Επιστολή στον Αρκά ...Πρόταση γάμου

Αγαπητέ Αρκά, θα ήθελα καταρχήν να ζητήσω συγγνώμη, για ένα αυθαίρετο συμπέρασμα που διατύπωσα δημοσίως, προς το πρόσωπό σου. Συμπέρανα πως χρωστάς. Αβάσιμα και ατεκμηρίωτα, άφησα να εννοηθεί πως χρωστάς στο σύστημα και ανήκεις στη δομή του. Κοινώς σε έκανα όμοιό τους, και αυτό ήταν λάθος μου. Δεν έχει σημασία αν το γνωρίζεις ή όχι, αλλά από τη στιγμή που δημοσιεύτηκε είμαι υποχρεωμένος να επαναπροσδιορίσω την άποψή μου. Η δημοσίευση αφορά το κείμενο «Παρέμβαση» στις
4/7/2015 στο [http://ydrohoos-eamb.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html] όπου μετά τις 1/8/2015 μεταβαίνουμε στον σύνδεσμό http://elasb-triaina.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html. Το κείμενο αυτό, στο οποίο αναφέρθηκα στο όνομά σου, γράφτηκε υπό χρονική πίεση και συναισθηματική φόρτιση, με αποτέλεσμα να σε πάρει και σένα η μπάλα. Το σωστό θα ήταν να σε ξεχωρίσω από τον αδιαμφισβήτητο κατιμά του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου, και να διατυπώσω ένα ερώτημα, εφόσον με απασχολεί η περίπτωσή σου. Να αξίωνα το αδιαμφισβήτητο και να αναρωτιόμουν για το αμφισβητήσιμο. Να διατύπωνα αυτό που θεωρώ πως δεν δέχεται αμφισβήτησης, αλλά να αναρωτιόμουν ταυτόχρονα για το κομμάτι που δέχεται αμφισβήτησης. Να έγραφα δηλαδή. «Χρωστάει ο Αρκάς, αλλά που χρωστάει; Θα το δούμε σύντομα». Κάτι βέβαια που ακόμα δεν τo είδαμε, αλλά θα το δούμε, που θα πάει. Όλα εδώ πληρώνονται.

Αγαπητέ Αρκά, μεγαλώσαμε με τα σκίτσα σου. Όλη η Ελλάδα έχει γελάσει μέχρι δακρύων με ένα έστω σκίτσο σου. ...Μια φορά δε θα ξεχάσω. Μεταμεσονύχτια διάβαζα τον ισοβίτη, ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι μου. Ξαφνικά με μία μόνο φράση, έχω βρεθεί να κυλιέμαι στα πατώματα. Να γελάω και να μη μπορώ να σταματήσω. Να τρέχει το δάκρυ ποτάμι. Πρέπει να μου πήρε πολλή ώρα για να συνέλθω. Παρόλο που δεν είναι ό,τι πιο αστείο έχω διαβάσει, αλλά είναι αυτό το ανεξήγητο, ...ο συνδυασμός συναισθημάτων, η χημεία, δε ξέρω... Ήταν που λες εκείνο το σκίτσο, ...δεν θυμάμαι ακριβώς τη διατύπωση, μα το νόημα ...ήταν ο μάγειρας και οι τρόφιμοι στη σειρά για το συσσίτιο. Έρχεται η σειρά του βαρυποινίτη – μελλοθάνατου, αν δεν κάνω λάθος, και όπως ο μάγειρας του βάζει τη μερίδα του, μια μύγα πετά πάνω από το πιάτο του. Παίρνει λοιπόν το εντομοκτόνο και ψεκάζει τη μύγα μαζί με το φαγητό στο πιάτο. Τότε ο βαρυποινίτης γεμάτος αγανάκτηση αναφωνεί; «Μα τί κάνεις!; είσαι τρελός!;» Και ο μάγειρας ανταπαντά: «Ωχ, να χαρείς, μη μου αρχίζεις κι εσύ τις ιστορίες για τη τρύπα του όζοντος!»...

Δαιμόνιε Αρκά, όπως λογικά αντιλαμβάνεσαι έχεις ανέβει σε μια κορυφή πολύ ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλο. Ωραία κορυφή, διότι σε αγαπάμε και θέλουμε όλοι να τη διατηρήσεις. Γλυκιά κορυφή γιατί αντιλαμβάνομαι πως δε πρέπει να έχεις τη μοναξιά για παρέα. Λογικά, φαντάζομαι πως θα έχεις γύρω σου μια παρέα φίλων που χαίρονται για σένα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις παρυφές αυτής της κορυφής με όλους εμάς τους εκατοντάδες χιλιάδες αποδέκτες σου. Όπως δηλαδή συμβαίνει και στον αθλητισμό. Ειδικά στον αθλητισμό οι κορυφές είναι πιο διακριτές γιατί το αποτέλεσμα που σε οδηγεί σε αυτή είναι απόλυτα μετρήσιμο. Έτσι κάποτε ξεχώρισε ο Μαραντόνα, ο Κούδας, ο Χατζηπαναγής, ο Γκάλης, ο Πύρος Δήμας, και σήμερα ο Ζαμπίδης.

Αναμφίβολα όμως η κορυφή, όποιου είδους και να είναι, φέρει ευθύνες. Οι ευθύνες που φέρει έχουν να κάνουν πάντα με το γεγονός πως η δημοσιότητα και η προβολή ενός κορυφαίου, άσχετα στο είδος που ξεχωρίζει, επηρεάζει με την άποψή του τη κοινή γνώμη. Ο Πύρος Δήμας για παράδειγμα επηρέασε κόσμο με την επιλογή του στο ΠΑΣΟΚ. Στεναχώρησε το κόσμο γιατί άφησε μία γνήσια κορυφή για να πιάσει μία θέση στο πυθμένα της κοινωνίας. Ας ασχολιόταν καλύτερα με το μπαλέτο. Λιγότερο ζημιά θα έκανε στον εαυτό του και στις καρδιές των Ελλήνων που ήταν περήφανοι γι αυτόν.

Εσύ όμως δεν είσαι αθλητής. Ούτε ένας απλός καλλιτέχνης. Μπορεί να χρησιμοποιείς τη τέχνη ως μέσω έκφρασης, αλλά δε ξεχώρισες γι αυτό. Δεν ξεχώρισαν τα σκίτσα σου σε κάποιο γκαλά καλλιτεχνίας. Ίσα - ίσα θα λέγαμε είναι επιτηδευμένα κακομούτσουνα. Προφανώς για να αποτυπώνουν τη «πραγματικότητα» όπως θέλεις να την αντιληφθούμε και να εστιάζουμε στην ουσία του έργου σου που σχετίζεται με τον λόγο σου. Άρα, πέρα από άνθρωπος της τέχνης, είσαι και άνθρωπος της φιλοσοφίας. Και δεν έχεις κερδίσει απλά μία θέση σε μια κορυφή. Έχεις φτιάξει τη δικιά σου κορυφή. Το δικό σου πνευματικό μονοπάτι. Αυτή η πρωτοπορία σου δηλαδή μεταφράζεται από μία μεγαλύτερη ευθύνη. Σε ποιά ευθύνη αναφέρομαι; Στην ευθύνη που ακόμα και αν δε θέλεις να επιβαρυνθείς με αυτή, επιβαρύνεσαι. Στην ευθύνη της επιρροής της κοινής γνώμης για θέματα κοινωνικά και πολιτικά. Γιατί έχεις αυτήν την ευθύνη; Γιατί επιβαρύνεσαι με την ευθύνη επιρροής της κοινής γνώμης; Γιατί από τη μια ένας λαός ολόκληρος αναγνωρίζει το έργο σου στο οποίο και απευθύνεται, και από την άλλη αυτός ο λαός πνίγεται. Πνίγεται στα σκατά που του έχουν επιβάλει και ψάχνει απεγνωσμένα νερό για να πλυθεί. Πνίγεται στο σκοτάδι και ψάχνει φως για να φωτιστεί. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, οι οποιεσδήποτε κορυφές γίνονται κέντρα βάρους επιρροής της κοινής γνώμης. Είναι μία άρρωστη κατάσταση και οφείλεται σε συνδυασμό πονηριάς του συστήματος και ηλιθιότητας της κοινωνίας. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχουμε όλοι ανεξάρτητη κρίση, καταλήγουμε να ενστερνιζόμαστε τις απόψεις για οποιοδήποτε θέμα, ανθρώπους που είναι κορυφαίοι σε άσχετο με το φλέγον κάθε φορά θέμα. Το γεγονός όμως πως ξεχωρίζεις εσύ συγκεκριμένα, σημαίνει πως ο ελληνικός λαός δεν έχει σταματήσει να ψάχνει για φως. Δεν έχει σταματήσει να ψάχνει πνευματικές διεξόδους. Ειδάλλως θα περιοριζότανε η αναγνώρισή του σε λαζόπουλους, μπέζους, κανάκηδες και μπαλούρδους.

