Κάθε πρόθεσις στην Ελληνική έχει διττή σημασία. Π.χ. το «υπέρ» έχει την σημασία του «άνω / πάνω από / πιο πολύ», καθώς και του «συμπορεύομαι / υπερασπίζομαι». Το «κατά» έχει την σημασία του «εναντίον» αλλά και αυτήν του «συμφώνως με». Αναλύοντας λοιπόν την λέξι «Αντίχριστος»,
ως «αντί» + «χριστός», οφείλουμε να διευκρινήσουμε εάν το «αντί» προσδίδει την έννοια του «αντί του χριστού», δηλαδή κάποιου που λαμβάνει την θέσι του «χριστού» ως αντι-καταστάτου, όπως φερ΄ ειπείν στην φράσι «η Ελένη ήλθε αντί της Γεωργίας» ή προσδίδει την έννοια του «αντιπάλου» ως αντι-τιθεμένου. Θα παραβλέψουμε την 1η εκδοχή όχι γιατί είναι απίθανη ή αδύνατη, καθ΄ όσον κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται από τους εμπνευστές της λέξεως, αλλά για να προχωρήσουμε στην ανάλυσίν μας. Βεβαίως, εάν ισχύει η 1η εκδοχή, τότε προκύπτει η εντυπωσιακή εξίσωσις «χριστός» = «αντίχριστος» και μας λύνεται κάθε απορία του γιατί η πάλη τους δεν τερματίζεται ποτέ. Διότι ποιό το νόημα της σωτηρίας και από ποιόν; Ο ένας χρειάζεται το άλλον για να διαιωνίζεται το άλλοθι της θρησκευτικής σωτηριολογίας και μεσσιανισμού. (Σημ. Μεσσίας = ο μεσάζων, ο μεσίτης, ο ενδιάμεσος μεταξύ «θεού» και «πιστού»)
Θεωρούμε λοιπόν ότι «χριστός» διάφορος του «αντίχριστος» και διαπιστώνουμε ότι ο «αντίχριστος» έχει πολλές λεκτικές αλλά και πλείστες εννοιολογικές εκδοχές.
Καλείται «διάβολος» εκ του «διαβάλλω» που με την σημερινή έννοια σημαίνει «συκοφαντώ» ή κακολογώ.
Καλείται και «σατανάς» εκ του εβραϊκής προελεύσεως «σατάν» που σημαίνει «αντικείμενος», εννοείται στον «θεό» τους.
Καλείται και «βεελζεβούλ» ή και «άρχων των δαιμόνων». Εδώ το ζήτημα αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Κατά μία εκδοχή η λέξις «βεελ-ζεβ-ούλ» είναι παραφθορά των λέξεων «Βάαλ – Βήλος = Κρόνος» και «Ζεύς». Ακόμη και αν αυτή η εκδοχή είναι λανθασμένη το γεγονός της ταυτίσεως του με τον «άρχοντα των δαιμόνων» ξεδιαλύνει την κατάστασι. Διότι «δαίμων» εκ του «δαήμων» = ειδήμων, γνώστης, επαϊων, είναι αυτός ο οποίος κατέχει την γνώσι. (Ως γνωστόν ο «σατανάς» εκδιώχθηκε από τον «παράδεισον» επειδή ήθελε να αφυπνίσει τους «πρωτόπλαστους» μέσω του καρπού της γνώσεως του καλού και του κακού.) Μέχρι στιγμής λοιπόν προκύπτει: «Αντίχριστος» = «σατανάς» = «αντικείμενος του θεού» = «δαίμων» = «υπερκείμενος της Γνώσεως».
Καλείται τέλος και «εωσφόρος» εκ του «έως = φως, αυγή» + «φέρω» = «ο φέρων το φως». Εωσφόρος ως γνωστόν είναι ο Αυγερινός = ο πλανήτης Αφροδίτη. Προφανώς όμως εδώ δεν πρόκειται περί του πλανήτου, πρόκειται περί του φέροντος το φως το πνευματικόν.
Η εξίσωσις μας λοιπόν τροποποιείται ως εξής: «Αντίχριστος» = «ο φέρων το πνευματικόν φως». Και τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο φορέας το πνευματικού φωτός που έπρεπε να καταπολεμηθεί ως ενάντιος, ως αντικείμενος στον «θεό του σκότους»; Υπενθυμίζουμε ότι κατά την βιβλική άποψι, ο θεός είναι αυτός έδιωξε τον Εωσφόρο από τον παράδεισο για να μην αποκαλυφθεί η ΓΝΩΣΙΣ στους ανθρώπους. Ποιος άλλος, εκείνη τουλάχιστον την εποχή όπου διαμορφώθηκε η έννοια του «σατανά», εκτός από τον Έλληνα και τον Ελληνικό τρόπο σκέψεως;
Ως δια «μαγείας» λοιπόν καταλήγουμε εις την εξ’ ίσου εντυπωσιακήν εξίσωσιν: «Αντίχριστος» = «Έλλην»!
ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .