OI ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: πολυεθνικές και μεσαίωνας...Τι πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος, για να μην ξαναγυρίσει στον απάνθρωπο Μεσαίωνα;

Έφτασε η ώρα του παγκόσμιου συναγερμού

και της πανανθρώπινης αφύπνισης.

Οι πολυεθνικές έχουν ως στόχο

να βάλουν την ανθρωπότητα σ' έναν νέο Μεσαίωνα.

Θα τις αφήσουμε να το επιτύχουν

θα τις αρχίσουμε στις "κλωτσιές",

όπως είναι μέσα στις δυνατότητές μας;

Επί αιώνες η ανθρωπότητα ήταν βυθισμένη στην απόλυτη αθλιότητα της φτώχειας και στο άπειρο σκότος της άγνοιας και της αμορφωσιάς. Τα κτήνη που την εξουσίαζαν την είχαν καθηλώσει στο επίπεδο των ζώων και τη βασάνιζαν κάθε φορά που έβλεπαν ν' απειλούνται τα συμφέροντά τους. Ο άνθρωπος ήταν γι' αυτούς ένα ζώο, που έπρεπε να είναι ικανοποιημένο, όταν απλά εξασφάλιζε κάποια ψίχουλα τροφής για να επιβιώσει. Έπρεπε να περάσουν χιλιάδες χρόνια, για να μπορέσει ο άνθρωπος να χειραφετηθεί και να κατανοήσει το αυτονόητο. Να κατανοήσει ότι δεν είναι ένα ζώο, που γεννιέται για να δουλεύει και να μην απολαμβάνει τίποτε· ότι δεν είναι ένας προκαταβολικά αμαρτωλός, που θα πρέπει να "πληρώνει" τις αμαρτίες των προγόνων του και στο διάστημα αυτό να υπηρετεί τον κάθε άθλιο που πουλάει "σωτηρία". Να κατανοήσει ότι ο άνθρωπος —ως ον— δεν γεννιέται για να υπηρετεί τους ισχυρούς και ότι δικαιούται κι αυτός να ζει τη ζωή του σ' ένα καλό επίπεδο.

Για να γίνουν όλα αυτά προσιτά στην αντίληψη του ανθρώπου, απαιτήθηκε να περάσουν αιώνες αθλιότητας. Αυτό ήταν αναπόφευκτο, γιατί η κατανόηση των προβλημάτων του ανθρώπου δεν απαιτεί από την πλευρά του απλά έμπνευση κι ευαισθησία. Απαιτεί γνώση, αλλά κι αυτή ακόμα από μόνη της δεν φτάνει. Η γνώση απαιτεί "γόνιμο" έδαφος για ν' αναπτυχθεί και αυτή η "γονιμότητα" είναι θέμα οικονομίας. Τα προβλήματα της ανθρωπότητας πάντα ξεκινούν από τη φτώχεια και σ' αυτήν επίσης καταλήγουν.

Κανένας δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει ότι μέσα στους κατασκότεινους αιώνες της ανθρώπινης πορείας υπήρξαν ευαίσθητοι άνθρωποι με γνώσεις και οράματα, που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν της Γης τους κολασμένους. Πώς όμως μπορεί ένα όραμα ή μια νέα ιδεολογία να καλλιεργηθεί και ν' αναπτυχθεί, όταν αυτοί στους οποίους απευθύνεται είναι παντελώς αγράμματοι και πεθαίνουν από την πείνα; Πώς μπορεί ν' αναπτυχθεί μια νέα ιδεολογία, όταν οι ισχυροί, που έχουν τη μόρφωση να την αντιληφθούν, απειλούνται από αυτήν; Όταν αυτοί που απειλούνται κατέχουν το κεφάλαιο και τον πλούτο κι αυτό τους επιτρέπει να συντηρούν στη ζωή μόνον αυτούς που υποτάσσονται; Όταν αυτοί που κατέχουν το κεφάλαιο έχουν στη διάθεσή τους την υπηρεσία στρατών και οργανώσεων, που μπορούν να καταπνίξουν εν τη γενέσει της την κάθε νέα ιδεολογία που τους απειλεί; Όταν μπορούν να σκοτώνουν και να διαφθείρουν τον οποιονδήποτε αντιλαμβάνονται ότι τους απειλεί;

Η φτώχεια ήταν επί αιώνες ο πραγματικός κι ανίκητος εχθρός της ανθρωπότητας. Η φτώχεια δεν επέτρεπε στον άνθρωπο να μορφωθεί και να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται. Η φτώχεια ήταν ο εφιάλτης που βύθιζε στο σκότος ακόμα κι αυτούς που μπορούσαν με την ευφυΐα τους να ονειρευτούν καλύτερους κόσμους. Η φτώχεια μετέτρεπε τους ανθρώπινους πληθυσμούς σε ποίμνια "προβάτων", που ακολουθούσαν στα εγκλήματα τους πάσης φύσεως "σωτήρες". Για όσο διάστημα γνώριζε το σύστημα ότι η φτώχεια είναι εκμεταλλεύσιμη —γιατί καθηλώνει τους ανθρώπους στο σκότος της αμορφωσιάς, μετατρέποντάς τους σε υποχείρια της κάθε εγκληματικής εξουσίας— φρόντιζε να διατηρεί την ανθρωπότητα στα όρια της εξαθλίωσης. Δεν επέτρεπε με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο στους ανθρώπους να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Δεν τους επέτρεπε να πλησιάσουν στο μέσον που νικούσε τη φτώχεια και ήταν το κεφάλαιο. Ο άνθρωπος πάντα πλήρωνε με τη ζωή του την προσπάθεια να γίνει κάτοχος κεφαλαίου.

Ο τροχός της ιστορίας επί αιώνες γυρνούσε με τον ίδιο αργό και βασανιστικό ρυθμό για την εξαθλιωμένη ανθρωπότητα. Οι ισχυροί φρόντιζαν
αυτός ο ρυθμός να μην αλλάζει ποτέ. ’λλες φορές με τη βία και άλλες φορές με την πονηριά, φρόντιζαν ν' απαλλάσσονται από τους αντιπάλους τους, που είχαν την "αφέλεια" να θέλουν να βγάλουν την ανθρωπότητα από το τέλμα της φτώχειας και του πνευματικού σκότους. Μεταξύ τους οι ισχυροί συγκρούονταν για να ενισχύσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, αλλά όλοι μαζί στρέφονταν από κοινού εναντίον των ανθρώπων, κάθε φορά που αυτοί διεκδικούσαν με τη σειρά τους μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Το τραγικό είναι ότι ακόμα και σήμερα η ανθρωπότητα δεν έχει κατανοήσει πλήρως το τι συνέβη σ' όλους αυτούς τους αιώνες κι εξαιτίας αυτής της άγνοιας δεν μπορεί όχι μόνον να ενισχύσει τη θέση της, αλλά ούτε καν να προστατεύσει τα κεκτημένα δικαιώματά της. Δεν μπορεί να προστατεύσει με τα νόμιμα και κατοχυρωμένα δικαιώματά της τις κατακτήσεις της, που απαίτησαν τόνους αίματος για την κατοχύρωσή τους. Τόνους αίματος απαίτησε για τον απλό άνθρωπο το θεμελιώδες δικαίωμα να εισπράττει μισθό για την εργασία του, να μπορεί να γίνεται ο ίδιος ιδιοκτήτης κεφαλαίου και φυσικά το δικαίωμα να μορφώνεται. Επί αιώνες εργαζόταν σκληρά κι ανταμειβόταν μ' ένα κομμάτι ψωμί, που απλά του επέτρεπε όχι να ζει αξιοπρεπώς —όπως δικαιούται ένας εργαζόμενος—, αλλά να μην πεθαίνει, όπως συμβαίνει με ένα παραγωγικό ζώο.

Οι ισχυροί τάιζαν αυτό το "ζώο" μόνο για όσο διάστημα μπορούσαν να το εκμεταλλεύονται και τους ήταν χρήσιμο ζωντανό. Όταν αντιλαμβάνονταν ότι δεν τους συνέφερε η παρουσία του, το "ξεφορτώνονταν" με συνοπτικές διαδικασίες. Πάντα οι ισχυροί ήταν σε θέση να προκαλέσουν αιματηρούς πολέμους, που στόχο είχαν να ξεφορτωθούν τους υπεράριθμους ανθρώπους, τους οποίους αντιλαμβάνονταν σαν πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί. Όπως ένας βοσκός πνίγει τα υπεράριθμα κουτάβια που γεννά η σκύλα του, επειδή δεν θέλει να τα συντηρεί, έτσι και οι ισχυροί "έπνιγαν" τους υπεράριθμους ανθρώπινους πληθυσμούς. Εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους αντιλαμβάνονταν ως χρήσιμους προς εκμετάλλευση, τους έβλεπαν μόνον σαν στόματα που απειλούσαν το βιός τους. Ποταμοί αίματος και δακρύων έχουν κυλήσει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, εξαιτίας της αθλιότητας των ισχυρών που κυβερνούν τον κόσμο. ’πειρα νεανικά κορμιά γέμισαν τα πάσης φύσεως χαρακώματα των ισχυρών, πολεμώντας ομοίους τους, χωρίς καν να γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνουν αυτοί οι πόλεμοι. Οι πόλεμοι "κατάπιναν" παιδιά μανάδων, που δεν πρόλαβαν να τα χαρούν. "Κατάπιναν" νέους, που δεν πρόλαβαν ν' αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν. Όλα αυτά γιατί; Γιατί οι ισχυροί δεν ήθελαν ζωντανούς ανθρώπους, που θα διεκδικούσαν μερίδιο από τα χωράφια τους.

Δυστυχώς φτάσαμε στο έτος (2000) 2017 κι ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ακριβώς την ουσία της ιστορίας τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν μέσα σ' αυτήν τη μακραίωνη ιστορική πορεία τους τι ακριβώς είναι σημαντικό και τι όχι. Εξακολουθούν να παραδίδουν τα παιδιά τους στο σύστημα, που στόχο έχει να τα "παραμορφώσει", ώστε στη συνέχεια να τα εκμεταλλευτεί. Κάθονται τα παιδιά και μαθαίνουν στα σχολεία για τις επιτυχίες των βασιλείων, που υποτίθεται αποτελούν τις βάσεις των δικών τους εθνικών κρατών κι αυτή η γνώση όχι μόνο δεν τα βοηθάει, αλλά αντίθετα τα καταστρέφει. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εκείνα τα βασίλεια ήταν απλά τα μεγάλα χωράφια κάποιων ισχυρών. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι "λαμπροί" και "ένδοξοι" επεκτατικοί πόλεμοι εκείνων των βασιλείων δεν ήταν τίποτε άλλο παρά βίαιες μετακινήσεις των περιφράξεων εκείνων των χωραφιών. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι δικοί τους πρόγονοι ήταν τα θύματα εκείνων των πολέμων. Τα απόλυτα θύματα. Όποιος και να νικούσε, αυτοί θα παρέμεναν το ίδιο δυστυχείς το ίδιο αγράμματοι και το ίδιο φτωχοί. Το μόνο που άλλαζε μετά από κάθε πόλεμο ήταν η ταυτότητα των κυρίων τους.

Οι πάντα επιβιώσαντες ισχυροί έβλεπαν απλά τα χωράφια τους άλλες φορές να επεκτείνονται και άλλες φορές να περιορίζονται. Όμως, όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα κάθε πολέμου, το σταθερό δεδομένο ήταν ένα και μοναδικό. Τα χωράφια άλλαζαν χέρια μόνο μεταξύ των ισχυρών. Οι φτωχοί παρέμεναν φτωχοί, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Τα παιδιά των σημερινών εργαζομένων, που είναι τα παιδιά των φτωχών δουλοπάροικων του Μεσαίωνα, αυτήν την ιστορία διδάσκονται σήμερα. Εκπαιδεύονται να λατρεύουν τους άθλιους που βασάνιζαν τους δικούς τους προγόνους. Διδάσκονται μια ιστορία παραποιημένη σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών, που παραμένουν πάντα οι ίδιοι και πάντα το ίδιο άθλιοι. Από αυτήν την παρανόηση της ανθρώπινης ιστορίας —που καλλιεργείται τεχνητά από τους ισχυρούς— προκαλούνται τα σημερινά προβλήματα. Ακριβώς, επειδή οι σύγχρονοι εργαζόμενοι δεν αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί μέσα στον χρόνο, είναι σήμερα έτοιμοι να παρασυρθούν στα ίδια σφάλματα, που θα τους βυθίσουν εκ νέου στον Μεσαίωνα.

Η πραγματική ιστορία των ανθρώπων είναι στην κυριολεξία πέντε πραγματάκια, που μπορεί να μάθει κι ένα μικρό παιδάκι μέσα σε λίγη ώρα. Μέσα στο λαβύρινθο των ιστορικών γεγονότων ελάχιστα είναι τα πράγματα που αποτελούν από μόνα τους σημαντικά γεγονότα και που αξίζει για κάποιον να τα θυμάται. Όλοι εκθειάζουν την ανάγκη της γνώσης της ιστορίας από την πλευρά του ανθρώπου, αλλά κανένας δεν θέλει να γνωρίζουν οι άνθρωποι την πραγματική τους ιστορία. Η γνώση της ιστορίας —για όλους τους υποκριτές που την προτείνουν— είναι η θεωρητική εγγύηση ότι ο άνθρωπος δεν θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα μ' αυτά του παρελθόντος. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ισχύει μόνον όταν γνωρίζεις ποια ήταν τα πραγματικά σφάλματα που πραγματοποίησε η ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες και βέβαια μόνον όταν ο άνθρωπος γνωρίζει ποιοι ήταν κι εξακολουθούν να είναι οι πραγματικοί του εχθροί.

Ποια είναι άραγε η πραγματική ιστορία του ανθρώπου, που μπορεί να τη θυμάται ανά πάσα στιγμή και κατ' αυτόν τον τρόπο να προστατεύει το μέλλον του, κάθε φορά που κάποιοι το απειλούν; Τι πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος, για να μην ξαναγυρίσει στον απάνθρωπο Μεσαίωνα; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να αντιστέκεται στον Μεσαίωνα, όταν δεν γνωρίζει για τι ακριβώς πράγμα μιλάει; Γνωρίζει ο σύγχρονος ψευδομορφωμένος άνθρωπος τι ακριβώς ήταν ο Μεσαίωνας; Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να τον μισεί και να πολεμάει αυτούς που τον απειλούν με την εκ νέου εισαγωγή του μέσα σ' αυτόν; Όταν δεν γνωρίζεις τους λόγους που έκαναν απάνθρωπο τον Μεσαίωνα, πώς μπορείς να τον αποφύγεις, όταν σου τον προσφέρουν σε νέο περιτύλιγμα;

Όλοι οι άνθρωποι σήμερα μισούν τον Μεσαίωνα του σκοταδισμού και της απόλυτης εξουσίας που είχαν στα χέρια τους οι ισχυροί. Γιατί όμως ήταν απάνθρωπος ο Μεσαίωνας; Για τρία απλά πραγματάκια. Άσχημες εργασιακές συνθήκες, έλλειψη επαφής με το κεφάλαιο και αμορφωσιά. Ο άνθρωπος εκείνης της εποχής ήταν οριακά φτωχός εργαζόμενος, του απαγορευόταν να διεκδικεί ή να κατέχει κεφάλαιο κι επιπλέον ήταν αγράμματος. Επειδή δεν είχε πρόσβαση στη γνώση, δεν μπορούσε να προστατεύει τα συμφέροντά του ως εργαζόμενος. Επειδή δεν κατείχε κεφάλαιο, δεν μπορούσε να γίνει με κανέναν τρόπο πλούσιος, εφόσον ως αγράμματος δεν μπορούσε να διεκδικήσει θέση στον κρατικό μηχανισμό. Οι άνθρωποι που κατείχαν κεφάλαιο ήταν μόνον τα παιδιά των ισχυρών, που με βία απέτρεπαν τον απλό άνθρωπο να διεκδικήσει κάποιο μέρος αυτού του κεφαλαίου. Αυτά τα παιδιά των ισχυρών ήταν αυτά που είχαν γνώσεις και, όταν δεν ασχολούνταν με το οικογενειακό κεφάλαιο, εισέπρατταν κολοσσιαίους μισθούς, στελεχώνοντας κατ' αποκλειστικότητα τους κρατικούς η εκκλησιαστικούς μηχανισμούς εκείνης της εποχής. Οι απλοί άνθρωποι ήταν αποκλεισμένοι απ' όλα αυτά κι απλά παρακολουθούσαν τα αίσχη σαν ηδονοβλεψίες. Ζούσαν στα όρια της εξαθλίωσης και τιμωρούνταν κάθε φορά που με το δίκιο τους διαμαρτύρονταν και ζητούσαν ν' αναγνωριστούν τα δικαιώματά τους.

Αυτοί είναι οι λόγοι που ο Μεσαίωνας ήταν μισητός. Σήμερα τι συμβαίνει; Συμβαίνει μήπως κάτι το διαφορετικό; Μπορεί ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα με τη γνώση που έχει να περιγράψει το τι συμβαίνει στην κοινωνία του; Ποιοι άνθρωποι κατέχουν το σύνολο του κεφαλαίου, που αυτήν τη στιγμή είναι κυρίαρχο στο παγκόσμιο σύστημα; Ποιοι άνθρωποι στελεχώνουν κατ' αποκλειστικότητα τους μηχανισμούς του; Ακόμα κι αυτοί που κατέχουν κάποιες κατώτερες μορφές κεφαλαίου, είτε διώκονται, όταν απειλούν τα συμφέροντα των ισχυρών, είτε περιορίζονται μόνον στο είδος και το μέγεθος του κεφαλαίου που δεν ενδιαφέρει τους ισχυρούς να κατέχουν. Σ' ό,τι αφορά τη στελέχωση του συστήματος, ακόμα και στη σύγχρονη εποχή συμβαίνει αυτό που συνέβαινε στον Μεσαίωνα. Οι φτωχοί μπορεί πλέον να μορφώνονται, αλλά αυτοί που στελεχώνουν το σύστημα στο ανώτατο και πιο προσοδοφόρο επίπεδο ανήκουν στην "παραγωγή" συγκεκριμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων, στα οποία οι φτωχοί δεν έχουν πρόσβαση.

Για ν' αντιληφθεί κάποιος τι συμβαίνει, θα πρέπει να συγκρίνει μεταξύ τους τις δύο καταστάσεις, ώστε να βγάλει το σωστό αποτέλεσμα. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι στον απάνθρωπο Μεσαίωνα κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι έλεγχαν το σύνολο του κεφαλαίου εκείνης της εποχής. Οι υπόλοιποι —και άρα η συντριπτική πλειοψηφία— βρίσκονταν στα όρια της εξαθλίωσης κι ανέχονταν να υποφέρουν τ' ανυπόφορα, γιατί δεν γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν και με ποιον τρόπο ν' αντιδράσουν. Αυτός ήταν κι ο λόγος που επί αιώνες ήταν ανίκητος ο απάνθρωπος Μεσαίωνας. Γιατί πολλοί έβλεπαν τι συνέβαινε και λίγοι καταλάβαιναν τι ακριβώς ήταν αυτό που έβλεπαν. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας, κατάφερναν κάποιοι λίγοι άνθρωποι και έλεγχαν το σύνολο του παγκοσμίου κεφαλαίου. Όλοι αυτοί εκμεταλλεύονταν με τον χειρότερο τρόπο το σύνολο της ανθρωπότητας, γιατί απλούστατα αυτή αδυνατούσε να τους κρίνει. Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Ποιοι ελέγχουν σήμερα το σύνολο του παγκοσμίου κεφαλαίου; Πόσοι είναι αυτοί;

Η ειρωνεία είναι ότι, μελετώντας κάποιος την κατάσταση που επικρατούσε κατά τον Μεσαίωνα μέσα από την "κλειδαρότρυπα" της ιστορίας, θα θεωρούσε εκείνους τους ανθρώπους-θύματα σαν αφελείς. Έχοντας την πολυτέλεια της γνώσης που του έχει δοθεί σήμερα και έχοντας επίσης το θράσος του ημιμαθή, θα νόμιζε ότι, αν ζούσε σ' εκείνη την εποχή, θα ήταν το λιγότερο κάποιος διάσημος επαναστάτης. Όλα αυτά είναι λάθος, γιατί στο βασικό επίπεδο το σύστημα δεν άλλαξε λειτουργία. Απλά άλλαξε μεθοδολογία κι έγινε πιο πονηρό. Ο απλός άνθρωπος εξακολουθεί να παραμένει στο ίδιο επίπεδο από πλευράς εκμετάλλευσης κι απλά η γνώση του τού επιτρέπει να βλέπει ορισμένα πράγματα που δεν ενοχλούν το σύστημα και βέβαια όχι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να "βλέπει" μόνον ό,τι βολεύει το σύστημα και τίποτε άλλο.

Απλά, αν ο άνθρωπος στον Μεσαίωνα εκπαιδευόταν να "βλέπει" σαν τυφλός, ο σημερινός άνθρωπος εκπαιδεύεται να "βλέπει" σαν οριακά μύωπας. Βλέπει ό,τι του δείχνουν και ακριβώς, επειδή "βλέπει" έστω κι ελάχιστα, νομίζει ότι είναι αετός. Βλέπει μεν αυτά που δεν έβλεπαν οι "τυφλοί" στον Μεσαίωνα, αλλά δεν βλέπει αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σήμερα. "Βλέπει", διαβάζοντας την ιστορία, ότι ελάχιστοι ήταν οι άνθρωποι που έλεγχαν το σύνολο του παγκόσμιου κεφαλαίου κατά τον Μεσαίωνα, αλλά δεν "βλέπει" αυτά που αφορούν τον ίδιο και που βέβαια κάποιοι άλλοι στο μέλλον θα τα "βλέπουν" και θα γελούν εις βάρος του. Είναι θέμα χρόνου οι επόμενες γενιές των ανθρώπων να γελούν εις βάρος των σύγχρονων ανθρώπων. Όπως σήμερα κάποιος απορεί που δεν επαναστάτησαν νωρίτερα οι εξαθλιωμένοι του Μεσαίωνα εναντίον των κλεφτών, έτσι και για τους ίδιους λόγους θ' απορούν με τον σύγχρονο άνθρωπο οι άνθρωποι του μέλλοντος. Γιατί; Γιατί απλούστατα τα δεδομένα μεταξύ του Μεσαίωνα και της σύγχρονης εποχής είναι τα ίδια.

Γνωρίζει ο σημερινός μορφωμένος άνθρωπος το πώς λειτουργεί πραγματικά μια οικονομία και ποιος είναι ο ρόλος του κεφαλαίου; Γνωρίζει ο αναγνώστης ποιες είναι οι μορφές του σύγχρονου κεφαλαίου ή γνωρίζει μόνον τα δεδομένα που αφορούσαν το κεφάλαιο του Μεσαίωνα; Στον Μεσαίωνα κεφάλαιο ήταν μόνον η γη και σ' αυτήν τη μορφή του κεφαλαίου περιορίζονταν οι ισχυροί της εποχής. Σήμερα το κεφάλαιο έχει αποκτήσει άλλες δύο μορφές που παράγουν κέρδη. Αυτές είναι η βιομηχανία και η τεχνογνωσία. Στον Μεσαίωνα, δηλαδή, υπήρχαν ως κεφαλαιοκράτες μόνον οι φεουδάρχες, ενώ σήμερα υπάρχουν επιπλέον και οι βιομήχανοι, όπως και οι ιδιοκτήτες "πατέντων". Η μόνη διαφορά της σύγχρονης εποχής με τον Μεσαίωνα δεν έχει σχέση με το μέγεθος του συνολικού κεφαλαίου που διαχειρίζονται οι ισχυροί, αλλά με το είδος αυτού του κεφαλαίου. Απλά σήμερα υπάρχουν πολλών ειδών κεφαλαιοκράτες, που όμως στους τομείς όπου δραστηριοποιούνται διαχειρίζονται τα ίδια τεράστια ποσοστά του παγκοσμίου κεφαλαίου.

