Η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.(Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΡΙΝ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΝΕ)

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ

θα καταστρέψει πλήρως την ελληνική “μηχανή” παραγωγής και θα οδηγήσει σε μια πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας, με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.

 …Υπάρχει άραγε η λύση της ύστατης ώρας;

Ένα από τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία είναι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Κι ενώ βέβαια γίνεται πολύς λόγος γι' αυτήν τη νομισματική ένωση της Ελλάδας με τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, κανένας δεν ενημερώνει τον κόσμο για το τι ακριβώς είναι μια νομισματική ένωση. Ζητούνται από τον λαό κάποιες σκληρές θυσίες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η νομισματική ένωση θα δώσει λύσεις στα πάντα.

Λάθος μέγα.

Τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα θ' αρχίσουν για τους Έλληνες, αφού εισαχθεί η χώρα στην ΟΝΕ. Απλά η εξουσία, έχοντας γνώση της ψυχολογίας του κόσμου, παίζει το γνωστό παιχνίδι των στόχων. Θέτει έναν στόχο δήθεν σημαντικό και δεν εξηγεί τι ακριβώς είναι αυτός ο στόχος. Υπονοείται ότι είναι "καλός". Δεν είναι δυνατόν —με βάση τη λογική— ν' απαιτεί θυσία ένας "κακός" στόχος. Μόνον το "καλό" απαιτεί θυσία. Στο αντίστοιχο "κακό" καταλήγεις, όταν δεν κάνεις τις θυσίες που θα σου προσφέρουν θετικές υπηρεσίες. Η εξουσία "παίζει" αυτό το παιχνίδι, στηριζόμενη στην άγνοια του κόσμου. Πρακτικά οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει "νομισματική ένωση" και γι' αυτό εμπιστεύονται τους δούλους των πολυεθνικών, που σήμερα κυβερνούν την Ελλάδα. Αν όμως 

υποψιαστούν τι συμβαίνει, θα τους κρεμάσουν 

στις πλατείες.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για ν' αντιληφθούμε τι συμβαίνει

ΟΛΗ Η ΑΝΑΛΥΣΗ  ΕΔΩ   

                  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΛΑΨΤΕ. 

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ θα καταστρέψει πλήρως την ελληνική “μηχανή” παραγωγής και θα οδηγήσει σε μια πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας, με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.  …Υπάρχει άραγε η λύση της ύστατης ώρας; Ένα από τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία είναι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Κι ενώ βέβαια γίνεται πολύς λόγος γι' αυτήν τη νομισματική ένωση της Ελλάδας με τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, κανένας δεν ενημερώνει τον κόσμο για το τι ακριβώς είναι μια νομισματική ένωση. Ζητούνται από τον λαό κάποιες σκληρές θυσίες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η νομισματική ένωση θα δώσει λύσεις στα πάντα. Λάθος μέγα. Τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα θ' αρχίσουν για τους Έλληνες, αφού εισαχθεί η χώρα στην ΟΝΕ. Απλά η εξουσία, έχοντας γνώση της ψυχολογίας του κόσμου, παίζει το γνωστό παιχνίδι των στόχων. Θέτει έναν στόχο δήθεν σημαντικό και δεν εξηγεί τι ακριβώς είναι αυτός ο στόχος. Υπονοείται ότι είναι "καλός". Δεν είναι δυνατόν —με βάση τη λογική— ν' απαιτεί θυσία ένας "κακός" στόχος. Μόνον το "καλό" απαιτεί θυσία. Στο αντίστοιχο "κακό" καταλήγεις, όταν δεν κάνεις τις θυσίες που θα σου προσφέρουν θετικές υπηρεσίες. Η εξουσία "παίζει" αυτό το παιχνίδι, στηριζόμενη στην άγνοια του κόσμου. Πρακτικά οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει "νομισματική ένωση" και γι' αυτό εμπιστεύονται τους δούλους των πολυεθνικών, που σήμερα κυβερνούν την Ελλάδα. Αν όμως υποψιαστούν τι συμβαίνει, θα τους κρεμάσουν στις πλατείες. Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για ν' αντιληφθούμε τι συμβαίνει. Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτές οι οικονομικές θυσίες, που σήμερα κάποιοι ζητούν από τους Έλληνες. …Αυτές οι θυσίες είναι στην πραγματικότητα τα έξοδα αγοράς του "σχοινιού", με το οποίο στη συνέχεια θα κρεμαστούμε. Μ' αυτές τις θυσίες, δηλαδή, ο ελληνικός λαός δεν δημιουργεί κάποιες ευνοϊκές συνθήκες, τις οποίες στη συνέχεια θ' απολαύσει ο ίδιος. Είτε κάνει θυσίες είτε όχι, η εισαγωγή στην ΟΝΕ είναι κάτι το παντελώς άσχετο μ' αυτές. Θα μπορούσαμε δηλαδή να μπούμε στην ΟΝΕ αποκλειστικά με έξοδα αυτών που τους συμφέρει να εντάξουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Η σημερινή θυσία είναι το "σχοινί" και η ΟΝΕ η "κρεμάλα". Αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Απλά οι αδίστακτοι που μας κυβερνούν —και που είναι οι μόνοι που θα έχουν όφελος από την ενοποίηση— δεν θέλουν να φορτωθούν ούτε τα τυπικά έξοδα που συνεπάγεται μια νομισματική ενοποίηση. Δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε το "σχοινί" με το οποίο θέλουν να μας "κρεμάσουν". Αυτοί βέβαια που θα είναι από τους ωφελημένους της ενοποίησης και που αρνούνται να "πληρώσουν" είναι οι Έλληνες εξουσιαστές και όχι οι συνένοχοί τους της ευρωπαϊκής ένωσης. Οι Ευρωπαίοι εξουσιαστές —που διαχειρίζονται τον πλούτο των ευρωπαϊκών χωρών— το μερίδιό τους το πληρώνουν κι αυτό το νόημα έχουν τα διάφορα "πακέτα" οικονομικής βοήθειας. Αυτοί που αρνούνται να καταβάλουν το μερίδιό τους είναι οι Έλληνες εξουσιαστές κι αυτοί είναι που ζητούν θυσίες από τον λαό. Όλες οι θυσίες, που ζητούν από τον ελληνικό λαό, έχουν ως στόχο να ευθυγραμμιστούν απλά κάποιοι οικονομικοί δείκτες με τους αντίστοιχους των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Ο αναγνώστης, άσχετα με τις γνώσεις που έχει, αντιλαμβάνεται εύκολα γιατί αυτοί οι δείκτες δεν είναι ευθυγραμμισμένοι με τους αντίστοιχους των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Πώς είναι δυνατόν η σημερινή αδύναμη στον τομέα τής παραγωγής Ελλάδα να έχει ένα τόσο τρομερά πολυέξοδο κρατικό σύστημα; Πώς είναι δυνατόν να έχεις καλούς δείκτες, όταν ξοδεύεις παραπάνω απ' ό,τι βγάζεις. Οι σημερινές θυσίες που ζητάνε έχουν σχέση με την κάλυψη αυτής της διαφοράς. Ζητάνε δηλαδή οι "σωτήρες" μας χρήματα, γιατί αρνούνται να περιορίσουν τα έξοδά τους. Θέλουν ευθυγράμμιση δεικτών, αλλά θέλουν να τη χρεώσουν στο σύνολό της στην "τσέπη" του κοσμάκη. Αρνούνται να καταθέσουν το δικό τους μερίδιο, για να "μπούμε" σε μία κατάσταση, που είναι εις γνώση τους ότι μόνον αυτούς θα ευνοήσει και κανέναν άλλο. Δεν έχουν τη θέληση να περιοριστούν ούτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Θέτουν σαν όνειρο τη νομισματική ένωση, ώστε ο λαός, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει αυτό, να νομίζει ότι οι σημερινές θυσίες είναι μια βραχυπρόθεσμη θυσία-επένδυση, που κάποτε θ' αποδώσει καρπούς. Πρακτικά αυτή η θυσία δεν ωφελεί τον λαό, παρά προστατεύει τους μισθούς των "σωτήρων", που αρνούνται να πληρώσουν το προσωπικό τους μερίδιο στο κόστος της ευθυγράμμισης των δεικτών της οικονομίας, όπως κάνει ο κάθε Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Οι "σωτήρες" αύξησαν πρώτα τους μισθούς τους και μετά αύξησαν τους φόρους, όπου δήθεν συμμετέχουν κι αυτοί ως μισθωτοί. Εξαιτίας αυτών των μισθών είναι αυτοί οι δείκτες απαράδεκτοι. Ο Έλληνας σήμερα αγχώνεται, για το αν θα τα καταφέρουμε να εισαχθούμε στην ΟΝΕ ή όχι. Στην ΟΝΕ θα "μπούμε", γιατί έχουμε δεσμευτεί να "μπούμε". Η εξουσία θα μπορούσε να βάλει την Ελλάδα στην ΟΝΕ ακόμα και αύριο. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Μειώνεις τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων και "μπαίνεις". Αν η εξουσία ορίσει ως ανώτατο μισθό που δίνει το κράτος τις 500.000 δρχ., "μπαίνουμε" αύριο. Αυτή η μείωση είναι το υποχρεωτικό "χαρτί" που, αν αποτύχουν τα σημερινά οικονομικά μέτρα, μας "βάζει" στην ΟΝΕ. Όμως, η ελληνική ηγεσία —μέχρι να φτάσει σ' αυτό το "χαρτί"— δεν θέλει να μειώσει τους μισθούς της. Αντίθετα, τους έχει αυξήσει, ώστε η ενοποίηση να "βρει" τους υπαλλήλους με υψηλούς μισθούς, που στη συνέχεια θα τους λαμβάνουν σε EURO. Επιπλέον, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι την εισαγωγή μας στην ΟΝΕ, η εξουσία —και οι γύρω απ' αυτήν παρατρεχάμενοι— το χρειάζονται, για να "πιάσουν" τα "πόστα". Σ' αυτό το χρονικό διάστημα θα γίνει ανακατανομή των δραστηριοτήτων, ώστε η ΟΝΕ να "βρει" σε πλεονεκτική θέση τους σημερινούς "εκλεκτούς" της εξουσίας. Όλες αυτές τις πολυέξοδες επιλογές τις πληρώνει ο λαός, που τον "στραγγίζει" η εξουσία. Βλέπουμε λοιπόν ότι κάποιοι θέλουν …"καί την πίτα αφάγωτη καί τον σκύλο χορτάτο". Ενώ η άσχημη κατάσταση της οικονομίας οφείλεται στη δική τους παρουσία και στον πολυέξοδο κρατικό μηχανισμό, τον εξωραϊσμό των δεικτών θέλουν να τον χρεώσουν στον λαό, που στην ουσία είναι αυτός που υποφέρει από τους κακούς δείκτες και βέβαια δεν ευθύνεται γι' αυτούς. Αυτά τα έξοδα του κρατικού μηχανισμού, και άρα την εξομάλυνση των δεικτών όταν γίνεται μια νομισματική ενοποίηση, δεν τα επιβαρύνεται πάντα ο λαός του κατώτερου συστήματος. Τέτοια ενοποίηση έγινε και κατά την επανένωση της Γερμανίας. Τα έξοδα της ενοποίησης σ' αυτήν την περίπτωση τα επιβαρύνθηκε στο σύνολό τους η Δυτική Γερμανία (κεφαλαιοκράτες κι εργαζόμενοι) —όταν η αυτή ενώθηκε με την Ανατολική και την οποία μετέτρεψε πρακτικά σε αποικία της—. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης η τύχη της Ελλάδας θα είναι όμοια μ' αυτήν της Ανατολικής Γερμανίας και βέβαια αρκετά χειρότερη, αν συνυπολογίσουμε και τις σημερινές θυσίες που κάνουν οι Έλληνες —κάτι που απέφυγαν οι Ανατολικογερμανοί—. Όποιος γνωρίζει τι συμβαίνει σήμερα στην πρώην Ανατολική Γερμανία, μπορεί να καταλάβει τι θα συμβεί και στην Ελλάδα μετά την ενοποίηση. Οι Ανατολικογερμανοί νόμισαν ότι θα εισπράττουν δυτικά μάρκα και θα ζουν σαν τους Δυτικογερμανούς. Νόμισαν ότι σε μια ενιαία γερμανική αγορά θα εξομοιωθούν αυτομάτως με τους Δυτικογερμανούς. Νόμισαν ότι θα κυκλοφορούν με Mercedes και θα τρώνε στα Mac Donald's. Αυτή ήταν η πλάνη τους κι αυτήν την πλάνη πληρώνουν σήμερα. Εξαιτίας της ενοποίησης καταστράφηκε το σύνολο της "μηχανής" παραγωγής τους και οι Ανατολικογερμανοί έμειναν άνεργοι. Τους είπαν ότι θα πληρώνονται για την εργασία τους σε δυτικά μάρκα, αλλά δεν τους είπαν αν θα έχουν εργασία. Θεωρητικά σήμερα εισπράττουν μάρκα όταν εργάζονται. Πρακτικά όμως δεν εισπράττουν τίποτε, γιατί είναι άνεργοι. Μάρκα εισπράττουν μόνον οι πολιτικοί, που έσπρωξαν στον τάφο την Ανατολική Γερμανία και βέβαια οι χαφιέδες της Στάζι. Οι χαφιέδες πάντα βρίσκουν εργασία? πάντα το προϊόν τους είναι ανταγωνιστικό. Αυτοί είναι που εισπράττουν σήμερα μάρκα στην Ανατολική Γερμανία. Όλοι αυτοί δηλαδή που, παρ' όλο που γνώριζαν τι θα συμβεί εξαιτίας της ενοποίησης, την πραγματοποίησαν. Μαζί τους εισπράττουν μάρκα και οι χαφιέδες, που "κάρφωναν" αυτούς που πολεμούσαν την ολέθρια όπως αποδείχθηκε πλέον ενοποίηση. Όλοι αυτοί πράγματι εισπράττουν μάρκα και ζουν σαν τους πρώην Δυτικογερμανούς. Οι υπόλοιποι όμως αναγκάστηκαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες στην πρώην Δυτική Γερμανία και να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Άρχισαν να συγκρούονται με τους αλλοδαπούς μετανάστες για θέσεις εργασίας, που οι Δυτικογερμανοί απαξιούν να τις εντάξουν στις εργασιακές επιλογές τους. Στο μεταξύ η φτώχεια τούς οδήγησε στην ανάπτυξη του ρατσισμού και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Την πρώην Ανατολική Γερμανία τη "βιάζουν" κάθε μέρα οι πλούσιοι Δυτικογερμανοί μαζί με τους νεόπλουτους Ανατολικογερμανούς μεγαλοαστούς. Οι μεγαλοαστοί βολεύτηκαν ως αξιωματούχοι του ανατολικού τμήματος της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Την ίδια ώρα οι φτωχοί Ανατολικογερμανοί, αγνοώντας τους πραγματικούς εχθρούς, κυνηγιούνται με τους Τούρκους μετανάστες, νομίζοντας ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματά τους. Εξαιτίας της γενικής φτώχειας η αξία των περιουσιών τους εκμηδενίστηκε. Οι Δυτικογερμανοί πλούσιοι —αλλά και οι απλοί εργαζόμενοι— εξαγοράζουν με "ψίχουλα" τις άλλοτε πολύτιμες περιουσίες των Ανατολικογερμανών. Είναι θέμα χρόνου οι τελευταίοι να βρεθούν "φιλοξενούμενοι" μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Φιλοξενούμενοι στην πάλαι πότε κραταιά Ανατολική Γερμανία, που με άπειρο κόπο και αίμα κατόρθωσαν να την κάνουν το κράτος-υπόδειγμα του ανατολικού μπλοκ. Είναι θέμα χρόνου ν' αρπάξουν οι πλούσιοι Δυτικογερμανοί οτιδήποτε έχει αξία στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Αρπάζουν τα πάντα, είτε αυτό είναι κεφάλαιο-γη είτε κεφάλαιο- εργοστάσιο είτε τεχνογνωσία της άλλοτε ισχυρής Ανατολικής Γερμανίας. Τα πάντα είναι "φθηνά", γιατί τίποτε δεν λειτουργεί. Κατέρρευσε όλος ο δευτερογενής τομέας παραγωγής της, εφόσον τα προϊόντα που άλλοτε παρήγαγαν οι Ανατολικογερμανοί δεν μπορούν ν' ανταγωνιστούν τα υπόλοιπα προϊόντα στην ενιαία γερμανική αγορά. Να σημειωθεί δε ότι η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας δεν ήταν ποτέ ανυπόληπτη, ούτε ποιοτικά ούτε τεχνολογικά. Τα προϊόντα τους δεν ήταν τα γνωστά "απαράδεκτα" προϊόντα του ανατολικού μπλοκ. Απλά οι νόμοι της αγοράς είναι σκληροί. Δεν επιβιώνει ο απλά "καλός", επιβιώνει ο "καλύτερος". Τα "καλά" προϊόντα έδιναν απασχόληση στους Ανατολικογερμανούς. Τα "καλύτερα" δυτικά όμως τους οδήγησαν στην ανεργία. Πολλά απ' αυτά τα "καλύτερα" υπερείχαν μόνον στη συσκευασία και στο μάρκετινγκ. Είναι γνωστό ότι στον καπιταλισμό δεν αρκεί μόνον η αξία του προϊόντος, αλλά και η παρουσίασή του στα ράφια της αγοράς. Η αδυναμία των Ανατολικογερμανών να συμμορφωθούν στα καπιταλιστικά πρότυπα, "έβγαλε" από την αγορά το σύνολο των προϊόντων τους. Την τεχνογνωσία τους την εξαγόρασαν οι Δυτικοί με "ψίχουλα". Σήμερα, πολλά απ' αυτά τα προϊόντα είναι λόγω συσκευασίας τα "καλύτερα", αλλά έχουν πάψει ν' ανήκουν στους Ανατολικογερμανούς. Στους Ανατολικογερμανούς εργάτες θα μείνει ο πανηγυρισμός της ένωσής τους και ο ρατσισμός, που εκ των δεδομένων θ' αναπτυχθεί. Αυτή θα είναι και η τύχη της Ελλάδας, όπως και όλων των άλλων φτωχών χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης. Για να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει με την παραγωγή σε σχέση με το νόμισμα. Τα δεδομένα είναι τα εξής: Όταν υπάρχει παραγωγή υπάρχει και μισθός. Απλά με τη νομισματική ενοποίηση αυτός ο μισθός θα δίνεται σε EURO. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Θα υπάρχει παραγωγή μετά την ενοποίηση, ώστε να υπάρχει μισθός; Πρώτα, δηλαδή, εξετάζεις αν μπορεί να επιβιώσει η παραγωγή και μετά βλέπεις σε τι νόμισμα θα εισπράττεις τον μισθό σου. Μπορεί να επιβιώσει η ελληνική παραγωγή σε συνθήκες ενοποίησης ή θα έχει την τύχη της ανατολικογερμανικής παραγωγής; Η παραγωγή της Ελλάδας και της κάθε μικρής χώρας βασίζεται αποκλειστικά στον προστατευτισμό και άρα στην απομόνωση της οικονομίας της. Επιβιώνει δηλαδή χάρη στην προστασία της από τις "επιθέσεις" των προϊόντων των ισχυρών χωρών. Αυτός ο προστατευτισμός δίνει τις ιδιότητες στο εθνικό νόμισμα που στην περίπτωσή μας είναι η δραχμή. Η εθνική νομισματική πολιτική αποκαλύπτει δηλαδή την κατάσταση της παραγωγής μέσα στο κάθε κράτος. Η αξία τού κάθε νομίσματος δεν είναι κάτι που προσδιορίζεται αυθαίρετα, παρά είναι άμεσα εξαρτώμενη από την παραγωγή του κάθε κράτους. Για κάποιον που έχει γνώσεις, η αξία του νομίσματος είναι μια οικονομική "περίληψη" της κατάστασης που βρίσκεται μια χώρα. Η εξουσία "παίζει" μ' αυτήν την αξία, μόνον για να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή απόδοση της παραγωγής του κράτους. Η αξία του νομίσματος άλλες φορές "προστατεύει" την εθνική παραγωγή από "επιθέσεις" και άλλες φορές γίνεται η αιχμή του δόρατος για επίθεση αυτής της παραγωγής σε άλλες αγορές. Οι Έλληνες, δηλαδή, μπορούν σήμερα να εργάζονται, επειδή υπάρχει η "ασπίδα" της δραχμής και του προστατευτισμού που αυτή εκφράζει και για κανέναν άλλο λόγο. Η δραχμή είναι μια "ασπίδα", που προστατεύει την ελληνική οικονομία από εξωτερικές "επιθέσεις". Απομονώνει την ελληνική οικονομία, ώστε να μπορεί αυτή να λειτουργεί σαν ένα κλειστό κύκλωμα, που παράγει, αλλά και καταναλώνει προϊόντα. Από εκεί και πέρα η χαμηλή αξία της δραχμής επιτρέπει και την παράλληλη εξαγωγή κάποιων προϊόντων στο ευρύτερο περιβάλλον της διεθνούς αγοράς. Ο προστατευτισμός και οι υψηλοί φόροι στα εισαγόμενα είδη προστατεύουν την εθνική παραγωγή και άρα την απασχόληση. Αυτοί οι φόροι είναι που αναγκάζουν και τις ξένες εταιρείες να χτίζουν εργοστάσια στην Ελλάδα, για να διεκδικήσουν μερίδιο στην αγορά της. Όταν δεν υπάρχουν οι φόροι κι "ανοίγει" η αγορά, αυτή κατακλύζεται από προϊόντα όλων των ειδών που παράγονται σε τρίτες χώρες. Υπάρχουν δηλαδή δύο τύποι εταιρειών, χάρη στις οποίες αναπτύσσεται η παραγωγή στην Ελλάδα. Ο πρώτος τύπος είναι αυτός ο οποίος αφορά ελληνικές εταιρείες και την παραγωγή ελληνικών προϊόντων, που καλύπτουν την ελληνική αγορά και μόνο. Οι Έλληνες κατασκευάζουν προϊόντα κατώτερης ποιότητας, που μπορούν να τ' αγοράζουν οι ίδιοι και γι' αυτό τα προϊόντα αυτά παραμένουν στην αγορά. Αυτά είναι όμως "φθηνά", μόνον για όσο διάστημα φροντίζει το κράτος —μέσω των φόρων— να κάνει τα εισαγόμενα ανταγωνιστικά προϊόντα "ακριβά". Όταν αυτά τα φθηνά εγχώρια προϊόντα εξασφαλίζουν έστω και τεχνητά την ανταγωνιστικότητα και παραμένουν στην αγορά, κάποιοι εργαζόμενοι εισπράττουν μισθό. Οι Έλληνες δηλαδή εργάζονται, όταν —λόγω φόρων— είναι ακριβά τα εισαγόμενα προϊόντα. Ο δεύτερος τύπος εταιρειών παραγωγής —που δίνουν απασχόληση στους Έλληνες— αφορά τις ξένες εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Αυτές οι εταιρείες επενδύουν στον παραγωγικό τομέα της Ελλάδας και πάλι εξαιτίας της δραχμής. Αυτές οι εταιρείες παράγουν στην Ελλάδα με δύο διαφορετικούς τρόπους. Είτε διατηρούν δικά τους εργοστάσια είτε —με τη λογική του "φασόν"— ενεργοποιούν ελληνικής κυριότητας εργοστάσια. Αυτές οι εταιρείες δίνουν επίσης εργασία στον Έλληνα εργάτη. Επενδύουν στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα τους συμφέρει και όχι επειδή είναι φιλέλληνες. Πληρώνουν εργάτες σε δραχμές και εισπράττουν δραχμές όταν απευθύνονται στην ελληνική αγορά. Όμως, λόγω της "φθηνής" δραχμής, μπορούν να εισπράξουν και μάρκα ή δολάρια, ανάλογα με το που στέλνουν τα προϊόντα που κατασκευάζουν οι "φθηνοί" Έλληνες εργάτες. Όλη αυτή η οικονομική δραστηριότητα, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι ένα κλειστό οικονομικό κύκλωμα, που επιτρέπει στους Έλληνες να επιβιώνουν. Εργάζονται, και με τους μισθούς τους επιβιώνουν. Πληρώνονται σε δραχμές και πληρώνουν σε δραχμές. Η γεωργία, που αποτελεί μέρος αυτού του κλειστού οικονομικού συστήματος, τους θρέφει σχετικά εύκολα, γιατί σε δραχμές υπολογίζονται τα έξοδα παραγωγής της. Το κόστος αυτής της "απομόνωσης" είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τη δυνατότητα ν' απολαύσουν ορισμένα εισαγόμενα προϊόντα. Οι Έλληνες εργάτες στερούνται τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας του εξωτερικού που δεν παράγει η Ελλάδα και τα κορυφαία στο είδος τους προϊόντα, που ναι μεν παράγει η Ελλάδα κάποια ανάλογα, αλλά είναι σαφώς κατώτερα. Δύσκολα, για παράδειγμα, αποκτά ο Έλληνας εργάτης ένα καινούριο υψηλής τεχνολογίας αυτοκίνητο, αλλά, έχοντας αυτός ο εργάτης δουλειά —έστω και δύσκολα— κάποτε το αποκτά. Είναι ακριβά τα ξένα παπούτσια, αλλά δεν είναι ξυπόλυτος ο Έλληνας, εφόσον υπάρχουν τα κατώτερα ελληνικά, που είναι προσιτά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το σύνολο των προϊόντων που ενδιαφέρουν τον Έλληνα καταναλωτή. Όλοι μπορούν να επιβιώσουν μέσα σ' αυτό το κλειστό οικονομικό σύστημα, έστω κι αν δεν απολαμβάνουν το υψηλότερο επίπεδο ποιότητας προϊόντων. Τι θα γίνει όμως με τη νομισματική ενοποίηση; Θα καταστραφούν τα πάντα. Τα κατώτερα ελληνικά προϊόντα των ελληνικών επιχειρήσεων θα εξαφανιστούν, γιατί θα χάσουν την όποια ανταγωνιστικότητα εξασφάλιζαν λόγω προστατευτισμού, που είχε ως αποτέλεσμα να είναι αυτά τα πλέον φθηνά της αγοράς. Όταν ο Έλληνας βιομήχανος θ' αναγκαστεί να πληρώνει τους εργάτες του σε EURO, θα "βγει" από την αγορά. Υπάρχουν αφελείς —και προφανώς άσχετοι με την οικονομία— που πιστεύουν ότι η πληρωμή των Ελλήνων σε EURO δεν θα επηρεάσει τη γενική κατάσταση, γιατί απλά θα υπάρχει απλή "μετάφραση" του μισθού σε EURO. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι ο μισθός του Έλληνα θα μείνει ως έχει και ότι θα πληρώνεται απλά σε EURO. Αυτό είναι λάθος και η απόδειξή του είναι ό,τι πιο εύκολο υπάρχει. Η κάθε οικονομία ακολουθεί κάποιους νόμους, που λειτουργούν όμοια με τους φυσικούς. Πάντα, όταν υπάρχει διαφορά δυναμικού, αυτή εξισορροπείται, χωρίς να μπορεί κάποιος να την αποτρέψει. Υπάρχει περίπτωση μέσα σε μια δεξαμενή να υπάρχουν ανισοϋψή επίπεδα νερού, χωρίς να υπάρχει κάποιο διαχωριστικό μέσα σ' αυτήν; Είναι θέμα χρόνου να καταλήξει το νερό σε μία μέση στάθμη. Το ίδιο συμβαίνει και στην οικονομία. Ο ελληνικός μισθός έχει ένα συγκεκριμένο ύψος, λόγω του διαχωριστικού που ονομάζεται "προστατευτισμός" κι απομονώνει την ελληνική οικονομία από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Όταν "ανοίγει" η αγορά, παύει να υπάρχει το διαχωριστικό κι όλοι οι παράγοντες της ελληνικής οικονομίας εξισώνονται με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς. Είναι θέμα χρόνου μια "παλινδρόμηση" του κεφαλαίου να εξισορροπήσει την κατάσταση. Αυτή η "παλινδρόμηση" είναι σαν τον κυματισμό που παρατηρείται όταν τραβάς τα διαχωριστικά μέσα σε μια δεξαμενή νερού. Σε πρώτη φάση θα έρθουν ευρωπαϊκές εταιρείες, για να εκμεταλλευτούν το χαμηλό ύψος του ελληνικού μισθού. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να υψωθεί ο ελληνικός μισθός και να μειωθεί ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός, εφόσον οι Ευρωπαίοι —για να συνεχίσουν να εργάζονται— θα δεχθούν μειώσεις, ώστε ν' αντέξουν στον ανταγωνισμό. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει κάποιος και την εύνοια, που εκ των δεδομένων απολαμβάνουν οι κρατικοί υπάλληλοι, αντιλαμβάνεται ότι είναι θέμα χρόνου να προσδιοριστεί ο ελληνικός μισθός στο μέσο ύψος του αντίστοιχου ευρωπαϊκού. Οι υπηρεσίες των ακριβών υπαλλήλων ανεβάζουν το κόστος ζωής κι αυτό το κόστος "σπρώχνει" τον μισθό προς τα επάνω. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Θα παίρνουν οι Έλληνες μισθό ευρωπαϊκό; Θα παίρνουν, αλλά μόνον θεωρητικά. Πρακτικά κανένας δεν θα εργάζεται, εφόσον η ελληνική παραγωγή θα καταρρεύσει. Εξαιτίας της Ελλάδας και των άλλων φτωχών της Ευρώπης, όχι μόνον θα μείνουν οι ίδιοι άνεργοι, αλλά θα μειωθεί και ο μισθός των Ευρωπαίων εργατών των ανεπτυγμένων χωρών. Πάντα αυτοί οι Ευρωπαίοι εργάτες θα εκβιάζονται με την απειλή της μετακίνησης της παραγωγής στη φτωχή περιφέρεια. Ανάλογη κατάσταση σε μία ομοιογενή οικονομία μπορεί να δει κάποιος στην Ιταλία. Τα εργοστάσια είναι όλα στον βορρά κι ο νότος είναι φτωχός. Οι βόρειοι εργάτες εκβιάζονται με μέσον τους φτωχούς νότιους, που συρρέουν στον βορρά σαν εσωτερικοί μετανάστες. Το γεγονός δηλαδή ότι η Ιταλία είναι ενιαίο κράτος, δεν σημαίνει ότι υπάρχει και ομοιομορφία στη διασπορά της παραγωγής και άρα των μισθών. Το ίδιο θα συμβεί και στην ευρωπαϊκή ένωση. Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες είναι ότι, όχι μόνον δεν θα υπάρξουν νέες επενδύσεις στην ελληνική παραγωγή, αλλά θα καταστραφεί και το σύνολο της υπάρχουσας παραγωγής που δίνει απασχόληση. Το προϊόν του Έλληνα παραγωγού θα είναι εξίσου ακριβό με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, αλλά κατώτερο απ' αυτό και άρα χωρίς ελπίδες να πωληθεί. Όλοι δηλαδή οι εργαζόμενοι στις αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις θα μείνουν άνεργοι. Όλες οι επιχειρήσεις θα κλείσουν. …Γιατί όλες; …Γιατί απλούστατα, αν τα προϊόντα τους ήταν ανταγωνιστικά, λόγω της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, αυτές οι εταιρείες θα ήταν τώρα πολυεθνικές. Όποιος έχει σήμερα προϊόντα ανταγωνιστικά των προϊόντων των μεγάλων εταιρειών, δεν περιορίζεται στην εθνική του αγορά. Αυτό είναι άλλωστε και η ουσία της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Δεν υπάρχει σήμερα περιορισμός και άρα προστατευτισμός στις εθνικές αγορές. Ο καλύτερος γίνεται μέσα σε μια στιγμή παγκόσμιο μονοπώλιο. Δεν χρειάζεται πλέον να "χτίζεις" σ' όλες τις χώρες εργοστάσια, για να γίνεις πολυεθνική. "Νοικιάζεις" τη γνώση σου σε υπάρχοντα εργοστάσια κι αυτά "καλύπτουν" τις τοπικές τους αγορές. Από τη στιγμή που τα ελληνικά προϊόντα δεν είναι του ανωτάτου επιπέδου, αυτό σημαίνει ότι σε ενδεχόμενη ενοποίηση της αγοράς τα εργοστάσια που τα παράγουν θα κλείσουν. Πώς θα επιβιώσουν αυτά τα προϊόντα σε συνθήκες "ανοιχτής" αγοράς; Δεν μπορούν να συναγωνιστούν την ποιότητα των καλύτερων προϊόντων, όπως δεν μπορούν να συναγωνιστούν και την τιμή των φθηνότερων. Πάντα τα προϊόντα των ανεπτυγμένων χωρών θα είναι τα καλύτερα και πάντα τα προϊόντα που κατασκευάζονται στις τριτοκοσμικές χώρες θα είναι τα φθηνότερα. Τα ελληνικά προϊόντα δεν μπορούν να επιβιώσουν, ούτε για λόγους ποιότητας ούτε για λόγους τιμής. Ο δεύτερος μεγάλος τομέας της παραγωγής θα καταστραφεί κι αυτός. Οι ξένοι, είτε Γερμανοί είτε Γάλλοι κλπ., διατηρούν βιομηχανίες ή κλείνουν συμβόλαια "φασόν" στην Ελλάδα, γιατί η δραχμή —όταν αυτή προστατεύεται— τούς δίνει μερίδιο στην ελληνική αγορά, ενώ ταυτόχρονα, όταν τα προϊόντα αυτά εξάγονται, τους δίνει ανταγωνιστικότητα. Αν πρέπει να πληρώνουν τους Έλληνες εργάτες σε EURO, θα προτιμήσουν να μετακινήσουν τις βιομηχανίες τους στις χώρες τους. Δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Στην "ανοιχτή" —λόγω ενοποίησης— ελληνική αγορά, θα μπορούν να "μπαίνουν" κι από τη χώρα τους. Θα ελέγχουν την παραγωγή καλύτερα και θα δίνουν μισθούς στους συμπατριώτες τους και όχι στους ξένους Έλληνες. Αυτό βέβαια στην ευνοϊκότερη περίπτωση για τους συμπατριώτες τους και μόνον εάν για πολιτικούς λόγους θελήσουν να διατηρήσουν την παραγωγή εντός της ευρωπαϊκής ένωσης. Η ευρωπαϊκή αγορά είναι εξίσου "ανοικτή" στα παγκόσμια μονοπώλια της παραγωγής και άρα απειλείται και η ευρωπαϊκή παραγωγή με κατάρρευση. Η ενωμένη Ευρώπη δεν θ' αντιμετωπίσει λιγότερα προβλήματα από την "ανοχύρωτη" Ελλάδα. Οι πάντες κινδυνεύουν από τα ανεξέλεγκτα πλέον παγκόσμια μονοπώλια. Αν οι Ευρωπαίοι θελήσουν —λόγω παγκοσμιοποίησης, όπως είπαμε— να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους στο έπακρο, θα πρέπει να μετακινήσουν τις βιομηχανίες τους στις φτωχές χώρες της Άπω Ανατολής. Αυτό είναι δεδομένο, γιατί οι μεγάλοι ανταγωνιστές των Ευρωπαίων είναι οι Αμερικανοί, που από χρόνια έχουν μετακινήσει εκεί την παραγωγή τους. Εδώ ο αναγνώστης εύλογα θ' αναρωτηθεί για την ορθότητα των όσων λέμε. Είναι δυνατόν η ευρωπαϊκή αγορά να είναι ευάλωτη και στην ίδια μοίρα με την Ελληνική; Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν κορυφαία ευρωπαϊκά προϊόντα; Τόσο δαιμόνιοι είναι οι Αμερικανοί; Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Για κάποιους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, η εξουσία έχασε τον έλεγχο του κεφαλαίου. Όλες οι οικονομίες είναι "ανοιχτές" και άρα ευάλωτες. Ακόμα και η αμερικανική παραγωγή κινδυνεύει από τα υποτιθέμενα αμερικανικά μονοπώλια. Τα μονοπώλια είναι μόνον κατ' όνομα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά. Στην πραγματικότητα δεν συνδέονται με τους χώρους που τα "γέννησαν". Η ευρωπαϊκή οικονομία, για παράδειγμα, δεν είναι ευάλωτη, επειδή δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι που να είναι μονοπώλια στην παγκόσμια αγορά και άρα να υπάρχει ο κίνδυνος της διείσδυσης των Αμερικανών. Είναι ευάλωτη, γιατί έχει "πανάκριβη" παραγωγή, που —λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού— "διώχνει" την παραγωγή της στις φτωχές χώρες. Το ίδιο το κεφάλαιο των Ευρωπαίων μεγιστάνων δεν κινδυνεύει. Αυτό που τίθεται σε κίνδυνο είναι η απασχόληση των Ευρωπαίων εργατών. Δεν κινδυνεύει η ευρωπαϊκή παραγωγή μόνο από τους Αμερικανούς, αλλά και από τους ίδιους τους Ευρωπαίους. Το ίδιο συμβαίνει και με την αμερικανική αγορά. Η σημερινή ευμάρεια κι ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας δεν έχει σχέση με την παραγωγή. Ο Αμερικανός εργάτης είναι πρακτικά άνεργος και άρα αμέτοχος σ' αυτήν την ανάπτυξη. Οι θέσεις εργασίας που "διαφημίζουν" την αμερικανική οικονομία δεν είναι θέσεις εργατών στην παραγωγή. Είναι θέσεις παραγωγών, είτε κεφαλαίου-γνώσης είτε υπηρεσιών�/b> είτε επιστημόνων, που παράγουν την τεχνογνωσία η οποία ισχυροποιεί τα μονοπώλια, είτε ειδικών της αγοράς (Managers, διαφημιστές κλπ.). Όλοι αυτοί, άσχετα με την πραγματική τους προσφορά, δρουν εις βάρος της παραγωγής και ζουν "παρασιτικά" εις βάρος του εργάτη. Οι θέσεις αυτές είναι το συνολικό κέρδος ενός παγκόσμιου σχεδιασμού. Απλά οι Αμερικανοί —ως κυρίαρχοι του παιχνιδιού— καρπώνονται το σύνολο των κερδών αυτού του σχεδιασμού. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ν' αντιγραφεί το αμερικανικό μοντέλο ανάπτυξης από τους υπόλοιπους. Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, θα πρόκειται για νομή του ιδίου κέρδους και όχι για πραγματική κι αυτόνομη ανάπτυξη. Πρακτικά, αυτά όλα έχουν την εξής σημασία: Η Ελλάδα ή η Γαλλία, για παράδειγμα, εξαιτίας του σχεδιασμού, χάνουν θέσεις εργασίας. Επειδή όμως αποτελούν αγορές-"κτήματα" ή -"στόχους" των πολυεθνικών, δημιουργούνται θέσεις εργασίας στον χώρο όπου εδράζονται οι πολυεθνικές. Κάποιοι Αμερικανοί —στελέχη των πολυεθνικών— έχουν ως αντικείμενο εργασίας αυτές τις αγορές. Αυτοί προστατεύουν ή επεκτείνουν τα συμφέροντα των "αφεντικών" τους σ' αυτές τις αγορές. Αν τώρα ένα κράτος, για παράδειγμα, προσπαθήσει να μιμηθεί τους Αμερικανούς —πράγμα βέβαια αδύνατον, γιατί οι πολυεθνικές δεν ανατρέπονται—, δεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Απλά θα πάρει τις θέσεις των Αμερικανών, εφόσον οι αγορές παραμένουν πάντα οι ίδιες. Το οικονομικό θαύμα των ΗΠΑ δεν είναι επομένως προϊόν ευφυΐας της ηγεσίας της. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα ενός σχεδιασμού. Η παγκόσμια οικονομική κατάσταση βρίσκεται σήμερα σ' οριακό σημείο, γιατί η παραγωγή έχει μετακινηθεί σε χώρες των οποίων οι λαοί δεν έχουν καταναλωτική δυνατότητα. Έχουν "ανοίξει" όλες οι αγορές και οι εταιρείες —για να επιβιώσουν— αναζητούν το ελάχιστο κόστος παραγωγής. Αυτό το ελάχιστο κόστος μπορούν να το βρουν μόνον σε υπανάπτυκτες χώρες. Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση. Ο δυτικός κόσμος "άνοιξε" με τρόπο αφύσικο και όλες οι δυνάμεις της παραγωγής είναι ανεξέλεγκτες. Κάποιος "τράβηξε" όλα τα εθνικά διαχωριστικά τα οποία υπήρχαν μέσα στη δεξαμενή που ονομάζεται "παγκόσμια οικονομία". Αναγκαστικά ρέει λοιπόν το κεφάλαιο υπό μορφή κύματος προς τις πλέον φτωχές χώρες των ασήμαντων ημερομισθίων. Ελπίδες για την ανθρωπότητα δεν υπάρχουν, γιατί η εξισορρόπηση είναι αδύνατη. Μέχρι αυτή να επιτευχθεί με φυσικό τρόπο, θα πεθάνουν άνθρωποι από την παρατεταμένη ανεργία. Τα κράτη όμως, επειδή αυτό δεν το επιτρέπουν, επιχειρούν επέμβαση μέσω της φορολογίας, που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Φορολογούν τα προϊόντα και κατ' αυτόν τον τρόπο δεν επωφελείται ο καταναλωτής από το "φθηνό" κόστος παραγωγής. Δεν επωφελείται επίσης και ο κεφαλαιοκράτης, γιατί, όταν τα προϊόντα του φτάνουν στην αγορά, παραμένουν "ακριβά". Όμως, τα κράτη φορολογούν τα πάντα, γιατί χρειάζονται πόρους. Μ' αυτούς τους πόρους κάνουν κοινωνική πολιτική και δίνουν επιδόματα ανεργίας και με τους ίδιους πόρους συντηρούν τεχνητά —με επιδοτούμενες θέσεις εργασίας— την όποια ανταγωνιστικότητα της Δύσης. Αυτή η φορολογία αναγκάζει τις πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται κυρίως τους Ασιάτες εργάτες και να τους διατηρούν στα όρια της εξαθλίωσης. Δημιουργείται, δηλαδή, ένα επικλινές επίπεδο στην παγκόσμια οικονομική "δεξαμενή", επειδή κάποιοι "αντλούν" χρήμα από τη μια μεριά για να το "χύσουν" στην άλλη. Το υψηλό σημείο σ' αυτήν τη "δεξαμενή" είναι το επίδομα ανεργίας του Δυτικού ανέργου και το χαμηλό ο μισθός του Ασιάτη εργάτη. Για όσο διάστημα αυτά δεν εξισορροπούνται, δεν υπάρχει κέρδος για κανέναν. Ό,τι κερδίζουν τα κράτη από την παρέμβαση, το χάνουν από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν επιτρέπουν στους Ασιάτες να γίνουν "ακριβοί", ώστε να διασκορπιστεί ξανά η παραγωγή σ' όλον τον κόσμο. Εκμεταλλεύονται τους φτωχούς Ασιάτες, για να συντηρούν τους Δυτικούς ανέργους. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, που δεν ευνοεί στην πραγματικότητα κανέναν�/b> ούτε τους εργάτες ούτε τους κεφαλαιοκράτες ούτε την εξουσία. Απλώς η εξουσία πληρώνει τα δικά της λάθη και μ' αυτήν την επέμβαση διατηρείται απλά στη ζωή, αδιαφορώντας για τη φτώχεια των ανθρώπων. Για όσο διάστημα συμβαίνουν αυτά, όλοι κινδυνεύουν απ' όλους. Ο Ευρωπαίος βιομήχανος κινδυνεύει από τον Ευρωπαίο πρώην βιομήχανο, που την τεχνογνωσία του τη "νοίκιασε" στον Ασιάτη βιομήχανο. Αυτός ο Ασιάτης "πνίγει" την αγορά με ασιατικής κατασκευής ευρωπαϊκά προϊόντα, τα οποία είναι αυτά που "κλείνουν" τα ευρωπαϊκά εργοστάσια. Πού παράγονται τα προϊόντα της κορυφαίας από πλευράς τεχνογνωσίας ευρωπαϊκής Phillips; Πού παράγονται τα προϊόντα των Αμερικανών ανταγωνιστών της General Electric ή των Ιαπώνων της Sony; Αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες γίνονται κάθε μέρα και πλουσιότερες, αλλά χωρίς να μοιράζονται αυτόν τον πλούτο με τους εργαζόμενους του κράτους όπου αυτές ιδρύθηκαν. Αυτός ο πλούτος όμως δεν είναι ούτε για τις ίδιες θετικός, γιατί τις οδηγεί σ' αδιέξοδα. Λόγω της διαρκούς αυξανόμενης φτώχειας, σε λίγο θα πάψουν να υπάρχουν αγορές. Φαινομενικά οι πολυεθνικές έχουν τεράστια κέρδη, αλλά αυτό δεν είναι θετικό, γιατί οδηγούμαστε σε γενικό κραχ. Οι πολυεθνικές είναι όμοιες με ανθρώπους που τρώνε αναγκαστικά μέχρι να "σκάσουν". Το ίδιο γίνεται σ' όλες τις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης, που μαστίζονται από την ανεργία. Οι κεφαλαιοκράτες-μονοπώλια είναι υπερεθνικές ανεξέλεγκτες δυνάμεις, που, για να επιβιώσουν, σπρώχνουν τα κράτη στην καταστροφή. Αυτό βέβαια δεν το κάνουν από κακή πρόθεση. Είναι απλά θέμα επιβίωσης. Μια πολυεθνική σήμερα είναι πιο ισχυρή από ένα μέσο κράτος και άρα στην ανάγκη της να επιβιώσει μπορεί να το καταστρέψει. Αυτό βέβαια που μας ενδιαφέρει εμάς τους Έλληνες είναι ότι με την ΟΝΕ και το "άνοιγμα" της ελληνικής αγοράς, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος όλο το οικοδόμημα που ονομάζεται "ελληνικός δευτερογενής τομέας παραγωγής". Όταν όλ' αυτά θα συμβούν —εξαιτίας της νομισματικής ένωσης—, θα γεμίσει η Ελλάδα άνεργους, που δεν θα μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν. Όταν όμως οι εργάτες είναι άνεργοι, υπολειτουργούν τα πάντα. Η ανεργία του εργάτη δεν αφορά μόνον τον ίδιο. Αν ο εργάτης δεν έχει μισθό —έστω και σε "ταπεινές" δραχμές— δεν έχει εισόδημα ούτε ο μηχανικός ούτε ο γιατρός ούτε και κανένας άλλος. Όλοι αυτοί, που σπουδάζουν σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι αδύνατον να "εξαργυρώσουν" κάποτε τις γνώσεις τους. Κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει όταν δεν υπάρχει παραγωγή και άρα όταν δεν εισπράττει μισθό ο εργάτης. Ο μισθός του εργάτη είναι η κινητήρια δύναμη της αγοράς. Ο μισθός του εργάτη είναι το "καύσιμο" της μηχανής που ονομάζεται "εθνική οικονομία". Εξαιτίας της ενοποίησης, ο εργάτης και όλοι οι φτωχοί μορφωμένοι που φιλοδοξούν να εκμεταλλευτούν τα πτυχία τους, στην κυριολεξία δεν θα μπορούν να επιβιώσουν. Θα πεινάσουν πραγματικά και όχι μόνον μεταφορικά. …Γιατί; …Γιατί στο μεταξύ θα συνδεθεί κι η γεωργία με το EURO. Οι γεωργοί θα έχουν διαφορετικά κοστολόγια κι αυτό θα φανεί αμέσως στην αγορά. Αυτό που θ' ακολουθήσει είναι ο εφιάλτης. Ό,τι "έχτισαν" οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες, θα γκρεμιστεί μέσα σε λίγους μήνες. Πάλι θ' αναζητούν τη σωτηρία στη μετανάστευση. Θα ξαναζήσουν οι Έλληνες τον εφιάλτη των πατέρων τους. Θ' αναγκαστούν και πάλι ν' αναζητούν εργασία σαν γκασταρμπάιτερς. Ο "σταθμός του Μονάχου" θα ξαναγεμίσει από απελπισμένους Έλληνες. Η φτώχεια θα επιστρέψει στην Ελλάδα που, χάρη στον κόπο όλων μας, επιβίωνε τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά άνετα. Το χειρότερο όμως είναι αυτό που θα συμβεί στην ίδια τη χώρα. Η φτώχεια και η τρομερή ανεργία, σε συνδυασμό με το υψηλό λόγω EURO κόστος ζωής, θα γκρεμίσει τις τιμές της ακίνητης περιουσίας. Η μετανάστευση της ήδη υπογεννητικής Ελλάδας θα ερημώσει τον τόπο. Θα έρθουν οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι των πολυεθνικών και θ' αγοράσουν τα πάντα με ψίχουλα. Θα πάθουμε ό,τι έπαθαν και οι Ανατολικογερμανοί. Αυτοί που είδαν τις πόλεις τους να υποβαθμίζονται λόγω εγκατάλειψης και, όταν τις εξαγόρασαν και τις αναβάθμισαν οι πλούσιοι Γερμανοί, αυτοί δεν είχαν περιουσία. Όλοι στη Γερμανία πλέον γνωρίζουν ότι όταν θ' αναβαθμιστεί το "αριστοκρατικό" Βερολίνο στο σύνολό του, οι Ανατολικογερμανοί δεν θα 'χουν "κεραμίδι" μέσα σ' αυτήν την πόλη. Το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Θ' αρχίσουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι ν' αγοράζουν τα μέρη-θησαυρούς της ελληνικής γης και θα επενδύουν πάνω σ' αυτήν τη γη. Θ' αγοράσουν τις παραμυθένιες παραλίες των νησιών, τα ορεινά φιλέτα κλπ.. Θα χτίσουν ξενοδοχεία, θ' αναβαθμίσουν τον τουρισμό, αλλά τότε, οι Έλληνες που θ' απομείνουν στην Ελλάδα, θα εργάζονται ως σερβιτόροι και όχι ως ξενοδόχοι. Με τον πακτωλό των χρημάτων των πλουσίων της Δύσης είναι θέμα χρόνου αυτοί να μονοπωλήσουν τον τουριστικό τομέα. Είναι θέμα χρόνου να "κατευθύνουν" τους τουρίστες στις δικές τους επιχειρήσεις και να εξοντώσουν τους Έλληνες ξενοδόχους. Είναι θέμα χρόνου να γίνουμε οι "γραφικοί" ιθαγενείς. Οι "διάσημοι" —λόγω προγόνων— ιθαγενείς, που θα βγαίνουν φωτογραφίες με τους πλούσιους Ευρωπαίους και θα παρακαλάνε για δουλειά στα πρώην δικά τους μέρη. Όλα αυτά τα δυσοίωνα που γράφουμε δεν είναι άγνωστα για την εξουσία. Δεν είναι μυστικά, που δύσκολα κάποιος ανακαλύπτει. Απλά κάποιοι αποφάσισαν να μας "πουλήσουν", έχοντας εξασφαλίσει το δικό τους μέλλον και το μέλλον των παιδιών τους. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Οι "διαπλεκόμενοι" και οι υπάλληλοί τους. Οι πολιτικοί και η μεγαλοαστική τάξη. Όλοι αυτοί έχουν συμφέροντα από την ενοποίηση, γιατί δεν ανήκουν στις δυνάμεις παραγωγής. Τους συμφέρει να βρουν πλουσιότερα αφεντικά. Τους συμφέρει να βρουν πλουσιότερους πελάτες. Τους συμφέρει να γίνουν υπάλληλοι των πανίσχυρων πολυεθνικών. Δεν είναι οι ίδιοι κεφαλαιοκράτες —είτε βιομήχανοι είτε βιοτέχνες— που θα "κλείσουν" τα εργοστάσιά τους και θα καταστραφούν. Αυτοί είναι οι "βδέλλες" του συστήματος, που πάντα θα λεηλατούν τα ταμεία του, είτε παράγει η Ελλάδα προϊόντα είτε όχι. Αν οι κυρίαρχοι του ελληνικού κράτους ήταν οι βιομήχανοι, δεν θα γινόταν ποτέ ενοποίηση. Οι βιομήχανοι των πιο αδύναμων χωρών ποτέ δεν επιδιώκουν νομισματικές ενοποιήσεις. Αυτοί επινόησαν τον προστατευτισμό και επένδυσαν στο εθνικό νόμισμα. Όταν οι βιομήχανοι ήταν κυρίαρχοι, σχεδιάστηκε ο διαμερισματοποιημένος οικονομικός χώρος. Αυτοί "προστατεύονται" από το εθνικό νόμισμα. Αυτοί διατηρούν "ενεργές" τις βιομηχανίες τους κι επιβιώνουν με τα μέτρα του προστατευτισμού. Όταν όμως επιβιώνουν αυτοί, επιβιώνει κι ο εργάτης, που βρίσκει απασχόληση στα εργοστάσιά τους. Όμως οι βιομήχανοι και εργοδότες του λαού έχουν σήμερα εξοντωθεί οικονομικώς και δεν μπορούν ν' αντιδράσουν. Έχουν εξοντωθεί από τους "αεριτζήδες" τους "διαπλεκόμενους". Αυτούς που έχουν κατακλύσει την αγορά με προϊόντα που δεν παράγονται από Έλληνες. Με αποκλειστικές αντιπροσωπείες και παρεμβάσεις του κράτους, έχουν κατακλύσει τα πάντα κι έχουν καταστρέψει την ελληνική παραγωγή. Έχουν μετατρέψει το ίδιο το κράτος σε προσωπική τους επιχείρηση και γι' αυτό δεν φοβούνται την ΟΝΕ. Πάντα θα υπάρχει το κράτος και πάντα θα έχει ανάγκες. Πάντα θα χρειάζεται όπλα, θα κατασκευάζει μεγάλα έργα και θα πληρώνει τους υψηλόβαθμους δούλους του. Εδώ βρίσκει κανείς τους "διαπλεκόμενους". Δεν χρειάζεται να είναι κανένας μάγος για να τους ανακαλύψει. Ψάχνεις στους "αεριτζήδες", που τη σχέση τους με το κράτος τη μετατρέπουν σε κεφάλαιο. Αυτοί ελέγχουν τα ΜΜΕ κι αυτοί τρομοκρατούν τους πολιτικούς όταν αυτοί αντιδρούν. Αφού τα καταφέρνουν όλ' αυτά, στη συνέχεια παίρνουν υπεργολαβικά το σύνολο των δραστηριοτήτων του κράτους. Τεχνικά έργα, επίσημα τυχερά παιχνίδια, τραπεζικές, ασφαλιστικές ή τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, συμβόλαια προμηθειών κρατικών οργανισμών κλπ.. Ένα τεράστιο κύκλωμα που απομυζά το σύνολο των φορολογικών εσόδων που το κράτος αντλεί από τον λαό. Αυτά τα έσοδα είναι οι "πόροι" του κράτους, που τους χρησιμοποιεί για τη λειτουργία του, είτε αυτή η λειτουργία αφορά την άμυνα είτε την υγεία είτε τις μεταφορές κλπ.. Όλοι αυτοί είναι εχθροί του λαού, γιατί απλούστατα δεν παράγουν τίποτε. Δεν βοηθούν την οικονομία και δεν ενισχύουν την απασχόληση. Είναι απλοί εισπράκτορες των πόρων, που λόγω φορολογίας διαθέτει το κράτος. Εισπράττουν οτιδήποτε "εκρέει" από τα δημόσια ταμεία για τον οποιονδήποτε λόγο. Αποφασίζει το κράτος για μεγάλα έργα; Αυτοί εμφανίζονται με τεχνικές εταιρείες "φαντάσματα" και παίρνουν το έργο, μοιράζοντάς το στη συνέχεια σε υπεργολάβους. Αποφασίζει το κράτος να πάρει όπλα; Αυτοί εμφανίζονται σαν αντιπρόσωποι των μεγάλων αμερικανικών ή ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών. Είναι τόσο ισχυροί πλέον, που δεν "ψάχνουν" καν οι ίδιοι τις εταιρείες για να τις αντιπροσωπεύσουν. Οι εταιρείες τους ψάχνουν, γιατί γνωρίζουν τις σχέσεις τους και την επιρροή τους στις επιλογές του κράτους. Ό,τι και να κάνει το κράτος, αυτοί παίρνουν προμήθεια. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που προμηθεύουν το κράτος από αεροπλάνα μέχρι καρφίτσες. Όλοι αυτοί επενδύουν στην ΟΝΕ, γιατί δεν τους ενδιαφέρει ο τομέας της παραγωγής. Αυτοί δεν παράγουν τίποτε. Είναι αντιπρόσωποι των μεγάλων υπερεθνικών εταιρειών της παραγωγής. Αυτοί έχουν ως στόχο μόνον τους πόρους του κράτους που αυτό εξασφαλίζει μέσω της φορολογίας. Η φορολογία ποτέ δεν θα πάψει να εισπράττεται από το κρατικό σύστημα, είτε οι κεφαλαιοκράτες στην Ελλάδα είναι Έλληνες είτε ξένοι. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα έχει το ξενοδοχείο και ποιους θ' απασχολεί. Μερίδιο από τα κλοπιμαία ζητούν. Δεν τους απασχολεί η τύχη του εργάτη. Αυτοί θα εισπράττουν σε EURO και τους ενδιαφέρει να είναι με το μέρος αυτών που, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, μπορούν να πληρώνουν σε EURO. Κοντά σ' αυτούς βρίσκονται και όλοι οι μεγαλοαστοί. Όλοι αυτοί που εισπράττουν υψηλούς μισθούς εξαιτίας των θέσεών τους στον κρατικό μηχανισμό και όλοι αυτοί που προσφέρουν υπηρεσίες στους πλούσιους. Μιλάμε για τους υψηλόβαθμους δημόσιους λειτουργούς, τους καθηγητές πανεπιστημίων, τους δικαστικούς κλπ.. Όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρει αν ο πλούσιος που πληρώνει φόρους στην Ελλάδα είναι Έλληνας ή αλλοδαπός. Τους ενδιαφέρει μόνον να πληρώνουν τους φόρους στο σύστημα. Όλοι αυτοί θα εισπράττουν EURO, γιατί το κράτος πάντα θα τους πληρώνει. Θα ευνοηθούν, γιατί νομίζουν ότι σήμερα αδικούνται, εισπράττοντας εκατομμύρια σε "ταπεινές" δραχμές. Θέλουν να εισπράττουν εκατομμύρια σε EURO, για να ευθυγραμμιστούν απόλυτα με τους συναδέλφους τους των πλουσίων χωρών. Μαζί μ' αυτούς είναι και οι υπόλοιποι μεγαλοαστοί, που εργάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι κλπ.. Ούτε αυτοί ενδιαφέρονται για το ποιοι θα είναι οι κεφαλαιοκράτες στην Ελλάδα. Κι αυτοί επιθυμούν να υπάρχουν πλούσιοι που θα πληρώνουν τις "υπηρεσίες" τους. Ελάχιστα τους απασχολεί αν κατακλύσουν οι πολυεθνικές τη χώρα. Αυτοί θα "υπηρετούν" τα πλούσια στελέχη αυτών των εταιρειών. Όλοι αυτοί οι μεγαλοαστοί, στηριζόμενοι στην άγνοια του λαού, φέρονται σαν να έχουν να κάνουν με κάφρους. Μας υποτιμάνε σε βαθμό εξοργιστικό. Ακούς τους καραγκιόζηδες να μιλάνε για τριανταπεντάωρο, για EURO, και δεν ξέρεις αν θα πρέπει να γελάς ή να κλαις. Μιλάνε για ευνοϊκές συνθήκες εργασίας και τρόπους πληρωμής, χωρίς να εξηγούν αν θα υπάρχει στο άμεσο μέλλον εργασία. Δεν βγαίνει κανένας να πει στον λαό τι ποσοστό βιωσιμότητας θα έχουν οι ελληνικές εταιρείες παραγωγής σε περίπτωση ενοποίησης. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάνε οι βλάκες για την ανάγκη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών εταιρειών. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Έλληνες μέσα σ' έναν αιώνα, θα το καταφέρουν μέσα σε λίγα χρόνια, επειδή τους το αποκάλυψαν οι "σοφοί"; Οι Έλληνες, με βάση τον λόγο των "σοφών", μάλλον "δεν ξέρανε" περί της ανάγκης του να είναι ανταγωνιστικοί. Τώρα που κάποιοι τους το είπανε, τους "έσωσαν". Είναι εύκολο να μάθει κάποιος πόσες εταιρείες θα κλείσουν σ' αυτήν την περίπτωση. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα σ' όλα τα βιομηχανικά επιμελητήρια της χώρας. Οι ισχυρότεροι των Ελλήνων βιομηχάνων κάνουν τους "κουφούς", γιατί συμμετέχουν σ' αυτήν τη σκευωρία. Ακόμα όμως και να ήθελαν δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί δεν θα επιβιώσουν. Είναι εξαναγκασμένοι να συμμετάσχουν με τη "σιωπή" τους. Έχουν χάσει την πρόσβαση στην εξουσία. Η εξουσία κάνει τα θελήματα των πανίσχυρων πλέον μεγαλοαστών. Όλοι αυτοί οι πρώην βιομήχανοι έχουν μετατρέψει τις βιομηχανίες τους σε αντιπροσωπείες και τα εργοστάσιά τους σε αποθήκες. Όμως οι αποθήκες δεν δίνουν μισθούς σε πολλούς εργάτες, παρά μισθούς σε λίγους πωλητές. Οι ισχυροί έχουν ευθυγραμμιστεί μεταξύ τους και περιμένουν να "ξεσκίσουν" την Ελλάδα. Αν δεν προσαρμοστούν οι βιομήχανοι στην κατάσταση που έχουν σχεδιάσει οι μεγαλοαστοί, είναι αδύνατον να επιβιώσουν. Σήμερα στην Ελλάδα, σ' ό,τι αφορά την εξουσία και τους μνηστήρες της, συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές. Οι βιομήχανοι χάνουν σταδιακά όλο και περισσότερο την επαφή τους με την εξουσία. Μαζί τους παρασύρουν κι όλους τους ομοίους τους κεφαλαιοκράτες, που παραδοσιακά διαχειρίζονταν την εξουσία. Αυτή η τεράστια αλλαγή οφείλεται στην τεράστια διαφορά κέρδους μεταξύ των βιομηχάνων και των "διαπλεκομένων". Οι βιομήχανοι δεν μπορούν πλέον να "συντηρήσουν" τους δικούς τους ανθρώπους στην εξουσία. Αυτή η κατάρρευση του δικτύου τους δεν αφορά μόνον το κέντρο, αλλά και την επαρχία. Σ' όλες τις επαρχιακές πόλεις παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα με την Αθήνα. Οι επαρχιώτες "μικροδιαπλεκόμενοι" συνδέθηκαν με τους "διαπλεκόμενους" του κέντρο κι ανατρέπουν σταδιακά τα παραδοσιακά ερείσματα της εξουσίας στην επαρχία. Έχασαν λοιπόν και στην επαρχία οι κεφαλαιοκράτες, είτε βιοτέχνες είτε κτηματίες, την εξουσία. Πώς όμως έγινε αυτό; Καί πάλι εξαιτίας του πλούτου που συγκεντρώνεται στα χέρια των επαρχιωτών "διαπλεκομένων". Αυτός ο πλούτος βέβαια δεν οφείλεται στην παραγωγή της επαρχίας που για κάποιο λόγο αλλάζει "χέρια". Είναι ο πλούτος που δόθηκε από την ΕΕ στην Ελλάδα, για την "προετοιμασία" τής ενοποίησής της. Οι "διαπλεκόμενοι" δηλαδή "τρώνε" ακόμα καί τα χρήματα που δόθηκαν στην επαρχία για έργα. Όλοι αυτοί συνδέονται μεταξύ τους κι αλληλοϋποστηρίζονται. Οι ισχυροί της Αθήνας προστατεύουν τους αδύναμους συναδέλφους τους στην επαρχία κι όλοι μαζί έχουν καταλάβει την εξουσία εξαιτίας των κολοσσιαίων κερδών του "αέρα". Βλέπεις στην επαρχία άνθρωπο, που εκτός από τον χαρτοφύλακά του και τη γραβάτα του δεν διαθέτει τίποτε άλλο και διεκδικεί έργα δισεκατομμυρίων. Μιμείται τους Αθηναίους και μοιράζει υπεργολαβίες, εισπράττοντας τεράστιο κέρδος χωρίς καθόλου κόπο. Κεφάλαιό του είναι οι γνωριμίες του με πολιτικούς ή "διαπλεκόμενους" του κέντρου. Αυτοί οι "ανύπαρκτοι" φέρονται στους πάλαι πότε κραταιούς βιομηχάνους ή βιοτέχνες σαν να είναι σκουπίδια. Οι βιομήχανοι στο κέντρο και οι βιοτέχνες σύμμαχοί τους στην επαρχία δεν μπορούν σήμερα ν' αντιδράσουν. Δεν μπορούν να συναγωνιστούν σε κέρδη αυτούς τους "αεριτζήδες". Είναι θέμα επιβίωσης να υποταχθούν όλοι αυτοί στα "δουλικά" των πολυεθνικών. Όλα αυτά τα "δουλικά" επενδύουν στην ενοποίηση, γιατί τώρα συγκεντρώνουν πλούτο και στο μέλλον θα διαχειρίζονται τις αγορές της επαρχίας σαν φέουδα, εφόσον συνδέονται με το κέντρο. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει ο εργάτης, γιατί δεν συνδέονται με το κεφάλαιο και την παραγωγή. Αυτοί θα είναι μονοπώλια της αγοράς στην επαρχία τους. Έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους την αντιπροσώπευση των πολυεθνικών στην επαρχία, οι οποίες αντιπροσωπεύονται στην Αθήνα από τους "διαπλεκόμενους". Η σχέση των "διαπλεκόμενων" του κέντρου μ' αυτούς της επαρχίας είναι η σχέση μεταξύ γενικών αντιπροσώπων και τοπικών αντιπροσώπων. Το κλασικότερο παράδειγμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει στην παραγωγή όταν "χαλαρώνει" ο προστατευτισμός, είναι το παράδειγμα της Nissan-Hellas. Είναι το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα, γιατί ήταν από τις ελάχιστες επιτυχημένες προσπάθειες παραγωγής προϊόντων βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα. Η Nissan είχε εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων στον Βόλο. Γιατί όμως; Μήπως επειδή ήταν έξυπνος ο βιομήχανος; Όχι βέβαια. Η Nissan επένδυσε στην Ελλάδα, γιατί την συνέφερε. Με την τοπική παραγωγή απέφευγε όλους τους φόρους των εισαγομένων αυτοκινήτων και διεκδικούσε το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο της ελληνικής αγοράς. Ταυτόχρονα, λόγω δραχμής, μπορούσε να διεισδύσει και στην ευρωπαϊκή αγορά. Για αρκετά χρόνια το εργοστάσιο παρήγαγε. Ο βιομήχανος εισέπραττε το κέρδος που δικαιούνταν και οι εργάτες του Βόλου είχαν δουλειά. Εξαιτίας της Nissan, πολλοί Έλληνες ήρθαν για πρώτη φορά σ' επαφή με την ιδέα της αυτοκίνησης. Υπάρχει όμως σήμερα αυτό το εργοστάσιο; Όχι βέβαια. Χαλάρωσε ο προστατευτισμός και η παραγωγή στην Ελλάδα έγινε ασύμφορη. Το ελληνικό Nissan έγινε, εξαιτίας αυτής της πράξης, ακριβότερο από τον εισαγόμενο ανταγωνισμό. Τα Nissan που σήμερα καταναλώνουν οι Έλληνες κατασκευάζονται σε κάποια φθηνή τρίτη χώρα. Το αποτέλεσμα; Ο Βόλος γέμισε άνεργους. Ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος όμως δεν "χάθηκε". Γιατί να "χαθεί" ο πλούσιος; Έκλεισε το εργοστάσιο και το μετέτρεψε σε αποθήκη. Πάλι Nissan πουλάει ο άνθρωπος. Μπαίνοντας στον κόσμο της αντιπροσωπείας, εγκατέλειψε την παραγωγή και "συμπλέει" πλέον με τους "διαπλεκόμενους" "αεριτζήδες". Τι να κάνει ο άνθρωπος; Να καταστραφεί για να μείνει στην παραγωγή; Να πληρώνει από την τσέπη του, για να παράγει ανταγωνιστικά αυτοκίνητα και να προστατεύσει την απασχόληση των Βολιωτών; Θα του πει κανένας "ευχαριστώ"; Γιατί να κάνει τον ήρωα; Έγινε αντιπρόσωπος και μαζί με τα Nissan φέρνει και οποιοδήποτε προϊόν αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πουληθεί στην Ελλάδα. Έλαβε το μήνυμα των καιρών και προσαρμόστηκε. Αυτό θα κάνουν όλοι οι έξυπνοι βιομήχανοι. Γι' αυτόν τον λόγο θα καταρρεύσει γενικά —λόγω ΟΝΕ— η παραγωγή στην Ελλάδα. Σε κανέναν δεν συμφέρει πλέον να είναι βιομήχανος και άρα να παράγει. Συμφέρει στους πάντες να εμπορεύονται φθηνά προϊόντα. Η ΟΝΕ είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους εδώ και καιρό οι Βολιώτες. Όποιος πάει σήμερα στη βιομηχανική περιοχή του Βόλου παθαίνει κατάθλιψη. Βλέπει εργοστάσια "φαντάσματα", την ίδια ώρα που οι Βολιώτες είναι άνεργοι. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Βόλο εξαιτίας της Nissan, θα γενικευτεί σ' όλη την Ελλάδα και για το σύνολο των βιομηχανιών. Δεν τίθεται θέμα προδοσίας από την πλευρά των βιομηχάνων. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Προδότες είναι αυτοί που χαλάρωσαν τον προστατευτισμό ο οποίος προστατεύει την τοπική παραγωγή. Προδότες είναι οι πολιτικοί, που είναι δούλοι των "διαπλεκομένων". Αυτών, που με το "τηλέφωνό" τους εξασφαλίζουν μεγαλύτερη και φθηνότερη παραγωγή από το οποιοδήποτε εργοστάσιο. Αυτοί οι "αεριτζήδες" "μπήκαν" τώρα και στο χρηματιστήριο κι αντλούν χρήματα από την αγορά εις βάρος της παραγωγής. Αν προσέξει κάποιος τι συμβαίνει στο ελληνικό χρηματιστήριο, θα διαπιστώσει ότι τα χρήματα των επενδυτών "πηγαίνουν" αποκλειστικά σε εταιρείες προσφοράς υπηρεσιών και όχι σε εταιρείες παραγωγής. "Μπήκαν" στο χρηματιστήριο οι "αέρινες" εταιρείες των μεγαλοεκδοτών κι αντλούν από την αγορά το χρήμα που θα μπορούσε να τις απειλήσει. Ακόμα κι ο τελευταίος φτωχός που αγοράζει τις μετοχές τους, συμμετέχει στην ουσία λόγω άγνοιας στην καταστροφή της παραγωγής. Αυτός είναι άλλωστε κι ο πραγματικός λόγος που όλοι αυτοί μπήκαν στο χρηματιστήριο. Δεν μπήκαν εξαιτίας της έλλειψης ρευστότητας, που θα τους επέτρεπε να επεκταθούν, όπως κάνουν οι εταιρείες της παραγωγής. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη ρευστότητας, γιατί οι δραστηριότητές τους δεν έχουν να κάνουν με επενδύσεις. Δεν χρειάζεται πολύ χρήμα για να πάρεις την αντιπροσωπεία μιας πολυεθνικής και να χτίσεις μια αποθήκη. Δεν χρειάζεται χρήμα για να πάρεις την αναδοχή ενός μεγάλου τεχνικού έργου από τον "κολλητό" σου υπουργό. Αυτοί μπήκαν στο χρηματιστήριο, για να συγκεντρώσουν το χρήμα, που θα ήταν δυνατόν να βοηθήσει τις εταιρείες παραγωγής ν' ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές. Μπήκαν στο χρηματιστήριο για να δημιουργήσουν συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στις δυνάμεις παραγωγής. Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί οι κάφροι τυφλώνουν τον Έλληνα με αστειότητες. Γνωρίζουν το μεράκι του, που είναι το αυτοκίνητο και το έχουν κάνει σημαία τους. Βάζουν το φθηνό αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια του Έλληνα, όπως βάζει κάποιος το καρότο μπροστά στον γάιδαρο για να προχωρά. Λένε στον Έλληνα για αφορολόγητο αυτοκίνητο, αλλά δεν του λένε ότι θα είναι αφορολόγητα και τα φτηνά ξένα τυριά, τα ρούχα και όλα τα ανάλογα είδη που σήμερα παράγει ο Έλληνας εργάτης. Πού θα δουλέψει ο άνεργος, για να πάρει το φθηνό αυτοκίνητο; Το φθηνό αφορολόγητο ρούχο θα κλείσει το εργοστάσιο όπου αυτός σήμερα δουλεύει. Πώς θ' αγοράσει ο Έλληνας το φθηνό αυτοκίνητο, όταν το εργοστάσιο στο οποίο αυτός εργάζεται θα κλείσει; Πώς θ' ανταγωνιστεί το ελληνικό ρούχο το επώνυμο, για παράδειγμα, ρούχο της πολυεθνικής Benetton, το οποίο το κατασκευάζουν ανήλικοι Τούρκοι σε εργασιακές συνθήκες που αρμόζουν σε δούλους; Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται τα πάθη του Έλληνα, για να τον σπρώξουν χωρίς αντίσταση προς την καταστροφή. Εκμεταλλεύονται το σύνολο των παθών του, για να τον χειραγωγήσουν και να τον κάνουν να υιοθετήσει την άποψή τους. Επενδύουν ακόμα και στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό, θέλοντας να επιτύχουν τον στόχο της χειραγώγησης του λαού. Εκμεταλλεύονται τα πλήθη των αγράμματων φτωχών και δύστυχων οπαδών, για να πιέζουν την εξουσία και να πετύχουν εύνοια. Έχουν διαφθείρει τα πάντα. Όποιος πλέον δεν διαφθείρεται, αποβάλλεται από το σύστημα. Με μέσον τα ΜΜΕ "καταδικάζουν" τους εχθρούς τους και με μέσον τα αθλητικά σωματεία εκβιάζουν την εξουσία. Έχουν εντάξει στη λογική τους το σύνολο της μεγαλοαστικής τάξης κι επενδύουν στην άγνοια του λαού. Τον λαό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μια τεράστια μάζα κρέατος, που την "ταΐζουν" με "ήρωες" ποδοσφαιριστές, την τρομάζουν με τα δελτία των ειδήσεων και την κάνουν να αισθάνεται υγιής με το θέαμα της αρρώστιας που του προσφέρουν με τα σκουπίδια των reality shows. Οι Έλληνες "σωτήρες" και προδότες του ελληνικού λαού δεν ανησυχούν. Δεν αισθάνονται ότι κινδυνεύουν από τον "τυφλό" λαό. Γι' αυτό δεν φοβήθηκαν να του φορτώσουν και τα έξοδα του "σχοινιού" με το οποίο θα τον κρεμάσουν. Δεν τους ενδιαφέρει πλέον ποιος θα έχει το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Δεν ενδιαφέρονται καν για το αν θα υπάρχει κεφάλαιο-βιομηχανία στην Ελλάδα. Δεν υπολογίζουν στο ελάχιστο τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εισπράττουν τους υψηλούς μισθούς τους σε EURO και ν' αρπάζουν μίζες. Γιατί ν' ανησυχήσει για το μέλλον του ο Έλληνας πολιτικός ή μεγαλοαστός; Είναι μήπως βιομήχανος, που θ' αναγκαστεί να κλείσει το εργοστάσιο που "έχτιζε" μια ζωή; Είναι μήπως εργάτης, που θ' αναγκαστεί να φύγει ως μετανάστης; Ο μεγαλοαστός είναι ήδη "βολεμένος" και θα μπορεί να "βολέψει" το παιδί του στον μηχανισμό, που θα πληρώνει τους υπάλληλους σε EURO. Θα μπορεί να "βολεύει" το παιδί του και στις επιχειρήσεις των "διαπλεκομένων". Η κόλαση της ανεργίας και της φτώχειας δεν τον αφορά. Ο Έλληνας εργαζόμενος θα είναι αυτός που θα πλένει τους δρόμους του αναβαθμισμένου Βερολίνου, όταν βέβαια δεν θα τον κυνηγάνε οι Ανατολικογερμανοί, που θα τον "ζηλεύουν". Όσο τραγικά κι αν φαίνονται όλα αυτά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτά θα συμβούν στην Ελλάδα και, όποιος θέλει να δει πραγματικά το μέλλον, ας αναζητήσει τα στοιχεία που αφορούν την Ανατολική Γερμανία και τη ζωή των κατοίκων της. Προς το παρόν όλοι εμείς, όχι μόνον δεν αντιστεκόμαστε, αλλά πληρώνουμε και το "σχοινί" με το οποίο θα κρεμαστούμε. Σαν τους Κινέζους θανατοποινίτες, που η οικογένειά τους χρεώνεται τη σφαίρα της εκτέλεσης. Τα "όρνεα" έχουν ήδη σκοτεινιάσει τον ελληνικό ουρανό. Η Μάνη, η Μονεμβασιά, τα νησιά του Αιγαίου, ο Όλυμπος, άρχισαν ν' αλλάζουν "χέρια". Εκτός κι αν ονόματα όπως, …Brown, Fischer και Smith, είναι ελληνικά ονόματα και δεν το γνωρίζουμε. Ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι το κράτος που δεν ελέγχεται από τους κεφαλαιοκράτες του, είτε αυτοί είναι κτηματίες γεωργοί είτε εργοστασιάρχες, παύει να είναι ελεύθερο κράτος. Οι "διαπλεκόμενοι" δεν είναι κεφαλαιοκράτες της παραγωγής, που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τα γενικότερα συμφέροντα του κράτους. Οι "διαπλεκόμενοι" είναι αντιπρόσωποι των υπερεθνικών εταιρειών και άρα αντιπρόσωποι ξένων συμφερόντων, τα οποία δεν συμπλέουν με τα συμφέροντα της χώρας. Είναι απόλυτα υποταγμένοι στα "υψηλά" τους αφεντικά, είτε αυτά τ' αφεντικά βρίσκονται στην Ουάσιγκτον είτε στις Βρυξέλλες. Αν αυτοί κατορθώσουν να επιβληθούν, δεν υπάρχει περίπτωση στη συνέχεια ν' ανατραπούν. Δεν υπάρχει περίπτωση ν' ανατρέψει κάποιος τους αντιπροσώπους των πολυεθνικών. Αυτοί θα καλύπτουν πάντα και για πάντα το σύνολο των αναγκών της αγοράς. Πάντα θα έχουν στη διάθεσή τους τα πλέον ανταγωνιστικά προϊόντα και στις πλέον ανταγωνιστικές τιμές. Όποιος θα ζει και θα εργάζεται στην Ελλάδα και άρα εκ των δεδομένων θα καταναλώνει για να ζήσει, σ' αυτούς θα καταθέτει τον μισθό του. Αν δει κάποιος σήμερα τις μεγάλες επενδύσεις των ιδιόκτητων δυτικών εταιρειών, θα διαπιστώσει ότι αυτές δεν είναι επενδύσεις στον χώρο της παραγωγής. Λόγω ΟΝΕ, επενδύουν σε "τερματικά" της αγοράς. Χτίζουν τεράστια εμπορικά καταστήματα, τα οποία θα εμπορεύονται τα πλέον ανταγωνιστικά προϊόντα, οπουδήποτε κι αν αυτά κατασκευάζονται. Οι Έλληνες μόνον σαν ταμίες αυτών των καταστημάτων θα μπορούν να βρίσκουν εργασία, εφόσον θα καταστραφεί η τοπική και άρα η μη ανταγωνιστική παραγωγή. Οι ισχυροί της Ελλάδας —οι "διαπλεκόμενοι"— συμμετέχουν σ' αυτές τις επενδύσεις, εφόσον ο μόνος τους στόχος είναι η αγορά. Αυτοί οι ισχυροί, με τον τεράστιο πλούτο που διαθέτουν, διαφθείρουν τους πολιτικούς, που "σπρώχνουν" την Ελλάδα προς την ΟΝΕ. Γι' αυτό δεν ανησυχούν αυτοί που σχεδιάζουν την ενοποίηση. Θα μοιραστούν μεταξύ τους όλους τους τομείς της αγοράς και το σύνολο του πλούτου της Ελλάδας θα "πάει" σε μερικές δεκάδες ανθρώπων. Ήδη έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε επαρχία των πολυεθνικών, έχοντας εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους τις θέσεις των διοικητών αυτής της επαρχίας. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει αν δεν είναι οι ίδιοι κεφαλαιοκράτες. Τους ενδιαφέρει να παίρνουν την προμήθεια του μεσάζοντα για το σύνολο της αγοράς. Θα επιστρέψουμε σε μια κατάσταση πιο άγρια και πιο σκληρή ακόμα κι από τη φεουδαρχία του Μεσαίωνα. Μια κατάσταση που δεν θ' ανατρέπεται ούτε μ' επανάσταση. Στον Μεσαίωνα μπορούσε τουλάχιστον ο φτωχός να σκοτώσει τον φεουδάρχη και να μοιραστεί με τους υπόλοιπους φτωχούς το φέουδό του. Στη σημερινή όμως κατάσταση, ό,τι και να παράγεις, όσο χαμηλό μισθό κι αν δέχεσαι να παίρνεις, δεν υπάρχει περίπτωση να εργαστείς. Πάντα θα βρίσκονται ανταγωνιστικότερα προϊόντα. Πάντα θα βρίσκονται τα ανήλικα παιδιά του τρίτου κόσμου, που δουλεύουν σαν δούλοι για τις πολυεθνικές. Πάντα αυτά τα δύστυχα παιδιά θα κατασκευάζουν ανταγωνιστικότερα προϊόντα κι άθελά τους θα σου στερούν το μεροκάματο, που θα σου επιτρέπει να ζεις αξιοπρεπώς. Όποιος γνωρίζει τι συμβαίνει στην οικονομία, εύκολα καταλαβαίνει πόσο αφελείς είναι αυτοί που μιλούν για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι αφελείς αυτοί που καταγγέλλουν τα μεγάλα κράτη για υποκρισία. Από τη στιγμή που οι πολιτικοί όλου του κόσμου είναι υπάλληλοι των πολυεθνικών, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν σε σύγκρουση μ' αυτές. Όταν οι πολυεθνικές καταδικάζουν τους εργάτες του τρίτου κόσμου στην ανέχεια, ευνόητο είναι ότι για κάποιους ανθρώπους υπάρχει καταστολή και στέρηση δικαιωμάτων. Όταν ο τριτοκοσμικός εργαζόμενος πονάει, ο τριτοκοσμικός άνεργος ελέγχεται μόνον με τη βία. Γιατί όμως πονάει αυτός ο εργαζόμενος; Για να συντηρεί τον άνεργο της Δύσης, ο οποίος λαμβάνει το επίδομά του από τη φορολογία των προϊόντων, που —ακόμη και μετά τη φορολόγησή τους— πρέπει να παραμείνουν "φθηνά". Οι εργάτες, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, υποφέρουν στο σύνολό τους. Ο ένας συντηρείται από τις "σάρκες" του άλλου. Αν δεν αλλάξει ο σχεδιασμός της οικονομίας, είναι αδύνατον να υπάρξει απασχόληση στην "πανάκριβη" Δύση. Είναι αδύνατον να υπάρξει απασχόληση στην Ελλάδα. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει κάποιος και την ΟΝΕ —που θα καταστρέψει το σύνολο της υπάρχουσας παραγωγής— εύκολα μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Θα κυνηγιόμαστε με τους Αλβανούς δουλοπάροικους, οι οποίοι θα εργάζονται στα χωράφια για τα λίγα EURO που θα πληρώνουν οι γεωργοί. Θα είμαστε χειρότερα κι απ' αυτούς, γιατί οι Αλβανοί θα εισπράττουν τα λίγα EURO, αλλά θα τα ξοδεύουν στην "κλειστή" αλβανική οικονομία, που θα μεγιστοποιεί την αξία τους. Θα γίνουμε σαν τους Ανατολικογερμανούς, που κυνηγάνε σήμερα τους Τούρκους. Οι μόνοι εργαζόμενοι, που θα ζουν αξιοπρεπώς στην Ελλάδα, θα είναι αυτοί που με τον οποιονδήποτε τρόπο υπηρετούν τους "φεουδάρχες" της αγοράς. Δημοσιογράφοι, πόρνες, "μοντέλες", ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, και οι πάσης φύσεως νταβατζήδες-πωλητές. Όποιος Έλληνας δεν θα μπορέσει να μπει σ' αυτές τις κατηγορίες των "εργαζομένων", θα κλάψει. Στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει σερβιτόρος στα ξενοδοχεία που θα χτίσουν οι πολυεθνικές στο Αιγαίο. Αν δεν το καταφέρει κι αυτό, θα ψάχνει να βρει μέρος στον πλανήτη, όπου να μπορεί να επιβιώσει. Θα ζηλεύει τους Ασιάτες που δουλεύουν για "ένα πιάτο ρύζι". Θα εκπορνευτεί το σύνολο της κοινωνίας, για να μπει στην κατηγορία των εργαζομένων "πολυτελείας". Η εκπόρνευση είναι σίγουρη, γιατί οι ισχυροί αυτήν την ιδιόμορφη "αγορά" εργασίας την ελέγχουν απόλυτα. Μπορεί να γίνει κάποιος —ακόμα και σήμερα— οτιδήποτε από τα παραπάνω, αν δεν τον εγκρίνουν οι "διαπλεκόμενοι"; Το αστείο είναι ότι, ακόμα κι αυτήν τη "στημένη" σε γενικές γραμμές κατάσταση, την παρουσιάζουν για τους φτωχούς ανθρώπους σαν έναν φυσιολογικό "στίβο" της ζωής. Βγαίνει ο κάθε καραγκιόζης πολιτικός —συνεπικουρούμενος κι από τα ΜΜΕ— και μιλάει γι' ανταγωνιστικότητα του ανθρώπου και για θυσία, που αφορά τη συγκέντρωση "προσόντων". Με βάση τη λογική όλων αυτών των κατά κανόνα αγράμματων, ο νέος που θέλει να εργαστεί θα πρέπει να έχει δέκα πτυχία, να γνωρίζει σαράντα ξένες γλώσσες κι εκατό διαλέκτους. Κάθονται οι νέοι κι αγχώνονται αδίκως. Δεν βλέπουν ότι όλ' αυτά είναι συγκριτικά προσόντα, που αφορούν την κάλυψη πεπερασμένων θέσεων εργασίας. Δεν βλέπουν ότι η αγορά των θέσεων εργασίας έχει συρρικνωθεί και "τρέχουν" να συγκεντρώσουν τ' απαραίτητα προσόντα, που θα τους επιτρέψουν να τις καταλάβουν. Συγκεντρώνουν προσόντα-"δόντια", για να αλληλοκατασπαραχθούν για τα "ψίχουλα". Οι ισχυροί τους έχουν μετατρέψει σε θηρία, που συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιος θ' αρπάξει το πολύτιμο "κόκαλο" που ονομάζεται "θέση εργασίας". Έχουν μετατρέψει το δικαίωμα της εργασίας σε προνόμιο. "Γερνάνε" οι νέοι κι ακόμα συγκεντρώνουν προσόντα, ώστε να μπορέσουν κάποτε να δουλέψουν. Τι θα γινόταν δηλαδή, αν κανένας δεν είχε το προσόν της ξένης γλώσσας; Θα παρέμενε μια υπάρχουσα θέση εργασίας κενή; Παίζουν τα καθάρματα με την αγωνία των νέων. Τους κάνουν να αισθάνονται αποτυχημένοι, επειδή δεν έχουν τα προσόντα που συγκεντρώνει ο ανταγωνισμός. Δεν βλέπουν οι πολιτικοί ότι αυτοί οι ίδιοι είναι οι αποτυχημένοι, που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν αυτήν την απασχόληση. Πετυχημένος είναι ο πολιτικός που δημιουργεί θέσεις εργασίας ακόμα και γι' αυτούς που δεν έχουν προσόντα. Ο όμορφος, ο ευφυής ή ο ταλαντούχος δεν έχει ανάγκη τους πολιτικούς για να εργαστεί. Το θέμα είναι τι γίνεται με όλους τους υπόλοιπους, που δεν ξεχωρίζουν με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πετυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που σου λέει ότι πρέπει να συγκεντρώσεις προσόντα για να εργαστείς. Αυτό το γνωρίζεις κι από μόνος σου και πάντα αγωνίζεσαι για το καλύτερο. Πετυχημένος πολιτικός είναι αυτός που εξασφαλίζει την επιβίωση των αδύναμων της κοινωνίας και όχι αυτός που επαινεί τους δυνατούς. Οι δυνατοί και οι ταλαντούχοι δεν έχουν ανάγκη τους επαίνους των γελοίων πολιτικών. Οτιδήποτε ενδιαφέρει τους δυνατούς το παίρνουν από μόνοι τους και δεν περιμένουν να τους ελεήσουν. Οι δυνατοί επιβιώνουν ακόμα και στη ζούγκλα. Οι πολιτικοί είναι αυτοί, που καθήκον τους είναι να μην επιτρέψουν στην κοινωνία να γίνει ζούγκλα, όπου επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί. Οι αδύναμοι έχουν ανάγκη τους πολιτικούς, γιατί αυτοί είναι που υποφέρουν. Άνθρωποι είμαστε και όχι ζώα, για ν' ανταγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας. Ο "ανταγωνισμός" μεταξύ των ανθρώπων είναι θεμιτός μόνον για τα "ανώτερα" και όχι για το "ψωμί" τους. Για το "ψωμί" ανταγωνίζονται μεταξύ τους μόνον τα ζώα. Βλέπουμε λοιπόν αυτό που είπαμε στην αρχή του κειμένου. Οι σημερινές θυσίες δεν είναι θυσίες-επένδυση. Είναι θυσίες που έχουν να κάνουν με κάποια διαδικαστικά έξοδα, που απαιτεί μια προαποφασισμένη απόφαση εκτέλεσης ενός ολόκληρου λαού. Άλλωστε, από μία και μόνο σφαίρα να χρησιμοποιήσεις για να σκοτώσεις τον κάθε Έλληνα, χωρίς αυτός ν' αντισταθεί, χρειάζεσαι δέκα εκατομμύρια σφαίρες. Για ν' αγοραστούν αυτές οι σφαίρες χρειάζονται χρήματα. Ανάλογα χρήματα συγκεντρώνουν σήμερα οι Έλληνες φορολογούμενοι, για να τα παραδώσουν στο κράτος-"εκτελεστή". Τα χειρότερα όμως δεν τα έχουν δει οι Έλληνες κι αυτήν την ώρα είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν ούτε καν να τα φανταστούν. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας αυτό το δυσοίωνο κι αγχωτικό κείμενο, εύλογα θ' αναρωτιέται για ποιον λόγο γράφτηκε. Τόση μεγάλη αξία έχει να γνωρίζει κάποιος τα ακριβή αίτια μιας αρνητικής κατάστασης, που ακόμα και χωρίς γνώση την αντιλαμβάνεται, εφόσον τη βιώνει καθημερινά; Τι κέρδος προσφέρει μία ιατροδικαστική έκθεση όταν θρηνείς νεκρό; Ο γράφων δεν θέλει να παραστήσει την Κασσάνδρα, που φέρνει άσχημα νέα. Άλλωστε, στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλές Κασσάνδρες. Τον κάθε Έλληνα να τον ρωτήσεις για το ποιος φταίει, τα ίδια θα σου πει: …"η κυβέρνηση και τα "διαπλεκόμενα" που υπηρετούν τα μονοπώλια"… Ο κόσμος όμως χρειάζεται λύσεις και όχι υστερικές κραυγές για προβλήματα που όλοι τα γνωρίζουν. Το παρόν κείμενο γι' αυτόν τον λόγο γράφτηκε. Για να προτείνει λύσεις. Απλά, για να προταθούν αυτές οι λύσεις, θα πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει πώς λειτουργούν ορισμένα πράγματα. Ο γράφων πιστεύει ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Όλες οι καταστάσεις στην οικονομία, όσο δύσκολες κι αν είναι, είναι αναστρέψιμες. Απλά ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, καθώς επίσης και το τι πρέπει να κάνει. Τα μέσα όλοι τα γνωρίζουμε, εφόσον υποτίθεται ότι είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες και, μέσα από τις όποιες δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν, μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας. Η ψήφος είναι όπλο πανίσχυρο. Απλά, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα όπλα, αν δεν γνωρίζεις να τα χρησιμοποιείς κινδυνεύεις, είτε να αυτοτραυματισθείς είτε να σκοτώσεις τον λάθος άνθρωπο. Καί στις δύο περιπτώσεις τ' αποτελέσματα είναι ολέθρια. Θα δούμε πρώτα τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και μετά θα δούμε πώς μπορούμε να το κάνουμε. Όπως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε, τα πάντα οφείλονται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Εξαιτίας αυτής της παγκοσμιοποίησης, μετακινήθηκε η παραγωγή από τ' ανεπτυγμένα κράτη κι εγκαταστάθηκε στα υπανάπτυκτα. Η αποβιομηχάνιση της Δύσης είναι αυτή που δημιουργεί τα τεράστια προβλήματα ανεργίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται (ρατσισμούς, εθνικισμούς κλπ.). Είναι η παγκοσμιοποίηση όμως μόνον αρνητική; Δεν πρόσφερε τίποτε θετικό; "Ουδέν κακόν αμιγές καλού" …έλεγαν οι αρχαίοι και το ίδιο συμβαίνει και με την παγκοσμιοποίηση. Μπορεί εξαιτίας της να δημιουργήθηκαν μεγάλα προβλήματα στην παραγωγή, αλλά εξαιτίας της η ανθρωπότητα πήγε μπροστά. Εξαιτίας της δεν ομογενοποιήθηκε μόνον ο παγκόσμιος οικονομικός χώρος, αλλά και ο αντίστοιχος πολιτισμικός. Ο κόσμος, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, εμφανίζεται όπως είναι στην πραγματικότητα: Ένα μεγάλο χωρίο, που κατοικείται από ομοίους μεταξύ τους ανθρώπους. Κατέρρευσαν όλα τα άθλια εθνικά πολιτισμικά τείχη που "έστηναν" οι πονηροί για να εξουσιάζουν τους ανθρώπους. Αποδείχθηκε ότι όλοι οι λαοί μπορούν να παράγουν και να καταναλώσουν τα προϊόντα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Δεν υπάρχουν πλέον οι "ανώτεροι" με τις "ανώτερες" ανάγκες και οι "κατώτεροι", που δεν έχουν καμία ανάγκη πέρα από τη διατροφή. Παλαιότερα θαύμαζαν οι λαοί, για παράδειγμα, τους Γερμανούς, που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν όμορφα και γερά προϊόντα. Σήμερα, λόγω της παγκοσμιοποίησης, αποδείχθηκε ότι αυτήν τη δυνατότητα την έχουν όλοι οι λαοί. Στην Κίνα, στην Ταϊβάν, στη Μαλαισία και σ' οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να παράγουν τα ίδια πράγματα.  Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης αναπτύχθηκε στον μέγιστο βαθμό η εύκολη επικοινωνία. Τα τηλεοπτικά δίκτυα, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα δίκτυα τύπου Internet, επέτρεψαν στους λαούς να επικοινωνούν. Αυτά όλα αναπτύχθηκαν από την εξουσία, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται οικονομικά τους ανθρώπους. Το παγκόσμιο κεφάλαιο επένδυσε επάνω σ' αυτά τα μέσα, για να δώσει στην αγορά εκείνα τα χαρακτηριστικά ομοιογένειας, που επιτρέπουν την ανάπτυξη κοινών καταναλωτικών προτύπων. Όλα αυτά έγιναν εκ του πονηρού, για να μπορούν οι πονηροί να εκμεταλλεύονται τον κόσμο. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι, άσχετα για ποιους λόγους ανέπτυξε το σύστημα αυτά τα μέσα, εμείς μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε, γιατί δημιούργησαν θετικά αποτελέσματα. Αυτή η πράξη του συστήματος αποδεικνύεται στην πραγματικότητα μπούμερανγκ για το ίδιο. Δίνοντας ομοιογένεια στους λαούς, έχει χάσει πλέον τη δυνατότητα να τους διχάζει και να τους παρασέρνει στη θυσία. Όλους αυτούς τους αιώνες η εξουσία, στηριζόμενη στις εθνικές παραδόσεις, καλλιεργούσε τα ρατσιστικά στερεότυπα και παράσερνε τους λαούς στη σφαγή. Οι Τούρκοι ήταν "βάρβαροι", "απολίτιστοι" κι "αιμοβόροι" για τους Έλληνες, οι οποίοι θεωρούσαν εντελώς αυθαίρετα για τους εαυτούς τους τ' ακριβώς αντίθετα. Με μέσον την προπαγάνδα, κατάφερναν να πείσουν τους λαούς για τα ρατσιστικά τους στερεότυπα, είτε αυτά αφορούσαν τους άλλους είτε τους ίδιους. Αυτό το κατάφερναν εύκολα, γιατί οι λαοί δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν. Δεν μπορούσε ο Έλληνας ή ο Τούρκος να επιβεβαιώσει ή ν' απορρίψει τις "αλήθειες" της προπαγάνδας. Σήμερα όλ' αυτά δεν ισχύουν. Ο Έλληνας διαπιστώνει καθημερινά ότι είναι όμοιος με του Τούρκο, τον Σκοπιανό ή τον Βούλγαρο. Αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται μέσω των ανεξέλεγκτων πλέον από τις εξουσίες ΜΜΕ. Η "εικόνα" μεταφέρεται στο σπίτι του σε χρόνο μηδέν. Παρακολουθεί ένα συμβάν στον ίδιο χρόνο μ' αυτούς που ελέγχουν την προπαγάνδα και βγάζει μόνος του τα συμπεράσματά του. Δεν μεσολαβεί ο "χρόνος" που επιτρέπει στην εξουσία να "μαγειρεύει" τα συμβάντα και να τα "σερβίρει" όπως την βολεύουν. Όταν βλέπεις, για παράδειγμα, τους Τούρκους εργάτες ή τους Σκοπιανούς ή τους οποιουσδήποτε να κάνουν απεργίες ή ν' αγωνίζονται για τα ίδια πράγματα μ' εσένα, καταλαβαίνεις ότι είναι όμοιοί σου. Για τα ίδια πράγματα αγωνίζεσαι και τα ίδια πράγματα πιστεύεις. Τα ίδια σίριαλ βλέπεις στην τηλεόραση και άρα τις ίδιες ταυτίσεις επιτυγχάνουν τα σίριαλ, άσχετα αν αυτοί που τα βλέπουν είναι Έλληνες, Τούρκοι ή οποιοσδήποτε άλλος κι αυτοί που τα δημιουργούν είναι Αμερικανοί. Όλοι τα ίδια βλέπουμε, γιατί όλοι με τα ίδια πρότυπα ταυτιζόμαστε. Αυτοί όμως που μοιράζονται τα ίδια πρότυπα είναι όμοιοι μεταξύ τους. Δεν υπάρχει σήμερα κάποιος Έλληνας, που να πιστεύει ότι η νεολαία της Τουρκίας όλη τη μέρα σκέπτεται πώς να κατακτήσει την Ελλάδα. Παλαιότερα όλοι οι αγράμματοι αυτό πίστευαν. Στήριζαν την εξουσία, που τους προστάτευε από τους "κακούς" και μάλλον "υπανθρώπους" Τούρκους. Εκπλήσσονταν όταν έβλεπαν Τούρκο να γελάει ή να μιλάει σαν κι αυτούς. Αυτόν τον Τούρκο όμως μόνον οι μετανάστες είχαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν. Δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με Τούρκο. Σήμερα οι Έλληνες "επικοινωνούν" με τους Τούρκους σε καθημερινή βάση, έστω και εν αγνοία τους. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν μέσω Internet. Επικοινωνούν μέσω των κοινών προτύπων —έστω και αμερικανικής προελεύσεως— και σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά ο ένας αντιγράφει τον άλλο. Αν την αλήθεια περιμένεις να σου την προσφέρουν οι "σωτήρες" —όπως περίμεναν κάποιοι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων—, δεν επικοινωνείς με κανέναν —τουλάχιστον ζωντανό—. Επικοινωνείς με τους νεκρούς "ήρωες" της επανάστασης και νομίζεις ότι οι γείτονες είναι παιδιά —και άρα όμοιοι— του Κιουταχή ή του Τζένγκις Χαν ή του Ναπολέοντα. Με την παγκοσμιοποίηση ο κόσμος κατάλαβε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος, ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος, έθνους κλπ., είναι πάντα ο ίδιος. Ερωτεύεται, θυμώνει όταν αδικείται, του αρέσει ν' απολαμβάνει τα υλικά αγαθά κι όταν μπορεί να ξεχωρίσει για να δοξαστεί, το κάνει, αγνοώντας τη θυσία. Αιώνες έπρεπε να περάσουν, για να καταλάβουν ορισμένοι ότι καί ο Κινέζος ή ο Αφρικανός θέλει να φοράει Nike ή να οδηγεί Ferrari και όχι μόνον ο "ανώτερος" λευκός. Αυτά όλα μας τα πρόσφερε η παγκοσμιοποίηση και η εύκολη επικοινωνία. Ακόμα και τα "χαζά" σίριαλ έβαλαν το λιθαράκι τους στην υπόθεση της αδελφοσύνης των λαών. Οι παραγωγοί τους, πάνω στην αγωνία τους ν' "αγγίξουν" τον παγκόσμιο άνθρωπο-τηλεθεατή-καταναλωτή, τον προσέγγισαν από την πραγματική πλευρά κι όχι απ' αυτήν που ορίζουν τα ρατσιστικά στερεότυπα. Το Χόλυγουντ —των υπερεθνικών μονοπωλίων του θεάματος— πρόσφερε στην ανθρωπότητα όσα δεν πρόσφεραν όλοι οι "ειρηνοποιοί" μαζί. Αυτό βέβαια δεν το έκαναν οι Αμερικανοί, επειδή ανέλαβαν κάποια μυστήρια "ιερή" αποστολή, που είχε ως στόχο την παγκόσμια ειρήνη. Αυτό το έκαναν λόγω εμπορικών κριτηρίων. Το έκαναν για λόγους κόστους. Έπρεπε η κάθε ταινία-προϊόν να μπορεί να "μπαίνει" σ' όλες τις αγορές. Όμως, αν δεν θέσεις τον άνθρωπο ή την κοινωνία του ως το κέντρο της κινηματογραφικής δημιουργίας, αυτό το προϊόν δεν "διαπερνά" τα σύνορα. Δεν έχει λόγο ένας Γάλλος ή ένας Έλληνας να πάει στον κινηματογράφο, για να δει μια ταινία που "ταΐζει" το άρρωστο εθνικιστικό "εγώ" του Αμερικανού. Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αυτό γινόταν. Ο κινηματογράφος χρησιμοποιούνταν καθαρά ως μέσο εθνικής προπαγάνδας κι απέδιδε οικονομικά μόνον στην "εθνική" αγορά. Οι Γάλλοι "τάιζαν" μέσω των ρατσιστικών στερεοτύπων το γαλλικό "εγώ" κι απευθύνονταν στο γαλλικό κοινό. Δεν μείωναν τις ρατσιστικές δόσεις στις δημιουργίες τους, γιατί δεν στόχευαν για παράδειγμα στην αγγλική αγορά. Αυτή η αγορά ήταν φέουδο των Άγγλων κινηματογραφιστών και καλυπτόταν από ιδίου τύπου ταινίες. Η παγκοσμιοποίηση όμως όλα αυτά τα άλλαξε. Δεν μπορείς να επιβιώσεις, αν δεν ανακαλύψεις τον άνθρωπο μέσα στη δημιουργία σου. Ο άνθρωπος και οι ανάγκες του είναι το στοιχείο-διαβατήριο, που προσφέρει στην ταινία-προϊόν πρόσβαση σε όλες τις αγορές. Αν επιχειρήσει να παρακολουθήσει κάποιος μια προπολεμική ταινία ή ένα σίριαλ περασμένης δεκαετίας, θα διαπιστώσει ότι αυτά είναι ανυπόφορα. Εκείνες οι ταινίες ή τα σίριαλ και οι χαρακτήρες-πρότυπά τους δεν αγγίζουν καθόλου τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σήμερα διαφορετικός κι αυτό συμβαίνει με τους πολίτες όλων των κρατών. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κοσμοπολίτης και όχι ο εθνικός "χωριάτης" των περασμένων δεκαετιών. Αυτό το μεγάλο "άλμα" του ανθρώπου έγινε εξαιτίας τής ανάπτυξης της εύκολης επικοινωνίας. Η δυνατότητα της εύκολης επικοινωνίας αναπτύχθηκε εκ του πονηρού από την πλευρά του συστήματος. Βλέπουμε δηλαδή ότι την ομογενοποίηση δεν την καλλιέργησαν τα ΜΜΕ εξαιτίας της αγάπης τους για τους ανθρώπους και την ειρήνη, αλλά εξαιτίας της αναζήτησης του κέρδους. Εξαιτίας των σίριαλ και του κινηματογράφου, όλες οι κοινωνίες —και ειδικότερα οι καθηλωμένες λόγω παράδοσης στη βαρβαρότητα— έκαναν βήματα προόδου. Ειδικά αυτές οι κοινωνίες πρέπει να ευγνωμονούν τον "ιεραπόστολο" "Χόλυγουντ". Το Χόλυγουντ και τα ΜΜΕ "τράβηξαν" αυτές τις κοινωνίες μέσα από τον βούρκο της άγνοιας και της βαρβαρότητας. Αυτό έγινε εξαιτίας της πολιτισμικής ανομοιομορφίας που υπάρχει στον κόσμο. Το Χόλυγουντ, έχοντας ως στόχο τους πλούσιους και "πολιτισμένους" θεατές όλου του κόσμου, πρόβαλλε νέα υπερεθνικά πρότυπα για να μπορέσει να τους "προσεγγίσει". Όμως, αυτές οι ταινίες, επειδή τύχαιναν μεγάλης διαφήμισης, τις "έβλεπαν" και οι φτωχοί άνθρωποι, που μέχρι τότε η εξουσία έλεγχε απόλυτα. Το Χόλυγουντ μετέτρεψε τις κοινωνικές αντιλήψεις και τις αξίες των πλουσίων σε κοινές για όλους αντιλήψεις και αξίες. Τα ΜΜΕ καθιέρωσαν τα πρότυπα που αγγίζουν όλους τους ανθρώπους και που βέβαια είναι διαφορετικά απ' αυτά που προτείνουν —ειδικά στους φτωχούς— τα παραδοσιακά εθνικά κέντρα εξουσίας. Κανένας νέος δεν σέβεται σήμερα τα παραδοσιακά του πρότυπα, γιατί αντιλαμβάνεται πλέον ότι αυτά δεν ανταποκρίνονται στη σύγχρονη πραγματικότητα. Εξαιτίας της εύκολης επικοινωνίας, πλούσιοι και φτωχοί μοιράζονται πλέον τα ίδια πρότυπα σ' ό,τι αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά. Παλαιότερα —σ' όλα τα κράτη— οι φτωχοί καθηλώνονταν στη βαρβαρότητα μέσω των εθνικών τους προτύπων. Μόνον οι πλούσιοι παρέκαμπταν αυτά τα πρότυπα. Μόνον οι πλούσιοι δέχονταν, για παράδειγμα, ότι δύο άνθρωποι μπορούν να συζούν, χωρίς να είναι παντρεμένοι. Οι φτωχοί ήταν μονίμως καθηλωμένοι στα ηθικά εθνικά πρότυπα. Όλα αυτά τα πρότυπα που βολεύουν την εξουσία έχουν μείνει πλέον στ' "αζήτητα". Ο μουστακαλής Έλληνας, που ήθελε παρθένα τη γυναίκα που θα παντρευτεί και σκότωνε όποιον "ατίμαζε" την αδερφή του, δεν υπάρχει πλέον. Δεν υπάρχει πλέον ούτε ο σκληρός και βίαιος σύζυγος, που —με το δικαίωμα του πατριάρχη— τιμωρούσε με ξυλοδαρμό όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Ο βάρβαρος Έλληνας, που ήταν μαλωμένος με τ' αδέρφια του για τα χωράφια και ήθελε να ξεκοιλιάσει τους απολίτιστους Τούρκους —γιατί ήταν ο ίδιος "φορέας του πολιτισμού"— "πέθανε". Ευτυχώς βέβαια που "πέθανε" για εμάς τους Έλληνες, γιατί τους Τούρκους δεν τους ενοχλούσε τόσο όσο ενοχλούσε εμάς. Τα εθνικά πρότυπα βασανίζουν πάνω απ' όλα τα ίδια τα έθνη που τα γεννούν. Τα εθνικά πρότυπα μας εξουσιάζουν και μας βασανίζουν κάθε μέρα, ενώ οι "εχθροί" τα βλέπουν κάθε σαράντα ή πενήντα χρόνια όταν πολεμάνε. Σ' αυτόν τον λυτρωτικό "θάνατο" των άθλιων εθνικών προτύπων συνετέλεσαν τα ΜΜΕ και η παγκοσμιοποίηση. Στην παγκοσμιοποίηση οφείλουμε τον "θάνατο" όλων των βάρβαρων "θεών" αυτού του κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν ότι οτιδήποτε συνέβη στον τομέα της οικονομίας, συνέβη και στον τομέα του πολιτισμού. Όπως γεννήθηκαν υπερεθνικά μονοπώλια, έτσι δημιουργήθηκαν και υπερεθνικά ανθρώπινα πρότυπα, που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά μεταξύ τους. Λατρεύουν οι Έλληνες έναν λαμπρό Αμερικανό μπασκετμπολίστα και δεν παρακολουθούν, για παράδειγμα, πινγκ-πονγκ αν οι Έλληνες διακρίνονται σ' αυτό. Εξαιτίας των ΜΜΕ έμαθαν οι άνθρωποι να κρίνουν την πραγματική "αξία" και να μην επηρεάζονται στην κρίση τους από τις εθνικιστικές ηλιθιότητες. Αναζητούν πλέον τον "ταχύτερο" άνθρωπο στον κόσμο και αυτόν χειροκροτούν. Αδιαφορούν για τον "κουτσό", που είναι ο πλέον "γρήγορος" του έθνους. Εμείς, ως άνθρωποι που ήρθαμε σ' επαφή μ' αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Γνωρίζουμε τα συμφέροντά μας, γνωρίζουμε τις αξίες μας και γνωρίζουμε ότι πρέπει να τις προστατεύσουμε. Από την παγκοσμιοποίηση θα κρατήσουμε μόνον αυτά που μας συμφέρουν και τα υπόλοιπα θα τ' αλλάξουμε. Ό,τι μας πρόσφερε η παγκοσμιοποίηση στον πολιτιστικό τομέα θα το κρατήσουμε και θα το βελτιώσουμε. Πρέπει ν' αγωνιστούμε να διατηρήσουμε όλες εκείνες τις συνθήκες και τα μέσα που επιτρέπουν την εύκολη επικοινωνία. Οτιδήποτε απολαμβάνουμε και μας το έδωσε το σύστημα άθελά του, θα το κρατήσουμε. Θ' αλλάξουμε μόνον αυτά που δεν μας βολεύουν. Ποια είναι όμως αυτά; Η κακώς εννοούμενη παγκοσμιοποίηση στην οικονομία. Εξαιτίας του τρόπου που αυτή αναπτύχθηκε, μετακινήθηκε η παραγωγή. Εμείς, γνωρίζοντας πώς φτάσαμε έως εκεί, μπορούμε να επιστρέψουμε στην παλαιά κατάσταση. Στην κατάσταση που ήθελε το κάθε κράτος να παράγει, με στόχο να καλύπτει την εθνική του αγορά. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να πραγματοποιήσουμε μια ομοιόμορφη διασπορά της παραγωγής, ώστε να μπορεί να δουλεύει όλος ο κόσμος και όχι μόνον οι ελάχιστοι δυστυχείς, που σήμερα πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης των μονοπωλίων. Αυτό που προτείνουμε, δηλαδή, είναι να επιστρέψουμε στον εθνικό σχεδιασμό της οικονομίας. Προτείνουμε τον σχεδιασμό που "θέλει" τις εθνικές παραγωγές να καλύπτουν τις εθνικές ανάγκες. Εξαιτίας αυτής της πρότασης κάναμε την αναφορά στις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης στον τομέα του πολιτισμού. Παλαιότερα ο εθνικός οικονομικός σχεδιασμός ταυτίζονταν και με την πολιτισμική απομόνωση των εθνών. Οι βιομήχανοι είχαν συμφέρον να επενδύουν στα εθνικά "πρότυπα", που κατανάλωναν εθνικά προϊόντα για τη "δόξα" του έθνους. Είχαν "ανάγκη" να προστατεύσουν τους εαυτούς τους ως εθνικά μονοπώλια. Τα μονοπώλια κινδύνευαν μόνον από "διαρροές". "Διαρροή" υπάρχει, όταν κάποιος ξεφεύγει από τα εθνικά προϊόντα κι αναζητά τη μέγιστη ποιότητα. Ενοχλούσε τους "εθνικούς" βιομήχανους, όταν ο λαός δεν αγόραζε σχεδόν αναγκαστικά τα προϊόντα τους, όσο απαράδεκτα κι αν ήταν αυτά. Τα ελληνικά εθνικά καταναλωτικά "πρότυπα" ήταν οι μουστακαλήδες ήρωες, που φορούσαν τσαρούχια ελληνικής κατασκευής και οδηγούσαν Pony για τη "δόξα" της Ελλάδος. Ποιος δεν θυμάται κάτι βαρβαρικές φυσιογνωμίες να μας λένε …"ο επιμένων ελληνικά"; Πριν την κατασκευή του "δοξασμένου" Pony, οι μουστακαλήδες οδηγούσαν μόνον τ' αυτοκίνητα που κατασκεύαζαν τα κράτη των φιλελλήνων, τα οποία ταπείνωναν τους "βάρβαρους" Τούρκους. Σαν καταναλωτές "ενίσχυαν" μόνον τα κράτη συμμάχους στον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον των "εχθρών" τους. Όλα αυτά τα γελοία συνέβαιναν επί δεκαετίες και καθήλωναν την κοινωνία στη βαρβαρότητα. Οι πονηροί έβαζαν στη συνείδηση του καταναλωτή εθνικιστικής φύσεως διλήμματα για να μπορούν να τον εκμεταλλεύονται. Μόνον μουστακαλήδες κάφροι μπορούσαν να πιστεύουν ότι οι βιομήχανοι συγκεκριμένων δυτικών κρατών ήταν οι φιλέλληνες, που πάντα θα προστάτευαν την Ελλάδα με την ισχύ τους. Μόνον κάφροι μπορούν να πιστεύουν ότι το κεφάλαιο έχει αισθήματα κι εθνικές προτιμήσεις. Μόνον αν τα γνωρίζουμε όλ' αυτά μπορούμε να επιστρέψουμε στον εθνικό σχεδιασμό της οικονομίας χωρίς κίνδυνο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση αυτός ο οικονομικός σχεδιασμός να συνδέεται με μια γενικότερη εθνική απομόνωση του κάθε κράτους. Οι λαοί πρέπει να επικοινωνούν και να μπορεί να διαχέεται ανάμεσά τους το σύνολο της πανανθρώπινης γνώσης και κουλτούρας. Όμως, στο επίπεδο της οικονομίας αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει —τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή—, γιατί είναι καταστροφικό. Η κάθε χώρα πρέπει να καταναλώνει προϊόντα που η ίδια παράγει, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με την απασχόληση. Ενώ δηλαδή προτείνουμε τα πολιτιστικά προϊόντα να μετακινούνται σ' όλα τα σημεία του πλανήτη, δεν προτείνουμε το ίδιο και για τα αντίστοιχα καταναλωτικά. Πρακτικά, αυτό που προτείνουμε είναι το εξής: Πρέπει να "κλείσουν" όλες οι εθνικές αγορές κι αυτό γίνεται με μέτρα προστατευτισμού. Πρέπει να "κλείσει" η αμερικανική, η ευρωπαϊκή και η οποιαδήποτε εθνική αγορά. Πρέπει να "κλείσει" όχι με εθνικιστικά κριτήρια και άρα ενάντια στα αλλοδαπά κεφάλαια, αλλά ενάντια στα υπερεθνικά κεφάλαια. Πρέπει να "κλείσει" και η ίδια η αμερικανική αγορά απέναντι στις αμερικανικές πολυεθνικές. Τι επιδιώκουμε όμως μ' αυτό; Να καταστρέψουμε τους πλούσιους και ν' αρπάξουμε τον πλούτο τους; Όχι βέβαια. Η κοινωνία έφτασε στην τρίτη χιλιετία και πρέπει να ωριμάσει. Πρέπει να μάθει ν' αναζητά την αλήθεια και όχι αυτό που την "βολεύει" σαν "αλήθεια". Πρέπει να σταματήσει κάποτε το παλιό αξίωμα …ο "κακός" ο πλούσιος κι ο "καλός" ο φτωχός. Οι άνθρωποι είναι καλοί ή κακοί ανεξάρτητα από τον πλούτο τους. Αν σκεφτούμε δε ότι οι φτωχοί είναι περισσότεροι, αντιλαμβανόμαστε ότι οι περισσότεροι κακοί στον κόσμο είναι φτωχοί. Απλά είναι πολύ αδύναμοι, για να κάνουν το κακό που κάνουν ορισμένοι με μέσον τον πλούτο. Άλλωστε, ανάμεσα σ' αυτούς τους φτωχούς βρίσκεις και τους κακούς που μας οδήγησαν σ' αυτήν την κατάσταση. Πρώην φτωχοί είναι οι γλείφτες της εξουσίας πολιτικοί και οι "διαπλεκόμενοι". Φτωχοί είναι οι πλειοψηφίες που εκλέγουν τις εξουσίες οι οποίες σχεδιάζουν τον κόσμο. Πρακτικά οι φτωχοί με την άγνοιά τους ευθύνονται για τη σημερινή παγκόσμια φτώχεια. Οι φτωχοί ψηφίζουν αυτούς που σχεδιάζουν το σύστημα. Φτωχοί ψηφίζουν τους φτωχούς, που, όταν οι πλούσιοι τους δίνουν ένα "γωνιακό γραφείο", τους "ξεβρακώνουν" όποτε θέλουν. Αυτοί οι πρώην φτωχοί σχεδίασαν το σύστημα με τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνονται πλούσιοι τόσο οι ίδιοι όσο και οι όμοιοί τους. Σχεδίασαν ένα σύστημα, που μετατρέπει τους "υπηρέτες" του λαού σε πλούσιους. Ο οποιοσδήποτε "υπηρετεί" τον λαό —με τον οποιονδήποτε τρόπο— μπορεί να τον κλέψει. Το σύνολο των ανθρώπων που εμπιστεύεται ο λαός, τον κλέβουν. Από τον δάσκαλο, που εκμεταλλεύεται την αγωνία του γονέα να μορφώσει το παιδί του, μέχρι τον πολιτικό, που εκμεταλλεύεται την αγωνία του λαού για ευημερία, όλοι κλέβουν. Αυτός ο σχεδιασμός είναι που δημιούργησε την αρνητική κατάσταση στην οικονομία και στην παραγωγή. Ο σχεδιασμός προκαλεί τη φτώχεια και όχι το κεφάλαιο που προσφέρει κέρδος στον κεφαλαιοκράτη. Το κεφάλαιο μπορεί να προσφέρει κέρδος στους κεφαλαιοκράτες, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και εργασία και άρα μισθό στον εργάτη. Βλέπουμε λοιπόν ότι ούτε το κεφάλαιο ούτε οι κεφαλαιοκράτες είναι οι απόλυτα αρνητικοί παράγοντες στη σημερινή αθλιότητα. Οι πλούσιοι κεφαλαιοκράτες δεν είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι όλων των κακών. Οι κεφαλαιοκράτες είναι και οι ίδιοι θύματα των "κακών". Αυτοί κινούνται στον χώρο όπου τους επιτρέπει η εξουσία —και άρα οι ψηφοφόροι της— να κινούνται. Δεν εφεύραν οι πλούσιοι τον κόσμο. Ο κόσμος λειτουργεί με βάση τη θέληση των ανθρώπων και οι κεφαλαιοκράτες είναι επίσης άνθρωποι. Απλά, κατέχοντας κεφάλαιο, αγωνίζονται να το διασώσουν και να το κάνουν κερδοφόρο. Αγωνίζονται για την επιβίωση, όπως κάνει κι ο καθένας από εμάς. Όταν εμείς μιλάμε για "κλείσιμο" των αγορών, δεν επιδιώκουμε την καταστροφή κάποιων συγκεκριμένων κεφαλαιοκρατών. Επιδιώκουμε την αλλαγή του σχεδιασμού. Με το "κλείσιμο" δεν απορρίπτεις κανέναν από την αγορά σου. Δεν λέμε να μείνουν οι Αμερικανοί στην αμερικανική αγορά ή οι Ευρωπαίοι στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Λέμε όλοι να μπορούν να μπουν σ' όλες τις αγορές κάτω από νέες συνθήκες. Το "κλείσιμο" της αγοράς αφορά τη μετακίνηση των προϊόντων κι όχι την παρουσία τους στην αγορά. Δεν αποκλείεις την αμερικανική Nike από την ελληνική αγορά. Αποκλείεις το προϊόν τής Nike που κατασκευάστηκε στην Κίνα. Αν η Nike ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή αγορά, να μπει μέσα σ' αυτήν ως κατασκευαστής, και μάλιστα χωρίς κανέναν όρο. Να μην πληρώσει κανέναν επιπλέον φόρο, λόγω του ότι είναι αμερικανική εταιρεία και δραστηριοποιείται στην Ευρώπη. Αν η αμερικανική Nike παράγει τα προϊόντα της στην Ελλάδα, είναι το ίδιο ευπρόσδεκτη, όπως και η κάθε ελληνική εταιρεία. Αντίθετα, ο οποιοσδήποτε Έλληνας βιομήχανος ο οποίος παράγει τα προϊόντα του σε τρίτη χώρα, θα πρέπει ν' "αποβληθεί" από την ελληνική αγορά. Κάποιος, δηλαδή, κρίνεται ως επιθυμητός ή ανεπιθύμητος, μόνον με βάση το πού κατασκευάζει τα προϊόντα του. Όποια εταιρεία —ανεξαρτήτου εθνικότητας— διαθέτει σήμερα προϊόντα στην ελληνική αγορά, να παραμείνει μέσα σ' αυτήν, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Όποιος επιθυμεί το κέρδος από την ελληνική αγορά, να το πάρει, αλλά ταυτόχρονα να ενισχύσει και την απασχόληση. Για τον ίδιο βέβαια δεν αλλάζει τίποτε. Εργάτες πλήρωνε κι εργάτες θα πληρώνει. Ο "ακριβότερος" εργάτης, χωρίς τους φόρους στα καταναλωτικά προϊόντα, γίνεται ο φθηνότερος. Όλες οι εταιρείες έχουν συμφέρον από αυτόν τον σχεδιασμό, γιατί ισχυρή παραγωγή σημαίνει μεγάλη κατανάλωση. Σήμερα αυτές οι εταιρείες απειλούνται, γιατί σε λίγο καιρό, λόγω της ανεργίας, δεν θα υπάρχει κατανάλωση. Αυτό εννοούμε, λέγοντας ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον εθνικό σχεδιασμό του προστατευτισμού. Τα παγκόσμια μονοπώλια πρέπει να επιστρέψουν στη βιομηχανία και να πάψουν να εμπορεύονται την τεχνογνωσία τους. Δεν ζητάμε από τις πολυεθνικές να "επιστρέψουν" στις πατρίδες τους. Ζητάμε ν' αλλάξουν τον τύπο του κεφαλαίου που διαχειρίζονται. Να επιστρέψουν στο κεφάλαιο-βιομηχανία. Αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα. Όλοι αυτοί σήμερα εμπορεύονται τεχνογνωσία και, επειδή ανταγωνίζονται μεταξύ τους, καταστρέφουν τα πάντα. Αναζητώντας τα φθηνά εργατικά χέρια, μετατρέπουν στην ουσία τους εργάτες σε δούλους. Αν "επιστρέψουν" όλοι αυτοί στη βιομηχανία, θα λυτρωθεί ο κόσμος όλος. Θ' αναπτυχθούν όλες οι αγορές και ταυτόχρονα θα μοιραστεί ομοιόμορφα η απασχόληση. Δεν θα κλείσουν τα εργοστάσια στη φτωχή Κίνα. Απλά η Κίνα θα γίνει πλουσιότερη και θα καταναλώνει η ίδια πλέον τα προϊόντα που θα παράγει. Το πρόβλημά μας είναι το φθηνό κινέζικης παραγωγής αμερικανικό προϊόν, που "μπαίνει" σε όλες τις αγορές. Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε η καταγωγή των ιδιοκτητών των πολυεθνικών ούτε η καταγωγή των εργατών τους. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει προσφέρει θετικές υπηρεσίες ακόμα και στον τομέα της παραγωγής. Ο ανελέητος ανταγωνισμός των προϊόντων σε παγκόσμιο επίπεδο, "καθάρισε" την αγορά. "Ξεσκαρτάρισε" η αγορά από τα κατώτερα προϊόντα. "Βγήκαν" από την αγορά οι εθνικές "σαβούρες", που παρίσταναν τα προϊόντα, μόνον και μόνον για να επιβιώνουν οι εθνικοί βιομήχανοι. Επιβίωσαν μόνον τα κορυφαία προϊόντα σε κάθε είδος και οι άνθρωποι σήμερα μόνον αυτά γνωρίζουν. Όλοι οι άνθρωποι, εξαιτίας των κοινών καταναλωτικών προτύπων, αναζητούν τα ίδια προϊόντα για την κάλυψη των αναγκών τους. Αυτή η κατάσταση συμφέρει τις πολυεθνικές, εφόσον, μπαίνοντας στα κράτη ως παραγωγοί, δεν θα χρειαστεί να μπουν στα έξοδα δημιουργίας νέων καταναλωτικών προτύπων. Δεν χρειάζεται να εκπαιδευτεί ο καταναλωτής, για να καταλάβει ότι τα Nike είναι καλύτερα από τα "εθνικά" τσαρούχια. Αυτό πλέον το γνωρίζει από μόνος του. Αν αυτό συνδυαστεί με τα πολιτιστικά κέρδη της παγκοσμιοποίησης, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τα συνολικά κέρδη της ανθρωπότητας μετά από έναν νέο σχεδιασμό της παραγωγής. Οι άνθρωποι για πρώτη φορά θα είναι, αλλά και θα φαίνονται όμοιοι μεταξύ τους. Είναι μεγάλη η υπόθεση της άμβλυνσης των εξωτερικών διαφορών των ανθρώπων, γιατί εκεί συνήθως στηρίζονται οι φασίστες και καλλιεργούν τον ρατσισμό. Επί αιώνες σημαντικοί άνθρωποι θεωρούνται "κατώτεροι", λόγω του ντυσίματός τους ή της επιφανειακής συμπεριφοράς που λάμβαναν, ακολουθώντας τα βάρβαρα εθνικά τους πρότυπα. Όλοι οι άνθρωποι θα κερδίσουν, αν εκμεταλλευτούμε την παγκοσμιότητα και ταυτόχρονα "κλείσουμε" τις αγορές. Αυτοί που θα χάσουν είναι μόνον οι "σωτήρες" μας. Οι άθλιοι "αεριτζήδες", που μας "πουλάνε" τη γνώση τους για "σωτηρία". Οι άθλιοι έμποροι του συνόλου των προϊόντων, είτε αυτά είναι υλικά είτε άυλα�/b> είτε αφορούν την καθημερινότητα είτε αφορούν τον πολιτισμό. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, για να καταλάβει ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί του ανθρώπου σ' όλα τα επίπεδα. Η ομογενοποίηση των καταναλωτικών προτύπων καταστρέφει τους "καταστροφείς" των οικονομιών εμπόρους. Η ομογενοποίηση των πολιτισμικών προτύπων καταστρέφει τους βάρβαρους "καταστροφείς" του πολιτισμού. Όταν όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν τα ίδια προϊόντα, δεν μπορεί να μεσολαβήσει ο κλέφτης έμπορος. Όταν όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν ελευθερία κι ευημερία, δεν μπορεί να μεσολαβήσει ο τρισάθλιος πολιτικός. Δεν μπορεί να υπάρξει αυτός ο οποίος "σκέφτεται" "εργολαβικά" για τους άλλους και τους πουλάει τα προϊόντα του. Δεν μπορεί να υπάρξει αυτός που επενδύει στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, εκμεταλλευόμενος την άγνοιά τους�/b> αυτός που έχει κέρδος, όταν πουλάει τα σκουπίδια μιας πλούσιας κοινωνίας για θησαυρούς σε μια φτωχή. Επί αιώνες αυτό έκαναν οι έμποροι όλων των ειδών. Ό,τι δεν μπορούσαν να πουλήσουν οι παραγωγοί στους "πολιτισμένους" το έπαιρναν οι έμποροι και το πουλούσαν στους "ιθαγενείς" για μοδάτο. Οι Ευρωπαίοι έκαναν επανάσταση για να νικήσουν τον άθλιο χριστιανισμό του Μεσαίωνα και οι έμποροι της θρησκείας βύθιζαν τον Νέο Κόσμο στον Μεσαίωνα του "παλαιού" χριστιανισμού. Σήμερα δεν υπάρχει λόγος να διατηρούνται στην οικονομική ζωή οι έμποροι και οι πάσης φύσεως αντιπρόσωποι. Τα ΜΜΕ έχουν βάλει σ' έναν κοινό ρυθμό την παγκόσμια κοινωνία. Δεν ζούμε στον Μεσαίωνα της έλλειψης επικοινωνίας, ώστε το εμπόριο να έχει θετική προσφορά. Μόνον στους αρχαίους χρόνους συνέβαινε αυτό, γιατί οι εμπορικές συναλλαγές δημιουργούσαν τα σημεία "επαφής", μέσω των οποίων περνούσε και ο πολιτισμός. Ήταν, δηλαδή, από τα κέρδη του εμπορίου, μαζί με τις ανταλλαγές των υλικών προϊόντων, να μετακινούνται και τα αντίστοιχα πολιτισμικά προϊόντα. Σήμερα αυτό το κέρδος δεν υπάρχει και το μόνο που υπάρχει είναι η αυθαιρεσία των εμπόρων, που μοιράζονται τους καταναλωτές σαν να είναι πρόβατα. Κάποτε αυτό γινόταν μόνον στο επίπεδο της εξουσίας και του πολιτισμού, ενώ σήμερα το ίδιο έχει επικρατήσει και στην αγορά. Όλους αυτούς τους αιώνες, όποιος λατρεύει τον Χριστό, πρέπει να "ψωνίζει" από τους αποκλειστικούς αντιπροσώπους Του. Όποιος ελπίζει στον σοσιαλισμό, να υποτάσσεται στο κόμμα αντιπροσωπεία. Αυτό το φαινόμενο έχει περάσει σήμερα και στην αγορά. Σήμερα μιλάμε για φασισμό στην αγορά, γιατί πληρώνεις προμήθεια για τις δικές σου επιλογές. Κάποτε "πλήρωνες" έναν αντιπρόσωπο, γιατί υιοθετούσες τις δικές του προτάσεις και κατά συνέπεια τον είχες ανάγκη. Αυτό σήμερα πλέον δεν ισχύει. Σήμερα σ' αναγκάζουν φασιστικά να ψωνίσεις ένα προϊόν από τον αποκλειστικό αντιπρόσωπο και όχι από το εργοστάσιο. "Πρέπει" δηλαδή ο "νταβατζής" να πάρει την προμήθειά του. Σήμερα όλοι οι άνθρωποι, λόγω των κοινών προτύπων, επιθυμούν τα καλύτερα και τα πλέον επίκαιρα προϊόντα στον πραγματικό χρόνο. Δεν περιμένουν να δεχθούν τις "σωτήριες" προτάσεις των εμπόρων. Είναι εγκληματικό να τους αφήνουμε να "διαβαθμίζουν" την κοινωνία. Είναι εγκληματικό να διατηρούμε κάποια κράτη καθυστερημένα, για να τους πουλάμε τα ξεπερασμένα κι αδιάθετα "στοκ" των εμπόρων. Αυτό γινόταν επί αιώνες, για να "πλουτίζουν" οι έμποροι. Τα ΜΜΕ είναι το βήμα, που ο κάθε παραγωγός του κάθε είδους μπορεί να χρησιμοποιήσει, για να έρθει σ' επαφή με την "πελατεία" του. Δεν χρειάζεται ο μεσάζων που θα πάρει προμήθεια. Ήδη, μέσω Internet, ακόμη και σήμερα, κάποιοι παραγγέλνουν προϊόντα, πριν αυτά εμφανιστούν στην ίδια την αγορά που ανήκει ο κατασκευαστής. Ο κόσμος έγινε ένα χωριό κι είμαστε πλέον πολύ κοντά ο ένας στον άλλο για να έχουμε την ανάγκη των εμπόρων.  Πρέπει να καταστρέψουμε το σύνολο των συνθηκών που επιτρέπουν στους εμπόρους να αισχροκερδούν. Οι έμποροι κερδίζουν, ελέγχοντας την παραγωγή σε σχέση με τις ανάγκες της αγοράς. Αυτοί παίρνουν τις αποκλειστικές αντιπροσωπείες και δεν επιτρέπουν στην παραγωγή να παράγει τους όγκους παραγωγής που έχει ανάγκη η αγορά. Σήμερα τα πάντα παράγονται με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους του εμπόρου. Κατ' αυτόν τον τρόπο χάνει καί ο παραγωγός που δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί καί ο καταναλωτής που καλείται να πληρώσει το πανάκριβο λόγω τεχνητής σπανιότητας προϊόν. Οι άνθρωποι στερούνται προϊόντα ποιότητας, λόγω των περιορισμών που επιβάλλει το εμπορικό κατεστημένο στην παραγωγή. Με την αλλαγή του σχεδιασμού που προτείνουμε, θα συμβεί το εξής: Σήμερα τα πανάκριβα προϊόντα μιας εταιρείας, όπως για παράδειγμα της Channel, δεν αρκούν για όλους τους καταναλωτές. Αν η Channel θέλει να έρθει στην Ελλάδα ως παραγωγός, καλώς να έρθει. Αν δεν θέλει, κανένας δεν θα προστατεύει τα συμφέροντά της σε ενδεχόμενο αντιγραφής των προϊόντων της από Έλληνες παραγωγούς. Σήμερα οι εμπορικοί της αντιπρόσωποι, στηριζόμενοι στην εξουσία, αυτό κάνουν. Προσφέρουν "προστασία" στις εταιρείες που επιλέγουν την περιορισμένη παραγωγή, για να επωφεληθούν από τη δυσαναλογία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Αυτήν την "προστασία" μπορούν να την προσφέρουν σήμερα οι έμποροι, γιατί ελέγχουν την εξουσία. Όμως, αύριο ίσως να μην μπορούν να το κάνουν, γιατί η εξουσία μπορεί ν' αλλάξει "χέρια". Αυτό που είναι το ζητούμενο, είναι να βγουν από την αγορά οι έμποροι. Τα εμπορικά μαγαζιά πρέπει να κλείσουν. Τα μαγαζιά λιανικής πώλησης πρέπει να είναι τα "τερματικά" της παραγωγής και όχι ανεξάρτητες εμπορικές επιχειρήσεις. Ο πωλητής πρέπει να είναι υπάλληλος του παραγωγού και όχι του εμπόρου, ο οποίος κλέβει καί τον παραγωγό καί τον καταναλωτή. Αν "κλάψουν" όμως οι έμποροι "διαπλεκόμενοι", θα "κλάψουν" και τα "δουλικά" τους. Θα "κλάψουν" οι "σωτήρες" μας, αν τα μονοπώλια επιστρέψουν στη βιομηχανία και άρα στην παραγωγή. Αυτοί οι "σωτήρες" είναι οι σπιούνοι που μας κλέβουν, για να μας "σώσουν". Αυτοί βάζουν τους ισχυρούς της οικονομίας να μας ταλαιπωρούν, για να μπορούν οι ίδιοι να παρουσιάζονται σαν "σωτήρες". Αυτοί, για να επωφεληθούν, βάζουν τους ισχυρούς να συγκρούονται με τους αδύνατους. Αυτό έκαναν και οι επιστάτες των δουλοπάροικων με τους φεουδάρχες, οι συνδικαλιστές των εργατών με τους βιομήχανους και σήμερα οι "διαπλεκόμενοι" των καταναλωτών με τα μονοπώλια της τεχνογνωσίας. Πάντα όμως "κλαίνε" οι σπιούνοι, όταν αποκαλύπτονται. Δεν έχουν πού να κρυφτούν, γιατί τους αναζητούν για να τους τιμωρήσουν καί οι ισχυροί κεφαλαιοκράτες καί οι αδύναμοι εργαζόμενοι. Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται πώς φτάσαμε στη σημερινή άθλια κατάσταση. Δεν φταίει η Nike ή η IBM που μετακινήθηκαν στην Κίνα. Φταίνε αυτοί, που, για να βγάλουν μεγαλύτερη προμήθεια, "κυνηγούσαν" την παραγωγή από χώρα σε χώρα μέχρι να φτάσουν στην Άπω Ανατολή. Ούτε όμως κι εκεί ησύχασαν οι έμποροι. Πίεζαν, μέχρι ο Ασιάτης να φτύσει αίμα, για να πάρουν την τιμή που ήθελαν. Οι έμποροι φταίνε για όλα. Οι έμποροι φταίνε για τη σημερινή άθλια κατάσταση που βρίσκονται τόσο οι εργάτες όσο και οι κεφαλαιοκράτες. Αυτοί "έπαιζαν" με τα εθνικά διαχωριστικά, για να βγάλουν κέρδος. Έχτιζε ο Γερμανός βιομήχανος εργοστάσιο για να συνεργαστεί με τη βιομηχανία Levi's και το έκλειναν οι έμποροι, "πνίγοντας" τη γερμανική αγορά με φθηνότερα Levi's ή ανάλογα ανταγωνιστικά προϊόντα από τη φθηνότερη Γαλλία. Το ίδιο έκαναν στη συνέχεια και στη Γαλλική Levi's, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα. Οι ίδιοι οι έμποροι ελέγχουν το λαθρεμπόριο. Το λαθρεμπόριο είναι μορφή εμπορίου και στηρίζεται στα ίδια ακριβώς δεδομένα με το νόμιμο εμπόριο. Είτε καλύπτει ανάγκες της αγοράς —που οι νόμιμοι έμποροι αδυνατούν να καλύψουν— είτε προσφέρει στην αγορά προϊόντα με ανταγωνιστικότερες τιμές. Η εξουσία σ' αυτήν την περίπτωση κάνει ό,τι της επιβάλλουν οι έμποροι που την ελέγχουν. Μπορεί να "κυνηγήσει" το λαθρεμπόριο, όπως μπορεί με την ίδια ευκολία και να το νομιμοποιήσει. Αυτό το κάνει με βάση τις εντολές που δέχεται και όχι με βάση κάποια "ηθικά" κριτήρια. Οι καθ' όλα σήμερα ευυπόληπτοι έμποροι αλκοολούχων ποτών, κάποτε ήταν λαθρέμποροι. Το λαθρεμπόριο —όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο— το "χρησιμοποιούν" οι ίδιοι οι νόμιμοι έμποροι, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Το "κατευθύνουν" προς εκείνη την κατεύθυνση, που θα τους δώσει κατόπιν το δικαίωμα να πιέσουν την εξουσία να άρει τους φόρους που δημιουργούν το λαθρεμπόριο. Με μέσον το λαθρεμπόριο "ανοίγουν" και "κλείνουν" τις αγορές κατά βούληση. Σ' αυτό το "παιχνίδι" που καταστρέφει την παραγωγή —αλλά και προσφέρει τεράστια κέρδη— συμμετείχαν και οι τραπεζίτες, που είναι οι έμποροι του χρήματος. Αυτοί, με γνώμονα το μέγιστο κέρδος, αποφάσιζαν για το ποιοι θα παραμείνουν ανταγωνιστικοί και ποιοι όχι. Αυτοί έχουν όφελος από τα υψηλότοκα βραχυπρόθεσμα δάνεια, που μπορούν να "καλύψουν" μόνον οι έμποροι των κολοσσιαίων κερδών.  Έχτιζε ο Έλληνας βιομήχανος εργοστάσιο της Nissan κι οι έμποροι έφερναν ανταγωνιστικά αυτοκίνητα από τα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά οι τραπεζίτες πίεζαν ασφυκτικά τον παραγωγό, με αποτέλεσμα αυτός να μην "αντέχει". Ο χαμηλός "ρυθμός" απόδοσης κέρδους της παραγωγής ενοχλεί τους "καρχαρίες" που παριστάνουν τους τραπεζίτες. Αυτοί οι τραπεζίτες είχαν πολλούς λόγους να επενδύσουν στους εμπόρους και να καταστρέψουν τους παραγωγούς. Όλοι αυτοί έχουν πάντα ως στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Αυτή η μεγιστοποίηση εμφανίζεται στο "γρήγορο" εμπόριο και όχι στην "αργή" παραγωγή. Εμφανίζεται δηλαδή εκεί που τα χρήματα αλλάζουν "χέρια" και όχι εκεί όπου τα χρήματα γίνονται επενδύσεις, οι οποίες θ' αποδώσουν πολύ αργότερα. Οι τραπεζίτες είχαν όφελος να επενδύουν σ' αυτούς που πουλούν κι αγοράζουν. Αυτοί έδιναν καταναλωτικά δάνεια κι αυτοί πίστωναν τους εμπόρους για κολοσσιαίες παραγγελίες. Όποιος δεν πλήρωνε —είτε καταναλωτής είτε παραγωγός— έχανε την πολύτιμη περιουσία του. Οι έμποροι δεν κινδυνεύουν απ' αυτήν την πίεση, γιατί πάντα λειτουργούν στον "κρίσιμο" χρόνο. Αγοράζουν όταν μπορούν να πουλήσουν. Δεν κατασκευάζουν με τους αργούς ρυθμούς του παραγωγού, ο οποίος μπορεί να "χάσει" τον "κρίσιμο" χρόνο της έξαρσης της αγοράς. Σ' αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τις σχέσεις μεταξύ τραπεζιτών και παραγωγών, όπως μπορεί να καταλάβει και την ανάγκη που καλύπτει το χρηματιστήριο. Οι παραγωγοί, θέλοντας ν' αναπτυχθούν, αναζητούσαν το χρήμα που θα τους επέτρεπε αυτήν την ανάπτυξη. Μέσω του χρηματιστηρίου έβρισκαν συνεταίρους μέσα στην κοινωνία. Τι θα πει όμως συνέταιρος; Συνέταιρος είναι αυτός που μοιράζεται μαζί σου τόσο τα κέρδη όσο και τις ζημιές. Συνέταιρος υπάρχει όταν υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι παραγωγοί δημιούργησαν το χρηματιστήριο. Απέφευγαν τις τράπεζες, γιατί οι τράπεζες δεν είναι συνέταιροι. Οι τράπεζες είναι "καρχαρίες", που θέλουν να κατασπαράξουν τον παραγωγό. Του δανείζουν χρήματα, αλλά δεν ταυτίζουν τα συμφέροντά τους μ' αυτόν. Έχουν περισσότερο κέρδος, αν αυτός καταστραφεί και του αρπάξουν την περιουσία του. Πόσοι σημαντικοί παραγωγοί δεν έχουν καταστραφεί από τις τράπεζες που πραγματοποιούν τοκογλυφία; Οι τράπεζες γι' αυτόν τον λόγο δεν έπρεπε να μπουν στο χρηματιστήριο. Οι μετοχές τους είναι "τζόγος". Όσο περισσότερους παραγωγούς καταστρέψουν οι τράπεζες, τόσο μεγαλύτερο κέρδος θα έχουν και άρα τα ανάλογα "κερδίζουν" κι οι μέτοχοί τους. Οι μικροεπενδυτές επενδύουν σ' αυτές και στην ουσία με τα χρήματά τους καταστρέφουν την παραγωγή. Οι τράπεζες "μαζεύουν" το χρήμα, που σ' άλλη περίπτωση θα πήγαινε στην παραγωγή. Οι εργαζόμενοι επενδύουν στις τράπεζες το χρήμα, που επιτρέπει σ' αυτές να καταστρέφουν την παραγωγή και να ενισχύουν τους εμπόρους. Μέσα στον ίδιο χώρο "μπήκαν" καί οι λύκοι καί τα πρόβατα. Είναι θέμα χρόνου, όταν τα ταΐζεις τους λύκους, ν' αφανιστούν όλα τα πρόβατα. Ποτέ δεν βάζεις μέσα στον ίδιο "χώρο" ανθρώπους άνισους μεταξύ τους, που έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Το χρηματιστήριο δημιουργήθηκε για να προστατεύονται οι παραγωγοί από τους αδίστακτους τραπεζίτες�/b> για να μπορούν ν' αντλούν το χρήμα που χρειάζονται για την ανάπτυξή τους με όρους διαφορετικούς από τους κερδοσκοπικούς όρους των τραπεζιτών. Όταν οι τράπεζες μπαίνουν στο χρηματιστήριο, το μετατρέπουν σε "ρινγκ". Είναι θέμα χρόνου να επενδύσουν όλοι στον ισχυρότερο των "μονομάχων". Μάλιστα, με την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο, μπορούν —τις ελάχιστες φορές που "χάνουν" κέρδη— να μοιράζονται τη ζημιά με τους αφελείς. Αυτή η τεράστια συσσώρευση πλούτου των τραπεζών είναι υπεύθυνη για τ' άσχημα φαινόμενα που παρατηρούμε σήμερα στην αγορά. Οι τράπεζες επενδύουν στον υπερκαταναλωτισμό και σπρώχνουν τον άνθρωπο στο να καταναλώνει χρήματα γι' άσχετους προς τις πραγματικές του ανάγκες λόγους.   Όλη η Δύση, από τις πανίσχυρες ΗΠΑ έως την αδύναμη Ελλάδα, "ζει" με τα "δανεικά" των τραπεζών. Αυτό το νόημα έχουν οι πιστωτικές κάρτες. Οι τραπεζίτες "βάζουν" τους καταναλωτές να "τρέχουν" πίσω από υποχρεώσεις, τις οποίες ποτέ δεν θα είχαν, αν δεν παρασύρονταν από τη λογική του "βερεσέ". Οι τραπεζίτες και οι έμποροι έγιναν η σφύρα και ο άκμονας που συνθλίβει τον καταναλωτή. Αυτοί είναι που τον "χρεωμένο" άνθρωπο τον υποτάσσουν στην εξουσία. Άπειροι παραγωγοί ή αφελείς μικροκαταναλωτές έχασαν περιουσίες ολόκληρες εξαιτίας "αστείων" ποσών, που με τους απάνθρωπους τόκους γίνονταν κολοσσιαία χρέη. Αυτοί οι φουκαράδες τρέχουν πίσω από τους πολιτικούς-"σωτήρες" για να τους βοηθήσουν. Όλοι αυτοί οι έμποροι της αθλιότητας καλλιέργησαν τις άρρωστες συμπεριφορές στην αγορά. Οι έμποροι "μάθαιναν" στους καταναλωτές ν' αποφεύγουν να πληρώνουν φόρους και ν' αναζητούν τα "παραθυράκια" του νόμου. Όμως, αυτή η συμπεριφορά έκλεινε τα εργοστάσια όπου οι ίδιοι οι καταναλωτές εργάζονταν. "Κέρδιζαν" οι αφελείς το ασήμαντο αυτοκίνητο κι "έχαναν" την πολύτιμη δουλειά τους. Το ίδιο γινόταν σ' όλους τους τομείς της αγοράς. Οι έμποροι, για να εξασφαλίσουν "φθήνια", "βασάνιζαν" όλους τους τριτοκοσμικούς εργάτες. Αυτοί εξώθησαν την παραγωγή σε μεσαιωνικές συνθήκες. Μόνον ένας δούλος μπορεί να παράγει προϊόντα με το κόστος που θέλουν οι έμποροι, ώστε να μπορούν αυτοί να εξοντώσουν τους τοπικούς παραγωγούς και να οικειοποιηθούν το σύνολο του κέρδους που προσφέρει η αγορά. Δούλοι και όχι εργαζόμενοι εξασφάλιζαν στους εμπόρους το κόστος του προϊόντος, που, παρ' όλους τους φόρους εισαγωγής, παρέμενε φθηνότερο από το τοπικής παραγωγής προϊόν. Οι παραγωγοί, για ν' ανταγωνιστούν τους εμπόρους, αδικούσαν τους εργάτες. Ο μόνος παράγοντας του κόστους που ελέγχεται από τους παραγωγούς είναι ο μισθός του εργάτη. Ο παραγωγός δεν μπορεί να περιορίσει αυθαίρετα την τιμή των πρώτων υλών ή το κόστος της ενέργειας για την παραγωγή του προϊόντος. Οι παραγωγοί εξασφάλιζαν την όποια ανταγωνιστικότητά τους από τον μισθό του εργάτη. Πρώτα περιέκοπταν τον μισθό, κατόπιν διατηρούσαν ανασφάλιστους εργάτες και, όταν πλέον δεν μπορούσαν ν' αντέξουν στον ανταγωνισμό των εμπόρων, έβαζαν "λουκέτο" στα εργοστάσια  και "πετούσαν" τους εργάτες στον δρόμο. Ήταν αδύνατον ν' ανταγωνιστούν τους εμπόρους, που διεκδικούσαν το σύνολο τους κέρδους που προσφέρει η αγορά. Μάλιστα, οι έμποροι θεωρούσαν τους προστατευτικούς φόρους φασιστική παρέμβαση στην οικονομία. Οι κεφαλαιοκράτες και τα εργοστάσια έγιναν γι' αυτούς τους λόγους περιφερόμενοι θίασοι. Οι τραπεζίτες μαζί με τους εμπόρους τούς "έβαζαν" στη μέση και τους χτυπούσαν αλύπητα. Ο ένας, απειλώντας τους με τους τόκους, ζητούσε τα λεφτά του "πίσω" κι ο άλλος τους εμπόδιζε να τα συγκεντρώσουν. Πώς μπορείς να συναγωνιστείς έναν έμπορο, όταν αυτός, για ένα ανάλογο προϊόν, δίνει επιπλέον κι άπειρα δώρα, τα οποία εξασφάλισε σχεδόν δωρεάν από κάποιους "νεκρούς" παραγωγούς; Οι εργάτες έμεναν άνεργοι, γιατί κανένα εργοστάσιο δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει μακροχρόνιο σχεδιασμό. Μέχρι αυτό να καλύψει την αγορά και να σταθεροποιηθεί, δρούσαν οι έμποροι αποσταθεροποιητικά. Γι' αυτό λέμε ότι δεν φταίνε ούτε οι βιομήχανοι ούτε τα μονοπώλια για τη σημερινή αθλιότητα. Κάποιοι τους έσπρωξαν σ' αυτήν την κατάσταση. Τα σημερινά υπερεθνικά μονοπώλια της αθλιότητας, της εκμετάλλευσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος οι έμποροι τα δημιούργησαν. Αυτό έγινε ως εξής: Οι βιομήχανοι μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν κυρίαρχοι στις εθνικές οικονομίες όπου τους φιλοξενούσαν. Με τη δική τους παραγωγή και τη δική τους τεχνογνωσία κάλυπταν τις ανάγκες των εθνικών τους αγορών. Με ιμπεριαλιστικές μεθόδους, που είχαν ως στόχο να "παρακάμψουν" κατ' εξαίρεσιν κάποιους προστατευτικούς φόρους των μικρότερων κρατών, διείσδυαν και σε κάποιες "φτωχότερες" οικονομίες. Η κατάσταση ήταν για τους λαούς γενικά αρνητική, γιατί ελάχιστα κράτη ήταν εκβιομηχανισμένα και οι λαοί —εξαιτίας της φεουδαρχίας— ήταν στο σύνολό τους φτωχοί. Ήταν η εποχή που οι "εθνικοί" θεοί-πρότυπα ήταν οι κυρίαρχοι. Οι λαοί ήταν απομονωμένοι και "χρέωναν" τη φτώχεια τους στους εθνικούς εχθρούς. Ακόμα όμως και γι' αυτόν τον ιμπεριαλισμό δεν έφταιγαν οι κεφαλαιοκράτες, παρά η εξουσία. Τη γαλλική ή τη βρετανική εξουσία τη συνέφερε η περιορισμένη εκβιομηχάνιση, ώστε αυτή να ισχυροποιείται. Με μέσον τη βιομηχανία έλεγχαν τον υπόλοιπο κόσμο και οι ίδιοι οι εξουσιαστές συντηρούνταν από τα κέρδη των εθνικών βιομηχάνων. Εξαιτίας των Αμερικανών και του διπολισμού με το κομμουνιστικό μπλοκ όλ' αυτά άλλαξαν. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε, οι Αμερικανοί έκαναν σφάλματα, που ευνοούν την ανθρωπότητα, εφόσον της προσφέρουν τα καλά της παγκοσμιοποίησης. Οι Αμερικανοί έκαναν μετά τον πόλεμο μία μίνι παγκοσμιοποίηση, που αφορούσε τον δυτικό χριστιανικό κόσμο. Με την τεχνογνωσία που άρπαξαν από την Ευρώπη κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου και σε συνδυασμό με την άθικτη από τον πόλεμο μηχανή παραγωγής τους, δημιούργησαν τη βάση των σημερινών μονοπωλίων. Η βάση των σημερινών υπερεθνικών μονοπωλίων ήταν οι Αμερικανοί βιομήχανοι. Αυτοί παρήγαγαν προϊόντα, που τα εξήγαγαν στο σύνολο του δυτικού κόσμου. Οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές τους δεν μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν, ούτε σε ποιότητα ούτε σε κόστος. Σε ποιότητα ήταν αδύνατον να τους ανταγωνιστούν, γιατί οι "νικητές" Αμερικανοί είχαν "κλέψει" σχεδόν το σύνολο της τεχνογνωσίας των Ευρωπαίων. Στο κόστος επίσης δεν μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν, γιατί στο κόστος του ευρωπαϊκού προϊόντος έπρεπε να προστεθεί τόσο η "αγορασμένη" τεχνογνωσία όσο και το κόστος του εργοστασίου, που έπρεπε —μετά τον πόλεμο που το κατέστρεψε— να ξαναχτιστεί. Οι Αμερικανοί βιομήχανοι γι' αυτούς τους λόγους ήταν κυρίαρχοι. Με την παραγωγή τους "έπνιξαν" την ευρωπαϊκή αγορά, που από τότε έπαψε να είναι αυτοδύναμη. Όμως, αυτοί που πραγματικά ανέλαβαν τη διασπορά των αμερικανικών προϊόντων στις πλούσιες αγορές όλου του κόσμου ήταν οι έμποροι. Αυτοί συγκέντρωναν τεράστιο πλούτο από την παραγωγή των Αμερικανών βιομηχάνων και τις τεράστιες ανάγκες των ευρωπαϊκών κρατών. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο οι πλούσιοι στην Ευρώπη δεν ήταν οι βιομήχανοι. Μετά τον πόλεμο, για να επιβιώσουν οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι, έγιναν έμποροι αμερικανικών προϊόντων. Βλέποντας οι Αμερικανοί βιομήχανοι αυτό το κέρδος να "φεύγει" στην πραγματικότητα από τη δική τους τσέπη, άλλαξαν τακτική. Προσπάθησαν να κάνουν μεικτές βιομηχανίες με τους Ευρωπαίους. Θέλησαν κατ' αυτόν τον τρόπο να "βγάλουν" τους εμπόρους από τη "μέση" και να κατακτήσουν τις αγορές ως τοπικοί παράγοντες της οικονομίας. Οι έμποροι, βλέποντας αυτήν την κατάσταση, άρχισαν να "παίζουν" το παιχνίδι των εθνικών νομισμάτων. Άρχισαν να "κυνηγάνε" τους βιομήχανους κι από εκείνη τη στιγμή η παραγωγή άρχισε να γίνεται "κινητή". Όμως, σ' αυτό το κυνήγι οι όροι είναι άνισοι. Ο έμπορος αλλάζει αγορά ή εργοστάσιο συνεργασίας μόνο μ' ένα τηλεφώνημα. Οι βιομήχανοι "έκλειναν" τις βιομηχανίες, που άξιζαν δισεκατομμύρια. Δεν είναι εύκολο να εγκαταλείψεις μια χώρα, για να εκμεταλλευτείς τη "φθήνια" που σου προσφέρει μία άλλη. Αυτό έχει τεράστιο κόστος κι επιπλέον δεν γνωρίζεις πότε αυτή η χώρα —μετά από τις παρεμβάσεις των εμπόρων και των τραπεζιτών— θα χάσει τη "φθήνια" της. Από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται αυτή η διαδικασία, οι Αμερικανοί βιομήχανοι αναγκάστηκαν να κάνουν το εξής απλό: Κεφαλαιοποίησαν την τεχνογνωσία τους κι άρχισαν να δημιουργούν οι ίδιοι βιομήχανους-υπαλλήλους. Κράτησε δηλαδή η Coca Cola τη συνταγή της ως κεφάλαιο κι έψαχνε συνεταίρους. Αυτή "έβαζε" ως κεφάλαιο τη συνταγή της και ο συνέταιρος "έβαζε" το εργοστάσιο. Είχε τον πλούτο ακόμα και να επιδοτήσει τους συνεταίρους της, ώστε να χτίσουν τα εργοστάσιά τους. Από εκεί και πέρα το πρόβλημα με τους εμπόρους το είχαν οι νεοβιομήχανοι και όχι οι κεφαλαιοκράτες της τεχνογνωσίας. Τους Αμερικανούς δεν τους ένοιαζε πλέον αν οι νέοι βιομήχανοι στα διάφορα κράτη μπορούσαν να επιβιώσουν ή όχι. Αυτό ήταν δικό τους πρόβλημα. Οι βιομήχανοι "ζητούσαν" από τους Αμερικανούς τη τεχνογνωσία ενός κορυφαίου προϊόντος και οι ίδιοι έπρεπε να γνωρίζουν αν μπορούσαν να το παράγουν ή όχι. Οι Αμερικανοί θα έπαιρναν τα κέρδη τους χωρίς κανένα άγχος και χωρίς καμία επένδυση στην παραγωγή. Οι Αμερικανοί, από εκείνο το σημείο κι έπειτα, θα επένδυαν μόνον στην ανάπτυξη της γνώσης, που θα τους προστάτευε από τους αντιπάλους που διαχειρίζονταν ανάλογο κεφάλαιο. Οι ισχυρότεροι και πλουσιότεροι των κεφαλαιοκρατών άρχισαν να δίνουν τη "μάχη" τους μέσα στα επιστημονικά εργαστήρια και όχι στην αγορά. Δεν είχαν λόγους να ενδιαφέρονται για την αγορά, εφόσον αυτή ήταν εκ των δεδομένων "κτήμα" τους. Η αγορά παραδόθηκε στα χέρια των νέων εργοστασιαρχών και των εμπόρων, που είτε παρήγαγαν είτε εμπορεύονταν αμερικανικά προϊόντα. Η σύγκρουσή τους ήταν αυτή που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Δύσης. Από τη στιγμή που τα μονοπώλια της τεχνογνωσίας δεν είχαν πρόβλημα να δώσουν τη γνώση τους σ' οποιονδήποτε βιομήχανο και σ' οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, τα πάντα ήταν προδιαγραμμένα. Το περιορισμένο κέρδος των βιομηχάνων και οι αδίστακτοι έμποροι ήταν θέμα χρόνου να καταστρέψουν τον εργάτη στις ανεπτυγμένες χώρες, ο οποίος ήταν πλέον πολύ ακριβός. Ήταν θέμα χρόνου να μετακινηθεί η παραγωγή στις χώρες όπου οι βιομήχανοι μπορούσαν να συμπιέσουν το κόστος παραγωγής στο ελάχιστο. Στις χώρες όπου κάποιοι δουλεύουν με αμοιβές δούλων. Μόνον εκεί μπορούσαν οι βιομήχανοι να επιβιώσουν, χωρίς να απειλούνται από τους εμπόρους. Μόνον σε συνθήκες οριακού κόστους παραγωγής επιβιώνουν πλέον οι παραγωγοί. Οι έμποροι μόνον αυτούς δεν μπορούν ν' απειλήσουν, γιατί, αν "κλείσουν" κι αυτοί, δεν θα υπάρχει καθόλου παραγωγή και άρα μαζί με τους παραγωγούς "πεθαίνουν" και οι έμποροι. Μπορεί να υπάρξει έμπορος, χωρίς να υπάρχει προϊόν; Εξαιτίας όλων αυτών των αλλαγών στο κεφάλαιο που προσφέρει κέρδος, έγινε το "παράδοξο" φαινόμενο οι ισχυρότεροι κεφαλαιοκράτες να ταυτιστούν με τους εμπόρους και να γίνουν όλοι έμποροι του "αέρα"? έμποροι της "γνώσης". Απλά οι πρώτοι εμπορεύονταν τεχνογνωσία, ενώ οι δεύτεροι τη γνώση της αγοράς. Οι πρώτοι προστατεύονταν από την πνευματική ιδιοκτησία, ενώ οι δεύτεροι από τ' αποκλειστικά δικαιώματα αντιπροσώπευσης. Αυτοί είναι οι μισητοί πλέον έμποροι-μονοπώλια, που συνεργάστηκαν στη συνέχεια με τους πολιτικούς και πέταξαν στα σκουπίδια τους εθνικούς βιομηχάνους —πρώην συνεργάτες τους— και τους εργάτες. Οι "έμποροι" έχουν πλέον τη γνώση και παριστάνουν τους μεγιστάνες, εμπορευόμενοι "αέρα". Προστατεύονται από τα "δικαιώματα" που ο καθένας απ' αυτούς έχει ανάγκη, για να μην κινδυνεύει από τους εχθρούς τους. Εχθρός τους δεν είναι πλέον εκείνος που καταστρέφει εργοστάσια ή κλέβει προϊόντα. Εχθρός είναι εκείνος που "αντιγράφει" προϊόντα ή εμπορεύεται προϊόντα, "παρακάμπτοντας" τους τοπικούς αποκλειστικούς αντιπροσώπους. Αυτοί οι κύριοι του "αέρα" και οι πολιτικοί είναι που φταίνε για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Αυτοί που σχεδίασαν το σύστημα το οποίο οδήγησε στην αποβιομηχάνιση του δυτικού κόσμου. Το κεφάλαιο πάντα βρίσκει διόδους διαφυγής για να προστατευτεί. Ήταν θέμα χρόνου να μετατραπεί από κεφάλαιο-βιομηχανία σε κεφάλαιο-γνώση. Όταν τη "δυσκίνητη" βιομηχανία την κάνεις "κινητή" και την πιέζεις, είναι θέμα χρόνου αυτή να γίνει "αέρας". Αυτός που σχεδιάζει το σύστημα φταίει για οτιδήποτε άσχημο προκαλείται από το κεφάλαιο. Δεν φταίει το ποτάμι που πνίγει μια πόλη. Φταίει αυτός που σχεδίασε, είτε την πόλη σε λάθος σημείο είτε την κήτη του καναλιού σε λάθος κατεύθυνση. Οι Έλληνες έχουν πολλές διαφορές να λύσουν με τους πολιτικούς τους και τους "διαπλεκόμενους". Οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι βέβαια εκείνοι που σχεδίασαν τη λειτουργία του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος με τα σημερινά απάνθρωπα και άδικα χαρακτηριστικά. Είναι όμως αυτοί που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το σχεδιαστικό λάθος υπέρ των συμφερόντων τους. Δεν προσπάθησαν ν' αμυνθούν υπέρ του ελληνικού λαού και να τον προστατεύσουν, παρά προσπάθησαν να πιάσουν τα "πόστα". Είναι αυτοί, που, μόλις είδαν το καράβι της ελληνικής οικονομίας να μπάζει "νερά", δεν προσπάθησαν —στεγανοποιώντας το— να το σώσουν. Έβγαλαν τις "τάπες", για να βουλιάξει, έχοντας εξασφαλίσει μόνον για τους εαυτούς τους τη μετακίνηση στα "ασφαλή" "καράβια" των μονοπωλίων. Μόλις άρχισε να καταρρέει η παραγωγή από τη διείσδυση των "υπερπροϊόντων" των μονοπωλίων, οι κλέφτες δεν έσωσαν την τοπική παραγωγή,  παρά πήραν την αποκλειστική αντιπροσώπευση αυτών των προϊόντων. Βλέποντας το υψηλό κέρδος που τους πρόσφεραν οι πολυεθνικές, δεν θέλησαν να δοκιμάσουν τη λύση του προστατευτισμού, γιατί ήθελαν να επωφεληθούν εις βάρος των Ελλήνων βιομηχάνων. Μόλις είδαν ότι τους συμφέρει να γίνουν αποκλειστικοί αντιπρόσωποι των μονοπωλίων, εγκατέλειψαν τους Έλληνες στην τύχη τους. Τους πέταξαν απροετοίμαστους στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης και τους έδωσαν "συμβουλές" για το πώς να γίνουν ανταγωνιστικοί. Είναι σαν να σε πετάει κάποιος στη θάλασσα και να σου δίνει επ' αμοιβή τη συμβουλή ότι πρέπει να κολυμπήσεις. Γιατί όμως να τον πληρώσεις για τέτοιου είδους συμβουλή; Είσαι βλάκας και δεν μπορείς να καταλάβεις από μόνος σου τι πρέπει να κάνεις; Γιατί πληρώνουμε τους Έλληνες πολιτικούς; Για να μας πουν ότι πρέπει να είμαστε καλύτεροι για να επιβιώσουμε; Δεν το γνωρίζουμε αυτό από μόνοι μας, όταν κάθε στιγμή βιώνουμε την άβυσσο μέσα στην οποία μας "πετούν"; Πληρώνουμε κάποια εκατομμύρια στον κάθε γελοίο πολιτικό, για να μας πει αυτό που αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας; Τα εκατομμύρια τα πληρώνουμε για να μην "μπούμε" στην Άβυσσο. Γι' αυτό τους πληρώνουμε τους πολιτικούς. Ο αναγνώστης εύκολα πλέον αντιλαμβάνεται τα όσα είπαμε σε άλλο σημείο περί ψήφου. Μ' αυτό το όπλο πρέπει να "εκτελέσει" όλους τους σημερινούς πολιτικούς. Με τη γνώση του πρέπει να θέσει τις προδιαγραφές που θέλει για το πώς πρέπει να λειτουργεί το κράτος κι από εκεί και πέρα να ψηφίσει αυτούς που θα θελήσουν ν' αναλάβουν να φέρουν εις πέρας αυτήν τη διαταγμένη αποστολή. Οι πολιτικοί, δηλαδή, που πρέπει να ψηφίσει ο ελληνικός λαός, είναι αυτοί που θ' αγωνιστούν εντός της ευρωπαϊκής ένωσης για να "κλείσει" η αγορά της. Αν δεν το καταφέρουν αυτό —σε περίπτωση που οι Ευρωπαίοι ηγέτες κι επίσης δούλοι των πολυεθνικών δεν το επιθυμούν— να "κλείσουν" την ελληνική αγορά. Όποιος θέλει να πουλάει προϊόντα εντός της Ελλάδος, να τα κατασκευάζει και εντός της Ελλάδος. Δεν μας ενδιαφέρει η εθνικότητά του, η θρησκεία του ή η ιδεολογία του. Μας ενδιαφέρει να εισπράττει αυτός το κέρδος που επιθυμεί, αλλά να εργάζονται οι Έλληνες. Το ίδιο μας ενδιαφέρει να γίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το ίδιο πρέπει να γίνει και στην Τουρκία, στην Κίνα κι οπουδήποτε υπάρχει οικονομικό σύστημα, που μπορεί να ορίσει τους κανόνες της παραγωγής εντός της επικράτειάς του. Όλους εμάς τους ανθρώπους μας ενδιαφέρει να έχουν όλοι οι άνθρωποι δουλειά και ν' απολαμβάνουν τα καταναλωτικά προϊόντα που επιθυμούν. Χαρά θα είναι για εμάς τους Έλληνες να βρούμε τη λύση και ν' απολαύσουν καί οι Τούρκοι καί οι Αλβανοί και όλοι οι γείτονές μας τους καρπούς αυτής της λύσης. Έφτασε η ώρα να καταλάβουν άπαντες ότι και ο εργάτης έχει δικαίωμα στη ζωή. Ο εργάτης δεν είναι το ζώο που απλά πρέπει να εργαστεί για να τραφεί. Ο εργάτης πρέπει να έχει τη δυνατότητα να καταναλώνει το σύνολο των προϊόντων που ενδιαφέρουν τον άνθρωπο�/b> αυτά δηλαδή που σήμερα απολαμβάνουν μόνον οι πλούσιοι. Έφτασε η ώρα να γίνει το Ferrari το προσωπικό αυτοκίνητο του νεαρού εργάτη. Σήμερα αυτό δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ούτε στη φαντασία του. Το σύστημα, για ένα "μάτσο παλιοσίδερα", ζητά από τον εργάτη να εργάζεται εκατό χρόνια ώστε να τ' αποκτήσει. Τόσο θέλει ο μέσος Έλληνας εργάτης για ν' αποκτήσει ένα Ferrari. Εμείς θεωρούμε ότι έφτασε η εποχή να το απολαύσει, όπως πρέπει ν' απολαύσει και το σύνολο των ανάλογων προϊόντων. Βέβαια, όχι μόνον ο Έλληνας εργάτης, αλλά και ο Τούρκος και ο Ιταλός και όλοι αυτοί που "διψούν" για ποιότητα κι εφαρμοσμένη υψηλή τεχνολογία. Επειδή αυτά που λέμε είναι πρωτόγνωρα και πιθανόν ο αναγνώστης να παρεξηγήσει, χρήσιμο είναι να πούμε το εξής: Μιλάμε πάντα για προϊόντα του δευτερογενή τομέα. Μιλάμε για προϊόντα που κατασκευάζει ο εργάτης στα εργοστάσια. Εξαιτίας των γενικότερων συνθηκών και της φτώχειας, όταν ένας σύγχρονος εργάτης ακούει για Ferrari, σκέφτεται αμύθητο πλούτο, χλιδές και κεφάλαιο. Αυτό είναι λάθος. Όλα αυτά αφορούν προϊόντα που η αξία τους δεν οφείλεται στην παραγωγή, παρά στη σπανιότητά τους. Τα διαμάντια, τα ρουμπίνια και ο χρυσός είναι για παράδειγμα τέτοιου είδους προϊόντα. Είναι προϊόντα, που, πέρα από το γεγονός ότι δεν έχουν καμία πρακτική αξία, δεν φτάνουν για όλους. Ό,τι δεν φτάνει για όλους, ευνόητο είναι ότι θα το "απολαμβάνουν" μόνον οι πλούσιοι. Άσχετα δηλαδή με το αν προσφέρουν πραγματική απόλαυση ή υπηρετούν ματαιοδοξίες, δεν μπορούν να φτάσουν για όλους. Η "Tzιokonda" του Da-Vinci είναι ένα μοναδικό προϊόν, που εκ των δεδομένων δεν μπορεί να το έχει ο καθένας στον τοίχο του σαλονιού του. Το Ferrari όμως δεν ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία προϊόντων. Τα προϊόντα τού δευτερογενή τομέα είναι δημιουργήματα από ευτελή υλικά, που φτάνουν για όλους. Τη μοναδική τους αξία ή γοητεία την οφείλουν στην ευφυΐα που κρύβεται μέσα στην κατασκευή τους. Ποιος εργάτης δεν μπορεί ν' αγοράσει τρεις μεταλλικές ξυλόσομπες, πέντε κουφώματα αλουμινίου, τέσσερα δερμάτινα μπουφάν και δέκα πλαστικούς κουβάδες; Όλοι μπορούν ν' αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, γιατί τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται φτάνουν για όλον τον κόσμο. Αυτά τα ίδια υλικά, εξαιτίας της ευφυΐας του ανθρώπου, μπορούν να γίνουν Ferrari. Τι υλικά έχει μέσα του το Ferrari; …Ένα μεταλλικό πλαίσιο κι ένα μεταλλικό αμάξωμα. Έναν αλουμινένιο κινητήρα, τζάμια, δερμάτινο σαλόνι και μερικά κιλά πλαστικού. Το Ferrari δεν είναι ένα ολόχρυσο στέμμα γεμάτο διαμάντια, που λόγω υλικών δεν μπορεί να τ' αγοράσει κανείς. Βλέπουμε δηλαδή ότι η σημερινή απαγορευτική τιμή του για τον εργαζόμενο είναι αποτέλεσμα κάποιων επιλογών του συστήματος, που δεν έχουν καμία σχέση με αντικειμενικά εμπόδια που το κάνουν απρόσιτο. Κάποιοι, δηλαδή, επέλεξαν να κάνουν το Ferrari μυθικό προϊόν κι αυτό δεν οφείλεται σε κάποια μυθικά υλικά. Κάποιοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν ποτέ στον εργαζόμενο ν' αποκτήσει προϊόντα, που αντικειμενικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να στερείται. Ο αναγνώστης, με βάση αυτά που είπαμε, μπορεί να καταλάβει ποιοι φταίνε για τις στερήσεις της κοινωνίας σε πραγματικά ποιοτικά προϊόντα: Οι μεγαλοαστοί και οι έμποροι�/b> οι "αεριτζήδες", που, για να γίνουν πλούσιοι, κατακλέβουν τον κόσμο. Ακριβώς, επειδή είναι "αεριτζήδες" και δεν διαθέτουν πραγματικό κεφάλαιο, βάζουν στη "μέση" τους πραγματικούς κεφαλαιοκράτες και τους "γδύνουν". Τους "γδύνουν" από τον πλούτο που παράγει το κεφάλαιό τους. Μέσω των φόρων, που δήθεν παίρνονται στο όνομα των λαών και υποτίθεται υπέρ των συμφερόντων του, βασανίζονται οι πάντες. Μέσω των υψηλών φόρων οι "σωτήρες" εξασφαλίζουν τους μισθούς τους. Από την άλλη πλευρά οι έμποροι, βασιζόμενοι στη μοναδική ομορφιά κι αξία ορισμένων προϊόντων, στηρίζουν ένα οικονομικό σύστημα, που τους προσφέρει τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται οικονομικά την ανθρώπινη ευφυΐα και δημιουργία. Το Ferrari, για παράδειγμα, είναι ένας ύμνος της ανθρώπινης ευφυΐας και της ανθρώπινης αισθητικής. Φτιάχτηκε από ανθρώπους, για να "μεθύσουν" άνθρωποι από τη "γεύση" του. Δεν φτιάχτηκε για να "κονομάνε" οι έμποροι και να εκπορνεύουν την κοινωνία οι πλούσιοι παλιόγεροι. Όλο το "παιχνίδι" των ισχυρών αυτού του κόσμου γύρω από την ανθρώπινη δημιουργία "παίζεται". Μετατρέπουν τα ανθρώπινα δημιουργήματα σε "σύμβολα", για να τα εκμεταλλεύονται. Ο έμπορος για να κονομήσει, ο μεγαλοαστός για ν' αυξήσει τα έσοδα του κράτους που τον πληρώνει και ο πλούσιος γέρος για να βρίσκει νεαρές ερωμένες. Το προϊόν-"σύμβολο" βολεύει τους πάντες. Το επιθυμούν δισεκατομμύρια ανθρώπων και το αποκτούν ελάχιστοι. Μετατρέπουν ένα προϊόν ευτελών υλικών σε ένα σπάνιο φαινόμενο της φύσης. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους τι είναι φυσικά σπάνιο —και άρα απρόσιτο για τους απλούς εργαζόμενους— και τι όχι. Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε από τους πονηρούς. Μοναδικό και ακριβό είναι ένα διαμέρισμα στην Piazza Venezia και όχι το διαμέρισμα ως κατασκευή. Μοναδικό και άρα πανάκριβο είναι ένα συγκεκριμένο Ferrari που κέρδισε ένα πρωτάθλημα και όχι τα πανομοιότυπα μ' αυτό Ferrari. Για όσο διάστημα δεν καταλαβαίνουμε τις διαφορές μεταξύ των πραγματικών δεδομένων, οι πονηροί θα μας προσφέρουν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες". Ποτέ δεν θ' απολαύσουμε τις "μεταξωτές κορδέλες", όπως δικαιούται να τις απολαύσει ο κάθε άνθρωπος. Δισεκατομμύρια ανθρώπων ονειρεύονται ένα Ferrari, που είναι μια μεταξωτή κορδέλα. Όμως, εξαιτίας των πονηρών, οι άνθρωποι "βολεύονται" με τα ακριβά "φύκια" της Fiat ή της Volkswagen. Οι "πονηροί" δημιουργούν τις συνθήκες, που κάνουν το Ferrari των ευτελών υλικών απαγορευτικό. Τα Ferrari, που επιθυμούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, δεν είναι διαθέσιμα σ' αυτούς. Αυτά που κατασκευάζονται ετησίως δεν ξεπερνούν τα 6000 αυτοκίνητα. Από αυτήν την κολοσσιαία διαφορά μεταξύ παραγωγής και ζήτησης επωφελούνται όλα τα "σκουπίδια" της κοινωνίας. Εμείς λέμε ότι το Ferrari —και το κάθε προϊόν-"Ferrari" στον τομέα του— να κατασκευάζεται μέσα στην κάθε χώρα, για να εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς και όχι τους "άρρωστους" της κοινωνίας. Να κατασκευάζονται τα πάντα μαζικά και να μην δημιουργούνται "απρόσιτες" αγορές για τον απλό άνθρωπο που εργάζεται. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καλύτερη κοινωνία. Η κοινωνία δεν ωφελείται με προϊόντα-"σύμβολα", που "σπρώχνουν" τους νέους στη θυσία τής "επιτυχίας", η οποία θ' αποφέρει τον απαραίτητο πλούτο για την εξαγορά των "συμβόλων". Δεν πρέπει ν' αγωνίζεται ο νέος για ν' αποκτήσει ένα Ferrari, που θα το "απολαύσει" γέροντας. Αν εξαλειφθεί ο παράγων "εμπόριο" από τη σύγχρονη οικονομία, είναι αδύνατον να μην υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα υπηρετήσουν τον άνθρωπο. Είναι αδύνατον η πτώση των "αεριτζήδων" τής οικονομίας να μην παρασύρει σε πτώση όλους τους ομοίους τους�/b> από τους πολιτικούς μέχρι τον τελευταίο καραγκιόζη που ερμηνεύει όνειρα. Όλους αυτούς που βασίζονται στη γνώση τους, για να εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη κοινωνία. Ο εργάτης δεν θα "μπει" στην επόμενη χιλιετία σαν φτωχός συγγενής. Θα "μπει" με ιδιόκτητο πολυτελές σπίτι, οδηγώντας Ferrari και φορώντας κοστούμι Armani. Όλοι οι αμπελοφιλόσοφοι, που υποτιμούν δήθεν τα υλικά αγαθά για τ' "ανώτερα", ας μιμηθούν τον Διογένη, αγοράζοντας ένα πιθάρι για κατοικία. Ας αγοράσουν Fiat κι ας ντύνονται με παρτάλια. Ανάμεσα σ' αυτούς τους υποκριτές θα βρεις και τους ιερείς, που μέσα από τα Mercedes κηρύττουν στους φτωχούς τη "σωτηρία της ψυχής" και την "ασημαντότητα" των υλικών αγαθών. Κανένας βέβαια δεν αμφισβητεί την ανυπέρβλητη αξία της "σωτηρίας της ψυχής". Είναι όμως υποκριτής όποιος αμφισβητεί και την αξία των υλικών αγαθών. Ο εργάτης δεν θα είναι ποτέ πια ο φτωχός συγγενής. Δεν θα κατασκευάζει πολυτελή προϊόντα σε βρόμικα εργοστάσια μόνον για τους πλούσιους. Θα κατασκευάζει πολυτελή προϊόντα σε οικολογικής σχεδιάσεως εργοστάσια, που θα μπορεί να τ' αγοράζει και ο ίδιος. Απλά, το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι ν' αγωνιστεί με τα μέσα που του δίνει η υπάρχουσα δημοκρατία. Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα. Αρκεί η ψήφος και όλοι θα πάνε στο διάολο. Σ' αυτό το σημείο εμφανίζεται και η σημαντικότητα των βιομηχάνων, που μπορούν να παίξουν τον σημαντικό τους ρόλο. Σήμερα, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οι βιομήχανοι είναι εκτός "παιχνιδιού". Αυτό συμβαίνει, γιατί —όπως είδαμε— τους "έβγαλαν" από την αγορά οι "διαπλεκόμενοι" και οι δούλοι τους οι πολιτικοί. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι βιομήχανοι είναι το εξής: Γνωρίζοντας τους πολιτικούς, που κάποτε τους "έγλειφαν" και τους ίδιους, μπορούν να τους καταστρέψουν. Μπορούν να προτείνουν νέα κυβερνητικά σχήματα, που θα λάβουν τ' απαραίτητα μέτρα προστατευτισμού. Ο κόσμος θα ψηφίσει απλά τις επιλογές των βιομηχάνων. Θα ψηφίσει μία κυβέρνηση που θα βάλει έναν "απίθανο" φόρο στα εισαγόμενα προϊόντα του δευτερογενή τομέα. Έναν φόρο για παράδειγμα 1.000.000 %. Μ' αυτό το μέτρο θα ξεκαθαρίσει η αγορά, ώστε να μπορούμε να την επανασχεδιάσουμε σε "λευκό χαρτί". Από εκεί και πέρα οι τοπικοί βιομήχανοι να έρθουν σ' επαφή με τους ίδιους τους ιδιοκτήτες των μονοπωλίων, ώστε να γίνουν συνέταιροι στην τοπική παραγωγή και άρα συνέταιροι στα κέρδη. Να έρθουν σ' επαφή με τους ιδιοκτήτες και όχι με τους τοπικούς αντιπροσώπους, με τους οποίους έχουν ανυπέρβλητες διαφορές. Να γίνουν πραγματικοί συνέταιροι με τα μονοπώλια και να σταματήσει η πρακτική του "φασόν". Τι θα πει όμως πραγματικοί συνέταιροι; Είναι συνέταιροι δύο άνθρωποι, όταν ο ένας "βάζει" τη γνώση και λέει στον άλλο ότι πρέπει να "κόψει" το λαιμό του για να γίνει ανταγωνιστικός; Ο βιομήχανος βάζει στον συνεταιρισμό το εργοστάσιο και τη γνώση του. Η γνώση του έχει σχέση με το εργατικό δίκαιο, τη διοίκηση της επιχείρησης, το δίκτυο της διάθεσης της παραγωγής κλπ.. Ο συνέταιρος αυτού του ανθρώπου δεν μπορεί να βάλει ως μερίδιο στον συνεταιρισμό μόνον την τεχνογνωσία. Θα βάλει την τεχνογνωσία κι επιπλέον ένα ανάλογο ποσό με την αξία του εργοστασίου. Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Οι "ισχυροί" βάζουν την τεχνογνωσία και από εκεί και πέρα δεν τους ενδιαφέρει τι κάνει ο βιομήχανος και πώς αυτός επιβιώνει. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι να "βγει" ο βιομήχανος από την αγορά, "βασανίζει" τους εργάτες. Αυτά όλα δεν πρέπει να ξανασυμβούν. Εδώ θα αναρωτηθεί κάποιος αν είναι δυνατόν να τα δεχτούν αυτά οι πολυεθνικές. Αυτά θα τα δεχτούν γιατί δεν έχουν άλλες επιλογές. Βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα παγκόσμιο κραχ, που θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Το κραχ καταστρέφει τους πλουτοκράτες και όχι τους κεφαλαιοκράτες του υλικού κεφαλαίου. Καταστρέφει δηλαδή αυτούς που έχουν "χαρτιά" τα οποία αντιπροσωπεύουν πλούτο�/b> είτε αυτά είναι χρήματα είτε μετοχές είτε "πατέντες". Το κραχ δεν καταστρέφει ούτε το κεφάλαιο-γη ούτε το κεφάλαιο-εργοστάσιο ως κατασκευή. Αν γίνει κραχ, κανένας δεν γνωρίζει αν μετά απ' αυτό υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα και άρα οι πνευματικές ιδιοκτησίες. Κανένας δεν γνωρίζει αν οι βιομήχανοι —πάνω στην απελπισία του κόσμου— θα σεβαστούν τα πνευματικά δικαιώματα ή θ' αρχίσουν ν' αντιγράφουν. Σήμερα, αυτό που προτείνουμε είναι ευνοϊκό για όλους. Οι πλουτοκράτες μπορούν να "μεταφράσουν" τον άχρηστο κι επικίνδυνο πλούτο που έχουν συσσωρεύσει σε πραγματικό κεφάλαιο. Μπορούν να γίνουν συνιδιοκτήτες σε άπειρα πραγματικά εργοστάσια. Σήμερα τους δίνεται ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσουν τον πλούτο τους, ενώ αύριο δεν γνωρίζει κανένας τι θα συμβεί. Πρέπει να πάρουν απόφαση να εγκαταλείψουν τους συμμάχους τους τούς εμπόρους και να γίνουν βιομήχανοι. Αφού συμβούν αυτά, πρέπει ν' αλλάξει το σύνολο της φιλοσοφίας πάνω στην παραγωγή και τη διάθεση των προϊόντων. Από τη στιγμή που τα νικητήρια μονοπώλια γίνονται βιομήχανοι, δεν υπάρχει το πρόβλημα του ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός είναι αυτός που αδικεί τους εργάτες, δημιουργεί εργοστάσια που μολύνουν το περιβάλλον και συγκεντρώνει την παραγωγή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Χωρίς τον ανταγωνισμό η παραγωγή θα διασπαρθεί ομοιόμορφα στον χώρο. Τα εργοστάσια μπορούν να γίνουν "καθαρά" και οι εργάτες να εισπράττουν τους μισθούς που δικαιούνται. Μαζί με την αλλαγή στον σχεδιασμό της παραγωγής, θα πρέπει να πραγματοποιηθούν και μερικές αλλαγές που αφορούν τα ίδια τα προϊόντα. Αλλαγές, που θα έχουν ως στόχο να φέρουν την "τάξη" τόσο στην παραγωγή όσο και στην αγορά. Το κάθε προϊόν θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα δελτίο ταυτότητας. Πάνω σ' αυτό το δελτίο ν' αναγράφεται το ποσόν που κόστισε η δημιουργία του προϊόντος (υλικά, ενέργεια κλπ.) και το σύνολο των εργατοωρών που απαίτησε η κατασκευή του. Το συνολικό αυτό ποσό, προσαυξημένο με το τρέχον επιτόκιο των τραπεζών, θα προσδιορίζει την τιμή βάσης του προϊόντος. Αυτό έχει το εξής νόημα: Ο καταναλωτής πρέπει να εκπαιδευτεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα και να ξεχάσει τα όσα γνώριζε μέχρι τώρα. Οι σημερινοί καταναλωτές, έχοντας παγιδευτεί από τους εμπόρους, έχουν συνηθίσει στην ιδέα του "παζαριού". Αυτό είναι μία βάρβαρη συνήθεια απολίτιστων ανθρώπων, που προέκυψε από την αυθαιρεσία των εμπόρων. Οι έμποροι, εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες της αγοράς, προσδιορίζουν αυθαίρετα τις τιμές κι αυτή η αυθαιρεσία οδηγεί στην αυθαιρεσία του καταναλωτή. Οι έμποροι με τις αυθαιρεσίες τους μετατρέπουν την οικονομία σε "ζούγκλα" και σ' αυτήν την κατάσταση παρασέρνουν και τους καταναλωτές. Η οικονομία δεν είναι "ζούγκλα". Όταν η οικονομία γίνεται "ζούγκλα", μετατρέπει και το σύνολο της κοινωνίας σε "ζούγκλα". Στην οικονομία πρέπει να υπάρχει τάξη. Στην οικονομία υπάρχει προϊόν, παραγωγός, εργάτης, κέρδος, μισθός κλπ.. Όταν απειλείται κάτι απ' όλα αυτά, ακολουθεί το χάος. Το χάος ευνοεί τα θηρία και τέτοια θηρία είναι οι έμποροι. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες επιβιώνει ο πιο ισχυρός και ο πιο αδίστακτος. Μέσα στη "ζούγκλα" δεν υπάρχει ηθική και δεν υπάρχει αλήθεια. Ο καθένας με στόχο το κέρδος κάνει ό,τι θέλει, αδιαφορώντας για τον άλλο. Μέσα στη "ζούγκλα" ισχύει το γνωστό …"ο θάνατός σου …η ζωή μου". Ο έμπορος είναι αυτός που για το κέρδος θα πατήσει πρώτος επί πτωμάτων. Ο έμπορος εμφανίζει υψηλές τιμές, για να κάνει μεγάλες εκπτώσεις. "Πνίγει" την αγορά, πουλώντας προϊόντα κάτω του κόστους, για να εξοντώσει τους παραγωγούς. Όταν αυτοί εξοντωθούν, αυτά τα ίδια προϊόντα ακριβαίνουν. Κανένας δεν γνωρίζει πόσο κοστίζει η παραγωγή ενός προϊόντος και ποιο είναι το κέρδος του εμπόρου. Κανένας δεν γνωρίζει πόσες θέσεις εργασίας της τοπικής παραγωγής "κοστίζει" ένα προϊόν που εισήχθη από τρίτη χώρα. Ποιο το όφελος αυτής της εισαγωγής; Ένα ελάχιστο κέρδος για τον καταναλωτή, που βέβαια δεν είναι και ό,τι πιο καθοριστικό έχει συμβεί στη ζωή του. Με προσφορές δώρων, εκπτώσεις κλπ., έχουν βάλει και τον καταναλωτή στο παιχνίδι τους. Ψάχνει ο καταναλωτής δώρα, προσφορές κλπ. και δεν σκέφτεται ότι όλα αυτά τα δώρα κάποιοι τα κατασκεύασαν και ότι αυτοί θα πρέπει να πληρωθούν. Πρέπει να πληρωθεί ο εργάτης για την εργασία του και πρέπει να πληρωθεί ο κατασκευαστής για τα χρήματα που επένδυσε, ώστε να υπάρξει το προϊόν. Ο έμπορος μ' όλους αυτούς έχει συγκρουόμενα συμφέροντα. Το κέρδος του μεγιστοποιείται, όταν αυτοί αδικούνται. Ο έμπορος εξοντώνει τους κατασκευαστές κι αυτοί —στην αγωνία τους να ρευστοποιήσουν τα χρήματα που έχουν "κλείσει" στην παραγωγή— πουλάνε κάτω από το κόστος. Όταν όμως πουλάς κάτω από το κόστος, δεν "βάζεις" εκ νέου χρήματα στην παραγωγή. Αυτό όμως σημαίνει ότι θ' απολύσεις τους εργάτες σου. Ο παραγωγός είναι αναγκασμένος να τους απολύσει, γιατί δεν μπορεί ν' αντέξει τη συνεχή οικονομική αιμορραγία. Αντίθετα οι έμποροι ακολουθούν στρατηγικές, που τη φαινομενική ζημιά τη μετατρέπουν σε επένδυση. Όταν, για παράδειγμα, πουλάνε στη λιανική προϊόντα σε χαμηλότερη τιμή από το κόστος αγοράς, έχουν ζημιά, αλλά αυτή η ζημιά είναι επένδυση. Μπορούν να καταστρέψουν ανά πάσα στιγμή τον οποιονδήποτε παραγωγό στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους. Πουλάνε μια παρτίδα προϊόντων με ζημιά και, όταν πηγαίνουν ν' "αγοράσουν" εκ νέου τα ίδια προϊόντα από τους παραγωγούς, συμπιέζουν το κέρδος του παραγωγού με το επιχείρημα της τιμής που κυριαρχεί στην αγορά και που βέβαια οι ίδιοι διαμόρφωσαν. Οι παραγωγοί σ' αυτήν την περίπτωση είναι εξαιρετικά ευάλωτοι. Μία και μόνο φορά να πουλήσουν κάτω από το κόστος, μπορεί να καταστραφούν. Όμως, το ακόμα χειρότερο τους περιμένει αν αντισταθούν. Αν αντισταθούν, θα μείνουν με την "παραγωγή" στα χέρια και δεν θα μπορούν να την "ξεφορτωθούν". Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος τους. Τα επιτόκια των παραγωγικών δανείων "τρέχουν" και οι "έμποροι"-τραπεζίτες τους περιμένουν στη "γωνία". Από την άλλη πλευρά οι έμποροι ανταγωνιστές τους, ελέγχοντας τους ρυθμούς της "μόδας", γρήγορα μετατρέπουν την υπερπολύτιμη "παραγωγή" σε σκουπίδια. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο παραγωγός δεν κινδυνεύει να χάσει μόνον το κέρδος του, αλλά κινδυνεύει να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει. Οι έμποροι-"τέρατα" "κλείνουν" σπίτια για το κέρδος τους. Αν γνωρίζει ο αναγνώστης πώς λειτουργεί η αγορά, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι αυτό το "κλείσιμο" είναι ο στόχος τους. Αν καταστραφούν οι παραγωγοί, οι έμποροι "κληρονομούν" το σύνολο της αγοράς, το οποίο προηγουμένως μοιραζόταν μαζί με τους παραγωγούς. Αν εξοντωθούν οι τοπικοί παραγωγοί, η κληρονομιά είναι μόνιμη για τους εμπόρους των οριακά φθηνών εισαγομένων προϊόντων. Ακόμα κι η εξουσία δεν μπορεί να δράσει παρεμβατικά, εφόσον, την ίδια ώρα που υπάρχουν οι ανάγκες που καλύπτουν αυτά τα προϊόντα, οι τοπικές δυνάμεις της παραγωγής έχουν καταστραφεί. Γι' αυτόν τον λόγο αντιλαμβανόμαστε ότι η "ζημιά" τους είναι επένδυση. Συγκρούονται με άνισους όρους με τους παραγωγούς, γιατί η παραγωγή είναι πολυέξοδη κι επιπλέον δεν επιτρέπει άμεση αλλαγή πλεύσης. Δεν μπορεί ο παραγωγός να μετακινηθεί από τη μία στιγμή στην άλλη σε παραγωγό διαφορετικού είδους, το οποίο πιθανόν να έχει ζήτηση. Απαιτείται νέος εξοπλισμός, νέοι εργάτες, νέες εγκαταστάσεις κλπ.. Αντίθετα ο έμπορος κινείται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα και μπορεί για λόγους στρατηγικής να δουλεύει σ' έναν τομέα με "ζημιά", χωρίς αυτή η ζημιά να είναι γενική. Αυτός ο έμπορος εκπαιδεύει τον καταναλωτή να κάνει παζάρια και ν' αγοράζει "βερεσέ" με την πιστωτική. Ο καταναλωτής πρέπει ν' αγοράζει με "μέτρο" και δεν πρέπει να κάνει παζάρια. Παζάρια κάνει ο έμπορος, γιατί, στην κλίμακα που ο ίδιος ψωνίζει ως πελάτης, το παζάρι έχει νόημα, εφόσον του προσφέρει πραγματικά μεγάλο κέρδος. Ο έμπορος, όταν κάνει παζάρια, "κλαίει" και κάνει τον καραγκιόζη, έχοντας όμως ως στόχο κέρδη εκατομμυρίων. Όταν ο καταναλωτής κάνει παζάρια, κερδίζει ελάχιστα, αλλά αυτά τα "ελάχιστα" είναι επικίνδυνα για την παραγωγή. Γιατί να "κλαίει" και να οδύρεται ο καταναλωτής; Κάνει τον καραγκιόζη για να γλιτώσει ένα "κατοστάρικο"; Το ασήμαντο αυτό όμως κέρδος είναι καταστροφικό για την παραγωγή. Από το ένα "κατοστάρικο" μπορεί να κρίνεται η ανταγωνιστικότητα ενός εργοστασίου και άρα η τύχη των εργατών του. Το "κατοστάρικο" που κερδίζει από ένα εισαγόμενο προϊόν, μπορεί να καταστρέψει έναν ολόκληρο κλάδο παραγωγής με χιλιάδες εργαζόμενους. Ο έμπορος έχει συμφέρον να μετατρέψει τον καταναλωτή σε θηρίο-καραγκιόζη, γιατί είναι και ο ίδιος θηρίο. Απλά ποντάρει στο γεγονός ότι είναι ισχυρότερο θηρίο από τον καταναλωτή και άρα μπορεί να τον ελέγχει. Ο καταναλωτής-θηρίο είναι αυτός που ενισχύει τους εμπόρους στο "παιχνίδι" που καταστρέφει τον παραγωγό. Έχει εκπαιδευτεί ν' αναζητά τα προϊόντα με προσωπικά κριτήρια και, εξαιτίας αυτών των υποκειμενικών κριτηρίων, υπάρχει και η υποκειμενική κοστολόγησή τους. Εξαιτίας αυτής της συνήθως λανθασμένης εκτίμησης, σπρώχνει την αγορά σε ξέφρενους ρυθμούς, που καταστρέφουν τους παραγωγούς. Άλλος ψάχνει τα "διαφορετικά", άλλος τα "νέα", άλλος τα "παλιά" κλπ.. Ο καθένας, σκεπτόμενος σαν έμπορος, κρίνει με προσωπικά κριτήρια τι πρέπει να πληρώσει. Το "παλιό", για παράδειγμα, το θέλει σχεδόν τζάμπα. Τι γίνεται όμως; Το παλιό δεν κατασκευάστηκε; Δεν πρέπει να πληρωθούν οι εργάτες που το κατασκεύασαν; Όλα αυτά τα δημιουργούν οι έμποροι για ν' αποδυναμώσουν τους παραγωγούς και ν' αυξήσουν τα κέρδη τους. Αυτοί δημιουργούν τις μόδες, όπου το "παλιό" από το "καινούριο" έχει μία ημέρα διαφορά. Το "καινούριο" είναι όμως ακριβό, ενώ το "παλιό" για πέταμα. Όσοι κατασκευαστές έχουν "παλιά" προϊόντα στις αποθήκες τους καταστρέφονται. Οι έμποροι δεν καταστρέφονται, γιατί αυτοί εμφανίζουν τα "νέα" όταν ήδη έχουν αδειάσει τις αποθήκες τους από τα "παλιά". Οι έμποροι, μ' αυτόν τον φρενήρη ρυθμό που επιβάλλουν στη μόδα, δημιουργούν συνθήκες όμοιες μ' αυτές που υπήρχαν στον Μεσαίωνα. Συνθήκες, όπου οι πλούσιοι ήταν ντυμένοι κι οι φτωχοί γυμνοί. Απλά ο εργαζόμενος σήμερα, χωρίς να είναι πραγματικά γυμνός, αισθάνεται "γυμνός", όταν ντύνεται μ' ένα ανώνυμο ή ένα επώνυμο προϊόν, που χαρακτηρίζεται "εκτός μόδας" και άρα θεωρείται "παλιό". Οι έμποροι επενδύουν στη ματαιοδοξία των ανθρώπων κι επωφελούνται από τον πλούτο αυτών που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τη ματαιοδοξία τους. Επωφελούνται και από τους φουκαράδες, που δεν είναι πλούσιοι, αλλά είναι σε θέση να κάνουν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν το προϊόν σύμβολο. Σήμερα, εξαιτίας των εμπόρων, το άρρωστο και ματαιόδοξο μάτι του ανθρώπου "βλέπει" επιλεκτικά και βασανίζει τον άνθρωπο. Οι έμποροι έχουν βάλει μπροστά στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου το "φίλτρο" που λέγεται "μόδα" κι είναι αυτό που καθορίζει το τι ακριβώς "βλέπει" ο άνθρωπος γύρω του. "Βλέπει" ως ρούχο μόνον το Armani και όχι το ανώνυμο προϊόν. Βλέπει ως αυτοκίνητο μόνον το Ferrari και όχι το Fiat. Αυτός που σήμερα ντύνεται με ανώνυμα προϊόντα και οδηγεί Fiat είναι ο γυμνός και ξυπόλυτος φτωχός του Μεσαίωνα. Οι "ύαινες της οικονομίας" —οι έμποροι— έχουν μετατρέψει και τους καταναλωτές σε "ύαινες". Όλοι ψάχνουν "ευκαιρίες". Τι θα πει όμως "ευκαιρία"; "Ευκαιρία" είναι να "βρεις" έναν "νεκρό" και να τον "γδύσεις". Ν' αρπάξεις δωρεάν αυτά που ο ίδιος πλήρωσε για ν' αποκτήσει. "Ευκαιρία" είναι να μην πληρώσεις το πραγματικό κόστος ενός προϊόντος. Στην υγιή οικονομία δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, γιατί, αυτός που έχει πληρώσει για να κατασκευαστεί αυτό το προϊόν, είναι αδύνατον να δεχθεί να το δώσει σε χαμηλότερη τιμή απ' αυτήν που πλήρωσε ο ίδιος. Όταν ο παραγωγός είναι "ζωντανός", δεν υπάρχουν "ευκαιρίες". "Ευκαιρίες" υπάρχουν, όταν υπάρχουν "νεκροί" παραγωγοί και κάποιοι "πουλούν" τα προϊόντα αυτών με βάση υποκειμενικές εκτιμήσεις επάνω στο κόστος τους. Μόνον ο "νεκρός" δεν αντιδρά, όταν τον λεηλατούν και τον σκυλεύουν. Οι έμποροι εκπαιδεύουν δηλαδή τους καταναλωτές να ψάχνουν "πτώματα", γιατί οι ίδιοι είναι "φονιάδες" των παραγωγών. Εκπαιδεύουν τον καταναλωτή ν' αναζητά τις φθηνές προτάσεις των εμπόρων-"φονιάδων" και να παρακάμπτει τους παραγωγούς. Όλοι έχουμε γίνει αδίστακτες "ύαινες", που προσπαθούμε να επωφεληθούμε από τον οικονομικό θάνατο των παραγωγών. Όλοι έχουμε γίνει έμποροι-"φονιάδες", που κρίνουμε μόνοι μας το πόσα πρέπει να πληρώσουμε, αδιαφορώντας για τα πραγματικά μεγέθη. Όλη αυτή η αβυσσαλέα κατάσταση στην αγορά δημιουργείται από τους εμπόρους, αλλά διατηρείται από τους καταναλωτές-θηρία, που κάνουν προσωπικές εκτιμήσεις για την τιμή ενός προϊόντος. Οι έμποροι, έχοντας την τεράστια οικονομική δυνατότητα που τους προσφέρει η δραστηριότητά τους, έχουν καταφέρει να ελέγχουν τα πάντα. Με μέσον τις πολυδάπανες διαφημίσεις στα ΜΜΕ, έχουν "βάλει" τον καταναλωτή να σκέπτεται όπως τους συμφέρει. Όλοι περιμένουν να δουν τι προτείνουν οι έμποροι, για να εμφανιστούν μέσα στην κοινωνία ως "έξυπνοι", ως "ντυμένοι", ως "πετυχημένοι". Ο κάθε έμπορος, ανάλογα με την "πραμάτεια" του, στέλνει ένα μήνυμα, που παρασέρνει τον καταναλωτή. Τα πάντα έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Το προϊόν έπαψε να έχει χρηστική αξία και γίνεται "κράχτης" που διαλαλεί τα χαρακτηριστικά του κατόχου του. Τα προϊόντα από τη μια στιγμή στην άλλη "βγαίνουν" από την κλίμακα των "αξιών", χωρίς να έχουν καλύψει την πραγματική αποστολή τους, που είναι η χρήση. Τα προϊόντα —καινούρια ακόμα— πετιούνται στα "σκουπίδια". Όλα αυτά οδηγούν σε μία κατάσταση υπερκατανάλωσης που απειλεί τα πάντα. Η υπερκατανάλωση απειλεί το σύνολο της κοινωνίας, γιατί συντηρεί τις κοινωνικές ανισότητες. Από τη στιγμή που οι πλούσιοι άνθρωποι ή οι λαοί παρασύρονται στο να υπερκαταναλώνουν, ο γενικός σχεδιασμός δεν αλλάζει. Όλοι οι έμποροι ασχολούνται μ' αυτούς και διαρκώς αλλάζουν τις "μόδες" για να εκμεταλλεύονται τον πλούτο τους. Για όσο διάστημα υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δεν ενδιαφέρονται για τους φτωχούς, που κάτω από άλλες συνθήκες θα γίνονταν κι αυτοί καταναλωτές. Ασχολούνται δηλαδή με το υψηλό κέρδος που τους προσφέρουν κάποια εκατομμύρια καταναλωτών και δεν ασχολούνται με τα δισεκατομμύρια των δυνάμει καταναλωτών. Οι αδίστακτοι έμποροι, μεριμνώντας για την υποδομή που τους βολεύει, δεν άφησαν απέξω ούτε τους μελλοντικούς υπερκαταναλωτές, που είναι τα παιδιά. Με διαφημίσεις τύπου "πλύση εγκεφάλου" και στηριζόμενοι στη μειωμένη κρίση των παιδιών, τα παρασέρνουν στην κατανάλωση και βασανίζουν τους γονείς. Σχεδόν καταναγκαστικά επιβάλλουν παιχνίδια, που το παιδί δεν θ' ασχοληθεί μαζί τους πάνω από μισή ώρα. Μαθαίνουν στο παιδί να ζητάει ό,τι "βλέπει" και δεν δίνουν τον χρόνο στους γονείς να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά. Οι γονείς δεν προλαβαίνουν να καλλιεργήσουν στο παιδί τα σωστά πρότυπα. Δεν προλαβαίνουν να μάθουν στο παιδί να αξιολογεί τις ανάγκες του και ν' αναζητά τον τρόπο που θα τις καλύψει. Το παιδί, εξαιτίας των διαφημίσεων, εκπαιδεύεται σαν σκύλος, ο οποίος "τρέχει" προς το μέρος εκείνου που του κουνάει τα χέρια, υποσχόμενος το "κόκαλο"-δώρο. Αυτοί είναι οι μελλοντικοί καταναλωτές, που θ' αγοράζουν μόνον για ν' αγοράζουν και όχι για να καλύπτουν τις ανάγκες που υποτίθεται καλύπτουν τα προϊόντα. Αυτοί είναι που δεν γνωρίζουν τις ανάγκες τους, τις οποίες στη συνέχεια καλύπτουν με προϊόντα που ανακαλύπτουν. Είναι αυτοί που βλέπουν προϊόντα κι ανακαλύπτουν ανάγκες. Είναι αυτοί που πρώτα αγοράζουν ένα προϊόν και κατόπιν σκέπτονται τι να το κάνουν. Αυτοί είναι που θ' αγοράζουν με τις πιστωτικές και άρα με "δανεικά". Όμως, όταν αγοράζεις με "δανεικά" κι αγοράζεις συνέχεια αναζητώντας τις "ευκαιρίες" —και άρα τα "πτώματα"—, είναι θέμα χρόνου να πέσεις στα χέρια των "φονιάδων". Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή, πρέπει ο καταναλωτής ν' αλλάξει συμπεριφορά. Η τιμή του προϊόντος καθορίζεται από κάποια αντικειμενικά δεδομένα και άρα απαγορεύεται η υποκειμενική εκτίμηση. Τέτοια εκτίμηση γίνεται μόνον σε ιδιόμορφα προϊόντα, που η αξία τους δεν οφείλεται στη διαδικασία παραγωγής. Ένα έργο τέχνης ή μια σπάνια αντίκα, για παράδειγμα, επιτρέπουν αυτού του είδους τις εκτιμήσεις. Ένα ρούχο όμως ή ένα αυτοκίνητο όχι. Σήμερα οι καταναλωτές-μικροέμποροι δημιουργούν αταξία στην οικονομία. Όταν υπάρχει τάξη, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εμείς, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θέλουμε το δελτίο ταυτότητας του προϊόντος. Ο καταναλωτής πρέπει να γνωρίζει πόσο κοστίζει πραγματικά ένα προϊόν και να μην βασίζεται στον λόγο του ψεύτη εμπόρου. Από εκεί και πέρα να πληρώνει όσο του ζητούν και να καταγγέλλει μόνον την αισχροκέρδεια. Αυτή η καταγγελία είναι το μοναδικό και υπέρτατο δικαίωμα του καταναλωτή. Αυτό το δικαίωμα μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά δεν είναι. Μια καταγγελία περί αισχροκέρδειας εις βάρος ενός παραγωγού μπορεί να τον καταστρέψει. Το "εμπάργκο" των καταναλωτών, όταν γίνεται εις βάρος του παραγωγού —ο οποίος έχει τεράστια λειτουργικά έξοδα—, είναι καταστροφικό γι' αυτόν. Επιπλέον, μια τέτοια καταγγελία στρέφει και τους παραγωγούς όλων των κλάδων εναντίον του, γιατί η αισχροκέρδεια του παραγωγού είναι αυτή η οποία δημιουργεί τις συνθήκες ανάπτυξης του εμπορίου, που καταστρέφει τους πάντες. Οι παραγωγοί έχουν συμφέρον να καταστρέφουν εκείνους τους συναδέλφους τους, που δημιουργούν τις συνθήκες ανάπτυξης του εμπορίου. Έχουν συμφέρον να καταστρέψουν εκείνους τους παραγωγούς, που "ξεφορτώνονται" με χαμηλό κέρδος την παραγωγή τους στους εμπόρους ή σ' αυτούς που αισχροκερδούν εις βάρος του καταναλωτή, μιμούμενοι τους εμπόρους. Οι παραγωγοί έχουν συμφέρον να διατηρούν τις τιμές σ' εκείνα τα επίπεδα που τους προσφέρουν κέρδος και ταυτόχρονα δεν επιτρέπουν στους εμπόρους να μπουν "σφήνα" ανάμεσα στους ίδιους και τους καταναλωτές. Το κέρδος αυτό, όταν είναι σωστά μελετημένο, προστατεύει το σύνολο του κλάδου, εφόσον δεν αποτελεί δέλεαρ, ώστε να μπουν κι άλλοι παραγωγοί στον ίδιο κλάδο με αποτέλεσμα την υπερπαραγωγή. Το κέρδος το μελετάς από την αρχή και δεν το μειώνεις εξαιτίας του πανικού, που συνήθως προκαλεί η υπερπαραγωγή. Οι συνθήκες υπερπαραγωγής απειλούν τους παραγωγούς, γιατί είναι θέμα χρόνου να "μπουκώσει" η αγορά κι αυτοί να βρεθούν με την ακριβή παραγωγή στα "χέρια". Είναι θέμα χρόνου να προσπαθήσουν να "ξεφορτωθούν" τα προϊόντα και να δημιουργήσουν εκ νέου εμπόρους. Αυτός είναι κι ο λόγος που είναι απαραίτητο το δελτίο ταυτότητας του προϊόντος. Πάντα πρέπει να υπάρχουν τα στοιχεία, που με αντικειμενικά κριτήρια αποδεικνύουν την αισχροκέρδεια. Το θύμα της αισχροκέρδειας πρέπει να έχει πάντα τα στοιχεία που θα καταθέσει σ' αυτούς, που στη συνέχεια θ' απειλήσουν με καταστροφή τον ασυνείδητο παραγωγό. Ο αναγνώστης πρέπει ν' αντιληφθεί ότι την αισχροκέρδεια μόνον την καταγγέλλεις και ποτέ δεν προσπαθείς να την νικήσεις σε προσωπικό επίπεδο, κάνοντας "παζάρια". Το παζάρι απαγορεύεται. Ακόμα κι αν σου προσφέρουν μία μυστήρια έκπτωση, δεν πρέπει να τη δέχεσαι. Το βέβαιο είναι ότι επηρεάζεται κάποιο σκέλος της παραγωγής, το οποίο δεν πρέπει ν' απειλείται. Κάποιος θα "πληρώσει" αυτήν την έκπτωση που παίρνεις. Είτε ο εργάτης είτε ο παραγωγός. Αυτοί δεν πρέπει ν' απειλούνται κι αυτό είναι ευθύνη του καταναλωτή. Όταν απειλούνται αυτοί, δημιουργείται "καρκίνος" στην οικονομία, που αργά ή γρήγορα θα κάνει "μετάσταση" και στον κλάδο όπου εργάζεται ο ίδιος ο καταναλωτής-"έμπορος". Μόνον ο καταναλωτής μπορεί να προστατεύσει την παραγωγή και άρα τον εργάτη. Όταν αναζητά την "ευκαιρία", σπέρνει τον "θάνατο" στους εργάτες. Αν το προϊόν πουληθεί φθηνότερα απ' όσο κοστίζει, δεν θα πληρωθεί ο εργάτης. Αν το προϊόν δεν προσφέρει κέρδος στον παραγωγό —τουλάχιστον ανάλογο μ' εκείνο που αυτός θα έπαιρνε για το ίδιο ποσόν από την τράπεζα—, θα εγκαταλείψει την παραγωγή. Γιατί να βάζει τα χρήματά του στην παραγωγή, όταν δεν έχει παραπάνω κέρδος απ' ό,τι θα είχε αν τα έβαζε στην τράπεζα; Γι' αυτό είπαμε ότι το κάθε προϊόν πρέπει να έχει δελτίο ταυτότητας. Αυτό το δελτίο αποκαλύπτει την τιμή ασφάλειας για την παραγωγή κι επιπλέον αποκαλύπτει την αισχροκέρδεια όταν αυτή υπάρχει. Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Ο ψεύτης έμπορος λέει ό,τι θέλει και ο "πονηρός" δήθεν καταναλωτής τον "πιέζει". Γίνεται και ο ίδιος ψεύτης, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα του τύπου …"αλλού το βρήκα φθηνότερο". Πόσο όμως φθηνότερο; Υπάρχουν δηλαδή κάποια κορόιδα που κατασκευάζουν τα προϊόντα και κάποιοι έξυπνοι που τα "ψαρεύουν" από τη θάλασσα; Ταυτόχρονα πρέπει ν' αλλάξει και ο γενικότερος σχεδιασμός της παραγωγής. Πρέπει να μειώσουμε τους "ρυθμούς" της μόδας, ώστε οι αλλαγές να μην βρίσκουν τους παραγωγούς "φορτωμένους" με προϊόντα, τα οποία κινδυνεύουν να μείνουν αδιάθετα. Πρέπει ν' αλλάξουμε γενικά τους ρυθμούς που έχουν επιβάλλει οι έμποροι στην αγορά. Πρέπει να πάνε στο διάολο όλοι οι έμποροι αυτού του κόσμου. Όχι βέβαια ως άνθρωποι, αλλά ως παράγοντες της οικονομίας. Αν επενδύσουν στην παραγωγή, είναι κι αυτοί ευπρόσδεκτοι. Είναι μισητοί μόνον ως έμποροι. Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ ένας άνθρωπος. Το πρόβλημα είναι η ιδιότητά του. Είναι θέμα χρόνου ένας έξυπνος άνθρωπος ν' αναζητήσει το κολοσσιαίο κέρδος που του προσφέρει το εμπόριο. Οι εξυπνότεροι των ανθρώπων σήμερα ασχολούνται με το εμπόριο. Όλοι προσπαθούν σήμερα να γίνουν πλούσιοι μέσω του εμπορίου. Πάνω σ' αυτήν την αγωνία των φτωχών στηρίζονται οι πολιτικοί, που μιλούν γι' ανταγωνιστικότητα. Προτείνουν στους νέους να γίνουν έμποροι και να πουλήσουν οτιδήποτε πουλιέται. Όλοι προσπαθούν να πουλήσουν οτιδήποτε και να υπηρετήσουν τις "ανάγκες" της αγοράς. Όλοι προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν οτιδήποτε έχουν στην κατοχή τους. Κανένας δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως εργαζόμενο. Από τον φουκαρά τον δημοσιογράφο, που περιφέρει την πραμάτεια του στα κανάλια, μέχρι την "μοντέλα", που περιφέρει φωτογραφίες του κώλου της στα περιοδικά, όλοι το ίδιο κάνουν. Όλοι δημιουργούν προϊόντα, για να καλύψουν τις "αγορές". "Αγορά" για τους πρώτους είναι οι διψασμένοι για ειδήσεις τρόμου άρρωστοι, ενώ για τις δεύτερες όλοι οι δυστυχισμένοι ηδονοβλεψίες. Όλοι αυτοί είναι έμποροι, που "τρέχουν", κυνηγώντας την επιτυχία. Όλοι αυτοί προσφέρουν "σωτήρια" "φάρμακα". Αν δεν υπάρχει "αρρώστια", δεν υπάρχει "πρόβλημα�…μαζί με το "φάρμακο" θα μας δώσουν δώρο και την "αρρώστια". Τι σημαίνει όμως αυτό; Μόνοι τους όλοι αυτοί δημιουργούν τις ανάγκες, τις οποίες στη συνέχεια θα καλύψουν με τα προϊόντα που οι ίδιοι αντιπροσωπεύουν. Οτιδήποτε διαχειρίζονται —υλικό ή άυλο— προσπαθούν να το κάνουν προϊόν και να δημιουργήσουν μέσα στην κοινωνία τις κατάλληλες συνθήκες, που θα επιτρέψουν την απορρόφηση αυτού του προϊόντος. Γεμίζουν τις "αποθήκες" τους με πυροσβεστήρες και μετά βάζουν "φωτιά" στην κοινωνία για να τους πουλήσουν. Οι εξυπνότεροι και ικανότεροι απ' αυτούς θα καταφέρουν να γίνουν πλούσιοι, αλλά αυτό —όπως αντιλαμβανόμαστε— γίνεται εις βάρος της παραγωγής και των εργαζομένων. Όλοι αυτοί θα πληρωθούν από τα κέρδη των παραγωγών κι από τους μισθούς των εργατών. Βλέπουμε λοιπόν πόσο ευφυής είναι η κίνηση από πλευράς του συστήματος να βάλει όλους τους ανθρώπους να σκέπτονται σαν έμποροι. Οι φτωχοί "ονειρεύονται" να γίνουν κεφαλαιοκράτες, αξιοποιώντας την εξυπνάδα τους, ενώ οι εργαζόμενοι προσπαθούν να εξαργυρώσουν τις όποιες γνώσεις τους. Αυτό το τελευταίο είναι ό,τι χειρότερο, γιατί διχάζει τους εργαζόμενους και τους μετατρέπει σε "θηρία" που αλληλοσπαράσσονται. Αγνοούν ότι είναι εργαζόμενοι που δικαιούνται μισθό και παριστάνουν τους εμπόρους. Ο καθένας διαχειρίζεται τα πτυχία του και τα προσόντα του ως κεφάλαιο και κάνει υποκειμενικές εκτιμήσεις γύρω από τον μισθό που θα πρέπει να πάρει. Ο μισθός κατ' αυτόν τον τρόπο γίνεται εμπορικό κέρδος, που καταστρέφει τις ισορροπίες. Αυτοί που την "πληρώνουν" είναι οι εργάτες, εφόσον πάντα αυτοί θα περιορίζονται στη βάση των προσόντων που δίνει τον μισθό. Ο "πήχης" όλο και θ' ανεβαίνει, αλλά οι αναλογίες θα παραμένουν ίδιες. Ακόμα κι αν όλοι οι εργάτες γίνουν πτυχιούχοι πανεπιστημίου, τίποτε δεν θ' αλλάξει. Οι μεταπτυχιακοί θα μάχονται πλέον για τον "εμπορικό" μισθό. Βλέπουμε λοιπόν, γιατί κάποιοι καραγκιόζηδες "παραμυθιάζουν" τον φτωχό λαό με βλακείες του τύπου "ανταγωνιστικότητα", "προσόντα" και "αναβάθμιση" παιδείας. Οι "έμποροι" προσπαθούν να κάνουν τους πάντες "εμπόρους", στηριζόμενοι στο γεγονός ότι τα δόντια τους και τα νύχια τους είναι τα πλέον ισχυρά. Εμείς βέβαια δεν έχουμε πρόβλημα με τους ανθρώπους που εκτελούν το "λειτούργημα" του εμπόρου. Εμείς έχουμε πρόβλημα μόνον με τη δραστηριότητά τους. Ο κίνδυνος είναι αυτή η δραστηριότητα και άρα η ιδιότητα που λαμβάνει αυτός ο κατά τα άλλα συμπαθής άνθρωπος. Εμείς μισούμε τον έμπορο και όχι τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από αυτήν την ιδιότητα. Αυτοί οι έμποροι αισχροκερδούν, εκμεταλλευόμενοι τα επιτεύγματα του ανθρώπου. Αυτά τα επιτεύγματα, εξαιτίας των εμπόρων, αντί να "μεθούν" την ψυχή του ανθρώπου, γίνονται οι μεγαλύτεροι βασανιστές της. Οι έμποροι, εξαιτίας αυτών των επιτευγμάτων, έγιναν οι έμποροι των ψυχών των ανθρώπων? οι έμποροι των ονείρων τους, του lifestyle τους, των φοβιών τους και των ψυχώσεών τους. Αγνοήστε τους εμπόρους, που, σαν αντιπρόσωποι του καλού του όμορφου και του έξυπνου, σας λένε τι είναι καλό και τι είναι κακό. Αγνοείστε αυτούς που σας λένε πώς θα φάτε, πώς θα ντυθείτε, πώς θα κάνετε έρωτα ή πώς θα μεγαλώσετε τα παιδιά σας. Ό,τι σας ενδιαφέρει το έχουν κάνει εμπόρευμα και σας το πουλάνε. Αν μπορούσαν θα σας πουλούσαν και τον αέρα που αναπνέετε. Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, αυτοί οι έμποροι βοήθησαν την ανθρωπότητα στο μέτρο βέβαια που βοηθάει κάποιος όταν το κάνει επ' αμοιβής. Όλοι αυτοί "τράβηξαν" κάποτε την κοινωνία μπροστά. Άσχετα αν αυτό το πληρώσαμε και δεν ήταν δωρεάν, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Σήμερα όμως η κοινωνία προχώρησε "μπροστά" και τους έχει προσπεράσει. Όλοι αυτοί λειτουργούν πλέον ως τροχοπέδη κι έχουν χάσει ακόμα και το θεωρητικό δικαίωμα ύπαρξης. Είναι σε θέση, για να πουλήσουν ένα προϊόν, να δημιουργήσουν την εκκεντρικότητα που οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Μέχρι τώρα, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης, "πουλούσαν" τα πολιτισμένα υπερεθνικά πρότυπα. Σήμερα, που όλοι είμαστε πολιτισμένοι, οι έμποροι είναι σε θέση να επιβάλλουν εκ νέου τα βαρβαρικά "ethnic"-πρότυπα, θέλοντας να εξασφαλίσουν το "διαφορετικό", που είναι ακριβό. Αν "πουλάει" ο "διάβολος", αυτοί είναι σε θέση να τον κάνουν πρότυπο. Σήμερα ο άνθρωπος "στέκεται" πλέον στα πόδια του και μπορεί πλέον να κάνει τις επιλογές του με βάση τις δικές του ανάγκες και όχι βάση των επιταγών του προτεινόμενου από τους εμπόρους lifestyle. Σήμερα ο νέος έχει την προσωπικότητα να μπορεί να κάνει τα δικά του όνειρα και να μην "αγοράζει" τα όνειρα-προϊόντα των εμπόρων. Κανένας δεν έχει ανάγκη πλέον τους εμπόρους των ονείρων και τους πολιτικούς, που δήθεν θα κάνουν αυτά τα όνειρα πραγματικότητα. Στείλτε στο διάολο όσους πολιτικούς δεν υπηρετούν τα δικά σας όνειρα. Όσους πολιτικούς υπηρετούν τα όνειρα που οι ίδιοι —ανάλογα με τις οικονομικές σας δυνατότητες— σας πουλάνε. Δεν είναι λόγος να ψηφίζεις έναν πολιτικό, που, όταν είσαι εργάτης, σου πουλάει το φθηνό όνειρο της απλής κι οριακής επιβίωσης. Ψηφίζεις αυτόν που μπορεί να υπηρετήσει το ακριβό όνειρο που μόνος σου φτιάχνεις. Το "όνειρο" που περιλαμβάνει τα πάντα. Ελευθερία, δημοκρατία, έρωτα, αλλά και Ferrari και ό,τι λαχταρά η ψυχή του ανθρώπου. Είναι πλέον θέμα επιβίωσης και όχι πολυτέλεια ν' αφυπνιστούν οι λαοί. Πρέπει να δράσουν από κοινού τόσο οι κεφαλαιοκράτες της παραγωγής όσο και οι εργάτες. Οι βιομήχανοι, εκμεταλλευόμενοι την ισχύ τους και τη γνώση τους, θα πρέπει να τεθούν επικεφαλείς μιας νέας ειρηνικής και κοινωνικής επανάστασης. Πρέπει να βγάλουν από την αγορά τους "ενδιάμεσους" και ν' αφαιρέσουν την εξουσία από τους σημερινούς πολιτικούς. Ο άνθρωπος-πολίτης-εργαζόμενος-καταναλωτής θα πρέπει να βοηθήσει στον επανασχεδιασμό της οικονομίας με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Τους σημερινούς πολιτικούς πρέπει να τους στείλει στο διάολο, αφού κι αυτοί το ίδιο έχουν ήδη αποφασίσει να κάνουν μ' αυτόν. Το θέμα είναι πλέον ποιος θα προλάβει να το κάνει πρώτος.                       Παναγιώτης Τραϊανού       Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