"Π Ρ Ο Φ Η Τ Ι ΚΟ"!!! Η τύχη των Εβραίων, στο πολύ άμεσο μέλλον ,Οι γυναίκες* του Ισραήλ θα είναι αυτές που θα "σώσουν" για άλλη μια φορά το Ισραήλ.

    Η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα συμβαίνοντα στο Ισραήλ. Όλη η υφήλιος είδε "live" πάνοπλους ισραηλινούς στρατιώτες να "γαζώνουν" στην κυριολεξία ένα δωδεκάχρονο παιδάκι. Τα εγκλήματα των Σέρβων εις βάρος των αλβανόφωνων φαντάζουν πταίσματα μπροστά σ' αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο Ισραήλ. Οι Σέρβοι, για λιγότερα εγκλήματα εις βάρος μιας μειονότητας, είδαν τη χώρα τους να καταστρέφεται από τα θεμέλιά της. Γιατί λοιπόν δεν επεμβαίνει η δυτική κοινότητα με τον ίδιο βίαιο τρόπο και στο Ισραήλ, ώστε να συνετίσει τους Ισραηλινούς; Γιατί τους αφήνει να διαπράττουν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους, χωρίς να υπολογίζουν τίποτε και κανέναν;

Όλοι μας είδαμε "live" τον εβραϊκό ορισμό του τι σημαίνει "πρόκληση" και τι σημαίνει "δειλία".

Όλοι μας είδαμε ένα τρομοκρατημένο παιδάκι ν' αναζητά μάταια τη σωτηρία και από απέναντί του να στέκονται οπλισμένοι Εβραίοι "δήμιοι", που πυροβολούσαν ασταμάτητα. Στον ιερό τόπο για τρεις θρησκείες —και υποτίθεται για τρεις θεότητες— μια παιδική ψυχούλα "φτερούγισε" προς τον θάνατο εντελώς αβοήθητη και μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών. Αυτό είναι ένα φαινόμενο, που έχει γίνει σχεδόν καθημερινό στο Ισραήλ. Καθημερινά "φτερουγίζουν" ψυχούλες μικρών παιδιών προς τον θάνατο. Τη στιγμή αυτή συμβαίνουν στην κυριολεξία "σημεία και τέρατα" με πρωταγωνιστές τους Εβραίους. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα δεν πρέπει να υπάρχει πιο θλιβερός και κακόψυχος λαός στον πλανήτη. Δεν πρέπει να υπάρχει λαός, που τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά να τα χειρίζεται με τον τρόπο που τα χειρίζονται οι Εβραίοι. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει στην κυριολεξία την υποκρισία επιστήμη.

Γιατί όμως ξεκινάμε την ανάλυσή μας στο θέμα των Εβραίων μ' αυτόν τον απόλυτα επιθετικό και εχθρικό γι' αυτούς τρόπο; Για τον εξής απλό λόγο. Τη στιγμή αυτήν το σύνολο του πλανήτη υποφέρει από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει λαός πάνω στον πλανήτη αυτόν, που να μην απειλείται άμεσα ή έμμεσα από το ιμπεριαλιστικό τέρας που ακούει στο όνομα ΗΠΑ. Τα μάτια όλων των λαών είναι στραμμένα προς την Ουάσιγκτον. Το σημαντικό και ιδιόμορφο στην περίπτωση αυτήν είναι η εθνική ταυτότητα εκείνων που ασκούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Διαφορετικής εθνικότητας είναι αυτοί οι οποίοι διαχειρίζονται τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό από εκείνους στους οποίους αποδίδεται τυπικά ο ιμπεριαλισμός αυτός. Το σύνολο του σχεδιασμού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής το έχει αναλάβει ένα αδίστακτο εβραϊκό επιτελείο. Ένα επιτελείο, που, ανάλογα με τα συμφέροντά του, σε άλλες περιπτώσεις έχει το βλέμμα τού αετού και σε άλλες φέρεται σαν απολύτως τυφλό.

Ένα επιτελείο, που "είδε" τους διωγμούς των μουσουλμάνων στο Κοσσυφοπέδιο —και διέταξε τον βομβαρδισμό της Σερβίας— και που επιμένει να μην "βλέπει" τα συμβαίνοντα στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου τα εγκλήματα όλων των τύπων και ειδών είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. "Βλέπει" το δράμα των Κούρδων του Ιράκ, αλλά δεν "βλέπει" τους ζωντανούς "νεκρούς" Αβορίγινες της Αυστραλίας. Σε όλες τις περιπτώσεις χαμηλής "ορατότητας" τα εγκλήματα τα διαπράττουν Αγγλοσάξονες και δεν μπορούν οι Εβραίοι των ΗΠΑ να "δουν" αυτά που δεν συμφέρουν στ' "αφεντικά" τους. Αυτό είναι λογικό και εν μέρη δικαιολογεί τη στάση των Εβραίων επιτελών, εφόσον ο καθένας από εμάς μπορεί σε κάποια στιγμή ν' "αλληθωρίσει", προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τ' αφεντικά του.

Όμως, αυτό που δεν είναι καθόλου λογικό είναι η ανοχή της εβραιοκρατούμενης Ουάσιγκτον απέναντι στο Ισραήλ. Στο Ισραήλ τη στιγμή αυτήν διαπράττεται η τελευταία και πιο ωμή γενοκτονία των τελευταίων ετών. Η Ουάσιγκτον και πάλι επιδεικτικά κι αλαζονικά κάνει πως δεν "βλέπει". Όλοι είδαμε τον φουκαρά, που παριστάνει τον υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ, να δηλώνει ευθαρσώς ότι οι ΗΠΑ —και επί της ενδεχομένης προεδρίας του— θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν τον "φίλο" τους, εννοώντας το Ισραήλ. Προφανώς —για τον εν λόγω κάφρο— τα εγκλήματα που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ και αξίζουν την τιμωρία είναι μόνον τα εγκλήματα των άλλων και όχι τα δικά τους ή των "φίλων" τους. Η δήλωση αυτή, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν μια επιβεβαίωση της ισχύος της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας, που κατορθώνει κι εξασφαλίζει την αμερικανική υποστήριξη σε οτιδήποτε κι αν επιχειρήσει.

Όμως, το θέμα εδώ είναι ότι εκείνοι, οι οποίοι ασκούν πραγματικά τον ιμπεριαλισμό, δεν είναι αυτοί που παρέχουν πολιτική και στρατιωτική κάλυψη στο Ισραήλ. Εκείνοι, που είναι τα "μάτια" της Ουάσιγκτον και δεν "βλέπουν" τα συμβαίνοντα στο Ισραήλ, δεν είναι Αμερικανοί, αλλά Εβραίοι. Οι ισχυροί Εβραίοι τής Ουάσιγκτον θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικοί σ' ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των θεμάτων που αφορούν το Ισραήλ. Το Ισραήλ —αν οι Εβραίοι ήταν στοιχειωδώς έξυπνοι— θα έπρεπε να είναι "τύπος και υπογραμμός" απέναντι τους "κανονισμούς" της Νέας Τάξης Πραγμάτων, γιατί στην αντίθετη περίπτωση απειλείται το σύνολο των Εβραίων. Οι Εβραίοι, που "μαστιγώνουν" ελεύθερα κράτη για να υπηρετήσουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, θα έπρεπε να "μαστιγώνουν" διπλά το Ισραήλ, προκειμένου να διασφαλίσουν τα μακροπρόθεσμα εθνικά τους συμφέροντα.

Οι εξουσίες στον κόσμο αυτόν έρχονται και παρέρχονται. Οι ισχυροί και ιμπεριαλιστικοί λαοί εναλλάσσονται μεταξύ τους με μεγάλες ταχύτητες κι απρόβλεπτους τρόπους. Αυτό που μένει τελικά στη "μνήμη" των λαών είναι το τι έκαναν οι ισχυροί αυτοί λαοί, όταν είχαν την εξουσία. Από αυτήν τους τη συμπεριφορά κρίνονται και από αυτήν τους τη συμπεριφορά εξαρτάται η μετέπειτα πορεία τους, όταν πλέον παύουν να είναι ισχυροί. Με λίγα λόγια το Ισραήλ θα έπρεπε —έστω και σε επίπεδο "προκάτ"— να εμφανίζεται σαν θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όχι ως ευνοούμενός του. Ακόμα και θύμα πραγματικών διωγμών να ήταν, θα έπρεπε να υπομένει επιδεικτικά τη μοίρα του, γιατί η υπομονή αυτή θα ήταν η "χρυσή" επένδυση για τη μελλοντική επιβίωση του συνόλου του εβραϊσμού. Αυτό είναι απαραίτητο για το Ισραήλ, που θα έπρεπε να λειτουργεί ως "αποσβεστήρας" και να εκτονώνει την παγκόσμια ένταση και δυσαρέσκεια που δημιουργεί εις βάρος του εβραϊσμού ο παραγοντισμός των Εβραίων των ΗΠΑ.

Όμως, αντίθετα μ' αυτήν τη στοιχειωδώς έξυπνη έστω και υποκριτική τακτική βλέπουμε να συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα. Το Ισραήλ φέρεται μέσα στην κοινωνία των εθνών όμοια με τα παιδιά των δικτατόρων στα αυταρχικά καθεστώτα. Κάνει ό,τι θέλει εναντίον όποιου θέλει, ανεξάρτητα αν είναι απλός ιδιώτης ή ένα ολόκληρο κράτος. Δεν υπολογίζει κανέναν και δεν θεωρεί ότι πρέπει να δώσει λογαριασμό για τις εγκληματικές του πράξεις σε κανέναν. Το Ισραήλ αυτήν τη στιγμή είναι ο ορισμός της πρόκλησης σ' έναν κόσμο με ελάχιστη πλέον ανοχή. Ο "αδερφός" του "αστυνόμου" της Νέας Τάξης Πραγμάτων απειλεί με τη συμπεριφορά του όχι μόνον τη δική του ύπαρξη, αλλά κι αυτήν του "αδερφού" του, που είναι οι Εβραίοι των ΗΠΑ.

Αυτό συμβαίνει, γιατί ως κράτος δεν είναι "αδελφό" κράτος κάποιου άλλου πανίσχυρου κράτους που το προστατεύει και του εξασφαλίζει ατιμωρησία στο ίδιο επίπεδο με το δικό του. Το Ισραήλ δεν είναι αδερφό κράτος των ΗΠΑ. Το Ισραήλ είναι "αδελφό" κράτος της εθνικής κοινότητας των μεγαλοϋπαλλήλων των ΗΠΑ, που είναι οι Αμερικανοεβραίοι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. "Αδελφά" κράτη, που αλληλοϋποστηρίζονται, για παράδειγμα, είναι η Βρετανία και η Αυστραλία. Αν επιτεθεί κάποιος στην Αυστραλία, είναι βέβαιον ότι θα πρέπει να υπολογίζει ως αντίπαλο και τη Βρετανία κι αυτό βέβαια είναι κάτι που ισχύει και προς την αντίθετη φορά. Με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Το Ισραήλ, ως οντότητα δηλαδή, δεν είναι "αδερφός" κάποιου αυτοδύναμου ισχυρού "αδελφού-κράτους", που για την ασφάλειά του να έχει ανάγκη μόνον τον "αδερφό" του και κανέναν άλλο. Είναι "αδερφός" ισχυρού "υπαλλήλου", που ζει χάρη στην ισχύ κάποιων άλλων και όπως όλοι οι εργαζόμενοι —άσχετα με την ισχύ του— κρίνεται από τη συμπεριφορά τόσο τη δική του όσο και των "συγγενών" του. Κρίνεται όπως κρίνεται ένας πανίσχυρος αστυνομικός ή ένας εισαγγελέας, τόσο για τη δική του πολιτεία όσο και για την πολιτεία των συγγενών του, που είναι δυνατόν να επωφεληθούν από την ιδιότητά του.

Το Ισραήλ με τη συμπεριφορά του μπορεί ν' απειλήσει τη θέση των Εβραίων μέσα στις ΗΠΑ, γιατί άλλοι μέσα σ' αυτό το κράτος και όχι οι Εβραίοι είναι οι πραγματικά ισχυροί. ’λλοι κρίνουν συμπεριφορές και άλλοι έχουν εξουσία να διορίζουν όποιον θέλουν όπου θέλουν. Αν για κάποιον λόγο ο αμερικανικός λαός εξοργιστεί με τη συμπεριφορά του Ισραήλ, τότε είναι δυνατόν ν' απαιτήσει την απομάκρυνση των Αμερικανοεβραίων από το "πόστο" που δίνει τη δυνατότητα στο Ισραήλ να φέρεται μ' αυτόν τον απάνθρωπο και προκλητικό τρόπο. Αν ο αμερικανικός λαός το θελήσει, μπορεί ν' απαιτήσει από τους κυρίαρχους Αγγλοσάξονες να διώξουν από τη διοίκηση τους Εβραίους. Στην περίπτωση αυτήν όμως δεν κινδυνεύουν μόνον οι Αμερικανοεβραίοι ή οι Ισραηλίτες. Κινδυνεύουν οι Εβραίοι παγκοσμίως κι αυτό είναι κάτι που θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε στο κείμενο που ακολουθεί.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει. Οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ —καλώς ή κακώς, εύκολα ή δύσκολα— ελέγχουν τις καταστάσεις που τους αφορούν. Ασκούν ιμπεριαλισμό, διαπράττουν εγκλήματα, αλλά έχουν την ισχύ ν' αμυνθούν απέναντι στα θύματά τους. Οι Εβραίοι δεν έχουν την ανάλογη δύναμη για ν' αμυνθούν, είτε σε επίπεδο παραγόντων παγκόσμιας εξουσίας είτε σε επίπεδο εθνικού κράτους. Η θέση τους μέσα στη χριστιανική κοινωνία δεν είναι αυτό που λέμε ακλόνητη. Είναι αλλόθρησκοι σε μια χριστιανική κοινωνία που μέσα στους αιώνες έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε ρατσιστική και αντισιωνιστική κοινωνία. Το ίδιο ευάλωτη είναι και η θέση του Ισραήλ μέσα στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος λίγων εκατομμυρίων Εβραίων, που το μισεί ένας περίγυρος εκατοντάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων.