Όταν λοιπόν επιχειρεί κάποιος να κρίνει τα συμβαίνοντα στον Μεσαίωνα, θα πρέπει να γνωρίζει τα σημερινά δεδομένα, πριν σπεύσει να κατηγορήσει εκείνους τους ανθρώπους για αφέλεια. Δυστυχώς όμως για τον αυτόκλητο κι αφελή κριτή του παρελθόντος τα πράγματα στη σύγχρονη κατάσταση όχι μόνο δεν είναι βελτιωμένα σε σχέση με τον απλό άνθρωπο, αλλά αντίθετα είναι εξαιρετικά χειρότερα. Την αλήθεια σ' αυτήν την κατάσταση την περιγράφουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο μόνον οι αριθμοί. Σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο-γη τίποτε δεν έχει αλλάξει από τον Μεσαίωνα. Το 80% της καλλιεργήσιμης γης παγκοσμίως ελέγχεται από τις πολυεθνικές; Ανάλογο ποσοστό ελέγχεται και στον τομέα των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αν σκεφτεί κάποιος ότι το 63% της μεταλλωρυχίας παγκοσμίως ελέγχεται από έξη εταιρείες, αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από τον Μεσαίωνα. Σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο-βιομηχανία, τα ποσοστά είναι περίπου ίδια. Το 85% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής ελέγχεται από ελάχιστες πολυεθνικές. Τέλος στον τομέα του κεφαλαίου-γνώση τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά. Οι ελάχιστες πολυεθνικές ελέγχουν το 100% του κεφαλαίου του τύπου αυτού κι επιπλέον ελέγχουν και τα μέσα που θα παράγουν και στο μέλλον το κεφάλαιο αυτό. Ελέγχουν όχι μόνον το κεφάλαιο που υπάρχει, αλλά έχουν εξασφαλίσει για λογαριασμό τους και το κεφάλαιο που θα δημιουργηθεί στο μέλλον. Ελέγχοντας την ανώτατη εκπαίδευση, ελέγχουν όχι μόνον τους υπάρχοντες κεφαλαιοκράτες της τεχνογνωσίας, αλλά και τους "Κολόμβους" που θ' ανακαλύψουν στο μέλλον τις νέες "ηπείρους" της τεχνογνωσίας.

Βλέπουμε δηλαδή ότι η σημερινή εποχή δεν απέχει στον τομέα του κεφαλαίου από την εποχή του Μεσαίωνα. Κάτι ανάλογο γίνεται και στο ανώτατο επίπεδο του τομέα της απασχόλησης. Στον Μεσαίωνα, για παράδειγμα, οι φτωχοί ήταν αγράμματοι και ήταν εκ των δεδομένων αποκλεισμένοι από τις θέσεις που πρόσφεραν εξουσία, αλλά και παχυλούς μισθούς. Εδώ ο αναγνώστης θα υποθέσει ότι τα πράγματα άλλαξαν σε σχέση με τον Μεσαίωνα, γιατί οι φτωχοί σήμερα εύκολα ή δύσκολα μόρφωσαν τα παιδιά τους. Θεωρητικά στη σύγχρονη εποχή ακόμα και οι φτωχοί έχουν το δικαίωμα να στελεχώνουν τους μηχανισμούς του συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Πρακτικά όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ας ψάξει κάποιος να δει σε ποια πανεπιστήμια έχουν φοιτήσει όλοι οι υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι των ανεξάρτητων και περήφανων εθνικών κρατών. Τι τους συνδέει όλους αυτούς τους κηφήνες μεταξύ τους; Το πτυχίο του Harvard ή του MIT ή του Stanford. Οι ισχυροί δηλαδή αυτού του κόσμου, που κυβερνούν δήθεν δημοκρατικά τους λαούς, έχουν υπό την κατοχή τους τα συγκεκριμένα πτυχία. Σε τι διαφέρουν αυτά τα πτυχία από τα υπόλοιπα; Στο εξής απλό: Το καθένα από αυτά τα πτυχία απαιτεί μόνον για δίδακτρα κάποια δέκα εκατομμύρια δραχμές τον χρόνο, που βέβαια οι φτωχοί δεν διαθέτουν. Τα κουτορνίθια των ισχυρών, με τα χρήματα που τους εξασφαλίζουν οι γονείς τους, εξασφαλίζουν το "μέσον" που αποτελεί το διαβατήριο για τη στελέχωση των ανωτάτων βαθμίδων του συστήματος.

Βλέπει λοιπόν ο αναγνώστης ότι δεν υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ του Μεσαίωνα και της σύγχρονης εποχής σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο ή τη διαχείριση. Σήμερα, δηλαδή, ο φτωχός θεωρητικά δεν είναι αποκλεισμένος από το κυρίαρχο κεφάλαιο της τεχνογνωσίας, εφόσον θεωρητικά όλοι μας μπορούμε ν' ανακαλύψουμε μια νέα γνώση-πατέντα και να γίνουμε πλούσιοι. Πρακτικά όμως ο φτωχός είναι αποκλεισμένος, γιατί η έρευνα —και άρα ο χώρος που γεννάει νέο κεφάλαιο και που θα δημιουργήσει νέους πλούσιους— διεξάγεται σε χώρους όπου οι φτωχοί δεν έχουν πρόσβαση. Αν δεν έχεις τα δίδακτρα, που οδηγούν στα μεγάλα κολέγια, δεν μπορείς να ενταχθείς στα επίσης μεγάλα ερευνητικά κέντρα.

Αυτά σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο. Σ' ό,τι αφορά τη διαχείριση, γίνεται κάτι αντίστοιχο. Ο φτωχός σήμερα θεωρητικά δεν είναι αποκλεισμένος από τη γνώση που προσφέρει η εκπαίδευση και που οδηγεί στο βόλεμα των μηχανισμών. Είναι αποκλεισμένος όμως από τους τίτλους, που αποδεικνύουν την κατοχή της γνώσης-διαβατήριο για το βόλεμα και που αυτούς τους τίτλους τούς "εξαγοράζουν" μόνον οι πλούσιοι. Σήμερα δεν έχει πλέον σημασία το τι γνωρίζει ή το τι δεν γνωρίζει κάποιος, αλλά το πιστοποιητικό της γνώσης του. Οι πλούσιοι, δηλαδή, άσχετα με το γεγονός ότι γνωρίζουν τα ίδια πράγματα με τους φτωχούς, έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους, εξαγοράζοντας τους πανάκριβους τίτλους σπουδών. Το σύστημα φροντίζει να διορίζει στους μηχανισμούς του μόνον τους κατόχους αυτών των τίτλων σπουδών. Οι φτωχοί είναι "αρκετά" μορφωμένοι για να γίνουν υπάλληλοι στις τοπικές νομαρχίες και στα χωριά τους, αλλά μόνον τα παιδιά των ισχυρών έχουν πρόσβαση στους "πολυτελείς" τίτλους της γνώσης, που συνδέονται με τη χρυσοφόρα απασχόληση.

Θα ήταν αδύνατον να μην επιδιώξει κάτι τέτοιο το σύστημα, γιατί δεν είναι δυνατόν να ζητάς από κάποιον δέκα εκατομμύρια δραχμές ετήσια δίδακτρα και να τον εντάσεις απροστάτευτο σε μια αγορά εργασίας που προσφέρει ως μισθό τρία ή τέσσερα εκατομμύρια δραχμές τον χρόνο. Αυτήν τη στιγμή σε όλο σχεδόν τον κόσμο μέσα στην κάθε εθνική αγορά εργασίας υπάρχουν δύο παράλληλα επίπεδα. Υπάρχει η αγορά εργασίας που αφορά τα "φιλέτα" και η οποία μονοπωλείται από τους δυτικοτραφείς εκλεκτούς και υπάρχει η αγορά εργασίας που αφορά αυτούς που κατέχουν τα εθνικά πτυχία και είναι οι πληβείοι της στελέχωσης του συστήματος. Ας ψάξει κάποιος να βρει το αντικείμενο απασχόλησης εταιρειών του τύπου Deloitti & Touche.

Βλέποντας εμείς την κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως, τόσο στον τομέα του κεφαλαίου όσο και σ' αυτόν της απασχόλησης, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ξεφύγαμε από τον Μεσαίωνα. Τα πάντα ελέγχονται από ελάχιστα πρόσωπα που ζουν στη χλιδή και οι άπειροι άνθρωποι απλά επιβιώνουν στα όρια της φτώχειας. Γιατί λοιπόν ο καθημερινός κριτής της ιστορίας, που βλέπει τα πράγματα από την "κλειδαρότρυπα" της ιστορίας, δεν επαναστατεί; Γιατί, ενώ ξέρει να κάνει τον έξυπνο, όταν κρίνει τους αγράμματους του Μεσαίωνα, δεν κάνει το ίδιο στην κοινωνία του, αποκομίζοντας τα τεράστια οφέλη που συνεπάγεται η αλλαγή των δομών του συστήματος; Από τη στιγμή που τα δεδομένα είναι κοινά, θα έπρεπε σήμερα να περισσεύουν οι επαναστάτες. Γιατί δεν συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί απλούστατα, για να επαναστατήσει κάποιος, θα πρέπει να έχει γνώση του τι συμβαίνει και θα πρέπει απαραίτητα να έχει κάνει την αυτοκριτική του. Επειδή όμως οι "μύωπες" δεν βλέπουν τίποτε πέρα από τη μύτη τους, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Ακριβώς, επειδή δεν κάνουν τίποτε για τους εαυτούς τους και την ίδια ώρα κρίνουν τους προγόνους τους, είναι υποχρεωμένοι να εφεύρουν δικαιολογίες. Δικαιολογούν τα πάντα και σ’ αυτό το σημείο φαίνεται η άγνοιά τους.

Για όλους αυτούς τους κριτές οι αγράμματοι του Μεσαίωνα ήταν κοροΐδα, που επί αιώνες δεν ξεσηκώνονταν εναντίον των φεουδαρχών. Γιατί όμως δεν αντιδρούσαν και δεν ξεσηκώνονταν; Γιατί έπρεπε να περάσουν αιώνες ολόκληροι μέχρι να φτάσει η Γαλλική Επανάσταση; Δεν έβλεπαν όλους εκείνους τους αιώνες τους φεουδάρχες και τους σπιούνους τους, που ζούσαν μέσα στη χλιδή, την ίδια ώρα που οι ίδιοι λιμοκτονούσαν και πέθαιναν από την πείνα; Γιατί δεν τους έπιαναν από τον λαιμό; Γιατί οι πολλοί δεν έπιαναν από τον λαιμό τους λίγους που τους βασάνιζαν; Γιατί ο νεαρός δουλοπάροικος δεν έπιανε τον γέρο κεφαλαιοκράτη από τον λαιμό, για να τον σχίσει στα δύο;

Γιατί απλούστατα δεν "έβλεπε" τι συμβαίνει κι επιπλέον φοβόταν τον ισχυρό. Είχε εκπαιδευτεί να τον φοβάται και δεν μπορούσε να νικήσει τον φόβο του. Φανταζόταν σημεία και τέρατα κάθε φορά που ερχόταν αντιμέτωπος μ’ αυτόν. Δεν τον έβλεπε ως έναν κοινό άνθρωπο που απλά τον έκλεβε. Τον έβλεπε σαν τον "εκλεκτό" κάποιας μυστηριώδους εξουσίας, που ανά πάσα στιγμή θα τον προστάτευε. Ο παλιόγερος ήταν "εκλεκτός" και οι απλοί άνθρωποι εκπαιδεύονταν μέσα στα σπίτια τους να φοβούνται τους "εκλεκτούς". Μέσα στα σπίτια τους —και από παντελώς αγράμματους και τρομοκρατημένους γονείς— μάθαιναν για τις περίεργες και σχεδόν μαγικές ιδιότητες των φεουδαρχών. Αυτοί οι αγράμματοι πίστευαν ότι οι φεουδάρχες είναι γαλαζοαίματοι ή ότι μπορούν ν' αναστηθούν και να τιμωρήσουν τους απείθαρχους δουλοπάροικους. Μιλάμε για δεισιδαιμονίες και προλήψεις που αγγίζουν σήμερα τα όρια του αστείου, αλλά που επί αιώνες γίνονταν πιστευτές από τους αγράμματους.

Όλα αυτά δεν ήταν αποκυήματα της δικής τους φαντασίας. Ήταν δημιουργήματα των διαχειριστών της εξουσίας που υπηρετούσαν τους κεφαλαιοκράτες. Όλες οι φήμες για φαντάσματα, για μετά θάνατον εκδικήσεις, για στοιχειωμένες ιδιοκτησίες, ήταν δημιουργήματα αυτών που δεν ήθελαν να προσεγγίζουν οι άνθρωποι το κεφάλαιο, ακόμα κι όταν αυτό βρισκόταν υπό καθεστώς ιδιοκτησιακής ορφάνιας. Εξαιτίας όλων αυτών των κατευθυνόμενων μύθων, οι αγράμματοι θρησκόληπτοι νόμιζαν ότι, αν πειράξουν, είτε τους κεφαλαιοκράτες είτε τις ιδιοκτησίες τους, θα τιμωρούνταν από τον Θεό. Οι ελάχιστοι που δεν φοβούνταν αυτήν την τιμωρία, φοβούνταν την ανθρώπινη εξουσία, που θα έσπευδε να τους τιμωρήσει αν επιχειρούσαν το ίδιο. Οι κεφαλαιοκράτες ποτέ δεν περιφέρονταν μόνοι τους στα φέουδά τους και βέβαια ποτέ δεν άφηναν απροστάτευτες τις ιδιοκτησίες τους. Πάντα συνοδεύονταν από ένα στρατό χαφιέδων και σπιούνων με μαστίγια, που ήταν οι διαχειριστές και επιστάτες στα φέουδά τους. Αυτούς φοβούνταν όλοι εκείνοι που δεν "έτρωγαν" τα παραμύθια του συστήματος, αλλά ταυτόχρονα δεν έκαναν καμία κίνηση αντίστασης. Κανένας απ' αυτούς δεν έκανε το λυτρωτικό βήμα για την ανθρωπότητα, γιατί ο καθένας είχε εφεύρει τη δικαιολογία του. ’λλος φοβόταν τον Θεό και άλλος την ανθρώπινη εξουσία. Όλοι είχαν εφεύρει τη δικαιολογία που τους ταίριαζε, εξαιτίας ενός φόβητρου που τρόμαζε τους ίδιους και όλοι μαζί ζούσαν στην αθλιότητα.

Σήμερα τι συμβαίνει; Γιατί, ενώ τα δεδομένα είναι ίδια, κανένας δεν ξεκινάει να κάνει το παραπάνω βήμα που θίγει τους ισχυρούς; Για τους ίδιους λόγους που δεν τολμούσαν και οι αγράμματοι του Μεσαίωνα. Το σύστημα άλλαξε το περιτύλιγμα των ισχυρών και οι "μύωπες" δεν βλέπουν τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι "αετοί", όταν κρίνουν τον Μεσαίωνα, αλλά εντελώς τυφλοί, όταν πρέπει να κρίνουν την κατάσταση που αφορά τους ίδιους. Εξαιτίας τις ίδιας παιδείας και της ίδιας εκπαίδευσης —που είναι η χριστιανική—, όλοι έχουν βρει το προσωπικό τους άλλοθι και δικαιολογούν την αδράνειά τους. Όλοι αυτοί νομίζουν ότι ήταν αφελείς οι αγράμματοι του Μεσαίωνα, γιατί δεν μπορούσαν να στραφούν εναντίον κάποιων ανθρώπων, που τους εκμεταλλεύονταν με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο. Οι ίδιοι για τους εαυτούς τους δεν πιστεύουν ότι είναι αφελείς, άσχετα αν είναι θύματα ιδίων συμπεριφορών από πλευράς των ισχυρών. Δεν θεωρούν τους εαυτούς άβουλα θύματα, γιατί έχουν εφεύρει τη δικαιολογία που θεωρούν ότι τους δίνει άλλοθι για τη σημερινή τους αδράνεια. Δεν τους εκμεταλλεύονται πρόσωπα, αλλά κολοσσιαίες πολυεθνικές. Τι να κάνεις εναντίον μιας πολυεθνικής; Μπορείς να τη νικήσεις; Δεν είναι άνθρωπος να τον πιάσεις από τον λαιμό και να τον σκίσεις. Αυτή είναι η δικαιολογία τους και βέβαια είναι μια δικαιολογία "μύωπα".

Οι πολυεθνικές δεν διαφέρουν στον τρόπο αντιμετώπισής τους από έναν κοινό φεουδάρχη. Είναι "πρόσωπα" —άσχετα αν δεν είναι φυσικά— και, ως πρόσωπα ολιγάριθμα, δεν έχουν δυνατότητα αντίστασης αν ξεσηκωθούν εναντίον τους τα δισεκατομμύρια φυσικών προσώπων, που είναι οι φτωχοί αυτού του κόσμου. Σήμερα κάποιες διακόσιες με τριακόσιες πολυεθνικές ελέγχουν το σύνολο του παγκοσμίου κεφαλαίου και πλούτου του πλανήτη. Κάποια ελάχιστα "πρόσωπα" ελέγχουν τον πλανήτη κι εκμεταλλεύονται δισεκατομμύρια ανθρώπων.

Τι σχέση έχουν αυτά τα μη φυσικά πρόσωπα, που τρομάζουν τους ανθρώπους με τα φυσικά πρόσωπα τα οποία στο παρελθόν έχει νικήσει η ανθρωπότητα; Την εξής απλή: Πίσω από το μη φυσικό πρόσωπο μιας πολυεθνικής κρύβονται κάποια ελάχιστα φυσικά πρόσωπα, που είναι οι ιδιοκτήτες τους. Σε γενικές γραμμές πίσω από το μυθικό πρόσωπο μιας πολυεθνικής κρύβονται κάποιοι δύο-τρεις μεγαλομέτοχοι συνέταιροι και πολλοί μικροί μικρομέτοχοι, που απλά συμβάλουν στη δημιουργία μιας εικόνας που φοβούνται οι άνθρωποι. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτά τα δύο ή τρία πρόσωπα είναι αυτά που καθορίζουν τη μοίρα των πολυεθνικών και οι πολλοί μέτοχοι απλά στο τέλος του χρόνου παίρνουν ως κέρδος κάποια μερίσματα, χωρίς να επηρεάζουν τις εξελίξεις. Αυτά βέβαια στις καλύτερες περιπτώσεις κάλυψης και απόκρυψης για τις πολυεθνικές, γιατί υπάρχουν και πολυεθνικές που είναι αυστηρά "προσωπικές". Πολυεθνικές που οι μετοχές τους δεν είναι εισαγμένες στα χρηματιστήρια κι ανήκουν αποκλειστικά σε ένα και μοναδικό φυσικό πρόσωπο.

Ο αναγνώστης, γνωρίζοντας όλα αυτά, μπορεί να κάνει έναν απλό πολλαπλασιασμό και μ' αυτόν τον τρόπο θα αποκαλυφθεί μπροστά του πλήρως ο Μεσαίωνας. Αν δηλαδή το σύνολο των πολυεθνικών είναι κάποιες τριακόσιες εταιρείες, στη χειρότερη περίπτωση κάποιοι εξακόσιοι άνθρωποι ελέγχουν τον πλανήτη. Εξακόσιοι άνθρωποι "παίζουν" με την επιβίωση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων τους. Ακόμα και στον πραγματικό Μεσαίωνα τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Γιατί λοιπόν οι κριτές του Μεσαίωνα δεν αποφασίζουν να λύσουν άπαξ τα πανανθρώπινα προβλήματα; Γιατί απλούστατα φοβούνται αυτό που εμφανίζει μπροστά τους το σύστημα σαν εικόνα. Γιατί απλούστατα δεν διαφέρουν σε καμία περίπτωση από τους αγράμματους του Μεσαίωνα. Γιατί κι αυτοί σήμερα κάθε φορά που βλέπουν έναν ιδιοκτήτη πολυεθνικής δεν τον αντιλαμβάνονται ως έναν κοινό άνθρωπο. Φαντάζονται κι αυτοί σημεία και τέρατα. Δεν φοβούνται βέβαια τη θεία τιμωρία —όπως οι θρησκόληπτοι του Μεσαίωνα—, αλλά φοβούνται κι αυτοί κάποιες μυστηριώδεις δυνάμεις, που βέβαια δεν γνωρίζουν αν υπάρχουν και ποιες είναι.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που δημιουργούν αυτές τις τρομερές εικόνες; Οι ίδιοι που τις δημιουργούσαν πάντα. Οι σπιούνοι, που πάντα πληρώνονται αδρά από τους κεφαλαιοκράτες για να τρομοκρατούν τον κόσμο. Κάποτε αυτό το έκαναν οι ιερείς με τις κατάρες και οι σπιούνοι με τα μαστίγια και σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν ακριβώς το ίδιο με πιο εξελιγμένο τρόπο. Οι σύγχρονοι ιερείς και τα σημερινά στελέχη των πολυεθνικών είναι απόγονοι και απόλυτα όμοιοι με τους ιερείς και τους σπιούνους επιστάτες του Μεσαίωνα. Στο μόνο που αυτοί διαφοροποιούνται μεταξύ τους είναι το "τροπάριο" που ψέλνουν. Οι κατάρες που σήμερα τρομοκρατούν τον άσχετο άνθρωπο δεν έχουν σχέση με τη θεία τιμωρία, αλλά με την πορεία της οικονομίας. Τα ιερατεία της οικονομίας παρουσιάζουν τις πολυεθνικές σαν τις "ιερές αγελάδες", που οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ενοχλούν, γιατί θα θυμώσουν οι δυνάμεις τις οικονομίας και θα τους τιμωρήσουν με ανεργία. Οι σπιούνοι δεν έχουν πλέον τα μαστίγια που τσάκιζαν τους αμφισβητίες, αλλά πτυχία του Harvard και του Stanford. Οι φτωχοί και πάλι δεν έχουν τα μέσα ν' αντιδράσουν στη βία και την εξουσία των σπιούνων. Όπως κάποτε φοβούνταν το μαστίγιο του σπιούνου του φεουδάρχη, έτσι σήμερα φοβούνται το πτυχίο του καραγκιόζη διαχειριστή του.

Εδώ χρήσιμο είναι πούμε το εξής: Οι κεφαλαιοκράτες, είτε αυτοί του Μεσαίωνα είτε οι σημερινοί, ήταν και είναι σκληροί άνθρωποι, αλλά δεν ήταν αυτοί που μάτωναν την ανθρωπότητα. Τα πραγματικά σκουλήκια ήταν πάντα οι διαχειριστές τους. Οι καραγκιόζηδες, που εισέπρατταν πλούτο εξαιτίας του κεφαλαίου των κεφαλαιοκρατών με μόνο προσόν τη γνώση τους. Ο κεφαλαιοκράτης, όπως και ο κάθε άνθρωπος, απλά μεριμνά για την προστασία του κεφαλαίου του. Δεν υπάρχει κάτι το προσωπικό, ώστε να πιστεύει κάποιος ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο βασανισμός της ανθρωπότητας. Αυτοί οι άνθρωποι γεννιούνται προνομιούχοι και δεν συσσωρεύουν κόμπλεξ, ώστε το μόνο που να τους ενδιαφέρει να είναι η προσωπική επιβεβαίωση. Αν οι άνθρωποι βρουν τη λύση που θα σώσει την ανθρωπότητα και θα εξασφαλίσει το κεφάλαιο των κεφαλαιοκρατών, δεν υπάρχει πρόβλημα γι' αυτούς να υιοθετήσουν τη λύση αυτή.

