Ο Τραΐανού αποδεικνύει ¨ότι Ο Μητσοτάκης δεν γνωρίζει
τι θα πει "υψηλή κυριότητα" ενός λαού ούτε
"επικαρπία"...
ΤΡΑΪΑΝΟΥ--Ό,τι δηλαδή περιγράψαμε παραπάνω για τις οικογένειες, ισχύει
και για τους λαούς. Υπάρχουν όρια στις συμπεριφορές μεταξύ των λαών,
όπως υπάρχουν και κάποιες διαδικασίες στις μεταξύ τους σχέσεις. Κάθε
φορά που ξεπερνιούνται τα όρια ή παρακάμπτονται οι διαδικασίες, υπάρχει
πρόβλημα, που αναπόφευκτα οδηγεί στη βία. Είτε αυτή η βία ονομάζεται
"πόλεμος", λόγω της γενικής απειλής των ξένων του εξωτερικού, είτε αυτή η
βία ονομάζεται "πογκρόμ", λόγω της γενικής απειλής των ξένων, που για
τον οποιονδήποτε λόγο βρέθηκαν σε έναν χώρο ο οποίος δεν τους ανήκε.
Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά
, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το φυσιολογικό της εκδήλωσης μιας βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους αυτού που θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη και θίγεται από τις πράξεις αυτού που θεωρεί ξένο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στον αναγνώστη τα περί ιδιοκτησίας ενός λαού, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει "ιδιοκτησία" από πλευράς λαού. Ενώ καταλαβαίνουμε για παράδειγμα την έννοια της "προσωπικής ιδιοκτησίας", δεν καταλαβαίνουμε την έννοια της "λαϊκής ιδιοκτησίας". Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν ένας φτωχός και άκληρος πολίτης μιας χώρας να είναι ένας πλούσιος μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Η παρανόηση αυτή, που τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από τους άθλιους οι οποίοι μας κυβερνάνε, είναι το "άλλοθί" τους, για να λένε ψέματα και αθλιότητες. Για να λένε για παράδειγμα τις ηλιθιότητες περί "σύγχρονων" πολυπολιτισμικών ή πολυεθνικών κοινωνιών ή περί των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών με τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση κλπ..
Όλα αυτά είναι αθλιότητες, που λέγονται για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι στηρίζουν τα συμφέροντά τους στους φτωχούς λαθρομετανάστες. Λέγονται, γιατί τους το επιτρέπει η άγνοια των λαών. Υπάρχει άγνοια και γι' αυτό κανένας δεν αντιδρά συνειδητά κι οργανωμένα απέναντι στα εγκλήματα τα οποία συμβαίνουν. Τις περισσότερες φορές η αντίδραση στο έγκλημα που ονομάζεται "λαθρομετανάστευση" είναι ενστικτώδης και εύκολα ελέγξιμη από το σύστημα. Η αντίδραση χαρακτηρίζεται "ρατσισμός" και εύκολα "καταπνίγεται" από τους "πολιτισμένους", που κατά μία περίεργη σύμπτωση είναι όλοι τους βολεμένοι και την ίδια στιγμή όλοι οι "ρατσιστές" είναι στις ουρές των ταμείων ανεργίας.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από την άγνοια εκείνου που θίγεται και είναι ο λαός. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία του και ως εκ τούτου αδυνατεί να υπερασπιστεί το δίκιο του. Το δίκιο του ιδιοκτήτη. Αυτό ακριβώς θα περιγράψουμε στο σημείο αυτό. Θα περιγράψουμε τον ρόλο και τις ιδιότητες του λαού, που θεωρείται ιδιοκτήτης, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τον κρίνουμε για την όποια φιλανθρωπία ή την όποια βαρβαρότητα τον χαρακτηρίζει. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις κάποιον φιλάνθρωπο ή βάρβαρο, αν δεν γνωρίζεις εξ αρχής τον ρόλο του.
Αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία τού κάθε λαού, εύκολα θα καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εύκολα θα εντοπίσουμε τους στόχους των ιμπεριαλιστών και τα "ελατήρια" που κινούν τις ανθρωπιστικές "ευαισθησίες" των σφουγγοκολάριών τους. Εύκολα θα καταλάβουμε ότι, με κύριο μοχλό τούς καθ' όλα αγαπητούς λαθρομετανάστες, κάποιοι επιχειρούν να ιδιοποιηθούν τις τεράστιες και μυθώδους αξίας περιουσίες των λαών. Με τις "ευαισθησίες" τους προσπαθούν να "κοιμίσουν" τους λαούς, ώστε να μην αντιδράσουν αυτοί στο κρίσιμο διάστημα που θα τους λεηλατούν.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού. Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας. Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία". Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του. Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.
Αυτήν την κυριότητα ο κάθε λαός "καλώς ή κακώς" την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του. Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους. Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.
Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία". Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου. Το δημόσιο και το ιδιωτικό. Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου. Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν; Το εξής απλό. Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της. Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.
Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει. Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα; Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του. Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει. Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο. Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί "όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες" μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.**********
Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του. Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά. ’λλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.
Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται. Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους. Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό. Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.
Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. Ο λαός αυτός έχει ως πρωτεύουσα ιδιότητα αυτήν του ιδιοκτήτη και δευτερευόντως είναι κεφαλαιοκράτης, εργάτης κλπ.. Είναι πρώτα πολίτης και μετά οτιδήποτε άλλο. Είναι πρώτα αυτός ο οποίος έχει την "υψηλή κυριότητα" και μετά αυτός που έχει μεγάλο ή μικρό ποσοστό στην "επικαρπία". Η "υψηλή κυριότητα" σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς και η "επικαρπία" απλά σε τοποθετεί σε μια κοινωνική τάξη.
Το κάθε μέλος του λαού μιλάει ως εργαζόμενος και διεκδικεί εργατικά δικαιώματα, γιατί πάνω απ' όλα είναι πολίτης του κράτους του. Διεκδικεί αυξήσεις "και άρα καλύτερο ποσοστό "επικαρπίας" μόνον αν ανήκει στην ομάδα που έχει την "υψηλή κυριότητα". Ο ξένος, που εργάζεται σε μία χώρα, δεν μπορεί να μιλάει ως τέτοιος και να διεκδικεί δικαιώματα εργαζομένου. Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που έχει "λαμβάνειν". Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που πρέπει να του καταβληθούν τα οφειλόμενα για την εργασία του.
Όπως ένας Γερμανός έμπορος έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από έναν Έλληνα παραγωγό, έτσι κι ένας ξένος εργάτης έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από τον Έλληνα εργοδότη του. Συμβαίνει δηλαδή αυτό που είπαμε πιο πάνω. Η απλή εργασία δεν δίνει δικαίωμα "επικαρπίας" και άρα την ιδιότητα του πολίτη σε κάποιον ξένο. Η διαφορά του ξένου εργαζόμενου σε σχέση με τον γηγενή είναι τεράστια. Είναι η διαφορά του ιδιοκτήτη με έναν παντελώς άσχετο, που έτυχε να βρίσκεται στο ίδιο μέρος. Η διαφορά τού παρανόμως εργαζόμενου ξένου με τον γηγενή είναι η διαφορά τού κλέφτη μ' αυτήν του νοικοκύρη.
Είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι σου και να βρίσκεις έναν ξένο να "καθαρίζει" το δωμάτιο των παιδιών σου. Το γεγονός ότι το καθαρίζει και άρα ότι εργάζεται, δεν σημαίνει τίποτε. Είναι παράνομος και μόνον που βρίσκεται εκεί. Πρέπει κάποιος νόμιμος κάτοικος του σπιτιού να δικαιολογήσει την εκεί παρουσία του. Αν μάλιστα όχι μόνον δεν υπάρχει κάποιος νόμιμος να τον δικαιολογεί και ταυτόχρονα αυτός ο ξένος έχει στήσει και την "παράγκα" του σε κάποια γωνιά του δωματίου, έχει προφανή πρόθεση αν όχι να κλέψει να επωφεληθεί παρανόμως από την ιδιοκτησία σου.
Είναι υποχρεωμένος σε μια τέτοια περίπτωση να σου εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, πώς μπήκε, γιατί "καθαρίζει" και το πιο σημαντικό ποιος του υποσχέθηκε να τον πληρώσει για την εργασία του. Αν συμφώνησε με κάποιο από τα παιδιά σου �και άρα με κάποιον από τους συνιδιοκτήτες� για να "καθαρίσει" το δωμάτιο και μετά, αφού πληρωθεί, να φύγει, έχει καλώς. Αν δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο και "αυτοπληρώνεται" από το οικογενειακό "ψυγείο", φωνάζεις την αστυνομία και τον συλλαμβάνει ως κλέφτη, άσχετα αν αυτός νόμιζε ότι "δούλευε". ’σχετα αν αυτός ήταν φτωχός και δούλευε για να επιβιώσει.
Όπως υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του σπιτιού, έτσι πρέπει να υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του κράτους. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί έβαλε έναν ξένο μέσα στο σπίτι, έτσι θα ρωτηθεί κι ένας πολίτης, γιατί απασχολεί έναν λαθρομετανάστη. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί δεν "καθάρισε" μόνο του το δωμάτιό του ή γιατί δεν πλήρωσε κάποιο από τα αδέρφια του να το "καθαρίσει", έτσι θα ρωτηθεί και ο ομοεθνής που απασχολεί ξένους.
Όπως πρέπει ν' αποδείξει το παιδί ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία και ότι δεν γινόταν διαφορετικά, έτσι θα πρέπει ν' αποδείξει κάτι ανάλογο και ο ομοεθνής εργοδότης, που απασχολεί ξένους. Πρέπει ν' αποδείξει ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία για να έρθει σε πέρας η εργασία, γιατί σε άλλη περίπτωση διέπραξε έγκλημα κατά της οικογένειας. Είναι έγκλημα να προσφέρεις χωρίς λόγο σε κάποιον ξένο πλούτο, ο οποίος παράγεται από το οικογενειακό κεφάλαιο. Είναι έγκλημα να δίνεις δουλειά σε ξένο και την ίδια ώρα κάποιο από τ' αδέρφια σου να είναι άνεργο και να πεινάει.
Όποιος δεν μπορεί να τ' αποδείξει όλα αυτά, τιμωρείται. Τιμωρείται ο ίδιος κι απομακρύνεται ο ξένος που προσπάθησε παρανόμως να επωφεληθεί από τη βλακεία ή την πονηριά ενός εκ των συνιδιοκτητών και δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία. Απομακρύνεται χωρίς τιμωρία και χωρίς καμία περαιτέρω δικαιολογία και χωρίς βέβαια ν' αδικηθεί. Πληρώνεται τον κόπο του και αυτός ο οποίος τιμωρείται είναι εκείνος που υπέπεσε στο ατόπημα και αυτός είναι εκείνος που τον έβαλε μέσα στο σπίτι.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
τι θα πει "υψηλή κυριότητα" ενός λαού ούτε
"επικαρπία"...
Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά
, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το φυσιολογικό της εκδήλωσης μιας βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους αυτού που θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη και θίγεται από τις πράξεις αυτού που θεωρεί ξένο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στον αναγνώστη τα περί ιδιοκτησίας ενός λαού, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει "ιδιοκτησία" από πλευράς λαού. Ενώ καταλαβαίνουμε για παράδειγμα την έννοια της "προσωπικής ιδιοκτησίας", δεν καταλαβαίνουμε την έννοια της "λαϊκής ιδιοκτησίας". Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν ένας φτωχός και άκληρος πολίτης μιας χώρας να είναι ένας πλούσιος μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Η παρανόηση αυτή, που τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από τους άθλιους οι οποίοι μας κυβερνάνε, είναι το "άλλοθί" τους, για να λένε ψέματα και αθλιότητες. Για να λένε για παράδειγμα τις ηλιθιότητες περί "σύγχρονων" πολυπολιτισμικών ή πολυεθνικών κοινωνιών ή περί των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών με τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση κλπ..
Όλα αυτά είναι αθλιότητες, που λέγονται για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι στηρίζουν τα συμφέροντά τους στους φτωχούς λαθρομετανάστες. Λέγονται, γιατί τους το επιτρέπει η άγνοια των λαών. Υπάρχει άγνοια και γι' αυτό κανένας δεν αντιδρά συνειδητά κι οργανωμένα απέναντι στα εγκλήματα τα οποία συμβαίνουν. Τις περισσότερες φορές η αντίδραση στο έγκλημα που ονομάζεται "λαθρομετανάστευση" είναι ενστικτώδης και εύκολα ελέγξιμη από το σύστημα. Η αντίδραση χαρακτηρίζεται "ρατσισμός" και εύκολα "καταπνίγεται" από τους "πολιτισμένους", που κατά μία περίεργη σύμπτωση είναι όλοι τους βολεμένοι και την ίδια στιγμή όλοι οι "ρατσιστές" είναι στις ουρές των ταμείων ανεργίας.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από την άγνοια εκείνου που θίγεται και είναι ο λαός. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία του και ως εκ τούτου αδυνατεί να υπερασπιστεί το δίκιο του. Το δίκιο του ιδιοκτήτη. Αυτό ακριβώς θα περιγράψουμε στο σημείο αυτό. Θα περιγράψουμε τον ρόλο και τις ιδιότητες του λαού, που θεωρείται ιδιοκτήτης, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τον κρίνουμε για την όποια φιλανθρωπία ή την όποια βαρβαρότητα τον χαρακτηρίζει. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις κάποιον φιλάνθρωπο ή βάρβαρο, αν δεν γνωρίζεις εξ αρχής τον ρόλο του.
Αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία τού κάθε λαού, εύκολα θα καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εύκολα θα εντοπίσουμε τους στόχους των ιμπεριαλιστών και τα "ελατήρια" που κινούν τις ανθρωπιστικές "ευαισθησίες" των σφουγγοκολάριών τους. Εύκολα θα καταλάβουμε ότι, με κύριο μοχλό τούς καθ' όλα αγαπητούς λαθρομετανάστες, κάποιοι επιχειρούν να ιδιοποιηθούν τις τεράστιες και μυθώδους αξίας περιουσίες των λαών. Με τις "ευαισθησίες" τους προσπαθούν να "κοιμίσουν" τους λαούς, ώστε να μην αντιδράσουν αυτοί στο κρίσιμο διάστημα που θα τους λεηλατούν.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού. Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας. Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία". Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του. Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.
Αυτήν την κυριότητα ο κάθε λαός "καλώς ή κακώς" την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του. Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους. Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.
Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία". Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου. Το δημόσιο και το ιδιωτικό. Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου. Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν; Το εξής απλό. Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της. Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.
Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει. Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα; Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του. Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει. Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο. Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί "όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες" μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.**********
Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του. Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά. ’λλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.
Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται. Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους. Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό. Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.
Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. Ο λαός αυτός έχει ως πρωτεύουσα ιδιότητα αυτήν του ιδιοκτήτη και δευτερευόντως είναι κεφαλαιοκράτης, εργάτης κλπ.. Είναι πρώτα πολίτης και μετά οτιδήποτε άλλο. Είναι πρώτα αυτός ο οποίος έχει την "υψηλή κυριότητα" και μετά αυτός που έχει μεγάλο ή μικρό ποσοστό στην "επικαρπία". Η "υψηλή κυριότητα" σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς και η "επικαρπία" απλά σε τοποθετεί σε μια κοινωνική τάξη.
Το κάθε μέλος του λαού μιλάει ως εργαζόμενος και διεκδικεί εργατικά δικαιώματα, γιατί πάνω απ' όλα είναι πολίτης του κράτους του. Διεκδικεί αυξήσεις "και άρα καλύτερο ποσοστό "επικαρπίας" μόνον αν ανήκει στην ομάδα που έχει την "υψηλή κυριότητα". Ο ξένος, που εργάζεται σε μία χώρα, δεν μπορεί να μιλάει ως τέτοιος και να διεκδικεί δικαιώματα εργαζομένου. Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που έχει "λαμβάνειν". Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που πρέπει να του καταβληθούν τα οφειλόμενα για την εργασία του.
Όπως ένας Γερμανός έμπορος έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από έναν Έλληνα παραγωγό, έτσι κι ένας ξένος εργάτης έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από τον Έλληνα εργοδότη του. Συμβαίνει δηλαδή αυτό που είπαμε πιο πάνω. Η απλή εργασία δεν δίνει δικαίωμα "επικαρπίας" και άρα την ιδιότητα του πολίτη σε κάποιον ξένο. Η διαφορά του ξένου εργαζόμενου σε σχέση με τον γηγενή είναι τεράστια. Είναι η διαφορά του ιδιοκτήτη με έναν παντελώς άσχετο, που έτυχε να βρίσκεται στο ίδιο μέρος. Η διαφορά τού παρανόμως εργαζόμενου ξένου με τον γηγενή είναι η διαφορά τού κλέφτη μ' αυτήν του νοικοκύρη.
Είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι σου και να βρίσκεις έναν ξένο να "καθαρίζει" το δωμάτιο των παιδιών σου. Το γεγονός ότι το καθαρίζει και άρα ότι εργάζεται, δεν σημαίνει τίποτε. Είναι παράνομος και μόνον που βρίσκεται εκεί. Πρέπει κάποιος νόμιμος κάτοικος του σπιτιού να δικαιολογήσει την εκεί παρουσία του. Αν μάλιστα όχι μόνον δεν υπάρχει κάποιος νόμιμος να τον δικαιολογεί και ταυτόχρονα αυτός ο ξένος έχει στήσει και την "παράγκα" του σε κάποια γωνιά του δωματίου, έχει προφανή πρόθεση αν όχι να κλέψει να επωφεληθεί παρανόμως από την ιδιοκτησία σου.
Είναι υποχρεωμένος σε μια τέτοια περίπτωση να σου εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, πώς μπήκε, γιατί "καθαρίζει" και το πιο σημαντικό ποιος του υποσχέθηκε να τον πληρώσει για την εργασία του. Αν συμφώνησε με κάποιο από τα παιδιά σου �και άρα με κάποιον από τους συνιδιοκτήτες� για να "καθαρίσει" το δωμάτιο και μετά, αφού πληρωθεί, να φύγει, έχει καλώς. Αν δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο και "αυτοπληρώνεται" από το οικογενειακό "ψυγείο", φωνάζεις την αστυνομία και τον συλλαμβάνει ως κλέφτη, άσχετα αν αυτός νόμιζε ότι "δούλευε". ’σχετα αν αυτός ήταν φτωχός και δούλευε για να επιβιώσει.
Όπως υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του σπιτιού, έτσι πρέπει να υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του κράτους. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί έβαλε έναν ξένο μέσα στο σπίτι, έτσι θα ρωτηθεί κι ένας πολίτης, γιατί απασχολεί έναν λαθρομετανάστη. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί δεν "καθάρισε" μόνο του το δωμάτιό του ή γιατί δεν πλήρωσε κάποιο από τα αδέρφια του να το "καθαρίσει", έτσι θα ρωτηθεί και ο ομοεθνής που απασχολεί ξένους.
Όπως πρέπει ν' αποδείξει το παιδί ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία και ότι δεν γινόταν διαφορετικά, έτσι θα πρέπει ν' αποδείξει κάτι ανάλογο και ο ομοεθνής εργοδότης, που απασχολεί ξένους. Πρέπει ν' αποδείξει ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία για να έρθει σε πέρας η εργασία, γιατί σε άλλη περίπτωση διέπραξε έγκλημα κατά της οικογένειας. Είναι έγκλημα να προσφέρεις χωρίς λόγο σε κάποιον ξένο πλούτο, ο οποίος παράγεται από το οικογενειακό κεφάλαιο. Είναι έγκλημα να δίνεις δουλειά σε ξένο και την ίδια ώρα κάποιο από τ' αδέρφια σου να είναι άνεργο και να πεινάει.
Όποιος δεν μπορεί να τ' αποδείξει όλα αυτά, τιμωρείται. Τιμωρείται ο ίδιος κι απομακρύνεται ο ξένος που προσπάθησε παρανόμως να επωφεληθεί από τη βλακεία ή την πονηριά ενός εκ των συνιδιοκτητών και δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία. Απομακρύνεται χωρίς τιμωρία και χωρίς καμία περαιτέρω δικαιολογία και χωρίς βέβαια ν' αδικηθεί. Πληρώνεται τον κόπο του και αυτός ο οποίος τιμωρείται είναι εκείνος που υπέπεσε στο ατόπημα και αυτός είναι εκείνος που τον έβαλε μέσα στο σπίτι.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .