Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αυτός ο απλός νόμος είναι που κάνει την εξουσία της δικαιοσύνης πανίσχυρη και της διασφαλίζει την ανεξαρτησία της. Γιατί; Γιατί απλούστατα της δίνει το δικαίωμα να κρίνει το σύνολο των νόμων με το "μέτρο" του Συντάγματος. Γιατί της δίνει το δικαίωμα να "αντινομοθετεί", όταν αυτοί οι οποίοι νομοθετούν είναι παράνομοι, είτε λόγω βλακείας είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω διαφθοράς. Της δίνει το δικαίωμα να κρίνει τις άλλες δύο εξουσίες. Τις εξουσίες, οι οποίες είναι πιθανόν να παραβούν το Σύνταγμα. Τις εξουσίες, που, πάνω στην αγωνία των διαχειριστών τους να παραμείνουν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, δεν θα διστάσουν να εξυπηρετήσουν πολυποίκιλα έκνομα συμφέροντα.
Αυτή είναι η ιδιομορφία της δικαστικής εξουσίας. Η εξουσία αυτή δεν κυβερνάει τον λαό. Προστατεύει τον λαό από κακούς κυβερνήτες. Αυτός ο οποίος κυβερνάει αποφασίζει προς τα πού θα "πάμε". Αυτός όμως ο οποίος μας προστατεύει αποφασίζει πού δεν μπορούμε να "πάμε", γιατί απλούστατα δεν πρέπει. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου τυπικό το θέμα της ορκωμοσίας της ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας. Όταν ορκίζεσαι δίνεις λογαριασμό μόνον στον λαό με βάση την πίστη σου στο Σύνταγμα. Όταν προάγεσαι δίνεις λογαριασμό μόνον στον εκάστοτε υπουργό δικαιοσύνης που σε επιλέγει.
Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό ήταν παντελώς "σάπιο". Τα δύο μεγάλα ιδιόκτητα κόμματα κατάφεραν και με τη μόνιμη επαφή τους με την εκτελεστική εξουσία μπόρεσαν και έλεγξαν τα πάντα. Έλεγξαν τη νομοθετική εξουσία και στη συνέχεια έλεγξαν τη δικαστική εξουσία. Στην κυριολεξία τρεις οικογένειες μονοπωλούν τα πάντα. Μπόρεσαν κι εξυπηρέτησαν το σύνολο των συμφερόντων που είχαν "υποχρέωση" να εξυπηρετήσουν. "Εξυπηρέτησαν" τους ιμπεριαλιστές, που ήταν τα "αφεντικά" τους. "Εξυπηρέτησαν" τους χορηγούς, που ήταν οι ευεργέτες τους. "Εξυπηρέτησαν" και τα οικογενειακά τους συμφέροντα. Τρεις οικογένειες όλες κι όλες. Τρεις οικογένειες και κάποιοι λίγοι "δορυφόροι" τους. Οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες. Οι διορισμένοι λακέδες των Αμερικανών, που μετατρέπουν σε λακέδες όχι μόνον τους βουλευτές και τους δικαστές, αλλά και τον υπόλοιπο λαό.
Αυτές οι οικογένειες έγιναν ελέω ΗΠΑ οι κυρίαρχοι πολιτικοί παράγοντες της χώρας. Αυτοί μονοπωλούν το δικαίωμα στη διεκδίκηση της εκτελεστικής εξουσίας. Με μέσον αυτούς οι Αμερικανοί ελέγχουν όχι μόνον την κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση κυβερνάει με "ραβασάκια" των Αμερικανών και η αντιπολίτευση "εμφανίζεται" μόνον όταν το αντιπολιτευτικό της "έργο" δεν θίγει τις βασικές στρατηγικές των ιμπεριαλιστών. Η κυβέρνηση ελέγχει τη βουλή και η αντιπολίτευση περιορίζει τις αντιδράσεις της μόνον όταν δεν ενοχλεί τους Αμερικανούς. Γιατί; Γιατί τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση βρίσκονται υπό την εξουσία αυτών των οικογενειών.
Από εδώ ξεκινάει ο πρώτος "κόμπος", που συνδέει μόνιμα αυτές τις συγκεκριμένες οικογένειες με την εκτελεστική εξουσία η οποία ελέγχει τα πάντα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Δημιούργησαν έναν τρομερό "γόρδιο δεσμό", που συνδέει φυσικά πρόσωπα με τις κρατικές εξουσίες. Έναν δεσμό, που συνδέει τους ιδιοκτήτες των κομμάτων με την εκτελεστική εξουσία και από εκεί και πέρα με όλες τις υπόλοιπες. Ένα άθροισμα "κόμπων" ενώνει αυτά που το Σύνταγμα προβλέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα. Ο πρώτος "κόμπος" συνδέει αυτές τις οικογένειες με την εκτελεστική εξουσία και ο δεύτερος συνδέει την εκτελεστική εξουσία με τις άλλες δύο εξουσίες. Το αποτέλεσμα είναι μερικές οικογένειες ιδιωτών να ελέγχουν το σύνολο των εξουσιών.
Θα εξετάσουμε την περίπτωση του από πολλούς καταγγελθέντος "τρομονόμου", για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς λειτουργούν τα πράγματα στη "Μπανανία". Η εκτελεστική εξουσία πήρε από τους ιμπεριαλιστές υπό μορφή "ραβασακίου" έτοιμο τον "τρομονόμο". Έναν νόμο προφανώς αντισυνταγματικό. Με την κομματική της δύναμη μπόρεσε να επιβάλει την επιλογή της στη νομοθετική εξουσία. Μπορεί να εκβιάζει τους βουλευτές και άρα μπορούσε να τον περάσει από τη βουλή. Είτε στο όνομα της ιδεολογίας είτε στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας είτε εξαιτίας ενός κοινού εκβιασμού, είναι εύκολο να ελεγχθεί το σώμα των βουλευτών.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν απλά. Το "ραβασάκι" θα περνούσε από τη βουλή και θα παραδιδόταν στο σύστημα δικαιοσύνης. Ο υπουργός δικαιοσύνης ήταν εκείνος ο οποίος προφανώς ανέλαβε να ελέγξει το σύστημα δικαιοσύνης, προκειμένου αυτό να μην αντιδράσει απέναντι στο νομοθετικό αυτό "έκτρωμα". Σε περίπτωση που θα υπήρχε αντίδραση, θα ξεκινούσε τη διαδικασία των προαγωγών και των συνταξιοδοτήσεων. Αυτό γίνεται πάντα. Όποιος φιλόδοξος δικαστικός "πλειοδοτήσει" σε πίστη απέναντι στον υπουργό, θα "προαχθεί". Όποιος διατυπώσει αντιρρήσεις, θα συνταξιοδοτηθεί. Από τη στιγμή που θα περάσει ο κάθε "τρομονόμος" τα "φίλτρα" της ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας, θα παραδοθεί στους κοινούς δικαστές για να δικάσουν. Στους δικαστές, που από το Σύνταγμα έχουν το δικαίωμα ν' αμφισβητήσουν την επιλογή της ηγεσίας τους και ν' αρνηθούν να εφαρμόσουν τον αντισυνταγματικό νόμο.
Αυτός είναι και ο λόγος που είδαμε την εξουσία να αγωνιά στην περίπτωση της δίκης της 17 Νοέμβρη. Αυτός είναι και ο λόγος που είδαμε την εξουσία να εξαπολύει κύμα τρομοκρατίας στο δικαστικό σώμα και να παραπληροφορεί τον λαό. Το έκανε, γιατί κινδυνεύει να καταστραφεί εξαιτίας αυτής της δίκης. Θα πρέπει να δικάσει πολίτες, που εξαπέλυσαν τρομοκρατία εναντίον της διαφθοράς. Επειδή ακριβώς δεν θέλει να δικάσει την πραγματική ουσία της υπόθεσης, προσπαθεί να μετατρέψει ένα πολιτικό έγκλημα σε κοινό έγκλημα. Επειδή όμως οι νόμοι είναι σαφείς στην περίπτωση αυτήν, είχε ανάγκη να τρομοκρατήσει τους δικαστές. Είχε ανάγκη να παραπληροφορήσει τους πολίτες. Είχε ανάγκη να παραβεί το Σύνταγμα, που προβλέπει ανοικτές και δημόσιες δίκες. Είχε ανάγκη να παραβεί το Σύνταγμα που απαγορεύει έκτακτα δικαστήρια. Άρθρo 8. Δικαστικές επιτρoπές και έκτακτα δικαστήρια, με oπoιoδήπoτε όνoμα, δεν επιτρέπεται να συσταθoύν.
Γιατί είχε ανάγκη να πιέσει τους πάντες και με όλα τα μέσα; Γιατί είναι θέμα επιβίωσης για την εκτελεστική εξουσία ν' αποφύγει την σύγκρουσή της με το Σύνταγμα μέσα στο δικαστήριο. Γιατί όποιος από τα εμπλεκόμενα μέρη καταφέρει να επιβάλει ενώπιον των δικαστών τη δική του άποψη, θα καταστρέψει τον άλλο. Όποιος καταφέρει και "πείσει" τους δικαστές να υιοθετήσουν τη δική του άποψη περί του νόμου, θα νικήσει. Αν εφαρμοστεί ο "τρομονόμος" και δικαστούν οι φερόμενοι ως τρομοκράτες σαν κοινοί κακοποιοί, καταστρέφονται. Καταστρέφεται η επιλογή της ζωής τους, άσχετα με το αν εμείς συμφωνούμε με την επιλογή αυτήν ή όχι. Δικάζονται με τους νόμους που αφορούν τους σωματέμπορους, τους κλέφτες και τους εμπόρους ναρκωτικών.
Η δίκη τους θα χάσει το δημόσιο ενδιαφέρον και έτσι θα περάσει απαρατήρητα η αντισυνταγματική επιλογή του δικαστηρίου να τη μετατρέψει σε "κλειστή" δίκη. Θα χάσει τον "χαρακτήρα" που της αρμόζει και ο λαός δεν θα έχει τη δυνατότητα να την παρακολουθήσει. Η άποψή των κατηγορουμένων δεν θα δημοσιοποιείται και στην ουσία "φιμώνονται". Ο κόσμος στο επίπεδο που κρίνει δεν μπορεί είτε να τους "δικαιώσει" είτε να τους "καταδικάσει" για τον αγώνα τους και ταυτόχρονα οι ίδιοι αισθάνονται ότι απέτυχαν σ' αυτό που έκαναν, εφόσον ο κόσμος δεν θα μάθει τι ακριβώς κατήγγειλαν και γιατί έβαλαν τους εαυτούς σ' αυτήν τη διαδικασία. Είναι θέμα επιβίωσης γι' αυτούς να δικαστούν για πολιτικά εγκλήματα και άρα δημόσια από μεικτό ορκωτό δικαστήριο και άρα από τον ίδιο τον λαό.
Στο τακτικό δικαστήριο αυτοί εύκολα καταστρέφονται, γιατί είναι απόλυτα μόνοι τους. Είναι κατηγορούμενοι πολίτες μέσα σ' έναν χώρο όπου κυριαρχούν "υπηρέτες". Βρίσκονται στο "μέσον" μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης. Από τη μία τους δικάζουν δικαστές, που είναι υπάλληλοι του κράτους και από την άλλη υπάρχουν οι συγγενείς των θυμάτων των ενεργειών τους, που ζητάνε σκληρή τιμωρία και οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν διαφέρουν ταξικά και οικονομικά από τους δικαστές. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι κρατικοδίαιτοι και έχουν κοινά συμφέροντα μ' αυτούς που δικάζουν. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι συγγενείς θυμάτων, που έχουν "καταγγελθεί", είτε για επιορκία είτε για άνομες σχέσεις με ανθρώπους του κράτους.
Ανατρίχιασε λέει η Ντόρα, όταν αντίκρισε τον Ξηρό. Οι τρομοκράτες, εκατομμύρια πολίτες και μεταξύ αυτών και ο γράφων, ανατριχιάζουν ακόμα περισσότερο, όταν αυτή και το σόι της πλησιάζουν κάθε μήνα τα γκισέ των δημόσιων ταμείων. Μήπως ανατρίχιασε κι ο Πέτσος; Ο Πέτσος, που κατά την άποψη πολλών πολιτών θα έπρεπε να είναι φυλακή; Ο Πέτσος, που είναι ελεύθερος εξαιτίας της απόφασης ενός δικαστηρίου, του οποίου ο ίδιος ο πρόεδρος είπε το τρομερό: "…μέσα από αυτό το δικαστήριο πέρασαν οι πάντες, εκτός από την αλήθεια". Μήπως ανατρίχιασε κι ο Κατσαντώνης; Ο "καθηγητής" της Χούντας, που από ένα "ψέλλισμα" του Κουφοντίνα κατάλαβε τον ηγετικό του ρόλο, αλλά δεν κατάλαβε ότι ο "τρομονόμος" είναι αντισυνταγματικός; Το άθλιο φασιστόμουτρο, που δεν σεβάστηκε το ιερό δικαίωμα της απολογίας του κατηγορούμενου. Ένα από τα πιο ιερά δικαιώματα. Έκανε χιούμορ στην απολογία του Βασίλη Ξηρού. Έκανε χιούμορ και δεν κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα ήταν "μετέωρος" και εκτός της ασφαλούς συνταγματικής πλατφόρμας.
Απλά είναι τα πράγματα σε αυτήν τη δίκη και μόνον οι "δημοκράτες" δεν τα καταλαβαίνουν. Δεν είναι δυνατόν να δικάζεσαι για εγκλήματα που διέπραξες κατά κρατικών υπαλλήλων τους οποίους τους θεωρούσες διεφθαρμένους και να εμπιστεύεσαι την κρίση κρατικών υπαλλήλων. Δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεσαι ένα δικαστήριο τακτικών δικαστών και από πίσω σου να βρίσκεται η κόρη του Μητσοτάκη, στον πατέρα της οποίας μπορεί ο δικαστής να οφείλει την προαγωγή του. Απαιτείς να δικαστείς από ενόρκους πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον τακτικό δικαστή. Απαιτείς το στοιχειώδες που διασφαλίζει μια δίκαιη δίκη. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο οποίος θεωρείς ότι σε προκάλεσε να τον χτυπήσεις, να σε δικάσει για το χτύπημα. Δέχεσαι να δικαστείς από αυτόν που θεωρείς ότι μπορεί, λόγω φύσης και θέσης, να είναι ουδέτερος. Αυτός είναι ο λόγος που το Σύνταγμα προβλέπει τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και τις δημόσιες δίκες. Προφανώς οι "πατέρες" του Συντάγματός μας γνώριζαν από τις δικές τους περιπτώσεις ότι υπάρχει το ασυμβίβαστο σ' αυτήν την περίπτωση. Υπάρχει ασυμβίβαστο, όταν αυτός ο οποίος "καταγγέλλεται" δικάζει μόνος του τους "καταγγέλοντες".
Γι' αυτόν τον λόγο οι τρομοκράτες "σπρώχνουν" τους δικαστές μέσα στο δικαστήριο. Απαιτούν "ανώτερο" δικαστήριο, γιατί θεωρούν τα εγκλήματά τους "ανώτερου" τύπου. Αυτό όμως αναγκάζει τους Μητσοτάκηδες και τους ομοίους τους να "σπρώχνουν" προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί; Γιατί, αν καταφέρουν οι κατηγορούμενοι να "σπρώξουν" το δικαστήριο, τους εκθέτουν και "ακυρώνουν" τον "τρομονόμο". Η ακύρωση του "τρομονόμου" εύκολα μας οδηγεί σ' αυτούς που τον επέβαλαν στα δικαστήρια. Εύκολα αποδεικνύεται ότι αυτός ο νόμος ήταν ένα "ραβασάκι" των αφεντικών τους. Εύκολα από τη δικαστική αίθουσα του Κορυδαλλού φτάνουμε στην αμερικανική πρεσβεία.
Όμως, από εκεί και πέρα αρχίζουν και "ξετυλίγονται" αυτά που πρέπει και συμφέρει τους πονηρούς να παραμένουν μπερδεμένα. Τα πάντα λειτουργούν αλυσιδωτά. Γιατί; Γιατί, αν αποδειχθεί ο "τρομονόμος" αντισυνταγματικός, αυτόματα πρέπει όχι απλά ν' αντικατασταθούν οι τακτικοί δικαστές που ανέλαβαν την εκδίκαση της υπόθεσης της 17 Νοέμβρη, αλλά να παραιτηθούν από το δικαστικό σώμα. Γιατί; Γιατί, αν δεν κατηγορηθούν για επιορκία, θα κατηγορηθούν για ανικανότητα. Γιατί ανέλαβαν να εκδικάσουν μόνοι τους μια υπόθεση, που δεν ήταν στην αρμοδιότητά τους. Μόνοι τους έπρεπε να καταλάβουν την αντισυνταγματικότητα του νόμου και όχι να περιμένουν από τους κατηγορούμενους να τους το καταγγείλουν. Έπρεπε μόνοι τους να καταλάβουν ότι η δίκη αυτή αφορά πολιτικά εγκλήματα.
Άποψη του γράφοντος είναι ότι η δίκη της 17 Νοέμβρη ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ελεγχθεί το κράτος και οι μηχανισμοί του και αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Οι εξουσιαστές πέρασαν στην κοινωνία την άποψή τους και ο λαός έχασε το ενδιαφέρον του. Θα εκδικαστεί αυτή η υπόθεση με τον τρόπο που θα εκδικαστεί και θα "ξεχάσουμε" ποιοι δικάστηκαν και γιατί. Ο λαός έχασε την ευκαιρία να καθίσει στο "σκαμνί" το απόλυτα διεφθαρμένο κράτος της μεταπολίτευσης. Ο λαός έχασε την ευκαιρία να "μπει" στο δικαστήριο και να τους δικάσει όλους μαζί. Να τους δικάσει, πριν να αναγκαστεί υπό άλλες συνθήκες να τους πάρει τα κεφάλια.
Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι τα μεγάλα εγκλήματα που "χρεώνουμε" στη μη-δράση της δικαιοσύνης. Θα τα απαριθμήσουμε και θα τα αξιολογήσουμε ένα-ένα σ' ό,τι αφορά τις τραγικές συνέπειές τους για τον λαό. Αφού τα αναλύσουμε, θα περιγράψουμε και τις δυνατότητες που έχει ο κάθε πολίτης για να σταματήσει αυτήν την αθλιότητα που ζούμε. Θα περιγράψουμε τις νόμιμες δυνατότητές του, θέλοντας —αν είναι δυνατόν— να προλάβουμε τα χειρότερα. Είναι βέβαιον ότι θα υπάρξουν τα χειρότερα, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει επί μακρόν. Δεν είμαστε μακριά από την "αργεντινοποίηση" της χώρας. Οι άθλιοι έχουν λεηλατήσει τα πάντα και η χρεοκοπία του κράτους δεν είναι μακριά. Δεν είναι μακριά το ΔΝΤ και η επιτροπεία του. Οι Έλληνες όμως δεν είναι Αργεντινοί, γιατί η ελληνική κοινωνία και το Σύνταγμά της δεν είναι όμοια μ' αυτά της Αργεντινής. Η φασιστική Αργεντινή είχε τους νόμους, τους μηχανισμούς και τις υποδομές να αντέξει τη λαϊκή εξέγερση. Στη δημοκρατική Ελλάδα οι κλέφτες θα εκτελούνται με τις "ευχές" του Συντάγματος. Στη μικρή Ελλάδα οι κλέφτες δεν μπορούν να κρύβονται σε απομονωμένα και καλά φυλαγμένα "γκέτο".
Τι καταλογίζουμε λοιπόν στη δικαστική εξουσία;
Έγκλημα 1ον
Η δικαιοσύνη επέτρεψε την άρρωστη ανάπτυξη του κομματισμού, που καταστρέφει τα πάντα. Επέτρεψε και μάλιστα χρηματοδότησε τις μεγαλύτερες συμμορίες που έχουν συσταθεί από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Έγκλημα 2ον
Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη ιδιωτικοποίηση των γιγάντων του δημοσίου. Αυτή επέτρεψε τη λεηλασία του κεφαλαίου του λαού από ντόπιους και ξένους οικονομικούς παράγοντες.
Έγκλημα 3ον
Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη δυνατότητα ξένων ν' αγοράζουν ελληνική γη. Αυτή ήταν που επέτρεψε να μειωθεί η αξία της ελληνικής ιδιότητας. Αυτή μείωσε την αξία των αγώνων του ελληνικού λαού και το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών, που ήταν το αποκλειστικό δικαίωμα-προνόμιο να είναι ο Έλληνες οι μοναδικοί ιδιοκτήτες του ελληνικού κεφαλαίου.
Έγκλημα 4ον
Η δικαιοσύνη επέτρεψε την έκρηξη της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό. "Ακούει", "βλέπει" τι γίνεται, αλλά δεν κάνει τίποτε απολύτως. Η δικαιοσύνη επέτρεψε τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, που εκτός από παράνομος είναι και παράλογος.
Έγκλημα 5ον
Η δικαιοσύνη, αγνοώντας παντελώς τις ιδιομορφίες των καιρών, αφήνει την εξουσία και τους οικονομικούς παράγοντες να χειραγωγούν τα πάντα. Αφήνει την εξουσία να "κατασκευάζει" μέσω των ΜΜΕ το πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος. Αφήνει την εξουσία να δημιουργεί συνθήκες νεποτισμού, που καταστρέφουν τη δημοκρατία, εφόσον οι αιρετές θέσεις γίνονται στην ουσία κληρονομικές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χορηγούς αυτών των αθλίων. Αφήνει την οικονομική ολιγαρχία να εκμεταλλεύεται τα ΜΜΕ και να μονιμοποιείται στην κορυφή εις βάρος των ανταγωνιστών της.
Έγκλημα 6ον
Αγνοώντας τον συνταγματικό της ρόλο, δεν υπερασπίστηκε τη θέση της. Εξαιτίας της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας των στελεχών της, δεν υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία της και τον θεσμικό της ρόλο. Για μερικές αυξησούλες και για την αποφυγή του κόστους της μάχης για ανεξαρτησία υπέκυψε στην εκτελεστική εξουσία, την οποία όχι απλά δεν ελέγχει, αλλά είναι υπηρέτης της.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι δυνατότητές του ν' αντισταθεί σ' αυτήν την πρωτοφανούς μεγέθους λαίλαπα, που καταστρέφει την πατρίδα μας. Για να καταλάβει κάποιος την ουσία του προβλήματος, θα πρέπει να έχει μια εικόνα του τι συμβαίνει. Γι' αυτόν τον λόγο μέσα από το χάος των σημερινών εγκλημάτων ξεχωρίσαμε αυτά τα έξι πολύ βασικά εγκλήματα και τα αποδίδουμε στην ολιγωρία της δικαιοσύνης. Μόνον αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα που θα περιγράψουμε παρακάτω, θα μπορέσει να καταλάβει γιατί αυτά τα έξη εγκλήματα είναι υπεύθυνα για τα εκατομμύρια των εγκλημάτων που καθημερινά λαμβάνουν χώρα μέσα στη κοινωνία μας.
Ας φανταστεί ο αναγνώστης την εξής κατάσταση. Έστω ότι ένας πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Όμως, αυτός ο άνθρωπος με τη γιγαντιαία ρώμη είναι περιορισμένων πνευματικών δυνατοτήτων. Δεν σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να μπορεί μόνος του και χωρίς κίνδυνο ν' αντιμετωπίζει τους κινδύνους της καθημερινότητας. Είναι ασφαλής μόνον στα όρια, επειδή μπορεί να χρησιμοποιήσει την απίστευτη δύναμή του εναντίον του οποιουδήποτε. Ή θα κινδυνεύει δηλαδή από όλους να τον ξεγελάσουν ή θα παίρνει "κεφάλια", όταν αντιλαμβάνεται κίνδυνο. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Καταλαβαίνει τι συμβαίνει μόνον στα όρια και γίνεται βίαιος.
Ο πατέρας λοιπόν αυτού του πλούσιου άνθρωπου, επειδή γνώριζε τα χαρακτηριστικά του παιδιού του, φρόντισε για την ασφάλειά του να του προσφέρει προστασία. Ποια ήταν αυτή η προστασία; Του πρόσφερε έναν συνοδό. Έναν άνθρωπο, που θα τον ακολουθούσε συνέχεια και ο οποίος θα μπορούσε να σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να καταλαβαίνει εγκαίρως τον κίνδυνο. Έναν άνθρωπο, που με το "ραβδί" του διώχνει από μπροστά του τους εχθρούς του. Ένα "ραβδί" ισχυρό, που είναι επίπονο γι' αυτόν που θα το δοκιμάσει. Ένα "ραβδί", που έχει ισχύ, όχι επειδή είναι ισχυρός αυτός ο οποίος το κατέχει, αλλά επειδή αυτός μπορεί να δώσει άμεση εντολή στον πανίσχυρο νέο να ορμήξει σ' αυτόν που το αμφισβητεί.
Για όσο διάστημα ο γιγαντόσωμος νέος και ο έξυπνος "ραβδούχος" συνεργάζονται με βάση τις εντολές του πατέρα, κίνδυνος δεν υπάρχει. Πότε υπάρχει κίνδυνος; Όταν για κάποιον λόγο υπάρξει προδοσία. Όταν για παράδειγμα ο "ραβδούχος" προδώσει τον εντολέα του και επιτρέψει σε μια συμμορία να στριμώξει σε κάποια σκοτεινή γωνία τον γιγαντόσωμο νεαρό με στόχο να τον ληστέψει. Γιατί να τον προδώσει; Είτε γιατί εκβιάζεται είτε γιατί είναι διεφθαρμένος είτε γιατί είναι απλά ανίκανος να φέρει το βάρος της αποστολής του. Αυτό είναι επικίνδυνο όταν συμβαίνει, γιατί ο πλούσιος νεαρός με την περιορισμένη κρίση αποτελεί μόνιμο στόχο συμμοριών. Γιατί μιλάμε για συμμορίες; Γιατί το μέγεθός του είναι τεράστιο για ν' αντιμετωπιστεί από ένα άτομο. Ακόμα κι αν δεν αντιδράσει συνολικά, είναι τόσο ισχυρός, που μπορεί έναν μεμονωμένο άνθρωπο να τον λιώσει.
Όταν λοιπόν αυτός ο "ραβδούχος" δεν κάνει καλά τη δουλειά του, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Θα μαζευτεί η συμμορία γύρω από τον νεαρό και ο "ραβδούχος" δεν θα τον ενημερώσει για τον κίνδυνο που αυτή αντιπροσωπεύει. Από εκεί και πέρα η συμμορία ξέρει τι θα κάνει. Άλλος θα τον πιάσει από τα ρούχα, προκειμένου να μην κινεί τα χέρια του επικίνδυνα. Άλλος θα τον ποτίζει με αλκοόλ προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο η κρίση του. Άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στα χέρια του και άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στις τσέπες του. Τα αφεντικά και τα πρωτοπαλίκαρα θα κοιτάνε, για να ελέγχουν την κατάσταση. Θα ελέγχουν τον γύρω χώρο, για να μην γίνουν αντιληπτοί από άσχετους και θα ελέγχουν τους συναδέρφους τους στο "έργο" τους. Το έγκλημα θα είναι τέλειο.
Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτό το παράδειγμα, μπορεί να καταλάβει με τον πιο απόλυτο τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το ελληνικό κράτος. Ο πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός με τη μειωμένη "κρίση" είναι ο ελληνικός λαός. Είναι μειωμένη η κρίση του, γιατί ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να λειτουργήσει με την αμεσότητα που λειτουργεί ένα μεμονωμένο άτομο. Ο "ραβδούχος" είναι το σύστημα δικαιοσύνης, που σκέφτεται προστατευτικά γι' αυτόν. Αρχηγός της συμμορίας που τον ληστεύουν είναι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και πρωτοπαλίκαρά τους οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι υπόλοιποι "ισχυροί" της κοινωνίας είναι οι γνωστοί "διαπλεκόμενοι", που κλέβουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άλλοι κλέβουν το "πορτοφόλι" του, αυξάνοντας αυθαίρετα τους μισθούς τους και άλλοι αρπάζουν το κεφάλαιο-περιουσία που κρατάει στα χέρια του.
Το Σύνταγμα, όταν λειτουργεί όπως προβλέπεται, αυτά όλα δεν τα επιτρέπει να συμβούν. Ποιος είναι ο ρόλος του στο επίπεδο αυτό; Το Σύνταγμα αποτελεί την εντολή του κληροδότη τόσο απέναντι στο παιδί του όσο και σ' αυτόν που διόρισε ως προστάτη του. Κληροδότης είναι οι πατέρες μας και κληρονόμοι όλοι εμείς. Τι προσπαθεί να κάνει αυτό το Σύνταγμα με βάση τη γνώση των πατέρων μας; Το εξής απλό. Το σύνολο του λαού και δύο από τις τρεις εξουσίες τις βάζει μέσα στο σώμα του "παιδιού". Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία είναι αυτές οι εξουσίες. Οι άνθρωποί τους ανήκουν στον λαό και λειτουργούν "μέσα" σ' αυτόν. Είναι αιρετοί και δικαίωμα στις εξουσίες αυτές έχει ο καθένας από τους πολίτες, που δεν στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων. Εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους τα συμφέροντα αυτών που τις φέρουν είναι απόλυτα ταυτισμένα μ' αυτά των πολιτών, εφόσον δεν υπάρχει μονιμότητα στη στελέχωσή τους. Κυβερνώντες και βουλευτές είναι μόνιμα πολίτες και υπό προθεσμία στελέχη του κρατικού μηχανισμού.
Η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκτός του σώματος είναι η δικαστική. Τι σημαίνει εκτός του "σώματος"; Να συνθέτει δομή, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες που συνήθως προβλέπονται στη δημοκρατία. Είναι η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να στελεχώνεται από ισόβια μη-αιρετά μέλη. Είναι η μόνη εξουσία που όχι μόνον δεν απειλεί με αυτά τα χαρακτηριστικά των μελών της, αλλά αντίθετα ευνοείται, εφόσον τα μέλη της δεν μπαίνουν στα παζάρια και στους εκβιασμούς της "δημοκρατίας". Η δικαστική εξουσία είναι ο "ραβδούχος" του παραδείγματός μας. Το Σύνταγμα δηλαδή πάνω στον ελλαδικό χώρο αναγνωρίζει μόνον δύο ανεξάρτητες οντότητες. Τον ελληνικό λαό και τον "ραβδούχο".
Δουλειά αυτού του "ραβδούχου" είναι να κάνει δύο απλά πράγματα. Το πρώτο είναι να μην επιτρέπει να "βγαίνει" κανένας Έλληνας εκτός του ελληνικού σώματος. Αυτό είναι βασικό, γιατί, αν "βγει" ο οποιοσδήποτε, μπορεί ν' αρχίσει να κλέβει τον κόσμο. Μπορεί, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του συνόλου, που "συμπορεύεται" με βραδύ "ρυθμό" να το κλέβει υπέρ των ατομικών του συμφερόντων. Όταν το σύνολο λειτουργεί με περιοριστικούς νόμους, ευνόητο είναι ότι αυτός ο οποίος δεν σέβεται τους νόμους έχει πλεονέκτημα. Το ίδιο απαγορεύεται και η συλλογική έξοδος από το "σώμα". Απαγορεύεται για παράδειγμα η εκτελεστική εξουσία να βγει έξω από το "σώμα", γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί για τις προθέσεις της. Απαγορεύεται να λειτουργεί ως ανεξάρτητη οντότητα, που θα πάρει τον νεαρό από το "χέρι" και θα τον οδηγήσει μακριά από εκεί απ' όπου προβλέπουν οι πατέρες μας. Είναι δυνατόν, εξαιτίας της διαφθοράς ή της ανικανότητας, να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Η εκτελεστική εξουσία είναι ακίνδυνη μόνον μέσα στο σώμα, παίζοντας τον ρόλο του μυαλού του παιδιού. Όταν δηλαδή "κινεί" το σώμα από μέσα με τις διαδικασίες που προβλέπονται και ο μόνος ο οποίος μπορεί να το ελέγξει από έξω είναι ο "ραβδούχος", που δρα περιοριστικά.
Η δεύτερη δουλειά που έχει να κάνει αυτός ο "ραβδούχος" είναι να ελέγχει τους εξωτερικούς εχθρούς, μήπως και θελήσουν ν' αρπάξουν την περιουσία του λαού. Γύρω από το ελληνικό κράτος και άρα γύρω από το ελληνικό κορμί υπάρχουν και άλλες οντότητες ξένες, που, αν τους επιτραπεί, θα λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό. Αυτές οι δυνάμεις είναι εύκολες στον έλεγχό τους, γιατί, όταν επιχειρούν ν' αρπάξουν κάτι, "φαίνονται". Παραβιάζουν συνταγματικούς νόμους και ο "ραβδούχος" το αντιλαμβάνεται αμέσως. Επικίνδυνοι σ' αυτό το επίπεδο είναι μόνον οι ιμπεριαλιστές. Γιατί; Γιατί αυτοί έχουν την τάση ν' απειλούν το Σύνταγμα και να εχθρεύονται τον "ραβδούχο".
Η τακτική των ιμπεριαλιστών είναι πάντα η ίδια. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να κατακτήσουν το κράτος που αποτελεί στόχο τους, επιχειρούν να διαφθείρουν την εξουσία του, προκειμένου να την ελέγξουν. Ποια εξουσία όμως; Όχι τον "ραβδούχο". Ο "ραβδούχος" τους είναι άχρηστος, γιατί, παρ' όλο που βρίσκεται εκτός σώματος, δεν έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το "σώμα". Ο "ραβδούχος" ακολουθεί κι απλά ελέγχει αυτά που επιλέγει μόνο του το "σώμα" να κάνει. Άρα οι ιμπεριαλιστές αναζητούν κάποιον που να έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το θύμα εκεί όπου θέλουν οι ίδιοι. Αναζητούν την εκτελεστική εξουσία, που μπορεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο σημείο όπου μπορούν να τον στριμώξουν. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να δημιουργήσουν τις συνθήκες που υποτίθεται προσπαθεί ν' αποτρέψει ο "ραβδούχος". Θα πρέπει να βγάλουν από το σώμα την εκτελεστική εξουσία και να την ελέγχουν.
Τι σημαίνει πρακτικά να βγει η εκτελεστική εξουσία από το σώμα; Να αποκτήσει σταθερό κορμό. Να αποκτήσει δηλαδή χαρακτηριστικά όμοια με αυτά του συστήματος της δικαιοσύνης. Οι αιρετοί άρχοντες να γίνουν ισόβιοι. Οι πανίσχυροι ισόβιοι άρχοντες εύκολα μπορούν σταδιακά να μετατραπούν σε κληρονομικούς. Αν το καταφέρουν αυτό και μαζί μ' αυτούς αποκτήσουν τα ίδια χαρακτηριστικά και οι ακόλουθοί τους, εύκολα δημιουργείται μια δομή που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Αν δηλαδή όλοι αυτοί, οι οποίοι συνθέτουν μια δομή που μόνιμα διεκδικεί την εκτελεστική εξουσία, αποκτήσουν χαρακτηριστικά ως επαγγελματίες μόνιμοι ηγέτες, τα πράγματα γίνονται απειλητικά για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί αυτή η δομή αρχίζει και στέκεται ανεξάρτητα από το υπόλοιπο "σώμα". Αρχίζει και αναπτύσσει δικά της μόνιμα ιδιοτελή συμφέροντα.
Έχοντας μάλιστα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα με το "σώμα" αυτό και έχοντας την εξουσία να το "οδηγούν" όπου θέλουν, εύκολα οι επαγγελματίες κυβερνώντες αποτελούν μόνιμη απειλή. Πάνω στην ανάγκη τους να βολευτούν οικονομικά ή να εξαλείψουν την πιθανότητα να παρακαμφθούν από κάποιους άλλους, εύκολα αρχίζουν και έχουν επαφές με ξένα κέντρα εξουσίας που μπορούν να τους βοηθούν. Ακόμα και βλάκες να είναι και να μην το σκεφτούν από μόνοι τους, είναι βέβαιον ότι με τα χαρακτηριστικά αυτά θα τους πλησιάσουν οι ιμπεριαλιστές. Αυτήν την απειλή είχαν υπ' όψιν τους οι "πατέρες" του Συντάγματος και γι' αυτόν τον λόγο προσπάθησαν να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν σε κάποιους να γίνουν επαγγελματίες κυβερνώντες και πολύ περισσότερο να μεταβιβάζουν τις θέσεις τους στα φυσικά παιδιά τους σαν να επρόκειτο περί ιδιοκτησίας.
Ο δικομματισμός γι' αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία. Χάρη στη δομή των κομμάτων μπορεί η εκτελεστική εξουσία ν' αποκτήσει "σκελετό" ξεχωριστής οντότητας, που στέκεται δίπλα στον λαό. Τα ιδιόκτητα κόμματα και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους δίνουν σάρκα και οστά στην παράνομη εκτελεστική εξουσία. Δίνουν σάρκα και οστά σε κάτι που το Σύνταγμα απαιτεί να είναι "ρευστό". Οι κορυφές αυτών των κομμάτων, που καταλαμβάνονται μόνιμα από συγκεκριμένες οικογένειες, είναι αυτές οι οποίες απειλούν τη δημοκρατία, δημιουργώντας μόνιμους εξουσιαστές. Από εκεί και πέρα αυτοί οι μόνιμοι εξουσιαστές πλαισιώνονται εύκολα από τους οικονομικούς χορηγούς τους και έτσι δημιουργούνται τα "διαπλεκόμενα", που ληστεύουν το κράτος υπό το έλεος της εξουσίας. Γι' αυτόν τον λόγο το Σύνταγμα δεν προστατεύει τα συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα και ως εκ τούτου τα αντιμετωπίζει ως συμφέροντα συμμοριών. Όταν λοιπόν οι μόνιμοι διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας συνθέτουν προσωποπαγείς συμμορίες, βγαίνουν από το "σώμα". Αυτό όμως, ακόμα κι όταν το καταφέρνουν, επειδή είναι προφανώς αντισυνταγματικό, είναι επικίνδυνο για την ίδια τη ζωή των κυβερνώντων.
Επειδή δηλαδή όλοι αυτοί και μόνον που βρίσκονται εκτός του ελληνικού "σώματος" είναι παράνομοι και κινδυνεύουν ακόμα και με θάνατο σε περίπτωση που γίνουν αντιληπτοί, προσπαθούν να εξασφαλιστούν. Πως γίνεται αυτό; Προσπαθούν να ελέγξουν τον "ραβδούχο", για να μην σημάνει συναγερμό και βρεθούν μπροστά σε ένα εξαγριωμένο θηρίο. Ταυτόχρονα προσπαθούν να "μεθύσουν" το θύμα τους. Οι ιμπεριαλιστές, για να μην αντιμετωπίζουν πρόβλημα οι δικοί τους άνθρωποι, τους προστατεύουν με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι να πιέζουν και τελικά να καταφέρνουν να επιβάλουν τους διάφορους "τρομονόμους", που είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματικοί. Με τους νόμους αυτούς "θολώνουν" την κρίση του "ραβδούχου" και ταυτόχρονα καθιστούν τη νόμιμη αυτοπροστατευτική βία του νεαρού παράνομη. Ο "ραβδούχος" δεν αντιδρά και αυτό αφήνει απροστάτευτο τον προστατευόμενό του. Αυτό είναι το 6ο έγκλημα. Επιπλέον, για να μην αντιδρά ούτε από μόνο του το θύμα, το "μεθάνε". Αυτό γίνεται μέσω των ΜΜΕ, που αλλοιώνουν την πραγματικότητα στην οποία ζει το θύμα τους. Αυτό είναι το 5ο έγκλημα.
Από τη στιγμή που θα τα καταφέρουν αυτά —τόσο να περιορίσουν τον "ραβδούχο" όσο και να "μεθύσουν" το θύμα τους— τα πράγματα είναι απλά. Μέσα στον ελλαδικό χώρο συγκεντρώνονται πολλές οντότητες με συγκρουόμενα συμφέροντα. Τα αφεντικά κλέβουν τη μερίδα του "λέοντος" και τα πρωτοπαλίκαρά τους ό,τι περισσέψει. Εγκλήματα 2, 3 και 4. Πώς γίνεται η κλοπή; Με τον εξής απλό τρόπο που περιγράψαμε στο παράδειγμα. Τα κόμματα με τους παράνομους μηχανισμούς τους δημιουργούν συνθήκες ελέγχου του κρατικού μηχανισμού. Οι κρατικοί υπάλληλοι, έχοντας κέρδη από την κλοπή, στην ουσία κρατούν από τα "ρούχα" το θύμα για να το ακινητοποιήσουν και να μην αντιδρά. Το κρατικό σύστημα για έναν λαό είναι ό,τι είναι τα ρούχα για έναν άνθρωπο. Όποιος πιάνει αυτά τα "ρούχα", μπορεί να σέρνει το σώμα. Οι ιδιοκτήτες των κομμάτων παρακολουθούν τις αντιδράσεις του θύματος και δίνουν τις κατάλληλες εντολές στα κρατικοδίαιτα στελέχη της συμμορίας τους. Από εκεί και πέρα αρχίζει η κλοπή. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αρπάζουν ό,τι βρίσκουν στις "τσέπες" και οι ξένοι με τους ντόπιους "διαπλεκόμενους" αρπάζουν κεφάλαιο.
Για να μπορέσουν όμως να λειτουργήσουν μέσα στο χρόνο όλα αυτά τα εξαιρετικά παράνομα και επίσης εξαιρετικά επικίνδυνα, θα πρέπει να διατηρείται μια συνέχεια. Αυτή η συνέχεια διατηρείται μόνον με τη μονιμότητα σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα που πραγματοποιούν τις παρανομίες. Σήμερα ψάχνεις και βρίσκεις έναν Μητσοτάκη για να κάνει αποστασία. Αύριο, όταν θα τον χρειάζεσαι, θα τον βρεις; Επιπλέον ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης είναι επικίνδυνος όταν δεν παίρνει μέρος στη λεία. Γνωρίζει τι κάνουν οι κλέφτες εις βάρος του λαού και αν μείνει από έξω από τη μοιρασιά μπορεί να τους "καρφώσει". Όταν ένας άνθρωπος προδίδει αυτούς που τον εμπιστεύονται και τον ψηφίζουν, θα διστάσει να προδώσει τους παράνομους και να παραστήσει τον ήρωα; Άρα είναι καθοριστικό να διατηρούν και τη μονιμότητα στην ιδιοκτησία των κομμάτων, εφόσον αυτά βγάζουν την εκτελεστική εξουσία από το εθνικό σώμα. Άρα είναι απόλυτα λογικό και για τα επόμενα είκοσι χρόνια να προβλέπεται να μας κυβερνούν οι Μητσοτάκηδες και οι Παπανδρέου. Αυτό το καταφέρνουν και πάλι μέσω των ΜΜΕ και άρα με το 5ο έγκλημα.
Ο αναγνώστης έχει πλέον μια πλήρη εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι γιατί όλα αυτά τα εγκλήματα αποδίδονται στο σύστημα δικαιοσύνης και πώς μπορούμε ν' αντιδράσουμε ως άτομα και ως λαός απέναντι σ' αυτήν τη θηριωδία. Θα εξετάσουμε τα εγκλήματα ένα προς ένα, για να δούμε πού ακριβώς έγκειται η παρανομία για το καθένα από αυτά.
Σ' ό,τι αφορά το 1ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Εμείς, ως πολίτες, πρέπει να γκρεμίσουμε τον κομματισμό, που είναι ο "καρκίνος" της δημοκρατίας μας. Πρέπει να καταστρέψουμε τις ιδιωτικές πολιτικές επιχειρήσεις των άθλιων που μας κυβερνούν. Πρέπει να σταματήσουμε να "ταΐζουμε" μόνοι μας τα θηρία που μας κατατρώγουν. Το θηρίο του κομματισμού το "ταΐζει" ο κρατικός προϋπολογισμός και αυτό είναι παράνομο. Το κράτος έχει δικαίωμα και υποχρέωση να συντηρεί οικονομικά μόνον τους μηχανισμούς που συνδέονται με τους θεσμούς του. Τα κόμματα δεν αποτελούν θεσμούς μέσα στο Σύνταγμα και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται κρατικής χρηματοδότησης.
Για το Σύνταγμα η άποψη ενός κόμματος δεν διαφέρει σε ισχύ από την άποψη που μπορεί να εκφράσει ακόμα κι ένας πολίτης. Από τη στιγμή που ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να δημιουργήσει κόμμα, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Άρθρo 29.1. Έλληνες πoλίτες πoυ έχoυν τo εκλoγικό δικαίωμα μπoρoύν ελεύθερα να ιδρύoυν και να συμμετέχoυν σε πoλιτικά κόμματα, πoυ η oργάνωση και η δράση τoυς oφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτoυργία τoυ δημoκρατικoύ πoλιτεύματoς. Όπως δεν χρηματοδοτείται ο απλός πολίτης, για να κάνει την προπαγάνδα της προσωπικής του άποψης, έτσι δεν δικαιούνται και τα κόμματα χρηματοδότηση.
Τα κόμματα δεν αποτελούν θεσμούς, τους οποίους το κράτος έχει την υποχρέωση να τους συντηρεί. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι προφανώς αντισυνταγματική η συμπληρωματική διάταξη του ίδιου νόμου. Άρθρο 29.**2. Τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το Κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, όπως νόμος ορίζει. Γιατί είναι αντισυνταγματική; Γιατί απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Απειλεί ένα από τα πλέον βασικά και μη επιδεχόμενα αναθεώρησης άρθρο του Συντάγματος. Άρθρo 4.1. Oι Έλληνες είναι ίσoι ενώπιoν τoυ νόμoυ. 2. Oι Έλληνες και oι Eλληνίδες έχoυν ίσα δικαιώματα και υπoχρεώσεις.
Όταν κόμμα μπορεί και έχει δικαίωμα να δημιουργήσει ο κάθε πολίτης, ευνόητο είναι ότι υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός, όταν στον αγώνα του θα έχει ν' ανταγωνιστεί εκτός από τις απόψεις του αντιπάλου του και τα κρατικά χρήματα. Δεν είναι δυνατόν, όταν κάποιος προσπαθεί να πείσει τον συμπολίτη του με ιδέες, κάποιος άλλος να τον "πείθει" με βολέματα. Είναι τόσο παράλογο, που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να το καταλάβει. Είναι σαν να βάζουμε στους οικογενειακούς κανονισμούς τον όρο ότι ο "αγαπημένος" γιος του πατέρα θα τρώει τα πολλαπλάσια από τα αδέρφια του και θα εισπράττει πολλαπλάσιο χαρτζιλίκι. Είναι λογική οικογένεια αυτή; Πώς είναι δυνατόν να είναι λογικό το κράτος, όταν κάνει κάτι ανάλογο;
Επιπλέον υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα εξίσου σημαντικό, που δημιουργείται από τη λειτουργία των κομμάτων. Μέσα στις σύγχρονες και πολιτισμένες κοινωνίες κυρίαρχο είναι το άτομο και όχι οι ομάδες των ατόμων. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα συμφέροντα του ατόμου και όχι γύρω από τα συμφέροντα των ομάδων που συνθέτουν την κοινωνία. Μέσα στις κοινωνίες αυτές τα μόνα ιδιοτελή συμφέροντα που προστατεύονται και αφήνονται ν' αναπτυχθούν είναι τα ατομικά. Γιατί; Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξή τους δεν μπορούν ν' απειλήσουν τα συμφέροντα του συνόλου. Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξή τους είναι εξαρτημένα από τα συμφέροντα του συνόλου και όχι το αντίθετο. Γιατί τέλος στο σύνολό τους υπηρετούν τα συνολικά συμφέροντα του λαού.
Αντίθετα μ' αυτά τα μικρά ιδιοτελή ατομικά συμφέροντα τα μεγάλα ιδιοτελή συλλογικά συμφέροντα όχι μόνον δεν προστατεύονται, αλλά απαγορεύονται. Γιατί; Γιατί είναι δυνατόν το μερικό να απειλήσει το όλον. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα των λίγων να απειλήσουν τα συμφέροντα των πολλών. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας ομάδας να απειλήσουν τα συμφέροντα των υπολοίπων. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας οποιασδήποτε κοινωνικής μειονότητας να απειλήσουν τα εθνικά συμφέροντα. Τα συμφέροντα των γαλλόφιλων παλαιότερα έβαζαν τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Τα συμφέροντα των αγγλόφιλων έκαναν το ίδιο υπέρ των Βρετανών. Τα συμφέροντα των κομμουνιστών έδιναν στη Μόσχα ρόλο στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Όλα αυτά το Σύνταγμα τα γνωρίζει και τα καταπολεμά. Συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα έχουν μόνον οι συμμορίες και αυτές είναι παράνομες.
Ο αναγνώστης εδώ δεν πρέπει να μπερδεύει αυτά τα οποία λέμε με το άρθρο **Άρθρo 12.1. Oι Έλληνες έχoυν τo δικαίωμα να συνιστoύν ενώσεις και μη κερδoσκoπικά σωματεία, τηρώντας τoυς νόμoυς, πoυ πoτέ όμως δεν μπoρoύν να εξαρτήσoυν την άσκηση τoυ δικαιώματoς αυτoύ από πρoηγoύμενη άδεια. Το Σύνταγμα στην περίπτωση αυτήν μιλάει για άλλα πράγματα. Μιλάει για ενώσεις ομοίων επαγγελματιών, που υπερασπίζονται από κοινού τα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Για ενώσεις ομοίων, τα συμφέροντα των οποίων τα περιορίζει η δυναμική της κοινωνίας και της αγοράς. Όλες οι υπόλοιπες συλλογικές δραστηριότητες ανόμοιων επαγγελματικά αλλά ομοϊδεατών, ομοιοπαθών και όλων των άλλων "ομοιότυπων", ανήκουν στην κατηγορία των μη κερδοσκοπικών σωματείων. Οι ανόμοιοι δηλαδή δεν μπορούν να συνθέσουν σωματείο κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Απαγορεύεται να συνθέσουν μια "μικροκοινωνία", που θα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με όλους τους υπόλοιπους. Απαγορεύεται να συνθέσουν "μικροκοινωνία", που θ' αρπάζει για λογαριασμό της ό,τι δικαιούται το σύνολο της κοινωνίας. Αυτή η "μικροκοινωνία" με τα ιδιοτελή συμφέροντα είναι συμμορία.
Τα κόμματα, με τους θηριώδεις μηχανισμούς που αναπτύσσουν, λειτουργούν ως συμμορίες. Συμμορίες, που αρπάζουν για λογαριασμό των μελών τους ό,τι υπάρχει διαθέσιμο για ολόκληρη την κοινωνία. Ό,τι διορισμός υπάρχει, ό,τι επιδότηση προσφέρεται, ό,τι δημόσιο έργο δίνεται, πηγαίνει κατ' ευθείαν στα μέλη του κόμματος που κυβερνά. Αυτά τα κόμματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, εφόσον, προκειμένου να επικρατήσουν, εύκολα ζητάνε "εξωτερική" βοήθεια. Εύκολα βάζουν τον ξένο "παράγοντα" στα εσωτερικά του κράτους. Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει; Τα κόμματα λειτουργούν ως συμμορίες, που υπηρετούν με απόλυτο τρόπο μόνον τα συμφέροντα των μελών τους. Τα υπηρετούν εις βάρος όλων των υπολοίπων. Καταλύουν με την ύπαρξή τους και μόνον την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών.
Υπάρχει σήμερα Έλληνας που να θεωρεί ότι το παιδί του μέσα στη "δημοκρατική" μας χώρα θα έχει την "τύχη" του γιου του Μητσοτάκη; Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα μπορέσει να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του, χωρίς να ενταχθεί σε κάποιο κόμμα, το οποίο θα τον "βοηθήσει"; Όχι βέβαια. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Σημαίνει ότι τα κόμματα με τον τρόπο που λειτουργούν αποτελούν κολοσσιαίες συμμορίες. Σημαίνει ότι "βοηθούν" με κριτήρια άσχετα της αξιοκρατίας, που την εξασφαλίζει η ισονομία και η ισοπολιτεία. Από τη στιγμή που το κάθε κόμμα αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση μέσα στην οποία βοηθούνται άτομα με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια και ταυτόχρονα εξαιτίας αυτής της βοήθειας "προοδεύουν", δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Ο γιος του Μητσοτάκη θα φάει σίγουρα "παντεσπάνι" στη ζωή του, όπως θα φάει και ο γιος του Παπανδρέου. Είναι βέβαιον ότι όλοι αυτοί θα μπορέσουν να βολευτούν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις των πατέρων τους. Είναι δυνατόν αυτές οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που από τη φύση τους ευνοούν με υποκειμενικά κριτήρια συγκεκριμένα άτομα, να χρηματοδοτούνται από το κράτος;
Ποια είναι η δυνατότητα που έχει ο κάθε πολίτης, για να σταματήσει αυτή η αθλιότητα; Να κάνει μήνυση στα κόμματα για παράνομη χρηματοδότηση. Να κάνει μήνυση στους αρχηγούς των κομμάτων για σύσταση συμμορίας και για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Να κάνει μήνυση στο κράτος για κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος. Ένας και μόνον άνθρωπος ν' αποδειχθεί στα δικαστήρια ότι μπήκε σε μια δημόσια θέση επειδή ήταν Πασόκος και όχι ικανός, αρκεί για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία περί σύστασης συμμορίας. Ένας εργολάβος ν' αποδειχθεί ότι πήρε ένα δημόσιο έργο επειδή ήταν Πασόκος και όχι επειδή κέρδισε τον μειοδοτικό διαγωνισμό, αρκεί για τη στοιχειοθέτηση της ίδιας κατηγορίας. Οι συμμορίες βοηθούν τα μέλη τους να "προοδεύσουν" σε ατομικό επίπεδο και τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν σαν τέτοιες.
Το ζητούμενο δηλαδή μετά από μια τέτοια μήνυση είναι να φέρει ο πολίτης τους κλέφτες ενώπιον του "ραβδούχου". Να αναγκάσει επιτέλους τη δικαστική εξουσία ν' αποκαλυφθεί. Τι συμβαίνει μ' αυτήν; Απλά "κοιμάται" και δεν βλέπει τι ακριβώς κάνουν τα κόμματα ή διαφθείρεται; Ό,τι και να κάνει όμως σημασία έχει ότι με τις αποφάσεις της θα "δηλώσει" με τον πιο απόλυτο τρόπο τη θέση της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί θα δείξει στους πολίτες ότι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε από αυτήν και άρα θα πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το θέμα είναι ότι εύκολα ή δύσκολα με τις μηνύσεις πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους. Αν μάλιστα αυτές οι μηνύσεις είναι μαζικές, είναι βέβαιον ότι θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι βέβαιον, γιατί κανένας δικαστής δεν θα βάλει μπροστά το σώμα του, για να προστατεύσει τους κλέφτες.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μηνύσεις και όχι επειδή είμαστε δικομανείς. Προσπαθούμε να προλάβουμε τα χειρότερα. Η μήνυση είναι το τελειότερο μέσο να στραφεί κάποιος κατά της κομματικής λαίλαπας. Είναι το τελειότερο, γιατί είναι αναίμακτο και γιατί την αναγκάζει να έρθει σε σύγκρουση με τον ίδιο τον νόμο. Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε σε άλλο σημείο, είναι υποχρεωμένο το δικαστήριο πριν εκδικάσει μια υπόθεση που αφορά τα πρόσωπα να κρίνει τον ίδιο τον νόμο. Μια μήνυση κατά των κομμάτων για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος θα θέσει υπό κρίση τον νόμο περί χρηματοδότησής τους. Στην περίπτωση αυτήν εύκολα αποδεικνύεται η αντισυνταγματικότητα της αστείας διάταξης, που οι άθλιοι είχαν τον θράσος να την εντάξουν στο Σύνταγμα της χώρας. Εύκολα αποδεικνύεται ότι η συνταγματική "τσόντα" απειλεί θεμελιώδεις και μη αναθεωρήσιμες διατάξεις του Συντάγματος. Εύκολα αποδεικνύεται ότι η ύπαρξή της, πέρα από το ότι απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών, είναι το αίτιο για να "καπελώνονται" όλες οι εξουσίες από την εκτελεστική εξουσία.
Από την κατάργησή της δεν απειλείται το Σύνταγμα και βέβαια η ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας μας. Τα πράγματα είναι απλά με τα κόμματα και τα έξοδα που συνεπάγεται η λειτουργία τους. Αν θέλουν οι οπαδοί τους, μπορούν να γίνουν "αιμοδότες" τους, αλλά όχι το ίδιο το κράτος. Σ' ό,τι αφορά την ψευδοεπιχειρηματολογία ότι υποτίθεται αυτό γίνεται για να προστατεύσουν την πολιτική ζωή από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, αυτά είναι ηλιθιότητες. Γιατί; Γιατί τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν χρηματοδοτούν τα κόμματα για πλάκα ή από "αγάπη". "Επενδύουν" κι αυτό σημαίνει ότι αναζητούν ανταπόδοση. Αυτό όμως είναι πάντα παράνομο, όταν εκδηλώνεται ως φαινόμενο. Όποιος θέλει μπορεί να χρηματοδοτεί όποιον θέλει. Όποιος ιδιώτης όμως στη συνέχεια ζητήσει ως ανταπόδοση κάτι παράνομο από αυτόν που χρηματοδότησε, θα πρέπει να πηγαίνει φυλακή. Όποιος αξιωματούχος "ανταποδίδει", να κρεμιέται στην πλατεία Συντάγματος. Η κρεμάλα είναι δεδομένη, όταν ανταποδίδεις προσωπική χάρη μέσω του δημοσίου κεφαλαίου, το οποίο απλά διαχειρίζεσαι. Χάρες κάνεις μόνον με το δικό σου κεφάλαιο και όχι με των άλλων.
Σήμερα οι ιδιώτες χρηματοδοτούν αδρά τα κόμματα, γιατί περιμένουν "δώρα" από αυτά, όταν αναλάβουν την εξουσία. Σήμερα οι ιδιώτες τα χρηματοδοτούν, γιατί θεωρούν δεδομένο ότι όποιος έχει την εξουσία στην Ελλάδα μπορεί να "βοηθάει" χωρίς πρόβλημα τους "κολλητούς" του. Το θεωρούν δεδομένο, γιατί γνωρίζουν ότι η εκτελεστική εξουσία ελέγχει τη δικαστική εξουσία που τους απειλεί. Αν πάψουν να περιμένουν "δώρα", θα πάψουν ν' αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία μας. Αν η δικαιοσύνη αφεθεί ελεύθερη να κυνηγήσει την παρανομία, θα κλείσουν οι "στρόφιγγες" που γεμίζουν χρήματα τα κομματικά ταμεία. Αν αυτά αδειάσουν, θα "ξεφουσκώσει" το θηρίο του κομματισμού, που καταστρέφει τη δημοκρατία μας. Αυτή είναι η τιμωρία αυτών που απολαμβάνουν το βουλευτικό άσυλο και τους προστατεύει ο νόμος από ποινικές ευθύνες για τις όποιες πολιτικές επιλογές τους.
Σ' ό,τι αφορά το 2ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ, εκτός του ότι είναι παντελώς λάθος ως στρατηγική κίνηση, είναι ταυτόχρονα και παράνομη. Το ότι είναι λάθος είναι προφανές. Ποτέ δεν πουλάς ένα χρυσοφόρο κεφάλαιο, που την όποια προβληματικότητα που το διακρίνει την οφείλει στα κομματικά βολέματα των αργόμισθων κομματόσκυλων. Ακόμα όμως κι αυτό να μην συνέβαινε, θα ήταν και πάλι λάθος. Με την ιδιωτικοποίηση και άρα με το ξεπούλημα των στρατηγικών δημοσίων επιχειρήσεων σε ξένους, τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η εθνική μας ανεξαρτησία. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ευφυΐα για να καταλάβει ότι μια χώρα που δεν ελέγχει τις τηλεπικοινωνίες της, την ενέργειά της, τα αεροδρόμιά της, τα λιμάνια της, τις διώρυγές της ή τους σιδηρόδρομους της, δεν είναι ελεύθερη. Βλάκας να είσαι, θα το καταλάβεις. Μόνον οι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν. Το θέμα όμως εδώ είναι άλλο. Το αν μια κίνηση είναι στρατηγικώς σωστή ή λάθος είναι θέμα πολιτικής. Εδώ όμως δεν αναζητούμε αυτό το πράγμα. Εδώ μας ενδιαφέρει ν' αποδείξουμε όχι ότι είναι λάθος πράξη η ιδιωτικοποίηση, αλλά ότι είναι παράνομη πράξη. Η παρανομία είναι αυτή που κρίνεται αντικειμενικά από τα δικαστήρια και όχι το "καλό" ή το "κακό", που αφορά την πολιτική.
Γιατί είναι παράνομη η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ; Γιατί απλούστατα στην περίπτωση αυτήν παραβιάζεται και πάλι το πιο θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος. Το άρθρο που εξασφαλίζει την ισονομία και την ισοπολιτεία. Γιατί; Γιατί οι περισσότερες ΔΕΚΟ αναπτύχθηκαν με χρήση του νόμου περί αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για το δημόσιο συμφέρον. Αναπτύχθηκαν με χρήση ενός αναγκαστικού συνταγματικού νόμου, που θέτει το δημόσιο συμφέρον πάνω από το ιδιωτικό. Από τη στιγμή λοιπόν που εξαναγκάζεις κάποιους πολίτες να σου προσφέρουν το κεφάλαιο τους για το δημόσιο συμφέρον, δεν μπορείς στη συνέχεια να ιδιωτικοποιείς αυτό το οποίο δημιούργησες με τον τρόπο αυτόν. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να παίρνεις το χωράφι ενός Κοζανίτη για "ψίχουλα" και στη συνέχεια αυτό το χωράφι να το παραδίδεις στον Κολωνακιώτη σαν μέρος της περιουσίας της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ. Δεν μπορείς να προστατεύεις την ιδιωτική περιουσία των Κολωνακιωτών και την ίδια ώρα να εξευτελίζεις την περιουσία κάποιων άλλων. Οι ΔΕΚΟ διαλύονται, καταστρέφονται, αλλά δεν πουλιούνται ως επιχειρήσεις.
Επιπλέον υπάρχει και το άλλο πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν ένας κοινός διαχειριστής να παίρνει αποφάσεις αυτού του είδους για την περιουσία που διαχειρίζεται. Ποτέ και κανένας διαχειριστής δεν μπορεί ν' αποφασίσει για την τύχη της περιουσίας που διαχειρίζεται. Μόνον ο ιδιοκτήτης μπορεί να το κάνει αυτό. Ο κάθε υπουργός είναι ένας "περαστικός" διαχειριστής. Ακόμα κι ένας καραγκιόζης μπορεί να γίνει υπουργός. Έχουν γίνει πολλοί τέτοιοι υπουργοί στην ελληνική ιστορία. Δεν έχουν δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι να πουλάνε περιουσία που ανήκει στον λαό και είναι πολύτιμη και αιώνια. Δικαίωμα έχουν μόνον ν' αγοράζουν κεφάλαιο και όχι να πουλάνε. Δικαίωμα πώλησης έχει μόνον ο ιδιοκτήτης που στην περίπτωση αυτήν είναι ο λαός. Μόνον με δημοψήφισμα μπορεί να πουληθεί μια ΔΕΚΟ κι αυτό μόνον αν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία, όπως συμβαίνει με όλες τις περιουσίες που είναι κοινές και αδιαίρετες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι και πάλι ο πολίτης έχει δικαίωμα ν' αντιδράσει με νομικό τρόπο. Μπορεί να κάνει μήνυση στο κράτος και την κυβέρνηση για κακοδιαχείριση της κοινής μας περιουσίας. Μέσα στα δικαστήρια θ' αποφασιστεί αν και κατά πόσο έχει δικαίωμα ένας καραγκιόζης πολιτικός να πουλάει περιουσία αμύθητης αξίας, που την έφτιαξε ο λαός με τον ιδρώτα του. Παραπάνω από μισό αιώνα ο Έλληνας πληρώνει φόρους και στερείται κεφάλαιο, για να δημιουργήσει ένα ενεργειακό "κτήνος" όπως η ΔΕΗ. Μια από τις μεγαλύτερες και υγιέστερες επιχειρήσεις στον κόσμο. Μια επιχείρηση που απαιτεί τόσο πολύ κεφάλαιο για την ανάπτυξή της, που πρακτικά είναι αδύνατον να ξαναδημιουργηθεί με τα σημερινά δεδομένα.
Μπορείς να πουλήσεις αυτό το αμύθητης αξίας κεφάλαιο στον πρώτο καραγκιόζη που θα παριστάνει τον επενδυτή; Αυτό έκαναν οι διεφθαρμένοι κλέφτες. Και σ' αυτήν την περίπτωση υπάρχει ψευδοπροπαγάνδα, για να δικαιολογηθεί η παρανομία τους. Υποτίθεται οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται στο όνομα των διεθνών συμφωνιών, που έχει υπογράψει η χώρα. Υποτίθεται η Ε.Ε. θεωρεί υποχρεωτική αυτήν την ιδιωτικοποίηση για το κράτος που θέλει να παραμείνει μέλος της. Αυτό είναι ψέμα. Γιατί; Γιατί δουλειά της Ε.Ε. δεν είναι να μπαίνει στο κάθε κράτος και ν' ανακατανέμει τις περιουσίες. Όπως η Ε.Ε. δεν μπήκε στη Βρετανία, για να παραδώσει το κεφάλαιο των Λόρδων στον λαό, έτσι δεν έχει δικαίωμα να μπει και στην Ελλάδα και να παραδώσει το κεφάλαιο του λαού στους "Λόρδους" της διαπλοκής. Απλά πράγματα. Δεν καταστρέφεις Λόρδους, δεν δημιουργείς τέτοιους.
Η Ε.Ε. απλά απαιτεί μέσα στο πνεύμα της ελεύθερης αγοράς να μην υπάρχει παρέμβαση στην αγορά από τις κρατικές επιχειρήσεις. Απαιτεί ν' απελευθερωθούν τα κρατικά μονοπώλια. Αυτό όμως είναι τελείως διαφορετικό από αυτό το οποίο γίνεται. Αυτό σημαίνει ότι η ΔΕΗ έχει ως μόνη υποχρέωση ν' αφήσει την αγορά ενέργειας "ανοικτή" και όποιος θέλει την ανταγωνίζεται με δικά του μέσα. Από εκεί και πέρα δεν ενδιαφέρει την Ε.Ε. αν η ΔΕΗ ανήκει σε ιδιώτες ή αν ανήκει σε όλον τον λαό. Δεν την ενδιαφέρει πού πηγαίνουν τα κέρδη της. Αν δηλαδή αυτά τα κέρδη μοιράζονται σε μερίσματα ιδιωτών μετόχων ή αν πηγαίνουν απευθείας στα δημόσια ταμεία. Δεν έχει δικαίωμα να την ενδιαφέρει πού πηγαίνουν τα κέρδη της οποιασδήποτε ελεύθερης επιχείρησης. Και σ' αυτήν την περίπτωση με μαζικές μηνύσεις των πολιτών θ' αναγκαστεί η δικαστική εξουσία να πάρει θέση. Θ' αναγκαστεί η εκτελεστική εξουσία να κάτσει στο "σκαμνί" και αυτό είναι επικίνδυνο για την "υγεία" των κομμάτων.
Σ' ό,τι αφορά το 3ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Το θεμέλιο του εθνικού κράτους είναι η έννοια της συνιδιοκτησίας. Ο λαός μέσα σε ένα εθνικό κράτος, όπως η Ελλάδα, είναι ιδιοκτήτης του κράτους του. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που καθορίζει την όλη λειτουργία του. Από αυτό το στοιχείο προκύπτει και το μη αναθεωρήσιμο συνταγματικό άρθρο 4.6. Kάθε Έλληνας πoυ μπoρεί να φέρει όπλα είναι υπoχρεωμένoς να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τoυς oρισμoύς των νόμων.
Αυτό το άρθρο δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Όπως συμβαίνει για το σύνολο των συνταγματικών διατάξεων, δεν στηρίζεται στο αυτονόητο. Στηρίζεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα, που απλά δεν είναι άμεσα αντιληπτά για τον αδαή. Η έννοια της υποχρέωσης προκύπτει από την έννοια της συνιδιοκτησίας. Το Σύνταγμα δηλαδή αντιλαμβάνεται τον κάθε πολίτη ως συνιδιοκτήτη της χώρας και όχι σαν απλό κάτοικό της. Από αυτήν του την ιδιότητα τον υποχρεώνει να πολεμάει και άρα να ρισκάρει τον θάνατο κάθε φορά που υπάρχει εξωτερική απειλή. Το Σύνταγμα αντιλαμβάνεται τον λαό σαν μια οικογένεια, που εξαιτίας της κοινής της περιουσίας υποχρεούται να προβάλει κοινή άμυνα σε περίπτωση απειλής. Με βάση το Σύνταγμα όποιος δεν πολεμάει για την κοινή ιδιοκτησία δεν έχει δικαίωμα να είναι Έλληνας, εφόσον δεν λειτουργεί ως συνιδιοκτήτης του κράτους.
Φαινομενικά αυτό δεν είναι σωστό. Μέσα σε κάθε κράτος υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλη περιουσία και άνθρωποι χωρίς καθόλου περιουσία. Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος πολίτης σε περίπτωση πολέμου να αρνηθεί να πολεμήσει. Θα μπορούσε να πει: "Τι με νοιάζει εμένα που μας επιτέθηκαν οι Τούρκοι; Ένας απλός εργαζόμενος είμαι, που θα μπορούσα να επιβιώσω χάρη στην εργασία μου υπό οποιοδήποτε καθεστώς. Ούτε χωράφια έχω ούτε σπίτια ούτε εργοστάσια να μου πάρουν οι εχθροί. Ας κάνουν καλά αυτοί οι οποίοι έχουν και κινδυνεύουν να τα χάσουν. Ας μαζευτούν τα παιδιά των Βαρδινογιάννηδων, των Μητσοτάκηδων και όλων των υπόλοιπων που έχουν να χάσουν από την ξένη κατάκτηση και ας πολεμήσουν. Εγώ μόνον να δουλεύω μπορώ και μπορώ να ζητήσω δουλειά απ' όποιον μπορεί να μου τη δώσει. Ελάχιστα μ' απασχολεί αν αυτόν τον λένε Μανόλη, Γιάννη, Αμπντούλ ή Μωχάμετ".
Τι συμβαίνει με το δίκαιο Σύνταγμα; Γιατί βάζει σε ρίσκο τη ζωή ανθρώπων για τις περιουσίες άλλων; Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Ο κάθε πολίτης που γεννιέται σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα, είναι ένας πολίτης με περιουσία. Είναι ένας πολίτης που έχει μερίδιο στο δημόσιο κεφάλαιο, στις δημόσιες επιχειρήσεις και σε κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται, αν δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει. Διαθέτει δηλαδή το 1/10.000.000 από το σύνολο της κρατικής περιουσίας, που είναι μια τεράστια περιουσία. Διαθέτει αυτό το ποσοστό στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ, στις ελληνικές παραλίες, στα ελληνικά δάση, στα ελληνικά ορυχεία, στα ελληνικά πετρέλαια, στα ελληνικά λιμάνια, στα ελληνικά αεροδρόμια κλπ.. Αυτή η περιουσία είναι αυτή που φαίνεται ότι κατέχει και βέβαια δεν είναι η μόνη. Υπάρχει και περιουσία που δεν φαίνεται και είναι εξίσου μεγάλη. Αυτή η περιουσία που δεν φαίνεται είναι το μερίδιο του κάθε Έλληνα στο ιδιωτικό ελληνικό κεφάλαιο. Στο κεφάλαιο που ανήκει φαινομενικά σε άλλους. Ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες μερίδιο, για κάποιον που δεν έχει καθόλου περιουσία;
Το μερίδιό του, που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, είναι το "δικαίωμα" πάνω σ' αυτό το κεφάλαιο. Με τους αγώνες του και το αίμα του ο Έλληνας πολίτης "αγοράζει" ένα δικαίωμα, που δεν μπορεί να το "αγοράσει" στην Ελλάδα κανένας άλλος εκτός από αυτόν. Με το αίμα του "αγοράζει" το δικαίωμα να τρώει πρώτος αυτός και μέχρι να χορτάσει ό,τι παράγει το ελληνικό ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι υπόλοιποι ξένοι τρώνε αν και μόνον περισσέψει κάτι, για να γίνουν εξαγωγές. Με το αίμα του "αγοράζει" το δικαίωμα ν' απασχολείται πρώτος αυτός και μέχρι να βολευτεί ο τελευταίος Έλληνας στα ελληνικά εργοστάσια. Οι υπόλοιποι ξένοι απασχολούνται στην Ελλάδα αν και μόνον αν περισσέψει εργασία.
Το σημαντικότερο όμως δικαίωμά του είναι ότι ως μέλος με πλήρη δικαιώματα στην ελληνική οικονομία έχει πρόσβαση στο ελληνικό κεφάλαιο. Ο Έλληνας δηλαδή μέσα στα πλαίσια της ελληνικής οικονομίας μπορεί ανά πάσα στιγμή τον πλούτο που προκύπτει από την εργασία του να τον μεταφράσει σε κεφάλαιο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει ιδιοκτήτης ελληνικού κεφαλαίου. Μπορεί ν' αγοράσει οπουδήποτε μέσα στον ελλαδικό χώρο σπίτια, χωράφια, εργοστάσια. Μπορεί στην Ελλάδα να κάνει αυτό το οποίο δεν του επιτρέπουν για παράδειγμα οι Βούλγαροι στη Βουλγαρία, οι Ρώσοι στη Ρωσία κλπ..
Αυτό το δικαίωμα είναι τόσο σημαντικό, που από μόνο του όχι μόνον τον κάνει ιδιοκτήτη του κράτους του, αλλά τον συνδέει μόνιμα μ' αυτό. Η τύχη του συνδέεται απόλυτα με την ιδιοκτησία του, όπως συμβαίνει και με τους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες. Αυτό θεωρεί ως δεδομένο το Σύνταγμα και γι' αυτό υποχρεώνει όλους τους Έλληνες μηδενός εξαιρουμένου να αμύνονται για την πατρίδα σε περίπτωση εξωτερικής απειλής. Όλα αυτά σήμερα απειλούνται. Γιατί; Γιατί οι προδότες που μας κυβερνούν άλλαξαν θεμελιώδεις νόμους πάνω στη λειτουργία του συστήματος. Επέτρεψαν σε ξένους ν' αγοράζουν κεφάλαιο στην Ελλάδα. Έδωσαν πρόσβαση στο ελληνικό κεφάλαιο σε ανθρώπους που δεν θυσιάστηκαν ποτέ γι' αυτό και για το "δικαίωμα" πάνω του. Επέτρεψαν σε ξένους ν' αγοράσουν "δωμάτια" και "μπαλκόνια" στο αμύθητης αξίας ελληνικό "σπίτι".
Σήμερα, με βάση τα ισχύοντα, ο Συνταγματικός νόμος, που υποχρεώνει τους πάντες να πολεμήσουν για την πατρίδα, είναι άδικος και δεν έχει χρηστική αξία. Γιατί; Γιατί έχουν ξεπουλήσει το Δημόσιο κεφάλαιο και ταυτόχρονα έχουν δώσει "δικαίωμα" σε ξένους ν' αγοράζουν ιδιωτικό κεφάλαιο. Σήμερα ο ελληνικός λαός δεν είναι συνιδιοκτήτης στη χώρα του. Σήμερα στην Ελλάδα συνιδιοκτήτες είναι μόνον οι Έλληνες και οι ξένοι που έχουν ιδιόκτητο κεφάλαιο και έχουν ιδιοποιηθεί το πρώην δημόσιο.
Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του, το κατάφεραν οι πονηροί με μερικές χρωματιστές "χάντρες". Με "χάντρες" τύπου αυτοκίνητα και υπολογιστές "ξεγελάστηκαν" οι Έλληνες και παρέδωσαν το κεφάλαιό τους. Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν βλάκας ο Χίτλερ. Γιατί; Γιατί, ενώ είχε σκοπό ν' αρπάξει για λογαριασμό της Γερμανίας το ελληνικό κεφάλαιο, το επιχείρησε με τη βία, ενώ μπορούσε να διαφθείρει την ελληνική κυβέρνηση με μερικά μάρκα και να παρασύρει τον λαό με μερικές Mercedes και σκούπες siemens. Ό,τι έκαναν δηλαδή μισόν αιώνα μετά οι συνάδερφοί τους ιμπεριαλιστές. Είναι τόσο προφανής η προδοσία του ελληνικού λαού από την ηγεσία του, που αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης την περίπτωση των Ινδιάνων, για ν' αντιληφθεί το μέγεθός της.
Ακόμα και οι αγράμματοι Ινδιάνοι καταλάβαιναν την αξία του κεφαλαίου που κατείχαν, έστω κι αν δεν το χρησιμοποιούσαν με τον πιο παραγωγικό τρόπο. Καταλάβαιναν ότι δεν έπρεπε να το παραδώσουν στα χέρια των αποίκων, γιατί θα "έσβηναν" ως λαός από τον χάρτη. Με τη βία τους εξανάγκαζαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες να "πουλήσουν" τη γη τους, για μερικά κασόνια όπλα και ουίσκι. Γιατί τους εξανάγκαζαν και υποτίθεται πλήρωναν αυτό που θα μπορούσαν να το πάρουν πολύ εύκολα με τα όπλα; Γιατί οι πονηροί άποικοι, για να μην προκαλούν την παγκόσμια κοινωνία με τις ωμές κατακτητικές τους δραστηριότητες —που εκτός των άλλων νομιμοποιούσαν και την αντίσταση των Ινδιάνων— προσπαθούσαν να τους παγιδεύσουν μέσα σε μια ζούγκλα νόμων. Τους ονόμαζαν από "μεγαλοψυχία" "Αμερικανούς", αλλά αυτοί ήταν πλέον Αμερικανοί χωρίς κεφάλαιο. Βρήκαν τους πιο άχρηστους, τους πιο άθλιους και τους πιο προδότες από τους Ινδιάνους και αφού τους αναγνώρισαν οι ίδιοι σαν νόμιμους αρχηγούς των Ινδιάνων, τους έβαλαν να υπογράψουν την παραχώρηση του ινδιάνικου κεφαλαίου στους αποίκους.
Από τη στιγμή που έστω και υπό ύποπτες συνθήκες πούλησαν το κεφάλαιο, δεν είχαν δικαίωμα να το επαναδιεκδικήσουν με τη βία. Τη νόμιμη βία του κατακτημένου. Στην περίπτωση αυτήν οι Ινδιάνοι δεν ήταν ένας ξεχωριστός λαός, που αγωνιζόταν για την επιβίωσή του, αλλά "αλήτες" Αμερικανοί, που ήθελαν να κλέψουν κεφάλαιο από ομοεθνείς τους. Ξαφνικά οι όροι αντιστράφηκαν και οι κλέφτες έγιναν νοικοκυραίοι και το αντίστροφο. Οι ηγέτες των Ινδιάνων, που θα ξεκινούσαν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, έπαψαν να είναι ήρωες του λαού τους. Έγιναν Αμερικανοί "τρομοκράτες" μέσα στην ειρηνική χώρα των Αμερικανών.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Αυτό όμως που αντιλήφθηκαν οι αγράμματοι Ινδιάνοι δεν το αντιλήφθηκε ο ελληνικός λαός και πολύ περισσότερο δεν το αντιλήφθηκαν οι "φύλακές" του. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η Ελλάδα μπήκε στην "Νέα Τάξη" αλλά χωρίς κεφάλαιο για τον ελληνικό λαό. Δεν αντιλήφθηκαν οι "Νεοταξίτες" Έλληνες ότι μέσα στην Νέα Τάξη δεν έχουν πλέον κεφάλαιο. Δεν αντιλήφθηκαν ότι, αν το επαναδιεκδικήσουν θα είναι κοινοί κλέφτες. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι πραγματικοί ηγέτες τους στο μέλλον θα χαρακτηριστούν "τρομοκράτες" από τους νοικοκυραίους της Νέας Τάξης. Κάθονται κι απολαμβάνουν το "ουίσκι" της Microsoft και τις χρωματιστές "χάντρες" της Donna Karan.
Αυτήν τη στιγμή μόνον κατ' όνομα η Ελλάδα είναι ελληνική. Σήμερα απλά υπάρχει ένας χώρος που ονομάζεται Ελλάδα και είναι πολυεθνικής ιδιοκτησίας. Το σύνολο του κεφαλαίου της ανήκει σε ιδιώτες Έλληνες και ξένους. Ο λαός της δεν έχει "δικαιώματα" πάνω του. Το γεωργικό της κεφάλαιο προσαρμόζεται στις ανάγκες του πολυεθνικού "νεοταξικού" λαού και όχι στις ανάγκες του ελληνικού λαού. Το βιομηχανικό της κεφάλαιο προσαρμόζεται στις ανάγκες του πολυεθνικού πληθυσμού της και όχι στις ανάγκες των Ελλήνων ιδιοκτητών. Σταδιακά ο ελληνικός λαός μετατρέπεται σε ένα "κατοικίδιο", που δεν έχει δικαιώματα στη χώρα του. Όταν θα εξασφαλίζει την τροφή του, θα παραμένει στη χώρα και όταν αυτό δεν θα συμβαίνει, θα φεύγει. Όταν οι ξένοι ιδιοκτήτες θα γίνουν περισσότεροι από τους Έλληνες και θα κουβαλάνε μαζί τους και τα δικά τους κατοικίδια, θ' αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας.
Οι Βρετανοί θα φέρουν για εργασία στην ιδιοκτησία τους βρετανικά κατοικίδια, οι Γερμανοί, γερμανικά κλπ.. Ήδη αυτό σήμερα φαίνεται. Υπάρχουν σήμερα Έλληνες που δεν έχουν δουλειά και πεινάνε και υπάρχουν στην Ελλάδα Βρετανοί εργαζόμενοι σε βρετανικές ιδιοκτησίες που ευημερούν ως εργαζόμενοι, εκμεταλλευόμενοι το ελληνικό κεφάλαιο. Δεν τρώνε ψωμί εξαιτίας του τουρισμού του βρετανικού Μπράιτον, αλλά εξαιτίας της πρώην ελληνικής Ρόδου. Υπάρχουν Γερμανοί εργαζόμενοι, που ευημερούν εξαιτίας μόνον του κατ' όνομα ελληνικού αεροδρομίου της Αθήνας, τη στιγμή που Έλληνες σκέφτονται να μεταναστεύσουν εξαιτίας της ανέχειας. Όταν θ' αρχίσουν τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης να ξεφορτώνονται τα "κατοικίδιά" τους στις ιδιοκτησίες τους, η Ελλάδα θα είναι μέσα σ' αυτές τις ιδιοκτησίες. Η θέση του ελληνικού λαού θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, εφόσον δεν θα "χωράει" μέσα σ' αυτήν τη χώρα. Δεν θα μιλάει την ίδια γλώσσα με τους ιδιοκτήτες της, οι οποίοι θα προτιμούν να βοηθούν τους ομοεθνείς τους και όχι τους ξένους.
Τώρα μπορεί άνετα να πει ο άκληρος Έλληνας σε περίπτωση απειλής: "Τι με νοιάζει που επιτέθηκαν οι Τούρκοι στην Ελλάδα; Ας νοιάζει τα παιδιά των πλουσίων Ελλήνων, που απειλούνται οι περιουσίες τους. Ας νοιάζει τα παιδιά των Γερμανών, που έχουν αγοράσει τη μισή Μάνη. Τα παιδιά των Εβραίων, που έχουν αγοράσει τη μισή Κρήτη. Τα παιδιά των Ιταλών, που έχουν αγοράσει τα μισά Επτάνησα. Τα παιδιά των στρατηγικών επενδυτών, που τους ανήκει η ΔΕΗ ή ο ΟΤΕ. Τα παιδιά των ξένων ιδιοκτητών παραθαλάσσιων οικοπέδων, που εκμεταλλεύονται τζάμπα τις ιδιοκτησιακά ορφανές και μόνον κατ' όνομα ελληνικές ακτές. Τα παιδιά των ξένων ιδιοκτητών οικοπέδων, που βρίσκονται δίπλα σε δάση, σε αρχαία κλπ.. Αυτά να σκοτωθούν για την Ελλάδα, εφόσον σ' αυτά ανήκει η Ελλάδα".
Οι άκληροι Έλληνες δεν έχουν κανέναν λόγο να θυσιαστούν για την Ελλάδα. "Κατοικίδια" είναι και τους συμφέρει να πάνε εκεί όπου επιβιώνουν με το λιγότερο κόστος και το λιγότερο ρίσκο. Δουλειά θα βρούνε στη Γερμανία ή την Ιταλία. Κεφάλαιο στα μέτρα των δυνατοτήτων τους θ' αγοράσουν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια. Ποιος ο λόγος να παραμένουν στην Ελλάδα με τους υποχρεωτικούς νόμους; Ήδη αυτό το έχουν καταλάβει και οι προδότες που την κυβερνούν και προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις. Προσανατολίζονται στη δημιουργία μισθοφορικού στρατεύματος. Γιατί; Γιατί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τις υπερασπίζονται μισθοφόροι μπράβοι. Τα εθνικά κράτη τα υπερασπίζονται οι λαοί τους και αυτοί φοβούνται πλέον τον λαό που πρόδωσαν. Ετοιμάζουν μισθοφορικό στρατό, όχι μόνον για να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους από τους ξένους, αλλά και από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, που μπορεί να ξεσηκωθεί και να τους κάνει κομμάτια. Ο εθνικός ελληνικός στρατός δεν μπορεί να σκοτώσει Έλληνες. Ο μισθοφορικός στρατός της πολυεθνικής εταιρείας που ονομάζεται Ελλάδα μπορεί να σκοτώσει όποιον θέλει και απειλεί τα αφεντικά του. Όποιον απειλεί αυτούς που τον πληρώνουν.
Πολύ πριν αρχίσουμε δηλαδή να πυροβολούμε όποιο προδοτικό σκουπίδι βρίσκουμε μπροστά μας, καλό είναι να εκμεταλλευτούμε όλα τα νομικά μέσα που μας δίνει το Σύνταγμα. Μπορούμε και πάλι με μαζικές μηνύσεις να καθίσουμε την κυβέρνηση των προδοτών στο "σκαμνί". Τα δικαστήρια θα πρέπει ν' αποφασίσουν αν και κατά πόσο είναι νόμιμο ν' αγοράζουν ξένοι ελληνικό κεφάλαιο. Τι θ' αποφασίσουν όμως, όταν εξαιτίας αυτού του δικαιώματος παραβιάζεται το πρώτο και πιο σημαντικό άρθρο του Συντάγματος; Άρθρo 1. 1. To πoλίτευμα της Eλλάδας είναι Πρoεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημoκρατία. 2. Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.
Δεν υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, όταν ο λαός στο σύνολό του δεν είναι συνιδιοκτήτης του κράτους του. Όταν μέσα σ' έναν χώρο υπάρχουν ιδιοκτήτες και "κατοικίδια" και οι πρώτοι αποφασίζουν για τα πάντα ενώ οι δεύτεροι περιμένουν το έλεός τους. Δημοκρατία υπάρχει μόνον μεταξύ ομοεπίπεδων. Όταν υπάρχουν ιδιοκτήτες σε έναν χώρο, αυτοί μόνον είναι ομοεπίπεδοι. Οι υπόλοιποι έπονται. Πώς μπορεί να είναι θεμέλιο του πολιτεύματος η λαϊκή κυριαρχία, όταν ο λαός μιας χώρας δεν είναι ιδιοκτήτης της και άρα κύριός της και άρα κυρίαρχος. Πώς μπορεί όλες οι εξουσίες να πηγάζουν από έναν λαό και να τον υπηρετούν ως έθνος, όταν δεν υπάρχει κυριαρχία του λαού και το κράτος ιδιοκτησιακά ανήκει σε μια πολυεθνική κοινότητα ιδιοκτητών; Οι βασικές και κύριες εξουσίες σήμερα "πηγάζουν" από την αμερικανική πρεσβεία και υπηρετούν τον "νεοταξικό" λαό, όπου κι αν αυτός βρίσκεται.
Οι δευτερεύουσες εξουσίες σήμερα "πηγάζουν" από τους Γερμανούς ιδιοκτήτες του αεροδρομίου της Αθήνας. Από τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες των μεγάλων ΔΕΚΟ. Από τους Γάλλους ιδιοκτήτες των μεγάλων σούπερ μάρκετ. Από τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του ισθμού της Κορίνθου. Οι εξουσίες σήμερα στην Ελλάδα υπηρετούν τον "νεοταξίτη" της Νέας Υόρκης, του Βερολίνου, του Παρισιού, του Λονδίνου, αλλά όχι τον Φλωρινιώτη, τον Τριπολιτσιώτη ή τον Χανιώτη. Αυτοί απλά κάθε τέσσερα χρόνια "τρώνε" ό,τι τους βάλουν στο "πιάτο" τα αφεντικά τους. Αν σήμερα το μενού περιλαμβάνει ΠΑΣΟΚ, τέτοιο θα φάνε. Δεν μπορεί το "κατοικίδιο" ν' αντιδράσει, γιατί δεν έχει τα δικαιώματα αλλά και την ισχύ να το κάνει αυτό.
Απλά, αν είναι καλό το αφεντικό του και του περισσεύουν, θα φάει "Friskies", ενώ στην αντίθετη περίπτωση θα φάει ένα ξεροκόμματο. Αν του αρέσει κάθεται. Αν δεν του αρέσει, μπορεί να φύγει. Έτσι κατάντησαν τον "κυρίαρχο" ελληνικό λαό οι προδότες. Σιγά μην αφήσουν τον άκληρο ελληνικό λαό ν' αποφασίζει για τις πολιτικές που επηρεάζουν τα μεγάλα συμφέροντα των ξένων στην Ελλάδα. "Φάε" ένα ΠΑΣΟΚ και αν το βαρεθείς θα σου δώσουν μια ΝΔ. "Φάε" ένα ξεροκόμματο και αν το βαρεθείς θα στο βρέξουμε. Αυτό είναι το "μενού" του ελληνικού "κατοικίδιου" και γι' αυτό το "μενού" αποφασίζουν οι "μάγειρες" στην αμερικανική πρεσβεία. Για το μενού αυτό θα πρέπει ν' αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη. Ο "ραβδούχος" θα πρέπει ν' αποφασίσει αν θα πρέπει να ενημερώσει τον αφελή προστατευόμενό του για την κλοπή του κεφαλαίου του και για την άθλια τροφή που τρώει.
Σ' ό,τι αφορά το 4ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν συνενόχους. Αυτούς τους συνενόχους τους εξασφάλισαν μέσα στον δημόσιο τομέα. Τη συνενοχή των δημοσίων υπαλλήλων την εξασφάλισαν με εύνοια. Με μισθούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Με προνόμια που δεν δίνονται σε εργαζόμενους ούτε από τα πιο αφελή αφεντικά. Ο πιο βλάκας Έλληνας εργοδότης δεν θα τολμούσε να δώσει τους μισθούς του δημοσίου στους εργαζόμενούς του. Ακόμα κι αν ήθελε να τους ευνοήσει, εξαιτίας της λατρείας του προς αυτούς, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί; Γιατί θα έκλεινε η επιχείρησή του. Αυτό θα ήταν κατά πολύ χειρότερο για τους εργαζόμενους από το κέρδος μιας εύνοιας.
Όμως, αυτά όλα που συμβαίνουν στο δημόσιο εκτός από παράλογα είναι ταυτόχρονα και παράνομα. Γιατί; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας του πολίτη. Του κυρίαρχου με βάση το Σύνταγμα πολίτη. Η αγορά εργασίας δηλαδή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται στο έλεος των αφεντικών. Το κράτος είναι αυτό το οποίο διαπραγματεύεται τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος, που υποτίθεται διαπραγματεύεται και άρα γνωρίζει επαρκώς τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την ίδια ώρα να φέρεται για τους δικούς του εργαζόμενους με εύνοια. Δεν είναι δυνατόν ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ο προστάτης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας να ευνοεί τους δικούς του εργαζόμενους. Δεν είναι δυνατόν με δημόσια χρήματα να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται οι μισές διατάξεις του Συντάγματος εξαιτίας των ηλιθίων.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς παράνομος. Είπαμε σε άλλο σημείο ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Για το Σύνταγμα υπάρχει μόνον ό,τι περιγράφεται μέσα σ' αυτό με τον τρόπο που αυτό περιγράφεται. Τι σημαίνει αυτό; Όπως για το Σύνταγμα υπάρχουν "άνθρωποι" μόνον εντός της "πλατφόρμας" του. έτσι προσδιορίζονται κι αυτοί που θα ονομάζονται "εργαζόμενοι" εντός αυτής της "πλατφόρμας". Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι "εργαζόμενοι" ίσοι με τους υπόλοιπους. Είναι "κατώτεροι", εφόσον περιγράφονται ως "υπηρέτες". Απλά πράγματα, που μόνον ένας ηλίθιος δεν μπορεί να κατανοήσει.
Για το Σύνταγμα δηλαδή όποιος δεν βρίσκεται στην "πλατφόρμα" του δεν είναι άνθρωπος και όποιος εργαζόμενος δεν ανήκει στον ιδιωτικό τομέα είναι "υπηρέτης". "Ανώτερος" στη συνταγματική λογική της οικονομίας είναι ο πολίτης που βγάζει το ψωμί του στη δύσκολη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός που επιβιώνει με απίστευτο κόπο και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πληρώνει από το υστέρημά του για τη συντήρηση του κράτους. Αυτός ο οποίος κάθε μήνα στήνεται απέναντι στο κρατικό "ψυγείο" είναι "κατώτερος". Αυτός που το φορολογικό του μερίδιο πληρώνεται από το κράτος είναι "υπηρέτης". Αυτοί λοιπόν οι "υπηρέτες" στην καλύτερη περίπτωση μπορούν ν' απολαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των "ανώτερων". Διαφορετικός μισθός υπάρχει μόνον όταν το δημόσιο διεκδικεί επειγόντως κάποια επιστημονική ειδικότητα τόσο σπάνια, που πρέπει ν' ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να την εντάξει στις τάξεις του και αυτό βέβαια όχι έπ' άπειρον. Θα πληρώνει ό,τι του ζητάνε μέχρι ν' αρχίσει να την "παράγει", είτε μόνο του στο σύστημα εκπαίδευσης είτε μέσω υποτροφιών εκεί όπου "παράγεται".
Ευνόητο είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων απαγορεύεται. Αυτοί απλά ακολουθούν τις "προόδους" των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συνδικαλισμός από τη στιγμή που οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το κράτος το οποίο αποτελεί τον εγγυητή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που αποτελούν το μισθολογικό "ταβάνι" για τους "κατώτερους". Από τη στιγμή που το "ταβάνι" ανεβαίνει και κατεβαίνει χάρη στον συνδικαλισμό άλλων, που καί πιο γενναίοι και πιο απαιτητικοί είναι, δεν έχουν λόγο να συνδικαλίζονται αυτοί οι οποίοι το βλέπουν από κάτω.
Ο συνδικαλισμός τους όμως εκτός από παράνομος είναι και εντελώς παράλογος. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας υπηρέτης να ζητάει αύξηση από έναν συνάδερφό του. Αυξήσεις δίνουν μόνον τα αφεντικά κι αυτό για το δημόσιο σημαίνει ότι μόνον ο λαός "αποφασίζει" για τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, που απαιτεί πολύπλοκες διαδικασίες για να έλθει εις πέρας. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από τη δυναμική της αγοράς. Μια δυναμική που αποκαλύπτεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ό,τι αυξήσεις παίρνει ο εργαζόμενος λαός στην καλύτερη περίπτωση τις ίδιες παίρνουν και οι "υπηρέτες" του. Το ίδιο παράλογη είναι και η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό τους όπλο απέναντι στο κεφάλαιο. Οι πολλοί εργαζόμενοι με την απεργία απειλούν τους λίγους ισχυρούς. Η μαζικότητα των εργαζομένων απέναντι στην ισχύ του κεφαλαίου. Η γενναιότητα των συνδικαλιστών απειλεί τα σκληρά αφεντικά. Απαιτεί γενναιότητα να χτυπήσεις το χέρι σου στο γραφείο του αφεντικού, για ν' απαιτήσεις τα νόμιμα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί απεργούν και έναντι ποιου; Σε τίνων τα γραφεία χτυπούν τα χέρια τους, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Οι υπάλληλοι απειλούν υπαλλήλους; Απειλούν αυτούς που, αν τους δώσουν προνόμια, θα τα εισπράξουν και οι ίδιοι; Αυτό κάνει τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ταυτόχρονα παράλογο και παράνομο. Και σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά τα πράγματα. Αν δεν τους αρέσει να εργάζονται με τους ίδιους μισθούς που παίρνουν τα "αφεντικά" τους, ας παραιτηθούν. Ας βγουν στον ιδιωτικό τομέα και ας πλουτίσουν να τους καμαρώνουμε. Δεν υπάρχει λόγος απεργίας. Δεν τους πληρώνει το κεφάλαιο, για να το απειλούν με απεργία και άρα με απενεργοποίηση. Τους πληρώνει ο φορολογούμενος κυρίαρχος πολίτης. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κοινοί εργαζόμενοι δεν είναι δυνατόν να δώσουν στους εργαζόμενους "υπηρέτες" τους περισσότερα από αυτά που εισπράττουν οι ίδιοι. Αυτοί οι οποίοι προσλαμβάνονται "γονατιστοί" στη δουλειά τους δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν "όρθιοι" στα αφεντικά τους. Αυτοί οι οποίοι ορκίζονται πίστη στον λαό δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν εύνοια εις βάρος του. Σε όποιον δεν αρέσει μια δουλειά, παραιτείται.
Απλά πράγματα. Από εκεί και πέρα, αν αυτό που περιγράφει το Σύνταγμα δεν τους αρέσει ή το θεωρούν μειωτικό, ας "βγουν" από αυτό κι ας το αλλάξουν. Οι "γενναίοι" συνδικαλιστές του δημοσίου, που χτυπάνε τα "χέρια" στα γραφεία των δημόσιων υπαλλήλων, ας "βγουν" από την "πλατφόρμα" του Συντάγματος κι ας χτυπήσουν το "χέρι" τους στο λαό, εφόσον διαφωνούν με την άποψή του γι' αυτούς, η οποία καταγράφεται στον υπάρχοντα συνταγματικό νόμο. Τότε θα δούνε οι αργόμισθοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν πρέπει να "δουλεύεις" το κτήνος. Τότε θα δούνε τα κοπρόσκυλα ότι υπάρχει και μόδα στα "αμάνικα" ρούχα. Τότε θα δούνε τα "γενναία" σκυλάκια του δημόσιου καναπέ ότι στην πραγματική ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι επικίνδυνα.
Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς γενναιότητα. Εκεί δεν σκιαμαχείς με τον εαυτό σου. Εκεί δεν παίζεις "πόλεμο" με τους ομοίους σου. Εκεί πέφτουν κεφάλια και τα εξασφαλισμένα θρασύδειλα ανθρωπάκια του δημόσιου συνδικαλισμού δεν θ' αντέξουν. Εκεί υπάρχουν λιοντάρια με κοφτερά δόντια και όχι ξεδοντιασμένα κανίς, που γαβγίζουν εκ του ασφαλούς έξω από την πόρτα του "αφεντικού". Να δει ένας άνθρωπος σαν τον γράφοντα έναν συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ να του χτυπάει το χέρι στο γραφείο του και θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε τα ζεύγη του DNA θα μείνουν στη θέση τους.
Γιατί τόση οργή, που φτάνει σε σημείο να μοιάζει με μίσος; Γιατί απλούστατα κανένα Σύνταγμα και καμία ανθρώπινη λογική δεν μπορεί ν' ανεχθεί παράσιτα που λειτουργούν ως μέλη συμμοριών. Κανένας φορολογούμενος εργαζόμενος δεν μπορεί ν' ανεχθεί έναν υψηλόμισθο αργόμισθο, που η μόνιμη ενασχόλησή του είναι ο κομματικός χαφιεδισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον συνδικαλισμό του δημοσίου. Ο λαός καταβάλει μισθούς όχι για ν' απολαύσει υπηρεσίες, αλλά για να μπορούν τα κόμματα να εξασφαλίζουν δωρεάν τον χαφιεδισμό που τους χρειάζεται, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν διαβρώσει τις δομές του κρατικού μηχανισμού και τον έχουν μετατρέψει σε κομματικές ιδιοκτησίες. Σε ιδιοκτησίες, που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα μέσα στο δημόσιο κεφάλαιο. Ιδιοτελή συμφέροντα, που υπηρετούνται από συμμορίτες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι συνδικαλιστές με τους καρπούς των "αγώνων" τους έχουν εγκλωβίσει τους δημόσιους υπάλληλους στη λογική της συμμορίας, που προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος του λαού, εκμεταλλευόμενη τη μαζικότητά της και την όποια πολυτιμότητά της. Αυτό βέβαια δεν προέκυψε από τυχαίες συγκυρίες ή από την ικανότητα των συνδικαλιστών. Αυτό ήταν επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και κατ' επέκταση να παρακάμψει το Σύνταγμα. Γιατί έγινε; Για να δημιουργηθούν μονίμως συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ ενός κόμματος και μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Με εύνοια, που ξεφεύγει από τη λογική του Συντάγματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν επαγγελματίες οπαδούς. Οπαδούς, που, εκτός από την ψήφο τους, θα πρόσφεραν και τον δημόσιο μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν τους έφταναν τα χρήματα των επιδοτήσεων που εισέπρατταν τα κόμματα για να συντηρούν τις στρατιές των επαγγελματιών οπαδών. Θέλησαν να κομματικοποιήσουν και τον κρατικό μηχανισμό, για να τον μετατρέψουν σε κομματικό "σκυλοστάσιο" και να μπορούν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Με χρήματα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ κάποιοι μπορούσαν να κολλάνε μέρα και νύχτα αφίσες για τα κόμματα. Με χρήματα του φορολογούμενου λαού —και εξαιτίας του κεφαλαίου του— κάποιοι μονιμοποιούνται στην εξουσία. Αντίσταση μεγάλη δεν βρήκαν, γιατί απλούστατα εκμεταλλεύτηκαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των οικογενειών έχουν κάποιον δημόσιο υπάλληλο ανάμεσα στα μέλη τους και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρασυρόμενοι από το πάθος, μπορούν ν' ανεχθούν το κάθε "μέσο" προκειμένου να "νικήσουν" στις εκλογές.
Σ' ό,τι αφορά το 5ο έγκλημα, το οποίο ο γράφων θεωρεί το πιο βασικό, συμβαίνουν τα εξής τρομερά. Εξαιτίας αυτού του εγκλήματος, το οποίο και πάλι χρεώνεται στη δικαστική εξουσία, οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους επιτυγχάνουν χωρίς αντίδραση το σύνολο των στόχων τους. Καταφέρνουν από την μία πλευρά να "μεθούν" τον ελληνικό λαό, ώστε να μην αντιδρά και από την άλλη καταφέρνουν και ελέγχουν με απόλυτο τρόπο την ελληνική εξουσία. Καταφέρνουν και "μεθούν" τους "Ινδιάνους" των νοτίων Βαλκανίων και από αυτούς τους "μεθυσμένους" επιλέγουν τις εξουσίες που θα συνδιαλέγονται μαζί τους και τους πιο διεφθαρμένους που θα συμμετάσχουν στην κλοπή των ομοεθνών τους. Χάρη δηλαδή στα ΜΜΕ ο νεαρός είναι "μεθυσμένος" και ταυτόχρονα διατηρείται παρανόμως η ξεχωριστή "οντότητα" των μονίμως κυβερνώντων και των "διαπλεκομένων" χορηγών τους.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί τα "χρεώνουμε" και πάλι στην ελληνική δικαιοσύνη. Για τη δύναμη των ΜΜΕ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα, γιατί έχουν χιλιοειπωθεί. Ακόμα και μια τοστιέρα να διαφημίσεις μπορείς να την κάνεις πολιτικό, τραγουδιστή και ό,τι άλλο επιθυμείς. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της προπαγάνδας, που όποιος ελέγχει τα ΜΜΕ ελέγχει τα πάντα. Παλαιότερα για την ίδια προπαγάνδα το σύστημα εκπαίδευε χιλιάδες ανθρώπους για να ελέγξει μια κοινωνία. Εκπαίδευε χιλιάδες, χωρίς να έχει την απόλυτη αποτελεσματικότητα, εφόσον η προπαγάνδα προϋποθέτει ταλέντο και όλοι δεν μπορούσαν να είναι ταλαντούχοι. Σήμερα τα ΜΜΕ δίνουν στο σύστημα τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και με το μικρότερο κόστος. Γιατί; Γιατί μέσω αυτών μπαίνουν μέσα σε κάθε σπίτι οι κορυφαίοι των προπαγανδιστών και όχι οι μέτριοι ή οι ατάλαντοι, που έθεταν σε αμφισβήτηση αυτούς που τους έστελναν.
Το σύστημα σήμερα εκπαιδεύει για την ίδια κλίμακα προπαγάνδας πολύ λιγότερους προπαγανδιστές και ο κόσμος πάντα έχει απέναντί του τους καλύτερους. Αυτό δυσχεραίνει και την θέση των αντιπάλων τους, εφόσον αυτοί δεν μπορούν να επωφεληθούν από τα σύγχρονα μέσα. Οι αντίπαλοι, που εκ των δεδομένων είναι πιο αδύναμοι, έχουν ν' αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό από τα ΜΜΕ και ταυτόχρονα να επιβαρυνθούν το σύνολο του κόστους και το σύνολο των αρνητικών της παραδοσιακής προπαγάνδας. Με τα ΜΜΕ δηλαδή το σύστημα καταφέρνει και διατηρεί καί τον σκύλο χορτάτο καί την πίττα αφάγωτη. Από την μία περνάει την προπαγάνδα του στην τελειότερή της μορφή με το ελάχιστο κόστος και από την άλλη αναγκάζει τους αντιπάλους του ν' αντιμετωπίζουν συνθήκες Μεσαίωνα.
Το κύριο πρόβλημα που δημιουργεί ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ έχει σχέση με δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι μπορεί ν' αλλάζει τα κοινωνικά πρότυπα κατά βούληση και το δεύτερο είναι ότι μπορεί να επιβάλει πρόσωπα. Καί τα δύο αυτά είναι δυνατόν να έχουν τραγικά αποτελέσματα για έναν λαό. Γιατί; Γιατί κατά πρώτον αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του λαού και κατά δεύτερον καταστρατηγείται κάθε έννοια δημοκρατίας, εφόσον η δημοσιότητα δίνει το πλεονέκτημα σ' αυτόν που την απολαμβάνει. Στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, εξαιτίας των ανεξέλεγκτων ΜΜΕ, κινδυνεύουν τα πάντα. Ό,τι δεν κατάφεραν επί αιώνες οι κατακτητές, το καταφέρνει το "γυφταριό" των ΜΜΕ. Ό,τι επί αιώνες δεν κατάφεραν ταλαντούχοι δημαγωγοί, το καταφέρνουν άνθρωποι που αντικειμενικά δεν είναι άξιοι ούτε να επιβιώσουν.
Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Σ' ό,τι αφορά τα κοινωνικά πρότυπα συμβαίνει το εξής: Το ελληνικό κράτος ξοδεύει τα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων Ελλήνων, για να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιο των οραμάτων τους. Ξοδεύει, για να εκπαιδεύσει, αλλά κυρίως για να μορφώσει τα Ελληνόπουλα. Τα Ελληνόπουλα, που εκτός των άλλων είχαν την τύχη να είναι απόγονοι διάσημων "πατέρων". Τα ΜΜΕ σ' αυτό το επίπεδο κάνουν τη μέγιστη ζημιά που μπορεί να κάνει κάποιος στον ελληνικό λαό και στα παιδιά του. Γιατί; Γιατί "διδάσκουν" παράλληλα τα Ελληνόπουλα και ακυρώνουν τα όσα με μεγάλο κόπο δημιούργησαν οι αρχαίοι πατέρες μας και βέβαια τα πανάκριβα σχολεία μας.
Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Ότι τα ΜΜΕ ακυρώνουν την τύχη μας να είμαστε παιδιά των Ελλήνων. Ακυρώνουν την τύχη μας να γεννιόμαστε από την ίδια "μήτρα". Ποια είναι αυτήν; Τα Ομηρικά Έπη. Μέσα από αυτά τα Έπη "γεννιούνται" οι Έλληνες. Εκεί θα "παραχθούν" οι Έλληνες, που θα έχουν χαρακτηριστικά ίδια με του Αχιλλέα ή του Οδυσσέα. Εκεί θα μοιραστούν τα ίδια ιδανικά και την ίδια φιλοσοφία με τους πατέρες τους. Εκεί όμως θα "παραχθούν" και οι Ελληνίδες. Εκεί θα μάθουν το "καλό" και το "κακό" των Ελλήνων. Εκεί θ' αρχίσουν να μοιάζουν με την Πηνελόπη. Εκεί θα μάθουν να αποστρέφονται την Κλυταιμνήστρα ή να κρίνουν τις Ωραίες Ελένες με τις επιλογές τους. Εκεί, μέσα από τη βάσανο της μόρφωσης οι Έλληνες διατηρούν την ελληνική ικμάδα που έκανε διάσημους τους προγόνους τους.
Όλα αυτά τα ΜΜΕ τα ανατρέπουν. Εκμεταλλευόμενα τη δύναμη της εικόνας, ακυρώνουν την ελληνική "τύχη" μας και ακυρώνουν ακόμα και το βασικό πολιτιστικό μας "οικοδόμημα". Αυτά μαθαίνουν στους νέους Έλληνες τα πρότυπα της Νέας Εποχής. Εκεί τον μαθαίνουν ότι "άξιος" είναι ο Έλληνας ο οποίος πήγε δωρεάν διακοπές χάρη στα κουπόνια ενός απορρυπαντικού. Εκεί θα τους μάθουν ότι "άξιος" είναι αυτός ο οποίος κέρδισε ένα λαχείο, αυτός που πίνει μια συγκεκριμένη μπύρα ή που φοράει ένα συγκεκριμένο αποσμητικό για τις μασχάλες του. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι καταστρέφουν και την άποψή τους για την κοινωνία και τον κοινωνικό ρόλο του ατόμου μέσα σ' αυτήν. Εκεί μαθαίνουν οι Έλληνες ότι ο Οδυσσέας ήταν ένας βλάκας, που αγωνιζόταν όλη του τη ζωή για ανώτερα ιδανικά. Εκεί μαθαίνουν ότι ο Αχιλλέας ήταν βλάκας, που θυσίασε τη ζωή του. Σήμερα άξιος είναι όποιος με κάθε μέσο αγωνίζεται για την "πάρτη" του. Σήμερα άξιος είναι όποιος αγωνίζεται για το βόλεμα.
Ακόμα και η εικόνα που έχουν για το άλλο φύλο είναι αλλοιωμένη. Οι νεαροί Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται τις γυναίκες ως δύσκολες, ενάρετες και έξυπνες Πηνελόπες. Άξιες να συντηρήσουν βασίλεια και ν' αναθρέψουν βασιλείς. Τις αντιλαμβάνονται σαν ζώα, που, αν φορέσεις το κατάλληλο αποσμητικό, θα σ' ακολουθήσουν με τη μύτη και όχι με το μυαλό. Τις αντιλαμβάνονται σαν "πράγματα", που, αν κερδίσεις το λαχείο, θα σου παραδοθούν. Αρκεί να μπορείς να τις συντηρήσεις και θα τις έχεις. Μπορεί αυτή η γυναίκα, που ακολουθεί με τη μύτη μασχάλες ή ακολουθεί τους τυχερούς του Λόττο, να συντηρήσει βασίλεια ή ν' αναθρέψει βασιλείς; Όχι βέβαια. Αυτό το "κατώτερο" όν είναι για να διασκεδάζει τα κουτορνίθια της Νέας Τάξης που κερδίζουν τα λαχεία. Αυτή είναι η εικόνα της γυναίκας μέσα από τα ΜΜΕ.
Αντιλαμβανόμαστε ότι εδώ υπάρχει ένα έγκλημα, όχι μόνον πολιτισμικού αλλά και συνταγματικού επιπέδου. Γιατί; Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Δεν μπορείς να "ακυρώνεις" την αποδεδειγμένα καλή παιδεία που δημιούργησαν οι διάσημοι πρόγονοί μας και σου κοστίζει κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δραχμές, για να προσφέρεις "σκουπίδια", για να πουλήσεις αποσμητικά. Δεν μπορείς να "ακυρώνεις" τον Όμηρο και να παραδίδεις την κοινωνία στον τενεκέ που πήγε δύο εξάμηνα να σπουδάσει διαφήμιση και "παίζει" με τα ένστικτα των ανθρώπων. Δεν μπορείς να βαστάς "φιλέτα" στο ψυγείο και να δίνεις στα παιδιά σου ό,τι "σκουπίδια" πουλάνε οι γύφτοι που περιφέρονται στη γειτονιά. Με τον τρόπο αυτόν ακυρώνεις την περιουσία σου και ταΐζεις τα παιδιά σου με τα ίδια που τρώνε οι "γύφτοι". Με τον τρόπο αυτόν ακυρώνεις τον πολιτισμό σου και δίνεις στα παιδιά σου βαρβαρότητα.
Το έγκλημα όμως εκτός από πολιτισμικό είναι και συνταγματικό. Τα ανεξέλεγκτα ΜΜΕ, προκειμένου να εισπράξουν μεγάλα ποσά από τις διαφημίσεις, δημιουργούν "τρύπες" στο Σύνταγμα. Γιατί; Γιατί παραβιάζουν ένα από τα βασικά συνταγματικά άρθρα. Το Άρθρo 2.1. που λέει: O σεβασμός και η πρoστασία της αξίας τoυ ανθρώπoυ απoτελoύν την πρωταρχική υπoχρέωση της Πoλιτείας. Αυτό το άρθρο καθημερινά παραβιάζεται από τους αγράμματους, που παριστάνουν τους διαφημιστές. Από τους αποτυχημένους που στην πλειοψηφία τους, μη έχοντας καμιά απολύτως ικανότητα ή κάποιο επιστημονικό ταλέντο, "σπούδασαν" ό,τι μπορούσαν επί πληρωμή. Αυτοί ανέλαβαν να μας πούνε τι είναι η γυναίκα και αυτοί απείλησαν την αξία κάποιων ανθρώπων. Αν για παράδειγμα ερχόταν ένας εξωγήινος στην Ελλάδα, τι θα καταλάβαινε; Ότι οι αρσενικοί άνθρωποι είναι ίσης αξίας με τους θηλυκούς; Όχι βέβαια. Θα καταλάβαινε ότι οι αρσενικοί άνθρωποι αγωνίζονται για την "επιτυχία" και μαζί μ' αυτήν την "επιτυχία" υπάρχει και δώρο ένας όμορφος "θηλυκός" άνθρωπος για να ολοκληρώσει το "πακέτο".
Το ίδιο εγκληματικός σ' ό,τι αφορά το Σύνταγμα είναι ο ρόλος των ΜΜΕ και στη γενικότερη λειτουργία της δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί το "ακυρώνουν". Το Σύνταγμα, που προβλέπει δημοκρατία μεταξύ ίσων πολιτών, γίνεται φασισμός μεταξύ πολιτών που έχουν πρόσβαση στα μέσα και πολιτών χωρίς τέτοια πρόσβαση. Ένας φασισμός πολύ πιο επικίνδυνος από τον παραδοσιακό, εφόσον δεν φαίνεται ως τέτοιος. Η εκτελεστική εξουσία γίνεται κληρονομική εξουσία και η νομοθετική επίσης. Τους "βασιλείς" τους διαδέχονται τα φυσικά παιδιά τους και το ίδιο συμβαίνει και με τους "αυλικούς" τους, που παριστάνουν τους βουλευτές της ελληνικής δημοκρατίας. Οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες ή οι Μητσοτάκηδες, που είναι ιδιοκτήτες των κομμάτων μετατρέπουν σταδιακά σε ιδιοκτησία τους καί τις δύο από τις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες.
Μετατρέπουν τη δημοκρατία μας σε έναν φασισμό, που υποδύεται τη δημοκρατία. Αυτό όμως είναι αντισυνταγματικό και διαπράττεται μέσω των ΜΜΕ. Πού βρίσκεται το έγκλημα; Στον αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ πολιτών, που το Σύνταγμα τους θεωρεί ίσους. Η έντονη δημοσιότητα —και θα πούμε παρακάτω γιατί είναι παράνομη— δίνει το πλεονέκτημα στα παιδιά των "κηφήνων" που μας κυβερνούν. Τον Γιωργάκη Παπανδρέου τον έκανε βουλευτή ο πατέρας του εν ζωή. Ο Νικολάκης, αφού είδε ότι —παρ' όλο που συντηρείται από το δημόσιο— η ζωή είναι δύσκολη, αποφάσισε να πολιτευτεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Μητσοτάκηδες. Η Ντόρα βολεύτηκε και το ίδιο πάει να γίνει με τον Κυριάκο, που επίσης συντηρείται από τα κρατικά ταμεία. Η επιτυχία τους είναι αποτέλεσμα των προσβάσεών τους στα ΜΜΕ. Είναι αποτέλεσμα της ανισότητας που υπάρχει στη μεταχείριση μεταξύ των παιδιών των επωνύμων και των υπολοίπων Ελλήνων.
Το ίδιο συμβαίνει και σ' ό,τι αφορά την οικονομία. Καταστρέφεται η ελεύθερη αγορά και οδηγούμαστε σε μονοπωλιακές καταστάσεις. Αυτοί οι οποίοι έχουν γίνει χορηγοί αυτών των επαγγελματιών "πετυχημένων" είναι επίσης επαγγελματίες "πετυχημένοι". Διαφημίζονται υπό παράνομες συνθήκες μόνον τα "προϊόντα" αυτών που στηρίζουν τα κόμματα. Είτε αυτά τα προϊόντα είναι απορρυπαντικά είτε έμψυχα προϊόντα. Για παράδειγμα θα περάσει ως είδηση όχι ένα καλό προϊόν, αλλά το προϊόν συγκεκριμένης εταιρείας της οποίας ο ιδιοκτήτης έχει "κολλητούς" στα ΜΜΕ.. Θέμα στην τηλεόραση θα γίνει ο τραγουδιστής που ανήκει σε μια συγκεκριμένη εταιρεία και όχι κάποιος άλλος. Ο ελληνικός λαός θα παρακολουθεί ως είδηση τον γάμο της "βουβής" τραγουδίστριας, μόνο και μόνο επειδή αυτή ανήκει σ' έναν γνωστό "στάβλο" μουσικών παραγωγών.
Αυτά όλα είναι επικίνδυνα για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί μέσω του αθέμιτου ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα οδηγούμαστε στο μονοπώλιο των πάντων. Γιατί οι εταιρείες των "διαπλεκομένων" γίνονται μονοπώλια και μπορούν να στηρίξουν το μονοπώλιο καί των κομμάτων καί των διασήμων. Ένα ολόκληρο "star system" στηρίζεται στα χρήματα που εξασφαλίζουν αυτοί οι οποίοι παρακάμπτουν τον καθαρό ανταγωνισμό. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, που δεν μπορεί να ελέγξει πλέον. Τα μεγέθη έχουν ξεφύγει από την ελληνική μικροκλίμακα και οι σημερινοί ισχυροί μπορούν να διατηρήσουν τα μονοπώλιά τους ακόμα και σε καθαρές συνθήκες ανταγωνισμού, λόγω κεκτημένης ταχύτητας.
Όλα αυτά εγκλήματα θα μπορούσαν ν' αποφευχθούν, αν η δικαιοσύνη έκανε το έργο της. Στην Ελλάδα μάλιστα το έργο της ήταν κατά πολύ πιο εύκολο απ' ό,τι είναι για όμοιά της συστήματα σε άλλα μέρη του κόσμου. Γιατί; Γιατί εδώ τα ιδιωτικά μέσα έχουν ιδιομορφίες που θα μπορούσε το σύστημα της δικαιοσύνης να τις εκμεταλλευτεί, προκειμένου να φέρει σε πέρας το λειτούργημά της. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν μπορούν να ελεγχθούν τα ΜΜΕ, γιατί πράγματι είναι ιδιωτικά. Εκτός από περιπτώσεις όπου παραβιάζονται βασικοί νόμοι τύπου "δημόσια αιδώ", "θρησκευτικό συναίσθημα" ή "ρατσισμός", σε όλα τα υπόλοιπα δεν μπορεί να επέμβει, γιατί απλούστατα δεν της επιτρέπει ο νόμος. Τα ΜΜΕ είναι ιδιωτικά και έχουν δικαίωμα να αυτοδιαχερίζονται την περιουσία τους όπως του βολεύει. Δικαίωμά τους είναι να προβάλουν ό,τι και όποιον θέλουν, όσο θέλουν, όποτε θέλουν. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για αθέμιτο ανταγωνισμό. Όποιος θέλει να "πετύχει", χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και τέτοια είναι οι προσβάσεις στα ΜΜΕ.
Στην Ελλάδα αυτά όλα τα προβλήματα δεν υπάρχουν σ' αυτόν τον βαθμό, που να κάνουν τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Ο κύριος λόγος είναι το ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αρκετά σκληρό, για ν' αφήσει τα πράγματα στα χέρια ιδιωτών. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι "διαπλεκόμενοι" κυρίως των ΜΜΕ ήταν στην πλειοψηφία τους "μπατιρόσκυλα", που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μόνον πάνω στην "πλάτη" της κρατικής περιουσίας. Μη έχοντας τη δυνατότητα των Αμερικανών για παράδειγμα συναδέρφων τους, δεν απείλησαν το νομοθετικό πλαίσιο που σεβόταν το Σύνταγμα και θεωρητικά τους απειλούσε. Μη έχοντας για παράδειγμα προσβάσεις σε ακριβούς δορυφόρους ή μη έχοντας τη δυνατότητα να φτιάξουν καλωδιακή τηλεόραση, περιορίστηκαν στο επίγειο σύστημα εκπομπής. Ένα σύστημα, που απαιτεί λιγότερο από ένα εκατομμύριο δραχμές για να γίνει κάποιος "καναλάρχης".
Αυτοί λοιπόν οι "καναλάρχες" της πλάκας τι έκαναν; Μη έχοντας τα χρήματα να εξασφαλίσουν με δικά τους μέσα την πανεθνική εμβέλεια και μη έχοντας τα χρήματα να αγοράσουν τα δικαίωμα των συχνοτήτων σ' όλη την επικράτεια, έκαναν το εξής απλό. Έκαναν "συνέταιρο" το κράτος. Αυτοί διατήρησαν τον μηχανισμό "εκπομπής", που είναι το φτηνότερο κομμάτι των ΜΜΕ και όλα τα υπόλοιπα τα φόρτωσαν στο κράτος. Οι συχνότητες αποτελούν κρατική ιδιοκτησία. Όποιος τις απειλεί, με το κράτος έρχεται σε σύγκρουση και όχι μ' αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Το κράτος με δικά του χρήματα και δικά του μέσα ελέγχει τις παράνομες "εισβολές" σ' αυτές. Το κράτος με δικούς του νομικούς σέρνει στα δικαστήρια τους παραβάτες.
Μόνον κατ' όνομα υπάρχουν ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ιδιωτικό κανάλι, όταν το σύνολο του "δικτύου" μέσω του οποίου φτάνει το τηλεοπτικό προϊόν στον "πελάτη" ανήκει στο κράτος και κατ' επέκταση στον λαό. Ιδιωτικά ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι μόνον οι εφημερίδες. Γιατί; Γιατί οι ιδιοκτήτες τους χρεώνονται το σύνολο των εξόδων που απαιτεί το προϊόν τους για να παραχθεί και να φτάσει στον πελάτη τους. Με τους καναλάρχες δεν συμβαίνει το ίδιο. Χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία και είναι υποχρεωμένοι να σέβονται τις αρχές που την χαρακτηρίζουν σ' ό,τι αφορά τη χρήση της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εν αντιθέσει προς τους Αμερικανούς συναδέρφους τους ή τους ομοεθνείς τους "εφημεριδάδες", δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν υπέρ ή εις βάρος όποιου θέλουν.
Απλά είναι τα πράγματα. Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς δημόσια περιουσία, πρέπει να τη χειρίζεσαι με τον τρόπο που δεν απειλείται το Σύνταγμα. Δεν πρέπει να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία και άρα μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεσαι όταν δημιουργείς συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας; Ότι η δικαστική εξουσία όχι μόνον πρέπει, αλλά είναι υποχρεωμένη να ελέγχει καθημερινά τι εκπέμπουν τα κανάλια. Να ελέγχει τη χρήση της δημόσιας περιουσίας. Όπως θα επέμβει ο εισαγγελέας, όταν κάποιος παράνομος συμπολίτης μας θα περιφράξει ένα δημόσιο δάσος, έτσι θα πρέπει ο εισαγγελέας να βλέπει και πότε γίνεται κακή χρήση των δημοσίων συχνοτήτων.
Όπως δεν επιτρέπεται η περίφραξη ενός δημόσιου δάσους ή μιας δημόσιας παραλίας, έτσι δεν μπορεί και ένα "ιδιωτικό" κανάλι να "περιφράζεται" και να κάνει ό,τι θέλει μέσα στα πλαίσια της "ιδιοκτησίας" του. Το σύνολο σχεδόν των διαφημίσεων στην ελληνική τηλεόραση είναι παράνομο. Δεν μπορείς να απειλείς με τη δημόσια περιουσία τα κοινωνικά πρότυπα, που επίσης με την πανάκριβη δημόσια περιουσία προσπαθούμε να περάσουμε στα παιδιά μας. Δεν μπορείς με τη δημόσια περιουσία να μπαίνεις στον κάθε ιδιωτικό κομματικό "σκουπιδοτενεκέ" και να παίρνεις έναν Κυριάκο Μητσοτάκη και να τον "προβάλλεις" εις βάρος των αντιπάλων του. Δεν μπορείς με τη δημόσια περιουσία να δημιουργείς συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στον ιδιωτικό τομέα.
Απλά πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να σου δίνουν το δικαίωμα να υλοτομείς σε ένα δάσος, για να βγάλεις ένα μεροκάματο και εσύ να μην επιτρέπεις σε κάποιους πολίτες να το χρησιμοποιούν και την ίδια ώρα να επιτρέπεις σε κάποιους άλλους να χτίζουν ακόμα και σπίτια μέσα σ' αυτό. Δεν είναι δυνατόν να σου δίνουν το δικαίωμα να στήσεις καντίνα δίπλα σε μια παραλία και εσύ να μην επιτρέπεις σε κάποιους πολίτες να κάνουν μπάνιο και σε κάποιους άλλους να επιτρέπεις να χτίζουν μεζονέτες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα ελληνικά "ιδιωτικά" κανάλια. Τις "καντίνες" της ενημέρωσης. Είναι υποχρεωμένα να σέβονται τους νόμους περί δημοσίου κεφαλαίου και απλά να εκμεταλλεύονται με νόμιμο τρόπο αυτά που τους επιτρέπονται. Δεν τους επιτρέπεται να δημιουργούν μονοπώλια οικονομικά ή πολιτικά.
Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να εξασφαλίσουν στα κόμματα τη μονοκρατορία τους. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να βολέψουν στον δημόσιο βίο τα παιδιά του Μητσοτάκη. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να παραδώσουν στους διαπλεκόμενους το σύνολο της ελληνικής αγοράς. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να κάνουν "θαύματα" εις βάρος της αξιοκρατίας και των παιδιών του ελληνικού λαού. Να μετατρέπουν τον κάθε βλάκα σε "σωτήρα". Να μετατρέπουν τον κάθε βουβό σε τραγουδιστή. Να μετατρέπουν τον κάθε "κουτσό" σε "δρομέα" ή τον κάθε ανώμαλο σε φιλόσοφο. Από τη στιγμή που όλα αυτά είναι αντίθετα με τα λαϊκά συμφέροντα, ευνόητο είναι ότι όλοι αυτοί "πακέτο" στρέφονται προς τους ιμπεριαλιστές, για να εξασφαλίσουν τα φασιστικά προνόμιά τους. Ευνόητο είναι ότι η δεξίωση της 4ης Ιουλίου στην αμερικανική πρεσβεία για κάποιους θα είναι πολύ πιο σημαντική από τη δεξίωση της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και σ' αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες πολίτες έχουν τα νομικά όπλα ν' αντιδράσουν και να φέρουν την ελληνική δικαιοσύνη ενώπιον των ευθυνών της. Κάλεσε η αγράμματη η Στάη τον Κυριάκο Μητσοτάκη για συνέντευξη; Μήνυση για δημιουργία συνθηκών αθέμιτου ανταγωνισμού και "γκρίζα" διαφήμιση. Μήνυση για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων. Ο βλάκας να ελέγχεται, γιατί επεδίωξε τη δημοσιότητα και η ηλίθια να ελέγχεται για το αν τα "πήρε", ώστε να του προσφέρει αυτό το οποίο ζητούσε. Αν δεν μπορεί η δημοσιογράφος ν' αποδείξει στα δικαστήρια ότι ο συνεντευξιαζόμενος με το έργο του —πράγμα, που, αν υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, πρέπει υποχρεωτικά να προβληθεί από τη δημόσια περιουσία— δεν ξεχώρισε από την υπόλοιπη κοινωνία, να μπαίνουν φυλακή και οι δύο.
Τα ίδια μπορούν να γίνουν από πλευράς του πολίτη και για όλες τις ανάλογες περιπτώσεις όπου κάποιοι εξασφαλίζουν "πλεονέκτημα", κάνοντας κατάχρηση της δημόσιας περιουσίας. Έκαναν κάποιοι τα βαπτίσια της κόρης κάποιας διαβόητης "βίζιτας" θέμα ειδήσεων; Φυλακή οι εμπλεκόμενοι. Φυλακή ο διευθυντής ειδήσεων του καναλιού και στέρηση της τηλεοπτικής άδειας του "καναλάρχη". Αυτή είναι δικαιοσύνη. Σήμερα όποιος έχει "μπάρμπα" στα ΜΜΕ, ζει εις βάρος του κοροΐδου. Γέμισε ο τόπος "celebrities", που κανείς δεν γνωρίζει γιατί έγιναν τέτοιοι και σε ποιον ακριβώς τομέα είναι το ταλέντο τους. Με έναν όμορφο κώλο εξασφαλίζεις μια ζωή. Όποιος δεν έχει περιουσία να μοιράσει στο παιδί του ή δεν έχει χρήματα να δώσει στη "γκόμενά" του, τους κάνει "διάσημους" να φάνε ένα κομμάτι ψωμί από εγκαίνια των πατσατζίδικων της επαρχίας.
Σήμερα τα ΜΜΕ έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα και απειλούν τα πάντα. Κέντρα εξουσίας, που δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα να υπάρχουν, είναι αυτά που στην πραγματικότητα διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτά στην πραγματικότητα "διορίζουν" τους νυν και τους μελλοντικούς ηγέτες της χώρας. Σε μια χώρα δημοκρατική, όπως η Ελλάδα, κάποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας με τη βοήθεια αγράμματων δημοσιογράφων δημιουργούν "Κάμελοτ". Δημιουργούν κληρονομικούς άρχοντες. Μονιμοποιούν στην εξουσία τους χαφιέδες των ιμπεριαλιστών. Μονιμοποιούν τα κοπρόσκυλα των Αμερικανών. Τον Γιωργάκη, που τον "χαϊδεύουν" και τον σπρώχνουν οι Εβραίοι των ΗΠΑ και τους Μητσοτάκηδες, που τους "χαϊδεύουν" και τους σπρώχνουν τα ανθρωποειδή τύπου Μπους.
Φαντάζεται για παράδειγμα ο αναγνώστης τι θα ήταν η οικογένεια Μητσοτάκη χωρίς τα ΜΜΕ και τους κρατικοδίαιτους "μητσοτακικούς"; Ο αποστάτης θα ήταν απομονωμένος —αν όχι φυλακή— και η κόρη του θα ήταν μια γραφική και εύθυμη χήρα, που θα ζούσε με τη σύνταξη του μακαρίτη. Τα "τρομερά" παιδιά του και εγγόνια του θ' αναζητούσαν το μεροκάματο και την επιβίωση. Σήμερα —άκουσον άκουσον— σπουδάζουν "κυβερνητικές" στο Χάρβαρντ, όντας σίγουροι ότι θα κυβερνήσουν την "περιουσία" τους. Εξαιτίας των ΜΜΕ απέκτησαν το "κληρονομικό χάρισμα" που τους επιτρέπει να βγάζουν τη "γλώσσα" στον ελληνικό λαό και στα παιδιά του. Αυτό κατάφεραν τα ΜΜΕ. Το ψωραλέο ξυλάγγουρο από τα Χανιά, αντί να κρεμαστεί στην πλατεία Συντάγματος για την αποστασία που οδήγησε στη Χούντα, έγινε ιδρυτής πολιτικοοικονομικής δυναστείας. Μέχρι και ο τέως "άναξ" εξαιτίας των ΜΜΕ "ζει". Αν δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ, κανένας δεν θα θυμόταν τον τεμπέλη, που παριστάνει σε όλον τον κόσμο τον βασιλιά των Ελλήνων και στην Ελλάδα κοροϊδεύει τον λαό με το αστείο επίθετο "De Grecia".
Τελευταίο αφήσαμε ίσως το πιο σημαντικό έγκλημα της δικαιοσύνης, στο οποίο όμως έχουμε μερίδιο και οι ίδιοι οι πολίτες. Το έγκλημα αυτό είναι ότι δεν αντέδρασε στο "καπέλωμά" της από την εκτελεστική εξουσία. Δεν αντέδρασε, ενώ είχε όλα τα μέσα να το κάνει, όταν κάποιοι επιχείρησαν και κατάφεραν να την κάνουν "δεκανίκι" της εξουσίας. Όταν κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν το σύστημα δικαιοσύνης σε άτυπο συνεργό σε όλα τα εγκλήματα που αυτήν τη στιγμή ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό. Στη μάχη όμως αυτήν της δικαιοσύνης, που ποτέ δεν δόθηκε στο επίπεδο που αφορά τους άμεσους εμπλεκόμενους, φταίμε και εμείς οι πολίτες, που δεν κινητοποιηθήκαμε όταν έπρεπε.
Φταίμε κι εμείς που γίναμε συνένοχοι της "βρομιάς", είτε από άγνοια είτε από απληστία, για να κερδίσουμε μερικά "ψίχουλα" από το μεγάλο "φαγοπότι. Φταίμε κι εμείς, που, βλέποντας τα πάντα μέσα από το κομματικό πρίσμα, νομίζαμε ότι μας συνέφερε να παρανομούμε εις βάρος των "άλλων" και άρα αποτελούσε κομματικό μας καθήκον να μην αντιδρούμε στο "καπέλωμα" της δικαιοσύνης. Φταίμε κι εμείς, που, για να νομιμοποιήσουμε ένα αυθαίρετο εξοχικό και ν' αποφύγουμε τη δικαιοσύνη, επιτρέψαμε στα κόμματα να την καπελώσουν. Φταίμε κι εμείς, γιατί, πάνω στην αγωνία μας να μπούμε από κάποιο "παράθυρο" στον δημόσιο τομέα, "ευνουχίσαμε" αυτόν που έπρεπε να μας εμποδίσει όταν "μπουκάραμε". Φταίμε κι εμείς, γιατί, πάνω στην αγωνία μας να βάλουμε όπως-όπως τον συγγενή μας στο νοσοκομείο, δεν θέλαμε να εφαρμοστεί ο νόμος και μοιράζοντας "φακελάκια", παρακάμπταμε συμπολίτες μας. Φταίμε κι εμείς, που, για να "πετύχουμε" γρήγορα και εκ του ασφαλούς στη ζωή μας, δεν θέλαμε τους "φύλακες" του νόμου.
Στο σημείο αυτό είναι η μόνη περίπτωση όπου πράγματι έχει ισχύ αυτά που λένε όλοι περί ευθύνης του λαού. Εμείς όλοι φταίμε για την κακή λειτουργία του συστήματος της δικαιοσύνης. Εμείς δεν μεριμνήσαμε όταν έπρεπε και "προδώσαμε" χωρίς μάχη την κληρονομιά των πατέρων μας, που έφτυσαν "αίμα" προκειμένου να μας εξασφαλίσουν έναν τόσο καλό και δίκαιο συνταγματικό νόμο. Εμείς κάναμε "πλάτες" στα κομματόσκυλα, γιατί θέλαμε να "νικήσουμε" στις εκλογές. Εμείς κάναμε "πλάτες" στους διαπλεκόμενους, γιατί θέλαμε ν' αρπάξουμε κάποιο προνόμιο εις βάρος των συμπολιτών μας. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η ευθύνη του πολίτη. Όταν ο πολίτης βλέπει ότι οι εσωτερικοί μηχανισμοί ασφαλείας τού κράτους και της δημοκρατίας δεν λειτουργούν, πρέπει —και μάλιστα είναι υποχρεωμένος ως ιδιοκτήτης— να επέμβει. Αυτό όμως έχει το κόστος του. Το κόστος που πρέπει να πληρώσουν οι ενσυνείδητοι πολίτες. Ένα κόστος, που, για όσο διάστημα η εξουσία θα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με τον πολίτη, θα είναι μεγάλο και θα δίνει νόημα στη φράση: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Αυτό το κόστος πάντα υπάρχει, όταν δεν λειτουργεί το Σύνταγμα. Είτε κάποιος δεν αντιδρά επειδή φοβάται το σύστημα είτε αντιδρά και δεν το φοβάται, θα πληρώσει, σε περίπτωση που δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Απλά αυτό το κόστος είναι διαφορετικό και πληρώνεται με διαφορετικό τρόπο. Σ' ό,τι αφορά τους πρώτους συμβαίνει το εξής: Όποιος φοβάται να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, κάθεται σπίτι του και δεν έχει απαιτήσεις. Ό,τι του αρμόζει, αυτό παίρνει. Ό,τι περισσεύει από τα "παμφάγα" της εξουσίας, αυτό παίρνει. Όποιος φοβάται κάθεται σπίτι του και βλέπει big brother. Κάθεται και βλέπει τον κάθε "Σόμπολο" να μετρά τη θερμοκρασία του αίματός του κάθε φορά που αντικρίζει κατηγορούμενους για αντικρατική δραστηριότητα. Όταν στη συνέχεια θα του κλέβουν τη σύνταξη, να κάθεται και σιωπηλός και να μην διαμαρτύρεται, γιατί ο ίδιος είναι υπεύθυνος γιατί την κακή του τύχη. Όταν θα υποφέρει από την ασιτία, να κάθεται και να βλέπει στην τηλεόραση τις δεξιώσεις των "μανδαρίνων". Όταν θα υποφέρει από την ανεργία, να κάθεται και να βλέπει τα παιδιά των κηφήνων να διορίζονται έμμισθοι σύμβουλοι των υπουργείων. Σε τέτοιους πολίτες τέτοια δημοκρατία αντιστοιχεί. Στα "κατοικίδια" τέτοια ζωή αντιστοιχεί. Να περιμένουν πρώτα να φάνε τα αφεντικά και μετά να ορμήξουν εις βάρος των ομοίων τους, για ν' αρπάξουν ό,τι μπορούν από τα "αποφάγια".
Αυτό λέει η λογική. Δεν μπορείς να ζεις ως φοβισμένος σκύλος και να διεκδικείς "τροφή" λεόντων. Δεν μπορείς να ζεις ως "αλυσοδεμένος" υπήκοος και ν' απαιτείς δικαιώματα ελεύθερου πολίτη. Πρέπει ν' αφήσεις την ασφάλεια της "τρύπας" σου και να βγεις στο "ξέφωτο" για να την διεκδικήσεις. Πρέπει να σπάσεις τις αλυσίδες και μαζί μ' αυτές και τα κεφάλια αυτών που αλυσοδένουν τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να περιμένεις πάντα από τους άλλους να βγάλουν το "φίδι" από την τρύπα. Αυτούς, που, όταν στη συνέχεια και με το οποιοδήποτε πρόσχημα τους συλλάβει το σύστημα, θα τους εγκαταλείψεις στην τύχη τους. Δεν μπορείς να ελπίζεις στη δυναμικότητα των άλλων και εσύ μόνιμα να παριστάνεις τον υπάκουο στην εξουσία, επειδή κάποτε σου υποσχέθηκαν βόλεμα και ακόμα περιμένεις.
