WHO IS WHO ΠΑΓΚΑΛΟΣ??? ...ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΟΝΤΡΟ "ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ"...

Ο Πάγκαλος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο στη σημερινή συγκυρία. Επιλέχθηκε, για να κάνει τη "βρόμικη" δουλειά. Μια δουλειά, την οποία δεν μπορεί να κάνει αυτός, που εμφανίζεται ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Ο "χλιαρός" Γιωργάκης είναι η ήπια "βιτρίνα" μιας κυβέρνησης, η οποία πολύ σύντομα θ' αναγκαστεί να λειτουργήσει φασιστικά. Ο γιος της Μαργαρίτας είναι άσχετος και βέβαια ανίκανος να δημιουργήσει συνθήκες πόλωσης. Συνθήκες όμως, οι οποίες είναι απαραίτητες για την πρόκληση εμφυλιοπολεμικού τύπου συγκρούσεων. Ο Γιωργάκης ούτε φασαρία σε ζαχαροπλαστείο δεν μπορεί ν' ανοίξει. Ο Πάγκαλος είναι αυτός ο οποίος θα καλύψει το κενό του, χωρίς ν' απειληθεί η "βιτρίνα" του φασισμού.

Τα χαρακτηριστικά του Πάγκαλου είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους τους Έλληνες. Τελευταίοι, που είχαν την "τύχη" να τον δούνε σε όλο του το μεγαλείο, είναι οι εργαζόμενοι στα προγράμματα Stage. Φτωχοί άνθρωποι, οι οποίοι εργάζονται σκληρά για 400 ευρώ, κρίθηκαν με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο από έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι επαγγελματίας τεμπέλης και σε όλη του τη ζωή ζει πλούσια δημοσία δαπάνη. Ο Πάγκαλος είναι........ 
Πατήστε για συνέχεια.....ΕΔΩ
βίαιος, εκδικητικός, αντιπαθής, άξεστος, εκβιάσιμος και βέβαια στα "τελευταία" του. Ένα πραγματικό παράσιτο της κοινωνίας.

Αρχιδιαχειριστής λοιπόν όλων των κρίσεων, τις οποίες θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει η σημερινή κυβέρνηση εν μέσω οικονομικής κρίσης και πιθανής ανάφλεξης όλων των εθνικών θεμάτων, θα είναι ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος, ο οποίος ούτε θεωρητικά δεν δικαιούται αυτήν τη θέση, εφόσον έχει αποτύχει σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί. Ο Πάγκαλος ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κρίση των Ιμίων και εξαιτίας του η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο έχασε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας στο Αιγαίο. Ο Πάγκαλος ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κρίση Οτσαλάν και εξαιτίας του η Ελλάδα εξευτελίστηκε παγκοσμίως για την ανεύθυνη πολιτική της και ο ίδιος ο Οτσαλάν κατέληξε στα χέρια των Τούρκων. Δεν υπάρχει κρίση που να τη διαχειρίστηκε ο χοντρός "τραγουδιστής" και να μην κατέληξε εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Αυτόν έβαλαν σήμερα αρχιδιαχειριστή του ελληνικού κράτους σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Αρχιδιαχειριστής στην κρίση, την οποία θα προκαλέσει εις βάρος της Ελλάδας η διαβόητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ, θα είναι ο Πάγκαλος, ο οποίος είναι ένα επιφανές μέλος της. Αν σκεφτεί κάποιος ότι το σύνολο των εθνικών μας προβλημάτων μεθοδεύονται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και δρομολογούνται από τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, εύκολα θα καταλάβει το πόσο θα τα "υπερασπιστεί" ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος θα μας προστατεύσει από τις μεθοδεύσεις του Κίσινγκερ, της Ολντμπράιτ, του Νίμιτς και του Σόρος. Ο Πάγκαλος θα συγκρουστεί με τους ομοτράπεζους και "αφεντικά" του στη διαβόητη λέσχη των δολοφόνων των λαών.

Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να πούμε μερικά πράγματα για τον Πάγκαλο. Ο Πάγκαλος είναι ένας κλασικός φασίστας και ως τέτοιος εκτός από βλάκας είναι και θρασύδειλος. Όταν στέκεται απέναντί σου από θέσεως ισχύος, είναι σκληρός κι ανηλεής. Όταν στέκεται απέναντί σου από θέση αδυναμίας, είναι ένα ελεεινό ανθρωπάκι. Ένα πραγματικό σκουλήκι της λάσπης. Μπορείς να τον φτύνεις και αυτός να ψάχνει το σύννεφο που τον βρέχει. Απόλυτα αναξιοπρεπής και δουλικός, συγκρίνεται μόνον με τους επίσης παχύσαρκους ευνούχους του Βυζαντίου. Για όσο διάστημα έτρεφε ελπίδες για αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και αισθανόταν δυνατός, πολεμούσε με το απόλυτο μένος τον Γιωργάκη. Όταν διαπίστωσε ότι δεν θα του επιτρεπόταν από τις διάφορες "λέσχες" να τον "προσπεράσει", άλλαξε την τακτική του και άρχισε να τον γλύφει. Σήμερα φαίνονται τα αποτελέσματα της καλής "δουλειάς" του και είναι ευτυχής που κατέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.

Ο Πάγκαλος, με την "εκρηκτική" ηλιθιότητά του, πολλές φορές έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία. Με τη φασιστική του νοοτροπία πολλές φορές έχει εξοργίσει την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία, η οποία πάνω στον θυμό της συχνά-πυκνά του "υπενθυμίζει" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Αυτό είναι λάθος και τον εξυπηρετεί. Ακόμα κι αν η φασιστική του "καταγωγή" δεν τον "τιμά", τουλάχιστον δεν τον θίγει ουσιαστικά. Τι θέλουμε να πούμε; Τον Πάγκαλο τον συμφέρει να του "υπενθυμίζεις" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Τον συμφέρει, όχι επειδή έχει κέρδος από αυτό, αλλά επειδή θα είχε περισσότερη ζημιά αν ο λαός "θυμόταν" κάποια άλλα πολύ χειρότερα πράγματα.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να έχει υπόψη του μερικά βασικά πράγματα. Στο έγκλημα υπάρχει πάντα μια "διαβάθμιση" πολύ συγκεκριμένη. Μια διαβάθμιση, η οποία δεν ανατρέπεται ποτέ. Αυτή η διαβάθμιση του εγκλήματος συνδέεται απευθείας με τους χαρακτηρισμούς που κάθε φορά παίρνει ο εγκληματίας, όταν διαπράττει πολλαπλά εγκλήματα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ένας δολοφόνος, για παράδειγμα, κατά τη διάπραξη του εγκλήματός του, μπορεί να σκύψει και να πάρει από το θύμα του το πορτοφόλι του. Έγκλημα είναι να δολοφονήσεις κάποιον όπως και έγκλημα είναι να κλέψεις το πορτοφόλι κάποιου. Αυτά τα εγκλήματα όμως δεν είναι ισότιμα μεταξύ τους. Ως εκ τούτου ο χαρακτηρισμός, που πάντα ακολουθεί τον εγκληματία, αφορά πάντα το ανώτερο έγκλημα. Το έγκλημα, που "καλύπτει" όλα τα υπόλοιπα.

Ένας εγκληματίας μέσα στην κοινωνία είναι "δακτυλοδεικτούμενος". Είτε δολοφόνος είτε πορτοφολάς, είναι πάντα "δακτυλοδεικτούμενος". Πώς όμως τον "θυμάται" η κοινωνία; Πάντα τον "θυμάται" με βάση το "ανώτερο" έγκλημα. Αυτό συμφέρει την κοινωνία, προκειμένου να προστατεύεται από τους εγκληματίες και αυτό κάνει. Τον Δουρή δεν τον "θυμάται" η ελληνική κοινωνία για κάποιες ακάλυπτες επιταγές. Τον θυμάται ως τον άνθρωπο που δολοφόνησε το παιδί του αφού πρώτα ασέλγησε πάνω του. Αυτό, το οποίο συμφέρει την κοινωνία, είναι λογικό να μην συμφέρει τον εγκληματία. Έναν δολοφόνο τον συμφέρει να τον χαρακτηρίζεις πορτοφολά. Αυτό όμως ποτέ δεν σου το "χαρίζει" η κοινωνία, εξαιτίας της ιεραρχίας που υπάρχει στο έγκλημα.

Αυτό συμβαίνει και με τον παππού του Πάγκαλου. Ο παππούς του ήταν "δολοφόνος". Ήταν προδότης. Αυτό υπενθυμίζεις ως ιδιότητα και όχι ότι ήταν φασίστας. Φασίστας σ' αυτήν την περίπτωση είναι πταίσμα. Είναι σαν να τον αποκαλείς πορτοφολά. Τον συμφέρει να τον αποκαλείς έτσι, γιατί ξεχνάς ότι είναι δολοφόνος. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι τον Πάγκαλο δεν το θίγει ιδιαίτερα να του "υπενθυμίζουν" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Τον συμφέρει να του "υπενθυμίζουν" αυτό και να "ξεχνάνε" το χειρότερο. Ελάχιστα θίγει τον Πάγκαλο να τον αποκαλέσεις εγγονό φασίστα. Δεν του κάνει μεγάλη ζημιά.

Ο φασισμός, όσο αποτρόπαιος και άθλιος κι αν είναι, δεν παύει να είναι ένα ιδεολόγημα. Μια "πίστη". Ανθρώπινο δικαίωμα είναι να πιστεύει κάποιος όπου θέλει, όσο εσφαλμένο κι αν είναι. Δεν είναι απαραίτητο δηλαδή, επειδή ο φασισμός ή ο σταλινισμός είναι εγκληματικοί, να είναι εγκληματίες κι αυτοί που πιστεύουν σ' αυτούς. Μπορεί ένας κοινός φασίστας ή ένας κοινός σταλινικός να είναι καλύτεροι ως άνθρωποι από έναν δημοκράτη. Ειδικά μάλιστα στην Ελλάδα οι κοινοί φασίστες είναι κατά κανόνα καλύτεροι άνθρωποι από όλους τους "ήρωες" της Δημοκρατίας. Κατά μια περίεργη αγγλικής εμπνεύσεως "σύμπτωση" όλοι σχεδόν οι "ήρωες" της Δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν ταυτόχρονα φασίστες και κακοί άνθρωποι.

Ο φασισμός σε όλες τις μορφές του στηρίζεται στα ένστικτα των ανθρώπων και αυτή είναι η δύναμή του. Υποτάσσει κάποιους ανθρώπους στην αθλιότητά του, γιατί τους απειλεί με κάποιον άλλον κατά τη γνώμη του χειρότερο φασίστα. Έτσι λειτουργεί ο φασισμός σε όλο του το φάσμα. Ο δεξιός φασίστας κρατά όπλο, γιατί φοβάται τον σταλινικό με το "κονσερβοκούτι". Ο σταλινικός κρατά όπλο, γιατί φοβάται τον δεξιό με την "αγχόνη". Όλοι φοβισμένοι ως θύματα και όλοι δολοφονικοί ως θύτες. Ο ένας δίνει με τη βλακεία του άλλοθι στον άλλο να κάνει βλακείες. Αυτή είναι η βασική λειτουργία του φασισμού. Βασίζεται στα ένστικτα και εκ των δεδομένων όποιος άνθρωπος "σέρνεται" από τα ένστικτά του είναι βλάκας. Οι φασίστες, δηλαδή, αν δικαιούνται μιας συλλογικής κατηγορίας ως άτομα, αυτή είναι μόνον η κατηγορία της βλακείας. Είναι απαραίτητα βλάκες, αλλά η βλακεία δεν είναι έγκλημα. Είναι δικαίωμα του ανθρώπου να είναι βλάκας. Ο παππούς του Πάγκαλου ήταν φασίστας και άρα αποδεδειγμένα βλάκας. Αυτό όμως τον καθιστά "πορτοφολά", σε σχέση με το μεγάλο του έγκλημα.

Το μεγάλο έγκλημα του παππού του Πάγκαλου και το οποίο επισκιάζει όλα τα άλλα, ήταν η προδοσία της πατρίδας. Ήταν δοσίλογος. Ήταν προδότης. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ούτε βλακεία ούτε αφέλεια. Γνωρίζεις ακριβώς τι κάνεις. Είσαι χορτάτος, εξαιτίας των ξένων κατακτητών, όταν οι υπόλοιποι ομοεθνείς σου πεινάνε. Βλέπεις να πλουτίζεις σε μια περίοδο, που όλοι οι ομοεθνείς σου φτωχαίνουν. Κοιμάσαι ήσυχος, όταν οι υπόλοιποι ξαγρυπνάνε από την αγωνία. Δεν σε αφορά τίποτε από αυτά, τα οποία αποτελούν εφιάλτες για τους υπόλοιπους. Βλέπεις ένστολους κατακτητές και τρέχεις να τους χαιρετήσεις και όχι να εξαφανιστείς. Συνεργάζεσαι μ' αυτούς.

Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα. Παθητικός προδότης δεν υπάρχει. Ο προδότης είναι πάντα ενεργητικός. Συμμετέχει στα εγκλήματα των κατακτητών. Είσαι υποχρεωμένος να τους βοηθήσεις, εφόσον σε βοηθάνε. Είσαι υποχρεωμένος να δείξεις με το "δάκτυλο" αυτούς που τους ενοχλούν, έστω κι αν χρειαστεί να φορέσεις "κουκούλα". Είναι μαθηματικά βέβαιο, δηλαδή, ότι κάποιοι Έλληνες αντιστασιακοί ή απλοί αντιδραστικοί συνάντησαν τον Δημιουργό τους πρόωρα, κατόπιν υποδείξεως του παππού Πάγκαλου. "Έκλεισαν" σπίτια Ελλήνων, προκειμένου να παραμένει "φωταγωγημένο" το σπίτι του προδότη.

Αυτά όλα αφορούν και τον ίδιο τον Πάγκαλο ως άτομο. Αν κρίνουμε από την ηλικία του, θα πρέπει για μεγάλο χρονικό διάστημα να μεγάλωνε με γνήσιο γάλα της Βέρμαχτ. Όταν τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα λιμοκτονούσαν, ο μικρός Θόδωρος πρέπει να έμπαινε σε προγράμματα δίαιτας. Όταν τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα έβλεπαν τους μαυροφορεμένους Ες-Ες σαν προσωποποίηση του θανάτου, ο μικρός Θόδωρος έβλεπε "καλούς" ανθρώπους, που μοίραζαν σοκολάτες. Χέρια, που χάιδευαν το κεφάλι του μικρού Θόδωρου, μετά από λίγες ώρες μπορεί να βασάνιζαν Έλληνες πατριώτες. Μέχρι και επιλογές για καλές σπουδές στο Βερολίνο μπορεί να πρόσφεραν αυτοί οι "καλοί" άνθρωποι στον Θόδωρο.

Φυσικό λοιπόν είναι όλοι αυτοί να μισούσαν οικογενειακώς τους αντιδραστικούς Έλληνες και βέβαια το ΕΑΜ. Δεν μπορούσαν να "καταλάβουν" γιατί αυτοί οι "απολίτιστοι" δεν εκτιμούσαν αυτούς τους "καλούς" και γενναιόδωρους μαυροφορεμένους ανθρώπους. Κάθε επιτυχία της ελληνικής αντίστασης τούς εκνεύριζε, γιατί έκανε αυτούς τους "καλούς" ανθρώπους περισσότερο απαιτητικούς και λιγότερο γενναιόδωρους. Όσο πιο πολλές σφαίρες έριχνε το ΕΑΜ, τόσο λιγότερες σοκολάτες έπαιρνε ο μικρός Θόδωρος. Όλα αυτά μέχρι την κατάρρευσή του ναζισμού. Τότε πραγματικά η οικογένεια του Πάγκαλου πρέπει να έζησε τον απόλυτο εφιάλτη της.

Την ώρα που ο ελληνικός λαός πανηγύριζε την απελευθέρωσή του από τους Ναζί, η οικογένεια του Πάγκαλου και ο ίδιος θα ήταν κρυμμένοι σε κάποιο υπόγειο, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο. Θα άκουγαν τους πανηγυρισμούς στους δρόμους και θα έτρεμαν μη τυχόν τους θυμηθεί κανένας. Μετρούσαν τις ώρες, περιμένοντας να τους ξετρυπώσουν σαν τα "ποντίκια" και να τους σέρνουν στους δρόμους, μέχρι να μην μείνει καθόλου σάρκα για να σύρουν. Σε ένα ευνομούμενο κράτος οι Πάγκαλοι σήμερα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θα έπρεπε να εκτελεστούν ως δοσίλογοι και προδότες, όπως εκτελέστηκαν οι "συνάδελφοί" τους σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη. Ο ίδιος ο Πάγκαλος θα έπρεπε να έχει μεγαλώσει σε κάποια ορφανοτροφεία και σήμερα να αγωνιζόταν για την επιβίωσή του όπως όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες και όχι να ζει σαν βασιλιάς δημοσία δαπάνη.

