ΟΙ BLOGERS ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ......ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ.

Διαβάστε το άρθρου του Αντώνη Λιάρου με τίτλο:"STOP στην κρεατομηχανή των «κουκουλοφόρων»"Τα συμπεράσματα δικά σας...   Αν πιστέψω αυτά που διάβασα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα, σ’ αυτές τις ΑΝΩΝΥΜΕΣ ιστοσελίδες, που κάνουν  και την περισσότερη φασαρία,  οι αγωγές που κατέθεσαν 4 στελέχη του δελτίου ειδήσεων του Mega, είναι πλήγμα στη Δημοκρατία  και απόπειρα χειραγώγησης της ελεύθερης, αδέσμευτης ακηδεμόνευτης  -και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο-  δημοσιογραφίας.Δηλαδή, για να εξηγούμαστε: Οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι, από τους πλέον έγκυρους, μέχρι και τους μαθητευόμενους, οι οποίοι βάζουν την υπογραφή τους....
στα όσα λένε ή γράφουν είναι μίσθαρνα όργανα των εργοδοτών τους και  απλοί   φορείς εντολών κάποιων  κρυφών συμφερόντων.  Όλοι αυτοί,  ανάμεσά τους και εγώ ο ίδιος, κάθε μέρα, πηγαίνουμε στο γραφείο μας  και παίρνουμε «γραμμή» τι να γράψουμε, τι να πούμε  και τι να παραλείψουμε. Σε ποιόν θα τα…ρίξουμε και ποιόν θα αφήσουμε στο απυρόβλητο. Ποιόν θα… πυροβολήσουμε και ποιόν θα… χαιδέψουμε.  Όλοι εμείς είμαστε  οι προσκυνημένοι δημοσιογράφοι, τα τσιράκια των εκδοτών, οι λακέδες της εξουσίας και των κάθε λογής συμφερόντων!Αντίθετα, υπάρχει μια άλλη κατηγορία, νέας κοπής «αγωνιστών» της  ελευθεροτυπίας, οι οποίοι, κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου, και καλυπτόμενοι από την ασφάλεια  της «κουκούλας», δήθεν προασπίζονται το δικαίωμα του πολίτη να διαβάσει την… αλήθεια ! Τη μόνη αλήθεια !  Την οποία, προφανώς, μόνο αυτοί εκφράζουν. Όμως, εκτός από τη ζητούμενη αλήθεια, είναι ζητούμενα  τα κίνητρα αυτών των «αγωνιστών» της Δημοκρατίας, των υπερασπιστών της ελευθερίας του λόγου και της αδέσμευτης διακίνησης των ιδεών.Για  όλους εμάς, τους παλαιότερους σε αυτό το επάγγελμα, η δημοσίευση του ονόματός μας κάτω από το δημοσιογραφικό κείμενο ήταν η επιβράβευση της προσπάθειας να συλλέξουμε τα στοιχεία και να γράψουμε με τον καλύτερο τρόπο το ρεπορτάζ.  Ήταν ικανοποίηση, αλλά και ευθύνη.  Και για όλους μας   η ελευθερία της  blogoσφαιρας ήταν ένα πραγματικό άνοιγμα στους ορίζοντες της ανεμπόδιστης  διακίνησης της άποψης, της ιδέας, της γνώμης. Ο καθένας μπορούσε να έχει το δικό του περιοδικό για τη δημοσίευση της σκεψης του, χωρίς τον έλεγχο του αρχισυντάκτη, κόντρα στην γραμμή της εφημερίδας, πέρα και πάνω από χαλινάρια και δεσμεύσεις.  Δυστυχώς όμως για την ίδια τη δημοσιογραφία, η ελευθερία εξελίχθηκε σε ασυδοσία. Ελλείψει κανονιστικού πλαισίου, ο κάθε ιδεολογικά, ηθικά, κοινωνικά, ή συναισθηματικά   καταπιεσμένος  βρήκε την ευκαιρία, όχι να πεί την άποψή του, αλλά να βγάλει τα απωθημένα του. Να επιτεθεί σε όποιον του την «έσπαγε», σε όποιον δεν γουστάριζε, σε όποιον φθονούσε ή σε  όποιον ντρεπόταν  ή φοβόταν να τα πεί κατά πρόσωπο και επωνύμως.  Γιατί δεν έχει τα κότσια να γράψει με την υπογραφή του, να γνωρίσει την αποδοχή, την επιδοκιμασία , την αποθέωση ή την αποδοκιμασία.  Όπως κάνουν όλοι όσοι έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Όσοι βγαίνουν μπροστά και αφήνουν τους άλλους να στοιχίζονται πίσω τους. Αντί γι αυτό, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας κρεατομηχανής, η οποία στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας και των ιδεών, τσαλακώνει υπολήψεις, διαπομπεύει συνειδήσεις, πολτοποιεί προσωπικότητες, εκβιάζει, στοχοποιεί,  γκρεμίζει καριέρες που χτίστηκαν με κόπο και θυσίες, δημόσια, στο προσκήνιο και όχι στη μούχλα του παρασκηνίου. Και όμως, τα πράγματα είναι  ευδιάκριτα, τουλάχιστον  για τους γνωρίζοντες τον χώρο. Υπάρχουν  κίνητρα ,  μεθόδευση και συντονισμός αυτής της εκστρατείας.  Όλοι, όσοι κρύβονται πίσω από αυτό το μιντιακό φαινόμενο έχουν έναν πολύ απλό στόχο.  Να ακυρώσουν την απήχηση που έχει η δημόσια και επώνυμη άποψη. Αυτή, την οποία  ο πολίτης την ακούει, την καταγράφει, την αξιολογεί και την απορρίπτει ή την αποδέχεται. Και επειδή τα γνωστά μέχρι τώρα ΜΜΕ –όλα ανεξαιρέτως- έχουν τη δική τους δυναμική στην κοινωνία, η καλλιέργεια της υπόγειας αμφισβήτησης της εγκυρότητάς τους στοχεύει στην ακύρωσή τους.  Ώστε να αναδειχθούν κάποιες καινούργιες «φωνές» , που αυτές -και μόνον αυτές-δήθεν εκφράζουν την πραγματική, ανόθευτη αλήθεια.Δυστυχώς για όλους τους πολίτες, αυτή η διαπάλη του φανερού με το κρυφό, του δημόσιου με το σκοτεινό, του προφανούς με το εικαζόμενο, έρχεται σε μια «μαύρη» περίοδο για τη χώρα και τον  δοκιμαζόμενο λαό, ο οποίος  τρωει τη μια καρπαζιά μετά την άλλη και ψάχνει να βρει κάποιον για να του χρεώσει τα δεινά του.  Λες και αν ακυρωθεί η απήχηση που έχουν στο κοινό οι απόψεις των προβεβλημένων δημοσιογράφων, θα γίνει η ζωή μας καλύτερη, η κοινωνία μας πιο ανθρώπινη και τα προβλήματα των εργαζομένων θα λυθούν πιο γρήγορα και  πιο αποτελεσματικά.  Λες και οι κυβερνήσεις θα γίνουν πιο δίκαιες, οι πολιτικοί πιο αξιόπιστοι και τα όποια συμφέροντα θα τρομάξουν μπροστά στη δύναμη της ανώνυμης και επίπεδης κριτικής. Όσοι το πιστεύουν αυτό, καλό θα ήταν να μας υποδείξουν και το παράδειγμα μιας χώρας που κατέστη αυτό εφικτό. Γιατί, κακά τα ψέματα,  αυτοί που «βγαίνουν μπροστά» με το ανάστημά τους κερδίζουν τους αγώνες, όχι οι κρυπτόμενοι.Απέναντι σε αυτή την επίθεση των «κουκουλοφόρων» του διαδικτύου, ο θιγόμενος πως μπορεί να προστατευθεί; Να ανοίξει διάλογο για την αθωότητά του; Με ποιόν; Mε τον ανώνυμο, τον “κανένα” ;    Και ποιός θα τον πιστέψει; Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι εθισμένη να αποδέχεται τη φήμη ως πραγματικότητα, τον υπαινιγμό ως δεδομένο. Το λέει και η παροιμία: Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά !  Και πώς να αποδείξει κανείς ότι δεν είναι ελέφαντας; Να πάει στην Δικαιοσύνη; Για να δικαιωθεί μετά από 5-6 χρόνια;  Και μέχρι τότε να ζεί με τη σκιά της καταγγελίας;   Αν και επί της αρχής θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει με τις αγωγές  δημοσιογράφων κατά “δημοσιογράφων”,  πρακτικά είναι ο μόνος τρόπος να βρεί κάποιος το δίκιο του σε σύντομο χρόνο, η μόνη αποτελεσματική άμυνα στην ασυδοσία. Αφού τα θεσμικά όργανα της δημοσιογραφίας έχουν εδώ και χρόνια μετατραπεί σε διακοσμητικά στοιχεία, που ασχολούνται με πταίσματα.Το τραγικό για τη Δημοκρατία, είναι ότι τα μικροσυμφέροντα στον, εξόχως ανταγωνιστικό, κλάδο της δημοσιογραφίας  δεν επιτρέπουν μια μετωπική αντίδραση απέναντι σε αυτό το φαινόμενο της ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ, του ΥΠΟΓΕΙΟΥ, του ΥΠΟΥΛΟΥ.  Αντί οι πραγματικοί δημοσιογράφοι να διεκδικήσουν με πάθος το δικαίωμα της ενυπόγραφης άποψης, βολεύονται από το ροκάνισμα της επαγγελματικής υπόστασης των προβεβλημένων δημοσιογράφων. Λες και αν πετύχει το “σαμποτάζ”, θα κατορθώσει να μείνει κανείς αλώβητος από το τσουνάμι της  αμφισβήτησης.Στο ερώτημα, τέλος, τι κάνει η Πολιτεία και οι εκλεγμένοι ταγοί της, φοβάμαι ότι η απάντηση είναι επώδυνη. Τους βολεύει αυτό που συμβαίνει με τους ανώνυμους blogers.  Άλλωστε, ποια εξουσία  θέλησε να έχει απέναντί της αναστήματα που δεν είναι απολύτως ελεγχόμενα; Η εμπειρία παγκοσμίως έχει δείξει ότι  οι κυβερνήσεις χαϊδεύουν όσους την εξυπηρετούν…
[www.aixmi.gr]

 Υ.Γ ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΓΡΑΨΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ ΤΩΡΑ ...