Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου βάζει στη θέση του τον Λοβέρδο!(διαβάστε την επιστολή)

Πανηγυρική δικαίωση του tsantiri.gr μέσα από την επιστολή του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσο Παπαδάκη.
Προχθές, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Ανδρέα Λοβέρδου περί «μακελειού» (δείτε εδώ: «Μακελειό αν πειράξουν τον Παπανδρέου»), γράφαμε: Αυτό όμως που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι το θράσος του, να απειλεί με «μακελειό» το έθνος και τη Δικαιοσύνη! Δεν έχει καταλάβει ο Ανδρέας Λοβέρδος ότι μακελειό θα γίνει εάν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη, για να κάνουμε και εμείς μια… «προφητεία». Και να είναι πιο προσεκτικός στα λόγια του, διότι η βουλευτική του ασυλία δεν θα τον προστατεύει για πάντα.

Σε αναφορά «φωτιά» που έστειλε σήμερα ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ρούσσος Παπαδάκης στην Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος για τα τεκταινόμενα στον χώρο της Δικαιοσύνης, της πολιτικής και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αναφέρεται και στη δήλωση περί «μακελειού» του Ανδρέα Λοβέρδου και δικαιώνει πλήρως το προχθεσινό σχόλιό μας.
Ο εισαγγελικός λειτουργός εγκαλεί τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο για τις πρόσφατες δηλώσεις «περί μακελειού», οι οποίες έγιναν υπό τη κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας, όπως αναφέρει και δικαιώνει, όπως ήδη επισημάναμε, πλήρως το σχόλιο μας.
Στη συνέχεια ο Αντεισαγγελέας παροτρύνει τον Υπουργό να ασχοληθεί με τα προβλήματα των νοσοκομείων και «με το μερίδιο από την συλλογική ευθύνη που αναλογεί για την «αποπροστασία» του πολίτη, από την αύξηση της εγκληματικότητας (απότοκο πολιτικής τακτικής)».
Δεν πρέπει να προκαλούν, αλλά και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας «όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή», προσθέτει ο Παπαδάκης.
Καλεί παράλληλα τους δικαστές και εισαγγελείς να κάνουν διαρκεί αυτοκριτική, αλλά και ζητάει να σταματήσουν τα «λαϊκά ιεροδικαστήρια», από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που παραπλανούν την κοινή γνώμη και προσπαθούν να ασκήσουν πιέσεις στην Δικαιοσύνη.
Το πλήρες κείμενο της αναφοράς του Παπαδάκη έχει ως εξής:
« Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που επανειλημμένα έχω πει : ν’ αφήσουν την δικαστική εξουσία να επιτελέσει το έργο της και να σταματήσει η όποια πολιτική ή επαγγελματική εκμετάλλευσή της. Τα Ραδιοτηλεοπτικά λαϊκά παραδικαστήρια δεν προάγουν τον νομικό πολιτισμό και το δίκαιο, όταν γίνεται υπέρβαση των ορίων της κριτικής, μάλιστα όταν επιδιώκεται πολιτικό όφελος ή το κέρδος της τηλεθέασης, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και προσπαθώντας να ασκήσουν πίεση στην Δικαιοσύνη.
Όσο για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας «περί μακελειού» που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος, θα ήθελα να του πω ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο της Ρόδου, που έμεινε χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης και αναλώσιμα υλικά για να τα χορηγήσει τελικά η Μ.Κ.Ο., ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο Σύρου, όπου οι συγγενείς ασθενών μεταφέρουν ηλεκτρικές θερμάστρες για να τους ανακουφίζουν. Ακόμη ας ασχοληθεί με το μερίδιο από την συλλογική ευθύνη που αναλογεί για την «αποπροστασία» του πολίτη από την αύξηση της εγκληματικότητας (απότοκο πολιτικής τακτικής).
Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες, το ήθος, την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο (κατά την Αριστότελεια διατύπωση).
Όσον αφορά δικαστές και εισαγγελείς καλό είναι όπου είναι απαιτητικοί με τους άλλους να είναι πρώτα απαιτητικότεροι και αυστηρότεροι με τους εαυτούς τους, το λάθος του άλλου να το συγχωρούν όχι όμως το δικό τους (ώστε να μην το επαναλάβουν), να κάνουν διαρκή αυτοκριτική γιατί όποιος την αφήνει, εγκαταλείπει μια από τις βασικές λειτουργίες της νόησης και στερεί από μια ιδιότυπη με τον εαυτό του διαλεκτική γόνιμη σύνθεσή της. Να γίνονται παρατηρητές αλλά και παρατηρούμενα αντικείμενα συγχρόνως, να εξορθολογίζουν την έρευνα, την ποινική δίωξη, την προσωρινή κράτηση αφού οι υπερβολές αναιρούν το δίκαιο.
Στο δίλημμα των πολιτών «τον νόμο να φοβούμαι ή τον δικαστή» να μην καταλήγουν στο δεύτερο, γιατί αυτό σημαίνει ότι αφήσαμε το δίκαιο να διολισθήσει σε μέσο εκδικήσεως ή αδράνειας και θα μεταβληθούμε έτσι σε Νέρωνες και Ηρόστρατους της Δικαιοσύνης.
Τέλος, οι νομικοί (αλλά και οι συντεταγμένες εξουσίες) να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε την Δικαιοσύνη, σαν ένα όνειρο που διαρκώς προσπαθούμε να πραγματώσουμε».