Παρακολουθώντας την πορεία της ζωής του Πάγκαλου, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τις ιδιομορφίες της και άρα εύκολα μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιλογές του. Τις επιλογές του παρελθόντος, αλλά και αυτές του μέλλοντος. Δεν χρειάζεται δηλαδή να είναι κάποιος μάντης, για να καταλάβει ποιες θα είναι οι επιλογές του, όταν θα βρεθεί σε δίλημμα για την ταυτότητα εκείνου που θα επιλέξει να υπηρετήσει σε μια κρίσιμη στιγμή. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης, για να προβλέψει ποια θα είναι η επιλογή του Πάγκαλου σε μια πιθανή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Ελλήνων και ξένων. Για τον Πάγκαλο η έννοια της ασφάλειας είναι απόλυτα συνδεμένη με τους ξένους και όχι με τους Έλληνες. Οι ξένοι ήταν γι' αυτόν οι γενναιόδωροι και αξιόπιστοι φίλοι και σύντροφοι της ζωής του. Ξένοι τον τάιζαν όταν ήταν βρέφος και ξένοι τον έσωσαν όταν κατέρρευσε ο ναζισμός. Με υποτροφία ξένων σπούδασε στο εξωτερικό και υπό τις ευλογίες ξένων έγινε σημαντικός πολιτικός παράγοντας, σε σημείο να του παραδοθεί το υπουργείο εξωτερικών.

Το σύνολο των επιλογών του είχε πάντα σημείο αναφοράς την εξασφάλιση ενός ξένου προστάτη. Του όποιου ξένου, εφόσον είχε εμπιστοσύνη στους πάντες και υπηρέτησε τους πάντες. Ακόμα και το "άλμα" του στον σταλινισμό πάνω σ' αυτήν τη βάση σκέψης πραγματοποιήθηκε. Από τους Γερμανούς πήγε στους Άγγλους και από εκεί στους Ρώσους, για να επιστρέψει στους Αμερικανούς. Ποτέ δεν αισθανόταν ασφάλεια ο ανασφαλής φασίστας μακριά από τα "αφεντικά" του. Ποτέ ο θρασύδειλος δεν περιφερόταν μακριά από κάποια "πλατφόρμα" ξένων συμφερόντων.

Δεν χρειάζεται και μεγάλη σκέψη, για ν' αντιληφθεί κάποιος τις σχέσεις τού Πάγκαλου με τους Έλληνες. Δεν χρειάζεται να του εκμαιεύσεις μια εξομολόγηση ή να ψάχνεις κάποιες μυστικές πληροφορίες. Εξαιτίας της ναζιστικής επιλογής τους η οικογένειά του και ο ίδιος είναι υποχρεωμένοι να συμπορεύονται με αυτούς που τους προστατεύουν. Στην πορεία της ζωής τους βρίσκονται πάντα "απέναντι" στους Έλληνες, σαν να κάθονται σε μια ιδεατή "τραμπάλα". Του ενός η χαρά φτάνει στο ανώτατο επίπεδο, όταν του άλλου η θλίψη μεγιστοποιείται. Του ενός η επιτυχία μεγιστοποιείται, όταν ο άλλος αγγίζει την καταστροφή. Ο Πάγκαλος με τους Έλληνες έχει σχέσεις παντοτινού μίσους και αυτό είναι φυσικό. Έχοντας από τα γεννοφάσκια του συνδεθεί με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Η χαρά των Ελλήνων ήταν πάντα εφιάλτης για τον ίδιο. Οι εφιάλτες των Ελλήνων ήταν το "Ελντοράντο" γι' αυτόν. Είναι βέβαιον ότι κάθε φορά, που τους ακούει ν' αλαλάζουν, τρέμει μήπως ήρθε η ώρα του. Το έζησε κάποτε και είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Δεν ξεπερνιούνται αυτά τα πράγματα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τους μισεί, αλλά και τους φοβάται. Περισσότερο ασφαλής αισθάνεται στις "λέσχες" τύπου Μπίλντεμπεργκ, παρά σε ένα ελληνικό καφενείο. Για τον Πάγκαλο οι Έλληνες είναι περίπου τουρκόσποροι ραγιάδες, που είναι "κατώτεροι" των αφεντικών του και άρα και του ιδίου. Γι' αυτόν τον λόγο είναι μόνιμα προσβλητικός απέναντί τους. Γι' αυτόν τον λόγο δεν διστάζει ως γνήσιος φασίστας να τους προσβάλει ή ακόμα και να επιχειρεί να χειροδικήσει εις βάρος τους. Όλα αυτά όμως από θέσεως ισχύος. Μόνον με εξασφαλισμένες "πλάτες" ο Θόδωρος είναι "γενναίος" απέναντι στους Έλληνες. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διαβατήριο, βαλίτσα και δρόμο.

Απόσπασμα από παλιότερο κείμενο του Παναγιώτη Τραϊανού

http://www.kommatoskylo.blogspot.com/