Αυτοί που έχουν τέτοια προβλήματα είναι οι γεννημένοι ως μη προνομιούχοι διαχειριστές τους. Είναι τα αρχικά φτωχά ζώα, που εντάσσονται μέσα στους μηχανισμούς του κεφαλαίου και, γλείφοντας τους ισχυρούς, λαμβάνουν θέσεις εξουσίας, που στη συνέχεια στρέφουν εναντίον των φτωχών απ' όπου και οι ίδιοι προέρχονται. Αυτά τα αιμοβόρα και κομπλεξικά ζώα δημιουργούν την άσχημη εικόνα των κεφαλαιοκρατών, είτε ως φυσικών προσώπων είτε ως μη φυσικών, όπως είναι οι πολυεθνικές. Αυτά τα ζώα είναι που τρομοκρατούν τους ανθρώπους. Αυτοί εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να φοβούνται κάποιες φανταστικές καταστάσεις και οι ίδιοι στη συνέχεια, ασκώντας εξουσία, δίνουν πρακτικό νόημα σ' αυτές τις καταστάσεις, που στην πραγματικότητα είναι εικονικές.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην κεφαλαιοκρατική τάξη ανήκε και ο Ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός ήταν κάτοχος της υπέρτατης Γνώσης και άρα εκ των δεδομένων Κεφαλαιοκράτης. Κεφάλαιο μας παρέδωσε και μας συνέστησε να το καλλιεργούμε για να παράγουμε καρπούς. Η ανθρωπότητα κέρδισε από την παρουσία Του και δεν έχασε. Ο Χριστός, ως πρόσωπο, έδωσε και δεν πήρε από την ανθρωπότητα. Η τελική ζημιά, που η ανθρωπότητα υπέστη εξαιτίας του χριστιανισμού, δεν είναι αποτέλεσμα της παρουσίας Τού κεφαλαιοκράτη Ιησού, αλλά εξαιτίας των καραγκιόζηδων, που ανέλαβαν τη διαχείριση αυτού του κολοσσιαίου κεφαλαίου. Οι άθλιοι διαχειριστές Πέτρος και Παύλος ήταν οι υπεύθυνοι του απάνθρωπου και θεοκρατικού Μεσαίωνα και όχι ο ιδρυτής και κεφαλαιοκράτης του χριστιανισμού Ιησούς. Αυτοί ήταν τα λιγούρια που τους δόθηκε εξουσία και μέσω αυτής προσπάθησαν να "σβήσουν" τα άρρωστα κόμπλεξ τους.

Όλοι οι σημερινοί μάνατζερ των πολυεθνικών ή της πολιτικής είναι άνθρωποι αυτής της ποιότητας. Από τον γενικό διευθυντή μιας πολυεθνικής έως τον τελευταίο διευθυντή ενός παραρτήματος της πολυεθνικής αυτής, όλοι είναι το ίδιο σκουπίδια. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες της δομές όπου υπάρχουν διαχειριστές ξένου προς αυτούς κεφαλαίου. Από τον αρχηγό μιας πολιτικής παράταξης έως το τελευταίο κομματόσκυλο κάποιου κόμματος, όλοι αυτοί είναι ίδιοι μεταξύ τους. ’ρρωστα σκουπίδια, που παρουσιάζουν στους φτωχούς έναν κόσμο όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως τους βολεύει αυτούς να είναι.

Όπως ο παπάς παρουσιάζει τον Θεό σαν αυστηρό τιμωρό, για να τρώει και να πίνει ο ίδιος εις βάρος του τρομοκρατημένου ποιμνίου του, έτσι παρουσιάζονται τα πάντα στους ανθρώπους από τους υπηρέτες των πάσης φύσεως θεών. Ο πολιτικός παρουσιάζει πάντα τα πράγματα επικίνδυνα για το έθνος, τον λαό ή την οικονομία, για να τρώει και να πίνει εις βάρος των φτωχών. Θρησκεία αυτού του καραγκιόζη είναι υποτίθεται τα εθνικά συμφέροντα και θεός του ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος. Οι διευθυντές των πολυεθνικών κάνουν τα ίδια, για να τρομάξουν τους ανθρώπους και να μην αντιδρούν. Θρησκεία τους είναι η οικονομία και θεός τους ο κεφαλαιοκράτης που υπηρετούν. Αυτοί είναι οι περίφημοι "managers" και βέβαια αυτή η ιδιότητα δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε σήμερα. Τέτοιοι managers ήταν επί αιώνες οι παπάδες του Θεού και οι δούλοι των φεουδαρχών. Απλά σήμερα οι πρώτοι παρέμειναν ως είχαν, ενώ την υπηρεσία των δεύτερων την απολαμβάνουν και μη φυσικά πρόσωπα. Αυτοί είναι οι imagemakers της τρομερής κι ανίκητης όπως την παρουσιάζουν Coca-Cola, της Marlboro ή της Microsoft. Αυτοί είναι που παρουσιάζουν τα αφεντικά των πολυεθνικών σαν ανίκητα και τρομερά θηρία.

Στη δαιμονοποίηση των πολυεθνικών συνέβαλλαν τα μέγιστα και οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι εχθροί του καπιταλισμού, που ήταν οι κομμουνιστές εξουσιαστές. Αυτοί είχαν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση της κατάστασης, γιατί είναι και οι ίδιοι θλιβεροί διαχειριστές ξένου κεφαλαίου. Θεός τους και κεφαλαιοκράτης ήταν και είναι ο Μαρξ και στόχος της θρησκείας τους η νίκη εναντίον του καπιταλισμού. Όλα όμως αυτά τα θλιβερά υποκείμενα είχαν συμφέρον από τη δημιουργία του μύθου των πολυεθνικών "δαιμόνων" του καπιταλισμού, γιατί μόνον έτσι νομιμοποιούσαν τους μισθούς τους και τις εξουσίες τους. Από τη στιγμή που αντιπροσώπευαν έναν τεράστιο και πολυπρόσωπο κομματικό μηχανισμό, είχαν συμφέρον να παρουσιάζουν έναν εχθρό που ξεφεύγει από τα μέτρα του απλού ανθρώπου.

Δεν ήθελαν οι βολεμένοι στους κομματικούς μηχανισμούς κομμουνιστές να εμφανίζουν σαν εχθρό τους ένα ανθρωπάκι όπως τον Γκέιτς. Ήθελαν σαν εχθρό τους έναν υπεράνθρωπο δαίμονα όπως τη Microsoft. Ο Γκέιτς —και ο κάθε υπερτιμημένος και πολυδιαφημισμένος "Γκέιτς"—, ως πρόσωπο που ενσαρκώνει τον θανάσιμο εχθρό, δεν τους βόλευε, γιατί νικιέται εύκολα και δεν νομιμοποιεί τους δικούς τους μισθούς. Πώς νικιέται; Με τον εξής απλό τρόπο: Αν από τον οποιονδήποτε κεφαλαιοκράτη αρπάξεις το κεφάλαιό του ή δεν πληρώνεις τα προϊόντα του κάθε φορά που τα χρησιμοποιείς, τον καταστρέφεις. Αν δεν πληρώνουν οι άνθρωποι τα πνευματικά δικαιώματα των Windows, ο Γκέιτς νικιέται μέσα σε μισή ώρα και βέβαια η ήττα του θα είναι ταυτόχρονα και ήττα της πολυεθνικής. Τι θα κάνει σε μια τέτοια περίπτωση ο πανίσχυρος φαινομενικά ιδιοκτήτης τής πολυεθνικής; Θα θυμώσει; Ας θυμώσει. Θ' απειλήσει με βία μόνος του ως πρόσωπο τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων; Αν ξεφύγει από κάποια όρια που η κοινωνία ανέχεται, όχι μόνο δεν θα σώσει την περιουσία που ήδη κατέχει, αλλά δεν θα μπορεί να σώσει ούτε την ίδια του τη ζωή.

Βγήκε ποτέ ο κομμουνιστικός μηχανισμός ν' αποκαλύψει τη μέθοδο που νικιέται ο Γκέιτς και μαζί του η τρομερή Microsoft; Όχι βέβαια, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αποκαλύψουν στον κόσμο τους φουκαράδες που κρύβονται πίσω από τους "δαίμονες", πώς θα κάνουν τις πορείες τους και με τι είδους συνθήματα; Πώς θα εμφανίζονται οι ίδιοι σαν οι γενναίοι υπερασπιστές των λαών, αν οι εχθροί των λαών νικηθούν; Πώς μπορείς να φωνάζεις με λύσσα "φονιάδες των λαών" και να εννοείς τον κακόμοιρο τον Γκέιτς;

Οι κομμουνιστές αξιωματούχοι γι' αυτόν τον λόγο δαιμονοποίησαν τις πολυεθνικές και δεν αποκάλυψαν την αλήθεια γι' αυτές. Είναι δούλοι και προτιμούν να έχουν αντίπαλο την τρομερή και μη φυσική Microsoft, ώστε να μπορούν, μαχόμενοι τους διαχειριστές του "δαίμονα", να επιβιώνουν και οι ίδιοι ως διαχειριστές. Είχαν συμφέρον οι κομμουνιστές να έχουν αντιπάλους τους τούς διαχειριστές τού δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, παρά να το νικήσουν. Ο κομμουνισμός μπορούσε πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης να νικήσει τον χριστιανικό καπιταλισμό μέσα σε λίγη ώρα. Διέθετε τα μέσα παραγωγής και άρα το βιομηχανικό κεφάλαιο που θα του επέτρεπε να καταστρέψει τον καπιταλισμό μέσα σε λίγη ώρα. Αρκεί να τον αντέγραφε και να "πλημμύριζε" την παγκόσμια αγορά με φθηνά προϊόντα ακριβής δυτικής τεχνογνωσίας και φτηνής ανατολικής κατασκευής.

Ο χριστιανικός καπιταλισμός καταστρέφεται όταν τον αντιγράφεις και όχι όταν τον ανταγωνίζεσαι με βάση τους δικούς του κανόνες. Οι κομμουνιστές αξιωματούχοι τον ανταγωνίζονταν με τη χριστιανική μεθοδολογία, γιατί αυτό τους συνέφερε ως διαχειριστές. Τους συνέφερε να τον ανταγωνίζονται, γιατί μόνο μ' αυτόν τον τρόπο "πουλούσαν" σωτηρία στους προλετάριους. Μόνον η ύπαρξη του υπεράνθρωπου, μυστηριώδους και σκοτεινού "δαίμονα" δικαιολογούσε την ύπαρξη του επίσης υπεράνθρωπου και "ιερού" κόμματος. Οι πολυεθνικές έδιναν στο κομμουνιστικό κόμμα τη δυνατότητα να λειτουργεί όμοια με πολυεθνική. Αυτό συνέφερε τους κομμουνιστές αξιωματούχους, γιατί μόνον μ' αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν οι ίδιοι πολυτελείς ντάτσες και όμορφες πόρνες. Πώς ήταν δυνατόν ν' αντισταθούν οι όμορφες προλετάριες στη θέληση των "σωτήρων" που μάχονταν τον "δαίμονα"; Το κορμί τους θα γινόταν ο ελάχιστος φόρος τιμής για τους αγώνες των "ηρώων" του κομμουνισμού.

Είναι τόσο άθλιοι οι επαγγελματίες "σωτήρες" όλων των συστημάτων, που, προκειμένου να βολευτούν στα σίγουρα, είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν τον οποιανδήποτε. Από αυτήν την αθλιότητα δεν ξέφυγαν και οι "σωτήρες" των προλετάριων. Προτίμησαν οι κομμουνιστές ν' αφήσουν να καταρρεύσει το κομμουνιστικό σύστημα, παρά να νικήσουν τον καπιταλισμό με τον τρόπο που απειλούνται τα προσωπικά τους συμφέροντα. Τη "μπουρζουαζία" της Δύσης την πολεμούσαν μόνο με τον τρόπο που τους επέτρεπε να ζουν και οι ίδιοι ως "μπουρζουάδες" στην Ανατολή. Μόλις είδαν ότι αυτό ήταν αδύνατο, "παραδόθηκαν" άνευ όρων στη Δύση, εκλιπαρώντας να τους βολέψει εκ νέου σ' ένα νέο καπιταλιστικό σύστημα. Οι νέοι σύγχρονοι "γενίτσαροι" του καπιταλισμού στο άλλοτε ανατολικό μπλοκ είναι πρώην κομματόσκυλα του κομμουνισμού. Οι ίδιοι άνθρωποι, με την ίδια νοοτροπία, στην υπηρεσία νέων αφεντικών. Οι λαοί παρέμειναν φτωχοί, βλέποντας τους ίδιους ανθρώπους να "βολεύονται" με τον ίδιο τρόπο και στη νέα κατάσταση.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι από την εποχή του Μεσαίωνα και των φαντασμάτων, που τα πάντα "έβλεπαν" και τα πάντα τιμωρούσαν, δεν έχουμε ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο. Η δαιμονοποίηση καταστάσεων είναι ο μοναδικός και ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για το σύστημα να προστατεύει την κατάσταση που το ευνοεί. Αυτή η δαιμονοποίηση είναι ωφέλιμη καί για τους δούλους του συστήματος καί για τους υποτιθέμενους εχθρούς του. Έχουν συμφέρον καί αυτοί που παρουσιάζονται σαν "δαίμονες" και τρομοκρατούν τον κόσμο, αλλά καί αυτοί που κυνηγούν τους "δαίμονες" αυτούς. ’λλο μισθό παίρνει ένας εργάτης και άλλον ένας "κυνηγός" δαιμόνων κι εξορκιστής κακών πνευμάτων. Όλοι οι σύγχρονοι πολιτικοί ή οι συνδικαλιστές και λαοπατέρες συμμετέχουν στην καλλιέργεια του μύθου των πολυεθνικών, γιατί, αν δεν το κάνουν, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους. Αυτοί μιλάνε για τις πολυεθνικές σαν να επρόκειτο για τον ίδιο τον διάβολο. Αυτοί τις παρουσιάζουν σαν σκοτεινές δυνάμεις που ελέγχουν τα πάντα. Δυνάμεις που κινούν αόρατα νήματα, που μόνον η γνώση των λαοπατέρων "μπορεί" ν' αποτρέψει και να εξουδετερώσει.

Βέβαια ο παγκόσμιος έλεγχος από πλευράς πολυεθνικών είναι αλήθεια ότι υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει κάτι το μυστήριο ή το υπερφυσικό. Ανθρωπάκια θνητά είναι όλοι αυτοί, που απλά προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Από τη στιγμή όμως που βρίσκουν, είτε υπηρέτες είτε εχθρούς, που τους βλέπουν σαν "δαίμονες", δεν υπάρχει πρόβλημα. ’λλωστε η δαιμονοποίησή τους συμφέρει στις μπίζνες. Το πρόβλημα είναι οι καραγκιόζηδες που είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν "δαίμονες" και, προκειμένου να το καταφέρουν, προσβλέποντας στο κέρδος, είναι έτοιμοι να τους δημιουργήσουν, ακόμα κι όταν αυτοί δεν υπάρχουν. Προσκυνώντας αυτοί τους "δαίμονές", δημιουργούν "αντιδαίμονες" και μαζί μ' αυτούς αντιπάλους προσκυνητές αντιπάλων "δαιμόνων". Αυτοί οι προσκυνημένοι δούλοι είναι οι δημιουργοί των φοβερών και τρομερών "δαιμόνων" που τρομοκρατούν σήμερα την ανθρωπότητα.

Αυτοί οι δούλοι έχουν λόγους να τρέμουν τους "δαίμονες" κεφαλαιοκράτες, γιατί ανά πάσα στιγμή αυτά τα θηρία μπορούν να τους απολύσουν και να τους πετάξουν στους πέντε δρόμους. Το γεγονός όμως ότι οι αυτοί οι άνθρωποι είναι τρομεροί για κάποια σκουπίδια, δεν σημαίνει ότι είναι τρομεροί για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, που υποφέρουν εξαιτίας των επιλογών τους. Οι υπηρέτες τους έχουν λόγους να τους φοβούνται, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους απλούς ανθρώπους. Αυτοί οι τρομεροί κεφαλαιοκράτες είναι κοινοί άνθρωποι, όπως είμαστε όλοι μας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι περισσότερο δυστυχείς κι απ' τον πιο φτωχό άνθρωπο, εφόσον πέφτουν θύματα της εικόνας που έχουν δημιουργήσει ερήμην τους γι' αυτούς οι γελοίοι υπηρέτες τους. Θέλοντας να επιβεβαιώσουν την εικόνα του τρομερού κι ανίκητου κεφαλαιοκράτη, ζουν μέσα σε συνθήκες απάνθρωπες, καταναλώνοντας και οι ίδιοι τις ψευδαισθήσεις που τους "ταΐζουν" οι δούλοι τους. Από τα περιοδικά, που "ταΐζουν" με μύθους τους αφελείς, μαθαίνουν και ίδιοι πώς υποτίθεται ότι είναι οι ίδιοι ως άνθρωποι. Από τα περιοδικά των γλειφτών μαθαίνουν πώς αποφάσισαν οι υπηρέτες τους να τους παρουσιάσουν στον κόσμο. Ακριβώς, επειδή τίποτε δεν παρουσιάζεται ως φυσιολογικό και οι ίδιοι παρουσιάζονται σαν οι "άγιοι", άσπιλοι και πανίσχυροι παράγοντες της οικονομίας, τις περισσότερες φορές περιορίζονται στα χρυσά "κλουβιά" τους, αφήνοντας τους διαχειριστές τους να ματώνουν τον κόσμο.

Γι' αυτούς που ξέρουν πώς λειτουργεί η κοινωνία στο ανώτατο επίπεδο, η διαπίστωση ότι στην τάξη της κεφαλαιοκρατίας υπάρχει απέραντη δυστυχία είναι κάτι το προφανές. Τα παιδιά όλων αυτών των ισχυρών ανθρώπων του κεφαλαίου και αυτοί που θα γίνουν οι κεφαλαιοκράτες του μέλλοντος, είναι τρομερά δυστυχείς άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή που γεννιούνται μπορεί να είναι θεωρητικά οι τυχεροί αυτού του κόσμου, αλλά πρακτικά είναι καταδικασμένοι ν' ακολουθήσουν μια πορεία ζωής που μοιάζει με Γολγοθά. Οι περισσότεροι απ' αυτούς μπαίνουν εσώκλειστοι σε πανάκριβα αλλά αυστηρά σχολεία και παραμένουν μέσα σ' αυτά μέχρι το πέρας των σπουδών τους. Μέσα σ' αυτά τα σχολεία ο βασανισμός είναι συνεχής κι ανελέητος, μέχρι να λάβουν τα επιθυμητά για την τάξη τους χαρακτηριστικά. Οι συναναστροφές τους, ακόμα και οι πιο ιδιαίτερες, είναι προκαθορισμένες και λειτουργούν πάντα με στόχο να υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της τάξης τους.

Το σημαντικό όμως εδώ —και άρα αυτό που μας ενδιαφέρει— είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι δυστυχείς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κομπλεξικοί. Στην ψυχοσύνθεσή τους μοιάζουν περισσότερο με τους στερημένους φτωχούς, παρά με τους πλούσιους δούλους. Αυτό είναι φυσικό, εφόσον η ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται είναι ένα αναπόφευκτο μέρος του ρόλου τους και όχι μια επιλογή που θα τους οδηγήσει σε κάποιον στόχο, τον οποίο οι ίδιοι έχουν επιλέξει. Όπως ο φτωχός βλέπει τη φτώχεια του σαν ένα φαινόμενο σκληρό κι αναπόφευκτο, έτσι αντιλαμβάνονται και οι κεφαλαιοκράτες τη θυσία τους για να ενταχθούν στην κοινωνία με τα απαραίτητα για κεφαλαιοκράτη προσόντα.

Ανάμεσα στους φυσιολογικούς ανθρώπους, είτε αυτοί είναι πλούσιοι κεφαλαιοκράτες είτε φτωχοί εργαζόμενοι, υπάρχει η ενδιάμεση τάξη των δούλων. Η τάξη των θλιβερών μεγαλοαστών, που αναλαμβάνει εργολαβικά τη διαχείριση των πάσης φύσεων προβλημάτων. Οι τάξη των managers? των διαχειριστών, που είναι οι ασύστολα ψεύτες και κλέφτες της παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτοί είναι οι ευνούχοι της παγκόσμιας κοινωνίας κι αυτοί διαχειρίζονται τις πολυεθνικές. Αυτοί είναι που συσσωρεύουν κόμπλεξ κι απ' τη δική τους αρρώστια μολύνεται η κοινωνία. Αυτοί επιθυμούν τον βασανισμό στα συστήματα εκπαίδευσης, γιατί θέλουν στη συνέχεια να κεφαλαιοποιήσουν τη γνώση που λαμβάνουν με απάνθρωπες διαδικασίες. Αυτοί, αγγίζοντας τα όρια του μαζοχισμού, ζηλεύουν τα παιδιά των ισχυρών για τις στερήσεις τους. Αυτοί στερούνται τα πάντα, για να μπουν στα σκληρά κι απάνθρωπα κολέγια της Δύσης, στα οποία θα λάβουν τους τίτλους που θα τους επιτρέψουν να γίνουν πλούσιοι και να εξουσιάσουν. Αυτοί είναι που θίγονται κάθε φορά που χαλαρώνουν τα συστήματα βασανισμού της παιδείας, γιατί αυτοί αντιλαμβάνονται τη χαλαρότητα ως απειλή για τα συμφέροντά τους.

Η κατηγορηματική διαπίστωση ότι όλοι αυτοί είναι κομπλεξικοί είναι φυσική, γιατί ο άνθρωπος σε συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργεί μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το δεδομένο δεν του επιτρέπει ν' αναπτύσσει πολλές και διαφορετικές συμπεριφορές κι αυτό είναι κάτι που το σύστημα το γνωρίζει. Σ' έναν κόσμο φτωχό και άδικο είναι ό,τι χειρότερο να περιφέρεσαι στους χώρους όπου περιφέρονται οι πλούσιοι και ισχυροί. Οι μεγαλοαστοί, στους οποίους αναφερόμαστε, δεν είναι πλούσιοι στο σημείο που να μπορούν να παραβλέπουν το κόστος της θυσίας τους και να επιθυμούν να λειτουργήσουν φυσιολογικά. Απλά είναι πλούσιοι σε σχέση με τους φτωχούς. Είναι πλούσιοι στο σημείο που να μπορούν να συναναστρέφονται πλούσιους.

Για έναν πραγματικό πλούσιο, για παράδειγμα, το να πάει στο πανάκριβο Harvard είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Από τη στιγμή που πρέπει να μορφωθεί —γιατί το απαιτεί ο ρόλος του και η προστασία της περιουσίας του— δεν έχει πρόβλημα με τα δίδακτρα ή το κόστος ζωής στις ΗΠΑ. Του περισσεύουν χρήματα και του φαίνεται φυσικό να πληρώσει ακριβά δίδακτρα, για να εξασφαλίσει ένα ήσυχο και πολιτισμένο περιβάλλον για να μορφωθεί. Η καθημερινή ζωή του είναι πολυέξοδη σε τέτοιο βαθμό, που η ένταξή του σ' ένα τέτοιο πανεπιστημιακό περιβάλλον μάλλον με στέρηση μοιάζει παρά με χλιδή.

Αντίθετα το παιδί του αιρετού αξιωματούχου ή του υψηλόμισθου κρατικού υπαλλήλου έχει όνειρο ζωής και μοναδική ελπίδα για πλούσια επιβίωση το να εξασφαλίσει αυτά τα δίδακτρα, που πιθανόν ν' αλλάξουν το σύνολο της καθημερινής ζωής της οικογένειάς του. Το ακριβό πανεπιστήμιο ανεβάζει το κόστος ζωής του κι αυτό επιβαρύνει την οικογένειά του. Ο μισθός, όσο υψηλός κι αν είναι, δεν παύει να είναι ένας περιορισμένος οικονομικός πόρος, που, αν δεν συνοδεύεται από άλλα εισοδήματα, αναλώνεται για την επίτευξη ενός απλά υψηλού βιοτικού επιπέδου. Σ' αυτήν την περίπτωση η μεγαλοαστική οικογένεια πρέπει να κάνει οικονομία, για ν' αντεπεξέλθει στα αυξημένα έξοδα. Όταν ένας χρόνος σπουδών στις ΗΠΑ μαζί με τα δίδακτρα ξεφεύγει από τα δέκα εκατομμύρια δραχμές, εννοείται ότι η οικονομία και άρα η στέρηση για μια μεγαλοαστική οικογένεια είναι αναπόφευκτη. Αν δεν κάνει οικονομία ο υψηλόμισθος μεγαλοαστός υπάλληλος, δεν μπορεί να σπουδάσει το παιδί του. Αν όμως δεν κάνει οικονομία, πού θα βρει τα επιπλέον χρήματα που είναι απαραίτητα για την "αποκατάσταση" του παιδιού του; Θα πρέπει να διαφθαρεί. Αν αυτός είναι ήδη ένας διεφθαρμένος αξιωματούχος, για να μπορέσει ν' αντεπεξέλθει, θα πρέπει ν' ανεβάσει την "ταρίφα" του.

Αφού εξασφαλίσει αυτά τα χρήματα, στέλνει το παιδί του στο πανάκριβο σχολείο. Πού το στέλνει όμως πραγματικά; Στην κόλαση. Γιατί; Γιατί, όταν όλοι αυτοί οι φαινομενικά πλούσιοι λειτουργούν μέσα στον ίδιο χώρο με τους πραγματικά πλούσιους, αρχίζουν κι εμφανίζονται τα προβλήματα. Το αυτοκίνητο που οδηγεί ο πραγματικά πλούσιος, το ρολόι που φοράει, το σπίτι όπου ζει, η γυναίκα που "κυκλοφορεί", είναι προκλήσεις για τον γιο του μισθωτού και ψευδοπλούσιου μεγαλοαστού. ’λλο είναι να είσαι ο junior κάποιου επιφανούς κεφαλαιοκράτη και άλλο ο γιος ενός αφισοκολλητή, που "πρόκοψε" στη ζωή του και "τρύπωσε" στο σύστημα. ’λλο είναι να είσαι ο γιος ενός βιομηχάνου, ενός πλούσιου έμπορου ή ενός πετυχημένου μεγαλοεστιάτορα, που δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα με το μέλλον σου και άλλο να είσαι ο γιος ενός τραπεζοϋπαλλήλου που "διακρίθηκε" στον συνδικαλισμό και, αφού έγλειψε τους πάντες, έφτασε να γίνει μέχρι και υπουργός. ’λλο είναι να προετοιμάζεσαι να διαδεχθείς τον πετυχημένο πατέρα σου στο οικογενειακό κεφάλαιο και άλλο να είσαι γιος ενός καταφερτζή κι ανεπάγγελτου πολιτικού.

Είναι θέμα χρόνου ν' αναπτυχθούν κόμπλεξ από την πλευρά αυτών που εξασφαλίζουν "παράθυρο" με θέα στον κόσμο των πλουσίων. Είναι θέμα χρόνου αυτοί οι κομπλεξικοί να μισούν καί τους πλούσιους που απολαμβάνουν τα πάντα, αλλά καί τους φτωχούς που τους απειλούν με τις διεκδικήσεις τους. Αυτοί οι κομπλεξικοί επιθυμούν τα πανάκριβα και σκληρά πανεπιστήμια, γιατί μόνον έτσι εξασφαλίζουν αποστάσεις από τους φτωχούς κι έχουν θεωρητικά τα ίδια προσόντα με τους πλούσιους. Στην πλειοψηφία τους αυτοί οι συνειδητοποιημένοι δούλοι είναι παιδιά δούλων, που ελάχιστες πιθανότητες έχουν να πλουτίσουν πραγματικά. Στο μόνο που ελπίζουν είναι να μιμηθούν την "επιτυχία" των πατέρων τους. Ονειρεύονται κι αυτοί να βρουν τον "δαίμονα" που, είτε θα τον υπηρετήσουν πιστά είτε θα τον πολεμήσουν και θα πάρουν απ' αυτόν πλούτο κι εξουσία. Αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια είναι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο σήμερα. Τα ανθρωπάκια που, είτε ψάχνουν για δουλειά είτε για γυναίκα, αισθάνονται σίγουροι για τους εαυτούς τους μόνον όταν φορούν τη γραβάτα του κολεγίου όπου σπούδασαν. Τα ανθρωπάκια που αισθάνονται θεοί, όταν πληρώνουν με την κάρτα της πολυεθνικής στην οποία εργάζονται. Αυτά τα ευνουχισμένα ζώα είναι οι δυνάστες της ανθρωπότητας.

Αυτοί καθηλώνουν τους ανθρώπους στον Μεσαίωνα, γιατί αυτοί είναι παιδιά του Μεσαίωνα. Αν, δηλαδή, κάτι μας συνδέει απόλυτα με τον Μεσαίωνα, είναι οι άνθρωποι που κανένας διαφωτισμός και καμία εξέλιξη δεν τους άλλαξε. Κανένας διαφωτισμός δεν αλλάζει έναν επαγγελματία δούλο που βολεύεται από την εξουσία. Οι άνθρωποι νίκησαν τα "είδωλα" του Μεσαίωνα, αλλά δεν ξέφυγαν από αυτόν, γιατί απλούστατα η εξουσία δεν έφυγε από τα χέρια αυτών που μέχρι τότε τη διαχειρίζονταν. Το όλο μυστικό για το σύστημα ήταν η διατήρηση του ελέγχου της εξουσίας μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Οι σημερινοί κληρικοί δεν διαφέρουν σε κανέναν τομέα από τους κληρικούς του Μεσαίωνα. Οι πρακτικές τους σήμερα είναι διαφορετικές, όχι επειδή άλλαξαν οι ίδιοι, αλλά επειδή άλλαξε η κοινωνία. Η ανεκτικότητα της κοινωνίας στα δόγματα των "εκλεκτών" έχει περιοριστεί και αυτό είναι το μόνο που άλλαξε. Το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της οικονομίας. Οι σημερινοί διαχειριστές του κεφαλαίου δεν είναι κάποιοι νεοεμφανισθέντες παράγοντες της κοινωνίας. Αυτά τα ζώα είναι τα παιδιά των ζώων που ήταν οι επιστάτες των φεουδαρχών του Μεσαίωνα. Όλοι αυτοί μαζί διαχειρίζονται την παγκόσμια εξουσία κι αυτοί είναι που καθηλώνουν την κοινωνία στον Μεσαίωνα, γιατί απλούστατα αυτό τους συμφέρει. Μόνον οι συνθήκες του Μεσαίωνα προσφέρουν σ' όλα αυτά τα κομπλεξικά τεμπελόσκυλα τον πλούτο και την εξουσία που "ξεδιψάει" τα κόμπλεξ τους. Αν κάποιους πρέπει να μισεί ο άνθρωπος, αυτοί είναι τα θλιβερά αυτά ανθρωποειδή.

Αυτήν τη στιγμή τα ανθρωπάκια αυτά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αλληλοβοηθούμενα και κάνοντας χρήση της ισχύος των πολυεθνικών, έχουν καταλάβει το σύνολο των χρυσοφόρων θέσεων εργασίας. Είτε μιλάμε για θέσεις στους θρησκευτικούς μηχανισμούς είτε για θέσεις στους μηχανισμούς των γιγάντων της οικονομίας είτε για θέσεις κρατικών ή μη κρατικών φορέων με οποιοδήποτε αντικείμενο, τα πρόσωπα που καταλαμβάνουν αυτές τις θέσεις είναι όμοια μεταξύ τους. Από έναν χριστιανό φιλελεύθερο πολιτικό μέχρι έναν φανατικό ’ραβα εξουσιαστή, που προσπαθεί να εφαρμόσει κατά γράμμα το Κοράνι, όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι "προϊόντα" των ίδιων Δυτικών και σκληρών πανεπιστημίων. Από το παιδί του αξιωματούχου των ΗΠΑ μέχρι το παιδί του πιο αιμοσταγή Αφρικανού δικτάτορα, όλοι αυτοί έχουν κοινά πτυχία. Έχουν εκπαιδευτεί να υπηρετούν τους "θεούς" που τους συμφέρουν και στην ανάγκη να τους δημιουργούν μόνοι τους. Το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς είναι χριστιανοί, μωαμεθανοί ή ινδουιστές και βουδιστές, ελάχιστη σημασία έχει. Αυτά όλα είναι τυπικές υποχρεώσεις, που πρέπει οι ίδιοι να υιοθετούν και να προστατεύουν, για να μην αμφισβητούνται από τους "κατώτερους" που τους συντηρούν. Γι' αυτούς όλους θρησκεία είναι η οικονομική επιτυχία και αποκατάσταση, στόχος τους το κέρδος και θεός τους είναι ο οποιοσδήποτε τους το εξασφαλίζει.

Η ανθρωπότητα, που σήμερα με υποτίθεται δημοκρατικές διαδικασίες εκλέγει τις ηγεσίες της, πάνω σ' αυτά τα ανθρωποειδή επενδύει. Λέμε "υποτίθεται", γιατί πρακτικά διαλέγει ανάμεσα σ' αυτούς που της προσφέρει το ίδιο το σύστημα να διαλέξει και όλοι αυτοί είναι όμοιοι μεταξύ τους. Για να νικήσει τους "δαίμονες", επενδύει σ' αυτούς που έχουν αφεντικά τους "δαίμονες" αυτούς. Πόσα ανθρωπόμορφα κτήνη του τρίτου κόσμου δεν καταληστεύουν τους λαούς τους, επειδή υποτίθεται αγωνίζονται εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών; Πόσα απ' αυτά τα κτήνη έχουν μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς από τις ίδιες τις πολυεθνικές που υποτίθεται πολεμούν; Όλοι αυτοί είναι όμοιοι μεταξύ τους και στο μόνο που διαφέρουν είναι τ' αφεντικά που τους πληρώνουν.

Μάχεται κάποιος απ' αυτούς την πολυεθνική ΒΡ στο όνομα των συμφερόντων του λαού του και την ίδια ώρα καταθέτει χρήματα στον μυστικό λογαριασμό του η επίσης πολυεθνική Shell. Ο λαός δεν γνωρίζει τι συμβαίνει και τις περισσότερες φορές παγιδεύεται. Δεν γνωρίζει ότι ο καραγκιόζης που ηγείται ενός κράτους ήταν φίλος και συμμαθητής στο αμερικανικό κολέγιο του διευθυντή της πολυεθνικής που τον "ταΐζει". Όλα τα ρεμάλια, που σήμερα, είτε απειλούν είτε προστατεύουν τα συμφέροντα των λαών, είναι φίλοι και συμμαθητές μεταξύ τους. Σ' αυτούς έχει επενδύσει η ανθρωπότητα το μέλλον της και, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, αυτό είναι ό,τι χειρότερο γι' αυτήν.

Η παγκόσμια μεγαλοαστική τάξη των μορφωμένων κηφήνων είναι αυτή που σήμερα είναι υπεύθυνη για το σύνολο των δεινών του πλανήτη. Αυτά τα μορφωμένα ρεμάλια, που διαχειρίζονται τις πολυεθνικές και τις κρατικές εξουσίες, είναι υπεύθυνοι για την περιβαλλοντική μόλυνση, την ανεργία, τους πολέμους κλπ.. Γιατί ευθύνονται αυτοί; Γιατί, εξαιτίας της ακόρεστης δίψας τους για πλούτο κι εξουσία, άλλαξαν βασικά δεδομένα της οικονομίας. Έχοντας ειδικότητα στις πολύπλοκες και πολυεπίπεδες καταστάσεις στην οικονομία, αργά αλλά σταθερά έβγαλαν εξ ολοκλήρου τους κεφαλαιοκράτες από τη διαχείριση του κεφαλαίου.

Οι κεφαλαιοκράτες, είτε από αδυναμία είτε από βαρεμάρα, δεν τους ακολούθησαν στο παιχνίδι τους. Δεν έχει λόγο ένας κεφαλαιοκράτης ν' ακολουθεί τους δούλους στη μακρόχρονη και βασανιστική εξειδίκευση. Οι σύγχρονοι μεγιστάνες του κεφαλαίου περιορίζονται στα βασικά που αφορούν τους ίδιους και το κεφάλαιο τους κι αφήνουν τους δούλους να βγάλουν τα "μάτια" τους. Τους αφήνουν να σπουδάζουν μέχρι να γίνουν μεσήλικες κι απλά πληρώνουν υψηλούς μισθούς στους επιβιώσαντες. Σήμερα οι πραγματικά ισχυροί κεφαλαιοκράτες ζουν όμοια με συνταξιούχους, που απλά περιμένουν να εισπράξουν στο τέλος του χρόνου τα κέρδη τους από το κεφάλαιό τους. Δεν ασχολούνται με τη διαχείριση και περιορίζονται στον έλεγχο. Γεννιούνται και ζουν ως μελλοθάνατοι, που απλά μετρούν τις μέρες της ζωής τους δίπλα στις πισίνες των πολυτελών επαύλεών τους σε εξωτικά νησιά της Καραϊβικής ή της Φλόριδας. Η μόνη υποχρέωσή τους είναι να ενημερώνονται περιοδικά από τους διαχειριστές της περιουσίας τους για την πορεία της κάθε επιχείρησής τους.

Σ' αυτό το σημείο πρέπει ο αναγνώστης να προσέξει, γιατί εδώ κρύβεται το μυστικό των πολυεθνικών και της παγκοσμιοποίησης. Για όσο διάστημα διαχειρίζονταν οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες το κεφάλαιό τους, ήταν προσεκτικοί στη συμπεριφορά τους απέναντι στους λαούς, γιατί, εκτός των άλλων, φοβούνταν μήπως η προκλητικότητά τους έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια των ιδιοκτησιών τους. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση κι επειδή ο κόσμος άρχισε να μορφώνεται, οι κεφαλαιοκράτες, που στο μεταξύ είχαν γίνει βιομήχανοι, άλλαξαν συμπεριφορά και περιόρισαν την αυθαιρεσία τους. Φρόντιζαν η απασχόληση, που πρόσφεραν στον εργαζόμενο λαό, να λειτουργεί ως άμυνα υπέρ του κεφαλαίου τους. Φρόντιζαν η γενικότερη παρουσία των επιχειρήσεών τους στο οικονομικό σκηνικό να έχει μια θετική εικόνα, που θα προστάτευε καί τους ίδιους αλλά καί τις επιχειρήσεις τους από την αντίδραση του κόσμου. Δεν ήθελαν επ ουδενί να παρουσιάζονται σαν "σκυλιά" του κέρδους, που ήταν αδίστακτοι και που, προκειμένου να εισπράξουν το κέρδος, να μην διστάζουν μπροστά σε τίποτε. Δεν ήθελαν να προκαλούν με τον πλούτο τους, γιατί γνώριζαν ότι αυτό θα ερέθιζε τους φτωχούς, που εκ των δεδομένων θα τους μισούσαν και θα μπορούσαν να γίνουν απειλητικοί.

Αντίθετα μ' αυτούς τους ιδιοκτήτες, οι διαχειριστές λειτουργούν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Είναι κομπλεξικοί κι έχουν ανάγκη ν' αντλούν από την αγορά το σύνολο του κέρδους, γιατί από αυτό το πλεονάζον κέρδος μπορούν να κλέψουν. Οι υπέρογκοι μισθοί τους δεν βγαίνουν από τις τσέπες των αφεντικών τους, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα τους έδιωχναν. Οι μισθοί τους βγαίνουν από την τσέπη του εργαζόμενου κι απ' την τσέπη του παγιδευμένου καταναλωτή. Λειτουργώντας μέσα στην κοινωνία ως θηρία, δεν διακινδυνεύουν τίποτε απολύτως, γιατί απλούστατα το κεφάλαιο που διαχειρίζονται δεν τους ανήκει. Είναι κομπλεξικοί κι έχουν ανάγκη να προκαλούν με τον πλούτο τους, εφόσον μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να εμφανίζονται στην κοινωνία σαν "πετυχημένοι" και να επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Έχοντας ως θεό το κέρδος κι έχοντας βγάλει από τη μέση τούς κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, δεν άργησαν να συνδέσουν τις αμοιβές τους με τα κέρδη των επιχειρήσεων που διευθύνουν. Οι διαχειριστές, δηλαδή, εκτός από τον σταθερό μισθό τους, εισέπρατταν αμοιβές με βάση το stock option.

Από αυτό το σημείο ξεκινούν τα προβλήματα που δημιουργούν οι πολυεθνικές στο σύνολο της κοινωνίας και στο σύνολο του πλανήτη. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους είναι η βάση της παγκοσμιοποίησης που απειλεί σήμερα τους πάντες, ενώ θα έπρεπε να είναι λυτρωτική για την ανθρωπότητα. Πώς όμως συμβαίνει αυτό; Οι διαχειριστές, συνδέοντας τις αμοιβές τους με τις μετοχές, άρχισαν να "παίζουν" με την παραγωγή. Στόχος τους έγινε να εμφανίζουν οι επιχειρήσεις τους τεράστια κέρδη που θα προσέλκυαν το ενδιαφέρον των επενδυτών κι αυτό το ενδιαφέρον θα "σήκωνε" την αξία της μετοχής που ήταν μέσα στην αμοιβή τους. Τα κέρδη θα αύξαναν τα μερίσματα που θα έδιναν οι μετοχές στους μετόχους και οι διαχειριστές μ' αυτόν τον τρόπο θα πολλαπλασίαζαν τον μισθό τους.

Πώς όμως αυξάνονται τα κέρδη αυτά; Με τον πιο απλό τρόπο. Μειώνοντας τα έξοδα παραγωγής. Αυτό γίνεται, είτε με περικοπές μισθών των εργαζομένων είτε με απολύσεις είτε με ανάπτυξη φτηνών μεθόδων παραγωγής, που συνήθως είναι επικίνδυνες για το περιβάλλον. Αναζητώντας το μέγιστο κέρδος, που αύξανε την αξία της μετοχής και άρα τη δική τους αμοιβή, άρχισαν να μετακινούν την παραγωγή σε χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος. Αυτό σταδιακά είχε ως αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση της Δύσης και τη δημιουργία στρατιών ανέργων. Η παραγωγή άρχισε να μετακινείται στις υπανάπτυκτες χώρες κι αυτό είχε τραγικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη της Δύσης. Το όφελος για τις υπανάπτυκτες χώρες ήταν βέβαια σημαντικό, αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Αυτό συνέβαινε, γιατί οι υπεργολάβοι των δυτικών πολυεθνικών δεν αντάμειβαν τους εργάτες με κάποιους αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά με μισθούς της πείνας. Μια νέα εποχή δουλεμπορίου ανέτειλε για όλες τις φτωχές χώρες, εξαιτίας της δραστηριότητας των πολυεθνικών.

Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν ότι, αναζητώντας το οριακά χαμηλό κόστος παραγωγής, οι πολυεθνικές άρχισαν ν' απειλούν το περιβάλλον. Μέχρι τότε το σύνολο των υπανάπτυκτων χωρών αν μη τι άλλο διέθεταν καθαρό περιβάλλον. Με τη μετακίνηση της παραγωγής και την εγκληματική συμπεριφορά των υπεργολάβων, που προσπαθούσαν να συμπιέσουν το κόστος παραγωγής, το περιβάλλον στις χώρες τους άρχισε να υποβαθμίζεται. Αργά αλλά σταθερά οι χώρες αυτές έγιναν ο σκουπιδοτενεκές της παραγωγής της Δύσης. Η Δύση δεν κινδυνεύει από αυτήν την πολιτική που υποβαθμίζει το παγκόσμιο περιβάλλον, γιατί ελέγχει τους "μισθοφόρους" που αγωνίζονται για την προστασία του. Είναι γνωστό σε όλους ότι οι μολυσματικές πολυεθνικές είναι αυτές που κάνουν τις μεγαλύτερες δωρεές για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν φοβούνται να χρηματοδοτούν τους "εχθρούς" τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν κινδυνεύουν από τους μεγαλοαστούς που διευθύνουν τους οργανισμούς περιβαλλοντικής προστασίας.

Όλη αυτή η εγκληματική δραστηριότητα είχε συνέπειες και στην εσωτερική δομή και των ίδιων των πολυεθνικών. Μέχρι τότε ακόμα και οι κολοσσιαίου μεγέθους επιχειρήσεις είχαν μια πολύ συντηρητική κι απλή δομή. Βιομηχανίες με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους διοικούνταν από ένα ολιγάριθμο επιτελείο. Συνήθως ο ίδιος ο κεφαλαιοκράτης και κάποια μέλη της οικογένειάς του διοικούσαν μόνοι τους την επιχείρησή τους. Είχαν βέβαια και κάποιους νομικούς συμβούλους, για να διευθετούν υποθέσεις κι εκκρεμότητες της επιχείρησης με το κράτος. Κάτω απ' αυτήν την ολιγομελή διοίκηση βρίσκονταν μόνον οι εργάτες τους. Το μεγαλύτερο μέρος του κόστους παραγωγής —εκτός των πρώτων υλών— αφορούσε τους εργατικούς μισθούς.

Με την αλλαγή της διοίκησης των επιχειρήσεων, οι δομές αυτών των επιχειρήσεων άλλαξαν ριζικά. Οι πολυεθνικές, αναζητώντας το οριακό κόστος παραγωγής, πολύ συχνά παρέβαιναν τον νόμο. ’λλες φορές επειδή μείωναν παράνομα τους μισθούς των εργατών και άλλες φορές επειδή παράνομα τους απέλυαν. ’λλες φορές επειδή μόλυναν το περιβάλλον και άλλες φορές επειδή ερχόταν σε σύγκρουση με εθνικές κυβερνήσεις και με διεθνείς νόμους. Όλες αυτές οι δραστηριότητες φυσικό ήταν ν' αναγκάσουν τους διαχειριστές ν' αυξήσουν τις επιτελικές θέσεις στη διοίκηση. ’ρχισαν να προσλαμβάνουν ειδικούς στο εργατικό δίκαιο, ειδικούς στο διεθνές δίκαιο, ειδικούς στην προπαγάνδα, εφόσον οι επιχειρήσεις κινδύνευαν από την οργή του κόσμου. Ειδικοί όλων των τύπων και όλων των ειδικοτήτων άρχισαν να γίνονται απαραίτητοι για τις πολυεθνικές. Ειδικοί, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έβρισκαν απασχόληση μόνο στους κρατικούς μηχανισμούς, μπήκαν και στην παραγωγή. Οι πολυεθνικές απέκτησαν υπευθύνους δημοσίων σχέσεων, εκπροσώπους τύπου, επικοινωνιολόγους, διαφημιστές, στατιστικολόγους κλπ.. Μέχρι και αστρολόγους πληρώνουν κάποιες από αυτές, για να έχουν μια έξτρα ιδέα για μια νέα επένδυση.

Όλα αυτά βέβαια στους τομείς οι οποίοι είναι φανεροί και που ο άνθρωπος μπορεί να τους δει. Οι δραστηριότητες όμως των πολυεθνικών δεν σταμάτησαν στο σημείο αυτό. Επειδή κινούνται πάντα μεταξύ νόμιμου και παράνομου, άρχισαν να έχουν και μη φανερά έξοδα, που όμως είναι τεράστια. Διαφθείρουν πολιτικούς, για να μην τις ενοχλούν στις δραστηριότητές τους. Διαφθείρουν ανθρώπους των ΜΜΕ, προκειμένου να ελέγχουν την ενημέρωση και να δημιουργούν μια θετική εικόνα της επιχείρησής τους στην κοινωνία. Μέχρι και δολοφόνους πληρώνουν. Όταν κάποιος τους ενοχλεί περισσότερο από όσο ανέχονται ή όταν κάποιος έχει στοιχεία εναντίον τους και δεν διαφθείρεται, πρέπει να πεθάνει. Πολλοί δημοσιογράφοι, οικολόγοι, συνδικαλιστές, έχουν συναντήσει τον Δημιουργό τους νωρίτερα απ' ό,τι έπρεπε, επειδή ενόχλησαν τις πολυεθνικές.

Όλοι αυτοί οι ειδικοί όμως, από τον επικοινωνιολόγο μέχρι τον επαγγελματία δολοφόνο, είναι "εργαζόμενοι" πολυτελείας, που πρέπει ν' ανταμειφθούν με υπέρογκους μισθούς. Πού θα βρεθούν όμως τα χρήματα αυτά; Δεν μπορείς να "φορτώνεις" το κόστος παραγωγής παραπάνω από όσο επιτρέπει η αγορά και ο ανταγωνισμός. Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτά τα έξοδα, είναι δεδομένο ότι θα κάνεις περικοπές από άλλα έξοδα της παραγωγής, που είναι δυνατόν να συμπιεστούν. Ποια είναι αυτά; Μόνον το εργατικό κόστος και τα έξοδα περιβαλλοντικής προστασίας.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι δεν ήταν κάτι το μυστήριο ούτε η μετακίνηση της παραγωγής στις τρίτες χώρες ούτε και η μόλυνση του περιβάλλοντος. Στη Δύση οι πολυεθνικές διατήρησαν τις θέσεις εργασίας μόνον των κηφήνων που δεν συνδέονται με την παραγωγή των επιχειρήσεων. Στη Δύση όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάστηκαν οι θέσεις εργασίας που συνδέονται με τη διοίκηση. Το αμερικανικό "θαύμα" της αύξησης των θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ αφορά αυτές τις θέσεις και όχι θέσεις στην παραγωγή. Αφορά θέσεις εργασίας κηφήνων και όχι εργατών.

Η εργατική τάξη της Δύσης σήμερα υποφέρει από φτώχεια κι ανεργία, για να πληρώνονται οι δικηγόροι και οι διαχειριστές των πολυεθνικών. Ο Δυτικός εργάτης είναι άνεργος και συντηρείται με τα επιδόματα της πείνας και το γαϊδούρι που διοικεί, για παράδειγμα, την Walt Disney εισέπραξε μόνο το 1998 συνολικά 589.101.000 δολάρια. Δεν διαβάσατε λάθος. Απλός εργαζόμενος —και άρα μη κεφαλαιοκράτης— εισέπραξε αμοιβή εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Ένας εργαζόμενος που, αν τον απολύσεις από τη θέση του, το μόνο κεφάλαιο που διαθέτει είναι το πτυχίο κάποιου ακριβού κολεγίου και το κουστούμι που φοράει.

Όλα αυτά τα χρήματα των διοικητικών υπαλλήλων βγαίνουν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, των καταναλωτών, του περιβάλλοντος κλπ.. Όλοι αυτοί οι υψηλόμισθοι κηφήνες ακριβώς, επειδή γνωρίζουν ότι είναι προκλητική η παρουσία τους, επένδυσαν στη δημιουργία των μύθων, για να προστατευτούν από την οργή του κόσμου. Όπως οι παχύσαρκοι και διεφθαρμένοι επίσκοποι του Μεσαίωνα εφεύραν τον Θεό-τιμωρό, που απειλεί κι εξοντώνει αυτούς που αμφισβητούν τους "εκλεκτούς" του, έτσι εφεύραν κι αυτοί τον δικό τους μύθο. Αυτοί σπέρνουν τον φόβο μέσα στην κοινωνία. Αυτοί κυκλοφορούν τις φήμες για τις τραγικές τύχες αυτών που τα έβαλαν με τις πολυεθνικές. Αυτοί πληρώνουν δολοφόνους, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, που θα τρομοκρατήσουν τους επίδοξους εχθρούς τους. Αυτοί πληρώνουν πολιτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους κλπ., για ν' απειλούν αυτούς που έχουν βάλει στο στόχαστρό τους τις πολυεθνικές.

Η λειτουργία των πολυεθνικών και οι μύθοι που έχουν δημιουργηθεί γύρω τους δεν είναι κάτι το μυστήριο, που αποτελεί ευρεσιτεχνία κάποιων σύγχρονων πονηρών managers. Η λειτουργία τους αποτελεί απόλυτη αντιγραφή της ίδιας της χριστιανικής εκκλησίας, που στην πραγματικότητα αποτελεί την πρώτη και πιο ισχυρή πολυεθνική επιχείρηση που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Την πρώτη πολυεθνική με κεντρική διοίκηση και με επιμέρους μερικώς αυτοδιοίκητα παραρτήματα. Οι αναλογίες μεταξύ της χριστιανικής εκκλησίας και των πολυεθνικών είναι απόλυτα ίδιες και αξίζει να τις δούμε.

Τον ρόλο του απόντα Θεού και ιδιοκτήτη της χριστιανικής εκκλησίας τον παίζει ο μεγαλομέτοχος και ιδρυτής της πολυεθνικής, που είναι επίσης απών από τη διοίκηση της επιχείρησής του και "λιάζεται" κάπου στο Μαϊάμι. Τον ρόλο του Πάπα, που είναι ο αρχιδιαχειριστής και αναπληρωτής θεός της εκκλησίας, τον παίζει ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής. Τον ρόλο του Ευαγγελίου, που είναι το κεφάλαιο της εκκλησίας, τον παίζει η τεχνογνωσία της κάθε πολυεθνικής. Για την Coca-Cola ευαγγέλιο είναι η συνταγή της, για την NIKE η πατέντα της αερόσολάς της κλπ.. Από τη στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά τα κοινά δεδομένα, εννοείται ότι και το σύνολο του λειτουργικού είναι ίδιο. Όπως η εκκλησία έχει πιστούς, που έχουν ανάγκη τη "σωτηρία" που πουλάει, έτσι και οι πολυεθνικές έχουν τους δικούς τους πιστούς πελάτες, που έχουν ανάγκη τα προϊόντα τους. Θαύματα υπόσχονται καί οι μεν καί οι δε.

Σ' ό,τι αφορά την εσωτερική λειτουργία των πολυεθνικών κι εδώ τα πράγματα είναι απόλυτα όμοια με τα συμβαίνοντα στην εκκλησία. Ο λόγος του αρχιδιαχειριστή και διευθύνοντα σύμβουλου της πολυεθνικής είναι δόγμα. Ο αρχιδιαχειριστής μεριμνά στο να σέβονται όλοι τα πνευματικά δικαιώματα του κεφαλαίου της εταιρείας του και από εκεί και πέρα μάχεται τους αντιπάλους του για την επικράτηση στην αγορά. Δουλειά του είναι η μόνιμη επαφή με το σύστημα εξουσίας, ώστε να διατηρεί στο γενικότερο οικονομικό περιβάλλον τις συνθήκες που ευνοούν την πολυεθνική. Όπως ο Πάπας μάχεται πάνω και πρώτ' απ' όλα να υπάρχουν θρησκείες, έτσι κι αυτός μάχεται πρώτ' απ' όλα να υπάρχουν οι πολυεθνικές. Από τη στιγμή που το καταφέρνει αυτό με τη βοήθεια των συναδέρφων του των άλλων πολυεθνικών, ασχολείται και με τον ανταγωνισμό στο επίπεδο της αγοράς. "Καρδινάλιοι" αυτού του "Πάπα" της πολυεθνικής είναι οι περί αυτόν διευθυντές και όλοι οι διευθυντές των εθνικών αγορών. Όλοι αυτοί μεταφέρουν με απόλυτη πιστότητα τις εντολές του για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί πληρώνονται αδρά για να το κάνουν αυτό και βέβαια αν δεν το κάνουν θα φύγουν από την εταιρεία-εκκλησία με τις κλωτσιές σαν "αιρετικοί". Ο δεύτερος είναι ότι με τη δουλική συμπεριφορά που ακολουθούν οι ίδιοι, αποτελούν παράδειγμα για τους υφισταμένους τους. Υποτάσσονται τυφλά στον "Πάπα", για να απαιτούν ανάλογη υποταγή από τους υφισταμένους τους. Όσο πιο πολύ υποτάσσεσαι, όπως συμβαίνει και στην εκκλησία, τόσο πιο σταθερή γίνεται η θέση σου και τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες εξέλιξης έχεις. Η χαρά των παιδιών των δούλων δηλαδή. Ο γιος του γλείφτη υπουργού ή του διευθυντή μιας δημόσιας υπηρεσίας είναι βέβαιον ότι θα κάνει λαμπρή καριέρα σε μια πολυεθνική.

Ο αναγνώστης, έχοντας αυτήν την εικόνα, μπορεί πλέον να καταλάβει τη συνολική λειτουργία μιας πολυεθνικής, αλλά και τον λόγο που δημιουργεί μύθο γύρω από το όνομά της. Αν δεν δημιουργήσει αυτόν τον μύθο, δεν μπορεί να επιβιώσει. Μπορεί επίσης να καταλάβει γιατί το σύνολο των πολυεθνικών λειτουργούν με βάση τη χριστιανική ιδεολογία και βέβαια μπορεί να καταλάβει και τον ρόλο της αγγλοσαξονικής παιδείας, που είναι η πλέον βασική προϋπόθεση για να εργαστεί κάποιος σε μια τέτοια επιχείρηση. Η επιλογή της παροχής του αγγλοσαξονικού τύπου παιδείας σε όλους τους διαχειριστές των πολυεθνικών δεν ήταν τυχαία κι ούτε έγινε επειδή οι αγγλοσάξονες ήταν ιδιαίτερα ικανοί, ώστε να καταφέρουν να επιβάλλουν στον παγκόσμιο χώρο το δικό τους πολιτισμικό μοντέλο. Οι Αγγλοσάξονες που το κατόρθωσαν αυτό είναι πάνω απ' όλα κεφαλαιοκράτες και μετά οτιδήποτε άλλο. Πρώτα υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μετά, αν αυτό είναι δυνατόν, ασχολούνται και με το πολιτισμικό μοντέλο.

Οι Ιάπωνες, για παράδειγμα, που είναι εξίσου ισχυροί και εξίσου υπερήφανοι για τον πολιτισμό τους, δεν διαμαρτυρήθηκαν για το πολιτισμικό τους "καπέλωμα" από τους Αγγλοσάξονες. Τα παιδιά τους τα στέλνουν για σπουδές στα πανεπιστήμια της Δύσης κι εμφυτεύουν μ' αυτόν τον τρόπο μέσα στην κοινωνία τους στοιχεία της δυτικής παράδοσης. Γιατί; Μήπως είναι προδότες του πολιτισμού τους; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνουν γιατί απλούστατα αυτό συμφέρει στο κεφάλαιό τους. Αν η ιαπωνική κουλτούρα προστάτευε περισσότερο το κεφάλαιο, είναι βέβαιο ότι θα την επέβαλλαν στον κόσμο και είναι βέβαιο ότι θα την υιοθετούσαν και οι Δυτικοί.

Το πρόβλημα, όπως αντιλαμβανόμαστε, οφείλεται στο γεγονός ότι το κυρίαρχο παγκόσμιο κεφάλαιο σήμερα είναι ιδιόμορφο και οι παγκοσμίως ισχυροί —σε οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ανήκουν— δεν μπορούν να το προστατεύσουν με τα δικά τους μέσα χωρίς δανεισμό γνώσης από τη χριστιανική Δύση. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στα ανώτερα επίπεδα της παγκόσμιας κοινωνίας δεν έπαψε να υφίσταται, επειδή οι άνθρωποι είναι σήμερα πιο πολιτισμένοι. Η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν μια ανάγκη που την αντιλήφθηκαν οι άνθρωποι επειδή έκαναν την αυτοκριτική τους κι έμαθαν από τα σφάλματά τους. Η παγκοσμιοποίηση είναι πλέον επιδίωξη του συστήματος, γιατί απλά σήμερα συμφέρει περισσότερο τους πλούσιους ο διεθνισμός.

Ο εθνικισμός και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι σήμερα ξεπερασμένος, όχι επειδή είναι φονικός ή απάνθρωπος, αλλά επειδή δεν συμφέρει. Συμφέρει τους ισχυρούς η παγκοσμιοποίηση, γιατί έτσι βρίσκουν ανοιχτές τις αγορές. Δεν τους συμφέρει να βρίσκουν μπροστά τους εθνικά ή θρησκευτικά τείχη. Δεν συμφέρει τις πολυεθνικές να πολεμούν εναντίον εθνικών κεφαλαιοκρατών, που κρύβονται πίσω από τα τείχη του προστατευτισμού. Γκρεμίζουν τα τείχη, για να τους συντρίψουν σε ανοικτές αγορές. Επί αιώνες πίσω από αυτά τα τείχη κρύβονταν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών των διαφόρων θρησκειών η κρατών, που χρησιμοποιούσαν τους πιστούς ή τους ομοεθνείς τους για να προστατεύουν το κεφάλαιό τους.

Σήμερα όλα αυτά άλλαξαν, γιατί οι πολυεθνικές έχουν εξοντώσει τον εθνικό ανταγωνισμό. Εξαιτίας όμως κάποιων άλλων παραγόντων, αναγκάζονται να σέβονται κάποια συγκεκριμένα δεδομένα. Ένα τέτοιο δεδομένο είναι και ο χριστιανισμός. Το χριστιανικό μοντέλο έχει υιοθετηθεί από τους ισχυρούς όλου του πλανήτη ανεξαρτήτου θρησκείας, γιατί έχουν αλλάξει τα χαρακτηριστικά του παγκοσμίως κυρίαρχου κεφαλαίου. Καμία θρησκεία —πέρα από τη χριστιανική— δεν μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία του κεφαλαίου που σήμερα διαχειρίζονται οι ισχυροί παγκοσμίως. Γιατί; Γιατί αυτό το κεφάλαιο είναι πλέον άυλο και δεν είναι γη ή εργοστάσια, όπως ήταν παλαιότερα. Το άυλο κεφάλαιο προστατεύεται μόνον από τον χριστιανισμό και γι' αυτόν τον λόγο όλοι υποτάσσονται σ' αυτόν.

Η ιαπωνικής καταγωγής πολυεθνική Sony δεν μπορεί να προστατεύσει το κεφάλαιό της χωρίς τη συνδρομή του χριστιανικού πολιτισμικού μοντέλου. Για όσο διάστημα συμβαίνει αυτό, οι Ιάπωνες θα στέλνουν τα στελέχη τους στη Δύση για σπουδές. Ό,τι μαθαίνουν αυτοί στα διάφορα Harvard, θα τα μεταφυτεύουν μέσα στις επιχειρήσεις τους, γιατί αλλιώς θα καταρρεύσουν. Το ίδιο θα συμβεί και με την μετακομμουνιστική Κίνα, που σήμερα δίνει τις εξετάσεις της για την ένταξή της στον καπιταλιστικό κόσμο. Η Κίνα θα δεσμευτεί, τόσο από τη Δύση όσο και από τις ανάγκες του ιδίου του κεφαλαίου της, να στείλει κι αυτή τα παιδιά των ισχυρών της για σπουδές στη Δύση.

Θα εξετάσουμε τα πράγματα με την αντίθετη φορά, για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν. Το σύνολο της αγγλοσαξονικής παιδείας έχει γίνει σήμερα το κυρίαρχο παγκοσμίως, γιατί υπηρετεί απόλυτα τον χριστιανικό καπιταλισμό και βέβαια τον ιμπεριαλισμό που ταΐζει τα κοπρόσκυλα της αστικής τάξης παγκοσμίως. Η Βρετανία υπήρξε ο μεγαλύτερος αποικιοκράτης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και αυτή στην ουσία ενσάρκωνε επί πολλά χρόνια τον χριστιανικό ιμπεριαλισμό. Ένα τέτοιο ιμπεριαλιστικό κράτος, για να υπάρξει και να λειτουργήσει απρόσκοπτα επί αιώνες, ευνόητο είναι ότι είχε αναπτύξει την παιδεία που διαιώνιζε τα χαρακτηριστικά του λαού του. Οι Βρετανοί γνώριζαν, δηλαδή, καλύτερα από τον καθένα πώς να διαπαιδαγωγούν τον βρετανικό λαό, για να προστατεύουν την αυτοκρατορία τους. Οι Βρετανοί, ως χριστιανοί, έδωσαν στον δικό τους τύπο παιδείας εκείνα τα στοιχεία, που υπηρετούν απόλυτα τον ιμπεριαλισμό. Αυτό το πέτυχαν καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο χριστιανικό λαό, γιατί διέθεταν τα απαραίτητα μέσα, που σ' αυτήν την περίπτωση —όπως θα δούμε παρακάτω— ήταν οι αποικίες.

Τι το ιδιαίτερο όμως έχει ο τύπος παιδείας, που δίνεται σ' έναν λαό ο οποίος ασκεί ιμπεριαλισμό; Ο αγγλοσαξονικός τύπος εκπαίδευσης έχει ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι η εξειδίκευση. Οι Βρετανοί, έχοντας ως στόχο να εκμεταλλευτούν ως λαός άλλους λαούς, ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Η σχεδόν άρρωστη εξειδίκευση των μελών ενός λαού στο σύνολο των τομέων που μπορεί να δραστηριοποιηθεί ο άνθρωπος, του δίνει υπεροχή σε σχέση με κάποιους άλλους λαούς. Αυτό είναι φυσικό να επιδιώκεται, από τη στιγμή που αυτός ο λαός πρέπει διαρκώς να συγκρούεται μ' αυτούς που εκμεταλλεύεται. Κερδίζεις μάχες, όταν διαθέτεις καλύτερους λοχίες από αυτούς που διαθέτουν οι ανταγωνιστές λαοί. Κερδίζεις πολέμους, όταν διαθέτεις τους καλύτερους αξιωματικούς. Καταπιέζεις εύκολα ολόκληρους λαούς, όταν διαθέτεις καλούς δικηγόρους, που δίνουν μια ψευδονομιμότητα στην εκμετάλλευσή σου. Δημιουργείς νόμους κατά παραγγελία, όταν έχεις καλύτερους νομικούς από αυτούς που διαθέτουν οι αντίπαλοί σου.

Το πρόβλημα που προκύπτει σ' αυτήν την περίπτωση, όπου επιδιώκεται η γενική υπεροχή, αφορά το τίμημα που πληρώνει ο λαός, που καταναλώνει το σύνολο του πνευματικού του δυναμικού στην υπόθεση εξειδίκευση. Πόσο μπορεί να "πιεστεί" ένας άνθρωπος, για να γίνει ο καλύτερος στον τομέα του, χωρίς αυτή η "πίεση" να τον καταστρέφει; Πόσο μονόπλευρα πρέπει ν' αναπτυχθεί η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, στην προσπάθειά του να γίνει ο απόλυτα καλύτερος στον τομέα του; Πόσα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο πρέπει να υποβαθμιστούν, προκειμένου να καλλιεργηθούν εκείνα τα στοιχεία που είναι χρήσιμα μόνο για να γίνει κάποιος καλός αξιωματικός ή δικηγόρος; Είναι περίπτωση όμοια που κάποιος, προκειμένου να δημιουργήσει τον πιο χειροδύναμο άνθρωπο, του κόβει τα πόδια.

Το βρετανικό σύστημα αυτό το πράγμα κάνει μέσα στους αιώνες. Κόβει τα "πόδια" των ανθρώπων, για να τους κάνει χειροδύναμους. Βγάζει τα "μάτια" των ανθρώπων, για να δημιουργήσει τους πλέον ικανούς ακουστές. Κάνει ό,τι έκαναν τα τσίρκο τους προηγούμενους αιώνες, για να εντυπωσιάζουν τους απλούς ανθρώπους με τις ειδικές ικανότητες των μελών τους. Κάποιοι είχαν κάνει προσοδοφόρα την αναπηρία των ανθρώπων, που τους εμφάνιζαν σαν θαύματα της φύσης. Κάτι αντίστοιχο κάνει και το βρετανικό σύστημα παιδείας. Η αναπηρία δεν το ενδιαφέρει για όσο διάστημα μπορεί να βολεύει τους ανάπηρους καλύτερα από τους φυσιολογικούς.

Οι Βρετανοί, εξαιτίας αυτής της εγκληματικής τακτικής, μπορεί να είχαν τους καλύτερους επαγγελματίες για όλες τις δουλειές, αλλά ποιο ήταν το τίμημα που πλήρωνε ο λαός γι' αυτήν την υπεροχή; Αυτοί οι σχεδόν άρρωστα τέλειοι επαγγελματίες, δεν έπαυαν να είναι και πολίτες ενός κράτους. Μπορεί οι Βρετανοί να δημιουργούσαν θηρία στους διάφορους τομείς όπου δραστηριοποιούταν το κράτος τους, αλλά ποιες ήταν οι συνέπειες για την κοινωνία τους. Οι συνέπειες ήταν αρνητικές κι αναπόφευκτες, εφόσον αυτά τα θηρία ήταν ταυτόχρονα και μέλη μιας κοινωνίας που ονομάζεται ανθρώπινη και η οποία δεν μπορεί να "φιλοξενήσει" θηρία.

Η ελληνική παιδεία, που γέννησε τη δημοκρατία και άρα την καλύτερη μέχρι σήμερα μεθοδολογία για να λειτουργήσει μια κοινωνία ανθρώπων, δεν έχει τον ίδιο προσανατολισμό. Σε αντίθεση με την αγγλοσαξονική παιδεία, δεν προσανατολίζει τον άνθρωπο προς την άρρωστη εξειδίκευση. Η ελληνική παιδεία θέλει πάνω απ' όλα τον άνθρωπο σφαιρικά μορφωμένο και μόνον εξ ανάγκης —λόγω εργασίας για παράδειγμα— εξειδικευμένο. Ο Έλληνας πρώτα εκπαιδεύεται να γίνει σωστός άνθρωπος και πολίτης —με βάση την ελληνική άποψη περί αυτών των ιδιοτήτων— και μετά εξειδικεύεται για να εργαστεί. Μιλάμε βέβαια για τους πολιτισμικώς Έλληνες και όχι για κάποιους βάρβαρους Γραικούς, που υψώνουν χριστιανικά λάβαρα, κράζοντας τις άναρθρες εθνικιστικές κραυγές που τους υπαγορεύει η εβραϊκή τους παιδεία και που έχουν ξεφτιλίσει την ελληνική ιδιότητα. Μιλάμε γι' αυτούς που η παιδεία τους είναι ελληνική κι ευτυχώς για τον πλανήτη τέτοιοι είναι το συντριπτικό μέρος της νεολαίας της σύγχρονης Ελλάδας.

Αυτοί οι πραγματικοί Έλληνες ξεκινούν την πορεία τους στη ζωή με βάση τα κοινά ελληνικά χαρακτηριστικά και από εκεί και πέρα ο καθένας ακολουθεί την προσωπική του πορεία με βάση τα ιδιαίτερα δεδομένα που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία αυτήν. Οι στόχοι όλων αυτών είναι κοινοί κι έχουν σχέση με την ευμάρεια, τα ατομικά δικαιώματα την ελευθερία κλπ.. Ο εργάτης δεν διαφέρει σε αντιλήψεις από τον κεφαλαιοκράτη και γι' αυτόν τον λόγο οι στόχοι τους είναι κοινοί. Διαφέρουν στο γεγονός ότι ο πρώτος δεν κατέχει κεφάλαιο, ενώ ο δεύτερος κατέχει. Στη σύγκρουση συμφερόντων μάχονται μεταξύ τους άνθρωποι με κοινά χαρακτηριστικά, διαφορετικά μέσα και άρα με διαφορετικές δυνατότητες να κατακτήσουν τον κοινό τους στόχο.

Αντίθετα με το ελληνικό, το αγγλοσαξονικό μοντέλο, που αποτελεί το ιδανικό για τον χριστιανισμό μοντέλο, είναι απόλυτα εξειδικευμένο. Μέσα σ' αυτό δεν συγκρούονται άνθρωποι με κοινά χαρακτηριστικά, κοινούς στόχους και διαφορετικά μέσα. Συγκρούονται ιδιότητες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, που τα λαμβάνουν από τα διαφορετικά μέσα που διαθέτουν και από τη διαφορετική κατάρτιση που τους παρέχεται. Συγκρούονται άριστα καταρτισμένοι "υπάνθρωποι", για να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα και τα προνόμια των "υπανθρώπινων" κοινωνιών που συνθέτουν.

Τι σημαίνει αυτό; Συγκρούονται εργάτες, που έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εναντίον κεφαλαιοκρατών ή κρατικών υπαλλήλων, που έχουν επίσης συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μέσα σ' αυτές τις κοινωνίες άλλος άνθρωπος είναι ο εργάτης, άλλος ο κεφαλαιοκράτης και άλλος ο κρατικός υπάλληλος. Διαφορετικές αντιλήψεις περί ανθρώπου και κοινωνίας έχει η κάθε ιδιότητα. Αυτοί όλοι οι μερικώς-άνθρωποι συνθέτουν υποκοινωνίες, που όλες μαζί συνυπάρχουν σ' ένα κοινό σύνολο που ονομάζεται "ανθρώπινη κοινωνία", αλλά δεν είναι τέτοια. Δεν ξεκινούν ως όμοιοι άνθρωποι να συγκρουστούν για τα συμφέροντά τους, προσπαθώντας να βρουν μια κοινή συνισταμένη, όπως είναι η δημοκρατία. Ξεκινούν ως ανόμοιοι, που έχουν διαφορετικούς στόχους και στην ξεχωριστή πορεία, που ακολουθεί ο καθένας από αυτούς για την επίτευξη των δικών του στόχων, έρχονται σε τριβή.

Από αυτήν την ιδιαιτερότητα ξεκινούν και οι διαφορετικές απαιτήσεις που έχει ο καθένας για να ικανοποιηθεί. Η κάθε υποκοινωνία έχει διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικά οράματα και βέβαια διαφορετικά αιτήματα. Από αυτήν την ιδιαιτερότητα ξεκινάει και η δυνατότητα του συστήματος να ελέγχει απόλυτα τους Δυτικούς. Οι ισχυροί της Δύσης γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για να ικανοποιήσουν τον "υπάνθρωπο" που λέγεται "εργάτης", για να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα με την "υποκοινωνία" που λέγεται "εργατική τάξη". Γνωρίζουν πώς πρέπει να φέρεται ο "υπάνθρωπος" που λέγεται "λόρδος", για να μην αντιμετωπίζει προβλήματα η "υποκοινωνία" των "γαλαζοαίματων". Για όσο διάστημα υπάρχουν τα μέσα και η γνώση να διευθετούνται τα προβλήματα των "υποκοινωνιών", διασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη και κανένας δεν αμφισβητεί κανέναν, άσχετα αν κάποιοι ζουν όμοια με ζώα και κάποιοι άλλοι όμοια με βασιλείς.

Αντίθετα στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει αυτή η ιδιαιτερότητα, γιατί η κοινωνία είναι ομοιογενής και αφορά ανθρώπους. Ο Έλληνας εργάτης, για παράδειγμα, αντιλαμβανόμενος τον εαυτό του και τους ταξικούς αντιπάλους του ως ανθρώπους, θα διαμαρτυρηθεί για την ασυδοσία και τα αυθαίρετα δικαιώματα των κεφαλαιοκρατών ή για τους υπέρογκους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων. Αισθάνεται άνθρωπος και, επειδή έχει κοινούς στόχους με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, βλέπει τα προνόμιά τους και τα θεωρεί απειλητικά για τα συμφέροντά του. Αντίθετα ο Δυτικός εργάτης, που είναι κλασικός χριστιανός, δεν ασχολείται με τους ανόμοιους του. Διαμαρτυρήθηκε ποτέ ο φτωχός χριστιανός για τη χλιδή και τον πλούτο που απολαμβάνουν οι επίσκοποι; Του φαίνονται λογικά τα προνόμια των ανόμοιων του "εκλεκτών", που έχουν ως καθήκον τους να τον "σώσουν".

Κάτι ανάλογο γίνεται και στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες με τους υπόλοιπους "εκλεκτούς", όχι του Θεού, αλλά των ανθρώπινων εξουσιών. Ο Δυτικός εργάτης διαμαρτύρεται μόνον όταν το σύστημα δεν παρέχει αυτά που έχει υποσχεθεί στους εργάτες και άρα στην "υποκοινωνία" της οποίας είναι μέλος. Ο ’Άγγλος εργάτης δεν ασχολείται με τα προνόμια των λόρδων ή των κρατικών αξιωματούχων. Τους αντιλαμβάνεται σαν διαφορετικούς με διαφορετικές ανάγκες και ως εκ τούτου δεν μπορεί να κρίνει τις απαιτήσεις τους και άρα τα προνόμιά τους. Εκπαιδεύεται ν' αντιλαμβάνεται τις "ειδικές" ανάγκες της ιδιότητάς του και άρα τα "ειδικά" καθήκοντά του απέναντι καί στην κοινωνία καί στο σύστημα.

Όλα αυτά καλλιεργούνται στη Δύση επί αιώνες κι έχουν επιβληθεί με βία. Με βία εκπαίδευσαν τους φτωχούς ν' αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά από τους πλούσιους. Αυτή η βία παλαιότερα εκδηλωνόταν μέσω του μαστιγίου, ενώ σήμερα είναι αποκλειστικά πνευματική. Αυτή η βία εξειδικεύει τον άνθρωπο και τον περιορίζει σ' έναν συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο. Αν δηλαδή η εξειδίκευση είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τής αγγλοσαξονικής παιδείας, η βία είναι το κυρίαρχο μέσο που επιτυγχάνεται η εξειδίκευση αυτή. Αν αναζητήσει κάποιος ένα κοινό χαρακτηριστικό ανάμεσα στο τελευταίο αγγλικό σχολείο μιας εργατούπολης και στο Iton, αυτό δεν είναι η γνώση της αγγλικής κουλτούρας, αλλά η βία. Όλα αυτά τα σχολεία, που θεωρητικά έχουν σαν ρόλο να μεταφέρουν την κοινή αγγλική κληρονομιά μεταξύ των μελών της αγγλικής κοινωνίας, πρακτικά έχουν ως ρόλο να εξειδικεύσουν τα μέλη της. Το κάθε σχολείο, ανάλογα μ' αυτούς που απευθύνεται, μεταφέρει την ειδική αγγλική υποπαράδοση της υποκοινωνίας των ανθρώπων που εκπαιδεύει. Αυτή η εξειδίκευση ξεκινάει από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος μέχρι τη στιγμή που θα ενταχθεί στο σύστημα με κάποια απόλυτα προσδιορισμένα χαρακτηριστικά.

Ο καθένας μέσα σ' αυτές τις κοινωνίες έχει τον ρόλο του και δεν μπορεί να διαπεράσει τα στεγανά που έχει δημιουργήσει το σύστημα. Αυτά τα στεγανά ξεκινούν από τα σχολεία και στη συνέχεια επεκτείνονται και μέσα στην κοινωνία. Διαφορετικά σχολεία διδάσκουν διαφορετικά πράγματα, με τον ίδιο όμως πάντα βίαιο τρόπο. ’λλα πράγματα διδάσκονται στα σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά των εργατών και άλλα διδάσκονται στα σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά των λόρδων. Διαφορετικό τύπο παιδείας —σ' αυτό το υποτίθεται ομοιογενές σύστημα— παίρνει ο γιος του εργάτη και διαφορετικό ο γιος του κρατικού υπαλλήλου ή ο γιος του λόρδου. Ο γιος του εργάτη εκπαιδεύεται να σκέπτεται ως εργάτης, ο γιος του λόρδου ως λόρδος και ο γιος του κρατικού αξιωματούχου ως κρατικός αξιωματούχος.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη της ίδιας κοινωνίας διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετική κατάρτιση και βέβαια διαφορετικές απαιτήσεις. Αυτές οι διαφορετικότητες δημιουργούν τους υπάνθρωπους και τις υποκοινωνίες τους. Όποιος δεν σέβεται την άποψη του συστήματος περί του ρόλου του χαρακτηρίζεται "αιρετικός" κι αντιμετωπίζεται σαν εχθρός που πρέπει να τιμωρηθεί. Αυτό ισχύει για όλους και δεν έχει σχέση με την κάθε τάξη ξεχωριστά. Ακόμα κι ένας λόρδος, που δεν θα φερθεί όπως προβλέπεται για έναν λόρδο να φέρεται, είναι εχθρός του συστήματος, που δεν ξεφεύγει από την τιμωρία. Λόρδος με υπαρξιακές ανησυχίες και δημοκρατικές ευαισθησίες είναι ανεπιθύμητος από το αγγλοσαξονικό σύστημα.

Όπως βλέπουμε, το μόνο κοινό που μεταφέρεται συστηματικά εντός της αγγλοσαξονικής κοινωνίας είναι ο φόβος απέναντι στο σύστημα, κάθε φορά που κάποιες συμπεριφορές ή απαιτήσεις ξεφεύγουν από αυτά που προβλέπονται για την κάθε τάξη ή ιδιότητα. Μέσα σ' αυτές τις κοινωνίες υπάρχουν οι αλάθητοι "θεοί", που δεν κρίνονται από τους "κατώτερους" και κάθε φορά που κάποιος από αυτούς τους αμφισβητεί τιμωρείται. Τα πάντα γίνονται με βάση την εξής απλή λογική. Ο Θεός των χριστιανών προστατεύει τη βασίλισσα και υπηρετείται από αυτήν. Η βασίλισσα προστατεύει τους ευγενείς και υπηρετείται από αυτούς και αυτοί με τη σειρά τους προστατεύουν και υπηρετούνται από τον βρετανικό λαό. Εξαιτίας αυτών την αλυσιδωτών αλληλεξαρτήσεων, που συνδέουν απευθείας την ανθρώπινη εξουσία με τον Θεό, όποιος δεν σέβεται αυτά που προβλέπονται για τον ρόλο του ή την τάξη του, αμφισβητεί όχι απλά τον άμεσο προϊστάμενό του (superior), αλλά τον ίδιο τον Θεό. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι απλά ανυπάκουος, αλλά βλάσφημος και το σύστημα τη βλασφημία την τιμωρεί σκληρά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο εκάστοτε βασιλιάς της Βρετανίας είναι επικεφαλής και του αγγλικανικού δόγματος. Είναι ουσιαστική η ιδιότητα του επικεφαλής του δόγματος και όχι τιμητική.

Σ' αυτό το σημείο ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει συνολικά τη διαφορά μεταξύ του ελληνικού συστήματος παιδείας και του αγγλοσαξονικού. Το ελληνικό σύστημα παιδείας παράγει ανθρώπους, που στη συνέχεια γίνονται κεφαλαιοκράτες, εργάτες, αξιωματούχοι, λογιστές κλπ.. Το αγγλοσαξονικό σύστημα παράγει κεφαλαιοκράτες, εργάτες, αξιωματούχους, λογιστές, που μπορεί να μην γίνουν ποτέ άνθρωποι. Στο ελληνικό σύστημα, εξαιτίας την κοινής "παραγωγής", τα σχολεία είναι κοινά για όλους και δεν υπάρχει βία, γιατί ο άνθρωπος δεν αντιδράει όταν εκπαιδεύεται να λειτουργεί ως άνθρωπος. Η βάση αυτής της παιδείας είναι τα Ομηρικά Έπη. Από τα Έπη μαθαίνουν τα παιδιά τι είναι δίκιο και τι όχι. Μαθαίνουν πώς πρέπει να φέρεται ο άνθρωπος, για να είναι αγαπητός καί στους θεούς καί στους ανθρώπους. Τα παιδιά λατρεύουν να διαβάζουν τα Έπη, ενώ πρέπει να τα τρομοκρατείς προκειμένου να σε παρακολουθήσουν, όταν τους προσφέρεις την Παλαιά Διαθήκη.

Τα παιδιά των Ελλήνων ταυτίζονται με τους νεαρούς και προπαντός ελεύθερους ήρωες των Επών και γι' αυτό δεν αντιδρούν στη διαπαιδαγώγησή τους μ' αυτά. Αντίθετα τα νεαρά χριστιανόπουλα απεχθάνονται τους υπέργηρους ήρωες της Παλαιάς Διαθήκης, που απαιτούν διαρκώς την υποταγή των υφισταμένων τους. Απεχθάνονται την περιγραφή μιας κατάστασης, που θέλει τους γέρους πάνσοφους κι "εκλεκτούς", ενώ τους νέους τους θέλει ανίκανους να κάνουν μόνοι τους το παραμικρό. Η βία σ' αυτήν την περίπτωση είναι απαραίτητη, γιατί πρέπει να καταπολεμηθεί αυτή η ενστικτώδης απέχθεια των παιδιών, που τα οδηγεί στην αντίδραση. Ο Θεός μέσα στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται σαν αρωγός των υπέργηρων "σωτήρων". Τιμωρεί σκληρά την ανυπακοή και δικαιώνει με τη στάση Του αυτούς που τιμωρούν. Ένας Θεός τρομοκράτης πατέρας τρομοκρατών.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στο αγγλοσαξονικό σύστημα παιδείας, εξαιτίας των διαφορετικών "παραγωγών", υπάρχουν διαφορετικά σχολεία. Όλα λειτουργούν με την ίδια πρώτη "ύλη", που είναι ο άνθρωπος, αλλά το τελικό "προϊόν" προκύπτει από διαφορετικά "σχέδια". Η βία είναι αναπόφευκτη, γιατί ο άνθρωπος αντιδρά όταν τον αναγκάζεις να φέρεται σαν οτιδήποτε διαφορετικό από άνθρωπος. Μόνον με τη βία και το φόβητρο του Θεού εξαναγκάζεις κάποιον να φέρεται σε όλη του τη ζωή όχι ως αυτόβουλος κι ελεύθερος άνθρωπος, αλλά ως λόρδος, ως εργάτης ή ως λογιστής, που πρέπει πάντα να υπακούει σε κάποιον "σωτήρα" και ποτέ να μην λειτουργεί αυτόβουλα.

Πώς όμως κατόρθωσε το σύστημα και το κατάφερε αυτό; Μήπως είναι γενετικά κατώτεροι οι Αγγλοσάξονες και με τη βία υποτάχθηκαν στο σύστημα; Γιατί δεν επαναστάτησαν; Γιατί οι Έλληνες έχουν καλύτερα χαρακτηριστικά καί ως άνθρωποι καί ως πολίτες; Τα πράγματα είναι απλά. Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι μεταξύ τους. Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος την "πατάει" από την πονηριά του και μετά γίνεται θύμα της βλακείας του. Αυτό έγινε και στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες. Οι ισχυροί παρέσυραν τον λαό στους σχεδιασμούς τους και για όσο διάστημα εξασφαλίζουν κάποια δεδομένα ο λαός δεν αντιδρά.

Οι Έλληνες, για παράδειγμα, αποφάσισαν να δίνουν κοινή παιδεία στα μέλη τους, γιατί το σύστημα και η μέθοδος παιδείας που ακολουθείται αφορά ομοιογενή κοινωνία. Αποφάσισαν για τα δικά τους συμφέροντα, είτε είναι ισχυροί είτε αδύναμοι στον τομέα του κεφαλαίου και του πλούτου, να δίνουν κοινά χαρακτηριστικά στα μέλη της κοινωνίας τους. Δεν συνέφερε κανέναν να καλλιεργεί ιδιόμορφη παιδεία και να "παράγει" θηρία, που θα είχαν τρομερά χαρακτηριστικά σ' ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής δικής τους τάξης. ’νθρωποι αποφάσισαν να έχουν απέναντί τους ανθρώπους και από εκεί και πέρα θα έμπαιναν τα ειδικά χαρακτηριστικά.

Αντίθετα οι Αγγλοσάξονες εκπαίδευσαν τον λαό τους με ειδικά χαρακτηριστικά, "παράγοντας" θηρία. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν αποφάσισαν ότι θα ζήσουν όλοι μαζί σε μια ομοιογενή αγγλοσαξονική κοινωνία. Επέλεξαν τον αυτοκρατορικό σχεδιασμό και το σύστημα παιδείας τους αυτόν τον σχεδιασμό υπηρετεί. Διαθέτοντας πλήθος αποικιών, αποφάσισαν ότι θα ζουν ως λαός εις βάρος λαών. Τον λαό τον παρέσυραν σχετικά εύκολα, γιατί τον έπεισαν ότι τον συνέφερε. Συνέφερε τον φουκαρά, που ανήκε σε κάποια από τις "υποκοινωνίες" που υπήρχαν στη Βρετανία κι αδικούνταν, να ελπίζει ότι θα μεταφερθεί σε κάποια αποικία, όπου και πάλι θα ήταν μέλος "υποκοινωνίας", που όμως θα τύγχανε εύνοιας. Φοβόταν ν' αμφισβητήσει προνόμια στη Βρετανία, έχοντας υπόψη του ν' απολαύσει προνόμια στην Ινδία, στη Σομαλία, στην Αυστραλία ή το Σουδάν. Ο προσανατολισμός όλου του βρετανικού συστήματος είχε ως στόχο να εκμεταλλεύονται υποτίθεται όλοι μαζί οι Βρετανοί όλους τους υπόλοιπους λαούς.

Από τη στιγμή που το αποφάσισαν αυτό, ευνόητο είναι ότι αποφάσισαν να πετάξουν στην πυρά την ιδιότητα του ανθρώπου. Αποφάσισαν όλοι μαζί ν' αποδεχθούν —και σε πολλές περιπτώσεις να δέχονται ακόμα— και την εις βάρος τους ασκούμενη βία στην εκπαίδευση. Ο εργάτης σχεδόν παρακαλούσε το σύστημα να βιαιοπραγήσει εις βάρος του παιδιού του, γιατί φοβόταν ότι ένα παιδί χωρίς την ειδική ταξική συνείδηση θ' αντιδρούσε στη Βρετανία κι αυτό θ' απειλούσε τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Κανένας δεν επιθυμούσε να εκπαιδεύεται ως άνθρωπος, γιατί νόμιζε ότι αυτό θα ήταν απειλητικό για τα συμφέροντά του. Δεν είναι δυνατόν να "παράγεις" ανθρώπους και μετά να τους στέλνεις στην άκρη του κόσμου για να φέρονται σε άλλους ανθρώπους σαν να είναι ζώα. Δεν μπορεί ο Αγγλοσάξονας να σέβεται τον άνθρωπο και άρα ν' απαιτεί σεβασμό για τον εαυτό του από τον "γαλαζοαίματο", όταν και ο ίδιος φέρεται σαν θηρίο απέναντι στον Ινδό.

Όταν κλωτσάς τον Ινδό, επειδή θεωρείς ότι είναι κατώτερος, δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς, όταν με την ίδια λογική σε κλωτσάει ο λόρδος. Από εδώ ξεκινάνε όλα τα προβλήματα της αγγλοσαξονικής κοινωνίας. Από τη στιγμή που η ανθρώπινη ιδιότητα υποτιμάται, αναβαθμίζονται όλες οι υπόλοιπες. Αναβαθμίζεται η ιδιότητα του λογιστή, του λοχία, του λόρδου ή της βασίλισσας. Αναβαθμίζονται επιμέρους ιδιότητες και, όταν υπάρχει αυτή η δραστηριότητα, εννοείται ότι υπάρχει και ιεράρχηση των ιδιοτήτων. Ο καθένας, με βάση τις δυνατότητές του και τα όρια που επιτρέπει η τάξη του, ζητάει να εκπαιδευτεί μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο, αποκτώντας μια συγκεκριμένη ιδιότητα.

Για όσο διάστημα η Βρετανία ήταν η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη, δεν υπήρχε πρόβλημα. Δεν "παρήγαγε" ανθρώπους με την υποχρέωση να τους σέβεται ως ανθρώπους και κανένας δεν αντιδρούσε. "Παρήγαγε" λογιστές, λοχίες, κεφαλαιοκράτες κλπ., και τους σκόρπιζε στον κόσμο για να υπηρετήσουν τα συμφέροντά της και να λάβουν την αμοιβή τους, που ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αμοιβή του μέσου εργαζόμενου οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας. Τότε παγιδεύτηκε ο βρετανικός λαός κι ακόμα πληρώνει την πονηριά του. Πληρώνει το γεγονός ότι, προκειμένου ν' αδικεί τους διάφορους "Ινδούς" της αυτοκρατορίας, επέτρεψε στο σύστημα να τον ακρωτηριάζει. Σήμερα, που δεν υπάρχουν αυτά τα δεδομένα, δεν είναι απλά ένας από τους φτωχότερους λαούς του πλανήτη, αλλά ο πλέον μίζερος, που δεν έχει καμία δυνατότητα ν' αντιδράσει.

Το ότι είναι ένας από τους φτωχότερους λαούς είναι δεδομένο και δεν έχει σχέση με τον πλούτο που χαρακτηρίζει τη Βρετανία ως χώρο. Είναι ένας από τους φτωχότερος λαούς, γιατί, παρ' όλο που η Βρετανία έχασε τις αποικίες της, το σύστημα εξουσίας δεν άλλαξε μορφή. Σε κανένα άλλο αστικό κράτος το κρατικό σύστημα δεν είναι τόσο πολυέξοδο όσο είναι αυτό της Βρετανίας. Λόγω των πολύπλοκων και πολυεπίπεδων δομών αυτού του συστήματος, τα έξοδα είναι αφύσικα μεγάλα και στο τέλος δεν περισσεύει τίποτε για τον λαό, που επιπλέον είναι άνεργος. Από την άλλη πλευρά αυτός ο φτωχός λαός είναι και μίζερος. Έχει εκπαιδευτεί να κάνει πέντε πράγματα, που αυτήν την στιγμή είναι άχρηστα και από εκεί και πέρα δεν γνωρίζει να κάνει τίποτε άλλο. Το βρετανικό σύστημα εξακολουθεί να τον εκπαιδεύει με τον παραδοσιακό βίαιο ιμπεριαλιστικό τρόπο, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν διαθέτει αποικίες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η μιζέρια και η μοιρολατρία.

Οι Βρετανοί σήμερα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, γιατί απλούστατα δεν μπορούν ν' αλλάξουν από μόνοι τους τη μοίρα τους. Δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης, γιατί απλούστατα κανένας απ' αυτούς τους απόλυτα εξειδικευμένους "υπάνθρωπους" δεν μπορεί να δει τα κοινωνικά προβλήματα μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα. Δεν μπορεί να δει ο άνεργος Βρετανός εργάτης την αδικία των "γαλαζοαίματων". Εξακολουθεί να τους θαυμάζει, γιατί απλούστατα θεωρεί ότι δεν τον αφορά ο πλούτος που αυτοί απολαμβάνουν. Θεωρεί ότι δικό του πρόβλημά είναι μόνον το πρόβλημα της υποκοινωνίας τής οποίας είναι μέλος και δεν θεωρεί ως πρόβλημα την άδικη κατανομή του εθνικού του πλούτου. Ο μέσος Βρετανός δεν μπορεί να δει και ν' αξιολογήσει το γεγονός ότι μια απειροελάχιστη μειοψηφία στη Βρετανία κατέχει το 100% του βρετανικού πλούτου.

Το ίδιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Το σύνολο του κεφαλαίου όλων των τύπων εντός των πολυφυλετικών ΗΠΑ το κατέχει μια μειοψηφία του 10%, που αποτελείται από Αγγλοσάξονες κι Εβραίους. Ο αμερικανικός λαός έπεσε θύμα της ίδιας παιδείας και των ιδίων επιχειρημάτων. Οι άνθρωποι που ανέλαβαν να τον εξουσιάσουν και να τον διαπαιδαγωγήσουν ήταν παιδιά του αγγλικού τύπου παιδείας και αυτά που γνώριζαν αυτά κι έκαναν. Είναι δηλαδή φυσικό αποτέλεσμα η εξειδίκευση να είναι το κύριο χαρακτηριστικό καί της αμερικανικής παιδείας, που μιμείται την κλασική Αγγλική. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην τελική ιδιότητα που έχει επιλεγεί να "παράγεται" από αυτό το σύστημα παιδείας. Οι στόχοι είναι πάντα ίδιοι και πάντα υπηρετούνται από τους κατάλληλους ανθρώπους, που φέρουν τις κατάλληλες ιδιότητες και άρα τα κατάλληλα χαρακτηριστικά.

Κάποτε το κεφάλαιο της Βρετανίας ήταν η γη και το σύστημα παιδείας της "παρήγαγε" λοχίες, για να το προστατεύει ή να το πολλαπλασιάζει. Σήμερα το κεφάλαιο των ΗΠΑ είναι η τεχνογνωσία κι αυτό το κεφάλαιο δεν προστατεύεται από οπλοφορούντες λοχίες. Προστατεύεται με τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων κι αυτό είναι το πεδίο όπου δίνουν τη μάχη τους οι ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ. Ποιοι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σ' ένα τέτοιο πεδίο μάχης; Οι δικηγόροι, που απειλούν με μηνύσεις τον οποιονδήποτε απειλεί το αμερικανικό κεφάλαιο. Αυτούς έχει ανάγκη το σύστημα των ΗΠΑ και αυτούς "παράγει" το σύστημα παιδείας τους. Σήμερα, που κυρίαρχο είναι το εμπόριο, οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη να νομοθετούν με τον τρόπο που τους δίνει τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τα νομικά τείχη που κάποτε προστάτευαν τις εθνικές αγορές. Μ' αυτόν τον τρόπο τα αμερικανικά προϊόντα μπορούν και διεισδύουν στο σύνολο των αγορών εις βάρος των τοπικών κεφαλαιοκρατών. Οι δικηγόροι τούς είναι απαραίτητοι, για να ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο.

Ο αμερικανικός λαός έπεσε στην παγίδα της αγγλοσαξονικής λογικής και σήμερα πληρώνει πολύ ακριβά το αμερικανικό "όνειρο". Δεν βλέπει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ελέγχουν τις πολυεθνικές —οι οποίες εκμεταλλεύονται το σύνολο των λαών— είναι οι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται και τον ίδιο. Νομίζει ότι έχει συμφέρον να εκπαιδεύεται ως λοχίας-δικηγόρος και ως λογιστής και να περιφέρεται στην αχανή αμερικανική αυτοκρατορία. Νομίζει ότι έχει συμφέρον από την αμερικανική πολιτική των πολυεθνικών και ότι τον συμφέρει να εκμεταλλεύονται αυτές την "κατώτερη" Ελλάδα, Ιαπωνία, Φιλιππίνες κλπ.. Νομίζει ότι έχει συμφέρον από τη ληστρική πολιτική των αμερικανικών πολυεθνικών. Το γεγονός ότι ο ίδιος είναι αυτός που πληρώνει με αίμα την αθλιότητα των Αμερικανών κρατούντων δεν το αξιολογεί. Το γεγονός ότι ποτίζει με αίμα τα διάφορά Βιετνάμ, τους Κόλπους και τα Κοσσυφοπέδια, δεν μπορεί να το αξιολογήσει. Κάποτε η Βρετανία "κυβερνούσε τα κύματα" με άπειρο κόστος για τον βρετανικό λαό και σήμερα η "αδερφή" της ΗΠΑ προσπαθεί να κάνει το ίδιο μέσα από τα κύματα της θάλασσας του Internet.

Αυτό που έχει σημασία, για να επανέλθουμε στο θέμα της παιδείας, είναι ότι μ' αυτόν τον σκληρό κι ανελέητο τρόπο λειτουργούσε η βρετανική αυτοκρατορία στα χρόνια της αποικιοκρατίας. Λειτουργούσε ως μια γνήσια πολυεθνική εταιρεία, όπου οι ιδιοκτήτες της την αγνάντευαν ασφαλείς από το Λονδίνο και οι υπόλοιποι θυσιάζονταν, για να προστατεύσουν τα συμφέροντά της. Για να λειτουργεί αυτή η αυτοκρατορία, ο καθένας μέσα σ' αυτήν την πολυεθνική εταιρεία γνώριζε να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Όλοι γνώριζαν αυτά που επέβαλε ο ρόλος τους και η ιδιότητά τους, αλλά, εκτός από ελάχιστους, κανένας δεν γνώριζε τι ακριβώς ήταν αυτή η αυτοκρατορία. Όλοι γνώριζαν τον ρόλο τους ως λογιστές ή ως λοχίες, αλλά κανένας δεν γνώριζε τον ρόλο του ως άνθρωπος. Οι φτωχοί γίνονταν άριστοι λοχίες, οι κρατικοί αξιωματούχοι άριστοι αξιωματικοί και οι "γαλαζοαίματοι" άριστοι στρατηγοί. Πλην των "στρατηγών" και της βασίλισσας κανένας δεν γνώριζε τίποτε άλλο. Κανένας από τα φτωχά μέλη της δεν γνώριζε ποιος ήταν ο ρόλος αυτής της αυτοκρατορίας και αν τελικά τον ωφελούσε ως άνθρωπο να είναι μέλος της. Ήταν ωφέλιμο για έναν φτωχό Εγγλέζο να υπάρχει αυτή η αυτοκρατορία; Πόσο άξιζε να υπάρχει αυτή η αιμοσταγής αυτοκρατορία, όταν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να χάσει το παιδί του στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη; ’ξιζε να χάσει ένα παιδί του σε κάποια αποικία για ένα κομμάτι ψωμί που του εξασφάλιζε η αυτοκρατορία;

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά των φτωχών Εγγλέζων ήταν εκείνα που σκοτώνονταν στα διάφορα μέτωπα. Τα παιδιά των κηφήνων, όταν αντιλαμβάνονταν απειλή, εγκατέλειπαν τις αποικίες κι επανέρχονταν σ' αυτές μόνον όταν μετά από τεράστιες ανθρωποθυσίες η κατάσταση γινόταν και πάλι ελεγχόμενη. Το ίδιο γίνεται και σήμερα με την αδερφή ΗΠΑ. Στον πόλεμο του Βιετνάμ ή του Κόλπου δεν χάθηκαν τα παιδιά των Αγγλοσαξόνων ή των Εβραίων των ΗΠΑ. Τα παιδιά των κηφήνων, όταν οι ΗΠΑ πολεμούσαν, κατατάσσονταν στην εθνοφυλακή και προστάτευαν την Αιόβα από τα κουνούπια. Στους πολέμους των ΗΠΑ σκοτώνονται τα παιδιά των μαύρων, των ισπανόφωνων, των μεταναστών. Σκοτώνονται οι αφελείς και φτωχοί των ΗΠΑ για το "αμερικανικό όνειρο", που τις περισσότερες φορές μετατρέπεται σε εφιάλτη. Σκοτώνονται τα παιδιά αυτών που "έφαγαν" το παραμυθάκι της νέας και φιλόξενης πατρίδας, που πρέπει να προστατεύουν τα συμφέροντά της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Το ότι αυτή η πατρίδα έκανε πειράματα ραδιενεργών όπλων πάνω στα ίδια της τα παιδιά, κανένας δεν το αξιολογεί. Το ότι αυτή η πατρίδα δεν αποζημιώνει τους καρκινοπαθείς στρατιώτες που ή ίδια δημιούργησε με τα πειράματά της, κανένας δεν το καταγγέλλει. Ανησυχούν στις ΗΠΑ για τους ουραγκοτάγκους, αλλά αδιαφορούν για τους νέους που αργοπεθαίνουν.

Αυτήν την παιδεία, που συντηρεί αυτοκρατορίες, προσφέρει το σύστημα στους ανθρώπους που κυβερνούν τον πλανήτη. Την παιδεία των πολυεθνικών αυτοκρατοριών, όπου μέσα σ' αυτές υπάρχουν εκλεκτοί και μη εκλεκτοί. Μέσα σ' αυτές τις κοινωνίες υπάρχουν "γαλαζοαίματοι" που δικαιούνται τα πάντα και υπάρχουν και κοινωνικά περιθώρια, που δεν δικαιούνται τίποτε. Ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν οι ενδιάμεσοι "λοχίες", που εκπαιδεύονται για να υπηρετούν και να μην αμφισβητούν. Νομίζουν ότι έχουν κέρδος επειδή δεν ανήκουν στο περιθώριο, αλλά δεν βλέπουν ότι θυσιάζονται για να υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα. Οι πολυεθνικές στελεχώνονται αποκλειστικά από πτυχιούχους που προέρχονται από αυτού του είδους τα συστήματα παιδείας.

Έχουν ανάγκη οι πολυεθνικές από τη σχεδόν "ακρωτηριαστική" αγγλοσαξονική "εξειδίκευση". Έχουν ανάγκη από ανθρώπους που εργάζονται σκληρά και δεν γνωρίζουν ούτε τι κάνουν ούτε ποιον υπηρετούν. Τα σημερινά κατώτερα στελέχη των πολυεθνικών είναι απόλυτα όμοια με τους φτωχούς Βρετανούς λοχίες, που πολεμούσαν οπουδήποτε εναντίον του οποιουδήποτε, για να κυβερνά η Βρετανία τα "κύματα". Το κέρδος από αυτήν την εξουσία πάνω στα "κύματα" δεν τη γνώριζε ο φουκαράς λοχίας, αλλά …για να τον βάζουν οι στρατηγοί του να πολεμά …μάλλον θα υπήρχε κέρδος. Ποιος ήταν όμως αυτός, για να θέσει αυτό το ερώτημα; Αυτός ήταν ένας ταπεινός πολεμιστής, που πολεμούσε και διαμαρτύρονταν μόνον όταν δεν τον πλήρωνε η βασίλισσά του.

Το ακριβώς ανάλογο συμβαίνει και με τις πολυεθνικές. Τα άσχετα στελέχη τής βάσης τους εργάζονται για έναν μισθό, χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς τι κάνει η πολυεθνική εις βάρος της παγκόσμιας κοινωνίας και άρα και εις βάρος τους. Είναι απόλυτα ειδικευμένοι στα ακριβότερα κολέγια του κόσμου. Γνωρίζουν να "φυσούν" τη μύτη τους καλύτερα από τον οποιονδήποτε στον κόσμο, αλλά, αν τους ξύσει το αυτί, δεν μπορούν να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν. Σεβόμενοι τη δική τους εξειδίκευση, θ' απευθυνθούν στον απόλυτα ειδικό στο ξύσιμο του αυτιού, εφόσον κι αυτοί του παρέχουν υπηρεσίες, όταν αυτός πρέπει να φυσήξει τη μύτη του. Μιλάμε για άρρωστα πράγματα. Μιλάμε για ανθρώπους που ξόδεψαν τη ζωή τους στην εκπαίδευση και δεν μπορούν να σκεφτούν. Λύνουν τα πιο σύνθετα προβλήματα του τομέα τους και κολλάνε σε πράγματα που μπορεί ν' αντιμετωπίσει κι ένα μικρό παιδί. Μιλάμε για ανθρώπους που, μόλις χάσουν τη δουλειά τους, δεν μπορούν να επιβιώσουν και κυλούν στο περιθώριο χωρίς καμιά αντίσταση. Ανθρώπους που την κοινή ανθρώπινη λογική δεν την φέρουν στα κύτταρά τους, αλλά την είχαν πάρει ως μάθημα στο κολέγιο.

Οι πολυεθνικές, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν στον κόσμο, αν δεν έλεγχαν τον τομέα της παιδείας και άρα της εκπαίδευσης του συνόλου των ανθρώπων που σήμερα κυβερνούν τον κόσμο. Για τη φτωχολογιά του κόσμου υποστηρίζουν με φανατισμό τον ιουδαϊσμό του χριστιανισμού και για τις ανώτερες τάξεις υποστηρίζουν με το ίδιο πάθος την αγγλοσαξονική "εξειδίκευση". Τους συμφέρει να έχουν απέναντί τους αγράμματους λαούς, που περιμένουν από τους "εκλεκτούς" να τους σώσουν. Τους συμφέρει να έχουν οι ίδιοι εκπαιδεύσει ευνούχους για "σωτήρες" του κόσμου. Με τεράστιες επενδύσεις στον χώρο της παιδείας, κατόρθωσαν και συγκέντρωσαν στις ΗΠΑ το σύνολο του αφρού του επιστημονικού κόσμου. Από εκεί και πέρα χρησιμοποίησαν τον πλούτο τους για να διαφθείρουν την ανθρώπινη "παραγωγή" αυτών των πανεπιστημίων. Αυτή η "παραγωγή" λειτουργεί ως ξεχωριστός λαός μέσα στην αυτοκρατορία των πολυεθνικών και της παγκοσμιοποίησης. Τους έβαλαν στην ψευδοσυνωμοτική λογική της εκμετάλλευσης των πάντων και δημιούργησαν έναν ιδιότυπο λαό, που ζει εις βάρος όλων των λαών.

Αυτός ο λαός είναι ο λαός της νέας τάξης πραγμάτων, που συντίθεται από τα παιδιά των μεγαλοαστών παγκοσμίως. Ένας λαός που δεν έχει εθνικά χαρακτηριστικά, αλλά συνδέεται από μια κοινή παιδεία. Αυτή η παιδεία είναι η αγγλοσαξονική και προσφέρεται στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Το παραμύθι αυτής της νέας και ιδιότυπης θρησκείας τού κέρδους είναι και πάλι η "σωτηρία" του κόσμου. Αυτοί είναι που ευαγγελίζονται την παγκοσμιοποίηση και τη νέα αμερικανική τάξη πραγμάτων. Αυτοί είναι που θα "σώσουν" τον πλανήτη, τους φτωχούς κτλ.. Πώς θα το επιτύχουν; Με τη γνώση τους. Είναι απόλυτα ειδικευμένοι σ' αυτό που υποτίθεται υπηρετούν. Αυτοί θα προσφέρουν στον πολίτη τις καλύτερες υπηρεσίες και στον άνθρωπο καλύτερο περιβάλλον. Έχοντας αποκτήσει υπεροχή και εξειδίκευση στις ΗΠΑ, νομίζουν ότι δικαίως καταλαμβάνουν τις θέσεις που καταλαμβάνουν και βέβαια δικαίως πληρώνονται αυτά που πληρώνονται. Αναμασούν διαρκώς την καραμέλα της ανταγωνιστικότητας και προσπαθούν να βάλουν τους πάντες στη λογική τους. Προσπαθούν να βάλουν τους ανθρώπους στον στίβο όπου ήδη έχουν υπεροχή.

Αυτός ο αγώνας, όπως βλέπουμε, είναι "στημένος" από την αρχή και η ανθρωπότητα δεν έχει κανένα όφελος να τον παρακολουθήσει. Είναι ένας αγώνας θηρίων, που δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο. Τα θηρία είναι αυτά που ανταγωνίζονται για την επιβίωση και όχι οι άνθρωποι. Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι που δεν είναι ανταγωνιστικοί να καταδικάζονται στην πείνα, επειδή κάποιοι άλλοι τα θέλουν όλα δικά τους. Από αυτήν την παράλογη απαίτηση των θηρίων ξεκινούν τα προβλήματα της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα οφείλονται στην παιδεία που δημιουργεί αυτά τα αδίστακτα θηρία. Η αμερικανική παιδεία είναι αυτή η οποία "παράγει" σήμερα τους ευνούχους, που μπαίνουν μέσα στην κοινωνία με χαρακτηριστικά θηρίων.

Πώς λειτουργεί όμως αυτή η παιδεία και τι προσφέρει στο σύστημα; Ως αγγλοσαξονικού τύπου παιδεία, στηρίζεται στην ειδική "παραγωγή" και άρα τη βία. Για να γίνει αυτή η βία αποδεκτή από αυτούς που θα την υποστούν και θα ευνουχιστούν, έπρεπε να τους πείσουν ότι θα τους "βολέψουν". Η συνολική αμερικανική πολιτική αυτήν τη στιγμή σ' ολόκληρο τον κόσμο έχει ως στόχο να βοηθήσει στην αποκατάσταση όλων αυτών των ευνούχων που "παράγει" το αμερικανικό σύστημα παιδείας. Αυτό ήταν σχετικά εύκολο να γίνει, γιατί η μεγαλοαστική τάξη στο σύνολο των εθνικών κρατών είχε τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Ο γιος ενός Τούρκου αξιωματούχου δεν διαφέρει από τον γιο ενός Ιταλού ή ενός Σομαλού, επειδή αυτοί τυγχάνει να είναι οπαδοί διαφορετικής θρησκείας.

Εδώ ταιριάζει κι αυτό που λέει ο λαός …"ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος". Όλα τα παιδιά των μεγαλοαστών, που —λόγω γονικής διαπαιδαγώγησης— ήταν επιρρεπείς στη δουλεία, πήγαν στις ΗΠΑ και πήραν πτυχία δουλικότητας. Φεύγει ο βλάκας για σπουδές στις ΗΠΑ και γυρνάει ακόμα πιο βλάκας.

Μιλάμε πάντα για σπουδές θεωρητικών επιστημών, που έχουν σχέση με τη διαχείριση τόσο της εξουσίας όσο και της οικονομίας. Στον τομέα των πρακτικών επιστημών δεν υπάρχει ανάλογη πολιτική από πλευράς συστήματος, γιατί δεν έχει νόημα κι επιπλέον δεν μπορεί ν' αποδώσει καρπούς για την εξουσία. Η υπεροχή των πρακτικών σχολών των ΗΠΑ σε σχέση με τις αντίστοιχες του υπόλοιπου κόσμου είναι σαφής και αδιαμφισβήτητη. Ο πλούτος και το κεφάλαιο των ΗΠΑ δίνει τη δυνατότητα σ' αυτούς τους τύπους των σχολών να βρίσκονται διαρκώς στην πρωτοπορία. Δεν υπάρχει λόγος να προστατεύονται αυτές οι σχολές, γιατί είναι από μόνες τους πανίσχυρες κι επιπλέον η "παραγωγή" τους δεν στελεχώνει το σύστημα εξουσίας. Ο μύθος και η προστασία αφορά μόνον τις θεωρητικές σχολές. Ο μύθος αφορά τις σχολές όπου η υπεροχή δεν είναι σαφής και πρέπει με τον άλφα ή βήτα τρόπο να δηλώνεται.

Αυτό που θα δούμε τώρα είναι το πώς είναι "δομημένα" αυτά τα πανεπιστήμια. Τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως και τα αδελφά τους της Βρετανίας, είναι ο ορισμός της εξειδίκευσης και βέβαια της ψυχολογικής βίας. Αν κάποιος φοιτητής είναι απείθαρχος, διώκεται από το πανεπιστήμιο και βέβαια "φακελώνεται" στο βαθμό που δεν θα του επιτραπεί ποτέ να καταλάβει υψηλή θέση, είτε στον κρατικό μηχανισμό της χώρας από την οποία προέρχεται είτε βέβαια στις πολυεθνικές. Αυτά τα πανεπιστήμια λειτουργούν όμοια με την εκκλησία και το αγγλοσαξονικό σύστημα. Και σ' αυτά υπάρχει ο θεός και οι υφιστάμενοι άγιοί του. Υπάρχει η βασίλισσα και ο λαός που πρέπει να "σωθεί" από αυτήν, γιατί είναι ανίκανος να το κατορθώσει από μόνος του. Υπάρχουν οι πιστοί που θα "σωθούν" και οι αιρετικοί που θα τιμωρηθούν.

Θεός γι' αυτά τα πανεπιστήμια είναι το σύστημα και η εξουσία του. Βασίλισσα είναι η επιστήμη και από αυτήν παίρνουν εντολές οι "γαλαζοαίματοι" καθηγητές της κι αυτήν υπηρετούν. Μπορούν στο όνομα της έρευνας να πραγματοποιήσουν ακόμα και εγκλήματα εις βάρος ανύποπτων ανθρώπων. Οι καθηγητές σ' αυτά τα συστήματα είναι οι ζώντες "άγιοι", που ο απλός άνθρωπος όχι απλά δεν πρέπει ν' αμφισβητεί, αλλά αποτελεί θράσος ακόμα και να τους βλέπει κατάματα. Από αυτήν την ανάγκη βέβαια ξεκίνησαν οι Αμερικανοί να εξαγοράζουν τους "εγκέφαλους" της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λαμπρός επιστήμονας στον κόσμο, που να μην του προσφέρθηκε υποτροφία ή θέση σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Εξαγόρασαν τους πάντες και τους διέφθειραν, προσφέροντάς τους έναν λαό που τους "λατρεύει". Ο λαός αυτός είναι οι σπουδαστές των αμερικανικών πανεπιστημίων.

Όλα αυτά όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για έναν κόσμο που δεν είναι υγιής, όπως συμβαίνει με τη σημερινή παγκόσμια κοινωνία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους λαμπρούς επιστήμονες είναι τόσο μονοδιάστατα ανεπτυγμένες προσωπικότητες, που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν πνευματικώς ανάπηροι. Είναι λαμπροί υπηρέτες της επιστήμης, αλλά θλιβεροί άνθρωποι. Είναι αναμφισβήτητα οι θεοί στην επιστήμη τους. Έχουν αναμφισβήτητα παράγει τεράστιο και μοναδικής αξίας έργο. Πόσο άνθρωποι είναι όμως, για ν' αναλάβουν την εκπαίδευση ανθρώπων; Είναι άνθρωπος ο καλύτερος αστροφυσικός ή πυρηνικός επιστήμων, ο οποίος στην προσωπική του ζωή δεν μπορεί ν' αλλάξει μια λάμπα ή ν' ανοίξει μια κονσέρβα χωρίς να συμβουλευτεί το βιβλίο χρήσης τους; Πόσο άνθρωπος είναι αυτός που γνωρίζει όλα τα μυστικά της κβαντομηχανικής και δεν μπορεί να σκεφτεί στοιχειωδώς πάνω σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον τομέα του; Τι σχέση έχει αυτό το "καχεκτικό" πνευματικώς ρομπότ της επιστήμης με τον τεράστιο και θεϊκό άνθρωπο;

Αυτού του είδους "καχεκτικά" είναι οι περισσότεροι λαμπροί καθηγητές των πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Θλιβερά ανθρωπάκια από όλο τον κόσμο, που εκτός πανεπιστημίου δεν μπορούν όχι να διακριθούν, αλλά ούτε καν να επιβιώσουν. ’νθρωποι αφελείς, ανέραστοι, άφιλοι, ανασφαλείς και βαρετοί, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς ως άνθρωποι. Δεν μπορούν να διατηρήσουν διευρυμένες κοινωνικές σχέσεις και, όταν δεν είναι μόνοι —πράγμα σπάνιο—, συναναστρέφονται, ως γνήσια αγελαία ζώα, μόνον μεταξύ τους. Γνήσιοι "λοχίες" της εκπαίδευσης, που, μόλις τελειώσουν την εργασία τους και μη έχοντας άλλα ενδιαφέροντα στη μίζερη ζωή τους, πνίγονται στο αλκοόλ.

Αυτό ήταν και είναι πάντα το μέγα πρόβλημα των αγγλοσαξόνων "λοχιών". Μόλις τελειώσουν τα "παραγγέλματα" και οι εντολές προς τους εκπαιδευόμενούς τους, δεν γνωρίζουν τι άλλο να κάνουν και προπαντός δεν γνωρίζουν πώς να ζήσουν. Γι' αυτόν τον λόγο στη Δύση ο αλκοολισμός, ως αρρώστια, εξελίσσεται σε μέγα κοινωνικό πρόβλημα. Πίνουν οι χριστιανοί "λοχίες" για να ξεχάσουν τα χάλια τους. Την ημέρα —και στην ώρα της εργασίας τους—, λόγω γνώσεων, βλέπουν του υπόλοιπους σαν κατώτερους. Τη νύχτα, επειδή δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως άνθρωποι, πνίγονται στο αλκοόλ, για να διατηρήσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Μόνον το αλκοόλ μπορεί να τους πείσει ότι είναι "ανώτεροι" από τον πολυπράγμονα, πολυδιάστατο, πολυτάλαντο και τεράστιο άνθρωπο, που απλά είχε την "ατυχία" να γεννηθεί φτωχός, μαύρος ή οτιδήποτε άλλο, που δεν πιστοποιεί την "ανωτερότητά" του, όπως την αντιλαμβάνονται οι δυστυχείς "λοχίες". Οι δυτικές πετυχημένες "υποκοινωνίες" είναι τα βράδια ήσυχες, γιατί απλούστατα είναι μεθυσμένες. Τα "θηρία" την ημέρα δουλεύουν σαν ρομπότ, ενώ τα βράδια, εκτός από μεμονωμένες πράξεις βίας, κοιμούνται.

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τον λόγο που στα αμερικανικά πανεπιστήμια εκτός από τους αγγλοσάξονες διακρίνονται και οι Εβραίοι. Αν οι Αγγλοσάξονες συνθέτουν τις διάφορες "υποκοινωνίες" της ανθρώπινης κοινωνίας, οι Εβραίοι είναι ο πάτος των "υποκοινωνιών". Είναι τα "προϊόντα" της χειρότερης και πιο καθυστερημένης κοινωνίας στον κόσμο. Αυτό δεν το λέμε με κάποια διάθεση ρατσισμού. Οι Εβραίοι δεν γεννιούνται κατώτεροι, ώστε να δικαιολογούνται μ' αυτόν τον τρόπο τα χαρακτηριστικά τους. Οι Εβραίοι απλά εκπαιδεύονται να γίνονται οι χειρότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Εκπαιδεύονται να είναι οι κατώτεροι των "υπανθρώπων". Αν δεν εκπαιδευτούν κι αυτοί με τη βία, δεν μπορούν να υπάρξουν ως Εβραίοι και άρα να διαιωνιστούν. Απαιτεί βία για να καταφέρεις να βάλεις έναν άνθρωπο να "κρέμεται" σαν άβουλο ζώο από τα βρώμικα "βρακιά" του πατέρα του. Οι Εβραίοι γερνάνε ως άβουλοι ανήλικοι. Περιμένουν να πεθάνει ο πατέρας τους, για ν' αποφασίσουν για πρώτη φορά μόνοι τους. Τους δίνεις ένα δίφραγκο και είναι σε θέση ν' αγωνίζονται σε όλη τους τη ζωή για να το κάνουν τάλιρο. Μιλάμε για αθλιότητα, που πάνω απ' όλα θίγει τους ίδιους τους Εβραίους και μετά όλους τους άλλους. Το αστείο εδώ είναι ότι πλήθος Εβραίων πανεπιστημιακών έχει εξειδικευτεί στη φιλοσοφία. Στα αμερικανικά πανεπιστήμια Εβραίοι συνήθως διδάσκουν φιλοσοφία στους μελλοντικούς "σωτήρες" της ανθρωπότητας. Είναι σαν να μαθαίνει κάποιος την τέχνη του έρωτα από παρθένο που ευνουχίστηκε.

Όπως συμβαίνει πάντα με τους ευνούχους και τους πνευματικά ανάπηρους, όταν αμφισβητούνται θυμώνουν και, έχοντας εξουσία, τιμωρούν. Αυτήν τη βία των ανάπηρων κι ευνουχισμένων εκμεταλλεύεται το αγγλοσαξονικό σύστημα για να λειτουργήσει. Ο οποιοσδήποτε δεν αναγνωρίζει τους ευνούχους σαν θεούς του "έρωτα" τιμωρείται. Αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο μάθημα που διδάσκονται οι πάντες στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Αυτό είναι καθοριστικό για τη ζωή του εκπαιδευόμενου και τον επηρεάζει στο σύνολο των δραστηριοτήτων του. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, είτε είναι χριστιανός είτε μωαμεθανός είτε βουδιστής, από τη στιγμή που θα πάει να σπουδάσει σε αμερικανικό ή βρετανικό πανεπιστήμιο, θα ευνουχιστεί. Είναι αδύνατον οι ευνούχοι να επιτρέψουν σε φυσιολογικό άνθρωπο να επιβιώσει μέσα σ' αυτά. Είναι αδύνατον, γιατί είναι θέμα χρόνου ο φυσιολογικός άνθρωπος να τους κρίνει και να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους. Από τη στιγμή που θα ευνουχιστούν είναι έτοιμοι να "βολευτούν" στην αυτοκρατορία των πολυεθνικών και να μεταφέρουν τα χαρακτηριστικά τους στην εθνική τους κοινωνία.

Αυτοί λειτουργούν σήμερα ως πρεσβευτές της νέας τάξης πραγμάτων. Αυτοί προσπαθούν να ξανασχεδιάσουν τις εθνικές τους κοινωνίες με βάση τον αγγλοσαξονικό τύπο. Αυτοί προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι τα δικά τους τα προνόμια είναι δίκαια και ότι ο λαός απλά πρέπει να είναι ικανοποιημένος όταν επιβιώνει. Αυτοί, αφού υπέφεραν στις "υποκοινωνίες" των πανεπιστημίων των ΗΠΑ, θεωρούν δίκαιη ανταμοιβή τούς υψηλούς μισθούς τους. Δανείζονται τη λογική των Βρετανών λοχιών, που μάτωσαν στην κυριολεξία τον πλανήτη. Των λοχιών που, αφού βιάστηκαν στη Βρετανία ψυχολογικά και πολλές φορές και σωματικά, θεωρούσαν ότι έχουν νόμιμο δικαίωμα να κάνουν κι αυτοί το ίδιο στις αποικίες. Αντί ο βιασμός του "ανωτέρου" να τους ωθεί στην αντίδραση, τους ωθούσε στην υποταγή. Νόμιζαν ότι, αφού είχαν υποστεί ήδη τον βιασμό, τους συνέφερε όχι να τον καταργήσουν, αλλά να τον απολαύσουν και οι ίδιοι εις βάρος κάποιων άλλων. Υποτάσσονταν, για να μπορέσουν και οι ίδιοι να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο σε κάποιους άλλους, που θα τους θεωρούσαν αυθαίρετα "κατώτερους".

Αυτού του είδους κακοποιημένα ανθρωπάκια είναι τα ανώτερα στελέχη των πολυεθνικών. Αυτοί "στήθηκαν" στους θεούς του αμερικανικού πανεπιστημίου, για ν' "αγιάσουν". Αυτοί "βιάστηκαν", για να γίνουν "άγιοι" βιαστές. Αυτά τα θλιβερά ανθρωποειδή βγάζουν τα κόμπλεξ τους μέσα στη δουλειά τους. Είναι γνήσια παιδιά των πνευματικών πατέρων τους. Η δουλειά τους δεν είναι το μέσον για να ζήσουν μια όμορφη ζωή. Η δουλειά τους είναι η ζωή τους κι αυτό είναι τραγικό καί για τους ίδιους καί για την κοινωνία. Όλες τους τις φιλοδοξίες τις εκπληρώνουν μέσα στο εργασιακό τους περιβάλλον. Εκεί εξασφαλίζουν "φίλους", που μονίμως τους θαυμάζουν κι εκεί εξασφαλίζουν τις γυναίκες των ονείρων τους. Αισθάνονται άβολα οπουδήποτε εκτός εταιρείας, που δεν τους αναγνωρίζουν ως πρόσωπα και ως αξίες. Εκεί μέσα είναι πανίσχυροι, γιατί εκεί μέσα απειλούν όποιον δεν τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί. Εκεί μπορούν να τιμωρήσουν τον "φίλο" που δεν τους θαυμάζει και τους αμφισβητεί και εκεί μέσα μπορούν να τιμωρήσουν τη γυναίκα που τόλμησε κι αντιστάθηκε στην "τρομερή" γοητεία τους.

Αυτά τα ζώα κυβερνούν σήμερα τον κόσμο κι αυτά τα ζώα πρέπει να νικηθούν. Αυτοί, με την απόλυτη εξουσία που διαχειρίζονται εντός του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος της πολυεθνικής, επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί με τα δόγματα και τα κόμπλεξ τους δημιουργούν τους μύθους γύρω από τις πολυεθνικές. Αυτοί εμφανίζουν τις πολυεθνικές σαν ανίκητες κι επικίνδυνες για τον οποιονδήποτε τις απειλεί. Όλα αυτά όμως έχουν ισχύ μόνον για όσο διάστημα ο κόσμος "τρώει" το παραμύθι των πολυεθνικών. Αν αμφισβητήσεις τις πολυεθνικές, θα δεις ότι πίσω από τον πανίσχυρο διευθυντή τους κρύβεται ένας φουκαράς, που δεν αξίζει ούτε να τον φτύσεις. Ένας ανθρωπάκος, που κάθεται και τον βιάζει κάθε μέρα το αφεντικό του, προκειμένου να παριστάνει τον άντρα στους υφισταμένους τους. Ένας ανθρωπάκος, που καθημερινά λούζεται στον κρύο ιδρώτα, προκειμένου να μην χάσει τη θεσούλα του. Ένας ανθρωπάκος τόσο βαρετός και μονοδιάστατος, που, αν τον αφήσεις δίπλα σ' ένα δένδρο, θα το αναγκάσει να μετακινηθεί από τη βαρεμάρα του.

Αυτά είναι τα παιδιά του αγγλοσαξονικού συστήματος παιδείας κι αυτοί εμφανίζονται σήμερα ως οι κυρίαρχοι του κόσμου. Δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη θρησκεία εθνικότητα ή φυλή. Μπορεί να είναι χριστιανοί, μωαμεθανοί, βουδιστές κλπ.. Μπορεί να είναι Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, Ιάπωνες κλπ.. Μπορεί να είναι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι ή ακόμα κι ερυθρόδερμοι. Τους ξεχωρίζεις μόνον από τα "πιστεύω" τους και από τα πιστοποιητικά που έχουν λάβει από τα "ιερατεία" της πίστης τους. Αυτοί σήμερα διαχειρίζονται την πανανθρώπινη εξουσία και είναι παντελώς απάνθρωποι. Τη διαχείριση της παγκόσμιας εξουσίας την πήραν στα χέρια τους, επειδή έφυγαν οι κεφαλαιοκράτες από τη διαχείριση του παγκόσμιου κεφαλαίου. Φεύγοντας αυτοί από τη διαχείριση του κεφαλαίου, έμειναν οι "μπακαλόγατοι" να διαχειρίζονται τα πάντα. Έχοντας την ανάγκη να αισθάνονται ισχυροί, χωρίς να έχουν τη φυσική ισχύ των ιδιοκτητών, άρχισαν το παιχνίδι των εξειδικεύσεων, των υπεραμοιβών και των εξουσιών. Ο "παλιός" "μπακαλόγατος" και "τσιράκι" του ιδιοκτήτη έγινε διευθυντής και προσέλαβε νέους "μπακαλόγατους". Προσέλαβε ειδικό με εξουσία στη σκάλα του μπακάλικου, ειδικό για το πλατύσκαλο, ειδικό για τα ράφια κλπ.. Όλοι αυτοί οι ασήμαντοι μικροδιαχειριστές δικτατορίσκοι έχουν ανάγκη να προσκυνούν τον "μπακαλόγατο" διευθυντή τους, γιατί χάρη σ' αυτόν —τουλάχιστον μέσα στο μπακάλικο— εμφανίζονται σαν ισχυροί και σημαντικοί.

Οι μόνοι που γνωρίζουν τι συμβαίνει είναι οι απειροελάχιστοι που πραγματικά κυβερνούν τον κόσμο και βέβαια οι ιδιοκτήτες των πολυεθνικών. Αυτούς θα τους αναζητήσεις στη Ρώμη και σε όλες τις πρωτεύουσες των άλλοτε ανεξάρτητων Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτοί γνωρίζουν τα θεμελιώδη περί της λειτουργίας του συστήματος και βέβαια γνωρίζουν ότι απειλούνται μόνον από λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι από εξειδικευμένους ανάπηρους. Τι γνωρίζουν; Αυτό που γνωρίζει ο κάθε απλά σκεπτόμενος άνθρωπος. Γνωρίζουν ότι οι πολυεθνικές —και άρα οι ίδιοι— είναι ισχυροί μόνον για όσο διάστημα δεν απειλείται το κεφάλαιό τους. Γνωρίζουν αυτό που με αιώνες καθυστέρηση κατάλαβαν οι δουλοπάροικοι του Μεσαίωνα κι αδυνατούν να καταλάβουν οι σύγχρονοι άνθρωποι. Οι φεουδάρχες του Μεσαίωνα εξασθένησαν και τελικά νικήθηκαν, όταν οι άπειροι φτωχοί άρχισαν να μην τους φοβούνται και να διεκδικούν κομμάτι του κεφαλαίου τους. Οι βιομήχανοι απειλούνται και μπορούν να νικηθούν όταν κάποιος καταστρέψει τα εργοστάσιά τους. Οι σημερινές πολυεθνικές είναι ακόμα πιο εύκολο να νικηθούν, γιατί δεν μπορούν ούτε στοιχειωδώς να προστατεύσουν το κεφάλαιό τους. Οι φεουδάρχες και οι βιομήχανοι είχαν τη στοιχειώδη δυνατότητα να περιφρουρήσουν με στρατό την περιουσία τους. Οι σημερινές πολυεθνικές δεν έχουν ούτε καν τη δυνατότητα αυτήν. Υπάρχουν μόνον για όσο διάστημα οι άνθρωποι φοβούνται τον μύθο τους και δεν γνωρίζουν τι να κάνουν.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, αν οι απλοί άνθρωποι καταλάβουν τι συμβαίνει με τις πολυεθνικές, δεν μπορεί κανένας να τις προστατεύσει. Το όλο πρόβλημα είναι να "ξυπνήσει" ένας και μόνο λαός και να κάνει χρήση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων. Αν συμβεί αυτό, θ' ακολουθήσουν και άλλοι λαοί κι αυτό θα είναι το τέλος των πολυεθνικών. Αρκεί να γνωρίζει κάποιος τι ακριβώς είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα. Κυριαρχικό δικαίωμα είναι για έναν λαό να μονοπωλεί την αγορά που δημιουργεί ο ίδιος με τις ανάγκες του. Κυριαρχικό δικαίωμα είναι για έναν λαό να εκμεταλλεύεται μόνος του τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές. Από εκεί και πέρα ο οποιοσδήποτε αμφισβητεί αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα είναι εχθρός και άρα θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει.

Το πρόβλημα όμως με τις πολυεθνικές είναι ότι είναι εξαιρετικά αδύναμες στο να πολεμούν. Ακόμα και μια μοδίστρα ή ένας μαθητής μπορεί να καταστρέψει από το σπίτι του μια πολυεθνική. Αν μια μοδίστρα αρχίσει κι αντιγράφει τα διάφορα Dona Karan ή Escada και τα προσφέρει στην αγορά με μόνη απαίτηση το μεροκάματό της, μπορεί ν' ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για μια πολυεθνική. Αν ένας μαθητής προσφέρει στους συμμαθητές του δωρεάν τα Windows που ο ίδιος αγόρασε, απειλεί την ίδια τη Microsoft. Αν αρχίσει κι αντιγράφει τραγούδια ή κινηματογραφικές ταινίες σε CD's και DVD's, τότε απειλεί τον κορυφαίο σε κερδοφορία κλάδο των πολυεθνικών.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον τομέα των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Είναι μια απλή απόφαση της κάθε εθνικής κοινωνίας να διώξει από το έδαφός της τους κλέφτες των πολυεθνικών. Οι πολυεθνικές δεν μπορούν ν' αντιδράσουν, γιατί ο χώρος δεν τους ανήκει και το εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιείται για την εκμετάλλευση αυτών των πηγών είναι γηγενείς, που μπορούν ανά πάσα στιγμή ν' αρνηθούν να εργαστούν. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν γίνει επανάσταση, οι γηγενείς έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν τις πολυεθνικές, εφόσον αυτοί είναι που με τη δική τους εργασία μετατρέπουν το κεφάλαιο της κάθε πολυεθνικής σε παραγωγικό και άρα κερδοφόρο. Αν αυτοί αρνηθούν να εργαστούν, το κεφάλαιο παραμένει στην ιδιοκτησία της πολυεθνικής, αλλά πρακτικά είναι άχρηστο, εφόσον δεν μπορεί να παράγει.

Οι άνθρωποι σήμερα δεν αντιδρούν, γιατί απλά δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το κεφάλαιο και άρα ποια είναι η δύναμη μιας πολυεθνικής. Βλέπουν τις τεράστιες περιουσίες τους και μπερδεύονται. Η δύναμη, για παράδειγμα, της Coca-Cola δεν είναι ούτε οι ιδιόκτητοι ουρανοξύστες της ούτε τα οικόπεδά της ούτε το υψηλά αμειβόμενο προσωπικό της και οι πολιτικές της διασυνδέσεις. Η Coca-Cola είναι δυνατή μόνο για όσο διάστημα είναι δυνατό κι απρόσβλητο το κεφάλαιό της κι αυτό είναι η συνταγή του προϊόντος της. Αν αυτή η συνταγή μοιραστεί στον κόσμο κι αρχίσει η ανεξάρτητη παραγωγή να παράγει αυτό το προϊόν, χωρίς να ζητάει έγκριση από την εταιρεία, την έχει καταστρέψει. Για όσο διάστημα όμως ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ο διευθυντής της θα παριστάνει τον θεό και θα βιάζει όχι μόνον τους υφισταμένους τους και τις γραμματείς του, αλλά λαούς και χώρες ολόκληρες.

Ο σημερινός άνεργος Έλληνας ας σκεφτεί για ποιον λόγο υποφέρει και ποιος ευθύνεται γι' αυτό. Για όσο διάστημα θα αδρανεί, η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη καί γι' αυτόν καί για τα παιδιά του. Αν δεν καταλάβει ότι οι μισθοί των καραγκιόζηδων των πολυεθνικών είναι υπεύθυνοι για την αποβιομηχάνιση της Δύσης και άρα και για τη δική του ανεργία, δεν θα μπορεί να ελπίζει σε τίποτε. Θα κάθεται νηστικός κι απελπισμένος να βλέπει το βλακόμετρο που παριστάνει τον διευθυντή της Walt Disney να εισπράττει ετήσιο μισθό 581 εκατομμύρια δολάρια. Θα βλέπει τον κάθε καραγκιόζη, που παριστάνει τον τραγουδιστή ή τον καλλιτεχνικό ιμπρεσάριο, να εισπράττουν εκατομμύρια δολάρια και να υποστηρίζουν τη λειτουργία ενός κόσμου άδικου, που καθημερινά θρηνεί παιδιά του από λιμοκτονία. Τα κινούμενα σχέδια ή τα τραγούδια, όταν παύουν να διασκεδάζουν τον άνθρωπο και γίνονται αίτιο λιμοκτονιών, δεν είναι δυνατόν να τα αντιμετωπίσουμε ως τέχνη και ν' αποδώσουμε τα οφειλόμενα στους δημιουργούς τους. Φτάσαμε στο (2000 γράφτηκε) 2017 κι ακόμα υπάρχουν μανάδες που θρηνούν παιδιά που δεν μπορούν να τα ταΐσουν και πεθαίνουν. Γιατί; Γιατί έτσι το θέλησαν οι πολυεθνικές και οι διευθυντές τους, που θέλουν να αισθάνονται σημαντικοί. Γιατί πάνω μας θέλουν να βγάλουν τα απωθημένα τους από τον βιασμό τους στα πάσης φύσεως Harvard.

Πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος ν' αποφασίσει για το τι θα κάνει. Πρέπει ν' αποφασίσει ν' αγωνιστεί. Το ευτύχημα είναι ότι σήμερα —και λόγω της ιδιομορφίας του κυρίαρχου κεφαλαίου, που είναι άυλο— μπορούμε ν' αγωνιστούμε, χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. ΑΝΤΙΓΡΑΨΤΕ τα προϊόντα των πολυεθνικών. Στείλτε στο διάολο τους κλέφτες και δολοφόνους που τις κυβερνούν. Στείλτε μαζί τους στο διάολο όλους τους ιμπεριαλιστές, τους ανάπηρους που μας κυβερνάνε και τα ζώα που τους υπηρετούν. Δεν χρειάζεται να τους σκοτώσετε. Στερήστε τους τα έσοδα και είναι το ίδιο. Αυτοί έτσι κι αλλιώς έχουν μάθει να ζουν μέσα από τα χρήματά τους. Χωρίς χρήματα και αξιώματα δεν έχουν τίποτε. Ούτε φίλους, ούτε γυναίκες, ούτε κοινωνική αναγνώριση. Στείλτε στο διάολο αυτούς που σας έχουν στείλει σ' αυτόν εδώ και αιώνες. Όλοι αυτοί οι φαινομενικά πανίσχυροι είναι εύκολο να νικηθούν και αυτό είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί. άλλωστε ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Αγγλοσάξονες, όπως και οι Εβραίοι, μπορεί να βιαιοπράγησαν ή να αισχροκέρδησαν αντίστοιχα εις βάρος ολόκληρου του πλανήτη, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας λαός που —έστω και για μια φορά στην ιστορία του— να μην τους έχει αρπάξει με τις "κλωτσιές".

Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

http://www.eamb.gr/oikonomia/pethnik.htm

πολυεθνικές και μεσαίωνας...Τι πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος, για να μην ξαναγυρίσει στον απάνθρωπο Μεσαίωνα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου