Ο ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΗΝ "ΚΟΡΥΦΗ"...ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ!!!

Η "Μαύρη Ντάλια" της παγκόσμιας ιστορίας


Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος...
...η μεγαλύτερη στρατηγική απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ανοίγουμε τον "φάκελο" της πιο δολοφονικής απάτης στην ιστορία.
Εκατό εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και ακόμα δεν έχουμε βρει τους δολοφόνους.
Ανεξιχνίαστο παραμένει το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών.
Αν ρωτήσεις κάποιον ανυποψίαστο άνθρωπο για το ποιο θεωρεί ότι είναι το μεγαλύτερο ανεξιχνίαστο έγκλημα στην ιστορία, το πιθανότερο είναι να πάει το μυαλό του σε κάποιον από τους γνωστούς serial Killers των αστυνομικών υποθέσεων. Αν μάλιστα είναι και Αμερικανός, πιθανότατα να θυμηθεί τη "μαύρη ντάλια" ...την υπόθεση με την τεμαχισμένη γυναίκα, η οποία βρέθηκε δίπλα σε έναν μικρό δρόμο του Λος Άντζελες και ποτέ δεν εξιχνιάσθηκε η υπόθεσή της ...Κι όμως. Υπάρχει ένα έγκλημα ασύλληπτα μεγαλύτερο, το οποίο κανένας δεν γνωρίζει ποιος το προκάλεσε ...Ένα έγκλημα τόσο περίπλοκο, που ούτε οι αυτόπτες μάρτυρες δεν "είδαν" τον πραγματικό θύτη....Ένα έγκλημα, το οποίο αποτελεί ίσως το πιο διάσημο και απόλυτα καταγεγραμμένο ιστορικό συμβάν στην ιστορία της ανθρωπότητας και για το οποίο σχεδόν αγνοούμε τα πάντα.
...Μιλάμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ...Μιλάμε για ένα έγκλημα, για το οποίο κανένας δεν γνωρίζει πού και από ποιους πάρθηκαν οι αποφάσεις εκείνες, οι οποίες τον δρομολόγησαν και έστειλαν στον άλλο Κόσμο δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων ...Μιλάμε ανενδοίαστα για έγκλημα και για δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί απλούστατα εκείνος ο πόλεμος δεν ήταν πόλεμος ...Ήταν μια κατά παραγγελία ομαδική δολοφονία. Γιατί; Γιατί η έννοια του "πολέμου" προσδιορίζεται με συγκεκριμένους όρους και δεν είναι αφηρημένη, ώστε να ονομάζεται "πόλεμος" η οποιαδήποτε μαζική δολοφονική ένοπλη δραστηριότητα. Η πολεμική δραστηριότητα υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς, τους οποίους ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος δεν τους πληρεί σε καμία περίπτωση.
Το βασικότερο όλων είναι ότι ο πόλεμος προϋποθέτει να είναι γνωστά τα μέρη τα οποία συμπλέκονται ...
Να είναι γνωστά, για να "παρακολουθούνται" και άρα να ελέγχονται για τις ενέργειές τους από τα διεθνή όργανα ...Να έχουν μεταξύ τους διαφορές, τις οποίες ―καλώς ή κακώς― επιλέγουν να λύσουν βίαια ...Να τους χωρίζουν μίση και πάθη γνωστά στους λαούς που εμπλέκονται και όχι μόνον. Κρυφοί πόλεμοι μεταξύ αφανών πρωταγωνιστών δεν είναι πόλεμοι ...Νεκροί, οι οποίοι καταγράφονται ως θύματα και απλά αποδεικνύουν ότι κάτι φονικό συμβαίνει, δεν είναι νεκροί πολέμων ...Είναι νεκροί μαζικών δολοφονικών επιθέσεων.
Με βάση όλες αυτές τις προδιαγραφές μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι στην περίπτωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπορούμε να μιλάμε για πόλεμο. Δεν έχουμε κάποια γνωστά μέρη, τα οποία να συγκρούονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Στην περίπτωσή του έχουμε άγνωστους "πρωταγωνιστές" με εξίσου άγνωστες προθέσεις ...Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια "παραγγελία" φόνου σε επαγγελματίες δολοφόνους ...Έχουμε μαζική δολοφονία ενός μεγάλου ποσοστού τού ανθρώπινου πληθυσμού.
Σε αυτό το μαζικό έγκλημα έχουμε έμμισθους φονιάδες, οι οποίοι πίσω από έναν ψευδοϊδεολογικό μανδύα έκαναν αυτά, για τα οποία πληρώθηκαν προκαταβολικά να κάνουν ...Έχουμε δηλαδή ηθικούς αυτουργούς ενός εγκλήματος, οι οποίοι δεν ταυτίζονται με τους φυσικούς εκτελεστές του ...Έχουμε χρήμα, τα οποίο αλλάζει χέρια μεταξύ συνενόχων ...Έχουμε κίνητρο, συμφέροντα και έχουμε και δολοφόνους ...Έχουμε "ειρηνοποιούς" και "δικαστές", οι οποίοι στο τέλος καρπώνονται όλα τα κέρδη του πολεμικού "εγκλήματος" ...Έχουμε όλα τα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζουν μια τέτοια πράξη ως έγκλημα ιδιαιτέρως ειδεχθές και όχι ως συνηθισμένο πόλεμο.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Από την εποχή που μαθαίναμε στα σχολεία μας για την ιστορία των πολέμων, εκπαιδευόμασταν σε μια συγκεκριμένη λογική ανάλυσης. Μια λογική, η οποία από την εποχή του Θουκυδίδη δεν έχει αλλάξει καθόλου. Θεωρούσαμε ως απολύτως δεδομένο —για την όποια ανάλυση— τη γνώση της ταυτότητας των πραγματικών αντιπάλων. Αναζητούσαμε τα συμφέροντα, τα οποία αντιπροσώπευαν αυτοί οι αντίπαλοι και τα οποία τούς έφερναν σε τροχιά σύγκρουσης μεταξύ τους. Θέλοντας να "αποκωδικοποιήσουμε" τα "μυστήρια" του πολέμου, αναζητούσαμε τις αφορμές και τις αιτίες. Αυτές τις έννοιες τις διαχωρίζαμε μεταξύ τους, γιατί εκεί κάπου βρίσκαμε τις αλήθειες, οι οποίες αφορούσαν τους πολέμους αυτούς.
Η λογική των πολέμων ήταν απλή ...Ήταν πόλεμοι και όχι εγκλήματα ...Υπήρχαν φόνοι, αλλά όχι δολοφονίες ...Το αίμα το έχυναν στρατιώτες και όχι δολοφόνοι ...Το έπαθλο των πρωταγωνιστών ήταν η δόξα και όχι το χρήμα. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να παριστάνεις τον ντετέκτιβ, για να καταλάβεις ποιος ενεργούσε εναντίον ποιου και γιατί ...Δεν χρειαζόταν ν' αναζητείς κίνητρα, άλλοθι ή μυστικά συμφέροντα ...Όλα ήταν φανερά ...Τα "διαφήμιζαν" οι εμπόλεμοι, όταν κατέβαιναν στο μέτωπο της σύγκρουσης. Αυτό, το οποίο "παιζόταν" στην ανάλυση, ήταν το ποιος είχε το δίκιο και ποιος το άδικο με αντικειμενικά κριτήρια, γιατί όλοι βάδιζαν στον "πόλεμο" με το δικό τους υποκειμενικό δίκιο.
 Όταν, για παράδειγμα, μαθαίναμε το περίφημο Hannibal ante portas, γνωρίζαμε τι περίπου θα έβλεπε ο αρχαίος κάτοικος της Ρώμης, αν πήγαινε στα τείχη της πόλης του ...Θα έβλεπε τον Αννίβα και τον στρατό του ...Δεν θα έβλεπε τον Αννίβα ...με τον στρατό τού Ταμερλάνου ...Δεν θα έβλεπε τον Αννίβα να γίνεται κύριος της Ρώμης χάρη στα εγκλήματα τού στρατού του Ταμερλάνου ...Θα έβλεπε έναν πραγματικό εχθρό, ο οποίος με τη χρήση του δικού του στρατού θα υποστήριζε τα συμφέροντά του εναντίον των συμφερόντων των αντιπάλων του. Δεν χρειάζεται δηλαδή κάποιος να ζει εκείνη την εποχή, για να καταλάβει τη "θέα" που υπήρχε έξω από τα τείχη της Ρώμης. Γνώριζες τους αντιπάλους και δεν χρειαζόταν μεγάλη φαντασία, για να καταλάβεις τι ακριβώς υπήρχε έξω από τα "στρατόπεδά" τους.
Μπορεί κάποιος να κάνει μια τέτοια συμβατική ανάλυση στην περίπτωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν μπορεί να αναλυθεί με συμβατικούς στρατιωτικούς όρους. Ας προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί αυτό το οποίο λέμε και σύντομα θα φτάσει σε αδιέξοδο. Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι, ενώ οι Γερμανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι αιματοκυλούσαν τον κόσμο για την "κοσμοκρατορία", οι Αμερικανοί ήταν εκείνοι οι οποίοι τελικά την κατέκτησαν χάρη στον "αποτυχημένο" πόλεμο των Γερμανών ...Οι Γερμανοί αιματοκύλισαν την Ευρώπη, για να την κατακτήσουν και οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι τελικά την κατέκτησαν, "ευεργετώντας" την.
Πώς είναι δυνατόν να εξηγηθεί αυτή η "καραμπόλα"; Πώς συνδέεται η αποτυχία τού ενός με την επιτυχία του άλλου; Αν σ' αυτήν την "αποτυχημένη" γερμανική προσπάθεια, η οποία απέφερε τον αμερικανικό "θρίαμβο", προσθέσει κάποιος το γεγονός ότι αποδεδειγμένα οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τους Ναζί, αντιλαμβάνεται ότι κάπου τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. ...Δεν είναι καθαρή η ιστορία ...Δεν είναι "καθαρή", όταν αυτοί, οι οποίοι στο τέλος επωφελήθηκαν, ήταν οι ίδιοι που εξ’ αρχής χρηματοδότησαν τους "αποτυχημένους" να ξεκινήσουν την προσπάθειά τους.
Είναι σαν να λέγαμε στο προηγούμενο παράδειγμά μας ότι υπήρχε μια περίεργη "θέα" έξω από τη Ρώμη ...Σαν να λέγαμε ότι έβλεπαν οι Ρωμαίοι τον Αννίβα να χτυπάει τις "πόρτες" και όταν ανέβαιναν στα τείχη της Ρώμης, να έβλεπαν έναν άγνωστο γι' αυτούς στρατό ...Έναν στρατό, ο οποίος δεν ανήκε στον Αννίβα. Αυτό ακριβώς "είδαμε" να συμβαίνει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν, δηλαδή, υπέθετε κάποιος ότι ο αμερικανικός "Αννίβας" διεκδίκησε και στο τέλος κατέκτησε την κοσμοκρατορία, αυτό, το οποίο θα έβλεπε ένας παρατηρητής του μέλλοντος, θα ήταν να εγκληματεί ο ναζιστικός στρατός του "Ταμερλάνου".
Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να ισχυριστεί ότι την αμερικανική Πλανηταρχία την πρόσφερε στους Αμερικανούς όχι ο πολυδιαφημισμένος αμερικανικός στρατός, αλλά η γερμανική Βέρμαχτ. Τη στρατιωτική παραμονή των Αμερικανών στην Ευρώπη δεν την πρόσφερε ο φόβος των Ευρωπαίων για τη Γερμανία ή τη Σοβιετική Ένωση, αλλά η αγωνία των Γερμανών ν' αποφύγουν την οργή της Ευρώπης. Την πολιτική υπεροχή των Αμερικανών στην Ευρώπη δεν τους την προσέφεραν οι "θαυμαστές" τους, αλλά όλοι οι πρώην δωσίλογοι των ΝΑΖΙ, οι οποίοι αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους.
Όλα αυτά τα περίεργα που λέμε ισχύουν απόλυτα και μπορεί να τα ψάξει κάποιος, για να τα επιβεβαιώσει. Ως εκ τούτου προκύπτουν λογικές απορίες, οι οποίες δεν βρίσκουν λογικές απαντήσεις. Δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση σε κανένα λογικό ερώτημα, το οποίο να αφορά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη, που είναι βέβαιον πως θεωρεί ότι "κατέχει" την ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ...Την ιστορία που έμαθε στο σχολείο του ή ακόμα και στις κινηματογραφικές αίθουσες ...Την ιστορία που μαθαίνει πάντα και είναι αυτή των νικητών και βέβαια των "υπερπαραγωγών" ενός Χόλυγουντ, το οποίο ανήκει στους Αμερικανούς.
Ρωτάμε λοιπόν την πιο εύκολη ερώτηση, που θα μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος της ιστορίας σε έναν μαθητή του. Ποιοι συγκρούστηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ποιων δυνάμεων τα συμφέροντα βρέθηκαν αντιμέτωπα και οδήγησαν σε σύγκρουση; Συγκρούστηκαν οι Γερμανοί με τους Σοβιετικούς; ...Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε όταν οι Σοβιετικοί με τους Γερμανούς συμμάχησαν μεταξύ τους και εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία, μοιράζοντάς την μεταξύ τους. Άρα; Άρα αποκλείεται να ήταν αυτοί οι βασικοί αντίπαλοι του Πολέμου αυτού. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ήταν οι αντίπαλοι των Γερμανών; Οι Βρετανοί; Οι Γερμανοί δεν στράφηκαν εναντίον τους στην αρχή του πολέμου. Στη Γαλλία εισέβαλαν οι Γερμανοί και οι Βρετανοί ―καλώς ή κακώς γι' αυτούς θα το δούμε στη συνέχεια― προσέτρεξαν αυτοβούλως προς βοήθεια των Γάλλων.
Ήταν οι Γάλλοι οι εχθροί των Γερμανών; Όχι βέβαια... Ήταν εχθροί τους όσο ήταν οι Σέρβοι, οι Έλληνες ή οι Τσέχοι ...Ήταν στον "δρόμο" τους ...Στον "δρόμο" για την κοσμοκρατορία ...Στον "δρόμο" εκείνον, τον οποίο ακόμα δεν καταλάβαμε πού "οδηγούσε" και αν τελικά "οδηγούσε" πουθενά. Αυτό είναι το όλο θέμα. Ακόμα και η νίκη των Γερμανών επί όλων αυτών των αντιπάλων δεν τους εξασφάλιζε την κοσμοκρατορία. Κανένας από αυτούς δεν διέθετε την κοσμοκρατορία, ώστε η νίκη εναντίον του να σημάνει τη διαδοχή του από την πλευρά του νικητή. Όταν λοιπόν βλέπεις κάποιον να "χτυπιέται" αναίτια σε ένα "αδιέξοδο", αναρωτιέσαι γιατί το κάνει και ποιον τελικά εξυπηρετεί. Όταν κάποιος διεκδικεί την κοσμοκρατορία, αλλά δεν βρίσκεται στον "δρόμο" που την αποφέρει, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα, γιατί αυτός, ο οποίος την διεκδικεί, έχει πάντα στόχο αυτόν που την κατέχει.
Στην περίπτωσή μας αυτός, ο οποίος την κατείχε, ήταν συγκεκριμένος. Ήταν η αυτοκρατορία στην επικράτεια της οποίας ...ο ήλιος δεν έδυε ποτέ. Η αυτοκρατορία που ...κυβερνούσε τα κύματα ...Η Μεγάλη —καί στο όνομα καί στη χάρη εκείνη την εποχή— Βρετανία. Αν δηλαδή κάποιος διεκδικούσε τον ρόλο της, σ' αυτήν έπρεπε να επιτεθεί. Όμως, στην περίπτωσή μας δεν έγινε κάτι τέτοιο. Αυτός, ο οποίος πλημμύρισε την Ευρώπη στο αίμα, διεκδικώντας την κοσμοκρατορία —και ήταν η Γερμανία—, δεν επιτέθηκε σ' αυτόν που μπορούσε να του τη δώσει — και ήταν η Βρετανία που την κατείχε.
Το ακόμα πιο παράδοξο του πολέμου αυτού είναι το τελικό αποτέλεσμά του. Αυτός, ο οποίος αιματοκύλισε την Ευρώπη για να την κατακτήσει, απέτυχε και πέτυχε αυτός, ο οποίος ήρθε να τη "βοηθήσει" — και ήταν οι ΗΠΑ. Για έναν "μυστηριώδη" λόγο οι "χαμένοι" Γερμανοί δεν επιτέθηκαν απευθείας στη Βρετανία και στο τέλος η "νικήτρια" Βρετανία τα έχασε όλα. Αυτό μπορεί κανείς να το εξηγήσει; Πώς είναι δυνατόν ο μεγάλος "νικητής" ενός πολέμου να είναι ο απόλυτα χαμένος και εξήντα χρόνια μετά να βρίσκεται σε χειρότερη θέση ακόμα και από εκείνον που στην κυριολεξία ισοπεδώθηκε;
Το ίδιο περίπλοκα ήταν τα πράγματα και με τα εσωτερικά "μέτωπα" του πολέμου. Πολύ πριν ξεκινήσει ο γερμανικός λαός να καταλύσει τα κράτη των γειτονικών λαών, ξεκίνησε να τιμωρήσει τον λαό εκείνον, που θεωρούσε ότι κατάλυσε το δικό του κράτος ...Ο γερμανικός λαός δεν ήταν αυτός, που όλοι μας γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να "εθνοκτονήσει" τον εβραϊκό λαό; Πώς είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό, όταν οι ρατσιστές ΝΑΖΙ πήραν δάνεια από τους Εβραίους τραπεζίτες, για να καταλάβουν την εξουσία στη Γερμανία; Ακόμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τής Γερμανίας χτίστηκαν με εβραϊκά δάνεια των Ρότσιλντ, των Ροκφέλερ, των Γκόλντμαν, των Σάγκς και των Λίμαν ...Όλα τα "καλά παιδιά" της τραπεζικής μαφίας χρηματοδότησαν τους ΝΑΖΙ ...Με τα χρήματα των Εβραίων έγιναν πολιτικοί παράγοντες της Γερμανίας οι αγράμματοι, οι "αδερφές" και οι κοτοπουλάδες του Γ’ Ράιχ.
Τόνοι εβραϊκών χρημάτων εισέρευσαν στη χρεοκοπημένη Γερμανία, προκειμένου να βρεθούν οι "ναζιστοτενεκέδες" με μια "υπόσχεση" λύσης στα χέρια τους και η οποία θα παράσερνε τον γερμανικό λαό στην πανεθνική "επιστράτευσή" του. Τον Χίτλερ δεν τον έκανε Καγκελάριο η ακατάσχετη μπουρδολογία του με ακροατήριο τους μεθυσμένους των γερμανικών μπυραριών ...Τον Χίτλερ τον έκαναν Καγκελάριο τα χρήματα, τα οποία του επέτρεψαν να ενεργοποιήσει τη γερμανική παραγωγή σε μια Γερμανία άνεργη, η οποία πεινούσε. Με αυτά τα εβραϊκά χρήματα οι Ναζί άνοιγαν εργοστάσια και έδιναν μισθούς στο χαρούμενο "κρέας", το οποίο στη συνέχεια θα έβαζαν στον "μύλο" της Βέρμαχτ. Αποδεδειγμένη —με αδιάσειστα στοιχεία— είναι η "προέλευση" αυτών των χρημάτων.
Υπάρχουν αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την εβραϊκή προέλευση των δανείων αυτών. Αυτό πώς το εξηγεί ο αναγνώστης; Πόσο λογικό είναι να χρηματοδοτούν οι ίδιοι οι Εβραίοι τους φονείς των αδερφών τους; Πόσο λογικό είναι να στηθεί η "υπερπαραγωγή" του Ολοκαυτώματος με εβραϊκά χρήματα; Γιατί θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν οι Εβραίοι τους ΝΑΖΙ και πού μπορεί να απέβλεπαν; Αν, εξαιτίας των ΝΑΖΙ, κυρίαρχοι του κόσμου έγιναν οι Αμερικανοί, πώς μπορεί να εμπλέκονται οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους, ώστε να τη χρηματοδοτήσουν;...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2012/12/i-mauri-ntalia.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .