Ε, ώρα δεν είναι να μιλήσει ο «καλός Θεός της Ελλάδας»; Ένα άρθρο που πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες.

  Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης

ΑΠΟΡΕΙ ο κυρ Γιώργης από την Κρήτη. Απορεί και ο καπετάν Ανδρέας από τον Γράμμο: «Γιατί, ωρέ κυρ Χρήστο, δεν ξεσηκωνόμαστε με τόσα που τραβάμε;

Ποια είναι η δύναμη που μας κρατά καρφωμένους στον καναπέ;».

ΑΠΟΡΩ και του λόγου μου, αλλά θυμάμαι πάλι τη σατανική μέθοδο που εφάρμοζαν οι Γερμανοί βασανιστές τα χρόνια της Κατοχής στις φυλακές του Χαϊδαρίου και Γουδιού.

Μας στοίβαζαν όλους τους μελλοθάνατους σε έναν μικρό θάλαμο, όρθιους μέρα – νύχτα, να μην μπορούμε να ανασάνουμε, ούτε να φάμε ούτε να κοιμηθούμε...

Και όταν κάποιοι τα τίναζαν από το μαρτύριο, έβγαζαν έξω τους μισούς και ύστερα άλλους μισούς. Ετσι που αυτοί οι λίγοι που απέμεναν να ευλογούν την τύχη τους γιατί επιτέλους ανάσαιναν, έστω και περιμένοντας την εκτέλεση…

ΚΑΤΙ ανάλογο κάνουν οι σημερινοί κατακτητές της δόλιας πατρίδας, με επικεφαλής την αδυσώπητη φράου Μέρκελ και με υπηρέτες της τα εγχώρια ανδράποδά τους (τους αυριανούς δωσίλογους), αυτούς που φόρτωσαν την τρόικα στην καμπούρα του λαού μας. Τι κάνουν;

Με φόβητρα πότε την 6η δόση και πότε τη νέα δανειακή σύμβαση, μαστιγώνουν τους Ελληνες με βάναυσα «μέτρα» και τους πνίγουν μέχρις ασφυξίας με φόρους και περικοπές.

Στη συνέχεια αποσύρουν κάποια από τα «μέτρα», οπότε και ακούν τους φουκαράδες των εκκλησιαστικών συσσιτίων να ψιθυρίζουν: «Δόξα τω Θεώ, θα ζήσουμε και σήμερα!».

Αλλά να μην ξεσηκώνονται…

ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ εξεγέρσεις, όμως, είναι σαν τις μεγάλες επιδημίες: έρχονται βαδίζοντας και προχωρούν καλπάζοντας. Εδώ σε εμάς ξεκίνησαν με τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες πέρυσι τον Μάιο.

Οι ερίφηδες της εξουσίας τα χρειάστηκαν και άνοιξαν όλες τις… εξατμίσεις. Εριξαν δραστικά αναισθητικά μέσα από τα κανάλια, κάρφωσαν τον κόσμο στον καναπέ, ακόμη και με τουρκικά σίριαλ, έστρεψαν αλλού την προσοχή του… Και τι δεν έκαναν!..

Οι ΛΑΪΚΟΙ ξεσηκωμοί όμως μοιάζουν με τις αμπώτιδες και τις παλίρροιες.

Η ομαδική χλεύη, τα «γιαουρτώματα», τα «ούούού» στα υψηλά και τα… πανύψηλα πρόσωπα, οι αποδοκιμασίες και τα φασκελώματα στις γιορτές της 28ης Οκτωβρίου και στα Θεοφάνεια, η οργίλη αντίδραση των νέων στο Παγκράτι εναντίον καπεταναίων του ΠΑΣΟΚ, είναι μπουμπουνητά που προοιωνίζουν θύελλες.

Το οσφραίνονται οι δερβίσηδες του πολιτικού συστήματος και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν στους δρόμους. Ακόμη και οι άνθρωποι της τρόικας τρέμουν μη και βρεθούν τίποτε θαυμαστές του Γλέζου και… κατεβάσουν τις σημαίες τους…

ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ όλα αυτά; Δείχνουν ότι άλλη, εντελώς άλλη, είναι η Ελλάδα του 2012: αγνώριστη, καταγγελτική, ανατρεπτική. Αλίμονο στα κόμματα που θα βγουν να αναμετρηθούν στις εκλογές.

Αλίμονο στους «Νενέκους» που κιοτεύουν μπροστά στους σημερινούς Ιμπραήμηδες. Αλίμονο όμως και στη δόλια πατρίδα που δεν έχει αυτή την ώρα έναν «γέρο του Μοριά» να φωνάξει «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!».

Και που δεν έχει έναν υπουργό Οικονομικών (όπως είχαν οι Γάλλοι πολίτες στις παραμονές της επανάστασης του 1789 τον Ζακ Νεκέρ) να τους ταρακουνήσει: «Βρε, μη σας τρομάζουν με την 6η δόση και με τα νέα δάνεια.

Θα σας τα δώσουν, θέλετε δεν θέλετε. Θα σας μπουκώσουν με το ζόρι γιατί με αυτά θα πληρώνετε τους τόκους τους. Και με ό,τι περισσεύει θα αγοράζετε τα ψυγεία τους, τις Μερσεντές τους, τα υποβρύχιά τους, λαδώνοντας εν ανάγκη τους Τσουκάτους σας»…

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ, όμως, σήμερα με το εξής αναπάντεχο: ανάμεσα στους στενούς φίλους μου είναι και ένας ονομαστός επιχειρηματίας, αγνός πατριώτης, φανατικός δημοκράτης, υποδειγματικός πατέρας.

Με εξέπληξε προχθές όταν μου είπε: «Άκουσέ με προσεκτικά: ό,τι έχω και δεν έχω το έχω μοιράσει στα παιδιά μου.

Κράτησα μόνο τη σύνταξή μου, 1.350 ευρώ. Για να σωθεί η πατρίδα μου, για να μη φύγουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου στο εξωτερικό, για να αλλάξουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα, είμαι αποφασισμένος και πρόθυμος να κατέβω ακόμη και στο Σύνταγμα!.. Το εννοώ, κατάλαβες;».

ΣΕ ΛΕΕΙ τίποτε αυτό; Μήπως ότι είναι ένα από τα πρωτόγνωρα φαινόμενα που σηματοδοτούν ριζοσπαστικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στην πατρίδα των μεγάλων επαναστάσεων; Μήπως προμηνύει εθνική ενότητα εκ των κάτω, από εκείνες που ζει η πατρίδα μόνον όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής; Μήπως πλησιάζει η ώρα να μιλήσει επιτέλους «ο καλός Θεός της Ελλάδας;».
http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2012/01/blog-post_8142.html#more