ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΕΛΟΣ(τραϊανού)......... Λείπουν 4,5 δις ευρώ από τα ταμεία για τις συντάξεις

Λείπουν 4,5 δις ευρώ από τα ταμεία για τις συντάξεις
Όλα τα είχαν οι συνταξιούχοι αυτό τους έλειπε। Σύμφωνα με στοιχεία που έχει στα χέρια του το υπουργείο Οικονομικών είναι υπαρκτός ο κίνδυνος μέσα στο 2009 να υπάρξει στάση πληρωμών τόσο των συντάξεων όσο και των μισθών. Μάλιστα, οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες και για τα επόμενα χρόνια από έως το 2013 τα 10 από τα 13 νέα Ενιαία Ταμεία θα έχουν οικονομικό πρόβλημα. Της... Αμερικής θα γίνει γι'αυτό αποταμιεύστε όσο είναι καιρός.

Αναρτήθηκε από troktikos στις 12:33 μμ

υ।γ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ।

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Συντάξεις, τέλος.

Δεν υπάρχει "φράγκο" στα ταμεία.





Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες νέων σκανδάλων τα οποία αφορούν την διαχείριση των κεφαλαίων των ασφαλιστικών ταμείων. Μαθαίνουμε για προμήθειες και μίζες εκατομμυρίων ευρώ. Μαθαίνουμε για αλυσιδωτές αγοραπωλησίες των ίδιων ομολόγων που προκαλούν στα ταμεία ζημιές εκατομμυρίων ευρώ. Μαθαίνουμε για προνομιούχες χρηματιστηριακές εταιρείες οι οποίες αυθαίρετα και εκτός ελέγχου διαχειρίζονται τις τύχες εκατομμυρίων ασφαλισμένων.
Αυτά που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν με τα ταμεία όσο και αν φαίνονται τραγικά και βέβαια εγκληματικά δεν αποκαλύπτουν τα συμβαίνοντα στο σύνολό τους. Αυτό που βλέπουμε είναι η κορυφή του παγόβουνου και όχι το ίδιο το παγόβουνο. Αυτό που βλέπουμε είναι η "παρωνυχίδα" σε ένα τερατωδών διαστάσεων σκάνδαλο. Ένα σκάνδαλο που κάνει ακόμα και αυτό το έγκλημα του χρηματιστηρίου να φαντάζει ως πταίσμα.
Που βρίσκεται το πραγματικό σκάνδαλο; Στο γεγονός ότι πολύ πριν φτάσουμε στις μίζες και τις προμήθειες από "μετακινήσεις" κεφαλαίων το κράτος έχει υποθηκεύσει το ασφαλιστικό μέλλον εκατομμυρίων πολιτών. Το κράτος βάζει χέρι στα αποθεματικά των ταμείων. Το κράτος παίρνει τα πραγματικά χρήματα των ταμείων και στην θέση τους αφήνει "χαρτιά" με την μορφή ομολόγων. Το κράτος απατεώνας κάνει ότι κάνει ο αεριτζής έμπορος που παίρνει τα πραγματικά χρήματα ή τα προϊόντα ενός παραγωγού και του δίνει μια μεταχρονολογημένη επιταγή. Μια "πέτσινη" επιταγή που συνδέει απόλυτα τις μοίρες παραγόντων οι οποίοι πρακτικά δεν έπρεπε να συνδέονται.
Θα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει. Τα αποθεματικά των ταμείων δεν είναι δημόσια χρήματα. Είναι χρήματα ιδιωτικά. Είναι χρήματα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε αυτούς που τα συγκέντρωσαν και είναι οι ασφαλισμένοι του κάθε ταμείου. Δεν είναι χρήματα δημόσια. Δεν είναι χρήματα με τα οποία μπορείς να ασκείς κοινωνική πολιτική. Τα ταμεία είναι "κουμπαράδες" συγκεκριμένων ιδιωτών και δεν αποτελούν δεξαμενές χρηματοδότησης κοινωνικής ανάπτυξης ή αλληλεγγύης. Τέτοιες δεξαμενές είναι μόνο τα δημόσια ταμεία.
Τα χρήματα για παράδειγμα του ΝΑΤ δεν είναι δημόσια χρήματα. Είναι χρήματα που συγκέντρωσαν οι ναυτικοί για να καλύψουν αποκλειστικά τις δικές τους ανάγκες συνταξιοδότησης. Δικά τους χρήματα έβαλαν σε ένα κοινό ταμείο για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Ποσώς ενδιαφέρει τους ναυτικούς αν πάρουν ή δεν πάρουν σύνταξη άλλοι κλάδοι εργαζομένων από τα δικά τους ταμεία. Ο καθένας κάνει το δικό του κουμάντο με την δική του τσέπη για το δικό του "σπίτι".
Ο κάθε κλάδος καταθέτει εισφορές με βάση τις δικές του αντιλήψεις περί συνταξιοδότησης. Το ίδιο γίνεται και με όλα τα ταμεία. Στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ κτλ τοποθετήθηκαν ιδιωτικά χρήματα ιδιωτών για να καλύψουν τις δικές τους ιδιωτικές ανάγκες.
Ιδιωτικά χρήματα τα οποία ανήκαν στους συγκεκριμένους ιδιώτες και τα οποία προορίζονταν για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Πραγματικά χρήματα τα οποία αν δεν κατατήθονταν στα ταμεία θα γίνονταν ιδιωτικές περιουσίες αυτών που τα κατέθεσαν. Πολλοί ναυτικοί θα είχαν ένα επιπλέον διαμέρισμα ή ένα επιπλέον οικόπεδο αν τα χρήματα τα οποία κατέβαλαν στο ΝΑΤ τα κρατούσαν οι ίδιοι.
Τα κεφάλαια των ταμείων για αυτόν τον λόγο αποτελούν ιδιωτικές περιουσίες. Συλλογικής φύσεως ιδιωτικές ιδιοκτησίες. Ιδιοκτησίες οι οποίες λόγω του απαραίτητου της ύπαρξής τους και του μεγέθους τους απλά παραδίδονται στην διαχείριση του κράτους. Του ευνομούμενου κράτους. Του κράτους που σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους. Του κράτους που έχει την υποδομή και το έμψυχο δυναμικό να διαχειριστεί τέτοιου είδους μεγέθη. Του κράτους που πληρώνεται από τα ταμεία για την εργολαβική διαχείριση των κεφαλαίων τους.
Κράτος όμως και ασφαλιστικά ταμεία είναι απόλυτα διαχωρισμένα μεταξύ τους. Το κράτος είναι ένας μηχανισμός παροχής υπηρεσιών. Ως μηχανισμός αποτελεί δημόσια ιδιοκτησία. Συντηρείται από τα δημόσια χρήματα για να φέρει σε πέρας τον ρόλο ο οποίος προβλέπεται από το Σύνταγμα και τους νόμους. Ως μηχανισμός έχει έναν προϋπολογισμό τον οποίο πρέπει να σέβεται γιατί σε άλλη περίπτωση αντιμετωπίζει τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε η οποιαδήποτε επιχείρηση η οποία λόγω κακής διαχείρισης δεν κατόρθωνε να διαχειριστεί την κατάσταση που το αφορά.
Αναφερόμαστε σε όλα αυτά διότι πρέπει να καταλάβει ο αναγνώστης ότι το κράτος μπορεί ακόμα και να χρεοκοπήσει. Η μόνη διαφορά που έχει με μια κοινή επιχείρηση που πληρώνεται για να προσφέρει υπηρεσίες έχει σχέση με το γεγονός ότι το κράτος δεν καταστρέφεται. Το κράτος "επανιδρύεται" με βάση τα δεδομένα που αφορούν την οικονομία και βέβαια με βάση τις οικονομικές δυνατότητες του λαού ο οποίος καλείται να το χρηματοδοτήσει.
Ενώ δηλαδή το κράτος δεν μπορεί να εξαλειφθεί αυτό δεν σημαίνει ότι ως μηχανισμός μπορεί να δρα ανεξέλεγκτα. Δεν μπορεί με χρηματοδότηση μιας δραχμής να ξοδεύει δέκα. Η αριθμητική της οικονομίας το αφορά. Χρεοκοπεί και επανασχεδιάζεται στο σύνολό του. Επαναπροσδιορίζεται ο ρόλος του και βέβαια επαναπροσδιορίζεται η μισθολογική του πολιτική έναντι των στελεχών του.
Αν δηλαδή ένα κράτος "χρεοκόπησε" εξαιτίας των εξόδων του όλα αυτά αλλάζουν κατά τον επανασχεδιασμό του. Μια εκτός ελέγχου σπάταλη πολιτική του μπορεί μετά από την χρεοκοπία του να αλλάξει. Ευνοημένοι κρατικοί λειτουργοί και υπάλληλοι μπορούν να χάσουν τα προνόμιά τους μετά τον επανασχεδιασμό του. Κρατικοδίαιτοι "Γκαρκάνες" με μισθούς των δεκάδων χιλιάδων ευρώ θα πάνε στα σπίτια τους με σοβιετικού τύπου συντάξεις. Όλα αυτά είναι λογικά. Δεν μπορεί ένα κράτος φτωχών πολιτών να είναι γενναιόδωρος εργοδότης ευνοημένων εργαζομένων. Δεν μπορεί ένα κράτος με πενιχρή χρηματοδότηση να ξοδεύει τεράστια ποσά. Όταν το κάνει είναι βέβαιον ότι σε κάποια τσέπη βάζει τα χέρια του και άρα παρανομεί.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή ένα κράτος να "χρεοκοπήσει" χωρίς αυτό να σημαίνει ταυτόχρονη χρεοκοπία των πολιτών του. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να επανασχεδιαστεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας και όχι με βάση τα δεδομένα των κακομαθημένων υπαλλήλων του. Η οικονομία και άρα οι πολίτες στο σύνολό τους είναι αυτοί που αποφασίζουν για τον τρόπο λειτουργίας του. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί θα κληθούν να πληρώσουν την λειτουργία του. Πως όμως θα πληρώσουν; Μέσω της φορολογίας. Μέσω των εισφορών που προβλέπονται για τον κάθε πολίτη.
Εδώ ακριβώς είναι το όλο θέμα. Η χρεοκοπία του κράτους δεν διαφέρει από την χρεοκοπία μιας επιχείρησης. Από την στιγμή που θα βαρέσει "κανόνι" αυτό σημαίνει μερικά πράγματα. Σημαίνει ρύθμιση και διαγραφή χρεών του. Σημαίνει ζημιά για τους αφελείς πιστωτές του. Ταυτόχρονα μια τέτοια κατάσταση αλλάζει τα φορολογικά δεδομένα. Αλλάζει τις εισφορές των πολιτών στα δημόσια έσοδα. Δεν αλλάζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς στις ιδιωτικές περιουσίες. Δεν μπορεί το κράτος για να στηρίξει την λειτουργία του να δημεύσει ιδιωτικές περιουσίες.
Η χρεοκοπία του κράτους δηλαδή δεν παρασέρνει σε χρεοκοπία τους πολίτες του. Αν όμως το κράτος παράνομα στην ολέθρια πορεία του παρασύρει πολίτες στην καταστροφή έχουμε έγκλημα. Κάτι παράνομο έγινε γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαμε επέκταση της "ζημιάς" στον περίγυρο. Αν για έναν φτωχό εργαζόμενο πολίτη το ασφαλιστικό του δικαίωμα είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό του στοιχείο και το κράτος "τινάξει" το ταμείο του στον αέρα είναι σαν να δημεύει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του.
Για έναν Βαρδινογιάννη για παράδειγμα με τεράστια περιουσία το να καταστραφεί το ΤΕΒΕ στο οποίο είναι ασφαλισμένος δεν σημαίνει τίποτε. Μπορεί ο ίδιος καν να μην γνωρίζει ότι υπάρχει ΤΕΒΕ. Δεν αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Η υπόλοιπη περιουσία του αρκεί για να ζήσει άνετα. Το "κανόνι" του κράτους δεν θα την επηρεάσει αυτήν την περιουσία. Θα τον ζημιώσει αλλά δεν θα τον καταστρέψει.
Από την άλλη πλευρά για έναν φτωχό ασφαλισμένο ένα τέτοιο ενδεχόμενο ταυτίζεται με την απόλυτη καταστροφή. Το κράτος του "έφαγε" το μεγαλύτερο περιουσιακό του στοιχείο και τον απειλεί με αφανισμό, πραγματικό αφανισμό. Με αφανισμό κινδυνεύει ένας φτωχός που μένει στο νοίκι στα τελευταία χρόνια της ζωής του και το μόνο έσοδό του είναι η σύνταξή του. Μια σύνταξη την οποία νόμιζε ότι την εξασφάλισε με την συνεχή καταβολή ασφαλίστρων από το υστέρημά του.
Όταν λοιπόν το κράτος είναι σοβαρό τα χρήματα των ιδιωτών τα διαχειρίζεται αλλά δεν τα αγγίζει. Κατανοεί ότι δεν είναι δικά του. Κατανοεί ότι δεν πρέπει να τα ρισκάρει γιατί απλούστατα δεν έχει δικαίωμα να παρασύρει στην δική του καταστροφή και απλούς πολίτες. Το κράτος είναι υποχρεωμένο από τον νόμο να "ζητά" από τους πολίτες ότι του χρειάζεται για να καλύπτει τις ανάγκες του. Να ζητά μέσω της φορολογίας και για αυτό κρίνονται οι κυβερνώντες.
Όταν το κράτος δεν "ζητά" μόνο αλλά "παίρνει" χωρίς να ρωτά είναι επικίνδυνο και όταν κρίνεται είναι συνήθως αργά. Δεν είναι δυνατόν η επιβίωση εκατομμυρίων Ελλήνων να εξαρτάται από τις "φαεινές" ιδέες τυχάρπαστων Αλογοσκούφηδων. Αν αποτύχουν δηλαδή οι πολιτικές τους τι θα κάνουμε; Θα περιμένουμε να μας ζητήσουν συγνώμη και να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους; Λύνουμε κανένα πρόβλημα αν τους κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος; Όχι βέβαια.
Αν χαθούν τα χρήματα καταστρέφονται οι ιδιοκτήτες τους. Αν χαθούν τα χρήματα των ταμείων χάνονται εισφορές δεκαετιών για τους ασφαλισμένους τους. Αν χαθούν τα χρήματα μαύρο "φίδι" που τους έφαγε αυτούς που περιμένουν να ζήσουν από αυτά. Μετά είναι κοινοί άποροι και επιβιώνουν ως τέτοιοι. Από νοικοκυραίοι με περιουσία και δικαιώματα γίνονται "κατοικίδια" χωρίς καθόλου δικαιώματα. Για αυτόν τον λόγο δεν επιτρέπεται σε κανέναν να αγγίζει αυτά τα χρήματα.



Κράτος απατεώνας.


Το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που βρίσκεται πολύ κοντά στην χρεοκοπία. Ακόμα και στο τυπικό επίπεδο βρίσκεται υπό καθεστώς επιτήρησης. Αν μάλιστα ακολουθούσε μια ανεξάρτητη εθνική πορεία -και δεν ήταν ενταγμένο μέσα σε ευρύτερα υπερεθνικά σύνολα- αυτήν η χρεοκοπία ήδη θα είχε γίνει. Σήμερα επιβιώνει όχι εξαιτίας της φιλανθρωπίας αυτών των συνόλων αλλά εξαιτίας της δυνατότητάς του να ξεπουλά τα πάντα σε αντίθεση με τα δεδομένα που ισχύουν στον καθαρά εθνικό σχεδιασμό.
Η άσχημη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Δεν είναι κάτι το μυστικό το οποίο απαιτεί ειδική πληροφόρηση για να το γνωρίζει κάποιος. Είναι κοινώς γνωστό ότι δανείζεται σε μόνιμη βάση για να εξασφαλίσει την λειτουργία του. Το γράφουν οι εφημερίδες και όχι ειδικά διαβαθμισμένα έγγραφα. Αυτός ο συνεχής δανεισμός σημαίνει ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι ευθυγραμμισμένος με τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας. Ξοδεύει παραπάνω χρήματα από αυτά που μπορεί να του παρέχει ο ιδιοκτήτης του και άρα ο ελληνικός λαός. Δανείζεται ανά μήνα το εξωφρενικό για τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα ποσό των τριών δις ευρώ.
Αν αυτός ο κατεστραμμένος και ο στην κυριολεξία άφραγκος μηχανισμός ήταν ιδιωτικός θα επιβίωνε; Θα τον στήριζαν οι τράπεζες για να συνεχίσει αυτήν την ζημιογόνα και χωρίς ελπίδες ανάκαμψης πορεία του; όχι βέβαια. Άρα θα του στερούσαν την δυνατότητα να αντλεί χρήματα από την κοινωνία. Θα του στερούσαν την δυνατότητα να απειλεί με καταστροφή τους πιστωτές του. Θα του στερούσαν την δυνατότητα να έχει για παράδειγμα "μπλοκ επιταγών". Γιατί; διότι θα υπήρχε κίνδυνος να πάρει χρήματα από τους ιδιώτες και να τους καταστρέψει εφόσον και το ίδιο δεν έχει δυνατότητα επιβίωσης.
Το "μπλοκ επιταγών" ενός κράτους είναι τα ομόλογα. Την όποια αξία έχουν οι "επιταγές" αυτού του μπλοκ την αντλούν από την περιουσία του. Η αξία των κρατικών ομολόγων έχει άμεση σύνδεση με την αξία της περιουσίας την οποία διαχειρίζεται ο κρατικός μηχανισμός ως δημόσια περιουσία. Όταν το κράτος χρωστά υπέρογκα ποσά και η δημόσια περιουσία δεν μπορεί να καλύψει αυτά τα χρέη ευνόητο είναι ότι αυτές οι "επιταγές" είναι κοινά χαρτιά άνευ αξίας. Είναι κατά το κοινώς λεγόμενο "πέτσινες".
Το ελληνικό κράτος με βάση τα χρέη του και με βάση το γεγονός ότι έχει ιδιωτικοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ένας αναξιόπιστος παράγοντας. Είναι ένας παράγοντας ο οποίος αν ανήκε στον ιδιωτικό τομέα θα είχε προ πολλού μπει στην φάση αναστολής κάθε είδους οικονομικών συναλλαγών. Στην κυριολεξία είναι ένας "Ακάλυπτος" που χρωστά σε όποιον μιλά ελληνικά και όχι μόνο.
Υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα επέτρεπε σε αυτόν τον "Ακάλυπτο" να του αδειάσει το χρηματοκιβώτιό του και στην θέση των πραγματικών χρημάτων να του δώσει μια επιταγή του; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα εγκατέλειπε την ασφάλεια του χρήματος για ένα αμφίβολο κέρδος από την "ανάκαμψη" του αεριτζή; Γιατί ένας νοικοκύρης να πάει στα καλά καθούμενα και να μοιραστεί την αγωνία της επιβίωσης του κάθε απατεώνα;
Αυτό είναι το μέγα έγκλημα των ομολόγων. Το ελληνικό κράτος με βάση τα οικονομικά του στοιχεία είναι ένας τέτοιος "αεριτζής". Αυτός ο κρατικός "Ακάλυπτος" εκμεταλλευόμενος την διαχειριστική του ιδιότητα αναγκάζει τα ταμεία εν αγνοία των ιδιοκτητών τους να τον "πιστώνουν". Να τον πιστώνουν πέρα από κάθε λογική της οικονομίας. Εκδίδει ομόλογα και άρα υπογράφει "επιταγές" και αναγκάζει τα ταμεία να τις δέχονται και να του παραχωρούν τα χρήματά τους. Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.



Νέα Τάξη και ασφαλιστικά ταμεία.


Τα προβλήματα ξεκίνησαν από την στιγμή που έπρεπε η Ελλάδα να εισέρθει στην Νέα Τάξη. Η Νέα Τάξη υποτίθεται ότι λατρεύει την ελεύθερη οικονομία. Λέμε υποτίθεται γιατί αυτό που στην πραγματικότητα λατρεύει είναι η λεηλασία των δημόσιων κεφαλαίων και των λαών από τους δικούς της ιδιώτες. Από τους εκλεκτούς της. Υποτίθεται προστατεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό αλλά στην πραγματικότητα εξειδικεύεται στο να "στήνει" αυτόν τον ανταγωνισμό. Είναι περίπτωση όμοια με τους νυχτοφύλακες που είναι ταυτόχρονα και διαρρήκτες. Μονιμοποιούν την δουλειά τους με την παρανομία τους και ταυτόχρονα πλουτίζουν εις βάρος των εργοδοτών τους.
Αυτό κάνουν οι Νεοταξίτες. Στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας κλέβουν. Απλά στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας περιορίζουν δήθεν τον ρόλο του κράτους στηριζόμενοι στο γεγονός ότι διαφθείροντας το κράτος μπορούν να το λεηλατούν. Μπορούν να το χρησιμοποιούν για να λεηλατούν και όλους όσους εξαρτώνται από αυτό. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί αν πράγματι συνέβαινε αυτό που υποτίθεται πρεσβεύουν τα πράγματα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά.
Εμείς δεν λέμε για παράδειγμα ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ιδιωτικών συμφερόντων ιδρύματα; Τι σχέση έχουν με το κράτος; Σε μια ελεύθερη οικονομία δεν θα μπορούσε το ΙΚΑ να έχει την μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της χώρας; Δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί κάποιο μέρος από τα χρήματα του εμπορικά με βάση τα συμφέροντα αποκλειστικά των ασφαλισμένων του; Σε μια οικονομία που ιδιωτικοποιεί μεγάλες ΔΕΚΟ δεν θα μπορούσε το ΤΕΒΕ να γίνει μεγαλομέτοχος του ΟΤΕ και να τον διαχειρίζεται προς όφελος των συμφερόντων των ασφαλισμένων του οι οποίοι θα ήταν πλέον μέτοχοί του;
Από την στιγμή λοιπόν που η Νέα Τάξη οδηγούσε στην απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας οι πρώτοι που θα είχαν λόγο θα ήταν τα θηρία της. Τα ιδιωτικά οικονομικά θηρία της. Αυτοί που είχαν τα χρήματα για να εκμεταλλευτούν την ελεύθερη οικονομία και άρα τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα ταμεία με τους τόνους ολοζώντανου χρήματος. Αυτό σημαίνει ελεύθερη οικονομία. Να απελευθερωθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα από την κηδεμονία του κράτους και να εξυπηρετούν τις δικές τους ανάγκες.
Γιατί λοιπόν στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας όλοι αυτοί οι αμερικανοσπουδαγμένοι "λάτρεις" της δεν απελευθέρωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί δεν τους επέτρεψαν να βρουν διοικήσεις από την αγορά και όχι από τα τεμπελοστάσια των κομμάτων; Διοικήσεις που θα διαχειρίζονταν τα τεράστια αποθεματικά τους υπέρ των συμφερόντων των ταμείων και άρα υπέρ των συμφερόντων των ασφαλισμένων σε αυτά. Θα όριζαν κάποιες προϋποθέσεις ασφαλείας και τα πάντα θα ήταν ασφαλή. Θα όριζαν για παράδειγμα ένα σταθερό ποσοστό των αποθεμάτων που θα μπορούσαν να μπουν στην αγορά για εμπορική εκμετάλλευση και αυτό έφτανε για την ασφάλεια των ταμείων.
Από εκεί και πέρα τα ταμεία θα προχωρούσαν σε αξιοποίηση των κεφαλαίων τους. Ποιος θα τα σταματούσε από τις επενδύσεις; Αν το ΙΚΑ διεκδικούσε την Αττική Οδό θα υπήρχε περίπτωση να την πάρει ο κακόμοιρος ο Μπόμπολας; Αν το ΤΕΒΕ διεκδικούσε τα ΕΛΠΕ θα υπήρχε περίπτωση να τα πάρει ο Λάτσης; Ποιος κακομοίρης διαπλεκόμενος θα τολμούσε να μπει ανάμεσα στα θηρία και την λεία τους; Αν αφηνόταν τα ταμεία να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους αυτήν την στιγμή -με βάση τα καταγεγραμμένα υπερκέρδη των τραπεζών- όχι απλά δεν θα είχαν πρόβλημα με τις συντάξεις αλλά διακοπές στην Καραϊβική θα τους έστελναν τους συνταξιούχους.
Για αυτόν τον λόγο μιλάμε για υποκρισία των "λατρών" της ελεύθερης οικονομίας. Ο στόχος τους ήταν να “στήσουν” την αγορά και να λεηλατήσουν τους πάντες. Όχι μόνο να μην έχουν μπροστά τους να αντιμετωπίσουν τα θηρία αλλά να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τα ίδια τους τα δόντια υπέρ των συμφερόντων τους. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Οι κλέφτες όχι μόνο να μην κινδυνεύουν από τα χρήματα των ταμείων αλλά να χρησιμοποιήσουν τα ίδια αυτά χρήματα για να λεηλατήσουν τα πάντα. Να λεηλατήσουν τόσο τον δημόσιο πλούτο όσο και τα ίδια τα ταμεία.
Όλο το παιχνίδι ξεκίνησε από τις ιδιωτικές τράπεζες. Αυτές εκμεταλλεύτηκαν τα χρήματα των ταμείων και έγιναν τράπεζες ενώ οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες τους δεν έβαλαν ούτε μια δεκάρα. Αυτές οι τράπεζες στην συνέχεια έβαλαν τον κόσμο στην "κρεατομηχανή" του χρηματιστηρίου για να του φάνε τις καταθέσεις. Αυτές τον έβαλαν στα καταναλωτικά δάνεια για να τον αλυσοδέσουν με χρέη.
Γιατί τα έκαναν όλα αυτά; Γιατί αυτές ήταν οι εντολές της Νέας Τάξης. Η Νέα Τάξη θα τους έδινε την δυνατότητα να λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό και η ίδια θα λεηλατούσε την δημόσια περιουσία. Οι τραπεζίτες θα έπαιρναν την αμοιβή τους σε χρήματα και οι Νεοταξίτες θα έπαιρναν την δική τους αμοιβή σε ΟΤΕ, ΔΕΗ αεροδρόμια και λιμάνια. Κανένα έλεος απέναντι σε κανέναν. Η Ελλάδα κατακτήθηκε χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι Γερμανοί με δεκάδες μεραρχίες το έκαναν οι Αμερικανοί με μερικές εκατοντάδες προδοτικά "λαμόγια".






Η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Που βρίσκεται η άκρη του νήματος σε αυτήν την τρομερή προδοσία; Στην εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στην κυβέρνηση που ανέλαβε να μας βάλει στην Νέα Τάξη. Στην κυβέρνηση που ανέλαβε να δρομολογήσει το γενικό ξεπούλημα του κράτους. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το ξεπούλημα του παρόντος και του μέλλοντος του ελληνικού λαού.
Μέχρι το 1990 περίπου δεν υπήρχαν ιδιωτικές τράπεζες στην μορφή που τις γνωρίζουμε σήμερα. Ο τραπεζικός τομέας ελεγχόταν στο σύνολό του από το κράτος και η κατάσταση ήταν σταθερή. Τα υπό διαχείριση χρήματα των ταμείων "λίμναζαν" στην ασφάλεια της Τράπεζας της Ελλάδας και οι κρατικές τράπεζες αναλάμβαναν έστω και εις βάρος των συμφερόντων των ταμείων να τα "εμπορεύονται" στην αγορά. Το κράτος αισχροκερδούσε εις βάρος των ταμείων. Έπαιρνε την μερίδα του λέοντος από τα παραγόμενα κέρδη ενός κεφαλαίου το οποίο δεν του ανήκε.
Έστω όμως και έτσι υπήρχε μια στοιχειώδης ασφάλεια γιατί τα χρήματα υπήρχαν. Το κράτος διαχειριζόταν τα αποθεματικά των ταμείων και το ίδιο το κράτος εκμεταλλευόταν εμπορικά αυτά τα αποθεματικά. Ελέγχοντας κατ’ αποκλειστικότητα την αγορά χρήματος υπήρχε ασφάλεια στην έκδοση ομολόγων. Το κράτος αφαιρούσε χρήματα από ταμεία για να καλύψει τις όποιες ανάγκες του και άφηνε ως εγγύηση τα ομόλογα. Το κράτος με την ασφάλεια της εμπορικής εκμετάλλευσης του ξένου χρήματος μπορούσε να εγγυηθεί την αξία των ομολόγων τα οποία εξέδιδε.
Η τεράστια διαφορά μεταξύ των αποδόσεων που απέδιδε στα ταμεία και των αποδόσεων που εισέπραττε το ίδιο από την εμπορική χρήση των κεφαλαίων τους αποτελούσε εγγύηση για τα ταμεία. Τα ταμεία δεν κέρδιζαν αυτά που δικαιούταν αλλά τουλάχιστον δεν κινδύνευαν. Ταυτόχρονα το κράτος είχε υπό τον έλεγχό του και τεράστια δημόσια περιουσία η οποία αποτελούσε πρόσθετη εγγύηση για την διαχείρισή του. Εταιρείες όπως η ΔΕΗ ή ο ΟΤΕ με τεράστια χρηματοληπτική ικανότητα αποτελούσαν εγγύηση για την επιβίωση των υπό κρατική διαχείριση ταμείων.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν ιδρύθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες. Οι τράπεζες των "μπατιριών" της διαπλοκής. Οι τράπεζες των Λάτσηδων, των Σαλάδων και των Κοντομηνάδων. Των "κολλητών" των κομμάτων και των κομματαρχών. Των χορηγών της διαφθοράς. Από αυτούς ξεκίνησαν όλα τα προβλήματα που οδηγούν πλέον με μαθηματική ακρίβεια τον ελληνικό λαό στην απόλυτη καταστροφή.
Όλοι αυτοί δεν είχαν χρήματα για να μπουν στην αγορά και να ανταγωνιστούν τις κρατικές τράπεζες. Ιδρύθηκαν χωρίς χρήματα. Διέφθειραν τους πάντες προκειμένου να το καταφέρουν. "Τύφλωσαν" την Τράπεζα της Ελλάδας εφόσον δεν είχαν ούτε την "εγγύηση" που προβλέπει ο νόμος προκειμένου να ιδρυθούν. Στην συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν παράνομα δημόσιες τραπεζικές "πλατφόρμες" που προϋπήρχαν προκειμένου να αντλήσουν χρήμα από το χρηματιστήριο. Ακόμα όμως και αυτό δεν έφτανε.
Το χρηματιστήριο και τα χρήματα των μετόχων τους διευκόλυναν μόνο στην επέκταση του δικτύου τους. Ακόμα και η αξία αυτών των μετοχών ήταν εικονική εφόσον ήταν προϊόν προπαγάνδας. Δεν είχε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα που αφορούσαν εκείνη την δεδομένη στιγμή τις τράπεζες. Είχαν σχέση με ότι άφηναν να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να κάνουν στο άμεσο μέλλον με την "βοήθεια" των διαπλοκών τους.
Μέσω του χρηματιστηρίου απέκτησαν υποκαταστήματα τα οποία τα είχε πληρώσει ο λαός. Οι τραπεζίτες μόνο καινούριες ταμπέλες και την ομορφιά τους έβαλαν. Αυτά όμως δεν έφταναν. Γιατί; Γιατί δεν είχαν χρήματα. Ένα γυμνό πανελλαδικό δίκτυο υποκαταστημάτων θα τους επέτρεπε να ανταγωνιστούν τα Goody’s ή τα Mac Donald’s αλλά όχι τις κρατικές τράπεζες. Δεν είχαν φτηνό χρήμα για να μπουν στην αγορά με ανταγωνιστικούς όρους.
Το χρήμα στην διεθνή αγορά ήταν ακριβό για να το εκμεταλλευτούν, την στιγμή που οι κρατικές τράπεζες είχαν φτηνό χρήμα λόγω των αποθεματικών των ταμείων. Πως θα ανταγωνιστείς μια κρατική τράπεζα που δανείζεται χρήμα από τον εαυτό της έχοντας μια υποχρέωση της τάξεως του 2%, την στιγμή που στην διεθνή "πιάτσα" το χρήμα κοστίζει πάνω από 10%; Κατάλαβε ο αναγνώστης το πρόβλημά τους. Όλοι αυτοί οι διαπλεκόμενοι ήθελαν να γίνουν τραπεζίτες αλλά δεν είχαν χρήματα.
Από αυτό το σημείο αρχίζουν τα εγκλήματα. Με απελευθερωμένη υποτίθεται την τραπεζική αγορά τράπεζες ιδρύουν όχι αυτοί που έχουν χρήματα αλλά αυτοί που δεν έχουν. Το ΙΚΑ δεν αφέθηκε να εκμεταλλευτεί εμπορικά τα κτηνώδη αποθεματικά του. Βλέποντας κάποιος εκ των υστέρων τα υπερκέρδη των ιδιωτικών τραπεζών μπορεί να καταλάβει σε τι κατάσταση θα ήταν περίπου μια τράπεζα του ΙΚΑ και άρα το ίδιο το ΙΚΑ και άρα να το συγκρίνει με την σημερινή άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Από την μια λοιπόν έχουμε τραπεζίτες που θέλουν να γίνουν τέτοιοι χωρίς χρήματα και από την άλλη έχουμε ιδρύματα με χρήματα τα οποία δεν αφήνονται να εκμεταλλευτούν τα χρήματά τους. Το κράτος δηλαδή είναι ο απόλυτος ρυθμιστής της κατάστασης. Το διεφθαρμένο κράτος. Ένα τέτοιο κράτος όμως τι θα κάνει; Θα πάρει αυθαίρετα και άρα παράνομα τα χρήματα αυτών που του εμπιστεύτηκαν την διαχείρισή τους και θα τα δώσει σε αυτούς που δεν έχουν χρήματα. Αυτό έκανε το ελληνικό κράτος.
Με άλλοθι την ελεύθερη οικονομία και τον ανόθευτο ανταγωνισμό το κράτος πήρε τα χρήματα εκατομμυρίων Ελλήνων και τα έδωσε στους Λάτσηδες και στους Σαλλάδες για να παριστάνουν τους τραπεζίτες. Το κράτος με "εργαλείο" την Τράπεζα της Ελλάδας έλεγχε την διατραπεζική αγορά και στην πραγματικότητα μπορούσε να "δίνει" τα χρήματα όπου ήθελε. Σε μια εποχή όπου το επιτόκιο δανεισμού στο εμπορικό επίπεδο έφτανε ακόμα και το 35% το κράτος τόκιζε τα χρήματα των ταμείων με 2%. Υπήρχε δηλαδή ένα περιθώριο 33% κέρδους επί του συνόλου των κεφαλαίων των ταμείων.
Ποιος θα τα έπαιρνε αυτά; Οι συνένοχοι μεταξύ τους. Το δικομματικό κράτος των δημοσίων υπαλλήλων που για να εξασφαλίσει την συνενοχή τους θα τους έβαζε σε τροχιά παροχών και οι μπατιροτραπεζίτες. Κράτος και τραπεζίτες μοιράστηκαν τα κέρδη από ξένα χρήματα. Τα κέρδη από τα χρήματα των εργατών, των ναυτικών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών κτλ. Τα κέρδη από το υστέρημα εκατομμυρίων Ελλήνων βιοπαλαιστών.
Για αυτόν τον λόγο μιλάμε για άλλοθι του κράτους. Στο όνομα δήθεν του ελεύθερου ανταγωνισμού το κράτος εγκληματούσε εις βάρος των ταμείων. Στο όνομα του καθαρού ανταγωνισμού δεν ανέβαζε το κόστος του χρήματος για τις κρατικές τράπεζες υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Κατέβαζε το κόστος του χρήματος για τις ιδιωτικές τράπεζες εις βάρος των ταμείων. Η υπό τον έλεγχο του κράτους ελληνική διατραπεζική αγορά δεν ευθυγραμμιζόταν δηλαδή με την διεθνή αγορά χρήματος αλλά ευθυγράμμιζε τις ιδιωτικές τράπεζες με την προνομιακή μεταχείριση που απολάμβαναν οι δημόσιες τράπεζες εις βάρος των ταμείων.
Όλα αυτά όμως εκείνη την εποχή ήταν δύσκολα στον χειρισμό τους. Η διαφορές των επιτοκίων ήταν μεγάλες και πάντα υπήρχε κίνδυνος αντίδρασης. Οι ασφαλισμένοι ή τουλάχιστον κάποιοι από τους ασφαλισμένους έβλεπαν τι συμβαίνει. Έβλεπαν τις τεράστιες διαφορές των αποδόσεων των χρημάτων σε κοινές συνθήκες αγοράς. Από τα ίδια ποσά ένας Λάτσης έβγαζε κέρδος 30% και οι ασφαλισμένοι έβγαζαν κέρδη 2%. Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι ακόμα και τα κέρδη του Λάτση ήταν πάνω στα δικά τους τα χρήματα και όχι στα δικά του.
Που βρισκόταν ο κίνδυνος για τους διαπλεκόμενους και το διεφθαρμένο κράτος; Μέσα σε μια "καλπάζουσα" τραπεζική αγορά υπήρχε η πιθανότητα να αντιδράσουν αυτοί που είχαν τα χρήματα. Να αντιδράσει το ΙΚΑ με την υπερεκμετάλλευση των δικών του χρημάτων από τους Λάτσηδες. Να αντιδράσει το ΙΚΑ απέναντι στην κακή διαχείριση του κράτους. Τι σημαίνει αντίδραση; Είτε να απαγορεύσει στο κράτος να "δανείζει" στον κάθε Λάτση τα δικά του χρήματα είτε να απαιτήσει την αυτοδιαχείριση και άρα την ίδρυση τραπεζικού ιδρύματος.
Για να μην υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο το κράτος φερόμενο ως κοινός απατεώνας και συνένοχος του κάθε Λάτση τι έκανε; Στέρησε από τα ταμεία την δυνατότητα να αντιδρούν. Τους στέρησε την δυνατότητα να απειλούν με τα χρήματά τους. Τους αφαίρεσε τα χρήματα από τα ταμεία. Αφαίρεσε τα "δόντια" από τα θηρία. Άρχισε ανεξέλεγκτα να υπογράφει "επιταγές". Τότε άρχισε την παράνομη "βιομηχανία" εκδόσεως ομολόγων.
Γιατί μιλάμε για "βιομηχανία" απάτης; Για τον εξής απλό λόγο. Τα ομόλογα όταν εκδίδονται έχουν κάποιους στόχους. Δεν εκδίδονται για πλάκα. Δεν εκδίδονται για να πληρώνονται οι μισθοί και τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων. Με τα ομόλογα το κράτος "δανείζεται" χρήματα από τους ιδιώτες για να στηρίξει μια αναπτυξιακή πολιτική. Το κρατικό ομόλογο στηρίζει πολιτικές οι οποίες μακροπρόθεσμα θα αποδώσουν κέρδη στην εθνική οικονομία και από τα κέρδη αυτής της πολιτικής θα μοιραστούν κέρδη στους επενδυτές. Τα ταμεία αγοράζουν ομόλογα γιατί οι ασφαλισμένοι έχουν όφελος από την ανάπτυξη και άρα δεν έχουν πρόβλημα να την υποβοηθούν με την χρηματοδότηση.
Όταν όμως τα ομόλογα δεν υπηρετούν μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές πολιτικές υπάρχει πρόβλημα. Το κράτος δεν τα εκδίδει για να επενδύσει στην ανάπτυξη και να τα αποπληρώσει μέσω των κερδών αυτής της ανάπτυξης. Το κράτος τα εκδίδει για να κάνει σπατάλες και προφανώς σκοπεύει να τα ξεπληρώσει εκποιώντας μέρος της περιουσίας του. Ζητά χρήματα για να ξοδεύσει υποθηκεύοντας την περιουσία του. Όταν αυτήν η πολιτική γίνει "βιομηχανία" τότε μιλάμε για πορεία προς την καταστροφή. Όταν τα χρήματα που αποσπά σταδιακά ξεπερνούν την αξία της περιουσίας του ευνόητο είναι ότι σε αυτήν την καταστροφή θα παρασυρθούν όλοι οι πιστωτές του.
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι αφελείς πιστωτές του; Επειδή οι ιδιώτες δεν είναι βλάκες και αντιλαμβάνονται πότε ο απατεώνας φτάνει στα όριά του ευνόητο είναι ότι σε κάποια στιγμή παύουν να επενδύουν πάνω του. Άρα ποιοι επενδύουν; Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που εμπιστεύτηκαν στο κράτος την διαχείριση των ιδιωτικών τους περιουσιών και το κράτος καταναγκαστικά εξασφαλίζει την "πίστη" τους στην ικανότητά του. Τα ταμεία δηλαδή.
Με αυτήν την τακτική το κράτος σταδιακά απέσπασε τα χρήματα από τα ταμεία και τα αντικατέστησε με "χαρτιά". "Χαρτιά" όμως που συνδέουν παράνομα και εγκληματικά την τύχη του κράτους με αυτήν των ταμείων. Κράτος και ταμεία βρίσκονται πλέον σε έναν θανάσιμο "εναγκαλισμό". Ο "Ακάλυπτος" συνδέθηκε απόλυτα με τους νοικοκυραίους. Αγωνιά το ίδιο για την επιβίωσή του και μαζί του αγωνιούν και άλλοι οι οποίοι δεν είχαν κανέναν λόγο να μοιραστούν μαζί του την κακή του τύχη. Τώρα αν το κράτος βαρέσει "κανόνι" θα παρασύρει και τα ταμεία και άρα θα αφαιρέσει ιδιωτικές περιουσίες.
Αυτό είναι το "παγόβουνο" του σκανδάλου και όχι αυτό που φαίνεται με τις μίζες και τις προμήθειες. Το πρόβλημα είναι ότι τα ταμεία δεν έχουν πλέον χρήματα. Ακόμα και τα θεωρητικά τους αποθέματα τα έχουν σε μορφή ομολόγων. Με τα ομόλογα όμως δεν μπορείς να δώσεις συντάξεις. Δεν θα δώσεις μια "γωνία" από ένα χαρτί σε ένα συνταξιούχο για να ζήσει. Δεν θα του πεις ότι η αναγραφόμενη αξία από αυτό που του δίνεις θα έχει πραγματική αξία σε δέκα χρόνια. Δεν θα του πεις ότι αν το "σπάσει" η αξία θα είναι η μισή.
Όσο σοβαρό και αν φαίνεται το πρόβλημα των υπερπρομηθιών των αγορών των ομολόγων των ταμείων στην πραγματικότητα είναι μικρό μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι τα ίδια τα ομόλογα. Το πρόβλημα είναι η αξία των κρατικών "επιταγών" ενός κράτους που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Τα ταμεία είναι πλέον άδεια. Σε ελάχιστα χρόνια αν όχι μήνες θα έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Κατατεθειμένοι κόποι δεκαετιών του ελληνικού λαού έχουν γίνει "χαρτιά" και τα πραγματικά χρήματα έχουν καταλήξει σε τσέπες επιτηδείων διαπλεκομένων.
Ήδη ταμεία όπως το πάλαι ποτέ πανίσχυρο και εύρωστο ΝΑΤ δεν μπορούν να δώσουν τις συντάξεις του τρέχοντος μηνός. Σε λίγο καιρό το ένα μετά το άλλο τα ταμεία θα δηλώσουν αδυναμία να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Τότε τι θα γίνει; Θα αναλάβει το κράτος; Το κράτος που σήμερα δανείζεται για να καλύψει τις ανάγκες του γιατί δεν του φτάνουν παρόλο που δεν πληρώνει ακόμα το μερίδιο του στα ταμεία; Όταν θα υπάρξει αυτό το επιπλέον κόστος πως θα αντεπεξέρθει; Με νέα ακόμα μεγαλύτερα δάνεια; Ποιος θα του τα δώσει όταν δεν θα έχει πλέον περιουσία να υποθηκεύσει;
Για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι κατάσταση έχει πλέον περιέλθει το υπό πτώχευση κράτος αρκεί να σκεφτεί την εξής αναλογία. Το ελληνικό κράτος με βάση την σημερινή του οικονομική κατάσταση μοιάζει με έναν εργαζόμενο των 600 ευρώ ο οποίος πρέπει με τον μισθό του να ξεπληρώσει υποχρεώσεις άνω των 150 εκατομμυρίων ευρώ; Πως θα τις ξεπληρώσει; Ποιος θα του δανείσει; Δέκα ζωές να δουλεύει δεν του φτάνουν για να ξεπληρώσει. Φτάσαμε στο σημείο να χρεώνουμε τις επόμενες γενιές.
Η Ελλάδα σήμερα δεν ξεπληρώνει τα κεφάλαια που δανείζεται ή τους τόκους που αντιστοιχούν σε αυτά τα κεφάλαια. Σήμερα πληρώνει τεράστια ποσά για να "σπρώχνει" στον χρόνο τις απαιτήσεις των πιστωτών της. Πληρώνουμε για να βρουν τα χρέη ατόφια οι επόμενοι. Σε αυτήν την τραγική κατάσταση είμαστε. Αυτές είναι πλέον οι λογιστικές αλχημείες του κάθε Δούκα. Σπρώχνουν τα "σκουπίδια" κάτω από το "χαλί" για να μην φαίνονται. Στο μεταξύ το κράτος-ρεμάλι ξεπουλά ότι έχει απομείνει υπό την ιδιοκτησία του.
Είναι προφανές πλέον τι επεδίωκε η Νέα Τάξη από αυτήν την αθλιότητα και βέβαια τι ακριβώς πέτυχε. Η Νέα Τάξη επεδίωκε τον απόλυτο έλεγχο της χώρας. Τον έλεγχο του ιδιοκτήτη. Αυτόν τον έλεγχο τον επιτυγχάνει κάποιος με την ιδιοκτησία του ζωτικού κεφαλαίου της χώρας. Με τον έλεγχο των αγαθών μέσω των οποίων μπορείς να εκβιάζεις έναν ολόκληρο λαό. Με τον έλεγχο επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, ο ΟΣΕ τα αεροδρόμια και τα λιμάνια.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων χρησιμοποίησε τις τράπεζες για να "αφυδατώσουν" τον ελληνικό λαό από χρήμα ώστε να εξαγοράσουν τα πάντα τζάμπα. Να τον αναγκάσουν όχι απλά να πουλήσει αλλά να ξεπουλήσει. Οι τράπεζες έφαγαν τα χρήματα του λαού και των ταμείων του. Το σύνολο των χρημάτων που θα μπορούσαν να κρατήσουν την ιδιοκτησία του ζωτικού κεφαλαίου σε ελληνικά χέρια.
Οδήγησαν κράτος και πολίτες σε υπερδανεισμό και τα ταμεία σε ομηρία των δικών τους πολιτικών. Τώρα πλέον εμφανίζεται ως σωτήρια λύση το ξεπούλημα της ίδιας της χώρας. Τώρα φαίνεται ότι το κράτος δεν έχει άλλη λύση παρά αυτήν του ξεπουλήματος. Την λύση που βολεύει την Νέα Τάξη. Για αυτόν τον λόγο ήταν ζωτικό θέμα για τους ιμπεριαλιστές ο έλεγχος των ταμείων μέσω της "ομηρίας" των ομολόγων.



Ποια είναι η λύση; Τι προτείνουμε εμείς;


Αυτό που προτείνουμε εμείς είναι το απόλυτα λογικό της υπόθεσης. Όταν κάποιος κλέβει του αφαιρείς τα κλοπιμαία. Όταν κάποιος έχει κλέψει τους "κουμπαράδες" του κόσμου τα παίρνεις πίσω και τα ξανατοποθετείς εκεί που πρέπει. Όταν αυτός που κλέβει δεν έχει τίποτε να του πάρεις και ταυτόχρονα γνωρίζεις που έδινε αυτά που έκλεβε πας και ψάχνεις τον συνεργό του. Αν μπορούμε να αποδείξουμε ότι το κράτος άμεσα και οι ιδιωτικές τράπεζες έμμεσα ήταν αυτές που κατέκλεψαν τα ταμεία να αναγκαστούν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Να κατασχεθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να αποδοθούν στα ταμεία.
Αν τα υπερκέρδη των ιδιωτικών τραπεζών οφείλονται σε χρήματα των ταμείων να επιστραφούν τόσο τα αρχικά κεφάλαια όσο και τα κέρδη αυτών των κεφαλαίων. Να πάνε οι κλέφτες τραπεζίτες και οι συνεργοί τους κρατικοί λειτουργοί στην φυλακή και να δημευτούν όλα τα κινητά και ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία. Απλά πράγματα. Εδώ έγιναν σημεία και τέρατα. Υπάρχει ο λύκος. Τι θα ψάχνουμε εμείς; Τον ντορό;
Πως γίνεται αυτό; Με το να ακολουθήσει κάποιος την ακριβώς αντίθετη πορεία με αυτήν που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο. Από την στιγμή που υποψιαζόμαστε τι έγινε και γνωρίζουμε από ποιους έγινε είναι εύκολα τα πράγματα. Πολιτική βούληση χρειάζεται για να γίνει και εισαγγελική έρευνα για τα περαιτέρω. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Είναι θέμα χρόνου τα ταμεία να μην μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Είναι θέμα χρόνου να μην μπορούν να δώσουν συντάξεις. Εμείς ισχυριζόμαστε ότι τα χρήματά τους τα άρπαξαν παράνομα οι τραπεζίτες. Κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι τραπεζίτες.
Τι προτείνουμε; Να πάει ένας εισαγγελέας και να δει τι έγινε στην αρχή των γεγονότων. Όταν ιδρύθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες κατατέθηκαν τα εγγυητικά χρήματα που απαιτούσε ο νόμος; Αν δεν κατατέθηκαν ποιος ευθύνεται; Προφανώς κάποιος υπάλληλος ο οποίος από τον νόμο είναι υπεύθυνος να ελέγχει. Άρα. Έλεγχος του πόθεν έσχες του υπαλλήλου εκείνη την εποχή και μετά μακροχρόνια καριέρα στον Κορυδαλλό.
Από εκεί και πέρα τα ίδια πράγματα. Έλεγχος όλων των κομβικών σημείων που αφορούν την πορεία των ιδιωτικών τραπεζών. Πως μπήκαν στα χρηματιστήρια; Πως "αγόρασαν", όποιοι αγόρασαν κρατικές τράπεζες υπό ποιους όρους και βάση ποιων δεδομένων; Κατέβαλαν τα αντίστοιχα ποσά; Ποιος ήταν υπεύθυνος να κρίνει την νομιμότητα εκείνων των εξαγορών; Ποιος ήταν υπεύθυνος για να προστατεύσει τα συμφέροντα των δημόσιων συμφερόντων; Να ελεγχθεί το πόθεν έσχες του εκείνη την εποχή και να πάει στον Κορυδαλλό. Ταυτόχρονα πρέπει να δούμε και τους όρους με τους οποίους μπήκαν στο χρηματιστήριο. Ποιος αξιολόγησε τα ιδρύματα και άρα ποιος αξιολόγησε την τιμή εισόδου των μετοχών τους στο χρηματιστήριο; Πρέπει δηλαδή να δούμε με ποιους όρους και βάση ποιων συμφερόντων ιδρύθηκε για παράδειγμα η διαβόητη Eurobank. Η Εurobank που όχι μόνο θησαύρισε με ξένα χρήματα αλλά καθημερινά βγάζει στο σφυρί περιουσίες χιλιάδων συμπολιτών μας.
Κατέθεσε ο ιδιοκτήτης της τα χρήματα της εγγύησης για να την δημιουργήσει; Υπήρχαν κρατικές παρεμβάσεις και βοήθειες όταν στην συνέχεια εξαγόρασε την Τράπεζα Εργασίας; Υπήρχαν τα αντικειμενικά κριτήρια που δικαιολογούσαν την αξία των μετοχών της και άρα την προπαγάνδα της; Αναζητούμε πραγματικά χρήματα και όχι εγγυητικά "παλιόχαρτα" των διεθνών νεοταξικών τραπεζών που με λίγα γραμμάρια μελάνι αγοράζουν ολόκληρα κράτη. Αυτό γινόταν. Με τα ίδια χρήματα εξέδιδαν εγγυητικές και έκαναν ταυτόχρονα τις ίδιες πολιτικές σε δεκάδες κράτη. Υπήρχε προφανώς μια "βουβή" συμφωνία να μην "σπάνε" οι εγγυητικές και αγόραζαν τα πάντα χωρίς να ξοδεύουν ένα ευρώ.
Πήγαιναν οι όπου γης νεοταξίτες διαπλεκόμενοι στους ιμπεριαλιστές της Citycorp για παράδειγμα και έπαιρναν εγγυητικές επιστολές. Δεν έπαιρναν χρήματα. Έπαιρναν χαρτιά και στην ουσία εξαγόραζαν τζάμπα επιχειρήσεις τις οποίες στην συνέχεια ξεπλήρωναν από τα ίδια τους τα κέρδη. Έπαιρναν χαρτιά και τα μετέτρεπαν σε χρήματα από τα χρήματα των επενδυτών. Με κοινά χαρτιά και ξεγελούσαν τόσο τον νόμο όσο και το επενδυτικό κοινό. Τζάμπα ιδρύονταν και στην συνέχεια συνέχιζαν να κερδοσκοπούν με τα χρήματα των άλλων.
Από την στιγμή λοιπόν που θα ξεκαθαρίσουμε το ιδρυτικό μέρος των ιδιωτικών τραπεζών είναι εύκολο να πάμε και στο δια ταύτα της λειτουργίας τους. Είχαν χρήματα δικά τους για να μπουν στην αγορά; Που τα βρήκαν για να βγουν στην τραπεζική αγορά; Βγήκαν αυτά τα χρήματα από καταθέσεις των ιδιοκτητών τους; Που το βρήκαν δηλαδή το φτηνό χρήμα στο κρίσιμο διάστημα της απόλυτης αδυναμίας τους; Μήπως το αναζήτησαν σε ξένες τσέπες; Μήπως πλήρωσαν κάποιον κρατικό αξιωματούχο ο οποίος λόγω ιδιότητας μπορούσε να βάζει τα χέρια του σε τέτοιες τσέπες; Αυτό είναι το πρόβλημα. Εδώ συνδέεται το σύστημα των τραπεζών με τα ασφαλιστικά ταμεία. Ποιος ήταν ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας στο κρίσιμο διάστημα;
Το θέμα είναι να ξέρεις τι ψάχνεις. Άρα αυτό που ψάχνουμε είναι η "τροφοδοσία" των ιδιωτικών τραπεζών με φτηνό χρήμα. Αυτό που ψάχνουμε είναι οι ρυθμιστές των τιμών των επιτοκίων της διατραπεζικής αγοράς. Αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται στην Τράπεζα της Ελλάδας και στην Εθνική Τράπεζα. Από την στιγμή λοιπόν που μιλάμε για ελεύθερη οικονομία μιλάμε για χρήμα με κάποιο συγκεκριμένο κόστος εκμετάλλευσης στην παγκόσμια αγορά.
Πόσο "πουλούσε" το χρήμα η παγκόσμια αγορά και πόσο "αγόραζαν" οι εθνικοί μας τραπεζίτες το χρήμα των ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας; Αν υπάρχει διαφορά ακόμα και μιας ποσοστιαίας μονάδας υπάρχει πρόβλημα. Αν υπάρχει πρόβλημα υπάρχει από τον νόμο υπεύθυνος υπάλληλος. Ποιος υπάλληλος ήταν υπεύθυνος για την προνομιακή αντιμετώπιση των τραπεζιτών; Έλεγχος του πόθεν έσχες του εκείνη την εποχή και στον Κορυδαλλό.
Τα ανάλογα μπορούν να γίνουν σε όλες τις τραπεζικές τους δραστηριότητες. Τις δραστηριότητες που τους επέτρεψαν να λεηλατήσουν το κράτος και τον λαό με τις "πλάτες" των δύο μεγάλων κομμάτων. Μπορεί κάποιος ανά πάσα στιγμή να ελέγξει την συμπεριφορά των τραπεζών στην κρίσιμη περίοδο του εγκλήματος του χρηματιστηρίου. Στελέχη των τραπεζών έβαζαν τον κόσμο στο χρηματιστήριο. Στελέχη των τραπεζών πλήρωναν τα παπαγαλάκια για να δουλεύουν τους αφελείς. Στελέχη των τραπεζών "φούσκωναν" τις "φούσκες". Στελέχη των τραπεζών κατεύθυναν τις "επενδύσεις" των ταμείων. Δισεκατομμύρια ευρώ έχασαν τα ταμεία στο χρηματιστήριο και γνωρίζουμε ποιοι ήταν οι μοναδικοί κερδισμένοι του χρηματιστηρίου.
Τέλος θα πρέπει να εξετάσουμε το τελευταίο ληστρικό τους "φρούτο". Τα περίφημα πλέον δομημένα ομόλογα. Όταν τα σχεδίαζαν οι κρατικοί υπάλληλοι σε συνεργασία με τους τραπεζίτες σε ποιους απευθύνονταν; Σε έξυπνους ιδιώτες που έψαχναν έξυπνες επενδύσεις ή μήπως σε κουτά ταμεία που είχαν εντολές να αγοράσουν ότι και αν τους έδιναν. Απλά πράγματα δηλαδή. Υπήρχε έστω και ένας ιδιώτης επενδυτής να αγοράσει τα ομόλογά τους εκτός από τα "αφελή" ασφαλιστικά ταμεία; Δεν πρέπει να ελεγχθεί ο κρατικός λειτουργός που έκανε το ταμείο "αφελές"; Το έκανε τζάμπα ή μήπως έπαιρνε δώρα για να παριστάνει ο ίδιος τον βλάκα και να δίνει τα ίδια χαρακτηριστικά στο ταμείο;
Αν γίνουν όλα αυτά θα αντιληφθούμε τι ακριβώς έγινε. Θα δούμε πως οι περιουσίες εκατομμυρίων Ελλήνων κατέληξαν στις τσέπες κάποιων λίγων διαπλεκομένων. Σε αυτήν την περίπτωση θα φαντάζει απόλυτα λογικό αυτό που προτείνουμε ως λύση. Απόλυτη δήμευση των περιουσιών των κλεφτών. Των εγκληματιών που υποθήκευσαν το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων. Των προδοτών που έθεσαν εν κινδύνω την επιβίωση εκατομμυρίων Ελλήνων συνταξιούχων.
Είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι τα δεδομένα είναι τόσο ξεκάθαρα που δεν θα τα αμφισβητήσουν ούτε αυτοί οι οποίοι θεωρητικά θίγονται από τα αποτελέσματα. Σε μια τέτοια περίπτωση θεωρούμε σχεδόν βέβαιον ότι θα προσπαθήσουν να δραπετεύσουν από τον τόπο του εγκλήματος για να σώσουν τις ζωές τους παρά να διεκδικήσουν τα κλοπιμαία. Δεν είναι δυνατόν να ανεχτούμε μια κατάσταση όπου οι διάφορες Εκάλες και Κηφισιές είναι κατειλημμένες από πρώην μισθοσυντήρητους κρατικούς υπαλλήλους.


Οι Έλληνες έχουν μπει πλέον σε έναν εφιαλτικό μονόδρομο.


Ο κόσμος δεν έχει άλλη λύση εκτός από αυτήν που του προτείνουμε. Την λύση της αντίδρασης. Τα δεδομένα είναι απλά. Ο λαός ή αντιδρά και διεκδικεί πίσω αυτά που του κλάπηκαν ή κάθεται να ακούει τον κάθε Γιωργάκη και τον κάθε Κωστάκη να του υπόσχονται virtual συντάξεις των ανύπαρκτων ταμείων των ανύπαρκτων αποθεματικών. Εκεί φτάσαμε. Να μας δουλεύουν οι διάφοροι Γιωργάκηδες. Η Τράπεζα της Ελλάδας θεωρεί ότι είναι πολλά τα 600 ευρώ αυτών που εργάζονται και αυτοί τολμούν και υπόσχονται 1000 ευρώ σύνταξη σε αυτούς που δεν εργάζονται. Τα πράγματα είναι πλέον οριακά.
Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του είναι παγιδευμένος. Δεν υπάρχουν πλέον οι παλαιοί διαχωρισμοί μεταξύ εργαζομένων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Κανένας δεν είναι εξασφαλισμένος, ούτε καν αυτοί που μέχρι τώρα θεωρούσαν τα πάντα σίγουρα και είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αγνοούν ότι οι συντάξεις τους δίνονται από έναν προϋπολογισμό ενός κράτους που είναι έτοιμο για "κανόνι". Αγνοούν ότι το ταμείο που τους εξασφαλίζει τα εφάπαξ δεν έχει χρήματα αλλά ομόλογα αυτού του κράτους.
Αν αυτό το αναξιόπιστο κράτος βαρέσει "κανόνι" θα παρασύρει τους πάντες στην καταστροφή. Τα ομόλογα των ταμείων θα έχουν αξία μόνο για ταπετσαρίες. Πρέπει οι Έλληνες να καταλάβουν ότι κινδυνεύουν στο σύνολό τους. Πρέπει να αντιδράσουν πριν να είναι πολύ αργά. Πριν φύγουν τα κεφάλαια εκτός Ελλάδας μαζί με τους τραπεζίτες. Δεν έχει μείνει τίποτε να μοιραστούν μεταξύ τους εκτός από την φτώχεια. Μεγάλη και άγρια φτώχεια.



Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β

www.eamb.gr