Αυτή είναι η λύση για την ακρίβεια. Οι προτάσεις μας για την οικονομία. Πώς ρυθμίζεται μια οικονομία;

Η μεγάλη ακρίβεια σήμερα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι μισθοί εξανεμίζονται πριν ακόμα προλάβουν να φτάσουν στα σπίτια των Ελλήνων. Οι αυξήσεις πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στις τσέπες των πονηρών κερδοσκόπων, χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό σ' αυτούς που τις παίρνουν......διαβάστε την συνέχεια

  Τα πάντα ξεκινούν από τον έλεγχο της αγοράς. Όταν η αγορά είναι ανεξέλεγκτη, δεν μπορεί να ρυθμιστεί τίποτε. Η οικονομία γίνεται ένας οδοστρωτήρας και ισοπεδώνει τα πάντα. Ισοπεδώνει τις κρατικές πολιτικές, διαλύει το κοινωνικό κράτος και καταστρέφει τους εργαζόμενους. Η αισχροκέρδεια "καταπίνει" τα εισοδήματά τους και κανένας δεν είναι ευχαριστημένος. Οι αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων δεν έχουν κανένα νόημα και η κοινωνία βυθίζεται στη φτώχεια. Μια ευνομούμενη Πολιτεία όλα αυτά τα παρακολουθεί. Πρέπει και είναι υποχρεωμένη να δημιουργεί στην αγορά εκείνες τις συνθήκες, που δεν επιτρέπουν τον εκβιασμό των πολιτών από τους κερδοσκόπους. Αν αυτό ρυθμιστεί, η οικονομία λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων των πολιτών.

 Πρώτος στόχος,

περιορισμός του θηρίου της ακρίβειας.

  Η μεγάλη ακρίβεια σήμερα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι μισθοί εξανεμίζονται πριν ακόμα προλάβουν να φτάσουν στα σπίτια των Ελλήνων. Οι αυξήσεις πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στις τσέπες των πονηρών κερδοσκόπων, χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό σ' αυτούς που τις παίρνουν. Έχουμε τα ακριβότερα σούπερ μάρκετ της Ευρώπης, τη στιγμή που έχουμε τους χαμηλότερους μισθούς. Έχουμε τα ακριβότερα υποκαταστήματα όλων των πολυεθνικών αλυσίδων, τη στιγμή που στην Ευρώπη ο μεταξύ τους ανταγωνισμός λειτουργεί ευνοϊκά για καταναλωτές πολύ πιο ισχυρούς.

Το αποτέλεσμα είναι η φτώχεια και όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει  και γκρίνια, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Η ακρίβεια προκαλεί κοινωνικές συγκρούσεις, εφόσον επικρατεί το γνωστό... "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".

Οι εργαζόμενοι έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την επιβίωση. Σε έναν αγώνα, που φτάνει πολλές φορές να γίνεται αγώνας αλληλοεξόντωσης.

Ο καθένας προσπαθεί ξεχωριστά να σωθεί με ειδικές αυξήσεις και ειδικά προνόμια.

Με πρωτοστάτες της εγκληματικής αυτής αντίληψης τους δημοσίους υπαλλήλους, έχει διχαστεί ο κόσμος των εργαζομένων και πέφτει ακόμα πιο εύκολα θύμα των κερδοσκόπων της αγοράς.

Ο καθένας, που λαμβάνει "ψίχουλα" εύνοιας, γίνεται, χωρίς να υπάρχει λόγος, σύμμαχος των κερδοσκόπων.

Η κοινωνία με τον τρόπο αυτόν αποκτά μια αδράνεια, που επιτρέπει στους πονηρούς να τη λεηλατούν.

Οι "βρεγμένοι" βλέπουν τους "πνιγμένους" και νομίζουν ότι είναι πετυχημένοι.

Οι αντικειμενικά φτωχοί δημόσιοι υπάλληλοι βλέπουν τους ταλαίπωρους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και νομίζουν ότι είναι ευνοημένοι. Το γεγονός ότι μετά βίας επιβιώνουν μέσα σε στερήσεις δεν τους απασχολεί.

Βλέπουν τους υπόλοιπους να μην τα καταφέρνουν καθόλου και νομίζουν ότι έχουν ταυτόσημα συμφέροντα με το σύστημα.

Θύματα της ίδιας πολιτικής δεν αντιδρούν, απλά και μόνον επειδή μπαίνουν σε διαφορετικά "τσουβάλια".

Για να δώσει κάποιος λύση στο σημερινό πρόβλημα της ακρίβειας, θα πρέπει να γνωρίζει από πού ξεκίνησε. Θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς το ενεργοποίησε ως πρόβλημα και στη συνέχεια χάθηκε ο έλεγχος.

Την έκρηξη της ακρίβειας την προκάλεσε η τοπική αυτοδιοίκηση. Η διεφθαρμένη τοπική αυτοδιοίκηση. Η σύμφωνα με έρευνες πιο διεφθαρμένη ακόμα και από την κεντρική διοίκηση.

Τι έγινε εκεί;

Οι τοπικοί άρχοντες έκαναν μικρές κυβερνήσεις κι ανέπτυξαν τη διαπλοκή σε τοπικό επίπεδο. Όλα τα μικρολαμόγια, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν πρόσβαση στην κεντρική εξουσία, άρχισαν να περιφέρονται γύρω από τα Δημαρχεία. Αυτό το φαινόμενο σταδιακά ξέφυγε από την Αθήνα κι άρχισε να χαρακτηρίζει και την επαρχία. Τα λαμόγια της επαρχίας έγιναν μικρογραφίες των λαμογιών της πρωτεύουσας.

Αφού λεηλάτησαν τους κρατικούς και ευρωπαϊκούς πόρους, έπρεπε να βρουν τρόπο να χρηματοδοτήσουν τη διαιώνιση του σχεδιασμού τους.

Ενός σχεδιασμού, που μιμούνταν αυτόν του κράτους.

Στην κυριολεξία ανέπτυξαν ένα παράλληλο κράτος. Ένα "σκιώδες" κράτος.

Προσέλαβαν κόσμο, για ν' αποκτήσουν πολιτική δύναμη.

Δημοτικές αστυνομίες χωρίς πραγματικό ρόλο, υπαλλήλους χωρίς πραγματικό αντικείμενο.

Σκουπιδιάρηδες πιο πολλούς από τους κάδους των σκουπιδιών.

Δημιούργησαν έναν στρατό ψηφοφόρων.

Πραγματικοί Μητσοτάκηδες.

Όλα αυτά όμως έχουν έξοδα.

Οι δήμοι έπρεπε να τα καλύψουν και δεν μπορούσαν να τα απαιτήσουν από το κράτος.

Άρα έπρεπε να βρουν τη λύση.

Η λύση βρέθηκε.

Ζήτησαν και κατάφεραν να πάρουν τη διαχείριση μέρους του δημοσίου κεφαλαίου, που βρισκόταν στην περιοχή τους. Πεζοδρόμια, χώροι στάθμευσης, άλση, αμμουδιές, αρχαιολογικοί χώροι, ρέματα και φαράγγια έγιναν το κεφάλαιο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο καθένας "ξεζούμιζε" ό,τι νόμιζε ότι μπορούσε να αποφέρει κέρδος.

Σ' αυτήν τους την ανάγκη οφείλεται η έκρηξη της ακρίβειας. Γιατί; Διότι χρησιμοποίησαν το δημόσιο κεφάλαιο, που τους παραχωρήθηκε προς εκμετάλλευση, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αντί το δημόσιο κεφάλαιο να χρησιμοποιείται υπέρ των συμφερόντων των πολιτών, ώστε να τιθασεύεται η κερδοσκοπία των ιδιωτών, έγινε "οδηγός" κερδοσκοπίας.

Διαχειριζόμενη η τοπική αυτοδιοίκηση τα φιλέτα του δημοσίου κεφαλαίου, οδηγούσε την ακρίβεια και δεν την περιόριζε.

Προς χάρη δήθεν των εσόδων για τον δήμο προχώρησε σε μια υπερεκμετάλλευση του δημοσίου κεφαλαίου.

Με πλειοδοτική λογική ανάγκασε περιπτεράδες να πληρώνουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ ενοίκιο για ένα προνομιούχο πόστο. Ανάγκασε καφετεριούχους και εστιάτορες να πληρώνουν απίστευτα ποσά.

Αυτό ήταν.

Πώς θα ελέγξεις τις τιμές ύστερα απ' όλα αυτά;

Όταν ένας επαγγελματίας αναγκάζεται —για εκμετάλλευση πέντε τετραγωνικών μέτρων προνομιούχου δημοσίου κεφαλαίου— να πληρώνει ενοίκιο πολυκατοικίας, πώς θα ελεγχθεί για τις τιμές του;

Λογικό είναι να προσπαθεί να αισχροκερδεί, εφόσον δεν βγαίνει διαφορετικά.

Πόσο ενοίκιο πληρώνει το περίπτερο απέναντι από την Ακρόπολη; Πόσο ενοίκιο πληρώνει η καντίνα στον Λυκαβηττό;

Μάθαμε και δεν το πιστεύαμε ότι ο κουλουράς της Ομόνοιας πληρώνει δέκα χιλιάδες ευρώ ενοίκιο στον Δήμο της Αθήνας;

Αυτοί σέρνουν τον χορό της ακρίβειας, γιατί δεν μπορούν ν' ανταπεξέλθουν διαφορετικά. Αυτοί στη συνέχεια "ανεβάζουν" και τους υπόλοιπους ιδιώτες.

Το αποτέλεσμα;

Ο ένας παρασέρνει τον άλλο. Το ένα λίτρο νερό πιο ακριβό από το ένα λίτρο γάλα.

Τα ίδια γίνονται και στην επαρχία. Έτσι ξαφνικά η επαρχία των ανέργων, των φτωχών αγροτών και της υπανάπτυξης έγινε ακριβή ίσα με το Κολωνάκι. Χωρίς να γίνει καμία επενδυτική δραστηριότητα, πόλεις που αργοπεθαίνουν έγιναν πανάκριβες. Με κόστος ζωής Αθηνών προσπαθούν να επιβιώσουν οι επαρχιώτες. Εκ των δεδομένων όμως αυτό σημαίνει ότι αυτά τα οποία παράγουν θα πρέπει να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Τίποτε δεν είναι φτηνό πλέον, γιατί η ζωή έγινε εξίσου ακριβή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας.

Πώς θα δώσει φτηνό μέλι ένας επαρχιώτης παραγωγός, όταν πληρώνει στο χωριό του δύο ευρώ για να πιει έναν καφέ;

Πώς θα φτάσει φτηνό το μαρούλι στην πρωτεύουσα, όταν ο παραγωγός του —για να ζήσει— ψωνίζει από την ίδια αλυσίδα σούπερ μάρκετ που ψωνίζει και ο Αθηναίος;

Όταν ο δήμαρχός του αντιλαμβάνεται τον δήμο του σαν προέκταση της Κηφισιάς;

Ο ένας περιμένει τον άλλο για να τον λεηλατήσει. Εκεί καταντήσαμε.

Από τη στιγμή που γνωρίζεις το αίτιο της έκρηξης της ακρίβειας, είναι εύκολο να την περιορίσεις. Το δημόσιο κεφάλαιο, όταν δίνεται σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση, θα πρέπει να έχει έναν στρατηγικό στόχο. Μέσα στα πλαίσια αυτού του στόχου είναι να έχει ένα λογικό τίμημα, όταν παραχωρείται προς εκμετάλλευση. Γιατί; Για να μπορεί το κράτος να επιβάλει τιμές σ' αυτόν που του το παραχωρεί. Για να τον κάνει "οδηγό" φτήνιας και όχι το αντίθετο. Όταν ελέγχεις άμεσα τον προνομιούχο εστιάτορα κάτω από την Ακρόπολη, ελέγχεις έμμεσα και όλους τους υπολοίπους.

Έτσι χρησιμοποιείται το δημόσιο κεφάλαιο. Χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο, ώστε να λειτουργεί περιοριστικά για την αισχροκέρδεια του ιδιωτικού τομέα. Είτε μιλάμε για ένα πρατήριο καυσίμων των ΕΛΠΕ είτε για ένα περίπτερο απέναντι από τους καταρράκτες της Έδεσσας, η λογική του δημοσίου κεφαλαίου είναι η ίδια.

Να περιορίσει τα περιθώρια της αισχροκέρδειας.

Να μην επιτρέπει στους ιδιώτες να εκβιάζουν τους πολίτες.

Να μην τους κρατούν ομήρους των αναγκών τους.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ζωτικής σημασίας για μια δημοκρατία να υπάρχει δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό το κεφάλαιο δεν έχει σχέση με την απόδοσή του σε κέρδη. Δεν υπάρχει αυτό το κεφάλαιο για να μετατρέπει το κράτος σε επιχειρηματία. Δεν έχει ανάγκη η κοινωνία τα κρατικά έσοδα από τέτοιου είδους δραστηριότητες. Αυτό το κεφάλαιο υπάρχει, για να μην επιτρέπει τον εκβιασμό του λαού από τους ιδιώτες. Δεν "νοθεύει" τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, αλλά αντίθετα τη διατηρεί υγιή. Γιατί; Διότι αφήνει χώρο για την ελεύθερη οικονομία, χωρίς να επιτρέπει την αισχροκέρδεια.

Η φυσική "πλαδαρότητα" στη λειτουργία του δημοσίου κεφαλαίου ισοσκελίζει την έλλειψη κερδοσκοπικού προσανατολισμού. Αυτά τα οποία κάποιος ιδιώτης θα τα αναζητούσε ως κέρδος, το δημόσιο τα χάνει σε δυσλειτουργίες. Στο σημείο αυτό υπάρχει χώρος για την ιδιωτική δραστηριότητα. Αυτά τα "ξύγκια" διεκδικεί ο ιδιωτικός τομέας και αυτά του είναι αρκετά. Αισχροκέρδεια όμως δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί το κράτος θέτει τα όρια της αγοράς με τη δική του παρουσία στην αγορά. Μια σχετικά "κακή" επιχείρηση, που μπορεί και επιβιώνει είναι αυτή που θέτει τα όρια. Όταν αυτή η "κακή" επιχείρηση, παρ' όλη τη δυσλειτουργία της έχει όρια εμφάνισης κέρδους, ευνόητο είναι ότι οι ιδιώτες μέσα σ' αυτά τα μεγάλα περιθώρια μπορούν να επιβιώσουν επιτυχώς και η κοινωνία να μην εκβιάζεται.

Η αγορά των καυσίμων είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Είναι σημαντική αγορά, γιατί τα καύσιμα είναι ζωτικής σημασίας αγαθά για το κοινωνικό σύνολο. Επιτρέπουν τον εκβιασμό του. Ευνοούν την έκρηξη της ακρίβειας. Άρα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει κρατική παρουσία στην αγορά. Με την παθογένεια που χαρακτηρίζει το κρατικό κεφάλαιο, είναι βέβαιον ότι δεν μπορεί να είναι απόλυτα ανταγωνιστικό απέναντι στις ιδιωτικές εταιρείες. Αυτή όμως η παθογένεια θέτει κάποια όρια. Όρια, τα οποία μπορεί ν' "αντέξει" η αγορά, αλλά και τα οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει ο ανταγωνισμός. Σε υγιείς συνθήκες ο ιδιωτικός ανταγωνισμός έχει πλεονέκτημα έναντι των κρατικών επιχειρήσεων, αλλά, αν τολμήσει να ξεπεράσει τα όρια που θέτουν οι επιχειρήσεις αυτές, καταστρέφεται. Ένα κρατικό πρατήριο βενζίνης ανά πόλη είναι αρκετό για να υπάρχουν όρια. Όταν το "πλαδαρό" δημόσιο κεφάλαιο βρει τα όρια που του επιτρέπουν κερδοφορία, τότε αυτά τα όρια ισχύουν για όλους.

Παρέμβαση δηλαδή στην ιδιωτική οικονομία δεν υπάρχει εξαιτίας της κρατικής παρουσίας. Η κρατική παρουσία ορίζει το ακριβό "ταβάνι" της αγοράς. Οι ιδιώτες, υποτίθεται για λόγους συναγωνισμού, έχουν την αντίθετη φορά. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους και δεν τους αφορά το μη ανταγωνιστικό κρατικό "ταβάνι". Η κρατική επιχείρηση δεν επηρεάζει την ιδιωτική οικονομία, γιατί απλούστατα δεν μπορεί ν' ανταγωνιστεί τους ιδιώτες. Η παρουσία της είναι πολύτιμη, γιατί απλά δεν επιτρέπει στους ιδιώτες ν' αλλάξουν φορά. Δεν τους επιτρέπει να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να πάνε προς την αισχροκέρδεια. Δεν τους επιτρέπει να δημιουργήσουν καρτέλ και να εκβιάζουν την κοινωνία. Γι' αυτόν τον λόγο η κρατική παρουσία διατηρεί την αγορά υγιή.

Τα πράγματα δηλαδή είναι πολύ απλά στην εφαρμογή τους. Όταν η Πολιτεία θέλει να προστατεύσει τους πολίτες, μπορεί να το κάνει μέσα σε μια στιγμή. Αυτή είναι που διαθέτει το προνομιακό κεφάλαιο. Αυτή διαθέτει εκείνο το κεφάλαιο, που μπορεί να περιορίσει την ασυδοσία των ιδιωτών κερδοσκόπων. Δεν χρειάζονται ούτε πρόστιμα ούτε κυνηγητό με τους ιδιώτες. Αυτά είναι για το "φαίνεσθαι". Για να βγουν οι δημαγωγοί πολιτικοί και να δίνουν παραστάσεις μπροστά στις κάμερες. Για να "πολεμούν" στις λαϊκές τα συμφέροντα, χωρίς να τα θίγουν. Για να βρίζουν τα καρτέλ, που είναι οι μεγάλοι χορηγοί των κομμάτων τους. Για να ρίχνουν πρόστιμα, που δεν πληρώνονται ποτέ.

Η λύση για τον έλεγχο της ακρίβειας είναι μόνον το δημόσιο κεφάλαιο. Αισχροκέρδεια λέει στην αγορά καυσίμων. Θα "πέσουν" πρόστιμα. Γιατί να κυνηγιόμαστε; Πού είναι τα πρατήρια των ΕΛΠΕ και της ΕΚΟ; Τα πρατήρια του ελληνικού λαού. Ας βάλουν αυτά τα πρατήρια τη βενζίνη στα 90 λεπτά και μετά ας πάνε οι ιδιώτες να κόψουν τον λαιμό τους. Νοθευμένη βενζίνη λέει στην αγορά από ασυνείδητους ιδιώτες. Γιατί να βάζουμε χιλιάδες υπαλλήλους να τρέχουν στα βενζινάδικα για ελέγχους; Πού είναι τα κρατικά πρατήρια, που δεν έχουν λόγους να νοθεύουν τη βενζίνη; Οι κόσμος με τις προτιμήσεις του βάζει "λουκέτο" στα βενζινάδικα των ασυνείδητων και όχι οι υπάλληλοι με τα πρόστιμα.

Τα ίδια μπορούν να γίνουν παντού. Φτάσαμε στο σημείο σε έναν λαό, που εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα, να του ζητάνε το μεροκάματό του για ένα πιάτο φαγητό. Ένα ζώο το λυπάσαι να το βάλεις να δουλεύει όλη μέρα για ένα πιάτο φαγητό. Είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει στους ανθρώπους; Πού είναι τα προνομιακά εστιατόρια, που βρίσκονται πάνω στο δημόσιο κεφάλαιο; Τα εστιατόρια, που βρίσκονται απέναντι από την Ακρόπολη, δίπλα στη θάλασσα ή μέσα στα άλση; Τα εστιατόρια, τα οποία με ένα λογικό ενοίκιο μπορούν να καθηλώσουν τις τιμές στα πραγματικά επίπεδα της ελληνικής οικονομίας; Τα εστιατόρια, που μπορούν να περιοριστούν στην τιμολογιακή τους πολιτική;

Απλά πράγματα. Δίνεις με λογικό ενοίκιο αυτά τα προνομιακά εστιατόρια σε ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν και να ζήσουν με την εργασία τους και όχι σε ανθρώπους που με διαπλοκές θέλουν να γίνουν πλούσιοι από την αισχροκέρδεια, που τους επιτρέπει η ποιότητα του δημοσίου κεφαλαίου. Δίνεις με κοινωνικά κριτήρια την ευκαιρία σε κάποιους λίγους να δουλέψουν, για να εξυπηρετηθούν οι πολλοί. Από εκεί και πέρα ορίζεις μέγιστες τιμές. Χαμηλό ενοίκιο, χαμηλές τιμές. Δεν είναι δυνατόν ένας λαός, που εργάζεται για εξακόσια ευρώ, να παρακολουθήσει τις σημερινές τιμές. Τον κλείνεις σπίτι του, και τον κάνεις δυστυχισμένο. Τον καθηλώνεις στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση και τον κάνεις "ηδονοβλεψία" των ζωών των άλλων. Τον βάζεις να βλέπει τους "άρρωστους", για να αισθάνεται "υγιής".

Η φτήνια δίνει αξία στον μισθό του και αυτό κάνει τον εργαζόμενο λαό χαρούμενο. Η φτήνια είναι εύκολο να επιτευχθεί, όταν οι κυβερνήσεις δεν εξυπηρετούν τα καρτέλ. Μπορεί να ορίσει η Πολιτεία μέγιστες τιμές στα εστιατόρια, στα οποία μπορεί να έχει λόγο ως "συνέταιρος-συνιδιοκτήτης", χωρίς να παρεμβαίνει στην ελεύθερη οικονομία. Δικαίωμά της είναι να μην "ξεζουμίζει" το κεφάλαιό της και άρα να έχει λόγο ως "συνέταιρος". Να έχει λόγο στα εστιατόρια της παραλιακής, της Ακρόπολης, του ΜΕΤΣ, του Λυκαβηττού, του άλσους του Παπάγου κλπ.. Ποτέ και για κανέναν λόγο ένα πιάτο φαγητού χωρίς κρέας πάνω από ενάμιση ευρώ. Με κρέας δύο. Ποτέ και καμία σαλάτα πάνω από ενάμιση ευρώ. Ας είναι εποχής. Όποιος θέλει κάτι πιο εξεζητημένο ή εξωτικό να πηγαίνει αλλού.

Όταν αυτές τις τιμές τις έχουν τα προνομιακά εστιατόρια του δημοσίου κεφαλαίου, ποιος θα ανατρέψει την εικόνα της αγοράς; Αυτός ο οποίος έχει το κουτούκι στην Κυψέλη; Αυτός ο οποίος έχει τη "χάι" κουζίνα σε κάποιον μίζερο ακάλυπτο του Κολωνακίου; Όταν αυτά τα προνομιακά εστιατόρια έχουν αυτές τις τιμές, ευνόητο είναι ότι δημιουργούν εξελίξεις. Συμπιέζουν τις τιμές τους, αλλά συμπιέζουν και τις απαιτήσεις των προμηθευτών τους. Αυτό μεταφέρεται σε όλη την αγορά. Σήμερα αυτοί οι προμηθευτές σέρνουν έναν "χορό" ακρίβειας, που εξουθενώνει τους Έλληνες. Λογικό όμως είναι να τον "σέρνουν". Όταν κάποιος βγάζει από μια σαλάτα δεκαπέντε ευρώ, λογικό είναι να του ζητήσει το ανάλογο μερίδιο αυτός που τον προμηθεύει. Όταν η σαλάτα κοστίζει ίσα με ένα μεροκάματο, φυσικό είναι να μεταφέρουν το μαρούλι μέσα σε "χρηματοκιβώτια". Αυτός ο "executive" προμηθευτής κάνει πανάκριβη και τη λαϊκή. Έτσι προκαλείται το κύμα της ακρίβειας.

Ο ένας παρασέρνει τον άλλο. Ο αισχροκερδής εστιάτορας ταλαιπωρεί τον πολίτη. Αυτός όμως είναι ορατός για την αισχροκέρδειά του και πέφτει και ο ίδιος θύμα αισχροκέρδειας. Οι προμηθευτές του τον ταλαιπωρούν. Το ίδιο τον ταλαιπωρούν και οι ιδιοκτήτες του ακινήτου που νοικιάζει. Ξαφνικά μια αρνητική κατάσταση "δένει" και γίνεται ανίκητη. Όλοι αισχροκερδούν εις βάρος του πολίτη, χωρίς στην πραγματικότητα να κερδίζουν τίποτε παραπάνω, εφόσον αποκτούν "συνέταιρους" σε όλα τα επίπεδα αισχροκέρδειας. Στην πραγματικότητα όλοι δουλεύουν για τα παράσιτα, που παριστάνουν τους ιδιοκτήτες επαγγελματικής στέγης. Παράσιτα, που δεν εργάζονται και μόνον εισπράττουν.

Σ' αυτό το σημείο ευθύνεται η Πολιτεία. Όταν αυτή ως ιδιοκτήτης ακινήτου αισχροκερδεί, νομιμοποιεί όλους τους ιδιώτες "συναδέρφους" της. Αυτοί είναι το πρόβλημα με επικεφαλής την Πολιτεία. Από μια "τρύπα" προσπαθούν να γίνουν πλούσιοι. Από ένα ημιυπόγειο προσπαθούν να ζήσουν ολόκληρες οικογένειες. Άλλοι εργάζονται, για να "κονομάνε" αυτοί. Καταληστεύεται ο κόσμος, για να μπορέσουν οι επαγγελματίες να πληρώσουν τα ενοίκιά τους. Όλα αυτά μπορούν να ελεγχθούν με μια φιλολαϊκή πολιτική της Πολιτείας. "Ρίχνει" τα ενοίκιά της η Πολιτεία ως μεγαλοϊδιοκτήτης ακινήτων και αυτομάτως πέφτουν όλες οι τιμές.

Τα ίδια μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς. Σε όλους τους τομείς όπου αισχροκερδεί η Πολιτεία και οδηγεί την αισχροκέρδεια. Στα κυλικεία των Νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων, Λιμανιών, Σιδηροδρομικών Σταθμών αλλά και στις παραλίες. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνει ο Έλληνας ένα ολόκληρο μεροκάματο για ξαπλώστρα και ομπρέλα σε μια δημόσια παραλία. Δώσε την παραλία με ένα συμβολικό τίμημα σε κάποιον πολύτεκνο ή άνεργο να βγάλει ένα μεροκάματο και μην "τραβάς" επιχειρηματίες πάνω στην άμμο. Μην βάζεις θηρία να "χτυπιούνται" μεταξύ τους, γιατί, όταν στον βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν οι βάτραχοι.

Οι επιχειρηματίες είναι χρήσιμοι όταν φτιάχνουν εργοστάσια και όχι όταν νοικιάζουν ξαπλώστρες. Ποτά, καφέδες κλπ. μπορούν να περιοριστούν στα επίπεδα τιμών που ευνοούν τους Έλληνες πολίτες και καταναλωτές. Γι' αυτό υπάρχουν τα κρατικά Ξενία, τα κρατικά πρατήρια βενζίνης κλπ.. Για να κρατούν τις ισορροπίες στην αγορά. Δεν υπάρχουν για να βγάζει κέρδος το κράτος. Υπάρχουν, για να μην βγάζουν ανεξέλεγκτο κέρδος οι ιδιώτες. Αυτά είναι "εργαλεία", για να παράγει πολιτική το κράτος. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να ελέγχει τίποτε. Αυτά όλα τα πολύτιμα "εργαλεία" έχουν παραδοθεί σε ιδιώτες. Αυτά όλα πλέον έχουν παραδοθεί σε ιδιώτες. Αν αλλάξει η πολιτική του κράτους, τα πάντα ελέγχονται στα επίπεδα που ευνοούν τον λαό. Μέσα σε λίγες ώρες γίνονται όλα αυτά. Τώρα οι Έλληνες δεν μπορούν να βγουν έξω από το σπίτι τους, γιατί δεν μπορούν ν' αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι. Πώς θα το αγοράσεις, όταν αυτός ο οποίος το πουλάει πρέπει να πληρώσει ενοίκιο στον Δήμο της τάξεως των δέκα χιλιάδων ευρώ;

Όλα αυτά προκαλούνται από την εγκληματική πολιτική της Πολιτείας. Από την εγκληματική πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων. Αυτά τα κόμματα, για να εξυπηρετηθούν, εξυπηρέτησαν τους "έχοντες" αυτής της κοινωνίας. Παρέδωσαν τους πάντες στην αισχροκέρδεια των μεγαλοϊδιοκτητών ακινήτων. Τα προνομιακά τα έκαναν προσβάσιμα μόνον για τους πλούσιους και παρέδωσαν τους φτωχούς στην αισχροκέρδεια των ημιυπόγειων. Με δικαιολογία τα έσοδα από το δημόσιο κεφάλαιο στην πραγματικότητα έδωσαν τη δυνατότητα στους ιδιώτες ιδιοκτήτες να αισχροκερδούν. Αν "πανηγυρίζει" ο Δήμος της Αθήνας μια φορά, όταν αποδίδει "χρυσάφι" ο διαγωνισμός για την καντίνα του Λυκαβηττού, τότε πανηγυρίζουν δέκα όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων γύρω από αυτήν την καντίνα. Αυτό είναι το κόλπο. Γι' αυτό όλοι αυτοί οι μεγαλοϊδιοκτήτες είναι μεγάλοι χορηγοί και "φαν" του δικομματισμού.

Όλα αυτά έχουν μεθοδευτεί "άνωθεν". Γιατί; Γιατί οι ξένοι ιμπεριαλιστές ήθελαν να "φάνε" το δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό όμως δεν μπορούσαν να το κάνουν απευθείας, γιατί θα γινόταν επανάσταση. Για να αποφύγουν την αντίδραση, μεθόδευσαν την κατάσταση. Τι έκαναν; Ιδιωτικοποίησαν το κράτος. Για να ιδιωτικοποιήσουν το κεφάλαιο που τους ενδιέφερε, έβαλαν τα κόμματα και ιδιωτικοποίησαν τα πάντα. Για να "φάνε" τη ΔΕΗ, άφησαν κάποιους άλλους να "φάνε" κάποιες παραλίες και κάποια πεζοδρόμια. Καταστρέψανε την παραγωγή και για να μην έρθουν σε σύγκρουση με αυτούς που έθιγαν, τους "οδήγησαν" στο δημόσιο κεφάλαιο.

Γι' αυτόν τον λόγο υπήρχε η μεθόδευση. Η κεντρική διοίκηση άφησε την τοπική αυτοδιοίκηση να "ξεζουμίζει" άλση και παραλίες, για ν' αποκτήσει το άλλοθι να επιτρέψει στις ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ να "ξεζουμίζουν" τον ελληνικό λαό. Η κεντρική διοίκηση, για ν' αντέξει στην αντίδραση του κόσμου, ήθελε συνενόχους και γι' αυτό επέτρεψε στην τοπική αυτοδιοίκηση να ασκεί αυτήν την εγκληματική πολιτική. Από εκεί και πέρα την μοίρασαν την "πίτα". Ο "εκλεκτός" της τοπικής αυτοδιοίκησης θα "έτρωγε" την παραλία, ενώ ο "εκλεκτός" της κυβέρνησης θα "έτρωγε" την Αττική Οδό. Ο "εκλεκτός" της τοπικής αυτοδιοίκησης θα "έτρωγε" ένα νοσοκομειακό κυλικείο, ενώ ο εκλεκτός της κυβέρνησης θα "έτρωγε" μια ΔΕΚΟ. Με τον τρόπο αυτόν κρατικές τράπεζες, διυλιστήρια, αεροδρόμια κλπ. "πήγαν" χωρίς αντιδράσεις σε ιδιωτικά χέρια.

Αυτό ήταν το μέγα έγκλημα του δικομματισμού. Συγκέντρωσε όλη τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα γύρω από το δημόσιο κεφάλαιο. Έκλεισε τις μεγάλες παραγωγικές επιχειρήσεις και "αποζημίωσε" τους επιχειρηματίες με δημόσιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο, το οποίο, είτε με τη δύναμή του είτε με τη μοναδικότητά του, επιτρέπει τον εκβιασμό της κοινωνίας. Επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν δημόσιες ανάγκες και οι οποίες απέκτησαν τερατώδεις διαστάσεις εξαιτίας του δημόσιου χαρακτήρα τους, παραδόθηκαν στους διαπλεκόμενους. Μονοπώλια, που ήταν ακίνδυνα μόνον και μόνον επειδή ήταν κρατικά, παραδόθηκαν στους εκβιαστές της ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά προς χάρη δήθεν της ελεύθερης οικονομίας. Αυτά όλα ήταν προμελετημένα εγκλήματα. Γνώριζαν οι κρατούντες ότι ακόμα και μία μετοχή από τις ΔΕΚΟ να δοθεί σε ιδιώτες, αναγκαστικά θα πρέπει ν' αλλάξουν τον προσανατολισμό τους. Από επιχειρήσεις με κοινωνικό προσανατολισμό θα γίνουν κερδοσκοπικές.

Πόσο όμως μπορεί ν' αντέξει μια κοινωνία την κερδοσκοπία σε αγαθά απαραίτητα για την επιβίωσή της; Πόσο μπορεί ν' αντέξει μια κοινωνία την κερδοσκοπία γιγάντων τύπου ΟΤΕ ή ΔΕΗ; Ο κόπος δεκαετιών εκατομμυρίων Ελλήνων έγινε χωρίς καμία αντίδραση περιουσία των διαπλεκομένων και των ξένων, που βρίσκονται πίσω από αυτούς. Γι' αυτόν τον λόγο η κεντρική διοίκηση άφησε τους δήμαρχους να "ξεζουμίζουν" τα πεζοδρόμια. Για να μπορούν διαπλεκόμενοι "κολλητοί" της να "ξεζουμίζουν" τις θηριώδεις ΔΕΚΟ, που εξυπηρετούν τις δημόσιες ανάγκες. Για να μπορούν κομματικά στελέχη τής πλάκας να παριστάνουν τους πετυχημένους μάνατζερ και να δίνουν μπόνους εκατομμυρίων ευρώ στους εαυτούς τους. Σοβαροί μάνατζερ, που διαχειρίζονται "επιτυχώς" μονοπώλια υπέρ των συμφερόντων συγκεκριμένων διαπλεκομένων.

Γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι για ατυχείς εξελίξεις. Γνώριζαν τα κόμματα τι θα ακολουθούσε. Γνώριζαν τα κόμματα ότι θα κατέστρεφαν τον κόσμο. Ήθελαν όμως να εξυπηρετήσουν τα "αφεντικά" τους και δεν υπολόγισαν το κόσμο. Τον κατέστρεψαν. Γιατί; Διότι οι Έλληνες δεν πέφτουν μόνον θύματα της αισχροκέρδειας της αγοράς. Δεν πέφτουν μόνον θύματα του εκβιασμού των μεγάλων ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ. Οι Έλληνες καταστρέφονται, γιατί πληρώνουν τα έξοδα ενός "διπλού" κράτους. Πληρώνουν διπλούς φόρους για ν' "απολαμβάνουν" το τίποτε από δύο διαφορετικά κέντρα εξουσίας. Μέχρι τώρα τους "δούλευε" το κηφηναριό της Αθήνας και τώρα τους "δουλεύει" και το κηφηναριό της "πλατείας" του χωριού τους. Mercedes και οδηγό απέκτησε και ο δήμαρχος της Κάτω Μαγουλίτσας. Με μια θητεία πλούσιοι από μίζες και προμήθειες. Με δύο θητείες σύνταξη. Ο λογαριασμός στο κορόιδο.

Αυτή είναι η λύση για την ακρίβεια. Λύση δεν είναι μια "εικονική" αύξηση του μισθού του εργαζόμενου, η οποία θα πάει κατ’ ευθείαν στις τσέπες των κερδοσκόπων. Λύση δεν είναι ο δήθεν "ανταγωνισμός", που ευαγγελίζονται οι φιλελεύθεροι νεοταξίτες. Λύση δεν είναι οι εκτός οικονομικής πραγματικότητας απαιτήσεις του ΚΚΕ. Λύση είναι ο έλεγχος της αισχροκέρδειας. Μόνον έτσι θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι ν' απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους. Μόνον έτσι θα μπορέσουν οι συνταξιούχοι να έχουν μια υψηλή ποιότητα ζωής στον χρόνο που δεν μπορούν να είναι παραγωγικοί και πρέπει να ζήσουν με τις συντάξεις τους.

                                                                                    του Παναγιώτη Τραϊανού 
                                                                                      απο το site www.eamb.gr