Η ευθύνη της δικαστικής εξουσίας

Η ευθύνη της δικαστικής εξουσίας

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι τα μεγάλα εγκλήματα που "χρεώνουμε" στη μη-δράση της δικαιοσύνης. Θα τα απαριθμήσουμε και θα τα αξιολογήσουμε ένα-ένα σ' ό,τι αφορά τις τραγικές συνέπειές τους για τον λαό. 

 

Αφού τα αναλύσουμε, θα περιγράψουμε και τις δυνατότητες που έχει ο κάθε πολίτης για να σταματήσει αυτήν την αθλιότητα που ζούμε. 

 

Θα περιγράψουμε τις νόμιμες δυνατότητές του, θέλοντας —αν είναι δυνατόν— να προλάβουμε τα χειρότερα. Είναι βέβαιον ότι θα υπάρξουν τα χειρότερα, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει επί μακρόν. Δεν είμαστε μακριά από την "αργεντινοποίηση" της χώρας. 

 

Οι άθλιοι έχουν λεηλατήσει τα πάντα και η χρεοκοπία του κράτους δεν είναι μακριά. Δεν είναι μακριά το ΔΝΤ και η επιτροπεία του. 

 

  Οι Έλληνες όμως δεν είναι Αργεντινοί, γιατί η ελληνική κοινωνία και το Σύνταγμά της δεν είναι όμοια μ' αυτά της Αργεντινής. Η φασιστική Αργεντινή είχε τους νόμους, τους μηχανισμούς και τις υποδομές να αντέξει τη λαϊκή εξέγερση. Στη δημοκρατική Ελλάδα οι κλέφτες θα εκτελούνται με τις "ευχές" του Συντάγματος. Στη μικρή Ελλάδα οι κλέφτες δεν μπορούν να κρύβονται σε απομονωμένα και καλά φυλαγμένα "γκέτο".

Τι καταλογίζουμε λοιπόν στη δικαστική εξουσία;

Έγκλημα 1^ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την άρρωστη ανάπτυξη του κομματισμού, που καταστρέφει τα πάντα. Επέτρεψε και μάλιστα χρηματοδότησε τις μεγαλύτερες συμμορίες που έχουν συσταθεί από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

Έγκλημα 2^ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη ιδιωτικοποίηση των γιγάντων του δημοσίου. Αυτή επέτρεψε τη λεηλασία του κεφαλαίου του λαού από ντόπιους και ξένους οικονομικούς παράγοντες.

Έγκλημα 3^ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη δυνατότητα ξένων ν' αγοράζουν ελληνική γη. Αυτή ήταν που επέτρεψε να μειωθεί η αξία της ελληνικής ιδιότητας. Αυτή μείωσε την αξία των αγώνων του ελληνικού λαού και το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών, που ήταν το αποκλειστικό δικαίωμα-προνόμιο να είναι ο Έλληνες οι μοναδικοί ιδιοκτήτες του ελληνικού κεφαλαίου.

Έγκλημα 4^ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την έκρηξη της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό. "Ακούει", "βλέπει" τι γίνεται, αλλά δεν κάνει τίποτε απολύτως. Η δικαιοσύνη επέτρεψε τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, που εκτός από παράνομος είναι και παράλογος.

Έγκλημα 5^ον

Η δικαιοσύνη, αγνοώντας παντελώς τις ιδιομορφίες των καιρών, αφήνει την εξουσία και τους οικονομικούς παράγοντες να χειραγωγούν τα πάντα. Αφήνει την εξουσία να "κατασκευάζει" μέσω των ΜΜΕ το πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος. Αφήνει την εξουσία να δημιουργεί συνθήκες νεποτισμού, που καταστρέφουν τη δημοκρατία, εφόσον οι αιρετές θέσεις γίνονται στην ουσία κληρονομικές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χορηγούς αυτών των αθλίων. Αφήνει την οικονομική ολιγαρχία να εκμεταλλεύεται τα ΜΜΕ και να μονιμοποιείται στην κορυφή εις βάρος των ανταγωνιστών της.

Έγκλημα 6^ον

Αγνοώντας τον συνταγματικό της ρόλο, δεν υπερασπίστηκε τη θέση της. Εξαιτίας της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας των στελεχών της, δεν υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία της και τον θεσμικό της ρόλο. Για μερικές αυξησούλες και για την αποφυγή του κόστους της μάχης για ανεξαρτησία υπέκυψε στην εκτελεστική εξουσία, την οποία όχι απλά δεν ελέγχει, αλλά είναι υπηρέτης της.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι δυνατότητές του ν' αντισταθεί σ' αυτήν την πρωτοφανούς μεγέθους λαίλαπα, που καταστρέφει την πατρίδα μας. Για να καταλάβει κάποιος την ουσία του προβλήματος, θα πρέπει να έχει μια εικόνα του τι συμβαίνει. Γι' αυτόν τον λόγο μέσα από το χάος των σημερινών εγκλημάτων ξεχωρίσαμε αυτά τα έξι πολύ βασικά εγκλήματα και τα αποδίδουμε στην ολιγωρία της δικαιοσύνης. Μόνον αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα που θα περιγράψουμε παρακάτω, θα μπορέσει να καταλάβει γιατί αυτά τα έξη εγκλήματα είναι υπεύθυνα για τα εκατομμύρια των εγκλημάτων που καθημερινά λαμβάνουν χώρα μέσα στη κοινωνία μας.

Ας φανταστεί ο αναγνώστης την εξής κατάσταση. Έστω ότι ένας πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Όμως, αυτός ο άνθρωπος με τη γιγαντιαία ρώμη είναι περιορισμένων πνευματικών δυνατοτήτων. Δεν σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να μπορεί μόνος του και χωρίς κίνδυνο ν' αντιμετωπίζει τους κινδύνους της καθημερινότητας. Είναι ασφαλής μόνον στα όρια, επειδή μπορεί να χρησιμοποιήσει την απίστευτη δύναμή του εναντίον του οποιουδήποτε. Ή θα κινδυνεύει δηλαδή από όλους να τον ξεγελάσουν ή θα παίρνει "κεφάλια", όταν αντιλαμβάνεται κίνδυνο. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Καταλαβαίνει τι συμβαίνει μόνον στα όρια και γίνεται βίαιος.

Ο πατέρας λοιπόν αυτού του πλούσιου άνθρωπου, επειδή γνώριζε τα χαρακτηριστικά του παιδιού του, φρόντισε για την ασφάλειά του να του προσφέρει προστασία. Ποια ήταν αυτή η προστασία; Του πρόσφερε έναν συνοδό. Έναν άνθρωπο, που θα τον ακολουθούσε συνέχεια και ο οποίος θα μπορούσε να σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να καταλαβαίνει εγκαίρως τον κίνδυνο. Έναν άνθρωπο, που με το "ραβδί" του διώχνει από μπροστά του τους εχθρούς του. Ένα "ραβδί" ισχυρό, που είναι επίπονο γι' αυτόν που θα το δοκιμάσει. Ένα "ραβδί", που έχει ισχύ, όχι επειδή είναι ισχυρός αυτός ο οποίος το κατέχει, αλλά επειδή αυτός μπορεί να δώσει άμεση εντολή στον πανίσχυρο νέο να ορμήξει σ' αυτόν που το αμφισβητεί.

Για όσο διάστημα ο γιγαντόσωμος νέος και ο έξυπνος "ραβδούχος" συνεργάζονται με βάση τις εντολές του πατέρα, κίνδυνος δεν υπάρχει. Πότε υπάρχει κίνδυνος; Όταν για κάποιον λόγο υπάρξει προδοσία. Όταν για παράδειγμα ο "ραβδούχος" προδώσει τον εντολέα του και επιτρέψει σε μια συμμορία να στριμώξει σε κάποια σκοτεινή γωνία τον γιγαντόσωμο νεαρό με στόχο να τον ληστέψει. Γιατί να τον προδώσει; Είτε γιατί εκβιάζεται είτε γιατί είναι διεφθαρμένος είτε γιατί είναι απλά ανίκανος να φέρει το βάρος της αποστολής του. Αυτό είναι επικίνδυνο όταν συμβαίνει, γιατί ο πλούσιος νεαρός με την περιορισμένη κρίση αποτελεί μόνιμο στόχο συμμοριών. Γιατί μιλάμε για συμμορίες; Γιατί το μέγεθός του είναι τεράστιο για ν' αντιμετωπιστεί από ένα άτομο. Ακόμα κι αν δεν αντιδράσει συνολικά, είναι τόσο ισχυρός, που μπορεί έναν μεμονωμένο άνθρωπο να τον λιώσει.

Όταν λοιπόν αυτός ο "ραβδούχος" δεν κάνει καλά τη δουλειά του, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Θα μαζευτεί η συμμορία γύρω από τον νεαρό και ο "ραβδούχος" δεν θα τον ενημερώσει για τον κίνδυνο που αυτή αντιπροσωπεύει. Από εκεί και πέρα η συμμορία ξέρει τι θα κάνει. Άλλος θα τον πιάσει από τα ρούχα, προκειμένου να μην κινεί τα χέρια του επικίνδυνα. Άλλος θα τον ποτίζει με αλκοόλ προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο η κρίση του. Άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στα χέρια του και άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στις τσέπες του. Τα αφεντικά και τα πρωτοπαλίκαρα θα κοιτάνε, για να ελέγχουν την κατάσταση. Θα ελέγχουν τον γύρω χώρο, για να μην γίνουν αντιληπτοί από άσχετους και θα ελέγχουν τους συναδέρφους τους στο "έργο" τους. Το έγκλημα θα είναι τέλειο.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτό το παράδειγμα, μπορεί να καταλάβει με τον πιο απόλυτο τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το ελληνικό κράτος. Ο πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός με τη μειωμένη "κρίση" είναι ο ελληνικός λαός. Είναι μειωμένη η κρίση του, γιατί ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να λειτουργήσει με την αμεσότητα που λειτουργεί ένα μεμονωμένο άτομο. Ο "ραβδούχος" είναι το σύστημα δικαιοσύνης, που σκέφτεται προστατευτικά γι' αυτόν. Αρχηγός της συμμορίας που τον ληστεύουν είναι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και πρωτοπαλίκαρά τους οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι υπόλοιποι "ισχυροί" της κοινωνίας είναι οι γνωστοί "διαπλεκόμενοι", που κλέβουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άλλοι κλέβουν το "πορτοφόλι" του, αυξάνοντας αυθαίρετα τους μισθούς τους και άλλοι αρπάζουν το κεφάλαιο-περιουσία που κρατάει στα χέρια του.

Το Σύνταγμα, όταν λειτουργεί όπως προβλέπεται, αυτά όλα δεν τα επιτρέπει να συμβούν. Ποιος είναι ο ρόλος του στο επίπεδο αυτό; Το Σύνταγμα αποτελεί την εντολή του κληροδότη τόσο απέναντι στο παιδί του όσο και σ' αυτόν που διόρισε ως προστάτη του. Κληροδότης είναι οι πατέρες μας και κληρονόμοι όλοι εμείς. Τι προσπαθεί να κάνει αυτό το Σύνταγμα με βάση τη γνώση των πατέρων μας; Το εξής απλό. Το σύνολο του λαού και δύο από τις τρεις εξουσίες τις βάζει μέσα στο σώμα του "παιδιού". Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία είναι αυτές οι εξουσίες. Οι άνθρωποί τους ανήκουν στον λαό και λειτουργούν "μέσα" σ' αυτόν. Είναι αιρετοί και δικαίωμα στις εξουσίες αυτές έχει ο καθένας από τους πολίτες, που δεν στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων. Εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους τα συμφέροντα αυτών που τις φέρουν είναι απόλυτα ταυτισμένα μ' αυτά των πολιτών, εφόσον δεν υπάρχει μονιμότητα στη στελέχωσή τους. Κυβερνώντες και βουλευτές είναι μόνιμα πολίτες και υπό προθεσμία στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκτός του σώματος είναι η δικαστική. Τι σημαίνει εκτός του "σώματος"; Να συνθέτει δομή, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες που συνήθως προβλέπονται στη δημοκρατία. Είναι η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να στελεχώνεται από ισόβια μη-αιρετά μέλη. Είναι η μόνη εξουσία που όχι μόνον δεν απειλεί με αυτά τα χαρακτηριστικά των μελών της, αλλά αντίθετα ευνοείται, εφόσον τα μέλη της δεν μπαίνουν στα παζάρια και στους εκβιασμούς της "δημοκρατίας". Η δικαστική εξουσία είναι ο "ραβδούχος" του παραδείγματός μας. Το Σύνταγμα δηλαδή πάνω στον ελλαδικό χώρο αναγνωρίζει μόνον δύο ανεξάρτητες οντότητες. Τον ελληνικό λαό και τον "ραβδούχο".

Δουλειά αυτού του "ραβδούχου" είναι να κάνει δύο απλά πράγματα. Το πρώτο είναι να μην επιτρέπει να "βγαίνει" κανένας Έλληνας εκτός του ελληνικού σώματος. Αυτό είναι βασικό, γιατί, αν "βγει" ο οποιοσδήποτε, μπορεί ν' αρχίσει να κλέβει τον κόσμο. Μπορεί, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του συνόλου, που "συμπορεύεται" με βραδύ "ρυθμό" να το κλέβει υπέρ των ατομικών του συμφερόντων. Όταν το σύνολο λειτουργεί με περιοριστικούς νόμους, ευνόητο είναι ότι αυτός ο οποίος δεν σέβεται τους νόμους έχει πλεονέκτημα. Το ίδιο απαγορεύεται και η συλλογική έξοδος από το "σώμα". Απαγορεύεται για παράδειγμα η εκτελεστική εξουσία να βγει έξω από το "σώμα", γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί για τις προθέσεις της. Απαγορεύεται να λειτουργεί ως ανεξάρτητη οντότητα, που θα πάρει τον νεαρό από το "χέρι" και θα τον οδηγήσει μακριά από εκεί απ' όπου προβλέπουν οι πατέρες μας. Είναι δυνατόν, εξαιτίας της διαφθοράς ή της ανικανότητας, να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Η εκτελεστική εξουσία είναι ακίνδυνη μόνον μέσα στο σώμα, παίζοντας τον ρόλο του μυαλού του παιδιού. Όταν δηλαδή "κινεί" το σώμα από μέσα με τις διαδικασίες που προβλέπονται και ο μόνος ο οποίος μπορεί να το ελέγξει από έξω είναι ο "ραβδούχος", που δρα περιοριστικά.

Η δεύτερη δουλειά που έχει να κάνει αυτός ο "ραβδούχος" είναι να ελέγχει τους εξωτερικούς εχθρούς, μήπως και θελήσουν ν' αρπάξουν την περιουσία του λαού. 

 

Γύρω από το ελληνικό κράτος και άρα γύρω από το ελληνικό κορμί υπάρχουν και άλλες οντότητες ξένες, που, αν τους επιτραπεί, θα λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό. 

 

Αυτές οι δυνάμεις είναι εύκολες στον έλεγχό τους, γιατί, όταν επιχειρούν ν' αρπάξουν κάτι, "φαίνονται". 

 

Παραβιάζουν συνταγματικούς νόμους και ο "ραβδούχος" το αντιλαμβάνεται αμέσως. Επικίνδυνοι σ' αυτό το επίπεδο είναι μόνον οι ιμπεριαλιστές. 

Γιατί; 

 Γιατί αυτοί έχουν την τάση ν' απειλούν το Σύνταγμα και να εχθρεύονται τον "ραβδούχο".

Η τακτική των ιμπεριαλιστών είναι πάντα η ίδια. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να κατακτήσουν το κράτος που αποτελεί στόχο τους, επιχειρούν να διαφθείρουν την εξουσία του, προκειμένου να την ελέγξουν. 

 

Ποια εξουσία όμως; Όχι τον "ραβδούχο". Ο "ραβδούχος" τους είναι άχρηστος, γιατί, παρ' όλο που βρίσκεται εκτός σώματος, δεν έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το "σώμα". 

 

Ο "ραβδούχος" ακολουθεί κι απλά ελέγχει αυτά που επιλέγει μόνο του το "σώμα" να κάνει. Άρα οι ιμπεριαλιστές αναζητούν κάποιον που να έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το θύμα εκεί όπου θέλουν οι ίδιοι. 

 

Αναζητούν την εκτελεστική εξουσία, που μπορεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο σημείο όπου μπορούν να τον στριμώξουν. 

 

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να δημιουργήσουν τις συνθήκες που υποτίθεται προσπαθεί ν' αποτρέψει ο "ραβδούχος". 

 

Θα πρέπει να βγάλουν από το σώμα την εκτελεστική εξουσία και να την ελέγχουν.

Τι σημαίνει πρακτικά να βγει η εκτελεστική εξουσία από το σώμα; Να αποκτήσει σταθερό κορμό. Να αποκτήσει δηλαδή χαρακτηριστικά όμοια με αυτά του συστήματος της δικαιοσύνης. Οι αιρετοί άρχοντες να γίνουν ισόβιοι. Οι πανίσχυροι ισόβιοι άρχοντες εύκολα μπορούν σταδιακά να μετατραπούν σε κληρονομικούς. Αν το καταφέρουν αυτό και μαζί μ' αυτούς αποκτήσουν τα ίδια χαρακτηριστικά και οι ακόλουθοί τους, εύκολα δημιουργείται μια δομή που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. 

 

Αν δηλαδή όλοι αυτοί, οι οποίοι συνθέτουν μια δομή που μόνιμα διεκδικεί την εκτελεστική εξουσία, αποκτήσουν χαρακτηριστικά ως επαγγελματίες μόνιμοι ηγέτες, τα πράγματα γίνονται απειλητικά για τη δημοκρατία. 

 

Γιατί; Γιατί αυτή η δομή αρχίζει και στέκεται ανεξάρτητα από το υπόλοιπο "σώμα". 

 

Αρχίζει και αναπτύσσει δικά της μόνιμα ιδιοτελή συμφέροντα.

Έχοντας μάλιστα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα με το "σώμα" αυτό και έχοντας την εξουσία να το "οδηγούν" όπου θέλουν, εύκολα οι επαγγελματίες κυβερνώντες αποτελούν μόνιμη απειλή. Πάνω στην ανάγκη τους να βολευτούν οικονομικά ή να εξαλείψουν την πιθανότητα να παρακαμφθούν από κάποιους άλλους, εύκολα αρχίζουν και έχουν επαφές με ξένα κέντρα εξουσίας που μπορούν να τους βοηθούν. Ακόμα και βλάκες να είναι και να μην το σκεφτούν από μόνοι τους, είναι βέβαιον ότι με τα χαρακτηριστικά αυτά θα τους πλησιάσουν οι ιμπεριαλιστές. Αυτήν την απειλή είχαν υπ' όψιν τους οι "πατέρες" του Συντάγματος και γι' αυτόν τον λόγο προσπάθησαν να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν σε κάποιους να γίνουν επαγγελματίες κυβερνώντες και πολύ περισσότερο να μεταβιβάζουν τις θέσεις τους στα φυσικά παιδιά τους σαν να επρόκειτο περί ιδιοκτησίας.

Ο δικομματισμός γι' αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία. Χάρη στη δομή των κομμάτων μπορεί η εκτελεστική εξουσία ν' αποκτήσει "σκελετό" ξεχωριστής οντότητας, που στέκεται δίπλα στον λαό. 

 

Τα ιδιόκτητα κόμματα και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους δίνουν σάρκα και οστά στην παράνομη εκτελεστική εξουσία. Δίνουν σάρκα και οστά σε κάτι που το Σύνταγμα απαιτεί να είναι "ρευστό". Οι κορυφές αυτών των κομμάτων, που καταλαμβάνονται μόνιμα από συγκεκριμένες οικογένειες, είναι αυτές οι οποίες απειλούν τη δημοκρατία, δημιουργώντας μόνιμους εξουσιαστές. 

 

Από εκεί και πέρα αυτοί οι μόνιμοι εξουσιαστές πλαισιώνονται εύκολα από τους οικονομικούς χορηγούς τους και έτσι δημιουργούνται τα "διαπλεκόμενα", που ληστεύουν το κράτος υπό το έλεος της εξουσίας. 

 

Γι' αυτόν τον λόγο το Σύνταγμα δεν προστατεύει τα συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα και ως εκ τούτου τα αντιμετωπίζει ως συμφέροντα συμμοριών. 

 

Όταν λοιπόν οι μόνιμοι διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας συνθέτουν προσωποπαγείς συμμορίες, βγαίνουν από το "σώμα". 

 

Αυτό όμως, ακόμα κι όταν το καταφέρνουν, επειδή είναι προφανώς αντισυνταγματικό, είναι επικίνδυνο για την ίδια τη ζωή των κυβερνώντων.

Επειδή δηλαδή όλοι αυτοί και μόνον που βρίσκονται εκτός του ελληνικού "σώματος" είναι παράνομοι και κινδυνεύουν ακόμα και με θάνατο σε περίπτωση που γίνουν αντιληπτοί, προσπαθούν να εξασφαλιστούν. 

 

Πως γίνεται αυτό; Προσπαθούν να ελέγξουν τον "ραβδούχο", για να μην σημάνει συναγερμό και βρεθούν μπροστά σε ένα εξαγριωμένο θηρίο. Ταυτόχρονα προσπαθούν να "μεθύσουν" το θύμα τους. 

 

Οι ιμπεριαλιστές, για να μην αντιμετωπίζουν πρόβλημα οι δικοί τους άνθρωποι, τους προστατεύουν με πολλούς τρόπους. 

 

Ένας τρόπος είναι να πιέζουν και τελικά να καταφέρνουν να επιβάλουν τους διάφορους "τρομονόμους", που είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματικοί. 

 

Με τους νόμους αυτούς "θολώνουν" την κρίση του "ραβδούχου" και ταυτόχρονα καθιστούν τη νόμιμη αυτοπροστατευτική βία του νεαρού παράνομη. 

 

Ο "ραβδούχος" δεν αντιδρά και αυτό αφήνει απροστάτευτο τον προστατευόμενό του. Αυτό είναι το 6^ο έγκλημα. Επιπλέον, για να μην αντιδρά ούτε από μόνο του το θύμα, το "μεθάνε". 

 

Αυτό γίνεται μέσω των ΜΜΕ, που αλλοιώνουν την πραγματικότητα στην οποία ζει το θύμα τους. Αυτό είναι το 5^ο έγκλημα.

Από τη στιγμή που θα τα καταφέρουν αυτά —τόσο να περιορίσουν τον "ραβδούχο" όσο και να "μεθύσουν" το θύμα τους— τα πράγματα είναι απλά. Μέσα στον ελλαδικό χώρο συγκεντρώνονται πολλές οντότητες με συγκρουόμενα συμφέροντα. Τα αφεντικά κλέβουν τη μερίδα του "λέοντος" και τα πρωτοπαλίκαρά τους ό,τι περισσέψει. Εγκλήματα 2, 3 και 4. Πώς γίνεται η κλοπή; Με τον εξής απλό τρόπο που περιγράψαμε στο παράδειγμα. Τα κόμματα με τους παράνομους μηχανισμούς τους δημιουργούν συνθήκες ελέγχου του κρατικού μηχανισμού. Οι κρατικοί υπάλληλοι, έχοντας κέρδη από την κλοπή, στην ουσία κρατούν από τα "ρούχα" το θύμα για να το ακινητοποιήσουν και να μην αντιδρά. Το κρατικό σύστημα για έναν λαό είναι ό,τι είναι τα ρούχα για έναν άνθρωπο. 

 

Όποιος πιάνει αυτά τα "ρούχα", μπορεί να σέρνει το σώμα. 

 

Οι ιδιοκτήτες των κομμάτων παρακολουθούν τις αντιδράσεις του θύματος και δίνουν τις κατάλληλες εντολές στα κρατικοδίαιτα στελέχη της συμμορίας τους. 

 

Από εκεί και πέρα αρχίζει η κλοπή. 

 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι αρπάζουν ό,τι βρίσκουν στις "τσέπες" και οι ξένοι με τους ντόπιους "διαπλεκόμενους" αρπάζουν κεφάλαιο.

Για να μπορέσουν όμως να λειτουργήσουν μέσα στο χρόνο όλα αυτά τα εξαιρετικά παράνομα και επίσης εξαιρετικά επικίνδυνα, θα πρέπει να διατηρείται μια συνέχεια. 

 

Αυτή η συνέχεια διατηρείται μόνον με τη μονιμότητα σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα που πραγματοποιούν τις παρανομίες. Σήμερα ψάχνεις και βρίσκεις έναν Μητσοτάκη για να κάνει αποστασία. Αύριο, όταν θα τον χρειάζεσαι, θα τον βρεις; Επιπλέον ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης είναι επικίνδυνος όταν δεν παίρνει μέρος στη λεία. Γνωρίζει τι κάνουν οι κλέφτες εις βάρος του λαού και αν μείνει από έξω από τη μοιρασιά μπορεί να τους "καρφώσει". Όταν ένας άνθρωπος προδίδει αυτούς που τον εμπιστεύονται και τον ψηφίζουν, θα διστάσει να προδώσει τους παράνομους και να παραστήσει τον ήρωα; Άρα είναι καθοριστικό να διατηρούν και τη μονιμότητα στην ιδιοκτησία των κομμάτων, εφόσον αυτά βγάζουν την εκτελεστική εξουσία από το εθνικό σώμα. 

 

Άρα είναι απόλυτα λογικό και για τα επόμενα είκοσι χρόνια να προβλέπεται να μας κυβερνούν οι Μητσοτάκηδες και οι Παπανδρέου. Αυτό το καταφέρνουν και πάλι μέσω των ΜΜΕ και άρα με το 5^ο έγκλημα.

Ο αναγνώστης έχει πλέον μια πλήρη εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει. 

 

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι γιατί όλα αυτά τα εγκλήματα αποδίδονται στο σύστημα δικαιοσύνης και πώς μπορούμε ν' αντιδράσουμε ως άτομα και ως λαός απέναντι σ' αυτήν τη θηριωδία. 

 

Θα εξετάσουμε τα εγκλήματα ένα προς ένα, για να δούμε πού ακριβώς έγκειται η παρανομία για το καθένα από αυτά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com