Όταν είσαι δειλός, θ' απολαμβάνεις τη δημοκρατία των δειλών και αυτό είναι το κόστος που πληρώνεις. Θα έχεις πάντα απέναντί σου ένα κράτος που θα αρνείται μόνιμα να κάνει το καθήκον του. Γιατί; Γιατί αυτό έχει τους "κολλητούς" του να ευνοήσει και δεν περισσεύει τίποτε για σένα. Εσένα απλά σε ταλαιπωρεί και σε "αρμέγει". Σε αναγκάζει, ακόμα και όταν διεκδικείς τα προφανή, να "ταΐζεις" δικηγόρους. Σε αναγκάζει για τα ίδια προφανή να παρακαλάς δημοσιογράφους. Οι δικηγόροι θα παριστάνουν τους "σωτήρες" σου και θα "ροκανίζουν" την περιουσία σου και οι δημοσιογράφοι θα παριστάνουν τους "σωτήρες" σου και θα "ροκανίζουν" την αξιοπρέπειά σου. Για να βρεις το δίκιο σου, είτε θα πρέπει να υποστείς οικονομική αιμορραγία είτε να παριστάνεις στις τηλεοράσεις την "αρκούδα".
Τα ίδια περίπου ισχύουν και γι' αυτούς που κατά τα φαινόμενα δεν φοβούνται το κράτος και βρίσκονται μόνιμα σε θέση μάχης εναντίον του. Από τη στιγμή που βγαίνεις στους δρόμους και ασκείς βία και καταστροφή, το ίδιο βίαιο και καταστροφικό κράτος δικαιούσαι. Δεν μπορείς να διεκδικείς δίκαιο κράτος και να είσαι άδικος με τους συμπολίτες σου, καίγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά σου. Δεν μπορείς με τη δική σου αναίτια βία να δίνεις το μόνιμο "άλλοθι" στο κράτος να γίνεται βίαιο σε όλες τις εκφάνσεις του. Δεν μπορείς με τη δική σου την άγνοια και βλακεία να εμφανίζεις τα διεφθαρμένα κτήνη σαν προστάτες της κοινωνικής ειρήνης και των συνταγματικών νόμων. Αυτό το αποτέλεσμα έχει η τυφλή βία, η οποία από καιρού εις καιρόν αποδεικνύεται ότι είναι "προϊόν" των προβοκατόρων του συστήματος, που θέλουν να εμφανίζονται σαν οι προστάτες του λαού.
Το θέμα είναι ότι με τη βία δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτε απολύτως. Η βίαιη αντίδραση είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την πραγματική αντίδραση. Από την αντίδραση της γνώσης, που πάντα φέρνει αποτελέσματα. Αυτό είναι το ζητούμενο από την οποιαδήποτε κινητοποίηση. Να έχεις γνώσεις και να διεκδικείς αυτά που δικαιούσαι. Πραγματική αντίδραση, για παράδειγμα, είναι να βγεις ειρηνικά στο δρόμο και να διαδηλώσεις την ανάγκη σου για δικαιοσύνη. Να απαιτήσεις να εφαρμοστεί και το πλαίσιο που θα κάνει μόνιμη κατάσταση αυτήν τη δικαιοσύνη, είτε αυτό υποβοηθά τους πολιτικούς ή όποιους άλλους στόχους σου είτε όχι. Αν αντιδράς μόνο και μόνο για ν' αμφισβητήσεις πρόσωπα και να καταλάβεις τις θέσεις τους, δεν θα κερδίσεις τίποτε απολύτως. Στην περίπτωση αυτήν μόνον θα πληρώνεις κόστος, εφόσον είναι βέβαιον ότι το σύστημα θα σε "χορτάσει" κλοτσιές και μπουνιές. Όταν του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει, θα το κάνει.
Είδαμε πρόσφατα να διαδηλώνουν πολίτες υπέρ των τρομοκρατών. Είδαμε βία, καταστροφές και αθλιότητες. Δεν είδαμε όμως να διαδηλώνουν υπέρ της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Δεν είδαμε τους πολίτες να προσπαθούν να προστατεύσουν τη δικαστική εξουσία από τα αρπακτικά της εκτελεστικής εξουσίας. Κατηγόρησαν τη δικαιοσύνη και δεν την προστάτεψαν. Είναι σαν κάποιοι να κατηγόρησαν την ιδιοκτησία τους και ν' άφησαν τους κλέφτες να την υπερασπιστούν, νομιμοποιώντας την κλοπή τους. Τους είδαμε να καίνε κάδους σκουπιδιών και είναι βέβαιον ότι θα δούμε τους ίδιους ανθρώπους και στις εκλογές να υπερασπίζονται κόμματα και πάλι με τα ίδια "μέσα". Όταν αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία του συμφέροντος, αυτήν τη δημοκρατία "εισπράττεις". Τη δημοκρατία που υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών.
Απλά είναι τα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν σ' αυτήν τη χώρα, όπου βασιλεύει η αδικία και η φτώχεια, να μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι στις πλατείες μόνον όταν αδικείται η ομάδα τους. Δεν είναι δυνατόν να διστάζεις τη σύγκρουση με το σύστημα, όταν πρόκειται για το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου και την ίδια ώρα να σε διακρίνει αυτοθυσία για ένα άδικο πέναλτι. Πότε είδαμε τελευταία φορά να μαζεύεται ο λαός για να επιτύχει με την μαζικότητά του κάποια πραγματική κοινωνική ή συνταγματική κατάκτηση; Είτε μαζεύονται για το ποδόσφαιρο είτε μαζεύονται για να ζητήσουν χρήματα. Με τη μαζικότητά τους εκβιάζουν μόνον για προνόμια ή για αυξήσεις. Δεν απαιτούν δικαιοσύνη, αλλά μερίδιο. Μερίδιο στα άδικα "πέναλτι" και μερίδιο στην άδικη εύνοια.
Τι προτείνουμε; Να κινητοποιηθεί ο κάθε πολίτης και ν' απαιτήσει να λειτουργεί το κράτος με βάση το Σύνταγμα. Ο λαός να μαζευτεί και να ζητήσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Να μαζευτεί, για να προστατεύσει τους δικαστές, που θα επιδιώξουν το ίδιο. Να μαζευτεί και να πετάξει με τις κλωτσιές τον υπουργό δικαιοσύνης από την αυθαίρετη "παράγκα" που έχει στήσει μέσα στο ναό της δικαιοσύνης. Να απειλήσει με εκλογική τιμωρία το κόμμα που δεν θα επιτρέψει στη δικαστική εξουσία να ανεξαρτητοποιηθεί. Να πάει ο πολίτης ως εντολέας και να οδηγήσει τον εισαγγελέα εκεί όπου νομίζει ότι υπάρχει διαφθορά. Ο λαός πρέπει ν' αποδείξει ότι μπορεί σε όλα τα επίπεδα να λειτουργήσει ως ο "θεός" που περιγράφει το Σύνταγμα. Να εντέλει τα "όργανά" του και να τα προστατεύει όταν έχουν αυτήν την ανάγκη. Πρέπει να γνωστοποιήσει προς πάσα κατεύθυνση ότι, όποιος απειλεί δικαστικό και τον εμποδίζει να κάνει το καθήκον του, θα πρέπει να είναι βέβαιος ότι φλερτάρει με οδυνηρά πράγματα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι πρέπει να κινηθούμε σε όλα τα επίπεδα. Ότι πρέπει να προστατεύσουμε την περιουσία μας με όλα τα μέσα. Πρέπει να αφαιρέσουμε τη διαχείριση του κράτους από τους λακέδες των ιμπεριαλιστών και πρέπει ταυτόχρονα να "καθαρίσουμε" το κράτος από τους επίορκους υπαλλήλους του. Αυτά όλα όμως προϋποθέτουν να γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει και άρα τι πρέπει να κάνει. Δεν λέμε το λανθασμένο και χιλιοειπωμένο… ότι δηλαδή οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν κανέναν, γιατί όλοι τους είναι κλέφτες. Αυτές οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία κι επιπλέον δίνουν τη δυνατότητα στους πονηρούς να παριστάνουν τους υπερασπιστές της. Ακόμα κι αν όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, απαγορεύονται οι γενικεύσεις και οι "αφορισμοί", που απειλούν τη δημοκρατία. Απαγορεύονται οι λανθασμένοι χειρισμοί, που δίνουν στους κλέφτες τη δυνατότητα να παριστάνουν τους φύλακες της δημοκρατίας.
Απλά πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης τι συμβαίνει. Πρέπει να γνωρίζει ότι, αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, όποιον και να ψηφίζεις, την ίδια εξουσία θα εισπράττεις. Η δυσλειτουργία του συστήματος είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα και όχι τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα, για όσο διάστημα δεν θα τιμωρείται η διαφθορά, θα διαφθείρονται. Το νερό πάντα θα ρέει στην κατηφόρα. Αν θέλεις να το σταματήσεις, δημιουργείς φράγματα και δεν περιμένεις αφελώς ν' αλλάξει το ίδιο τη φύση του. Αυτό είναι το όλο θέμα. Εμείς σ' αυτό το κείμενο λέμε γι' αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης ότι ανήκουν στα δικαιώματά του και δεν τα ασκεί. Εμείς λέμε για τη συντήρηση και την οχύρωση των συνταγματικών "φραγμάτων", που αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργούν καθόλου. Λέμε γι' αυτά τα οποία μπορεί να τα κάνει ο πολίτης την ίδια ημέρα που αντιλαμβάνεται ένα πρόβλημα με τους εξουσιαστές του και όχι γι' αυτά που οι πολιτικοί τού δίνουν το "δικαίωμα" να τα κάνει κάθε τέσσερα χρόνια υπό συνθήκες που δεν ελέγχει. Η δικαστική εξουσία κάθε μέρα μπορεί να κόβει τα άχρηστα "κεφάλια" και όχι κάθε τέσσερα χρόνια να κοροϊδευόμαστε με ψευδοτιμωρίες της κάλπης.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι ο πολίτης έχει τα δικαιώματα να ελέγξει τις εξουσίες όσο ισχυρές κι αν είναι αυτές. Έχει τα νομικά όπλα να ελέγξει όποιον θέλει και όποτε θέλει. Αυτό βέβαια είναι και το τραγικό της σημερινής κατάστασης. Ο πολίτης, επειδή ακριβώς δεν ενεργεί με βάση τα δικαιώματά του, που είναι υποχρεωτικά από το Σύνταγμα, μετατρέπεται σε συνένοχο των κλεφτών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υποχρεωτικής εντολής για αντίδραση που δίνει το Σύνταγμα σε κάθε πολίτη, όταν αντιλαμβάνεται κάποιους που το καταλύουν. Αυτή η υποχρέωση μετατρέπει τον πολίτη σε συνένοχο και όχι σε απλό θύμα. Είμαστε όλοι συνένοχοι των επαγγελματιών πολιτικών, που κληροδοτούν τις θέσεις τους στα παιδιά τους, καταστρέφοντας τη δημοκρατία. Είμαστε όλοι συνένοχοι των διαπλεκόμενων, που λεηλατούν τη χώρα μας. Είμαστε όλοι συνένοχοι των ξένων ιμπεριαλιστών, που έχουν κατακτήσει την πατρίδα μας.
Ο πιο φημισμένος λαός του κόσμου θα ξυπνήσει επιτέλους από τον λήθαργό του; Θα τιμήσει τους πατέρες του, που σκόρπισαν τις ζωές τους στις φυλακές των εξουσιών, προκειμένου να του εξασφαλίσουν με αίμα αυτά που σήμερα πετάει στα σκουπίδια από τη βλακεία του; Θα φερθεί στοιχειωδώς ελληνικά ή θα κάθεται "μεθυσμένος" πάνω στα κασόνια με το "ουίσκι" που του έδωσαν οι αποικιοκράτες;
Παναγιώτης Τραϊανού
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥΥΓ.
Προς απάντηση όλων αυτών —οπαδών και μη—, που ρωτούν τι ακριβώς θα κάνει ο Υδροχοϊσμός σε περίπτωση επικράτησής του απέναντι σ' αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, έχουμε να πούμε τα εξής:
Τα όσα περιγράφουμε στο κείμενο αφορούν τα φαινόμενα που συμβαίνουν σήμερα, καθώς και τις δυνατότητες που παρέχει το Σύνταγμα στον πολίτη ο οποίος θέλει να σταματήσει τη "λαίλαπα" που διαλύει τη χώρα. Αυτά δεν αφορούν τον Υδροχοϊσμό. Ο Υδροχοϊσμός, ως οργανωμένη ιδεολογική κίνηση, "κινείται" σε διαφορετικό επίπεδο. Ως κίνημα είναι σταθερά προσκολλημένος στο Σύνταγμα και με τον τρόπο αυτόν θα "κινηθεί" προς την κατάληψη της εξουσίας. Από εκεί και πέρα δύο πράγματα είναι δεδομένα, σε περίπτωση που θα βρεθεί σε θέση ισχύος. Το πρώτο το οποίο θα κάνει είναι ότι θα "μετρήσει" τα πάντα με το μέτρο του Συντάγματος. Όποιος βρεθεί εκτός Συντάγματος να "αιωρείται", ας είναι από τώρα βέβαιος ότι θα γευθεί τον θρήνο. Το δεύτερο το οποίο θα κάνει είναι να ισχυροποιήσει ακόμα πιο πολύ το ήδη υπάρχον Σύνταγμα. Θα το κάνει ακόμα πιο βίαιο απέναντι σ' αυτούς που επιχειρούν να το καταλύσουν.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς ακριβώς λειτουργεί η υδροχοϊκή αντίληψη, ας σκεφτεί για παράδειγμα τη δίκη της 17 Νοέμβρη, που σήμερα "ξεφτιλίζει" καθημερινά καί τον λαό καί το Σύνταγμα καί το κράτος. Σε περίπτωση επικράτησης του Υδροχοϊσμού, τίποτε δεν θα αγνοηθεί. Ο Υδροχοϊσμός λατρεύει το σύστημα δικαιοσύνης και θα συνεργαστεί απόλυτα μ' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα δικαιοσύνης χωρίς την παραμικρή αλλαγή θ' εξακολουθήσει να λειτουργεί με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους και βέβαια να διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις του. Ως εκ τούτου η δίκη της 17 Νοέμβρη θα γίνει, αλλά θα γίνει σε διαφορετικές βάσεις.
Στη θέση της μίας δίκης θα γίνουν τέσσερις διαφορετικές δίκες. Θα δικαστούν οι επίορκοι υπάλληλοι, που εξευτέλισαν το Σύνταγμα. Άνθρωποι σαν τον Διώτη και τους σημερινούς δικαστές της συγκεκριμένης δίκης, θα έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους. Αυτοί οι οποίοι αποφάσισαν μόνοι τους για την αντισυνταγματική διεξαγωγή της δίκης, θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον κυρίαρχο λαό. Αυτοί οι οποίοι έκλεισαν τις "πόρτες" στον λαό και συνέθεσαν ένα έκτακτο δικαστήριο, θα πρέπει να το αιτιολογήσουν. Αυτοί οι οποίοι επέτρεψαν στο "σκυλολόι", που παριστάνει τους δικηγόρους, να εξευτελίζει την έννοια της απολογίας του κατηγορουμένου, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί το επέτρεψαν να συμβεί μέσα στον ναό της δικαιοσύνης.
Αυτή θα είναι η κύρια δίκη, γιατί είναι πιο επικίνδυνο για τον λαό να επιορκούν κρατικοί λειτουργοί, παρά να μένουν ατιμώρητοι ακόμα και οι πιο διαβόητοι τρομοκράτες. Στη συνέχεια θ' αναζητηθούν και θα δικαστούν αυτοί οι οποίοι μεθόδευσαν την κατάσταση και τους παρείχαν τις "πλάτες" της εξουσίας. Αυτοί που ήταν υπουργοί της δικαιοσύνης και της δημόσιας τάξης στην επίμαχη περίοδο. Δεν είναι δυνατόν οι δικαστές να έβαλαν το κεφάλι τους στον "τορβά", χωρίς να πάρουν κάποιες διαβεβαιώσεις ότι δεν θα κινδυνεύσουν. Ξεκινώντας από τους επίορκους υπουργούς, θ' αναζητήσουμε αυτούς που αισθάνονται τόσο ισχυροί, ώστε να φτάνουν στο σημείο να δίνουν διαβεβαιώσεις ατιμωρησίας για τους παραβάτες του Συντάγματος. Θ' αναζητήσουμε αυτούς που στέκονται μόνιμα εκτός Συντάγματος και υπόσχονται προστασία και στους υπόλοιπους που θα τους ακολουθήσουν. Θα πρέπει να μας εξηγήσουν οι διάφοροι "Μητσοτάκηδες" πώς "εμπνεύστηκαν" τον "τρομονόμο" και πόσο κέρδος τους απέφερε. Θα πρέπει να μας εξηγήσουν αυτοί που πηγαινοέρχονταν στην αμερικανική πρεσβεία τι είδους εντολές έπαιρναν.
Μόνον όταν γίνουν αυτά θα πάμε στην πραγματική υπόθεση που αφορά τη δίκη και αυτό θα γίνει με βάση τη λογική του Συντάγματος. Θα "δικαστούν" τα θύματα, ακόμα και οι νεκροί, και θα καταδικαστούν σε περίπτωση που "αιωρούνταν" εκτός Συντάγματος. Θα δικαστεί ο Πέτσος, αλλά και ο νεκρός Περατικός, για να δούμε αν και κατά πόσο παραβίαζαν το Σύνταγμα και άρα αν βρέθηκαν δικαίως στο στόχαστρο κάποιου πολίτη. Όποιος από αυτούς θα καταδικάζεται, αυτομάτως θα αφαιρείται η περίπτωσή του από τη δικογραφία που αφορά τους κατηγορουμένους. Όταν θα έχουμε τα δεδομένα που θα μας επιτρέψουν να κρίνουμε τους κατηγορουμένους για τα όποια εγκλήματά τους, θα το κάνουμε με τον πιο δίκαιο τρόπο. Αυτή είναι η λογική του Υδροχοϊσμού, για να μην υπάρχουν απορίες τόσο από την πλευρά αυτών που αγωνίζονται για την επικράτησή του όσο και αυτών που τον μάχονται.
Αυτό το οποίο πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες, είναι ότι τα πάντα θα κριθούν με το "μέτρο" του Συντάγματος. Τα πάντα θα γίνουν μέσα στα όρια της απόλυτης συνταγματικής νομιμότητας. Όποιος βρίσκεται "πάνω" στο Σύνταγμα, θα χαρεί για τον υδροχοϊσμό. Όποιος βρίσκεται εκτός, ας αρχίσει από τώρα τον θρήνο. Ο γράφων, όπως και εκατομμύρια σκληρά εργαζομένων Ελλήνων είναι περίεργος να μάθει τι συμβαίνει μέσα στο κράτος-ιδιοκτησία του και πόσο του έχει κοστίσει. Είναι κοινός βλάκας ο υπουργός των οικονομικών που ξεπουλάει τη ΔΕΗ ή μήπως είναι κάτι άλλο; Είναι κοινοί βλάκες οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ, που από "αφέλεια" πήραν δωρεάν μετοχές της δημόσιας επιχείρησης ή μήπως αυτό ήταν το αντίτιμο για κάποιες "υπηρεσίες" τους; Απλά είναι τα πράγματα. Ή είσαι βλάκας ή είσαι προδότης, όταν ξεπουλάς περιουσία που δεν σου ανήκει ή όταν αρπάζεις μέρος της ως "αμοιβή". Ή είσαι βλάκας ή είσαι προδότης, όταν αφήνεις τους Αμερικανούς ή τους Εβραίους να σε "διορίζουν" μόνιμα στην εξουσία. Όλα αυτά δεν πρέπει να τα δούμε; Δεν πρέπει να δούμε ποια σκουπίδια περιφέρονται ανάμεσά μας; Είπαμε ότι είναι βλάκες. Αλλά τόσο βλάκες αποκλείεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .