Ο ΤΡΑΪΑΝΟΥ... ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ!!!

Έχουμε πολλές φορές αναρτήσει κείμενα του Παναγιώτη Τραϊανού αλλά αυτό αξίζει να το διαβάσετε, γιατί έχει γραφτεί πριν χρόνια και  σήμερα είναι χρήσιμο για να βρεθεί μια λύση και αποδεικνύετε για ακόμη μια φορά πόσο δίκιο είχε .... 

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ,

είναι επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης μόνιμης λύσης

στο πρόβλημα του εκλογικού νόμου.

Η λύση είναι μία....

Απλή αναλογική

και αποβολή του ΚΚΕ από την ελληνική βουλή.

Η ενισχυμένη αναλογική είναι η μεγαλύτερη αλητεία που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ εις βάρος του λαού και της δημοκρατίας. Επί χρόνια οι επαγγελματίες αλήτες, που παριστάνουν τους πολιτικούς, "δουλεύουν" έναν λαό και παρακάμπτουν ακόμα και τις πιο θεμελιώδεις διατάξεις ενός δημοκρατικού Συντάγματος.

Το κύριο επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιούν και με το οποίο πείθουν τον λαό ν' αποδεχθεί την ενισχυμένη αναλογική ως πρακτική, έχει σχέση με τη δημιουργία ισχυρών κυβερνήσεων. Κυβερνήσεων, που υποτίθεται θα μπορούν να κυβερνήσουν απρόσκοπτα και δεν θα είναι εξαρτώμενες από τους "ρυθμιστές" της βουλής, που είναι κατά πρώτον λόγο οι βουλευτές του ΚΚΕ και κατά δεύτερον οι φασίστες της ακροδεξιάς. Η λογική τους περνάει εύκολα στον κόσμο, γιατί απλούστατα με φόβητρο τον ρυθμιστικό ρόλο αντισυνταγματικών πολιτικών δυνάμεων ενεργοποιούν τα ένστικτα του λαού και ως εκ τούτου τον παγιδεύουν.

Όλα αυτά είναι μια απάτη. Μια απάτη τόσο καλά στημένη, που χωρίς γνώσεις δεν μπορεί κανένας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Μια απάτη, που έχει στηθεί εις βάρος της δημοκρατίας στο σύνολο σχεδόν των δυτικών κρατών. Μια απάτη των αστών, που έχει ως στόχο την παγίδευση των λαών. Η μέθοδος της παγίδευσης είναι απλή. Χρησιμοποιούν τα δημοκρατικά ένστικτα των λαών, για να μπορούν να τους "καπελώνουν". Για να μπορούν να στήνουν ιδιόκτητους κομματικούς μηχανισμούς που τους μονιμοποιούν στην εξουσία. Είναι τόσο καλοστημένη η απάτη, που αυτό το οποίο φαίνεται είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Είναι τόσο καλοστημένη, που αυτοί οι οποίοι φωνάζουν για το δίκιο της δημοκρατίας είναι αυτοί ακριβώς που δεν τη σέβονται. Αυτοί που την υπερασπίζονται είναι αυτοί οι οποίοι δεν την θέλουν. Ακόμα δηλαδή και η μόνιμη διαμαρτυρία του ΚΚΕ για απλή αναλογική είναι μέρος αυτής της απάτης. Το γεγονός δηλαδή ότι το ΚΚΕ φωνάζει υπέρ της απλής αναλογικής είναι από μόνο του ικανό να ακυρώσει αυτήν τη δίκαιη απαίτηση του λαού.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει. Κατ' αρχήν και πριν αναφερθούμε σε οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να πούμε ότι η ενισχυμένη αναλογική είναι απόλυτα αντισυνταγματική. Γιατί; Γιατί απλούστατα αλλοιώνει τη θεμελιώδη και μη αναθεωρήσιμη διάταξη του Συντάγματος, που προβλέπει την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν οι ψήφοι των πολιτών δεν είναι ίσες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν οι ψήφοι κάποιων πολιτών είναι πιο ισχυρές από αυτές κάποιων άλλων. Η ενισχυμένη αναλογική αυτό ακριβώς κάνει. Η ενισχυμένη αναλογική, ανάλογα με τις "δόσεις" αυτής της ενίσχυσης, δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους πολίτες να πολλαπλασιάζουν την ισχύ της ψήφου τους. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ακυρώνει στον απόλυτο βαθμό τις ψήφους κάποιων άλλων που είναι αδύνατοι.

Ανάλογα δηλαδή με τον εκάστοτε εκλογικό νόμο και τις διαθέσεις των κρατούντων, οι "τυχεροί", που διάλεξαν το κόμμα το οποίο πρωτεύει στις εκλογές, έχουν ψήφο ισχυρότερη από τους "άτυχους". Αυτό το εκλογικό "τζακ ποτ" είναι παντελώς παράνομο. Τέτοιου είδους μοιρασιές με "τζακ ποτ" έχουν νόημα μόνον στα καταγώγια, όπου οι συμμορίες επιβάλλουν τη θέλησή τους με τα πιστόλια τους. Μόνον στα καταγώγια μπορεί να μοιράζει ο ισχυρός όπως τον βολεύει. Μόνον μεταξύ κακοποιών μπορεί να θεωρηθεί "νόμιμη" και θεμιτή μια μοιρασιά του τύπου "δύο εγώ, ένα εσύ, κανένα οι εχθροί μας". Αυτό ακριβώς γίνεται με την ενισχυμένη αναλογική. Αυτή η πρακτική δίνει στις ίδιες ψήφους διαφορετική απόδοση. Αυτή η πρακτική εξασφαλίζει στις ίδιες ψήφους διαφορετικές έδρες, ανάλογα με την ταυτότητα των ψηφοφόρων. Κάποιοι παίρνουν πολλά, κάποιοι λίγα και κάποιοι άλλοι τίποτε.

Πώς γίνεται αυτή η μοιρασιά μεταξύ των "συμμοριών" με βάση τον ισχύοντα νόμο; Ο λαός στο σύνολό του ψηφίζει μόνον για τις 210 έδρες από το σύνολο των 300. Από τους 300 της Βουλής ο λαός αποφασίζει μόνον για το 70% του αριθμού τους. Για τους υπόλοιπους 90 αποφασίζουν οι αρχηγοί των συμμοριών. Εκατομ­μύρια ψηφοφόρων αποφασίζουν για το 70% των βουλευτών και δύο-τρία άτομα αποφασίζουν μόνα τους για το 30%. Μόνοι τους αποφάσισαν οι αρχηγοί των "συμμοριών" ότι τα κόμματά τους θα πάρουν πρόσθετους βουλευτές σε αναλογία 3 προς 1 για τον πρώτο και τον δεύτερο. Πού βρίσκεται ο φασισμός; Στο γεγονός ότι αυτοί οι βουλευτές-"δώρο" προς τα ισχυρά κόμματα δεν προκύ­πτουν ως δια μαγείας. Προκύπτουν από τον αποκλεισμό μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων. Προκύπτουν από τη διαφορά αυτών που "εισέπραξαν" τα κόμματα τα οποία μπαίνουν στη βουλή μ αυτά που "κατέθεσε" ο λαός στις εκλογές. Αυτές οι έδρες οι οποίες μοιράζονται σαν "δώρα" δηλαδή ανήκουν σε κάποιους συμπολίτες μας, που δεν θα έχουν αντιπροσώπευση στη βουλή και άρα η ψήφος τους είναι στην ουσία "άκυρη".

Πώς γίνεται αυτό; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι υπάρχει "πλαφόν" εισόδου για ένα κόμμα μέσα στη βουλή. Δεν υπάρχει ένα δημοκρατικό εκλογικό "μέτρο", που θα δώσει ακόμα και στους "μικρούς" τη δυνατότητα να μπουν στη βουλή με το "σπαθί" τους και με τις ψήφους των ψηφοφόρων τους. Δεν υπάρχει ένα "μέτρο", που θα δώσει στους "μικρούς" τη δυνατότητα να "γεννηθούν" και άρα να μεγαλώσουν σε κάποια στιγμή. Υπάρχει το "πλαφόν", που είναι απόλυτα φασιστικό. Γιατί; Γιατί αυτό το "πλαφόν" δεν λειτουργεί με μόνο στόχο τον αποκλεισμό των "μικρών" από τη βουλή. Δεν λειτουργεί με μόνο στόχο την μη "γέννησή" τους. Αυτό το "πλαφόν" λειτουργεί και με τον στόχο του αποκλεισμού τους από τα κρατικά χρήματα. Λειτουργεί και με στόχο την μη "ενηλικίωσή" τους. Ένα αυθαίρετο "πλαφόν" είναι η αιτία που οι μικροί θα παραμένουν μικροί και οι μεγάλοι θα εξακολουθούν να παραμένουν μεγάλοι χάρη στα χρήματα του λαού. Οι πονηροί με τον τρόπο αυτόν εξοντώνουν τον ανταγωνισμό, κλέβοντας τις ψήφους του και "πνίγουν" τη διαμαρτυρία του λαού.

Από αυτό το "πλαφόν" εξαρτάται η τύχη του καθενός που τους ανταγωνίζεται. Όποιος ξεπερνάει το όριό του, απλά τον κλέβουν και όποιος δεν το καταφέρνει αυτό, τον λεηλατούν. Πώς γίνεται αυτό; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Σε ψηφίζει για παράδειγμα το 10% του λαού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λαμβάνεις το 10% του όλου. Το 10% των συνολικών ψήφων σού δίνει πρόσβαση στο 70% του αριθμού των βουλευτών. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το 10% με συνοπτικές διαδικασίες γίνεται 7%. Αγωνίζεται κάποιος, για να πάρει αυτό το σημαντικό 10% και ξαφνικά βρίσκεται με ένα φτωχό 7% στα χέρια. Το 3% πάει υπέρ των μεγάλων κομμάτων-συμμοριών. Ο "φτωχός" του 7%, εξαιτίας του σχεδιασμού, γίνεται γενναιόδωρος χορηγός των μεγάλων κομμάτων. Αυτοί οι "φτωχοί" είναι οι ισχυρότεροι αντίπαλοι των μεγάλων κομμάτων, που απλά τους κλέβουν.

Από εκεί και πέρα τους αδύναμους τους καταλεηλατούν. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μπορούν να λάβουν μέρος δεκάδες κόμματα. Αν κάποια πέντε με έξι κόμματα σαν το ΔΗΚΚΙ, τον Συνασπισμό ή τους Οικολόγους βρεθούν κοντά στο όριο, χωρίς να το ξεπεράσουν, σημαίνει ότι ένα σοβαρό ποσοστό του ελληνικού λαού δεν θα αντιπροσωπεύεται καθόλου στη βουλή. Σημαίνει ότι οι ψήφοι αυτής της μερίδας του λαού "χάνονται". "Χάνονται" για τα κόμματα που τις πήραν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται. Κάπου πηγαίνουν. Αυτές τις ψήφους τις κλέβουν και πάλι τα δύο μεγάλα κόμματα. Όχι μόνον τους αποκλείουν από τη βουλή, αλλά εισπράττουν εντελώς αυθαίρετα και τις ψήφους τους ως "δώρο". Από τις ψήφους αυτές προκύπτει ένα μέρος αυτών των 90 βουλευτών. Από τις ψήφους που δόθηκαν σε κάποιους και οι οποίοι δεν τις μετουσίωσαν σε έδρες.

Το άλλο μέρος προκύπτει από τις "λευκές" ψήφους. Από τις ψήφους που δεν δόθηκαν σε κανέναν. Με τις ψήφους αυτές μάλιστα γίνεται ό,τι πιο πρόστυχο μπορεί να φανταστεί κανείς, εφόσον αυτές συνήθως ξεπερνούν το όριο του "πλαφόν" και θα εξηγήσουμε γιατί το λέμε αυτό. Αυτήν την ψήφο την οικειοποιούνται τα μεγάλα κόμματα, πράγμα εντελώς παράλογο. Γιατί; Γιατί αυτή η ψήφος είναι η κατ' εξοχήν ψήφος διαμαρτυρίας προς τα πρόσωπά τους. Η "λευκή" ψήφος δεν είναι άκυρη ψήφος και πολύ περισσότερο δεν είναι ψήφος αδιαφορίας.

Η ψήφος αυτή είναι ψήφος "τιμωρίας" απέναντι στα πρόσωπα που διεκδικούν ψήφο. Δεν είναι ψήφος εναντίον της δημοκρατίας και πολύ περισσότερο δεν είναι ψήφος "μήνυμα". Τα μηνύματα τα στέλνει ο λαός με άλλον τρόπο. Τα μηνύματα τα στέλνει με τα γκάλοπ, με την αποχή του από τις πολιτικές συγκεντρώσεις, με την αδιαφορία του για τις "ενδιαφέρουσες" πολιτικές συνεντεύξεις. Ο πολίτης δεν πηγαίνει στην κάλπη, για να στείλει μήνυμα, το οποίο θα αποτελέσει απλό στατιστικό δεδομένο, που θα "προβληματίσει" τα κουτορνίθια. Στην κάλπη πηγαίνει ο ψηφοφόρος για να ανταμείψει ή να τιμωρήσει πρόσωπα και πολιτικές. Η "λευκή" ψήφος είναι ψήφος τιμωρίας. Είναι ψήφος υπέρ του "Κανενός". Υπάρχουν ψηφοφόροι που ψηφίζουν τον "Κανένα", όταν διαπιστώνουν ότι κανένας από αυτούς που συμμετέχουν στις εκλογές δεν τους εκφράζει.

Είναι δυνατόν από αυτήν την ψήφο να βγάζουν επιπλέον βουλευτές τα κόμματα που τυγχάνουν αυτής της απέχθειας; Τα κόμματα που την προκαλούν; "Λευκή" ψήφος σημαίνει άδειο βουλευτικό έδρανο. Από τη στιγμή που το "λευκό" ξεπερνάει το "πλαφόν", θα πρέπει να μπει κι αυτό στη βουλή. 10% των ψήφων να είναι "λευκές", θα έπρεπε το 10% των εδράνων μέσα στην ελληνική βουλή να είναι κενά. Απλά, ως ψήφος θεωρητικά υπέρ μη φυσικού προσώπου και πρακτικά ψήφος τιμωρίας των υπαρχόντων υποψηφίων, έχει και "διδακτικό" περιεχόμενο. Για να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή οι κυβερνώντες τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν στην κοινωνία και πόσους "καλύ­πτουν" με τις απόψεις τους. Για να γνωρίζουν οι κυβερνώντες ότι ένα μέρος του λαού δεν τους εκτιμά και ότι αφήνει κενές θέσεις γι αυτούς που στο μέλλον θα τον εκφράσουν. Πρόβλημα με τη διακυβέρνηση δεν υπάρχει, εφόσον οι εσωτερικές ισορροπίες της βουλής μπορούν να της δώσουν τη δυνατότητα να λειτουρ­γήσει. Το γεγονός ότι οι βουλευτικές έδρες είναι 300, δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά θα πρέπει να υπάρχουν και 300 βουλευτές μέσα σε κάθε βουλή. Πρέπει δηλαδή η βουλή να "δείχνει" ανά πάσα στιγμή τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Πρέπει να "δείχνει" τι ακριβώς επέλεξε ο λαός στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση. Δεν μπορεί ο μισός λαός ν αμφισβητεί τις υπάρχουσες πολιτικές προτάσεις και η βουλή να είναι πλήρης.

Αν δηλαδή στις ψήφους των "μικρών" προσθέσουμε και τις "λευκές", σημαίνει ότι μπορεί το μεγαλύτερο "κόμμα" να βρίσκεται εκτός Βουλής. Μπορεί δηλαδή ένα ποσοστό του λαού πάνω από το 30% να μην αντιπροσωπεύεται καν στη βουλή. 3 στους 10 πολίτες, εξαιτίας της ενισχυμένης αναλογικής, πηγαίνουν "τζάμπα" στα εκλογικά τμήματα. Αν σ αυτούς προσθέσει κάποιος και τους συμπολίτες μας, που, γνωρίζοντας πώς λειτουργεί το εκλογικό σύστημα, ψηφίζουν κόμματα με προοπτικές εισόδου τους στη βουλή, με τη λογική τού "μη χείρον βέλτιστον" προκειμένου να μην "ακυρωθεί" η ψήφος τους, αντιλαμβανόμαστε την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι με τον τρόπο αυτόν μια "νικήτρια" μειονότητα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει μετά την εκλογική της "νίκη".

Αυτό συμβαίνει μετά από μια εκλογική αναμέτρηση. Ένα καθαρό 20% βολεύεται στην εξουσία και κάνει ό,τι θέλει εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του 80%. Ένα 20%, που έχει αντίπαλο ένα όμοιό του ποσοστό, το οποίο συνθέτει τον άλλο πόλο του δικομματισμού. Ένα 20%, που με τις ψήφους και τις "αντιψήφους" παρουσιάζεται μεγαλύτερο απ ό,τι πραγματικά είναι. "Αντιψήφους", τις οποίες δημιουργεί ο ίδιος ο σχεδιασμός του εκλογικού συστήματος και ο οποίος ευνοεί τα μεγάλα κόμματα. "Αντιψήφους", που εισπράττουν τα κυρίαρχα κόμματα όχι από οπαδούς τους, αλλά από εχθρούς των αντιπάλων τους. Κάποιοι τους ψηφίζουν, όχι επειδή τους συμπαθούν, αλλά επειδή αντιπαθούν περισσότερο τους αντιπάλους τους. Αυτούς τους πόλους η ενισχυμένη αναλογική τους εμφανίζει πιο ισχυρούς απ ό,τι είναι. Τα μεγάλα κόμματα, είτε με τον αποκλεισμό είτε με το "μάντρωμα", λειτουργούν ως "Χούντες". Αυτό δεν είναι υπερβολή. Ακόμα και η ίδια η Χούντα είχε ένα συμπαθούν διψήφιο ποσοστό. Οι δικτάτορες δεν ήταν μόνοι τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν δημοκράτες. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα σημερινά μεγάλα κόμματα, που λειτουργούν ως φασιστικές συμμορίες.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ενισχυμένης αναλογικής. Αυτό ήταν το ζητούμενο από την ενισχυμένη αναλογική και όχι οι ισχυρές κυβερνήσεις. Το ζητούμενο ήταν να δίνεται η δυνατότητα σε μειονότητες να κυβερνάνε χωρίς αμφισβητήσεις. Μειονότητες, που, χάρη στα κρατικά χρήματα και τα βολέματα, θα διατηρούσαν πάντα τη συσπείρωσή τους. Με κρατικούς μισθούς και επιδοτήσεις τα μεγάλα κόμματα πάντα θα διατηρούσαν έναν βασικό "κορμό", που θα τους επέτρεπε να βρίσκονται κοντά στη διεκδίκηση της εξουσίας. Έναν "κορμό", που αρκούσε απλά να είναι πιο ισχυρός και μεγάλος από τους "κορμούς" των μικρών. Από εκεί και πέρα αναλάμβανε η ενισχυμένη αναλογική και τα κρατικά χρήματα να τον εμφανίσουν σαν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.   

Φτάσαμε μάλιστα στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν και χάρη στις "αλχημείες" της συμμορίας του ΠΑΣΟΚ να είναι "τυχεροί" σε κάποια φάση οι ψηφοφόροι που επέλεξαν να ψηφίσουν το δεύτερο κόμμα. Όταν το ΠΑΣΟΚ πριν από περίπου μια δεκαετία διαπίστωσε ότι είναι βέβαιη η εκλογική του ήττα, "εφεύρε" έναν εκλογικό νόμο, που έδινε περισσότερη ισχύ στη δική του αντιπολιτευτική "μοίρα" και όχι στην "ισχυρή" κυβέρνηση, που είναι και το υποτιθέμενο ζητούμενο από την ενισχυμένη αναλογική. Μόλις δηλαδή κάποιος από τους μόνιμους διαχειριστές της εξουσίας διαπίστωσε ότι χάνει την εξουσία, "έγραψε" στα παλιά του τα παπούτσια τον λαό και το Σύνταγμα και μόνος του αποφάσισε πόση ισχύ θα έχει η ψήφος τού κάθε πολίτη. Μόνος του αποφάσισε ότι οι ψηφοφόροι του θα πάρουν τα μέγιστα δικαιώματα, ακόμα κι αν χάσουν την εκλογική αναμέτρηση. Αυτός ο οποίος κυβέρνησε με έναν νόμο που έδινε ισχύ στους ψηφοφόρους του όταν αυτοί ήταν οι περισσότεροι άλλαξε την τακτική του, όταν διαπίστωσε αλλαγή των πολιτικών δυνάμεων. Αυτοί είναι οι δημοκράτες που μας κυβερνάνε. Μόνοι τους αποφασίζουν πόση ισχύ θα έχει ο κάθε πολίτης, αγνοώντας κατάφορα το Σύνταγμα. Μόνοι τους αποφασίζουν πόση ισχύ θα έχουν οι δικοί τους ψηφοφόροι.

Για να γίνουν αντιληπτά όλα αυτά τα εξόχως παράνομα, θα πρέπει να γνωρίζουμε πότε στήθηκαν και από ποιους. Πότε και ποιοι αλήτες αποφάσισαν να μετατρέψουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας σε προσωπική τους περιουσία. Τα πάντα ξεκίνησαν την αυγή της μεταπολίτευσης. Κάποιοι πονηροί "δημοκράτες", έχοντας τις "πλάτες" των υπερατλαντικών "αφεντικών", σχεδίασαν ένα πολιτικό σύστημα πέρα για πέρα αντιδημοκρατικό. Ένα σύστημα, το οποίο δεν σέβεται ούτε το ίδιο το Σύνταγμα, που αποτελεί το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινείται. Η λειτουργία αυτού του συστήματος στηρίζεται σε κάποιες σταθερές, που τους δίνουν τη δυνατότητα να ελέγχουν μόνιμα την εκτελεστική εξουσία και από εκεί και πέρα να ελέγχουν τα πάντα. Αυτό είναι εύκολο να γίνει, αν κάποιος καταφέρει και ελέγξει τη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων. Γιατί; Γιατί τα κόμματα ως μηχανισμοί υπό κάποιες συνθήκες μπορούν να γίνουν ακόμα και οικογενειακές ιδιοκτησίες. Αν τα προσωποπαγή και ιδιόκτητα κόμματα κατορθώσουν και διαχειρίζονται τις ψήφους μεγάλων μερίδων του λαού, αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται μόνιμα κοντά στην εξουσία. Σημαίνει ότι η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία γίνονται ένα "κουβάρι", που ελέγχονται πλήρως από κάποιους ιδιώτες.

Σε συνθήκες πραγματικής δημοκρατίας όλες οι εξουσίες θα έπρεπε να λειτουργούν ανεξάρτητα. Μέσα στη βουλή δεν θα έπρεπε να δίνονται ψευδομάχες ιδεολογικού χαρακτήρα. Για την ιδεολογία έχει ήδη αποφασίσει το Σύνταγμα και αυτό το οποίο γίνεται σήμερα μέσα στη βουλή είναι ένα θέατρο σκιών, όπου οι καραγκιόζηδες παριστάνουν τους προστάτες της ιδεολογίας και της δημοκρατίας. Έχουν βάλει εντελώς παράνομα το ΚΚΕ μέσα στη βουλή και έχουν εξασφαλίσει την "αρκούδα" που υποτίθεται πολεμάνε. Μιλάμε πάντα για το δογματικό και από τη φύση του σταλινικό ΚΚΕ και όχι για τη δημοκρατική αριστερά, στην οποία το Σύνταγμα, η Δημοκρατία και ο ελληνικός λαός οφείλουν τα μέγιστα. Μιλάμε πάντα για μηχανισμούς μη συμβατούς με το Σύνταγμα. Στο επίπεδο αυτό τόσο το ΚΚΕ όσο και η φασιστική ακροδεξιά δεν μπορούν να μπουν στη βουλή, γιατί απλούστατα δεν σέβονται το Σύνταγμα.

Στη βουλή μπαίνουν μόνον όσοι σέβονται το Σύνταγμα. Μόνον όσοι προβλέπονται από το Σύνταγμα να μπουν με τον τρόπο που προβλέπεται να το κάνουν. Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να μπει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας ο Μουφτής της Ξάνθης, έτσι δεν έχουν λόγο αυτά τα "κόμματα" να μπουν στη βουλή. Βάζουμε την λέξη "κόμμα" σε εισαγωγικά, γιατί κόμμα είναι μόνον ό,τι είναι συμβατό με το Σύνταγμα. Μέσα στη βουλή μπαίνουν μόνον τα κόμματα. Δεν μπαίνουν ούτε οι παρατάξεις ούτε οι μη συμβατές με το Σύνταγμα ιδεολογίες.

Απλά είναι τα πράγματα. Η βουλή είναι όργανο του Συντάγματος. Του συγκεκριμένου και απόλυτα ορισμένου Συντάγματος. Η βουλή δεν είναι αρένα, όπου συγκρούονται οι ιδεολογίες. Όποιος αμφισβητεί το συγκεκριμένο Σύνταγμα, δεν μπορεί να συμμετέχει στα όργανά του. Όταν μέσα σε ένα όργανο του Συντάγματος τοποθετείς τα ψευδοκόμματα των πολιτικών άκρων, που ιδεολογικά βρίσκονται εκτός Συντάγματος, στην πραγματικότητα μετατρέπεις την κάθε εκλογική σύγκρουση σε δημοψήφισμα για το πολίτευμα. Μετατρέπεις την απλή "κρίση" για τη διαχείριση σε μάχη χωρίς αύριο για την ίδια την ιδιοκτησία. Αυτό αντιβαίνει τη λογική του Συντάγματος και συμφέρει μόνον τους "αρκουδιάρηδες", που εκ του ασφαλούς παριστάνουν τους "προστάτες" της δημοκρατίας και του πολιτεύματος.

Σ' αυτό το λεπτό θέμα δημιουργούνται βέβαια και όλες οι παρανοήσεις πάνω στο θέμα της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι καλή, αλλά όχι κουτή. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν μερικοί, δεν είναι καθόλου αφηρημένη με τους εχθρούς της. Δεν επιτρέπει σ' έναν εχθρό της να περι­φέρεται οπλισμένος μέσα στους κοιτώνες των παιδιών της. Επιτρέπει σε όλους να υπάρχουν μέσα στην κοινωνία, αλλά δεν επιτρέπει σε όλους να μπαίνουν στα όργανά της. Το Σύνταγμα της δημοκρατίας, εξαντλώντας τα όρια του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, απλά προσφέρει ακόμα και σ' αυτούς που διαφωνούν με την ίδια να υπάρχουν, να καλλιεργούν και να διαδίδουν τις απόψεις τους, χωρίς όμως να παραβιάζουν τις διατάξεις του. Λειτουργεί πάνω στο ίδιο πνεύμα και στην ίδια βάση που ο νόμος της ανεξιθρησκίας επιτρέπει να υπάρχουν και άλλες θρησκείες εκτός από την κυρίαρχη. Από εκεί και πέρα, αν νιώθει κάποιος τόσο ισχυρός, ώστε ν' αμφισβητήσει ανοιχτά το Σύνταγμα, βγαίνει από την "πλατφόρμα" του και το πολεμά με ό,τι συνεπάγεται η πράξη αυτή. Αν είναι συντριπτικά ισχυρός, το αλλάζει. Αν δεν είναι, κάθεται στη "γωνιά" του. Κάθεται στη "γωνιά" του, όχι γιατί αυτό συμφέρει τη δημοκρατία, αλλά γιατί συμφέρει τον ίδιο. Κάθεται στη "γωνιά" του για τη δική του ασφάλεια.

Κάποτε οι πραγματικοί δημοκράτες πλήρωσαν το κόστος και πολέμησαν τους φασίστες του παλατιού, προκειμένου ν' αλλάξουν το Σύνταγμα. Το ίδιο επιχείρησαν και οι κομμουνιστές και απέτυχαν. Όλοι αυτοί όμως ακολούθησαν τον μοναδικό δρόμο που υπάρχει για ν' ανατραπεί ένα Σύνταγμα και αυτό είναι κάτι που προφανώς δεν συμφέρει τους σημερινούς εκ του ασφαλούς αμφισβητίες του. Τα Συντάγματα και οι ιδεολογίες συγκρούονται στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, στους δρόμους και τα πεζοδρόμια και όχι στη βουλή, η οποία ανήκει στο υπάρχον Σύνταγμα. Με τις εκλογές διεκδικούν την εξουσία μόνον τα "παιδιά" της δημοκρατίας και όχι οι εχθροί της. Οι εχθροί της βρίσκονται εκτός βουλής και αν διεκδικήσουν την εξουσία, θα τα βρουν όλα μαζί ενωμένα. Σήμερα αυτή η λογική δεν υπάρχει και ως εκ τούτου βλέπουμε παράξενα πράγματα. Βλέπουμε στη βουλή όχι μόνον σκληρούς και δογματικούς κομμουνιστές, αλλά ακόμα και τα κουτορνίθια, που κάποτε ήταν πραιτοριανοί της χούντας ή του "παλατιού", να αμφισβητούν το Σύνταγμα άμεσα.

Τι συμβαίνει με όλους αυτούς; Κάποτε αυτοί οι φασίστες έστελναν τους αμφισβητίες του δικού τους Συντάγματος στα ξερονήσια. Σήμερα πώς τολμούν οι φασίστες να απαιτούν ν' αμφισβητούν το Σύνταγμα των άλλων εκ του ασφαλούς και μάλιστα με μισθό; Σήμερα πώς είναι δυνατόν βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου να εκφράζονται υπέρ του τεμπελόσκυλου, που παριστάνει τον "τέως"; Επέτρεπαν αυτοί στην παντοδυναμία τους να εκφράζεται κάποιος βουλευτής υπέρ του Ζαχαριάδη; Τι συμβαίνει δηλαδή; Αυτοί στην παντοδυναμία τους ήταν πονηροί και οι σημερινοί υπερασπιστές τού Συντάγματος είναι κορόιδα; Επειδή κορόιδα δεν υπάρχουν, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Τι συμβαίνει; Οι πολιτικοί έβαλαν μέσα στη βουλή συνταγματικά παράνομες δυνάμεις, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να ταυτίσουν τις ιδεολογίες με τον κομματισμό και να "καπελώσουν" τα πάντα. Με τον τρόπο αυτόν τα κυρίαρχα αστικά κόμματα ταυτίστηκαν με το ίδιο το Σύνταγμα και μονοπωλούν την εξουσία, εφόσον οι αντίπαλοί τους τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά δεν μπορούν να τη διεκδικήσουν.

Εκμεταλλευόμενοι δηλαδή το γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού ταυτίζεται με το υπάρχον Σύνταγμα, "μάντρωσαν" τον λαό, προβάλλοντας σαν φόβητρο τις παράνομες μικρόσωμες και ασήμαντες "αρκούδες" που οι ίδιοι ταΐζουν. Γνωρίζοντας δηλαδή ότι τόσο η φασιστική Δεξιά όσο και το φασιστικό ΚΚΕ δεν έχουν το κοινωνικό έρεισμα να διεκδικήσουν έστω και πλαγίως την εξουσία, τις εκμεταλλεύονται για να παγιδεύουν τον κόσμο. Προβάλουν τις θέσεις τους που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πλέον και τους χρηματοδοτούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, για να τους εμφανίζουν σαν απειλητικούς εχθρούς, ενώ δεν είναι τέτοιοι. Με τον τρόπο αυτόν τα δύο κυρίαρχα κόμματα "εισπράττουν" τη δόξα των προστατών της δημο­κρατίας μέσα στη βουλή, ενώ δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη. Όποιος απειλεί τη Δημοκρατία κινδυνεύει στο δρόμο και όχι μέσα στη βουλή. Όποιος απειλεί το Σύνταγμα απειλείται από τη βία του λαού και όχι από τα συντριπτικά "επιχειρήματα" των πολιτικών.

Μέσα στη βουλή, με βάση το υπάρχον Σύνταγμα, θα έπρεπε να συγκρούονται μόνον τα ταξικά συμφέροντα και από την "τριβή" αυτών των συμφερόντων να προκύπτουν οι νόμοι του κράτους. Νόμοι, που θα παραδίδονταν στην εκτελεστική εξουσία, προκειμένου να κυβερνήσει. Νόμοι, που, όταν θα τίθονταν σε εφαρμογή, θα ελέγχονταν από τη δικαστική εξουσία σ' ό,τι αφορά τη συνταγματικότητά τους. Αυτό είναι το περιβάλλον που προσδιορίζει το Σύνταγμά μας, προκειμένου να λειτουργήσει η δημοκρατία. Υπό αυτούς τους όρους τα κόμματα θα διεκδι­κούσαν την κυβερνητική εξουσία. Μια εξουσία, που θα ασκούνταν με βάση τους νόμους της βουλής και η οποία και πάλι θα ελεγχόταν για τις όποιες παρανομίες της από τη δικαστική εξουσία. Την εκτελεστική εξουσία δηλαδή θα μπορούσε να τη διεκδικήσει ακόμα και μια "παρέα" χαρισματικών συμπολιτών μας. Μια ολιγομελής ομάδα πολιτών, που, αφού θα εξέθετε στους πολίτες τις απόψεις της περί κυβερνητικής πολιτικής, θα μπορούσε να διεκδικήσει την εξουσία στις εκλογές.

Ακόμα και ο τελευταίος πολίτης έχει δικαίωμα από το Σύνταγμα να δημιουργήσει κόμμα και να διεκδικήσει την εξουσία. Με ελάχιστες τυπικές κυρίως απαιτήσεις μπορεί ο καθένας από εμάς να γίνει κομματάρχης. Η έννοια "κόμμα", δηλαδή, ταυτίζεται με μία άποψη για τη συνταγματικά νόμιμη διακυβέρνηση ενός κράτους. Είτε αυτήν την άποψη τη μοιράζονται πέντε πολίτες μεταξύ τους είτε ο μισός πληθυσμός της χώρας, δεν αλλάζει τίποτε στην έννοια "κόμμα". Η μαζικότητα απλά είναι αυτή η οποία δίνει στην υπερέχουσα άποψη την εξουσία. Για το Σύνταγμα δηλαδή δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός αρχηγού μεγάλου κόμματος και ενός απλού πολίτη σ' ό,τι αφορά την "αξία" της άποψής τους. "Κόμμα" αντιπροσωπεύει ο ένας και "κόμμα" αντιπροσωπεύει και ο άλλος.

Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα των αστών. Η παγίδα, που οδηγεί στον δικομματισμό και βέβαια στο "καπέλωμα" της δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί τα "κόμματα", προκειμένου να διαφοροποιηθούν από αυτό το οποίο προσδιορίζει το Σύνταγμα ως κόμμα, καταφεύγουν σε τεχνάσματα. Αντί να εμφανίζονται ως εκφραστές απόψεων μέσα στην ιδεολογία που προσδιορίζει το ίδιο το Σύνταγμα, εμφανίζονται σαν εκφραστές ιδεολογιών. Οι ιδεολογίες όμως δεν είναι άπειρες, όπως είναι οι πολιτικές απόψεις και στο σημείο αυτό δημιουργείται το πρόβλημα. Από τη στιγμή που τα "κόμματα" λόγω της συνύπαρξής τους μέσα στη βουλή με το ΚΚΕ ή την ακροδεξιά εμφανίζονται σαν εκφραστές των κυρίαρχων ιδεολογιών, ευνόητο είναι ότι γίνονται και τα ίδια κυρίαρχα, πράγμα εντελώς παράνομο.

Γι' αυτό κάναμε παραπάνω λόγο για "συνταγματικά νόμιμη διακυβέρνηση". Αυτός ο όρος είναι που προσδιορίζει την ιδεολογία μέσα στην οποία θα κινούνται οι απόψεις-κόμματα. Οι ιδεολογίες δηλαδή αποτυπώνονται στο Σύνταγμα και το "χρωματίζουν" και δεν συγκρούονται μέσα σε ένα όργανό του, όπως είναι η βουλή. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Ο λαός "αποφασίζει" με συγκεκριμένες διαδικασίες το Σύνταγμα που του ταιριάζει. Το Σύνταγμα, άσχετα με το πώς το ονομάζει κανείς, είναι ο υπέρτατος νόμος που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινείται τόσο ο λαός όσο και η εξουσία. Αυτό λοιπόν το Σύνταγμα μπορεί να είναι καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, συνδυασμός όλων αυτών ή οτιδήποτε άλλο. Μέσα στο Σύνταγμα αποτυπώνεται η θέληση του λαού. Μέσα στο Σύνταγμα αποτυπώνεται η ιδεολογική του επιλογή.

Ο λαός δηλαδή "αποφασίζει" είτε με επανάσταση είτε με δημοψήφισμα άπαξ για τον ιδεολογικό "προσανατολισμό" του Συντάγματος. Αυτός αποφασίζει όχι μόνον για το αν θα είναι το σύστημά του καπιταλιστικό, για παράδειγμα, αλλά και για το πόσο καπιταλιστικό θα είναι. Το Σύνταγμα δηλαδή διασφαλίζει την καπιταλιστικότητα του ελληνικού συστήματος και όχι τα κουτορνίθια της ΝΔ. Το Σύνταγμα αποφασίζει για την σοσιαλιστικότητα του ελληνικού συστή­ματος και όχι τα ομοειδή κουτορνίθια του ΠΑΣΟΚ. Ο ελληνικός λαός δηλαδή μέσα στο Σύνταγμα έχει καταγράψει την άποψή του περί του πολιτεύματος, που είναι η άποψή του περί ιδεολογίας. Δεν θέλησε ένα Σύνταγμα καθαρά καπιταλιστικό, που ευνοεί το φασιστικό άκρο και δεν θέλησε ένα Σύνταγμα καθαρά σοσιαλιστικό, που ευνοεί το επίσης φασιστικό άκρο του κομμουνισμού. Ο λαός δηλαδή καθόρισε τη "δοσολογία" των ιδεολογιών μέσα από την οποία θα προέκυπτε το πλαίσιο λειτουργίας του συστήματός του. Ο λαός αποφάσισε με τη διαδικασία που προβλέπεται και η οποία δεν έχει σχέση με την εκλογική λειτουργία για το ποιο ιδεολογικό πλαίσιο θα υιοθετήσει.

Εξαιτίας της τελευταίας "απόφασής" του δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό Σύνταγμα. Εξαιτίας αυτού του Συντάγματος το ελληνικό σύστημα έχει ιδιομορφίες, που καλύπτουν τις ανάγκες και τις ιδιομορφίες των Ελλήνων. Το σύστημά τους δεν είναι ούτε καθαρά καπιταλιστικό ούτε καθαρά σοσιαλιστικό. Είναι μια "μείξη" καί των δύο. Είναι καπιταλιστικό από τη στιγμή που διασφαλίζει με τις μη αναθεωρήσιμες διατάξεις του την ιδιωτική περιουσία και προστατεύει την ανάπτυξη των ιδιωτικών συμφερόντων. Ταυτόχρονα είναι και αρκούντως σοσιαλιστικό. Γιατί; Γιατί δεν επιτρέπει στα ιδιωτικά συμφέροντα να συγκρούονται μεταξύ τους με τη λογική της ζούγκλας. Δεν επιτρέπει στους ισχυρούς να αδικούν τους αδύνατους. Από τη στιγμή που το ίδιο το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ταυτόχρονα αναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ευνόητο είναι ότι έχει μέσα του ισχυρή "δόση" σοσιαλισμού. Εφόσον θεωρεί εκ των ουκ άνευ την κοινωνική πολιτική και ταυτόχρονα δεν απαγορεύει από την πλευρά του ίδιου του κράτους να δραστηριοποιείται στο χώρο της οικονομίας, είναι αρκούντως σοσιαλιστικό.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Το εξής απλό. Οι ιδιώτες κεφαλαιοκράτες δεν εξασφαλίζουν την περιουσία τους και το δικαίωμα του "επιχειρείν" χάρη στη ΝΔ. Τα δικαιώματά τους αυτά τα εξασφαλίζουν από το Σύνταγμα. Ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να τους τα απειλήσει, γιατί θα πρέπει να καταλύσει το Σύνταγμα και άρα θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με το σύνολο του λαού και όχι μόνον μ' αυτούς που θίγονται στον μέγιστο βαθμό. Με τον εργάτη θα έρθει σε σύγκρουση αυτός ο οποίος θα απειλήσει την περιουσία του βιομηχάνου. Το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Αυτός ο οποίος θ' απειλήσει τα κεκτημένα δικαιώματα του εργατικού κόσμου, απειλεί με κατάλυση το Σύνταγμα και άρα δεν απειλεί μόνον τα δικαιώματα του εργάτη. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι κανένα ΠΑΣΟΚ και κανένα ΚΚΕ δεν είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να προστατευτούν τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων. Αυτό είναι δουλειά του Συντάγματος να το κάνει και το κάνει πολύ καλά.

Πόσο καλά; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι για ν' αλλάξει κάτι στο Σύνταγμα θα πρέπει να "χαλάσει" ο κόσμος. Όταν λέμε να "χαλάσει", κυριολεκτούμε και δεν λογοτεχνούμε. Όποιος απειλήσει το Σύνταγμα, απειλείται με θάνατο. Όποιος απειλεί το Σύνταγμα, έρχεται αντιμέτωπος με την τελευταία διάταξή του, που δίνει "εντολή" στον κάθε πολίτη να εκτελεί όποιον το επιχειρεί. Αυτό δηλαδή που προστατεύει το Σύνταγμα είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών πάντα θα έχει την ίδια άποψη μ' αυτό. Πάντα αυτοί οι οποίοι θα προσπαθούν να το καταλύσουν όποια κι αν είναι η ιδιότητά τους θα βρίσκουν απέναντί τους την αντίστοιχη "αντιιδιότητα" να πλειοψηφεί. Αν κάποιοι φασίστες κεφαλαιοκράτες απειλήσουν τα κεκτημένα των Ελλήνων εργατών, θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, εφόσον οι εργάτες είναι η πλειοψηφία αυτή. Το ίδιο θα συμβεί και από την άλλη πλευρά. Αν κάποιοι κομμουνιστές εργάτες θελήσουν ν' απειλήσουν τα δικαιώ­ματα των ιδιοκτητών, θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, εφόσον οι ιδιοκτήτες και οι μικροϊδιοκτήτες είναι η πλειοψηφία αυτή.

Η ασφάλεια δηλαδή του Συντάγματος είναι δεδομένη, γιατί αυτό είναι αποτέλεσμα κοινω­νικής δυναμικής και όχι επειδή οι "πατερούληδες" της βουλής είναι ικανοί. Οι κεφαλαιοκράτες στην Ελλάδα κοιμούνται ήσυχοι, επειδή το Σύνταγμα τους εξασφαλίζει και όχι επειδή "ξαγρυπνά" το "φυλάκιο" της Ρηγίλλης. Οι εργάτες στην Ελλάδα κοιμούνται ήσυχοι, επειδή το Σύνταγμα τους εξασφαλίζει και όχι γιατί "ξαγρυπνούν" κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη ή στον Περισσό. Οι κομματάρχες δηλαδή πουλάνε εκ του ασφαλούς προστασία. Αν η δημοκρατία μας ήταν υπόθεση των επωνύμων "δημοκρατών", οι περισσότεροι από εμάς θα κάναμε δωρεάν διακοπές σε κάποιο ξερονήσι. Αυτοί οι οποίοι σήμερα υποτίθεται μας προστατεύουν όπως έχουν αποδείξει και στο παρελθόν σε μια τέτοια περίπτωση θα μας εγκατέλειπαν και θα "πονούσαν" πολυτελώς κάπου στο εξωτερικό. Το έκαναν στο παρελθόν και θα το ξανακάνουν αν τους βολεύει και στο μέλλον.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί απλούστατα κάποιοι προσπαθούν εκ του ασφαλούς να οικειοποιηθούν τον κόπο και τη θυσία του ελληνικού λαού. Με θυσίες και αίμα εξασφαλίστηκαν όλα αυτά που σήμερα αποτυπώνονται στο Σύνταγμα. Με θυσίες και αίμα εξασφαλίστηκαν αυτά για τα οποία σήμερα παντελώς αυθαίρετα εμφανίζονται σαν εγγυητές τα διάσημα κομματόσκυλα, οι περισσότεροι εκ των οποίων απουσίαζαν από τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Αυτοί, που, αφού δραπέτευσαν από την κόλαση στην οποία καταδίκασαν τον ελληνικό λαό να κατοικεί, ζούσαν υπό την "ευγενική" χορηγία διάσημων ευαγών ιδρυμάτων τύπου CIA, KGB κλπ..

Αποτελεί αυθαιρεσία να εμφανίζονται σαν ιστορικοί προστάτες και εγγυητές της δημο­κρατίας ο αποστάτης Μητσοτάκης, ο δειλός Παπανδρέου και ο συμμορίτης ο Φλωράκης. Ο πρώτος, που με τις πράξεις του μας οδήγησε στη Χούντα, ο δεύτερος, που, αφού κατέδιδε όσους "συντρόφους" του μπορούσε, μας εγκατέλειπε στα δύσκολα και ο τρίτος, που, αφού απέτυχε να πάρει την εξουσία με το αντάρτικο, παρήγαγε εσωτερική πολιτική με βάση τις εντολές του Στάλιν. Τους πραγματικούς ήρωες στην Ελλάδα τους πατάνε ή τα "τρίκυκλα" ή τα "φορτηγά" των αφεντικών των "δημοκρατών". Έτσι ανοίγει ο δρόμος της "δόξας" για τους επαναπατρισμένους "πατριώτες" με τα διαβατήρια είτε της CIA είτε της Μοσάντ είτε της ΚGB.

Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι το σύνολο της παγίδας στηρίχθηκε στην υποτιθέμενη ηθική υποχρέωση του ελληνικού λαού για "αποζημίωση" αυτών που πραγματικά αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία. Τι θέλουμε να πούμε; Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, που παρανόμως μπήκε στη βουλή, μπήκε υποτίθεται για λόγους δικαιοσύνης, εφόσον έπρεπε ν' αποζημιωθούν και βέβαια να δικαιωθούν οι κομμουνιστές για τους κοινωνικούς τους αγώνες. Ακόμα κι αν αυτό δεν το αμφισβητήσουμε δεν έχουμε κανέναν λόγο να το κάνουμε, άσχετα αν έχουμε τις αποδείξεις ότι οι αγώνες του απέβλεπαν στην κατάληψη της εξουσίας και όχι στην κοινωνική δικαιοσύνη η εισαγωγή του εξακολουθεί όχι μόνον να είναι συνταγματικά παράνομη, αλλά και άνευ ηθικού λόγου. Γιατί; Γιατί η δικαίωση των όποιων αγώνων του ΚΚΕ δεν επιτυγχάνεται με την είσοδό του στη βουλή. Η δικαίωση των αγώνων του επιτυγχάνεται με την εισαγωγή κάποιων από τις απόψεις του μέσα στις διατάξεις του Συντάγματος.

Οι κομμουνιστές δηλαδή εφόσον τους θεωρούμε κοινωνικούς αγωνιστές και όχι απλά σφετεριστές της εξουσίας προφανώς δεν αγωνίστηκαν για να γίνει η Κανέλη βουλευτής. Αγωνίστηκαν, για να δημιουργηθεί ο συνταγματικός νόμος, που θα συνέβαλε στην κοινωνική δικαιοσύνη. Οι επαναστάτες δικαιώνονται όταν αλλάζει η κοινωνία και αυτό γίνεται με νέους νόμους, πιο δίκαιους. Οι επαναστάτες δεν δικαιώνονται όταν παίρνουν την εξουσία και "βιδώνονται" έξω από τα δημόσια ταμεία. Απλά είναι τα πράγματα. Οι κομμουνιστές ήταν ένοπλοι σφετεριστές της εξουσίας και όχι επαναστάτες έστω και ένοπλοι. Η είσοδός τους μάλιστα στη βουλή δεν αποτελεί μόνον προδοσία της δημοκρατίας και του Συντάγματος, αλλά είναι πέρα για πέρα παράνομη ακόμα και για τη δική τους ιδεολογία.

Αυτό είναι δεδομένο για τον εξής απλό λόγο. Από τη στιγμή που εκ των δεδομένων ο κομμουνισμός διαφωνεί με την αστική δημοκρατία, θα έπρεπε το ίδιο το ΚΚΕ να αρνηθεί την είσοδό του στη βουλή. Γιατί; Γιατί είναι βέβαιον ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να δεσμευτεί ότι όχι μόνον θα άλλαζε τους στόχους του σ' ό,τι αφορά τη λήψη της εξουσίας, αλλά ότι θα άλλαζε και τον τρόπο που θα την ασκούσε στη θεωρητική περίπτωση που θα την έπαιρνε μέσω της εκλογικής διαδικασίας που προβλέπει η δημοκρατία. Το γεγονός δηλαδή ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε θεωρητικά να πάρει την εξουσία με την ψήφο του λαού δεν θα του έδινε την ευκαιρία ν' ασκήσει κομμουνιστική εξουσία, γιατί απλούστατα δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν αλλάζει εξαιτίας μιας απλής εκλογικής νίκης.

Επιπλέον υπάρχει και το άλλο δεδομένο. Η προδοσία του αποκαλύπτεται και έμμεσα. Προφανώς αυτοί οι οποίοι του πρότειναν την εισαγωγή του στη βουλή δεν το έκαναν από αφέλεια, αλλά για να το εκμεταλλευτούν. Δεν επεδίωκαν να ισχυροποιήσουν έναν εχθρό τους, αλλά να τον χρησιμοποιήσουν ως απλό "δεκανίκι". Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος με την ιδεολογία του, μπορεί να καταλάβει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πρόδωσε την κομμουνιστική ιδεολογία με την είσοδό του στη βουλή. Πρόδωσε το δόγμα του. Μετέτρεψε την κομμουνιστική ιδεολογία σε μια "τραβεστί" αστική κομμουνιστική ιδεολογία, που δεν μπορεί να λειτουργήσει σε καμία περίπτωση. Οι κομμουνιστές πρόδωσαν την ιδεολογία τους για τα λίγα "ψίχουλα" που τους πέταξαν οι αστοί. Δεν αρνήθηκαν να συμπράξουν με τους εχθρούς τους, όπως έκαναν κάποιοι δημοκράτες στο σταλινικό ή στο χιτλερικό καθεστώς, που έψαχναν εχθρούς "συμμάχους", για να εμφανίζουν τα καθεστώτα τους νομιμότητα και πλουραλισμό. Το ΚΚΕ, για να βολέψει μερικούς πραιτοριανούς του με δημόσια χρήματα, έγινε ένα αστικό κόμμα μέσα στην αστική βουλή των Ελλήνων.

Γι' αυτόν τον λόγο ξεχωρίσαμε εξ αρχής τη δημοκρατική αριστερά από το ΚΚΕ. Η δημοκρατική αριστερά ήταν αυτή που χάρη στη γενναιότητά της και στους σκληρούς αγώνες της κατόρθωσε και εξασφάλισε τα συνταγματικά δικαιώματα των αδυνάτων. άνθρωποι της ήταν αυτοί οι οποίοι θυσίασαν τις ζωές τους, για να ζούμε όλοι εμείς σήμερα με πλήρη δικαιώματα. Τα δικαιώματα που στερούσαν από τον λαό οι ισχυροί, υπό την προστασία των ζώων του παλατιού. "Τεράστιοι" άνθρωποι, που δεν αγωνίστηκαν μόνον για τα προνόμια των ομοϊδεατών τους, αλλά για τα δικαιώματα όλων των Ελλήνων. Για τα δικαιώματα ακόμα κι αυτών που εκείνη τη στιγμή τους μισούσαν άνευ λόγου. Για τα δικαιώματα ακόμα και των φτωχών δεξιών, οι οποίοι είτε από άγνοια είτε από ιδεοληψία δεν καταλάβαιναν τι γινόταν. α’νθρωποι όπως ο Λαμπράκης ή ο Παναγούλης "λάμπρυναν" την ελληνική ιστορία και "φώτισαν" τον δρόμο του λαού. Όλοι αυτοί ήταν γενναίοι άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων συνάντησαν τον "θάνατο" όχι εξαιτίας των εχθρών τους αλλά εξαιτίας των "φίλων" τους, που τους προτιμούσαν σαν πτώματα-μαγαζιά, για να "πουλάνε" την πραμάτεια τους.

Αυτών των πραγματικών γενναίων αγωνιστών δικαιώθηκε ο αγώνας και η θυσία όχι όταν κάποιοι από αυτούς έγιναν βουλευτές, αλλά όταν η φιλολαϊκή τους άποψη κατοχυρώθηκε μέσα στο Σύνταγμα των Ελλήνων. Σ' αυτούς χρωστά τα μέγιστα ο ελληνικός λαός στο σύνολό του. Ακόμα και ο δεξιός εργάτης, που σήμερα απολαμβάνει δικαιώματα, θα πρέπει να γνωρίζει σε ποιον τα χρωστάει. Θα πρέπει να γνωρίζει ότι χάρη στους αριστερούς, που σκόρπισαν τις ζωές τους στα ξερονήσια, είναι σήμερα αυτός που είναι. Χάρη σ' αυτούς που από άγνοιά του χαρακτήριζε κομμουνιστές κι αν όχι χαιρόταν σίγουρα δεν διαμαρτυρόταν όταν τους βασάνιζαν τα ζώα. Σ' αυτούς χρωστάει και όχι βέβαια στους κομμουνιστές.

Οι κομμουνιστές ήταν αυτοί οι οποίοι λίγο-πολύ δικαίωναν τις κατηγορίες των φασιστών. Οι κομμουνιστές αγωνίζονταν για τη λήψη της εξουσίας. Δεν διέφεραν σε λογική και σε νοοτροπία από αυτούς που πολεμούσαν. Απλά δανείζονταν την επιχειρηματολογία της δημοκρατικής αριστεράς, για να παρασύρουν τον κόσμο και ως εκ τούτου να φέρουν εις πέρας τις φιλοδοξίες τους. Από εκεί και πέρα δεν διέφεραν από αυτούς τους οποίους κατηγορούσαν. Ήταν εξίσου λακέδες με τους φασίστες και απλά υπηρετούσαν διαφορετικά αφεντικά. Οι δεξιοί φασίστες έπαιρναν χρήματα και "γραμμή" από τους Αγγλοαμερικανούς και το ίδιο έκαναν και οι κομμουνιστές με τους Σοβιετικούς. Αγαπημένα "παιδιά" του εκάστοτε Στάλιν ήταν οι ηγέτες του ΚΚΕ. Αν νικούσαν στον ένοπλο αγώνα τους, θα έκαναν τα ίδια μ' αυτούς που κατηγορούσαν. Τα "Ειδικά Στρατόπεδα Αναμορφώσεως Ιδιωτών" θα γίνονταν "Ειδικά Στρατόπεδα Αναμορφώσεως Αντεπαναστατών". Τα "γκούλαγκ" "άκμαζαν" την ίδια εποχή που "άκμαζαν" και τα αντικομουνιστικά στρατόπεδα των φασιστών. Απλά, αντί σ' αυτά τα στρατόπεδα να είναι διοικητής κάποιος φασίστας συνταγματάρχης, θα ήταν κάποιος εξίσου φασίστας σύντροφος. Αντί οι φασίστες να ζουν σε επαύλεις με τις πόρνες ελέω καπιταλισμού, θα ζούσαν οι σύντροφοι σε ντάτσες με τις πόρνες ελέω κομμουνισμού. Αντί να είχαμε τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, θα είχαμε τη δικτατορία του Ζαχαριάδη.

Απλά πράγματα. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε κακοπροαίρετοι ή αντικομμου­νιστές. Αυτά τα λέει πλέον η ιστορία. Όλα τα κράτη τα οποία προσδέθηκαν στο σοβιετικό άρμα είχαν την "τύχη" που περιγράφουμε. Οι ηγεσίες τους ήταν στην κυριολεξία υπάλληλοι της Μόσχας. Οι λαοί τους δεν γεύτηκαν την ελευθερία και τη δημοκρατία και βυθίστηκαν στο σκότος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στη δικτατορία του πεινασμένου και κομπλεξικού "συντρόφου", που, όταν δεν έκλεβε, κυνηγούσε αντεπαναστάτες. Οι Έλληνες κομμουνιστές απέτυχαν σ' αυτήν τους την προσπάθεια και γι' αυτό δεν είχαμε την "τύχη" των Ούγγρων, των Βουλγάρων ή των Ρουμάνων. Λαών, των οποίων τα κράτη δεν διέφεραν και πολύ σε προδια­γραφές και βέβαια σε δυνατότητες από αυτό των Ελλήνων. Λαών, που μπορεί να απέτυχαν να δημιουργήσουν τον κομμουνιστικό "παράδεισο", αλλά χόρτασαν με χλιδάτη ζωή και πόρνες τους "ήρωες" "Τσαουσέσκου" των χωρών τους. Λαών, που μπορεί να απέτυχαν να ενσαρκώ­σουν το κομμουνιστικό "όραμα", αλλά σήμερα επέστρεψαν στο καπιταλιστικό άρμα με μεγάλη "φόρα". Εξαιτίας της "επιτυχίας" των "συντρόφων" υπάρχουν όλες αυτές οι δυστυχισμένες πόρνες, που έχουν κατακλύσει τη δυτική αγορά της "ευδαιμονίας". Εξαιτίας της "επιτυχίας" των "συντρόφων" υπάρχουν τα δουλοπάζαρα των μεταναστών της ανατολικής Ευρώπης.

Έτσι, για να γνωρίζουμε τι ακριβώς γλιτώσαμε εξαιτίας της ήττας του ΚΚΕ, το οποίο σήμερα αρνείται το παρελθόν του και παριστάνει την "παρθένο". Το ΚΚΕ, που σήμερα παριστάνει έναν εκ των εταίρων της ελληνικής αριστεράς. Ένα ΚΚΕ που προσπαθεί να "κρυφτεί" πίσω από τους αριστερούς και αρνείται το σοβιετικό παρελθόν του. Μια άρνηση πέρα για πέρα ψευδής. Γιατί; Γιατί είναι βέβαιον πλέον πως για ό,τι έχει κατηγορηθεί έχει κατηγορηθεί δικαίως, εφόσον είναι πλέον επιβεβαιωμένο. Έχει αποδειχθεί ότι οι ιστορικοί του ηγέτες ήταν "πιόνια" και προστατευόμενοι των Ρώσων. Έχει αποδειχθεί ότι εισέπραττε ρούβλια, για να διατηρεί τον μηχανισμό του. Έχει αποδειχθεί ότι οι Σοβιετικοί παρείχαν άσυλο και προστασία σε διαβόητους εγκληματίες του εμφυλίου. Ο Ζαχαριάδης ζούσε σαν αξιωματούχος μέσα στη Σοβιετική Ένωση. Ενδιαφερόταν το σοβιετικό σύστημα γι' αυτόν. Ενδιαφερόταν ακόμα και για την ψυχολογική του κατάσταση. Προφανώς τον ήθελε ακμαίο και "μάχιμο", προκειμένου να τον στείλει στην Ελλάδα να "υπηρετήσει" τον ελληνικό λαό.

Ακόμα όμως και χωρίς καθόλου στοιχεία αποδεικνύεται και με την απλή λογική ότι η σημερινή υποκριτική αποστασιοποίησή του από το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΚΚΣΕ είναι απόλυτα ψευδής. Γιατί; Γιατί ανήκαν στο ίδιο δόγμα και τα δόγματα απαιτούν απόλυτο "συντονισμό" για να λειτουργήσουν. Όπως δεν είναι δυνατόν να είναι δογματικά "ασυντόνιστη" η μητρόπολη Δράμας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, έτσι δεν ήταν δυνατόν να είναι δογματικά "ασυντόνιστο" το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη με το ΚΚΣΕ του Στάλιν. Απλά πράγματα. Όποιος διαφωνεί με το δόγμα, θέτει εαυτόν εκτός κόμματος. Από τη στιγμή που τα ιστορικά στελέχη τού κόμματος παρέμεναν μέλη του κατά το σταλινικό διάστημα, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι όχι απλά ήταν σταλινικοί, αλλά φανατικοί σταλινικοί. Κρίνονταν για τη σταλινικότητά τους και προφανώς οι ηγέτες του ΚΚΕ αρίστευαν.

Όλοι τους ήταν σταλινικοί, που ονειρεύονταν την εξουσία και ήταν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν ακόμα και με τον διάβολο προκειμένου να το πετύχουν. Όλοι τους ήταν δειλοί, που ονειρεύονταν εξουσία, για να επιβεβαιωθούν μέσα από αυτήν. Αυτό βέβαια ήταν πάντα και το μέγα πρόβλημά τους. Ήταν δειλοί και αυτό δεν μπορούσαν να το κρύψουν ακόμα κι όταν κρατούσαν όπλα. Παρίσταναν τους γενναίους, ενώ δεν ήταν τέτοιοι. Αυτός ήταν και ο λόγος που πάντα "έκλεβαν" τη δημοκρατική αριστερά σε όλα τα επίπεδα. "Έκλεβαν" τη γενναία ψυχή της δημοκρατικής αριστεράς και την οικειοποιούνταν για να βελτιώσουν τη δική τους εικόνα. Όταν οι γενναίοι αριστεροί σκόρπιζαν τις ζωές τους στα ξερονήσια, οι "ήρωες" του ΚΚΕ κρύβονταν στο ανατολικό μπλοκ. Ακόμα κρύβονται μερικοί. Αυτοί ήταν γενναίοι μόνον από απόσταση. Σκληροί και απόλυτοι κυρίως με τους συντρόφους τους, που τους καρατομούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάτι σαν τους δειλούς ανθρώπους, που είναι εξαιρετικά βίαιοι μόνον στο ασφαλές γι' αυτούς οικογενειακό περιβάλλον.

Από πού ξεκινάει αυτή η γενίκευση, που αποτελεί πεποίθησή μας; Από πού ξεκινάει αυτή η γενίκευση, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άδικη; Από το εξής απλό πράγμα. Το ΚΚΕ είναι ένα σύστημα, το οποίο λειτουργεί δογματικά. Μέσα σε τέτοιου είδους συστήματα, όπου η ιεραρχία είναι απόλυτη, δεν ευδοκιμεί η γενναιότητα. Όπως δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν γενναίοι άνθρωποι μέσα στη δογματική χριστιανική εκκλησία, έτσι δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν γενναίοι άνθρωποι μέσα στο δογματικό ΚΚΕ. Μέσα στα δόγματα κυρίαρχη έννοια είναι η υπακοή και μάλιστα στην απόλυτη της μορφή, που είναι η "τυφλή" υπακοή. Οι γενναίοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους αντιδραστικοί, εφόσον αγωνίζονται με πάθος για να διατηρήσουν το αυτόβουλό τους. Δεν μπορούν να είναι υπάκουοι και μάλιστα "τυφλά". Ως εκ τούτου δεν μπορούν να παραμείνουν επί μακρόν μέσα σε δογματικούς μηχανισμούς. Για κάποιο διάστημα θα ανέχονται αυθαιρεσίες, αλλά είναι θέμα χρόνου η "έκρηξη" και άρα η θεαματική συνήθως έξοδός τους από τους μηχανισμούς αυτούς.

Οι γενναίοι άνθρωποι μοιάζουν με τα μεγάλα και μοναχικά δένδρα. Μόνα τους "πληρώ­νουν" το κόστος της ανάπτυξής τους και μοιράζονται τη "σκιά" τους με όλους. Μόνα τους αντιμετωπίζουν τις δυσχέρειες της φύσης και δεν αρνούνται να παρέχουν την προστασία σ' αυτούς που την αναζητούν. Αναπτύσσονται ελεύθερα όσο θέλουν και όσο τους επιτρέπουν οι δυνατότητές τους και βέβαια οι ανάγκες των καιρών. Αντίθετα με αυτήν την κατάσταση όπου κυρίαρχη είναι η έννοια της ατομικής ευθύνης, μέσα στα δόγματα αναπτύσσονται οι πάντες με τον τρόπο που προβλέπεται στον ρυθμό που προβλέπεται. Μέσα στο δόγμα τα πάντα "κινούνται" στο επίπεδο της συλλογικής ευθύνης. Οι πάντες αναπτύσσονται υπό την "ομπρέλα" μιας μεγάλης ομάδας κι απλά συμμετέχουν με ένα μικρό μερίδιο στο κόστος της ύπαρξής τους.

Οι θέσεις μέσα σ' αυτού του είδους τους μηχανισμούς μοιάζουν με απόλυτα ορισμένες "γλάστρες". Μπορεί μια βελανιδιά ν' αναπτυχθεί σε "γλάστρα"; Όχι βέβαια. Αν ακολουθήσει τη φύση της, θα τη "σπάσει" και μαζί μ' αυτήν θα "σπάσει" και το δόγμα. Εκ των δεδομένων δηλαδή μέσα στους μηχανισμούς των δογμάτων ευδοκιμούν μόνον οι "θάμνοι". Οι υπάκουοι "θάμνοι", που ποτέ δεν θα διαφωνήσουν μ' αυτούς που τους "ποτίζουν" και τους "κουρεύουν" και άρα μ' αυτούς που καθορίζουν τον ρυθμό ανάπτυξής τους. Αυτό γινόταν μέσα στο ΚΚΕ. Οι "θάμνοι" που "πότιζε" ο Στάλιν ήταν οι "γενναίοι" ηγέτες του. Όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε αναγκαστικά να είναι πιο "κοντοί" από τους σταλινικούς "θάμνους".

Αυτοί οι πολλοί "θάμνοι" εν αντιθέσει με τα μεγάλα και μοναχικά "δένδρα" επιβιώνουν κι αναπτύσσονται μόνον ως σύνολο. Η όποια δηλαδή γενναιότητα εμφάνισαν κατά καιρούς οι κομμουνιστές οφείλεται στην ψυχολογία της οργανωμένης αγέλης και έχει την εξήγησή της. Ποια είναι αυτή; Αποτελεί ίδιον τον αγελών να δημιουργούν ψυχολογία "μέθης" στα μέλη τους. Επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η ψυχολογία της συλλογικής άμυνας και της συλλογικής ευθύνης, το άτομο μπορεί φαινομενικά να λειτουργεί γενναία, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα. Το ίδιο δηλαδή δειλό άτομο, χωρίς ν' αλλάξει χαρακτη­ριστικά, εξαιτίας της ψυχολογίας της αγέλης, λειτουργεί σαν γενναίο, όχι επειδή αυτό συμβαίνει πραγματικά, αλλά επειδή λειτουργεί ως "μεθυσμένο".

Το σύνολο δηλαδή της αλλαγής της συμπεριφοράς οφείλεται σ' αυτό που δημιουργεί μέσα στο μυαλό του ανθρώπου η σκέψη ότι ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο και άρα ότι δεν θα αφεθεί αβοήθητο. Αυτό το άτομο, επειδή πιστεύει ότι έχει "πλάτες", φαίνεται ότι λειτουργεί γενναία, ενώ στην ουσία στηρίζεται σε βοήθεια, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει με τον πραγματικά γενναίο, ο οποίος έχει την ψυχολογία του ατόμου και άρα δεν περιμένει βοήθεια. Είναι κάτι σαν τον πανικοβλημένο δειλό, που, πάνω στην απόγνωσή του, χτυπάει με αυταπάρνηση τον εχθρό του, αλλά ταυτόχρονα φωνάζει "βοήθεια χριστιανοί". Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει τις δυνατότητες του, δεν γνωρίζει τι ακολουθεί και βέβαια δεν γνωρίζει τι κόστος θα έχει για τον ίδιο η πράξη του. Φωνάζοντας, "ντοπάρεται" ψυχολογικά, εφόσον πιστεύει ότι θα τύχει βοήθειας και ταυτόχρονα απαλλάσσεται από την ατομική ευθύνη αυτού που κάνει, εφόσον το κάνει στο όνομα κάποιου γενικότερου συμφέροντος. Δεν ενεργεί στο όνομά του, αλλά στο όνομα του χριστιανισμού, του κομμουνισμού, της ομάδας του, της γειτονιάς του κλπ..

Τέτοιους δειλούς, που φαινομενικά φέρονται γενναία, μπορεί κάποιος να δει σήμερα στις κερκίδες των γηπέδων. Εκεί μπορεί να δει ανθρωπάκια να τα βάζουν έστω και στιγμιαία με όλο το σύστημα. Να πολεμάνε την αστυνομία και να καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Οι πραγματικά γενναίοι δεν τολμάνε να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής και αυτό το κάνουν τα ανθρωπάκια των κερκίδων. Όλοι αυτοί, αν τους εξετάσεις ως άτομα, είναι δειλοί. Είναι άνθρωποι ακοινώνητοι και αποτυχημένοι στη δουλειά τους. Δεν έχουν τη γενναιότητα όχι απλά να υπερασπιστούν την επαγγελματική τους θέση, αλλά ούτε καν να συνάψουν διαπροσω­πικές σχέσεις. Στην κερκίδα όμως όλοι αυτοί μεταμορφώνονται. Οι ίδιοι άνθρωποι, που δεν μπορούν να ζητήσουν από τους εργοδότες τους να μην τους εκμεταλλεύονται ή να ζητήσουν από έναν φίλο τους εξηγήσεις για κάποιο πρόβλημα, μετατρέπονται σε θηρία, που μπορούν και πολεμούν ακόμα και την ίδια την αστυνομία. Είναι γενναίοι για όσο διάστημα είναι όλοι μαζί και "μεθυσμένοι". Αν απομονωθούν, είναι ανθρωπάκια, που μπορείς να τα κάνεις ό,τι θέλεις.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους κομμουνιστές. Οι δειλοί κομμουνιστές φέρονταν γενναία μόνον για όσο διάστημα πίστευαν ότι κάποιοι εντός ή εκτός Ελλάδας τους προστάτευαν και βέβαια έβλεπαν συντρόφους γύρω τους. Έβλεπαν ανθρώπους που λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Έβλεπαν όμοιους "θάμνους" να αμύνονται με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα φυσικά φαινόμενα. Είτε παρανομούσαν είτε βασανίζονταν, αυτοί αισθάνονταν καλά, γιατί δεν ήταν μόνοι τους. Αισθάνονταν καλά, γιατί μοιράζονταν με άλλους μια κοινή "μοίρα". Αισθάνονταν καλά όταν ο ομοϊδεάτης τους βρισκόταν στο διπλανό κελί. Η ελπίδα τους ήταν ότι δεν θα αφανίζονταν, γιατί δεν είναι δυνατόν να αφανιστεί ένα αρκετά μεγάλο σύνολο. Αυτό δηλαδή το οποίο ήταν φυσιολογικό να υπάρχει ως απειλή για ένα μεμονωμένο αντι­δραστικό άτομο, νόμιζαν ότι θα μπορούσε ν' αποφευχθεί για ένα σύνολο. Αυτή είναι η ψυχολογία που δημιουργεί η συλλογική ευθύνη. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό τους και ήταν αυτό που επέτρεψε στους κομμουνιστές να επιβιώσουν από τους μεγάλους διωγμούς. Ήταν "μεθυσμένοι" και φέρονταν γενναία.

Όσο δηλαδή κι αν σήμερα οι κομμουνιστές προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από το παρελθόν τους, δεν μπορούν να το καταφέρουν, εφόσον αυτή είναι η φύση τους. Είναι σταλινικοί και δειλοί. Η ειρωνεία είναι ότι ούτε το παρόν τους μπορεί να τους βοηθήσει στη δημιουργία της επιθυμητής εικόνας. Αυτοί δεν ήταν οι "δημοκράτες" που συγκυβέρνησαν με τον Αποστάτη το "βρώμικο" 89; Εκείνη η κυβέρνηση δεν ήταν που έθεσε τη βάση για τη σημερινή καταστροφή του ελληνικού λαού; Τότε δεν πέρασαν από τη βουλή οι διάφοροι "τρομονόμοι", που ακυρώνουν τους αγώνες της αριστεράς; Τότε δεν τέθηκαν οι βάσεις για το ξεπούλημα του δημοσίου κεφαλαίου, που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής πολιτικής με βάση την αριστερή λογική; Αυτό δεν είναι συμμαχία με το διάβολο; Όλα αυτά, για να γευθούν έστω και στιγμιαία την εξουσία. Να ενσαρκώσουν έστω και στιγμιαία το όνειρό τους να γίνουν αξιωματούχοι. Σήμερα τους κακοφαίνονται βιβλία αυτοκριτικής από στελέχη του επιπέδου Λαζαρίδη, που ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζεται ευτυχής, επειδή ακριβώς απέτυχε το ΚΚΕ να υλοποιήσει τους στόχους του.

Η επιτυχία του ΚΚΕ καί τότε καί σήμερα ήταν ότι κατάφερνε πάντα και ειδικά σε εποχές δύσκολες για το ίδιο να ταυτίζεται με τον μεγάλο και γενναίο κόσμο της δημοκρατικής αριστεράς. Αυτό βέβαια το κατάφερνε πιο πολύ στο παρελθόν και λιγότερο σήμερα, που είναι προφανής ο ρόλος του. Πώς το κατάφερνε; Έχοντας, εξαιτίας του δόγματος και της εξωτερικής βοήθειας, ισχυρό παρακρατικό κομματικό μηχανισμό κάτι το οποίο δεν μπορούσαν να συνθέσουν οι ελεύθεροι δημοκράτες , μπόρεσε λόγω κοινών επιχειρημάτων έστω και για διαφορετικούς λόγους να τους "φιλοξενήσει" για κάποια στιγμή στην πλατφόρμα του. Όταν όμως αυτοί οι αγώνες δικαιώθηκαν και το Σύνταγμα επέτρεψε στην κοινωνική "βεντάλια" ν' ανοίξει, το ΚΚΕ πήρε τη θέση του στη "γωνία". Απομονώθηκε και αποδείχθηκε ότι δεν είναι απλά όμοιο ποιοτικά με τη φασιστική Δεξιά αλλά δεν διαφέρει από αυτήν ούτε και στο μέγεθος. Αργά αλλά σταθερά περιορίστηκε στα όρια της επιβίωσης και αυτό ελέω κράτους. Αργά αλλά σταθερά περιορίζεται στο μέγεθος που θα του επιτρέπει στο άμεσο μέλλον να διοργανώνει ανοικτές κομματικές συγκεντρώσεις μέσα σε ταξί.

Αν δεν υπήρχε το κράτος, θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. Γιατί; Γιατί το κράτος μεθοδεύει και προστατεύει την ύπαρξή του. Ο υποτιθέμενος μισητός εχθρός τού ΚΚΕ είναι αυτός ο οποίος στην πραγματικότητα το συντηρεί. Πώς; Με την αδρή χρηματοδότησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με την ενθάρρυνσή του να "καπελώνει" τα συνδικαλιστικά όργανα της εργατικής τάξης. Με την ενθάρρυνσή του να κομματικοποιεί παράνομα τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί; Γιατί αυτό συμφέρει τους αστούς ιδιοκτήτες των κομμάτων. Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η χρηστική αξία του ΚΚΕ για το αστικό σύστημα. Τα κόμματα, για να εξασφαλίσουν την παράνομη κρατική χρηματοδότηση, επέτρεψαν την πολιτική δραστηριοποίηση στον πιο απειλητικό και οργανωμένο εχθρό της δημοκρατίας, ο οποίος διέθετε ως ιδεολογικός μηχανισμός κομματικό ταμείο. Τα κόμματα, για να εξασφαλίσουν το "καπέλωμα" των κοινωνικών τάξεων, επέτρεψαν στο ΚΚΕ να "καπελώσει" τα εργατικά συνδικάτα. Τα κόμματα, για να κομματικοποιήσουν παράνομα τον κρατικό μηχανισμό, επέτρεψαν στο ΚΚΕ να λειτουργεί με τον πάγιο αντι­συνταγματικό τρόπο που συνηθίζει.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Ό,τι επεδίωκαν τα κόμματα, για να "καπελώσουν" την ελληνική κοινωνία, το περνάνε σαν "αντίμετρο" αυτών που κάνει το συνταγματικά παράνομο ΚΚΕ. "Καπελώνουν" τους πάντες, υποτίθεται για ν' ανταγωνιστούν τους εχθρούς της δημοκρατίας υπέρ των συμφερόντων της. Νομιμοποίησαν το παράνομο, για να παρανομούν νόμιμα και οι ίδιοι. Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί μιλήσαμε για "αρκούδα" και "αρκουδιάρηδες"; Οι αστοί ιδιοκτήτες των κομμάτων ενθαρρύνουν την "αρκούδα" να φέρεται αντισυνταγματικά, ώστε να την "ακολουθήσουν" και οι ίδιοι στις πρακτικές της, υποτίθεται για να προστατεύσουν τη δημοκρατία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι το ΚΚΕ ως μηχανισμός διαθέτει τη δυνατότητα αυτοχρηματοδότησης και αρπάζουν την ευκαιρία και τα αστικά κόμματα να χρηματοδοτηθούν από τον κρατικό μηχανισμό. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι το ΚΚΕ "καπελώνει" τα συνδικάτα και μπαίνουν και τα κόμματα με τον ίδιο τρόπο μέσα σ' αυτά. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι το ΚΚΕ μεταφέρει την ιδεολογία του μέσα στον κρατικό μηχανισμό και μπορούν και μεταφέρουν και οι ίδιοι τον κομματισμό μέσα σ' αυτόν.

Αν λειτουργούσε πραγματικά το Σύνταγμα, θα έπρεπε να πατάξει αυτήν τη δραστηριότητα του ΚΚΕ. Δεν το κάνει όμως, γιατί απλούστατα αυτοί οι οποίοι έχουν αναλάβει την προστασία του κάνουν ακριβώς τα ίδια. Για το ΚΚΕ είναι λογικό να "διαβρώνει" τους μηχανισμούς του εχθρού του. Είναι λογικό να προσπαθεί να μεγιστοποιήσει μέσω του κρατικού μηχανισμού την ισχύ του. Είναι λογικό να υπηρετεί τα κομματικά του συμφέροντα με την ισχύ των κρατικών πόστων. Είναι λογικό να λειτουργεί σαν "συμμορία" και να προωθεί ανθρώπους του εις βάρος της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης. Αυτό το κάνει, γιατί υποτίθεται πάντα προέχει ο ανώτερος στόχος της κατάλυσης του συστήματος και μετά όλα τ' άλλα. Όλα αυτά, για έναν μηχανισμό που βρίσκεται σε πόλεμο με το κράτος, είναι απόλυτα θεμιτά για την ιδεολογία του. Όταν μια ιδεολογία έχει ως θεμέλιο του αγώνα της ακόμα και την ένοπλη σύγκρουση με το κράτος προκειμένου να πάρει την εξουσία, θεωρεί όχι απλά λογικό αλλά ως "πολιτισμό" να το διαβρώνει, προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο της.

Όμως, αυτό το λογικό για μια τέτοιου είδους ιδεολογία δίνει λογική και στην αντίδραση του κράτους, αν διαπιστώσει τέτοιου είδους κινήσεις εις βάρος του Συντάγματός του. Γιατί δεν αντιδρά το ελληνικό κράτος, βλέποντας την αντισυνταγματική δραστηριότητα του ΚΚΕ; Γιατί τα αστικά κόμματα, που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία, κάνουν το ίδιο ακριβώς με το ΚΚΕ, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Το ΚΚΕ διαβρώνει το κράτος, για να προωθήσει τους ιδεολογικούς του στόχους. Τα αστικά κόμματα διαβρώνουν το κράτος, για να προωθήσουν τα ιδιωτικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Χωρίς αυτήν τη διάβρωση πώς θα μετέτρεπαν οι "δημοκράτες" το ίδιο το κράτος σε οικογενειακή τους περιουσία; Πώς θα άλλαζαν το πολίτευμα και θα κληροδοτούσαν στα παιδιά τους θέσεις, που το Σύνταγμα τις θεωρεί αιρετές; Πώς θα βόλευαν τους "ημετέρους", που θα υπερασπίζονταν την περιουσία τους. Οι "ημέτεροι" έπρεπε να μισθοδοτούνται και η καλύτερη λύση στο πρόβλημα αυτό ήταν οι κρατικοί μισθοί.

Όλα αυτά χωρίς την ευνουχισμένη, ηττημένη και ξεδοντιασμένη "αρκούδα" του ΚΚΕ δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Γι' αυτόν τον λόγο το ίδιο το αστικό σύστημα εξουσίας το διευκολύνει στις διεκδικήσεις του και βέβαια στις συνταγματικές παρανομίες του. Γι' αυτόν το λόγο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ προωθεί κομμουνιστές στα συνδικάτα. Γι' αυτόν τον λόγο η ΝΔ κάνει πως δεν "βλέπει" αυτά τα οποία γίνονται. Όλοι οι αστοί προσπαθούν να βολέψουν τα "συντρόφια", γιατί σε άλλη περίπτωση θα χαθεί η προβληματική "αρκούδα" που δίνει και στους ίδιους τη δυνατότητα "αρκουδοποίησης". Ήδη όμως και παρ' όλες τις τονωτικές "ενέσεις" έχει αρχίσει να δείχνει ετοιμοθάνατη. Σε μια χώρα με μέσο όρο επιβίωσης τα 73 χρόνια είναι κακό να έχεις εβδομηντά­χρονους αφισοκολλητές. Μετά βίας θ' αντέξεις ακόμα μία δύο εκλογές. Μετά θα πρέπει να ψάχνεις ανάμεσα στα ντελίβερι μπόυς αυτούς οι οποίοι θα σου κολλάνε τις αφίσες.

Η παρακμή του ΚΚΕ φαίνεται καθαρά στο έμψυχο δυναμικό του. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση το μέγαρο του Περισσού θα θυμίζει πλοίο που ναυαγεί. Σαν "ποντικοί" θ' αρχίσουν να το εγκαταλείπουν οι μισθοσυντήρητοι νεαροί "ιδεολόγοι" που το στελεχώνουν. Είναι άλλωστε γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι πάντα το ΚΚΕ "πλήρωνε" τα στελέχη του. Τα "πλήρωνε" ακόμα και σε είδος. Πόσες συντρό­φισσες δεν "θυσιάστηκαν" για να μην λείψει η γυναίκα από έναν φέρελπι "σύντροφο"; Είτε με χαρτζιλίκια είτε με φοιτητικά δωμάτια είτε με "γκόμενες", το ΚΚΕ μέχρι τώρα κατάφερνε έστω και δύσκολα να ανανεώνει το δυναμικό του. Έτσι δυστυχώς είναι τα πράγματα και όποιος θέλει ας τα διαψεύσει. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα λειτουργεί σαν μια οργανωμένη συμμορία. Από τη στιγμή που μπήκε στη βουλή και άρα "ξέχασε" τον πρωταρχικό στόχο της κατάληψης της εξουσίας ως μηχανισμός εξυπηρετεί τα ιδιοτελή συμφέροντα των στελεχών του.

Απλά είναι τα πράγματα. Οι κομμουνιστές απολάμβαναν κι απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα τα όσα καλά μπορεί ν' απολαύσει το μέλος μιας καλά οργανωμένης συμμορίας. Ζούσαν ως προνομιούχοι μέσα σε ένα Σύνταγμα που δεν ανέχεται προνόμια και το οποίο υποτίθεται ήταν εχθρικό γι' αυτούς. Τι θα πει προνομιούχος; Να εξασφαλίζεις με τον οποιονδήποτε τρόπο ευκολίες τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τα παιδιά σου. Αυτό το κατάφερναν εύκολα οι κομμουνιστές παρ' όλο που εμφανίζονταν πάντα σαν κακομοίρηδες. Ήταν κακομοίρηδες μόνον απέναντι στους πλούσιους τους οποίους κατάγγελναν. Απέναντι όμως στους υπόλοιπους Έλληνες είχαν μόνιμη υπεροχή. Απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν προνομιούχοι. Αυτό βέβαια ήταν και το ζητούμενο για ανθρώπους που δεν ξέφευγαν από τον γενικό μέσο όρο.

Όταν για παράδειγμα ο φτωχός Έλληνας έπιανε δεύτερη δουλειά, για να νοικιάσει κάποια τρώγλη στο παιδί του που σπούδαζε, οι σύντροφοι "καβάτζωναν" τα τζάμπα δωμάτια των φοιτητικών εστιών. Όταν ο φτωχός Έλληνας αποτύγχανε στις εισαγωγικές εξετάσεις των Πανεπιστημίων και έπαιρνε το δρόμο για το μεροκάματο, τα παιδιά των συντρόφων έπαιρναν "υποτροφίες" για τζάμπα και χωρίς προϋποθέσεις σπουδές στη Σοβιετική Ένωση. Όταν ο φτωχός Έλληνας περιφερόταν εξαιτίας της φτώχειας του άγαμος και μόνος, τα "συντρόφια" παρίσταναν τους εραστές με τις "συστημένες" από το κόμμα ερωμένες. Όταν τέλος ο φτωχός Έλληνας σερνόταν από το ένα πολιτικό γραφείο στο άλλο, προκειμένου κάπου να διοριστεί, οι "σύντροφοι" πήγαιναν συστημένοι σε θέσεις τις οποίες είχε "καπαρώσει" το ΚΚΕ. Στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό στο επίπεδο που αντιστοιχούσε η "λεία" των κομμουνιστών.

Γι' αυτόν τον λόγο κι εξαιτίας αυτών των ιδιοτελών συμφερόντων, πάντα λειτουργούσαν ως "γκέτο". Ακόμα δηλαδή και στην εποχή την νομιμότητάς τους δεν έπαψαν να ζουν απομονωμένοι. Αυτή η "γκετοποίηση" των κομμουνιστών δεν είχε κάποια μυστηριώδη και συνωμοτικά ερείσματα. Γκετοποιούνταν οι κακομοίρηδες, για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους. Γκετοποιούνταν, για να φυλάγουν δωμάτια στις φοιτητικές εστίες, θέσεις εργασίας στο δημόσιο ή να περιφρουρούν τις συντρόφισσες. Γκετοποιούνταν, για να είναι πάντα πιο ισχυροί από το μεμονωμένο άτομο, όταν αυτό δραστηριοποιείται μέσα στην κοινωνία, έχοντας τους ίδιους στόχους μ' αυτούς. Η απλυσιά, η μιζέρια, η ακοινωνησία και όλα αυτά που πάγια τους χαρακτήριζαν δεν αποτελούσαν δικές τους ιδιομορφίες. Έτσι λειτουργούν πάντα τα μέλη των γκέτο. Έτσι λειτουργούν και οι Εβραίοι. ’λλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι άπλυτοι και ακοινώνητοι Εβραίοι ήταν και οι ήρωές τους. Από τον Μαρξ και τον Τρότσκι μέχρι τον ιδρυτή του ΚΚΕ όλοι τους ήταν πολύ Εβραίοι και πολύ άπλυτοι. Λογικό ήταν να τους μιμούνται.

Σήμερα όλα αυτά τελειώνουν. Η κοινωνία "άνοιξε" και τα γκέτο όχι μόνο δεν βοηθούν στην επίτευξη των στόχων, αλλά προκαλούν την αντίδραση αυτών που θίγουν. Σήμερα δύσκολα βρίσκεις "συντρόφισσες" για να τις κάνεις "δώρο". Σήμερα δύσκολα κάνεις "καβάτζες". Με τη σημερινή ενημέρωση των πολιτών και τη φτώχεια δύσκολα οι κομμουνιστικές συμμορίες μπορούν να λυμαίνονται τις φοιτητικές εστίες. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έπαψαν να μοιράζονται τις "αξιοκρατικά" δοσμένες υποτροφίες. Η πρόσβαση στις θέσεις του κρατικού μηχανισμού έχει γίνει προβληματική λόγω του ΑΣΕΠ, που δεν αναγνωρίζει "λεία" κόμματος. Αν μάλιστα κλείσει και η κρατική "κάνουλα" και πάψει να υφίσταται η κομματική χρηματοδότηση, θα "κλάψουν" στον Περισσό.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για βέβαιο θάνατο. Όποιος δεν μπορεί ν' ανανεώσει τα "κύτταρά" του, είναι βέβαιον ότι πεθαίνει και το ΚΚΕ σήμερα βρίσκεται μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο. Η ανανέωση του δυναμικού του έγινε μόνον στο βαθμό που θα μπορούσε να πληρώσει τους επαγγελματίες πλέον κομμουνιστές. Κάποτε διεκδικούσε θέση στο μοίρασμα της δεύτερης κατανομής και σήμερα αρκείται απλά να περάσει στη βουλή. Αν σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση, ούτε τη θέρμανση του κτιρίου του Περισσού θα εξασφαλίσει το ΚΚΕ με τις χορηγίες των μελών του. Συναυλίες με "διεφθαρμένους" μπουρζουάδες καλλιτέχνες θα οργανώνει για να συντηρηθεί. Έχει πλάκα όμως να βλέπεις μεγαλοστελέχη της ΚΝΕ να ψήνουν σουβλάκια στις εκδηλώσεις της και να περιμένουν από τους "πελάτες" το ταπεινό τους ευρουδάκι. Αυτούς, που κάποτε τους υποπτεύονταν ως πράκτορες της μπουρζουαζίας, τους βλέπουν πλέον ως πελάτες. Ακόμα και οι πλυμένοι και καλοντυμένοι έχουν θέση στις εκδηλώσεις της ΚΝΕ των άπλυτων συντρόφων και των αξύριστων συντροφισσών.

Γιατί κάναμε αυτήν την εκτενή αναφορά στο ΚΚΕ; Γιατί μόνον έτσι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον ρόλο του και τη χρηστική αξία του για το άθλιο κομματικοποιημένο σημερινό πολιτικό σύστημα. Το ΚΚΕ δηλαδή όχι μόνο δεν πρόσφερε ποτέ και τίποτε στον ελληνικό λαό, αλλά ακόμα και σήμερα, όντας ετοιμοθάνατο, βοηθάει τους κλέφτες να τον κατακλέβουν. Μόνον αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό, μπορούμε να καταλάβουμε τον ρόλο των πάντων μέσα σ' αυτό. Γι' αυτόν τον λόγο αναφέραμε το παράδειγμα με τον Μουφτή της Ξάνθης και την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδας. Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτό το παράδειγμα, τα κατάλαβε όλα.

Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Το εξής απλό. Οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων γρήγορα κατάλαβαν ότι με βάση τις συνταγματικές διατάξεις η μονιμότητά τους στην κορυφή της εξουσίας θα ήταν προβληματική. Ο χρόνος ήταν βέβαιο ότι θα τους ξεπερνούσε, εφόσον δεν μπορούσαν να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστικοί σε σχέση με τους νεώτερους πολιτικούς τους αντιπάλους. Γιατί; Γιατί απλούστατα αυτοί οι νέοι αντίπαλοι δεν είχαν τη δική τους φθορά κι επιπλέον δεν είχαν "βαρίδια" στα πόδια τους. Τι είδους "βαρίδια"; Υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτούς που τους επέβαλαν στην Ελλάδα και στην ουσία τους δώρισαν την εξουσία. Είχε υποχρεώσεις ο Καραμανλής απέναντι σ' αυτούς που τον στήριζαν και τον "βοηθούσαν" στην πολυτελή εξορία του. Είχε υποχρεώσεις ο δειλός Παπανδρέου απέναντι σ' αυτούς που τον "γυάλισαν" στις ΗΠΑ και μας τον έστειλαν σαν γενναίο. Είχε υποχρεώσεις ο Μητσοτάκης σ' αυτούς που τον βοήθησαν να επαναπατριστεί, χωρίς να κινδυνεύει με κρεμάλα. Είχε υπο­χρεώσεις ο Φλωράκης απέναντι σ' αυτούς που του εγγυήθηκαν ασφάλεια και νομιμο­ποίηση.

Αυτές οι "υποχρεώσεις" σε συνδυασμό με τη σφριγηλότητα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής, ήταν βέβαιον ότι θα γκρέμιζαν τα "κατεστημένα" των κομμάτων, ακόμα κι αν επρόκειτο για τους ίδιους τους ιδρυτές τους. Τα αστικά κόμματα δεν λειτουργούν μόνον μέσα σε καθεστώς δημοκρατίας, αλλά είναι υποχρεωμένα και τα ίδια να λειτουργούν δημοκρατικά. Δεν μπορεί δηλαδή ένα κόμμα, που υπηρετεί τη δημοκρατία, να λειτουργεί δογματικά μέσα στο ίδιο το σύστημά του. Αυτό όμως ήταν πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Ήταν πρόβλημα που απειλούσε τις ηγεσίες τους. Το μόνο κόμμα το οποίο δεν είχε αυτό το πρόβλημα ήταν το ΚΚΕ. Αυτό δεν ήταν υποχρεωμένο να διατηρεί δημοκρατική βιτρίνα, γιατί απλούστατα είναι από τη φύση του δογματικό. Ο Φλωράκης δηλαδή ήταν ο μόνος αρχηγός κόμματος που δεν είχε πρόβλημα να αντιμετωπίσει με όλα τα μέσα την εσωτερική αντιπολίτευση.

Ο αναγνώστης αρχίζει και αντιλαμβάνεται τα δεδομένα και βέβαια την πολυτιμότητα του ΚΚΕ για τους υπόλοιπους. Βάζοντας το ΚΚΕ μέσα στη βουλή, οι μεγαλοαστοί κομματάρχες έλυσαν όλα τους τα προβλήματα. Γιατί; Γιατί εντός της δημοκρατικής "αυλής" υπήρχε δογματικός "εχθρός" που την απειλούσε. Αυτός ο μεγάλος "εχθρός" από εκεί και πέρα δικαιολογούσε τα πάντα. Τα αστικά κόμματα άρχισαν να γίνονται "δογματικά", εξαιτίας της άμεσης προτεραιότητας να καταπολεμηθεί ο εχθρός της δημοκρατίας. Ο δογματισμός άρχισε να "υπηρετεί" τη δημοκρατία.

Η δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων άρχισε να εμφανίζεται ως πολυτέλεια τη στιγμή που ο εχθρός βρισκόταν προ των πυλών. Όταν υπάρχει ορατός εχθρός, πολλά πράγματα φαίνονται πολυτέλειες. Γιατί να ρισκάρουμε να δοκιμάζουμε νέα πρόσωπα στην εξουσία χωρίς εμπειρία και να ρισκάρουμε την ήττα της δημοκρατίας, όταν υπάρχουν οι έμπειροι "δεινόσαυροι"; Γιατί ν' αφήσουμε τον μόνιμο και έμπειρο Φλωράκη να νικάει τους νέους και άπειρους πολιτικούς αρχηγούς, που λόγω δημοκρατίας θα εναλλάσσονταν, όταν υπάρχει το τεράστιο "κεφάλαιο" Μητσοτάκης, που μπορεί να τον αντιμετωπίσει επιτυχώς; Όλοι οι "δεινόσαυροι" από τον Χαρίλαο έπαιρναν δύναμη. Κάτι ανάλογο με την εκκλησία, η οποία δεν κάνει ό,τι της υπέδειξε ο Χριστός, γιατί υποτίθεται καιροφυλακτεί ο διάβολος, που κάνει ασύμφορη "πολυτέλεια" τον Λόγο του Χριστού. Το αποτέλεσμα είναι να λειτουργεί και η ίδια σαν τον διάβολο, για να τον ανταγωνιστεί. Οι ηγέτες της φέρονται σαν διάβολοι, όχι επειδή είναι "κακοί" σαν κι αυτόν, αλλά επειδή αντίθετα είναι "καλοί" και το κάνουν για το "καλό" του κόσμου.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην πολιτική σκηνή. Έβαλαν το "διαβολικό" ΚΚΕ μέσα στη βουλή, για να το μιμηθούν. Η μόνιμη θέση του Φλωράκη και η μόνιμη διαβρωτική δραστηριότητα του ΚΚΕ έγιναν "στόχοι" μίμησης. Όχι επειδή οι αστοί κομματάρχες ήταν φασίστες, αλλά επειδή προείχε να νικηθεί ο εχθρός. Ο μόνιμος Φλωράκης απέκτησε απέναντί του μόνιμους αντίπαλους όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου ή ο Μητσοτάκης. Η μονιμότητα του ΚΚΕ έγινε μονιμότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το δογματικό "ιερατείο" του ΚΚΕ απέκτησε αντίπαλα "ιερατεία" του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Αυτή η απόλυτη ομοιότητα μεταξύ των μηχανισμών, σε συνδυασμό με την απόλυτη διαφορά σ' ό,τι αφορά την ιδεολογία, ήταν το αίτιο του "καπελώματος" της δημοκρατίας από τις ιδιοκτησίες των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου. Γιατί; Γιατί σε ένα Σύνταγμα, που δεν αναγνωρίζει "ιερατεία", οι μόνιμοι διαχειριστές της εξουσίας κατάφεραν και έγιναν "ιερείς" ιδεολογιών. Το αποτέλεσμα; Ο απόλυτος έλεγχος της εξουσίας μέσα από μερικές οικογένειες.

Ένας απόλυτος έλεγχος, που έγινε μόνιμος εξαιτίας του ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί εξαιτίας του ΚΚΕ μπόρεσαν τα κόμματα κι απέκλεισαν τον ανταγωνισμό των νέων και φιλόδοξων αντιπάλων τους. Πώς έγινε αυτό; Με τη ρητορική του ΚΚΕ. Ό,τι φοβούνταν τα αστικά κόμματα ότι θα πρότειναν οι αντίπαλοί τους, με αποτέλεσμα να τους "γκρεμίσουν" από την εξουσία, το παρέδωσαν στο ΚΚΕ για να το ακυρώσει. Το σύνολο σχεδόν των όσων υποστηρίζει το ΚΚΕ είναι απόλυτα σωστό. Έχει σωστή θέση στο θέμα του ιμπεριαλισμού, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της λεηλασίας του δημοσίου κεφαλαίου από τους "διαπλεκόμενους" κλπ.. Αυτή η ορθότητα του πολιτικού του λόγου έχει τη χρηστική της αξία, εφόσον βολεύει τους αστούς, οι οποίοι κάνουν τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί; Γιατί απλούστατα το αντισυνταγματικό ΚΚΕ και μόνον που διατυπώνει την άποψή του, ακυρώνει τη σωστή θέση.

Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν μπορείς να ψηφίσεις το σωστό, όταν αυτός ο οποίος το εκφράζει σε φοβίζει. Δεν μπορείς να ψηφίσεις τη σωστή άποψη, όταν η ψήφος σου απειλεί τη δημοκρατία. Δεν μπορείς να δώσεις την εξουσία για την επίλυση των σεξουαλικών προβλη­μάτων μιας κοινωνίας σε έναν ευνούχο. Όσο καλή άποψη και να έχει, πάντα θα είναι "ύποπτος", εφόσον η διαφορετικότητά του απειλεί την κοινωνία. Όσο σωστά κι αν τα λέει, πάντα θα φοβάσαι μήπως ο απώτερος στόχος του είναι να σε παρασύρει και να σε ευνουχίσει. Όσο σωστά κι αν τα λέει το ΚΚΕ, πάντα θα φοβάσαι μήπως αυτό το κάνει μόνο και μόνο για να σε παρασύρει μακριά από τη δημοκρατία. Αυτή η σε γενικές γραμμές πάγια σωστή θέση του δεν είναι προϊόν κάποιας μυστηριώδους ικανότητας των στελεχών του. Το ΚΚΕ δεν τοποθετείται σωστά, επειδή τα στελέχη του είναι ευφυή εν αντιθέσει με τα στελέχη των άλλων κομμάτων. Απλά το ΚΚΕ μπορεί να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, εφόσον αυτό είναι κάτι που δεν του κοστίζει. Δεν θα πάρει ποτέ την εξουσία, ώστε να κριθεί για τα έργα του. Το θέμα είναι όμως ότι με τη ρητορική του το ΚΚΕ στερεί τον λόγο από όλους εκείνους τους συνταγματικά νόμιμους πολιτικούς φορείς, που θα μπορούσαν ν' ανταγωνιστούν τα κυρίαρχα αστικά κόμματα και άρα να διεκδικήσουν την εξουσία.

Γι' αυτόν τον λόγο έβαλαν τον "Μουφτή" μέσα σε ένα όργανο του "χριστιανισμού". Βλέποντας οι πονηροί αστοί ότι η "χριστιανική" λειτουργία δεν τους συμφέρει ως άτομα, έβαλαν έναν "μουσουλμανικό" εχθρό, για να τον μιμούνται στη λειτουργία του. Φέρονται "μουσουλ­μανικά", υποτίθεται για να μην χάσουν τη "μάχη" του Χριστού. Του έδωσαν μάλιστα και τον ορθό "χριστιανικό" λόγο και μπλόκαραν τα πάντα. Τον μιμούνταν στη λειτουργία και νομιμο­ποιούνταν να κάνουν τα αντίθετα από αυτά τα οποία έλεγε ο "αλλόθρησκος". Πολεμούσαν "μωαμεθανικά", για να σώσουν τον "χριστιανισμό" και βέβαια τον Χριστό. Έχοντας γνώση ότι η απόλυτη πλειοψηφία θα τους προστάτευε από τον "Μουφτή", τον χρησιμοποίησαν με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Τι έκαναν; Κατ' αρχήν δίχασαν παράνομα τον κόσμο με ψευδοϊδεολογικά κριτήρια και αυτό μεγιστοποίησε σε πρώτη φάση τον ρυθμιστικό ρόλο της διαφορετικής "μειονότητας". Έχοντας γνώση του φόβου του κόσμου απέναντι σ' αυτόν τον αλλόθρησκο "Μουφτή", τον έβαλαν στη λογική τους. Καθιέρωσαν την αντισυνταγματική ενισχυμένη αναλογική με το πρόσχημα της μείωσης του ρόλου του "Μουφτή", ενώ στην πραγματικότητα με τον τρόπο αυτόν κατέστρεφαν τον ανταγωνισμό των μικρών κομμάτων, που, ελλείψει "χρεών", εμφανίζονταν ιδιαίτερα δυναμικά και ευέλικτα. Μ' αυτόν τον τρόπο "γεννήθηκαν" μέσα στη δημοκρατία μηχανισμοί, που το Σύνταγμα τους απαγορεύει. Δίπλα στον μη δημοκρατικό "δεινόσαυρο" του ΚΚΕ "γεννήθηκαν" και οι παράνομοι "δεινόσαυροι" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί έγιναν δογματικοί "δεινόσαυροι", όχι επειδή ήταν "κακοί" σαν τους κομμουνιστές, αλλά επειδή ήταν "καλοί" και θυσιάστηκαν για το "καλό" της δημοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτόν καταλύθηκε το Σύνταγμα χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Ένα Σύνταγμα, που είναι πολύ απλό και δίκαιο στα όσα προτείνει. Τι θα έπρεπε να γίνει με βάση τη λογική του Συντάγματος; Το εξής απλό. Τα κόμματα να "γεννιούνται" και να "χάνονται" με τις ταχύτητες που επιβάλουν οι ανάγκες των καιρών. Τα κόμματα-απόψεις να διεκδικούν την εξουσία μέσα από απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και μέσα σε συνθήκες απόλυτης ισότητας. Οι μόνες σταθερές που θα παρέμεναν μέσα στην κοινωνία σε συλλογικό επίπεδο θα ήταν αυτές που απλούστατα δεν θα μπορούσαν να καταργηθούν σε καμία περίπτωση και βέβαια δεν θα μπορούσαν ν' αποτελέσουν ιδιοκτησίες κανενός.

Δεν μπορεί κανένας να καταργήσει τους εργάτες, τους κεφαλαιοκράτες ή τους αστούς και πολύ περισσότερο να παριστάνει τον ιδιοκτήτη τους. Αυτό δηλαδή το οποίο μπορεί να γίνει με τους νεοδημοκράτες, τους πασοκτσήδες ή τους κομμουνιστές. ’ρα οι μόνες σταθερές που θα γίνονταν φορείς των κομμάτων απόψεων μέσα στη βουλή θα ήταν οι πραγματικές. Μέσα στη βουλή θα υπήρχε η αντιπροσωπία των εργατών, των αστών, των κεφαλαιοκρατών. Απλά αυτή η αντιπροσωπία, ανάλογα με τις εκλογικές συνθήκες, θα στελεχώνονταν από πρόσωπα που θα υιοθετούσαν την άλφα ή βήτα άποψη των κομμάτων τα οποία θα έμπαιναν στη βουλή μετά τις εκλογές.

Η ασφάλεια της δημοκρατίας θα ήταν δεδομένη, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε ν' απειληθεί. Από τη στιγμή που για το ιδεολογικό ζήτημα είχε αποφανθεί το Σύνταγμα, αυτό σημαίνει ότι μέσα στη βουλή θα έμπαιναν οι πάντες χωρίς καμία ιδεολογική ταυτότητα. Δεν έχει νόημα να περιφέρεσαι στο σπίτι σου με την ταυτότητά σου. Δεν έχει νόημα στο σπίτι των "Παπαδόπουλων" να παριστάνει ένα μέλος τους τον "Παπαδόπουλο". Αυτό έχει νόημα μόνον όταν μέσα στο ίδιο σπίτι υπάρχουν ξένοι. Από τη στιγμή λοιπόν που όλοι μέσα στη βουλή είναι δημοκράτες, δεν έχει νόημα να παριστάνεις τον δημοκράτη μέσα σ' αυτήν. Δεν έχει νόημα, γιατί δεν υπάρχουν φασίστες μέσα σ' αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι, όταν δεν έχει κάποιος μέσα στη βουλή αυτήν την ιδεολογική ταυτότητα, η μόνη ιδιότητα με την οποία θα μπορούσε να δραστη­ριο­ποιηθεί σε συλλογικό επίπεδο θα ήταν αυτή του ταξικού του ρόλου. Αν ήταν εργάτης, θα είχε συλλογικά συμφέροντα ταυτισμένα μόνον μ' αυτά των εργατών. Αν ήταν αστός, με αυτά των αστών και αν ήταν κεφαλαιοκράτης, με αυτά των ομοίων του. Ιδιότητες, δηλαδή, που δεν απειλούν το Σύνταγμα, γιατί τα όρια τους προσδιορίζονται μέσα σ' αυτό.

Το Σύνταγμα κινδυνεύει, όταν μέσα στη βουλή μπαίνουν μειονότητες που αποτελούν μικρογραφίες της κοινωνίας. Μειονότητες, που λειτουργούν σαν συμμορίες και προσπαθούν να ζήσουν ή να επωφεληθούν εις βάρος των υπολοίπων, που κατά το Σύνταγμα είναι όμοιοί τους. Οι κοινωνικές τάξεις δεν αποτελούν τέτοιου είδους μειονότητες και γι' αυτό δεν απειλούν τη δημοκρατία. Η πλειοψηφία των εργατών δεν θα μπορούσε ν' απειλήσει τις μειοψηφίες των υπολοίπων, γιατί απλούστατα η οποιαδήποτε προσπάθειά τους θα ήταν σίγουρα αντι­συνταγματική. Το κόμμα υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορούσε ν' απειλήσει τη σύνθεση και τον αντιπροσωπευτικό ρόλο της βουλής, γιατί απλούστατα ποτέ δεν θα ξέφευγε από το εφήμερο των τρεχουσών αναγκών. Δεν είναι δυνατόν για τις τρέχουσες ανάγκες ν' απαρνηθεί κάποιος τη θεμελιώδη ιδιότητά του. Γι' αυτόν τον λόγο οι εργάτες πάντα θα ψήφιζαν εργάτες ανάμεσα στους υποψηφίους με την ίδια κομματική άποψη και οι υπόλοιποι θα έκαναν το ίδιο. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί θα ήθελαν τα δικά τους "φίλτρα" μέσα στη βουλή. "Φίλτρα", που να προστάτευαν αν όχι να ευνοούσαν τα δικαιώματα της τάξης τους. Με τους νόμους αυτής της βουλής η εκτελεστική εξουσία θα κυβερνούσε και όλοι μαζί θα ελέγχονταν για τη νομιμότητά τους και όχι για την τελειότητα των απόψεών τους από τη δικαστική εξουσία.

Σήμερα τίποτε από αυτά δεν γίνεται. Οι βουλευτές πηγαίνουν στη βουλή για να "πολεμήσουν" για την ιδεολογία τους, έχοντας πάντοτε μαζί τους την κομματική τους ταυτότητα. Μια ταυτότητα την οποία φέρει κάποιο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού, που δεν έχει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά και ως εκ τούτου αποτελεί μειονότητα-μικρογραφία της κοινωνίας. Αυτή η μειονότητα, ανάλογα με την ηγεσία της, μπορεί να λειτουργήσει σαν συμμορία εις βάρος των άλλων και αυτό είναι τραγικό για τη δημοκρατία. Ο βουλευτής στην περίπτωση αυτήν γίνεται επικίνδυνος για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί γίνεται ηγέτης και προστάτης των ιδιοτελών συμφερόντων μιας μειονότητας. Μιας ομάδας ανθρώπων, που δεν μπορεί το Σύνταγμα να την εντοπίσει ως εχθρό και ως εκ τούτου να την αντιμετωπίσει. Το Σύνταγμα εντοπίζει μόνον τους "διαφορετικούς" και αυτών τα όρια προσδιορίζει, προκειμένου να μπορέσουν να συνυπάρξουν. Εντοπίζει κι αναγνωρίζει τον εργάτη σε σχέση με τον βιομήχανο, αλλά δεν μπορεί ν' αναγνωρίσει τον νεοδημοκράτη εργάτη ή βιομήχανο, ώστε να τους περιορίσει όταν προσπαθούν να επωφεληθούν εις βάρος των πασοκσήδων ομοίων τους. Όταν αρχίσουν κάποιοι να μην ελέγχονται, τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε συνταγματικό έλεγχο.

Το αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας ελέγχου ήταν να καπελωθούν οι πάντες από τους αστούς. Γιατί; Γιατί με αυτόν τον τεχνητό διχασμό της κοινωνίας αλλάζουν οι επιμέρους κοινωνικές συμμαχίες. Οι αστοί "καπελώνουν" τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις και λειτουργούν σαν προνομιούχος συντεχνία, που ηγείται συμμορίας. Αυτό είναι απόλυτα λογικό να συμβαίνει. Από τη στιγμή που οι όμοιες μεταξύ τους "μικροκοινωνίες" έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, είναι φυσικό να επιλέγουν τους καλύτερα εκπαιδευμένους πολίτες για να τα υπηρετήσουν κι αν μπορούν να τα επεκτείνουν. Τα απόλυτα όμοια αλλά συγκρουόμενα συμφέροντα των επιμέρους κοινωνικών μερίδων είναι αυτά τα οποία δίνουν το πλεονέκτημα στους αστούς.

Γι' αυτόν τον λόγο σήμερα η βουλή στελεχώνεται αποκλειστικά από αστούς. Η βουλή φυσιολογικά θα έπρεπε στα έδρανα της να αποτυπώνει το ταξικό μωσαϊκό της κοινωνίας. Σήμερα τα έδρανά της καταλαμβάνονται αποκλειστικά από αστούς. Αν κάποιος, που γνωρίζει το Σύνταγμά μας, δει την ελληνική βουλή, θα έλεγε ότι η Ελλάδα έχει έναν πληθυσμό που συντίθεται αποκλειστικά από γιατρούς, μηχανικούς και δικηγόρους. Εργάτες, αγρότες και βιομήχανοι προφανώς δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν, δεν θα έπρεπε να έχουν τους αντι­προσώπους τους μέσα στη βουλή; Από τη στιγμή που δεν έχουν αντιπροσώπους υπάρχει πρόβλημα, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της βουλής. Ο ρόλος της είναι ν' αποτυπώνει μέσα της την κοινωνία και να προσπαθεί να βρει μέσα από τους νόμους τις κοινές συνιστώσες των συμφερόντων μεταξύ των πολιτών που ανήκουν σε διαφορετικές τάξεις.

Όταν οι καλά εκπαιδευμένοι αστοί μονοπωλούν τη βουλή, σημαίνει ότι τα κοινωνικά συμφέροντα δεν βρίσκουν την αυθεντική έκφρασή τους μέσα από αυτήν. Σημαίνει ότι υπάρχει δυνατότητα των αστών να υπηρετούν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της κοινωνίας. Οι μορφωμένοι αστοί και το μονοπώλιό τους είναι ακίνδυνοι μόνον όταν μονοπωλούν την εκτελεστική εξουσία. Η εκπαίδευσή τους δηλαδή υπηρετεί την κοινωνία μόνον όταν υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Είναι ακίνδυνοι και χρήσιμοι μόνον όταν προσπαθούν να προάγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα μέσα από τα γενικά συμφέροντα. Το να είναι δηλαδή μια κυβέρνηση στελεχωμένη αποκλειστικά από γιατρούς ή μηχανικούς ή δικηγόρους δεν είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο είναι όταν η βουλή μονοπωλείται από αυτούς. Το κυβερνητικό λειτούργημα απαιτεί ειδικές γνώσεις και εκπαίδευση. Το βουλευτικό λειτούργημα απαιτεί μόνον αυτογνωσία. Απαιτεί να ξέρεις απλά ποιος είσαι. Να είσαι στη βουλή και να παρακολουθείς μήπως κάποιος διαφορετικός προσπαθεί να σε "δουλέψει" με στόχο να σε αδικήσει.

Όλα αυτά τα ολέθρια συμβαίνουν σήμερα, γιατί απλούστατα μέσα στη βουλή μπαίνουν τα μέλη της με την ιδεολογική τους ταυτότητα. Συμβαίνουν, γιατί μπαίνουν μέσα στη βουλή σαν ηγέτες και προστάτες συγκεκριμένων κοινωνικών μερίδων. Από τη στιγμή που το κατάφεραν αυτό, γνωρίζουν οι πονηροί πώς να διαιωνίζουν την κατάσταση. Τα κόμματα διαβρώνουν τους κρατικούς μηχανισμούς, έχοντας ιδεολογικούς αντιπάλους, που κάνουν τα ίδια και άρα νομιμοποιούν "αντίμετρα". Οι κομμουνιστές διαβρώνουν το κράτος, προετοιμάζοντας δήθεν επανάσταση και οι άλλοι κάνουν το ίδιο, για να μπορούν να διαθέτουν αντεπαναστατικές δυνάμεις. Για να γίνει το "παιχνίδι" αυτό, κάποιος έπρεπε να το ξεκινήσει και γι' αυτό ήταν απαραίτητο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, μόλις νομιμοποιήθηκε, άρχισε εντελώς απροκάλυπτα την διαβρωτική του δράση. Η δεξιά ΝΔ, υποτίθεται εξαιτίας του "φόβου" της, άρχισε να το "μιμείται", παραβιάζοντας το Σύνταγμα. Το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια απλά δεν "μπορούσε" να κάνει διαφορετικά. Σήμερα η κομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού είναι πλήρης και όμοιά της υπάρχει μόνον σε "Μπανανίες" και όχι σε σοβαρά κράτη.

Είναι δεδομένο ότι η κομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού οδηγεί στη "μπανανο­ποίηση". Ακόμα κι αν έχουμε να κάνουμε με το πιο σοβαρό κράτος, η κομματικοποίηση του μηχανισμού του είναι θέμα χρόνου να το μετατρέψει σε μια φαιδρή "Μπανανία". Γιατί; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό. Το κάθε κράτος μοιάζει με ένα σπιτικό. Όπως υπάρχουν σοβαρά σπιτικά, έτσι υπάρχουν και σοβαρά κράτη. Τι είναι τα σοβαρά σπιτικά; Τα σπιτικά που έχουν στόχους, υποδομές, περιουσία και σοβαρότητα. Σπιτικά νοικοκυραίων, που ακολουθούν πάντα κάποιες σοβαρές προτεραιότητες και δεν παρασύρονται από τις εφήμερες ανάγκες τους. Αντίθετα μ αυτά υπάρχουν και τα σπιτικά των καραγκιόζηδων. Σπιτικά ανθρώπων, που είναι "όσα πάνε κι όσα έρθουν". Σπιτικά, που η επιβίωσή τους επαφίεται στην τύχη και τον Θεό. Σπιτικά, που δεν έχουν στόχους και εξανεμίζουν τα έσοδά τους ή την περιουσία τους, για να περάσουν "καλά". Σπιτικά, που "υποθηκεύουν" τα πάντα, για να πάνε κάποια μέλη τους "διακοπές" Σπιτικά, που ζουν με δανεικά και σταδιακά γίνονται υποχείρια των δανειστών τους.

Όταν ένα κράτος έχει κομματικοποιημένο κρατικό μηχανισμό, σταδιακά μετατρέπεται σε σπιτικό καραγκιόζηδων. Γιατί; Γιατί γίνεται ένα κράτος του "όσα πάνε κι όσα έρθουν". Όταν αυτοί οι οποίοι κυβερνάνε έχουν ως στόχο να υπηρετούν το κόμμα τους, είναι αδύνατον να μην το κάνουν εις βάρος του κράτους. Εις βάρος της κοινής μας περιουσίας. Είναι αδύνατον να μην το εξευτελίσουν, προκειμένου να μην χάσουν την εξουσία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Ένας λαός, χάρη των στόχων του, μπορεί να κάνει θυσίες για τρεισήμισι χρόνια και το τελευταίο εξάμηνο να εξανεμιστούν οι θυσίες στο όνομα κάποιων παροχών, που θα ξαναδώσουν στο κυβερνών κόμμα την εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι, κάθε φορά που έχουμε εκλογές, να πηγαίνουμε βήματα πίσω. Ένα δύσκολο βήμα μπροστά και πέντε εύκολα βήματα πίσω. Ένας φαύλος κύκλος, που οδηγεί στην καταστροφή. Ένα ατέλειωτο ράβε-ξήλωνε, που το πληρώνει ο λαός.

 Έτσι έχουμε το φαινόμενο ένας λαός, που έχει αγωνιστεί για την ελευθερία του, να ζει ανελεύθερος, λόγω των "δανεικών". Ένας λαός, που έχει κάνει οικονομικές θυσίες για την ανάπτυξη, να ζει με "δανεικά". Όλοι βλέπουμε τι συμβαίνει παραμονή των εκλογών. Νομιμοποιούνται παρανομίες, μοιράζονται κρατικά χρήματα σε αυξήσεις μισθών. Σήμερα νομιμοποιούνται τα αυθαίρετα, ιδιωτικοποιούνται τα δάση, δίνονται αυξήσεις μισθών σε μια οικονομία που ζει με "δανεικά". Σήμερα έχουμε και μοιράζουμε. Αύριο, όταν θα τελειώσουν τα έτοιμα, τι θα κάνουμε; Όλα αυτά γιατί; Για να μην χάσουν την εξουσία οι κυβερνώντες. Υποθηκεύονται τα πάντα, για να μην χάσουν κάποια κοπρόσκυλα την εξουσία. Διαλύεται το κράτος, για να "μεθύσει" ο λαός και να τους ξαναψηφίσει.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το χειρότερο το οποίο μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος είναι η κομματικοποίηση του κρατικού του μηχανισμού. Σήμερα και εντελώς παράνομα μπαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στις υπηρεσίες τους με τις κομματικές τους ταυτότητες. Συνδικαλίζονται μέσα σ αυτό με βάση την κομματική τους ταυτότητα. Το αποτέλεσμα; Τα κόμματα λειτουργούν κατ' εικόνα και καθ ομοίωσιν του ΚΚΕ και άρα ως συμμορίες. Τα κόμματα διαιωνίζουν την παρουσία τους και υπηρετούν τα συμφέροντά τους εις βάρος των ανταγωνιστών τους με τη δύναμη των κρατικών θέσεων. Το ίδιο το κρατικό κεφάλαιο λειτουργεί σαν κομματική περιουσία. Τα κομματόσκυλα αλληλοϋποστηρίζονται εις βάρος της αξιοκρατίας και σε τελική ανάλυση εις βάρος της δημοκρατίας.

Αυτό που αποτελούσε στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ, που αγωνιζόταν για την κατάλυση του Συντάγματος, έγινε καθημερινότητα για τα δύο μεγάλα κόμματα, που υποτίθεται υπηρετούν το Σύνταγμα αυτό. Επειδή όμως για το μεν πρώτο η επανάσταση αργεί και επειδή για τα αστικά κόμματα δεν υπάρχει ανάγκη αντεπανάστασης, στο μεταξύ βολεύονται. Οι κομματικοί μηχανισμοί γίνονται μηχα­νισμοί εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι δεδομένα. Όταν ένα ασήμαντο στέλεχος της ΝΔ θέλει να διορίσει παράνομα το παιδί του στο δημόσιο, γιατί να μην θέλει ο Μητσοτάκης να παραδώσει το κόμμα στο δικό του παιδί;

Σήμερα και λόγω Νέας Τάξης τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Γιατί; Γιατί η Νέα Τάξη έδωσε στους λακέδες της εντολή να ξεπουλήσουν το δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό όμως δεν είναι κάτι το απλό. Κάποιοι αντιλαμβάνονται αυτό το κεφάλαιο σαν προσωπική, ταξική ή κομματική τους περιουσία. Από τη στιγμή λοιπόν που το κεφάλαιο αυτό χάνεται, ο καθένας αντιδρά όπως νομίζει ότι αυτό υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του. Κάποιοι αστοί υπάλληλοι, οι οποίοι το αντιλαμβάνονται σαν ιδιόκτητό τους κεφάλαιο, μπροστά στην ιδιωτικοποίηση που συντελείται, ιδιωτικοποιούν τις θέσεις τους. Παίρνουν "φακελάκια", εφόσον το θεωρούν νόμιμο αντισταθμιστικό δικαίωμα. Κάτι ανάλογο γίνεται και στο ταξικό επίπεδο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το ίδιο κεφάλαιο σαν ταξική τους περιουσία, μπροστά στην ιδιωτικοποίηση, προσπαθούν να επωφεληθούν μαζικά. Αυξάνουν τις απαιτήσεις τους και εκβιάζουν την εξουσία και την κοινωνία, κάνοντας χρήση της ισχύος του ίδιου του κρατικού κεφαλαίου. Αυτή είναι και η μόνη εξήγηση για τη σημερινή έξαρση του φαινομένου της διαφθοράς και της αποθράσυνσης της σχεδόν αυτονομημένης πλέον δημοσιοϋπαλληλικής "συμμορίας".

Κατάλαβε ο αναγνώστης από πού ξεκινάνε και πού καταλήγουν όλα; Τα πάντα γίνονται για το βόλεμα. Οι ισχυροί, θέλοντας να βολευτούν οικογενειακά και μόνιμα στην κορυφή της ελληνικής κοινωνίας, παρέσυραν και τους αφελείς στο "παιχνίδι" τους. Οι πονηροί μεγαλοαστοί παρέσυραν με "ψίχουλα" τον λαό στο βόλεμα αυτό και οδηγηθήκαμε στη σημερινή αθλιότητα. Σε μια αθλιότητα που σήμερα τείνει να καταστρέψει το κράτος και να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε απόλυτη σήψη. Όλα αυτά μπορούν να παταχθούν μόνον με έναν τρόπο. Να αλλάξει χέρια η εξουσία στην Ελλάδα. Πρέπει να χάσουν την εξουσία οι λακέδες των ιμπεριαλιστών και να πάνε φυλακή. Πρέπει να πληρώσουν για τη διαφθορά τους και την προδοσία τους. Για όσο διάστημα όμως υπάρχει ο δικομματισμός, όλοι αυτοί δεν θα μπορούν να νικηθούν. Για όσο διάστημα θα χρησιμοποιούν την κρατική περιουσία εις βάρος των ανταγωνιστών τους, δεν θα ανατρέπονται.

Γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να "ξυπνήσει" ο κόσμος και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, όπως αυτά αποτυπώνονται στο Σύνταγμα. Να απαιτήσει αυτά τα οποία του αντιστοιχούν. Να απαιτήσει να σέβονται τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ την κρατική περιουσία που διαχειρίζονται και να μην προβάλουν τους κηφήνες εις βάρος των αντιπάλων τους. Να απαιτήσει να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, που μέσα από τον κρατικό μηχανισμό και με την ισχύ του υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κάθε Μητσοτάκη και του κάθε Παπανδρέου. Να απαιτήσει να σταματήσει η παράνομη και απόλυτα αντισυνταγματική χρηματοδότηση των ιδιόκτητων κομμάτων. Να απαιτήσει το προφανές. Να απαιτήσει την ισονομία και την ισοπολιτεία.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα, αν υπάρχει λίγη γνώση. Να απαιτήσει ο λαός την απλή αναλογική και την αποβολή του ΚΚΕ από τη βουλή. Αυτό είναι ό,τι πιο δίκαιο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για το ίδιο το ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί σ' ό,τι αφορά το πρώτο, η δημοκρατία θα λειτουργεί ανόθευτα χωρίς το ΚΚΕ. Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι επικίνδυνη για τη λειτουργία της. Είναι επικίνδυνη, όχι βέβαια επειδή έχει την ισχύ να την απειλήσει με τον οποιονδήποτε τρόπο, αλλά γιατί την "αρρωσταίνει". Το ΚΚΕ, λόγω της διαφορετικής συνταγματικής του "παθολογίας", μεταφέρει "ιούς" στη βουλή και "αρρωσταίνει" τα αστικά κόμματα. Αυτό είναι το πρόβλημα με την είσοδό του στη βουλή.

Από την άλλη πλευρά μια αποβολή του ΚΚΕ από τη βουλή θα διορθώσει το προηγούμενο "σφάλμα" που πραγματοποίησαν οι ηγέτες του. Εκτός βουλής το ΚΚΕ θα μπορεί να υπηρετεί απρόσκοπτα το δόγμα του χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς περιορισμούς. Από εκεί και πέρα το αν θα επιβιώσει ή όχι μακριά από τον κρατικό "κουμπαρά" είναι άλλο θέμα. Αν το ίδιο το ΚΚΕ αρνείται την έξοδό του από τη "μισητή" γι αυτό βουλή, επειδή αντιλαμβάνεται ότι η ιδεολογία του είναι απόλυτα χρεοκοπημένη και δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την κρατική "χορηγία", αυτό είναι πρόβλημά του και όχι πρόβλημα του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός και το Σύνταγμά του είναι απλά υποχρεωμένοι να επιτρέπουν στο ΚΚΕ να λειτουργεί απρόσκοπτα και με απόλυτη ασφάλεια. Ας βγει στους δρόμους και στα πανεπιστήμια κι ας πείσει τον κόσμο να υιοθετήσει την κομμουνιστική ιδεολογία. Αν πείσει τον λαό για την ορθότητά της, ας αλλάξει το Σύνταγμα. Απλά πράγματα. Ο λαός είναι υποχρεωμένος να προστατεύει τους κομμουνιστές, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση υποχρεωμένος να τους ταΐζει.

Δεν είναι δυνατόν ο Χαρίλαος να τρώει και να πίνει από τα χρήματα ενός λαού, του οποίου τη θέληση ποτέ δεν υπηρέτησε εφόσον διαφώνησε μαζί του και ενός συστήματος το οποίο το πολέμησε. Αν ο κομμουνιστικός κόσμος υπηρετήθηκε από αυτόν και το ΚΚΕ είχε κέρδος από τη δράση του, ας του εξασφαλίσουν τη σύνταξή του. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους αξιωματούχους του ΚΚΕ, που αυτή τη στιγμή είναι όχι απλά κρατικοδίαιτοι, αλλά υψηλόμισθοι. Δεν λέμε κάτι το παράξενο. Δεν είναι δυνατόν ένας λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία να θέλει να χτίσει μια "πολυκατοικία" και ο Χαρίλαος με τους συντρόφους του λόγω της διαφορετικής τους άποψης να τον πολεμούν, θέλοντας να χτιστεί "γέφυρα" και στο τέλος να βολεύονται στα ρετιρέ της "πολυκατοικίας".

Εδώ και έναν αιώνα περίπου αυτό συμβαίνει. Το ΚΚΕ πολέμησε κι εξακολουθεί να πολεμάει την επιλογή του λαού. Το αποτέλεσμα όλοι το γνωρίζουμε πλέον. Ο λαός μέσα στο χρόνο δικαιώθηκε για την επιλογή του και ο κομμουνισμός χρεοκόπησε. Οι χρεο­κοπημένοι να πάνε να δουλέψουν στα εργοστάσια για την επιβίωσή τους. Οι χρεοκοπημένοι δεν είναι δυνατόν να οδηγούν τους δικαιωμένους. Οι αποζημιώσεις των "ρετιρέ" προβλέπονται γι αυτούς που αγωνίστηκαν για την "πολυκατοικία" αυτήν και όχι γι αυτούς που την πολέμησαν, όσο κι αν σεβόμαστε το δικαίωμά τους να έχουν διαφορετική άποψη. Είναι καιρός να λύσει ο ελληνικός λαός τις διαφορές του τόσο με τους κλέφτες των αστικών κομμάτων όσο και με τους "λαθρεπιβάτες" τύπου ΚΚΕ. Αν το ΚΚΕ δεν αποχωρήσει μόνο του από τη βουλή, θα είναι το μεγαλύτερο παράσιτο που γνώρισε ποτέ το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός. Παράσιτο είναι αυτός ο οποίος τρώει και πίνει, χωρίς να προσφέρει τίποτε και αυτό είναι που κάνει σήμερα το ΚΚΕ.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι το πραγματικό πρόβλημά μας δεν είναι το ΚΚΕ. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι φουκαράδες του Περισσού. Το πρόβλημά μας είναι οι "συμμορίες" των μεγαλο­αστών, που καταστρέφουν τη δημοκρατία. Οι καραγκιόζηδες, που καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση τα έδρανα της βουλής και ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Οι ψευδοδημοκράτες, που καταλύουν καθημερινά το Σύνταγμα και λειτουργούν ως φασίστες. Οι ανεπάγγελτοι, που παριστάνουν τους επαγγελματίες πολιτικούς και οι οποίοι θέλουν σύνταξη στα εξήντα με μία μόνον θητεία. Οι κλέφτες, που έγιναν πλούσιοι χάρη στα κρατικά χρήματα. Οι προδότες, που, για να παραμείνουν στην εξουσία, ξεπουλάνε την κρατική περιουσία και βάζουν μέσα στην πολιτική ζωή του τόπου τους ιμπεριαλιστές. Οι άθλιοι, που μετατρέπουν αιρετές θέσεις σε κληρονομικές. Τα κτήνη, που πνίγουν τη "φωνή" του λαού και σκοτώνουν τα παιδιά του πριν αυτά προλάβουν να τους απειλή­σουν. Τα φρικιά, που, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία, "συμμοριτοποίησαν" τους δημόσιους υπάλληλους και σήμερα απαιτούνται εμφυλιο­πολεμικού επιπέδου κοινωνικές συγκρούσεις, προκειμένου να επανέλθουν τα φυσιολογικά δεδομένα και να λειτουργήσει το Σύνταγμα.

Αυτοί είναι το πρόβλημά μας και να είναι βέβαιος ο αναγνώστης ότι θα το λύσουμε σύντομα, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα και τους νόμους. Πάντα, όταν τελειώνουν τα "έτοιμα", βρίσκεται εύκολα και γρήγορα η λύση. Τα "έτοιμα" σύντομα τελειώνουν, αν δεν έχουν τελειώσει ήδη. Τα κόμματα τις επόμενες εκλογές εύκολα ή δύσκολα θα τις κερδίσουν χωρίς πρόβλημα. Θα "μεθύσουν" τον κόσμο με κάποιες ψευδοπαροχές από το ξεπούλημα των κρατικών γιγάντων και αυτός θα τους ξαναψηφίσει. Το θέμα είναι το τι θα κάνουν αυτοί οι οποίοι θα κληθούν να κυβερνήσουν μια κατεστραμμένη χώρα. Μια χώρα χωρίς κεφάλαιο και χωρίς προοπτική. Μια χώρα με άνεργο λαό και άδεια ασφαλιστικά ταμεία. Μια χώρα κατακτημένη, που ανήκει σε ξένους, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Μόλις τελειώσουν τα πανηγύρια της νίκης, θα πρέπει ν αντιμετωπίσουν την κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κανένας δεν αμφιβάλει ότι θα κερδίσουν και θα πανηγυρίσουν. Κανένας όμως δεν αμφιβάλει ότι και ο Γούναρης κάποτε κέρδισε τις εκλογές και πανηγύρισε την νίκη του σε ένα κατεστραμμένο κράτος. Το "μετά" είναι το ενδιαφέρον.

            Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