Εγώ όμως προσωπικά, θα σου τονίσω τα εξής. Αναγνωρίζω πως είσαι κορυφαίος στο ...πώς να το πω ελληνιστή; Πνευματώδες πνεύμα; Είσαι αστείρευτος, καυστικός, πολυμήχανος, πολυγραφότατος με βαθιά αντίληψη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και δομής του τόπου ...και όχι μόνο. Άρα είσαι ευφυέστατος, πανέξυπνος, πολύ καλά διαβασμένος, πολύ καλά πληροφορημένος, βαθιά μορφωμένος και έχεις οξεία αντίληψη. Αν δεν τα είχες όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα, δε θα μπορούσες να ξεχωρίσεις στο τομέα που επέλεξες να ξεχωρίσεις. Άρα κρίση έχεις και μάλιστα πολύ πάνω από το μέσο όρο. Αυτό εκμαιεύω από εσένα. Και με βάση αυτά συνεχίζω παρακάτω. Αν δεν ισχύουν αγνόησε τη συνέχεια, ειδάλλως δώσε βάση.

Αφού είσαι ευφυέστατος και αντιλαμβάνεσαι τί συμβαίνει, και παράλληλα επηρεάζεις εκατοντάδες χιλιάδες, θα πρέπει να αποφασίσεις με ποιανού μεριά είσαι. Ναι ξέρω, το τελευταίο χρόνο έχεις βαρεθεί να το ακούς. Τελείως άσχετα όμως από αυτό, αφού έχει γαντζωθεί από πάνω σου η ευθύνη της επιρροής πρέπει να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου στο επίπεδο που σου αρμόζει. Τρεις επιλογές λοιπόν ...που γίνονται δύο. Ή ξεγαντζώνεσαι δηλώνοντας αδιάφορος, είτε διαλέγεις στρατόπεδο. Ή είσαι ένας ευφυής κερδοσκόπος που δηλώνει αδιάφορος με τα κοινά, που τελείως κυνικά τα εκμεταλλεύεται για τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ή αναγκαστικά επιλέγεις στρατόπεδο αναλογικά με τα κυβικά σου. Από τη στιγμή που επιλέγεις στρατόπεδο, είσαι αναγκασμένος να το κάνεις στο επίπεδο της ευφυΐας σου. Στη περίπτωσή σου, λόγω πρότερου δυναμικού πνευματικού βίου, δε δικαιολογείται η άγνοια. Όποιο στρατόπεδο και να διαλέξεις θα γίνει με τη βαρύτητα που σου αναλογεί. Θες δε θες.

Δε νομίζω να χρειάζεται να αναφερθώ στα στρατόπεδα. Δύο είναι και πάντα δύο ήταν. Κι όσο πιο πολύ αυξάνεται η πίεση μέσα στη κοινωνία, τόσο πιο εύκολα ξεχωρίζουν. Σήμερα δηλαδή τα στρατόπεδα, ειδικά για έναν άνθρωπο του δικού σου επιπέδου, είναι ολοφάνερα. Δεν υπάρχει στρατόπεδο αριστερό ή δεξιό, τα οποία ψευδώς διχάζουν και αδίκως τσιρίζουν οι κατίνες και τα πεκινουά των κυνονικών δικτύων. Τέτοια στρατόπεδα ουδέποτε υπήρξαν. Αυτά δεν είναι στρατόπεδα. Αυτά είναι συλλογές εσωρούχων. Στο δικό σου δηλαδή επίπεδο δεν νοείται να θεωρείς στρατόπεδο τη χρωματική συλλογή σώβρακων η φανέλων που προτιμάς. Στο δικό σου επίπεδο μια τέτοια επιλογή θα σήμανε απ’ ευθείας πως υποκρίνεσαι και άρα πως ανήκεις στο στρατόπεδο των φασιστών. Στο στρατόπεδο των Βαρβάρων. Δεν είσαι Πύρος Δήμας για να συγχωρείσαι λόγο βλακείας και μειωμένης αντίληψης. Δεν μπορούμε να κρίνουμε απόλυτα τον Πύρο Δήμα, αλλά δεν μας αφορά κιόλας. Δεν ξεχώρισε ποτέ ο άνθρωπος για το λόγο του ή το πνεύμα του. Για την ικανότητά του ως αρσιβαρίστας ξεχώρισε και για τίποτα άλλο.

Εσύ όμως δε συγχωρείσαι. Η όποια από τις τρεις επιλογές έχεις είναι απόλυτη. Απλά εφόσον είναι απόλυτες και ανεπιστρεπτί, οι δύο από τις τρεις γίνονται πάλι μία. Η επιλογή της αδιαφορίας, σε στέλνει στο στρατόπεδο των φασιστών έτσι κι αλλιώς. Έτσι είναι δυστυχώς. Δε μπορεί μια ζωή να γελάμε και να χαιρόμαστε για το υπέροχο και οξύτατο πνεύμα σου και στη πρώτη δυσκολία αυτό το πνεύμα να νίπτει τας χείρας του. Δε μπορεί ολόκληρες δεκαετίες να περιγράφει γλαφυρά τη νοοτροπία μας, το πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς της χώρας μας, και να μην είναι σε θέση να καταθέσει ούτε έστω μία πολιτική πρόταση. Είναι σαν να παίρνει φωτιά το σπίτι μας και εσύ να κάνεις χιούμορ για το γεγονός πως είμαστε ηλίθιοι που δε μπορούμε να τη σβήσουμε. Σαφώς, ηλίθιοι ήμαστε, αλλά εφόσον διακωμωδείς τους κοινωνικοοικονομικούς προβληματισμούς μας, κωμικογραφώντας πάνω στην ηλιθιότητά μας, σημαίνει πως εσύ νιώθεις ανώτερος και προφανώς θεωρείς πως δεν ανήκεις σε καμία ομάδα ηλιθίων. Άρα ή αποδεικνύεις πως δεν είσαι ηλίθιος και να μας πεις πώς θα τη σβήσουμε, ή αποδεικνύεις πως είσαι απόλυτα ηλίθιος. Όχι βλαξ. Καμία σχέση. Άνθρωπος που συνδυάζει ηλιθιότητα με ευφυΐα, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές, εξομοιώνεται με τους φασίστες, εφόσον ακόμα κι αν δεν το θέλει, λειτουργεί υπέρ του φασισμού.

Στη περίπτωσή σου δεν υπάρχει περιθώριο ενδιάμεσης κατάστασης. Ή του ύψους ή του βάθους. Δε μπορείς να κινείσαι σε αυτά τα νοητικά ύψη και να δηλώνεις άγνοια ή αδιαφορία. Το «εγώ πλάκα έκανα» δεν μπορούμε να το δεχτούμε καν από πολύ χαμηλότερης νοημοσύνης ανθρώπους που δηλώνουν του «πνεύματος», πόσο μάλλον από εσένα. Αυτή την άγνοια δε μπορούμε να τη δεχτούμε ούτε καν από λαζόπουλους, κανάκηδες, μπαλούρδους. Αλλά αυτοί ξέρουμε τί είναι. Αριστοφάνηδες και μάλιστα της πλάκας. Γιατί ακόμα και ο Αριστοφάνης χαβαλετζής της εποχής ήταν. Ευφυέστατος μεν αλλά χαβαλετζής. Ένας διασκεδαστής στην εποχή της παρακμής. Των δούλων βαλτός γελωτοποιός, των πολιτών αντιπερισπασμός. Που αντί να χρησιμοποιήσει το πνεύμα του για την αφύπνιση του κόσμου απέναντι στη διεφθαρμένη ηγεσία του, τον προέτρεπε να γελά μαζί τους, υποβαθμίζοντας έντεχνα το κίνδυνο που αποτελούσαν για την ασφάλεια των δημοκρατικών θεσμών και εν τέλει για το ίδιο τους το σπίτι. Φασιστάκος ήτανε. Άιντε γιατί μας τα έχουν πρήξει με τον Αριστοφάνη ...και τον Περικλή.

Άρα, εν τέλει, δύο είναι οι επιλογές σου. Ή δηλώνεις ένας Αριστοφάνης, ή δηλώνεις ένας Διογένης. Ένας σύγχρονος Διογένης, ή ένας σύγχρονος Σουρής αν θέλεις. Ή αγωνίζεσαι υπέρ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ ή αγωνίζεσαι υπέρ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ή είσαι ΥΠΕΡ ΦΑΣΙΣΤΑΣ, ή είσαι ΥΠΕΡ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ. Ή είσαι ΥΠΕΡ ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ή είσαι ΥΠΕΡ ΕΛΛΗΝΑΣ. Ή χρωστάς στο διάολο, ή χρωστάς στον ΘΕΟ.

Και για να είμαι δίκαιος και να έχω τη συνείδησή μου καθαρή, σε ενημερώνω προσωπικά για την ύπαρξη ενός ανθρώπου αντικειμενικά ξεχωριστού που είμαι απόλυτα βέβαιος και μπορώ να τεκμηριώσω την άποψή μου με άπειρα δεδομένα, πως αγωνίζεται για τη Δημοκρατία και για τη δόξα του Ανθρώπου. Λέγεται Παναγιώτης Τραϊανού και εδώ και 22 συναπτά έτη γράφει για όλα όσα θα πρέπει όλοι να ενημερωθούμε, σχετικά με τη πολιτική και τη κοινωνική λειτουργία. Γράφει και προτείνει. Αφυπνίζει και παίρνει θέση μάχης. Έχει ξεβρακώσει τη διαπλοκή της νεότερης Ελλάδος, αλλά έχει ξεβρακώσει και τη διαπλοκή του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Έχει σακατέψει με το λόγο του ολόκληρο φασιστικό μηχανισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά δε μένει εκεί. Προχωρά και καταθέτει την τεκμηριωμένη άποψή του για το τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αντιδράσουμε. Εξηγεί το πως μπορούμε και εξηγεί και το λόγο που μπορούμε σήμερα και όχι εχθές, ούτε προχθές. Ο λόγος του δεν είναι δογματικός. Ο λόγος του είναι επιστήμη ολόκληρη. Γνώση χρειάζεται και τίποτα άλλο. Γνώση κοινή για όλους, και όχι ειδικές πληροφορίες, ειδικών πηγών, ειδικών κονκλαβίων. Απλή ανάλυση των υπαρκτών δεδομένων, καταλήγουν σε τεκμηριωμένα συμπεράσματα συνώνυμα της Αλήθειας.

Προς Θεού, δε ζητάω να πάρεις θέση υπέρ ή κατά του Τραϊανού. Αυτό είναι άλλη δουλειά. Πώς μπορείς να πάρεις θέση χωρίς να την τεκμηριώσεις; Αυτό απαιτεί μελέτη και χρόνο. Δογματικά ναι και δογματικά όχι δε χωράνε στο λόγο του. Υποχρεούσαι όμως, να αναφερθείς στην ύπαρξή του. Όλοι υποχρεούμαστε σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο, να ενημερώνουμε τους πάντες για όπου βλέπουμε έστω και μία αψίδα φωτός. Πρέπει να διαδώσουμε πως εκεί υπάρχει φως να φωτιστούμε και νερό για να ξεδιψάσουμε και να σβήσουμε τη φωτιά που μας άναψαν. Ακόμα και αν δεν είσαι απόλυτα βέβαιος, το πνευματικό σου ύψος, πολύ εύκολα μπορεί να διακρίνει πως αν δεν είναι απόλυτα ορθός, βρίσκεται σε πολύ ποιο ορθό δρόμο από πολλούς άλλους. Το λιγότερο που θα πρέπει να παραδεχτείς τουλάχιστον είναι πως έχει ήδη δικαιωθεί για πολλά από αυτά που έχει ήδη γράψει και κανένας μα κανένας άλλος δεν έγραψε. Όλοι οι άλλοι γράψανε κατόπιν εορτής και χωρίς καμία προσπάθεια τεκμηρίωσης. Πράγμα που τους κάνει δογματικούς, ακόμα και αν έχουν πει και κάποιες σωστές κουβέντες, σύμφωνα με τη κρίση μου τουλάχιστον.

...Τί; Δεν έχεις ακούσει ποτέ για τον Παναγιώτη Τραϊανού; Έ, να σε βοηθήσω τότε. Σου παραθέτω μια λίστα των βιβλίων και των άρθρων του με την ημερομηνία δημοσίευσής τους και με τους σχετικούς συνδέσμους. Ιδού ο Κόσμος του Παναγιώτη Τραϊανού σε 398 γραμμές:  KAI TA 399 KEIMENA ...

 ΠΗΓΗ http://elasb-triaina.blogspot.gr/2016/12/park116.html