Νόμος ό πάντων βασιλεύς
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 27η Μαρτίου 2009)Αυτό το πιθανό ερώτημα έχει αποτελέσει το σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ νόμου και ηθικής, ή για άλλους μεταξύ Ποζιτιβιστών και Νατουραλιστών, απο τα χρόνια που η ιστορία μας χάνεται στην αχλή της μυθολογίας...Στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, η τραγική ηρωίδα, με αρχετυπική σαφήνεια, κραυγάζει εδώ και αιώνες ότι το κατά νόμον δεν είναι αναγκαστικά ηθικό.Απο την άλλη ο νομικός θετικισμός του Jeremy Βentham, αντιμάχεται τις «νατουραλιστικές» θεωρήσεις της σχέσης Νόμου και Ηθικής, πασχίζοντας να ρυθμίσει ορθολογικά τα της κοινωνίας μέσα από τους μηχανισμούς του κοσμικού κράτους. Γι΄ αυτό επιμένει να συντάσσει και να αναλύει το νόμιμο ερήμην ιστορικών, κοινωνιολογικών και, κυρίως, ηθικών παραμέτρων.Σε αντίθεση με τον νατουραλιστή ο οποίος μπορεί να προβληματίζεται ανάμεσα στο «νόμο όπως είναι» και «όπως θα έπρεπε να είναι», ο ποζιτιβιστής εστιάζει στον δεδομένο, «κείμενο» (positum) νόμο.Όσο και αν αυτό φαίνεται κυνικό, ως σύγχρονοι πολίτες καλούμεθα να αναγνωρίσουμε στο νόμο τον τεχνοκρατικό πραγματισμό, το αναγκαίο κονίαμα δηλαδή, της εξελιγμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας με την πολυπολιτισμική και πολυεθνοτική της σύσταση.Καλούμεθα επίσης να δείξουμε «κατανόηση» αν σε μια τέτοια θετικιστική τάξη πραγμάτων οι νόμοι χάνουν σε ηθική προοπτική αυτό που κερδίζουν σε τεχνική ουδετερότητα και ακρίβεια.Το αν επομένως ο νόμος τυγχάνει της ηθικής μας έγκρισης ή όχι αφήνει αδιάφορη την αλήθεια του νόμου διότι ο νόμος δεν έχει ανάγκη την ηθική προκειμένου να υπάρξει ή να γίνει επαρκώς αντιληπτός: ο νόμος είναι νόμος είτε μας αρέσει είτε όχι.Υπό αυτό το σκεπτικό θα έλεγε κάποιος οτι η προσπάθεια των περιοίκων ενάντια στην έγκριση λειτουργίας της ψαροταβέρνας των αδελφών Σταύρου, στην διασταύρωση των οδών Δρόσου και Αίγλης, σε περιοχή δηλαδή αμιγούς κατοικίας στη νέα Κηφησιά, είναι «χαμένη απο χέρι...»Οι ιδιοκτήτες του ακινήτου με την ιδιόμορφη αρχιτεκτονική έχουν κερδίσει δευτεροβαθμίως το δικαίωμα λειτουργίας της ψαροταβέρνας τους χάριν μιας περίεργης αν όχι ύποπτα αλλοπρόσαλλης διάταξης της Νομαρχίας Αττικής το 1994, που επέτρεψε σε περιοχές μόνιμης κατοικίας να λειτουργούν «μικροταβέρνες» περιοριζόμενες στα 80 τραπεζοκαθίσματα αλλά και της θολούρας των επιχειρημάτων, όπως ελέχθη στο δικαστήριο, στα οποία βασίστηκε η απόφαση 84/2004 του Δημοτικού Συμβουλίου।
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 27η Μαρτίου 2009)Αυτό το πιθανό ερώτημα έχει αποτελέσει το σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ νόμου και ηθικής, ή για άλλους μεταξύ Ποζιτιβιστών και Νατουραλιστών, απο τα χρόνια που η ιστορία μας χάνεται στην αχλή της μυθολογίας...Στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, η τραγική ηρωίδα, με αρχετυπική σαφήνεια, κραυγάζει εδώ και αιώνες ότι το κατά νόμον δεν είναι αναγκαστικά ηθικό.Απο την άλλη ο νομικός θετικισμός του Jeremy Βentham, αντιμάχεται τις «νατουραλιστικές» θεωρήσεις της σχέσης Νόμου και Ηθικής, πασχίζοντας να ρυθμίσει ορθολογικά τα της κοινωνίας μέσα από τους μηχανισμούς του κοσμικού κράτους. Γι΄ αυτό επιμένει να συντάσσει και να αναλύει το νόμιμο ερήμην ιστορικών, κοινωνιολογικών και, κυρίως, ηθικών παραμέτρων.Σε αντίθεση με τον νατουραλιστή ο οποίος μπορεί να προβληματίζεται ανάμεσα στο «νόμο όπως είναι» και «όπως θα έπρεπε να είναι», ο ποζιτιβιστής εστιάζει στον δεδομένο, «κείμενο» (positum) νόμο.Όσο και αν αυτό φαίνεται κυνικό, ως σύγχρονοι πολίτες καλούμεθα να αναγνωρίσουμε στο νόμο τον τεχνοκρατικό πραγματισμό, το αναγκαίο κονίαμα δηλαδή, της εξελιγμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας με την πολυπολιτισμική και πολυεθνοτική της σύσταση.Καλούμεθα επίσης να δείξουμε «κατανόηση» αν σε μια τέτοια θετικιστική τάξη πραγμάτων οι νόμοι χάνουν σε ηθική προοπτική αυτό που κερδίζουν σε τεχνική ουδετερότητα και ακρίβεια.Το αν επομένως ο νόμος τυγχάνει της ηθικής μας έγκρισης ή όχι αφήνει αδιάφορη την αλήθεια του νόμου διότι ο νόμος δεν έχει ανάγκη την ηθική προκειμένου να υπάρξει ή να γίνει επαρκώς αντιληπτός: ο νόμος είναι νόμος είτε μας αρέσει είτε όχι.Υπό αυτό το σκεπτικό θα έλεγε κάποιος οτι η προσπάθεια των περιοίκων ενάντια στην έγκριση λειτουργίας της ψαροταβέρνας των αδελφών Σταύρου, στην διασταύρωση των οδών Δρόσου και Αίγλης, σε περιοχή δηλαδή αμιγούς κατοικίας στη νέα Κηφησιά, είναι «χαμένη απο χέρι...»Οι ιδιοκτήτες του ακινήτου με την ιδιόμορφη αρχιτεκτονική έχουν κερδίσει δευτεροβαθμίως το δικαίωμα λειτουργίας της ψαροταβέρνας τους χάριν μιας περίεργης αν όχι ύποπτα αλλοπρόσαλλης διάταξης της Νομαρχίας Αττικής το 1994, που επέτρεψε σε περιοχές μόνιμης κατοικίας να λειτουργούν «μικροταβέρνες» περιοριζόμενες στα 80 τραπεζοκαθίσματα αλλά και της θολούρας των επιχειρημάτων, όπως ελέχθη στο δικαστήριο, στα οποία βασίστηκε η απόφαση 84/2004 του Δημοτικού Συμβουλίου।
η συνεχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .