράτους των Μπομπολαίων, των Λαμπράκηδων και των Τεγόπουλων. "Παιχνίδια", τα οποία έχουν ως στόχο να εκβιάσουν τον Σαμαρά, προκειμένου να τους ανεχθεί. "Παιχνίδια" απειλών αποχωρήσεων, τα οποία δήθεν πρέπει να φέρουν όλες τις πλευρές σε μια νέα "διαπραγμάτευση". Ποιες πλευρές; Είναι "πλευρά" της Μεσογείου ένα οικόπεδο στη Λούτσα; Ήδη έβαλαν τον δήμαρχο Χανίων να "αποχωρήσει" από τη Νέα Δημοκρατία, προφανώς με την υπόσχεση να τον επαναφέρουν μετά τη διαπραγμάτευση. Τα γνωστά "παζάρια" του μητσοτακαίηκου. Διαπραγματεύονται με το "τίποτε" τα πάντα.

Κάποιοι "ισχυροί" παράγοντες της διαπλοκής και του παρακράτους δήθεν ονειρεύονται νέο "κόμμα" Ντόρας και εκσυγχρονιστών. Θα ιδρύσουν κόμμα οι εντελώς πεθαμένοι με τους κλινικά νεκρούς. Θα ιδρύσουν κόμμα με τα ψίχουλα και με τα "σάλια" της Ντόρας. Θα απειλήσουν τη Νέα Δημοκρατία ο τρεις κι ο "κούκος", που σε πλήρη ισχύ πήραν ψήφους τόσους, που δεν θα τους εξασφάλιζαν παραμονή σε reality show. Το "κουφάρι" ακόμα βρίσκεται στη "Θεσσαλία". Ακόμα το "μετράνε". Δεν πείθουν κανέναν. Δεν τους θέλει ο κόσμος. Όχι απλά τους το έδειξε, αλλά τους το "ζωγράφισε" στο μέτωπο. Ό,τι "υποστηρίζουν", πηγαίνει ο κόσμος και το "καίει" σαν σκουπίδι. Αυτό έκανε με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και το ίδιο έκανε και με τη Ντόρα. Ό,τι "δείχνουν" οι διαπλεκόμενοι του διεφθαρμένου παρακράτους, δεν επιβιώνει ούτε μία μέρα.

Τώρα δείχνουν μια "απειλητική" Ντόρα, η οποία δήθεν σκέφτεται να ιδρύσει κόμμα. Πίσω από τον Παπαθεμελή θα τους βρουν οι εκλογές, αν τολμήσουν να κάνουν αυτά τα οποία δήθεν λένε. Ταυτόχρονα με το παιχνίδι του εκβιασμού προσπαθούν και πάλι να "θολώσουν" το ιδεολογικό "τοπίο" στον χώρο της Δεξιάς. Να δημιουργήσουν "ομίχλη", προκειμένου να κρυφτούν. Τον Σαμαρά τον ψήφισαν οι "καθυστερημένοι" δεξιοί... έχουν αρχίσει να "φωνάζουν", υπονοώντας ότι οι δημοκράτες της Νέας Δημοκρατίας στηρίζουν Ντόρα. Οι λίγοι θρησκόληπτοι και οι εθνικιστές με τον Σαμαρά και οι πολλοί με τη Ντόρα. Δεν πιάνει πλέον. Μετρημένοι είναι. 30.000 είναι οι "προχωρημένοι" νεοδεξιοί της Ντόρας. Ούτε ένας παραπάνω. Προσβάλουν σχεδόν ένα εκατομμύριο δημοκρατών Ελλήνων, όταν τους εμφανίζουν θρησκόληπτους, που καθοδηγούνται σαν άβουλα έρμαια από την εκκλησία. Αν δεν τους αρέσει αυτή η Δεξιά, ας φύγουν. Τόσο πολύ την αγαπάνε και θέλουν να την αλλάξουν;

Ας πάνε τώρα όλοι αυτοί οι κατά φαντασίαν "στρατηγοί" στη γωνιά τους και να κλαίνε με τους Λαμπράκηδες και τους Μπόμπολες μαζί. Να κλαίνε με το μισό ΑΕΠ της χώρας. Να κλαίνε όλοι οι δήθεν "αριστεροί", που έγιναν πλούσιοι εξαιτίας του μαγαζιού της Δεξιάς και μάλιστα βρίζοντάς την. Μιλάμε για πρωτοφανή πράγματα. Μιλάμε για πραγματική κατάντια. Όλη αυτήν την τραγωδία, που βιώνουν, την προκάλεσαν μόνοι τους στους εαυτούς τους. Μόνοι τους έβγαλαν τα μάτια τους. Κανένας απολύτως δεν τους πίεσε. Μάλλον δεν είχαν τι να κάνουν και αποφάσισαν ν' "αυτοκτονήσουν". Ήταν πάνω στο "άλογο" της Δεξιάς και πήγαν μόνοι τους από κάτω του ...και τους ποδοπάτησε.

Εκεί που έλεγχαν για την "πλάκα" τους ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, κάθονται τώρα και σκέφτονται όχι πώς θα επανέρθουν στην κορυφή, αλλά πώς θα επιβιώσουν στη βάση. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να ξανανέβουν στη "ράχη" του. Οι βασιλιάδες, που έκαναν μόνοι τους βουτιά στην κοπριά. Εκεί που ένας "ξερόβηχας" της Ντόρας τρομοκρατούσε ολόκληρη τη Νέα Δημοκρατία, τώρα δεν της εξασφαλίζει ένα ποτήρι νερό για να μην πνιγεί. Οι "εγκέφαλοι" της πλάκας. Έρμε Κυριάκο ...που ήθελες να σπουδάσεις και κυβερνητική στο Χάρβαρντ. Για τον Αμάραντο είσαι καί εσύ καί η αδερφή σου.

Να καλέσουμε εμείς ταξί ή θα φύγουν μόνοι τους;

Μήνυμα του ΕΑΜ.Β’

προς τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Η Ελλάδα χρωστάει στους Δεξιούς και ο Σαμαράς πρέπει να τους ανταμείψει. Γιατί η Ελλάδα —και όχι μόνον η Νέα Δημοκρατία και ο ίδιος— χρωστάει σ' αυτούς; Γιατί αυτοί οι απλοί και μέχρι τώρα ταπεινωμένοι απλοί δεξιοί πολίτες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και ανέλαβαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτοί πήγαν με γυμνά "χέρια" και έβγαλαν το "φίδι" από την "τρύπα" του. Άντεξαν στις απειλές επικίνδυνων μηχανισμών, άντεξαν στην προπαγάνδα τεράστιων ΜΜΕ, έκλεισαν τα αυτιά τους στα άπειρα ψέματα και πήγαν με καθαρή συνείδηση να "ξεκαθαρίσουν" μια για πάντα μια εξαιρετικά "άρρωστη" κατάσταση. Η Ελλάδα χρωστάει στους νεοδημοκράτες, οι οποίοι πήγαν και εξόντωσαν ένα "θηρίο", που μάστιζε τον τόπο. Ένα "θηρίο", το οποίο μας έχει βάλει ήδη σε εθνικές περιπέτειες και θα γινόταν ακόμα χειρότερο αν επιβίωνε.

Οι απλοί δεξιοί πολίτες κατάφεραν αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν οι υπόλοιποι. Αυτό, που δεν κατάφεραν κάποτε οι "κεντρώοι", οι οποίοι απλά "ξεφορτώθηκαν" το "θηρίο" και το "φόρτωσαν" στη Δεξιά, χωρίς να το "εξοντώσουν". Αυτό, που δεν κατάφερε κανένας "αντιστασιακός" της Αριστεράς και αυτό, που ποτέ δεν τόλμησε να απειλήσει κανένας αναρχικός. Αυτό το κατάφεραν οι απλοί άνθρωποι της Αθήνας και της επαρχίας, τους οποίους τους έφτασαν στο σημείο να ντρέπονται να πουν ότι είναι πατριώτες. Οι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου, οι οποίοι δεν δέχονται στο όνομα της όποιας "ιδεολογίας" να παριστάνουν τους προστάτες των διεφθαρμένων. Οι απλοί δεξιοί, που ντρέπονταν να πουν ότι είναι δεξιοί, γιατί ο Μητσοτάκης έκλεβε τα πάντα στο όνομα της Δεξιάς. Οι απλοί αθώοι άνθρωποι, που αποφάσισαν ότι αυτοί, οι οποίοι πρόδωσαν την πατρίδα και έκλεψαν το κράτος, πρέπει να πληρώσουν.

Να πληρώσουν ...όποιοι κι αν είναι αυτοί. Ακόμα κι αν τυπικά εμφανίζονται σαν νεοδημοκράτες. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί απλούστατα όλοι οι δεξιοί γνώριζαν ότι, αν νικούσε η Ντόρα, το "σήριαλ" της συγκάλυψης θα συνεχιζόταν. Οι "Χρυστοφοράκοι" θα πήγαιναν και θα έρχονταν, χωρίς να τους ενοχλεί κανένας. Θα έβγαζαν τη γλώσσα τους στο σύνολο του ελληνικού λαού ...και δυστυχώς για τους δεξιούς, εξαιτίας της Νέας Δημοκρατίας και άρα εξαιτίας των ιδίων. Ήταν δεδομένο για όλο τον κόσμο αυτό. Αν άφηναν τη Ντόρα να νικήσει, η Νέα Δημοκρατία θα συνέχιζε να βρομίζει από τη δραστηριότητα του παρακράτους. Από τη στιγμή που πήγαν να ψηφίσουν και δεν ψήφισαν τη Ντόρα, σημαίνει ότι δεν ήθελαν αυτό να συνεχιστεί. Με όποιο κόστος κι αν αυτό συνεπαγόταν για την ίδια τη Δεξιά.

Στην πραγματικότητα πήγαν και συγκρούστηκαν με ολόκληρο το παρακράτος, γιατί περί αυτού πρόκειται. Η δεξιοί είχαν τη μοναδική και ίσως τελευταία ευκαιρία των πολιτών να τιμωρήσουν το παρακράτος. Την ευκαιρία που τους έδιναν τα σφάλματα του Μητσοτάκη. Η τιμωρία λοιπόν δεν αφορά μόνον τον ίδιο, αλλά το σύνολο του παρακράτους, που απλά βρέθηκε "ανοικτό" από τη δεξιά του πλευρά, επειδή η Ντόρα ήθελε να έχει δόξα "στρατηγού". Η ήττα δεν ήταν μόνον του συστήματος Μητσοτάκη. Ήταν και ήττα του συστήματος ΠΑΣΟΚ, εφόσον όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Εναντίον όλων αυτών και στο όνομα όλων των δημοκρατών πήγαν και ψήφισαν οι νεοδημοκράτες. Πήγαν και ψήφισαν και πρέπει να ανταμειφθούν για το θριαμβευτικό τους αποτέλεσμα. Για την τιμή τους ψήφισαν και αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί από όλους τους δημοκράτες όλων των κομμάτων.

Συνήθως ο αρχηγός δείχνει το "παράδειγμα" στους οπαδούς του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο. Ο Σαμαράς πρέπει να μιμηθεί τους ψηφοφόρους του κόμματός του. Πρέπει κι αυτός ν' αντέξει στις απειλές των μηχανισμών, στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και στα άπειρα ψέματα. Πρέπει με την εξουσία του να οριστικοποιήσει και επίσημα το μέγα και ανυπέρβλητο επίτευγμα των πολιτών. Να "τελειώσει" και τυπικά το θέμα με τους Μητσοτάκηδες. Τώρα δεν πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να "πειστεί" από τα ΜΜΕ ότι τον συμφέρει η ενότητα, προκειμένου να ανεχθεί τους Μητσοτάκηδες. Δεν πρέπει να τον μπερδεύουν οι πληρωμένες "κωλοτούμπες" των διαφόρων Τραγκών. "Στελεχάρα" η Ντόρα... μας είπε αυτός, που μερικές ημέρες πριν την καταριόταν. Απλά πράγματα. Το παρακράτος πρέπει να σώσει τους ανθρώπους του και θα κάνει όχι απλά "τούμπες", αλλά και "πιρουέτες".

Δεν απειλείται καμία ενότητα από κανέναν Μητσοτάκη. Πέρα από έναν πανικοβλημένο γέρο —που τα έχει πλέον σχεδόν χαμένα—, δεν υπάρχει κανένας Μητσοτάκης. Δεν είναι καμία "στελεχάρα" η Ντόρα. Αυτοί διώχνουν κόσμο από το κόμμα και δεν του φέρνουν κόσμο. Άσχετοι και ανίκανοι είναι, που πάντα λειτουργούσαν με τις ισχυρές "πλάτες" των ξένων. Τόσο ανίκανοι, που ούτε τους εαυτούς τους δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν στη μόνη φορά που πολέμησαν για την επιβίωσή τους και μάλιστα υπό καθεστώς απόλυτης υπεροχής.

Πόσο "στελεχάρα" μπορεί να είναι μια πολιτικός ανίκανη να σώσει τον εαυτό της υπό συνθήκες απόλυτης ισχύως; Θα προστατέψει τα εθνικά μας συμφέροντα μια "στελεχάρα", που τώρα είναι βέβαιο ότι αναζητεί την "προστασία" των Αμερικανών; Δεν υπάρχουν οι Μητσοτάκηδες και δεν υπάρχουν και οι μητσοτακικοί ως ανιχνεύσιμο κοινωνικό μέγεθος. Μια τρομοκρατημένη ολιγομελής συμμορία κρατικών αξιωματούχων είναι, που στο "όνομα" της Νέας Δημοκρατίας "λέρωσαν" τη Νέα Δημοκρατία και εξευτέλισαν μια τεράστια μερίδα του ελληνικού λαού.

Είναι βέβαιον ότι όλοι αυτοί θα ζητήσουν την προστασία των "αφεντικών" τους. Είναι βέβαιον ότι, αν απειληθούν με "ξήλωμα", θα επέμβει η αμερικανική πρεσβεία. Κανένα πρόβλημα. Σε μια τέτοια περίπτωση ας βγει ο Σαμαράς να καταγγείλει δημοσίως την παρέμβαση. Δεν συμφέρει τους Αμερικανούς —ειδικά σήμερα— να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τον ελληνικό λαό, προκειμένου να προστατεύσουν "καμένους" ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς "αυτοακυρώθηκαν" όλοι αυτοί μετά την ήττα της Ντόρας. Δεν είναι πολύτιμοι ούτε για τα παλιά τους αφεντικά. Αν βγει η "κουκούλα" του δωσίλογου, αυτός είναι "άχρηστος" γι' αυτόν που τον πληρώνει. Αυτό έπαθε το ελληνικό παρακράτος. Έχασε την "κουκούλα" του και τώρα είναι άχρηστο. Δεν μπορεί να φέρει τα κέρδη, για τα οποία πληρωνόταν από τα αφεντικά.

Αυτό, που απειλείται για την Νέα Δημοκρατία, αν δεν δράσει όπως πρέπει ο νέος αρχηγός της, είναι η μελλοντική της υγεία. Ως παιδί γιατρού, που ξεκίνησε κάποτε και ο ίδιος σπουδές ιατρικής, θα πρέπει να γνωρίζει ότι ένα άσχημο "καρκίνωμα", το αφαιρείς από τη "ρίζα", γιατί, αν το αφήσεις, θα υποτροπιάσει και θα γίνει και πάλι θανατηφόρο. Τέτοιο "καρκίνωμα" είναι και οι Μητσοτάκηδες για τη Νέα Δημοκρατία. Αν τους αφήσει να επιβιώσουν τώρα, που είναι παντελώς αδύναμοι, θα τους βρει και πάλι μπροστά του. Το έργο το έχουν ξαναπαίξει. Θα ξαναγιγαντωθούν και θα επανέλθουν. Πάλι θ' αρχίσουν τα παιχνίδια των εκβιασμών και των διαπραγματεύσεων. Πάλι θ' αρχίσουν να διεκδικούν τα κομματικά μερίδια βολεμάτων που έχουν ανάγκη, για να συντηρούν τον παρακρατικό τους μηχανισμό.

Τώρα, που βρίσκονται σε δεινή θέση, είναι ευκαιρία να τους ξηλώσει άπαξ. Δεν έχει τίποτε να φοβάται από αυτούς. Τι να φοβηθεί ένα κόμμα, που χάνει ένα εκατομμύριο ψήφους, εξαιτίας τριάντα χιλιάδων ανθρώπων; Θα φοβηθεί τη διάσπαση; Τη διάσπαση του "Μωυσή" με το "κουβαδάκι" του; Μέσα σε λίγους μήνες μπορεί να βάλει πάλι τη Νέα Δημοκρατία σε "τροχιά" εξουσίας. Γιατί; Γιατί αυτά τα εκατομμύρια των ψήφων μπορεί να τα ξαναφέρει στη Νέα Δημοκρατία, αν διώξει τη "σαπίλα" του Μητσοτάκη και της διαφθοράς. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί, που "απείχαν" από τις τελευταίες εκλογές, δεν έπαψαν ποτέ να είναι δεξιοί. Η Νέα Δημοκρατία ήταν αυτή η οποία είχε πάψει να είναι δεξιά. Όλοι αυτοί απηύδησαν με τη "Δεξιά" του Μητσοτάκη. Απηύδησαν με την ανικανότητα του "ομήρου" Καραμανλή. Η αποβολή του Μητσοτάκη θα επαναφέρει πίσω στη Νέα Δημοκρατία ακόμα και τη "λεία" του Καρατζαφέρη. Όλοι αυτοί οι νεοδημοκράτες, που πήγαν στο ΛΑΟΣ, ανέχονταν τον αγράμματο φιλόσοφο, γιατί απλούστατα δεν ανέχονταν τον Μητσοτάκη. Αν φύγει ο Μητσοτάκης από τη Νέα Δημοκρατία δεν έχουν λόγο να συνυπάρχουν με όλους τους φασίστες που τον πλαισιώνουν.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο Σαμαράς δεν έχει κανέναν λόγο να κρατήσει τους μητσοτακικούς στο κόμμα του. Δεν έχει λόγους να βάλει τη Νέα Δημοκρατία σε θέση απολογίας για τα εγκλήματα του μητσοτακικού παρακράτους. Δεν έχει λόγους ο αρχηγός της να "γλείφει" τις πληγές αυτού του παρακράτους. Αυτό το παρακράτος διαφθάρηκε στην περίοδο του Καραμανλή. Αυτό το παρακράτος τιμώρησε ο λαός στις τελευταίες εκλογές. Δεν έγιναν όλοι οι νεοδημοκράτες πλούσιοι εξαιτίας της διαφθοράς, ώστε να απολογούνται γι' αυτό. Πλούσιοι έγιναν όλοι οι μητσοτακικοί και πρέπει να απολογηθούν όχι μόνον στον κόσμο, αλλά και στον εισαγγελέα.

Ο ίδιος δεν χρειάζεται καν να δείξει τάσεις ρεβανσισμού, προκειμένου να τους "ξεφορτωθεί". Δεν τον συμφέρει να τους "διαγράψει" σαν κοινός κομματικός "δεσπότης". Προτείνουμε ν' ανοίξει όλους τους φακέλους των σκανδάλων, τα οποία αποδίδονται στη δεξιά διακυβέρνηση. Να ανοίξει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας όλα τα σκάνδαλα, που αποδίδονται στη Νέα Δημοκρατία. Να ακυρώσει την "ασυλία", που τους πρόσφερε ο "όμηρος" Κωστάκης με το κλείσιμο της Βουλής. Να ανοίξει τον φάκελο Ζίμενς, τον φάκελο Βατοπέδιο, τον φάκελο δομημένα ομόλογα και ό,τι άλλο μπορεί να υπάρχει. Δεν κινδυνεύει από όλα αυτά η Νέα Δημοκρατία. Ο Μητσοτάκης κινδυνεύει. Οι μητσοτακικοί θα κινδυνεύσουν με φυλακίσεις, εφόσον μόνον αυτοί εμπλέκονται σε όλα αυτά. Εμπλέκονται αποκλειστικά, γιατί στην εποχή της παντοδυναμίας τους εκτός από άπληστοι ήταν και "μοναχοφάηδες".

Δεν μοίραζαν γύρω-γύρω, ώστε να εξασφαλίσουν συνενόχους, γιατί θεωρούσαν ότι δεν είχαν ανάγκη να πληρώσουν συνενόχους. Με τους μόνους που μοιράζονταν κέρδη —και άρα και κινδύνους— είναι οι "συνάδερφοί" τους στο "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Αν ανοίξουν οι φάκελοι των σκανδάλων, ούτε νεοδημοκράτες ούτε πασόκοι κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν οι παρακρατικοί, είτε του Μητσοτάκη είτε του Σημίτη. Τώρα είναι ευκαιρία ν' ανοίξουν οι "πυώδεις" πληγές όχι μόνον της δημοκρατικής Δεξιάς, αλλά του συνόλου της δημοκρατικής παράταξης.

Ο Σαμαράς μπορεί να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή "έκρηξη", η οποία μπορεί ν' αλλάξει όλο το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης. Μπορεί ν' αλλάξει η "σελίδα" της διεφθαρμένης μεταπολίτευσης. Των "ιδεολόγων" της διαφθοράς. Των "αντιστασιακών" της αθλιότητας. Των "επαναστατών" του χαφιεδισμού. Του φασισμού της μεταπολίτευσης, που, εξαιτίας του Μητσοτάκη και του Σημίτη, παρέδωσε τα πάντα στο "κατακάθι" της δήθεν "Αριστεράς". Ελέγχοντας το "μαγαζί" της Δεξιάς, μπορούσαν όλοι αυτοί οι δήθεν "αριστεροί" να ελέγχουν τα πάντα και να λεηλατούν τα πάντα.

Αυτό μπορεί να δρομολογήσει ο Σαμαράς και μπορεί να το ξεκινήσει από το δικό του κόμμα. Μιλάμε για "διαγραφή" με στυλ. Άψογο δημοκρατικό στυλ, το οποίο δεν θα το εξασφάλιζε ο ίδιος για τον εαυτό του, αν κέρδιζε η Ντόρα τις εκλογές. Πριν τους διαγράψει ο ίδιος ως μέλη του κόμματός του, να προλάβουν να τους "εγγράψουν" οι φυλακές ως δικά τους μέλη. Να τους πάρει όλους με τη σειρά. Να επανεξεταστούν όλες οι περιπτώσεις όπου το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ψήφισε μαζικά υπέρ της μη άρσης της ασυλίας για όλα τα μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη. Υποθέσεις πολλές και κραυγαλέα απλές στην "ουσία" τους.

Απλά πράγματα. Ακόμα περιμένουμε να φέρει ο Σπηλιοτόπουλος τα στοιχεία για το "φρουτένιο" σπίτι του στην Πάτρα. Εμείς δεν μπορούμε να του τα ζητήσουμε, αλλά μπορεί να το κάνει ο πρόεδρος του κόμματός του. Εκείνο το "κουφό" αυθαίρετο στα νότια προάστια πήρε κανονική άδεια ή συνεχίζει να χτίζεται με την άδεια της Διαπλοκής; Τα "νόμιμα", που βαπτίστηκαν "ηθικά", μελετήθηκαν τουλάχιστον για τη νομιμότητά τους; Τα αγιορίτικα "ευσεβή", που αποδείχθηκαν "χρυσοφόρα", αποδόθηκαν στον Κύριο; Αυτά δεν έριξαν τη Νέα Δημοκρατία; Αυτά δεν εξευτέλισαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων δημοκρατών, που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία;

Ο Σαμαράς —αν το θελήσει— έχει σήμερα τη δυνατότητα να γράψει ιστορία, γιατί ο ίδιος κέρδισε αυτό το δικαίωμα. Έχει τη δυνατότητα να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους αναμορφωτές της δεξιάς πτέρυγας της δημοκρατικής παράταξης και όχι μόνον. Παρέλαβε τη Νέα Δημοκρατία στον απόλυτο "χειμώνα" και μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο να την οδηγήσει στην "άνοιξη". Ο "κούκος" θα φέρει την "άνοιξη" στη Νέα Δημοκρατία. Όχι επειδή εμφανίστηκε, αλλά επειδή επιτέλους ψόφησε. Δεν δικαιούνταν η Νέα Δημοκρατία και ο κόσμος της την "τύχη" που της επεφύλαξε το μητσοτακαίηκο. Δεν δικαιούνται τα εκατομμύρια των απλών δημοκρατών, που απλά ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία, να μοιραστούν τη συνενοχή με τον "δράκουλα" της πατρίδας μας.

Μιλάμε καθαρά για δικαιοσύνη. Δεν δικαιούνται οι δημοκράτες να τους "δουλεύουν" οι φασίστες. Δεν δικαιούνται οι Έλληνες να τους "δουλεύουν" τα "Αμερικανάκια" των μυστικών υπηρεσιών. Δεν δικαιούται ένας φτωχός άνθρωπος να ντρέπεται να πάει στο καφενείο, επειδή κάποιοι τον θεωρούν συνένοχο των Μητσοτάκηδων. Ο Σαμαράς, αν έχει το σθένος, μπορεί να τους απαλλάξει όλους αυτούς από αυτό το άδικο "βάρος". Να ξανασηκώσουν τα κεφάλια τους, γιατί δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν οι δημοκράτες μεταξύ τους. Θύματα του παρακράτους ήταν οι νεοδημοκράτες και θύματα του ιδίου παρακράτους ήταν και οι πασόκοι. Του παρακράτους του Μητσοτάκη και του Σημίτη.

Αυτοί ...ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ ΦΥΛΑΚΗ.

Τραϊανού Παναγιώτης.

Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’