Οι Εβραίοι τις παραμέτρους  αυτές —φαινομενικά τουλάχιστον— δείχνουν να τις αγνοούν. Φέρονται σαν να είναι παντοδύναμοι και να μην έχουν ανάγκη κανέναν. Στις ΗΠΑ στηρίζονται στο γεγονός ότι έχουν πείσει τους Αμερικανούς ότι τους αξίζουν τα όσα απολαμβάνουν μέσα στην κοινωνία τους, γιατί είναι ένας βασανισμένος λαός. Τα "παραμύθια" όμως πείθουν κάποιους —για κάτι που η πραγματικότητα δεν το αποδεικνύει— για όσο διάστημα αυτά "πιάνουν". Αν πάψουν να τα "τρώνε" οι λαοί, αλίμονο σ' αυτόν που εγκληματεί και βασίζει την επιβίωσή του σε τέτοιου είδους τα "παραμύθια". Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Μέση Ανατολή με το Ισραήλ. Έχοντας κάποια πυρηνικά όπλα, τρομοκρατούν με απειλές τους γείτονές τους. Είναι όμως δυνατόν κάποιος να ελπίζει ότι θα επιβιώσει, επειδή διαθέτει κάποια όπλα, σ' έναν κόσμο όπου τα πυρηνικά όπλα πωλούνται πλέον στις "λαϊκές"; Επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν, λογικό είναι να υποθέτουμε ότι το Ισραήλ στηρίζεται περισσότερο στο "παραμύθι" της αμερικανικής υποστήριξης και όχι στα όπλα του. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι τρομάζουν το Ισλάμ και όχι το οπλοστάσιο του Ισραήλ.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το σύνολο της δύναμης του εβραϊσμού στηρίζεται στην ισχύ της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας, που με μέσον τη δύναμη των ΗΠΑ προστατεύει τα εβραϊκά συμφέροντα παγκοσμίως. Είναι όμως η κοινότητα αυτή τόσο ισχυρή όσο φαίνεται; Τι θα κάνουν οι "πανίσχυροι" Εβραίοι των ΗΠΑ, αν σε κάποια στιγμή ερεθιστεί ο αμερικανικός λαός από την παρουσία τους, που είναι εξόχως επιζήμια γι' αυτόν; Πώς θ' αντιδράσει ο λαός αυτός, όταν θα διαπιστώσει ότι ο ίδιος ζει μέσα στη φτώχεια και την ίδια ώρα οι Αμερικανοεβραίοι "κολυμπάνε" μέσα στα δολάρια, εκμεταλλευόμενοι ασύστολα ένα ξένο κράτος; Τι θα κάνουν οι Εβραίοι, αν χάσουν τον έλεγχο των αμερικανικών ΜΜΕ κι αρχίσει η αμερικανική κοινή γνώμη να βλέπει αρνητικά την παρουσία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή; Αν αρχίσουν μέσα από τα ΜΜΕ ν' ακούγονται αντισιωνιστικές φωνές, που με πραγματικές αποδείξεις —και όχι απλά με εικασίες— θα εμφανίσουν την αμερικανοεβραϊκή κοινότητα και το Ισραήλ όπως πραγματικά είναι; ’λλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ελάχιστο χρόνο πριν —και έχοντας οι Εβραίοι πλήρη έλεγχο των πάντων στις ΗΠΑ — ένας Αμερικανός εισέβαλε μέσα σ' ένα εβραϊκό σχολείο και πυροβόλησε μικρά Εβραιόπουλα.

Τι θα περιμένουμε λοιπόν να συμβεί στους Εβραίους των ΗΠΑ, αν αρχίσουν σε ταξικό επίπεδο να γίνονται μισητοί μέσα σε μια αμερικανική κοινωνία, που διαρκώς γίνεται φτωχότερη κι ως εκ τούτου συσσωρεύει μίσος μέσα της; Τι θα συμβεί στους Αμερικανοεβραίους, αν αρχίσουν κι εμφανίζονται οι ίδιοι στην αμερικανική κοινή γνώμη ως αδίστακτοι κλέφτες των Αμερικανών εργαζομένων ή ως προστάτες των "χασάπηδων" της Μέσης Ανατολής; Από ταξικά μίση ξεκίνησαν και οι διωγμοί των Εβραίων στη Γερμανία. Δεν ήταν ο γερμανικός λαός κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους χριστιανικούς λαούς, ώστε τα αίτια των διωγμών, που πραγματοποίησε εις βάρος των Εβραίων, να τα αναζητήσουμε σε κάποια "περίεργα" χαρακτηριστικά του.

Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν είναι και πολύ δύσκολο να χάσουν οι Αμερικανοεβραίοι την ανοχή της αμερικανικής κοινωνίας και ταυτόχρονα το Ισραήλ να πάψει ν' απολαμβάνει τη συμπάθεια των Αμερικανών και άρα να μην μπορεί να ελπίζει για την επιβίωσή του στη στρατιωτική τους προστασία. Σήμερα οι παράγοντες των ΗΠΑ δηλώνουν απερίφραστα ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν τον "φίλο" τους το Ισραήλ με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Το θέμα είναι ότι το πολίτευμα των ΗΠΑ είναι δημοκρατικό κι εξαρτάται από τη βούληση των αμερικανών πολιτών. Αυτοί οι αξιωματούχοι είναι αιρετοί άρχοντες και ό,τι λένε το λένε μόνο για όσο διάστημα έχουν, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ανοχή αυτών που τους ψηφίζουν. Τι θα γίνει όμως αν η ανοχή αυτή εξαντληθεί;. Τι θα γίνει αν για ταξικούς λόγους μισήσουν οι Αμερικανοί τους Αμερικανοεβραίους κι αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο του Ισραήλ; Είναι δυνατόν να στείλουν παιδιά τους για να το υπερασπιστούν; Είναι δυνατόν να δεχθούν να κάνουν οι πολιτικοί τους "πλάτες" στους δολοφόνους του Ισραήλ;

Όμως, όλα αυτά είναι άκρως επικίνδυνα όχι μόνο για τους Αμερικανοεβραίους, αλλά για τον εβραϊσμό στο σύνολό του. Πιθανή αντίδραση των Αμερικανών απειλεί την ίδια του την ύπαρξη. Ο εβραϊσμός —και ειδικότερα το Ισραήλ— στηρίζει την ίδια του την ύπαρξη στον αμερικανικό παράγοντα. Μέχρι τώρα —και για πάρα πολλούς αιώνες— τα πράγματα για τους Εβραίους ήταν σχετικά απλά. Κράτος δεν διέθεταν και εκ του ασφαλούς έκριναν όλα τα υπόλοιπα κράτη και τις "βάρβαρες" πολιτικές τους. Περιφέρονταν στα "χαμένα" και έδιναν νόημα στο γνωστό ..."όπου γη, πατρίς". Με την εμπορική τους δραστηριότητα έκλεβαν και ρήμαζαν τους λαούς που τους φιλοξενούσαν μέχρι του σημείου να τους διώξουν. Από εκεί και πέρα το "έργο" γι' αυτούς ήταν πάντα το ίδιο και γνώριζαν τη "συνέχεια". Αναγκάζονταν να συνεχίσουν την πορεία τους σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη, αναζητώντας εκ νέου αφελείς λαούς να τους φιλοξενήσουν. Λαούς που, αφού θα τους διηγούνταν τα ατέλειωτα "βάσανά" τους, στη συνέχεια θα τους ζητούσαν τη συμπόνια τους και τη φιλοξενία τους. Μέχρι βέβαια να τους αντιλαμβάνονταν κι αυτοί με τη σειρά τους και να τους έδιωχναν, για να συνεχίσουν τον "δρόμο" τους. Έναν δρόμο αιώνιας "γυφτιάς", αναξιοπρέπειας και ψέματος.

Σήμερα όμως ο κόσμος είναι απελπιστικά μικρός για κάποιον που —όπως οι Εβραίοι— βασίζεται στη λογική του "κλέβε και τρέχα να κρυφτείς". Πού θα "τρέξουν" να πάνε να "κρυφτούν" οι Εβραίοι, αν ο αμερικανικός λαός βαρεθεί την αθλιότητά τους κι ανακαλύψει την κλοπή τους; Ποιος λαός σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μπορεί να δεχθεί να φιλοξενήσει τους Εβραίους; Σε μια εποχή, όπου όλοι ενημερώνονται από τα ίδια κανάλια ενημέρωσης με διαφορά λίγων ωρών, είναι δύσκολο να επιβιώσει κάποιος, ο οποίος έχει μπει στο στόχαστρο των μεγάλων διεθνών μέσων ενημέρωσης. Κάποτε οι διαφορετικές πολιτικές σκοπιμότητες, ο σκοταδισμός, η γενική αμορφωσιά και η λογοκρισία δημιουργούσαν τις συνθήκες εκείνες, που επέτρεπαν στους Εβραίους να βρίσκουν "απάτητους" δρόμους κάθε φορά που καταδιώκονταν από τους εχθρούς τους.

Όλα αυτά σήμερα δεν ισχύουν. Η κατάσταση που ονομάζεται "παγκοσμιοποίηση" είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τους Εβραίους, που είχαν μάθει να "κρύβονται" καλά στα "σκοτεινά" παρασκήνια των εξελίξεων. Επί αιώνες είχαν μάθει να "κρύβονται" στις "σκοτεινές" παρυφές των πολλών και διαφορετικών εθνικών κοινωνιών που υπήρχαν στον κόσμο. Σήμερα αυτό έχει αλλάξει και λίγο-πολύ όλες οι εθνικές κοινωνίες είναι ίδιες. Όμως, μαζί με τις γενικότερες αυτές αλλαγές βλέπουμε ότι έχει αλλάξει και η πάγια συμπεριφορά των Εβραίων. Σήμερα δεν διστάζουν να εμφανιστούν στο προσκήνιο και μάλιστα σε ιδιαίτερα σκληρούς ρόλους. Αυτό όμως, παρ' όλη την ισχύ και το κέρδος που τους προσφέρει, τους κάνει εξαρτώμενους από τους προστάτες τους. Η αλλαγή αυτή είναι ριζική, γιατί οι Εβραίοι, έχοντας εκτιμήσει λανθασμένα την κατάσταση, συνδέθηκαν άρρηκτα με την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική. Για λόγους συμφέροντος ανέλαβαν εργολαβικά να διαχειριστούν τη δύναμη του αμερικανικού κράτους. "Πούλησαν" τις γνώσεις τους περί εκμετάλλευσης των αφελών λαών στους Αμερικανούς.

Οι Αμερικανοί, θέλοντας ν' ασκήσουν εμπορικό ιμπεριαλισμό εις βάρος όλων των λαών, χρησιμοποίησαν τις γνώσεις των κορυφαίων στον τομέα του εμπορίου και της κερδοσκοπίας, που είναι οι Εβραίοι. Ο πλούτος που παραχώρησαν στους Εβραίους δεν ήταν γι' αυτούς πρόβλημα, από τη στιγμή που οι ίδιοι εισέπρατταν τεράστια κέρδη από τον ιμπεριαλισμό τους. Οι ΗΠΑ στην περίπτωση αυτήν λειτούργησαν σαν μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, που προσφέρει μεγάλους μισθούς στα διευθυντικά της στελέχη. Τα τεράστια κέρδη του ιμπεριαλισμού τής έδωσαν τη δυνατότητα να προσφέρει τεράστιο μισθό στον Εβραίο "διευθύνοντα σύμβουλό" της. Αυτός ο "διευθύνων σύμβουλος", εκμεταλλευόμενος την ισχύ και το κεφάλαιο του "αφεντικού" του, αδίκησε το σύνολο των λαών.

Δεν υπάρχει λαός στον πλανήτη που να μην έχει υποστεί ζημιά από την αμερικανική οικονομική ή στρατιωτική πολιτική, τις οποίες διαχειρίζονται σχεδόν αποκλειστικά οι Εβραίοι. Εβραίοι ελέγχουν τους μηχανισμούς της αμερικανικής οικονομίας, του διεθνούς νομισματικού ταμείου, της παγκόσμιας τράπεζας ή του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου. Εβραίοι ελέγχουν τους μηχανισμούς που καταστρέφουν τις εθνικές οικονομίες των φτωχών λαών του πλανήτη και τους βυθίζουν στην απέραντη φτώχεια, οδηγώντας τους στο έλεος των πιστωτικών ιδρυμάτων της Δύσης. Αυτοί καταδικάζουν σε θάνατο από πείνα εκατομμύρια παιδιά του φτωχού "τρίτου κόσμου". Αυτά είναι τα λεγόμενα εγκλήματα των "λευκών κολάρων" και γίνονται από ανθρώπους που δεν είναι απαραίτητα στυγνοί δολοφόνοι.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι κοινά τεχνοκρατικά ζώα, που απλά έχουν σε μεγαλύτερη υπόληψη τους αριθμούς παρά τους ανθρώπους. Αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι αναπόφευκτα εγκλήματα, που προκύπτουν από την ιμπεριαλιστική οικονομική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτά τα εγκλήματα μπορούν να συγχωρεθούν στους Εβραίους, γιατί τις περισσότερες φορές γίνονται εν αγνοία αυτού που τα πραγματοποιεί. Όταν για λόγους κόστους μετακινείς ένα εργοστάσιο από τη μία χώρα σε μια άλλη, οι συνέπειές αυτής της πράξης μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνικά προβλήματα και κατ' επέκταση σε εγκλήματα. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αλλά είναι αδύνατον να χρεωθεί τα εγκλήματα αυτά εκείνος που σκέφτηκε κι ενήργησε καθαρά με βάση τις αρχές της ισχύουσας καπιταλιστικής οικονομίας. Οι Εβραίοι έχουν πάρει πολλές τέτοιες αποφάσεις, αλλά δεν είναι δυνατόν να τους καταλογιστούν ευθύνες για το κοινωνικό κόστος των αποφάσεων αυτών. Αν δεν ήταν οι Εβραίοι οι μεγαλοπαράγοντες της αμερικανικής οικονομίας, θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση τους. Κάποιος άλλος θα έπαιρνε τις ολέθριες αποφάσεις, προκειμένου να βγάλει τον επιθυμητό αριθμό-αποτέλεσμα στη μαθηματική του "πράξη".

Όμως, αυτό που είναι ασυγχώρητο για τους Εβραίους είναι η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας. Υπάρχει γνώση των συνεπειών τής κάθε πράξης αυτού που αποφασίζει γι' αυτές. Υπάρχει άμεσο έγκλημα, που διαπράττεται μετά από συγκεκριμένη απόφαση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που με συγκεκριμένες ενέργειες "μάτωσε" τον πλανήτη; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι εμπνευστές των ενεργειών αυτών ήταν Εβραίοι; Εβραίος σχεδίασε τη χούντα στην Ελλάδα, την καταστροφή της Κύπρου, το πραξικόπημα στη Χιλή κλπ.. Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι έχουν αναλάβει τον γενικό σχεδιασμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες. Εβραίοι είναι αυτοί που "προχθές" αιματοκύλισαν το Ιράκ, "χθες" τη Γιουγκοσλαβία και σήμερα κάνουν το ίδιο στην Παλαιστίνη. Κάθε "μέρα" κι ένα νέο έγκλημα από την πλευρά αυτών που με δάκρυα στα μάτια προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο βασανισμένοι είναι.

Οι Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι σήμερα χρεώνονται τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ, γιατί Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι "κρίνουν" τους λαούς κι αποφασίζουν για το ποιοι θα τιμωρηθούν και ποιοι όχι από τα διεθνή όργανα καταστολής. Στο σημείο αυτό τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται επικίνδυνα για τους Εβραίους. Είναι άκρως επικίνδυνα, για τον λόγο του ότι —όπως προείπαμε— υπάρχει το κράτος του Ισραήλ. Αν δεν υπήρχε το κράτος αυτό, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Όμως, η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ δημιουργεί συνθήκες συνυπευθυνότητας για το σύνολο του εβραϊκού κόσμου. Η ύπαρξη του κράτους αυτού καθιστά επισφαλή τη θέση του συνόλου των Εβραίων, ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία κατοικούν· ανεξάρτητα με το πόσο φαίνονται ή όχι αναμεμειγμένοι στα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν δεν υπήρχε το Ισραήλ, η κατάρρευση της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας —ως ισχυρή μειονότητα διαχείρισης μέσα στις ΗΠΑ— ή η κατάρρευση του ιμπεριαλισμού των ίδιων των ΗΠΑ θα μπορούσε να περάσει χωρίς συνέπειες για τον εβραϊκό λαό, παρ' όλη τη σημερινή φονική δραστηριότητά του. Θα μπορούσαν οι Εβραίοι —ως πρόσωπα και ως λαός— να αποστασιοποιηθούν από τους ισχυρούς και δολοφονικούς Εβραίους της Ουάσιγκτον και να ζητήσουν επιείκεια από τους λαούς. Μια επιείκεια που θα βασίζεται στη διαφορά που υπάρχει μεταξύ συλλογικής και προσωπικής ευθύνης. Υπό το πρίσμα αυτό δεν μπορεί ένας λαός να χρεωθεί συλλογικά τα εγκλήματα μεμονωμένων ανθρώπων, που απλά τυγχάνει να είναι μέλη του. Επειδή ένας Έλληνας ή ένας Αλβανός είναι εγκληματίας, δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες ή οι Αλβανοί είναι εγκληματικοί λαοί. Η ύπαρξη του Ισραήλ για τον λόγο αυτόν είναι τρομερά αρνητική για το μέλλον των Εβραίων.

Η δολοφονική εξουσία των Εβραίων της Ουάσιγκτον, σε συνδυασμό με την επίσης δολοφονική παρουσία του Ισραήλ, συνδέει την εγκληματική δραστηριότητα όλων των Εβραίων παγκοσμίως και είναι δυνατόν να δημιουργήσει αυτό που λέμε συλλογικές εθνικές ευθύνες. Αν δηλαδή οι Αμερικανοί ή ο οποιοσδήποτε λαός στραφεί εναντίον των ισχυρών Εβραίων της Ουάσιγκτον ή εναντίον του κράτους του Ισραήλ, η πράξη αυτή μπορεί να στραφεί εναντίον του συνόλου του εβραϊκού λαού, που βρίσκεται διάσπαρτος στον πλανήτη. Γιατί; Γιατί, σε περίπτωση που θα τους απαγγελθούν κατηγορίες, δεν μπορούν να επικαλούνται ως λαός την προσωπική ευθύνη των ομοεθνών τους δολοφόνων και σε περίπτωση που θα εκδηλωθούν διωγμοί εναντίον τους να παρουσιάζονται σαν λαός-θύμα ρατσισμού. Το οργανωμένο κράτος του Ισραήλ μπορεί, εξαιτίας της πολιτικής του στη Μέση Ανατολή, να καταδικάσει το σύνολο των Εβραίων παγκοσμίως.

Πώς; Με τον ίδιο τρόπο που καταδίκασε ο ναζισμός τη Γερμανία και τον λαό της για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στην περίπτωση εκείνη καταδικάστηκε ένα ολόκληρο κράτος και ο λαός του για ρατσιστική και μισάνθρωπη συμπεριφορά. Η γενική αυτή καταδίκη αποδόθηκε στο σύνολο των Γερμανών και αφορά δύο ξεχωριστά επίπεδα. Το εσωτερικό και το εξωτερικό. Στο πρώτο επίπεδο οι γερμανικός λαός καταδικάστηκε, επειδή αποδείχθηκε ότι οι ηγέτες και οι μηχανισμοί του κράτους εκείνου άσκησαν την καταδικαστέα πολιτική και ταυτόχρονα ο λαός προσπάθησε να επωφεληθεί από την πολιτική αυτήν εις βάρος κάποιου άλλου λαού. Αποδείχθηκε ότι ο γερμανικός λαός προσπάθησε να επωφεληθεί εις βάρος των Εβραίων, εποφθαλμιώντας την περιουσία του. Αυτά σ' ό,τι αφορά το εσωτερικό της Γερμανίας και άρα το πρώτο επίπεδο.

 Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο επίπεδο και πάλι υπήρξε γενική καταδίκη για τον γερμανικό λαό. Ο γερμανικός λαός καταδικάστηκε —ως σύνολο επίσης— για την πρόκληση παγκόσμιου πολέμου και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Θεωρήθηκε ότι ακολούθησε συνειδητά την ηγεσία του, με στόχο να επωφεληθεί ως λαός εις βάρος άλλων λαών. Η καταβολή αποζημιώσεων από το γερμανικό κράτος προς όλα τα θύματα του ναζισμού και όχι απλά η τιμωρία των ναζιστών ηγετών του, είναι η απόδειξη ότι ολόκληρος ο γερμανικός λαός καταδικάστηκε για τη ναζιστική πολιτική. Ολόκληρος ο γερμανικός λαός χρεώθηκε το βάρος της αποζημίωσης των θυμάτων του ναζισμού. Περιορίσθηκαν τα κυριαρχικά του δικαιώματα και χάθηκε μεγάλο μέρος της εθνικής του περιουσίας, προκειμένου ν' αποζημιωθούν τα θύματα των Ναζιστών.

Οι ίδιες ακριβώς κατηγορίες μπορούν ν' απαγγελθούν και προς τους Εβραίους, μόνον που τα πράγματα στην περίπτωση αυτήν είναι λίγο πιο σύνθετα στην ανάλυσή τους. Η ιδιομορφία της περίπτωσής τους, που περιπλέκει τα πράγματα και τα κάνει δυσκολότερα στην ανάλυση, είναι η εξής: Αλλού βρίσκεται γεωγραφικά η ηγεσία του εβραϊκού λαού κι αλλού βρίσκεται ο κρατικός μηχανισμός, που ασκεί την καταδικαστέα ρατσιστική κι εθνικιστική πολιτική. Η κεντρική ηγεσία των Εβραίων βρίσκεται στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην Ουάσιγκτον, ενώ το εβραϊκό κράτος, που ασκεί στο εσωτερικό του την εγκληματική και ρατσιστική πολιτική, βρίσκεται στη Μέση Ανατολή. Είναι σαν για παράδειγμα ο Χίτλερ και το επιτελείο του να βρίσκονταν προπολεμικά σε ένα άλλο κράτος και από εκεί, ελέγχοντας τον κρατικό μηχανισμό της Γερμανίας, να έκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Θα υπήρχε διαφορά στην καταδίκη του γερμανικού λαού, αν η ηγεσία του βρισκόταν εκτός Γερμανίας; Αν δηλαδή οι εντολές περί εθνικών εκκαθαρίσεων δεν δίνονταν από στόμα σε στόμα στο Βερολίνο κι απλά περνούσαν μέσα από τις τηλεφωνικές γραμμές;

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Εβραίους της Ουάσιγκτον και το Ισραήλ. Οι Εβραίοι της Ουάσιγκτον είναι αυτοί που αποδεδειγμένα χειραγωγούν την ισραηλινή ηγεσία. Δίνουν εντολές οι Αμερικανοεβραίοι της Ουάσιγκτον και οι αξιωματούχοι του Ισραήλ απλά τις εκτελούν. Η μόνη διαφορά με την περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας είναι ότι ο "δολοφόνος" που σκέπτεται κι αποφασίζει και ο "δολοφόνος" που εκτελεί δεν βρίσκονται στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απολύτως ίδια. Στη θέση των θυμάτων του εβραϊκού ολοκληρωτισμού βρίσκονται οι Παλαιστίνιοι, που από την εποχή της ιδρύσεως του Ισραήλ έχουν υποστεί τα πάνδεινα κι έχουν θρηνήσει εκατόμβες θυμάτων. Το Ισραήλ, δηλαδή, ως κράτος και οι Εβραίοι της Ουάσιγκτον ως πρόσωπα μπορούν να καταδικαστούν για τους ίδιους λόγους που καταδικάστηκε η Γερμανία ως κράτος και οι Ναζιστές ως πρόσωπα για την πολιτική που εφάρμοσαν εις βάρος των Εβραίων πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο καταδίκης κι αφορά τον εσωτερικό ρατσισμό, που μπορεί να εκδηλώσει ένα κράτος στο εσωτερικό του. Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό που αφορά την καταδίκη των Εβραίων για εθνικιστική πολιτική και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το επίπεδο, δηλαδή, στο οποίο καταδικάστηκε η Γερμανία για την πρόκληση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό το επίπεδο αφορά τη δράση του λαού αυτού και του κράτους του Ισραήλ εις βάρος άλλων λαών και άλλων κρατών. Η μεικτή δράση του εβραϊκού επιτελείου της Ουάσιγκτον και του κράτους του Ισραήλ είναι αυτή που καταδικάζει τον εβραϊκό λαό στο δεύτερο επίπεδο. Ενώ δηλαδή οι διωγμοί μέσα στο Ισραήλ το καταδικάζουν στο επίπεδο που καταδικάστηκε και η ναζιστική Γερμανία για τις ρατσιστικές της πολιτικές, η μεικτή δράση στην οποία αναφερόμαστε καταδικάζει τον εβραϊκό λαό για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Οι Εβραίοι της Ουάσιγκτον, επειδή υπάρχει το Ισραήλ κι επωφελείται από την αμερικανική πολιτική, συνδέουν τα προσωπικά τους συμφέροντα —που αναπτύσσονται εξαιτίας της πολιτικής αυτής— με τα συλλογικά —εφόσον επωφελείται το κράτος του Ισραήλ— κι απ' αυτήν τη σύνδεση προκύπτουν οι εθνικές ευθύνες. Αν αποδειχθεί —πράγμα εύκολο— ότι οι Εβραίοι ασκούν την εγκληματική ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και ταυτόχρονα, εξαιτίας της πολιτικής αυτής, επωφελείται έστω και ελάχιστα το Ισραήλ, το σύνολο της εγκληματικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ το χρεώνονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα οι Εβραίοι. Το χρεώνονται, γιατί μπορεί να εμφανιστεί ότι τα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από τους Εβραίους επιτελείς, γίνονται για λόγους εθνικού εβραϊκού συμφέροντος.

Η συλλογική και άρα η εθνική ευθύνη προκύπτει από την τρομερή διαπλοκή των συμφερόντων μεταξύ των Εβραίων και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντα των Αμερικανοεβραίων και του κράτους του Ισραήλ, υπηρετούνται από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα ο ιμπεριαλισμός αυτός έχει κέρδος από τη δράση τόσο των ιδίων των Εβραίων όσο και του κράτους του Ισραήλ. Αυτή η μικτή δράση και η αλληλοεξυπηρέτηση συμφερόντων είναι που δίνουν συλλογικότητα στην ευθύνη. Αν τώρα αποδειχθεί ότι από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό επωφελούνται —είτε άμεσα είτε έμμεσα— και οι υπόλοιπες εβραϊκές κοινότητες, τότε τα πράγματα αρχίζουν κι απλοποιούνται σημαντικά. Αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένας τεράστιος κύκλος συμφερόντων, που υπηρετεί παγκοσμίως τα εθνικά εβραϊκά συμφέροντα με κύριους μοχλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τη δράση τού ισραηλινού κράτους.

Αυτό είναι κάτι ανάλογο μ' εκείνο που συνέβαινε στη ναζιστική Γερμανία, η οποία και καταδικάστηκε. Και εκεί υπήρχαν ναζιστές, που υπηρετούσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα και ταυτόχρονα υπήρχε ένα ναζιστικό κράτος, που ακολουθούσε ιμπεριαλιστική πολιτική, για να υπηρετηθούν τα συλλογικά συμφέροντα του γερμανικού λαού. Αν αυτό καταδίκασε τους Γερμανούς, είναι αδύνατον ν' αποφύγουν οι Εβραίοι την καταδίκη για την άσκηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ο αμερικανικός λαός στην περίπτωση αυτήν απαλλάσσεται από την κατηγορία του ιμπεριαλισμού στο μέτρο και στο βαθμό που απαλλάσσεται κάποιος ο οποίος έχει εκχωρήσει σε τρίτους τα δικαιώματα της διαχείρισης πάνω στο κεφαλαίο του. Ανεξάρτητα δηλαδή από το αν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι Αμερικανοί σε σχέση με κάποιους Εβραίους έχουν μεγαλύτερο κέρδος από τον ιμπεριαλισμό αυτόν, οι Αμερικανοί απαλλάσσονται ως λαός των ευθυνών, γιατί δεν ασκούν τη διαχείριση. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κάποιος ότι ο απλός αμερικανικός λαός όχι μόνο δεν επωφελείται, αλλά αντίθετα ότι θίγεται εξαιτίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ καταδίκασε τους Αμερικανούς σε ανεργία, εφόσον αυτός μετακίνησε την παραγωγή σε τρίτες χώρες. Επιπλέον ο αμερικανικός λαός "πληρώνει" με αίμα το κόστος των διάφορων στρατιωτικών επεμβάσεων που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό αυτόν. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Αμερικανοί —ως λαός— δεν έχουν τα τεράστια κέρδη που φαινομενικά προκύπτουν γι' αυτόν από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Κέρδη από αυτήν την κατάσταση —ως λαοί συγκεκριμένοι— έχουν μόνον οι Αμερικανοί κεφαλαιοκράτες, που είναι στην πλειοψηφία τους Αγγλοσάξονες, καθώς και οι Αμερικανοεβραίοι στο σύνολό τους.

Όμως, από τη στιγμή που οι Αμερικανοεβραίοι αξιωματούχοι έχουν αναλάβει τη διαχείριση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ακόμα και οι θηριώδεις Αγγλοσάξονες κεφαλαιοκράτες απαλλάσσονται από ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης του ιμπεριαλισμού αυτού. Είναι περίπτωση όμοια μ' αυτήν όπου ένας βιομήχανος απαλλάσσεται από τις "βαριές" κατηγορίες, επειδή αποδεικνύεται ότι ο διαχειριστής του ήταν ο εμπνευστής κι ο εκτελεστής των παράνομων δραστηριοτήτων τής εταιρείας του. Αυτός ο διευθυντής είναι που δικάζεται και καταδικάζεται για τα εγκλήματα ενός κεφαλαίου, που μπορεί να μην του ανήκει, αλλά που ο ίδιος το διαχειρίζεται κατ' αποκλειστικότητα. Αυτός είναι που καταδικάζεται ως πρόσωπο για τα εγκλήματα που χρεώνεται η εταιρεία.

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και το αρνητικό για τον εβραϊκό κόσμο της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Η ύπαρξη του κράτους αυτού και τα συμφέροντά του μετατρέπουν την ευθύνη από προσωπική σε συλλογική και άρα στην περίπτωσή μας σε εθνική. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό. Όταν κάποιος άνθρωπος είναι εγκληματίας, δικάζεται και, αφού αποδειχθεί η ενοχή του, καταδικάζεται. Η καταδίκη αυτή τον αφορά στο προσωπικό επίπεδο και φυσιολογικά δεν επηρεάζει την υπόλοιπη οικογένειά του. Όταν καταδικάζεται κάποιος ως δολοφόνος, δεν πηγαίνουν φυλακή μαζί μ' αυτόν οι γονείς του και τ' αδέρφια του. Αν όμως αποδειχθεί ότι η οικογένεια αυτή επωφελούνταν συστηματικά από τη δραστηριότητα του δολοφόνου, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Αν δηλαδή το πρόσωπο που κρίνεται χρησιμοποιεί για την εκτέλεση των εγκληματικών του πράξεων συγκεκριμένα μέλη της οικογένειάς του και ταυτόχρονα η οικογένειά του επωφελείται ως σύνολο από τη δραστηριότητά του αυτή, τότε η ευθύνη παύει να είναι προσωπική. Η καταδίκη είναι γενική κι απλά το μερίδιο της ευθύνης δεν είναι το ίδιο σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα που συμμετέχουν στην εγκληματική δραστηριότητα. ’λλη ποινή προβλέπεται για τον εγκληματία, άλλη για τα όργανά του και άλλη γι' αυτούς που απλά επωφελούνται από τις πράξεις τους. Σε μια τέτοια περίπτωση η καταδίκη του εγκληματία σε προσωπικό επίπεδο γίνεται καταδίκη σε συλλογικό επίπεδο κι αφορά το σύνολο της οικογένειάς του. Δικάζεται για το έγκλημα ο ένας και για τους υπολοίπους ισχύει η ίδια καταδίκη, εφόσον αρκεί ν' αποδειχθεί ότι εις γνώσιν τους επωφελούνταν από την εγκληματική δραστηριότητα του ενόχου. Δεν χρειάζεται δηλαδή για να καταδικαστούν όλοι αυτοί στο επίπεδο της οικογένειας, να διαπιστωθεί η όποια ανάμειξη του καθενός στις εγκληματικές πράξεις. Αυτό είναι κάτι το δευτερεύον κι αφορά μόνον τον επιμερισμό των ευθυνών και βέβαια τον καθορισμό του ύψους των προβλεπομένων ποινών. Η συλλογική καταδίκη έρχεται γι' αυτούς, όταν αποδείξεις ότι όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε κι επωφελούνταν από τις πράξεις αυτές.

Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κάποιος, όταν μιλάμε για περιπτώσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Όταν καταδικάζεται ένας δολοφόνος, μπορεί οι συνθήκες να καταδικάσουν το σύνολο της οικογένειάς του. Ακόμα δηλαδή κι ο μικρός του αδερφός, που δεν έχει άμεση σχέση με τα εγκλήματα, είναι δυνατόν να καταδικαστεί. Αυτό μπορεί να συμβεί στην περίπτωση που αποδεικνύεται ότι επωφελείται εις γνώσιν του από την εγκληματική δραστηριότητα του αδερφού του. Αν δηλαδή κάποιος χρησιμοποιεί κι απολαμβάνει τα προϊόντα της εγκληματικής δραστηριότητας κάποιου και γνωρίζει ότι πρόκειται περί τέτοιων, τότε καταδικάζεται, άσχετα αν ο ίδιος δεν έκανε ποτέ κάτι το εγκληματικό. Αν για παράδειγμα χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο εκείνου, που γνωρίζεις ότι τον σκότωσε ο αδερφός σου για να του το αποσπάσει, καταδικάζεσαι για την πράξη σου, άσχετα αν δεν συμμετείχες ενεργά στη δολοφονία. Καταδικάζεσαι στο γενικό επίπεδο ως συνεργός κι απλά η ποινή που σ' αφορά είναι διαφορετική από την ποινή που προβλέπεται γι' αυτόν που σκέφτηκε και πραγματοποίησε το έγκλημα.

Κάτι ανάλογο μ' αυτά συμβαίνει και με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι της Ουάσιγκτον είναι ο "διευθύνων σύμβουλος" των ΗΠΑ. Αυτός έχει τη μέγιστη ευθύνη στο προσωπικό επίπεδο για τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο δολοφόνος που θα δικαστεί για εγκλήματα κατά των λαών, εφόσον αυτός ασκεί τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Αν αυτός ο ιμπεριαλισμός αποδειχθεί ότι είναι φονικός για την ανθρωπότητα, τότε οι ευθύνες βαρύνουν αυτόν που τον διαχειρίζεται. Αφορά δηλαδή πρόσωπα συγκεκριμένα, όπως αφορούσαν πρόσωπα συγκεκριμένα οι κατηγορίες κατά του γερμανικού ναζισμού. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο επίπεδο που αφορά τη δράση του κράτους του Ισραήλ. Τα ρατσιστικά εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ είναι προσωπικά εγκλήματα των ηγετών του. Από εκεί και πέρα το θέμα είναι να διαπιστώσεις —και στις δύο περιπτώσεις— ποιοι επωφελούνται συνειδητά από την εγκληματική αυτή δραστηριότητα προσώπων.

Αν απ' αυτά τα προσωπικά εγκλήματα επωφελείται ένας λαός στο σύνολό του, τότε τα πράγματα παίρνουν εντελώς διαφορετική τροπή και ξεφεύγουν από την προσωπική ευθύνη. Αν από τα ρατσιστικά εγκλήματα των ηγετών του Ισραήλ επωφελούνται οι Ισραηλίτες, τότε τα προσωπικά εγκλήματα γίνονται αυτόματα συλλογικά και τα χρεώνονται ως σύνολο πλέον οι πολίτες του Ισραήλ. Αν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που ασκούν οι Αμερικανοεβραίοι, επωφελείται το σύνολο του εβραϊκού έθνους —μέλος του οποίου είναι και το Ισραήλ— τότε και σ' αυτήν την περίπτωση τα προσωπικά εγκλήματα γίνονται αυτόματα συλλογικά και τα χρεώνονται ως σύνολο όλοι οι Εβραίοι, είτε αυτοί ανήκουν στους Εβραίους του Ισραήλ είτε στους Εβραίους της διασποράς. Το όλο πρόβλημα, δηλαδή, για τη μετατροπή της ατομικής ευθύνης σε συλλογική είναι ν' αποδείξεις ότι από τη φονική πολιτική κάποιων Εβραίων υπάρχει όφελος για τους υπόλοιπους Εβραίους και ταυτόχρονα ότι υπάρχει γνώση του τι συμβαίνει απ' αυτούς που απολαμβάνουν τα οφέλη αυτά.

Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο ν' αποδειχθεί, εφόσον σε όλους είναι γνωστή η σχέση εξάρτυσης που υπάρχει μεταξύ του εβραϊκού λόμπι των ΗΠΑ και της ηγεσίας του Ισραήλ. Το σύνολο της εγκληματικής συμπεριφοράς τού Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων, που γίνεται επ' ωφελεία των Ισραηλιτών, την ασκεί το κράτος αυτό, είτε εξαιτίας των άμεσων εντολών των Αμερικανοεβραίων είτε εξαιτίας της ανοχής και της προστασίας των ΗΠΑ. Θεωρητικά τα εγκλήματα είναι προσωπικά των ηγετών του Ισραήλ, αλλά πρακτικά είναι εγκλήματα του λαού του Ισραήλ, εφόσον ο λαός αυτός επωφελείται στο σύνολό του απ' αυτά εις βάρος κάποιου άλλου λαού. Από την άλλη πλευρά, αν η εγκληματική δραστηριότητα του Ισραήλ υπηρετεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που χειρίζονται οι Αμερικανοεβραίοι και ταυτόχρονα το Ισραήλ επωφελείται από τον ιμπεριαλισμό αυτόν, τα πράγματα απλοποιούνται. Είναι εύκολο η εγκληματική αυτή δραστηριότητα να συνδεθεί με τα οφέλη του συνόλου του εβραϊκού κόσμου, εφόσον ο κόσμος αυτός έχει κέρδος από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Το πρώτο σημαίνει ότι το κράτος του Ισραήλ με τις "πλάτες" των Αμερικανοεβραίων ευνοεί τους Ισραηλίτες εις βάρος των Παλαιστινίων. Το δεύτερο σημαίνει ότι το κράτος του Ισραήλ με την ισχύ του ισραηλινού στρατού υπηρετεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος με τη σειρά του υπηρετεί τα συμφέροντα των Εβραίων όλου του κόσμου. Το πρώτο είναι ανάλογο των ναζιστικών θηριωδιών εις βάρος των Εβραίων και το δεύτερο είναι ανάλογο των πολέμων των ναζιστών εις βάρος των λαών. Αυτά τα διαφορετικού τύπου εγκλήματα καταδίκασαν τον γερμανικό λαό σε όλα τα επίπεδα, γιατί διαπιστώθηκε ότι μέσω αυτών των εγκλημάτων προσπάθησε να υπηρετήσει τα συμφέροντά του και άρα να επωφεληθεί ως λαός εις βάρος άλλων λαών.

Ό,τι δηλαδή ίσχυε και καταδίκασε τους ναζιστές μαζί με τον γερμανικό λαό, ισχύει και για την κεντρική εβραϊκή εξουσία, που μπορεί να πάρει στο "λαιμό" της όλους τους Εβραίους. Ο εβραϊκός λαός ναι μεν δεν εμπλέκεται άμεσα στα εγκλήματα που πραγματοποιούν ομοεθνείς του, αλλά επωφελείται από αυτά και το γνωρίζει. Υπάρχει κάποιος Εβραίος που δεν γνωρίζει τι συμβαίνει; Υπάρχει Εβραίος των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Γερμανίας κλπ., που να μην έχει κέρδος από την αμερικανική πολιτική που ασκεί ο "μεγάλος Εβραίος αδερφός" των ΗΠΑ; Υπάρχει Εβραίος έποικος του Ισραήλ, που να μην γνωρίζει ότι έχει κέρδος από την εγκληματική και μεροληπτική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και από την εγκληματική συμπεριφορά του κράτους του Ισραήλ; Από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν από πού προέρχονται αυτά τα οποία απολαμβάνουν, η ευθύνη γίνεται συλλογική.

Από τη στιγμή που ένας Εβραίος, με μοναδικό κριτήριο την καταγωγή του, επιλέγεται να γίνει στην Ελλάδα γενικός αντιπρόσωπος της αμερικανικής πολυεθνικής Nike, σημαίνει ότι γνωρίζει το προσωπικό του όφελος από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που ασκούν οι Αμερικανοεβραίοι. Γνωρίζει ότι δεν έγινε γενικός αντιπρόσωπος, επειδή ο ίδιος είναι έξυπνος και οι Έλληνες έμποροι ανταγωνιστές του βλάκες. Γνωρίζει ότι στην κυριολεξία "διορίστηκε" από κάποιους ισχυρούς να γίνει πλούσιος, επειδή ακριβώς είναι Εβραίος. Κάποιοι ισχυροί ομοεθνείς του τον επέλεξαν και του ανακοίνωσαν από το τηλέφωνο ότι θα του παραχωρήσουν τη γενική αντιπροσωπεία μιας αμερικανικής πολυεθνικής. Αυτός ο άνθρωπος όμως, εκτός απ' αυτά που τον αφορούν, γνωρίζει κι αυτά που αφορούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Γνωρίζει ότι, εξαιτίας του ιμπεριαλισμού αυτού, είναι ισχυροί οι ομοεθνείς του, που στην κυριολεξία "διορίζουν" πλούσιους ομοεθνείς τους σε όλα τα κράτη. Γνωρίζει όμως και ταυτόχρονα ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που "αιματοκύλησε" τη Σερβία.

Το γεγονός ότι ο ίδιος δεν συμμετείχε σ' αυτό το έγκλημα δεν σημαίνει και πολλά στην περίπτωση αυτήν, όταν ο ίδιος γνωρίζει ότι επωφελήθηκε τα μέγιστα απ' αυτό. Από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δηλαδή επωφελούνται όλοι οι Εβραίοι της διασποράς, εφόσον όλοι σχεδόν συνδέουν τα συμφέροντά τους με τις αμερικανικές πολυεθνικές. Το σύνολο των Εβραίων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη είναι βολεμένοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο, εξαιτίας των επιλογών των Αμερικανοεβραίων. Ας ψάξει κάποιος να βρει —σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης και γενικότερα σε χώρες όπου υπάρχουν εβραϊκές κοινότητες— και να δει το αντικείμενο ενασχόλησης των Εβραίων. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν Εβραίοι έμποροι σ' έναν χώρο και να παρακαμφθούν από τους γηγενείς στην αντιπροσώπευση των αμερικανικών πολυεθνικών. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν Εβραίοι δικηγόροι ή οικονομολόγοι σ' έναν χώρο και να μην προτιμηθούν για να καλύψουν τις θέσεις, είτε των νομικών συμβούλων είτε των στελεχών διοίκησης, στο τοπικό υποκατάστημα της πολυεθνικής.

Το ίδιο γίνεται και στην αγορά εργασίας των ΗΠΑ, που αφορά τα "φιλέτα" των θέσεων εργασίας. Οι Εβραίοι κρατούν για λογαριασμό τους ό,τι δεν ενδιαφέρει τους πανίσχυρους Αγγλοσάξονες. Οι κοινοί Αμερικανοί πολίτες στην κυριολεξία δεν μπορούν να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν και οι Εβραίοι διαλέγουν —ανάμεσα σε μια σωρεία επιλογών— την πλέον συμφέρουσα. Όλοι οι Εβραίοι δικηγόροι ή καθηγητές των αμερικανικών πανεπιστημίων, που διαλέγουν στην κυριολεξία τις θέσεις που τους προσφέρονται υπό συνθήκες αδιαφανείς, γνωρίζουν ότι η "στημένη" επιτυχία τους οφείλεται στο πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι της Ουάσιγκτον. Στο λόμπι που υπηρετεί τους Αγγλοσάξονες και αδικεί όλους τους υπόλοιπους Αμερικανούς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Ισραήλ. Οι διωγμοί που πραγματοποιεί το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων γίνονται επ' ωφελεία του συνόλου των Ισραηλιτών. Οι διωγμοί είναι αυτοί που έδωσαν στον Εβραίο έποικο τη γη την οποία σήμερα διαχειρίζεται σαν ιδιοκτησία του. Ο ίδιος μπορεί να μην συμμετείχε ενεργά στους διωγμούς, αλλά γνωρίζει ότι επωφελήθηκε απ' αυτούς.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η γνώση των Εβραίων παγκοσμίως περί του τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς και το όφελος το οποίο προέκυψε γι' αυτούς από τις εγκληματικές συμπεριφορές των Εβραίων ως προσώπων, είναι αρκετά, για να καταδικάσουν το σύνολο του εβραϊκού λαού. Εύκολα αποδεικνύεται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός υπηρετεί τα συλλογικά συμφέροντα των Εβραίων και όχι απλά τα προσωπικά συμφέροντα κάποιων μεμονωμένων Εβραίων που κατέχουν υψηλές θέσεις εξουσίας. Τώρα μπορούμε πλέον να μιλάμε για σιωνισμό, που θα πρέπει να καταδικαστεί στον ίδιο βαθμό και για τους ίδιους λόγους που καταδικάστηκε ο ναζισμός. Η πάγια πρακτική των Εβραίων, που υπηρετεί τα εθνικά τους συμφέροντα, καθώς και τα μαζικά εγκλήματα που διαπράττονται στην υπηρεσία των συμφερόντων αυτών —είτε μέσω του ισραηλινού είτε μέσω του αμερικανικού στρατού— μας επιτρέπουν να μιλάμε πλέον για σιωνισμό και σιωνιστές με τον ίδιο τρόπο που μιλάμε όταν αναφερόμαστε στον ναζισμό και στους ναζιστές.

Αυτοί λοιπόν οι εγκληματίες σιωνιστές θα πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η ειρωνεία είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που εμφανίζονταν πριν από μισό αιώνα ως τα τραγικά θύματα εγκληματιών, θα πρέπει να συρθούν στα ίδια δικαστήρια για τους ίδιους λόγους και με τις ίδιες κατηγορίες. Θ' αποδειχθεί για μια ακόμη φορά ότι στις κοινωνίες των ανθρώπων τα πάντα είναι θέμα ρόλου. Ενός ρόλου που συνδέεται με τις δυνατότητες του καθενός από εμάς. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να γεννιούνται "άγιοι" και άνθρωποι που να γεννιούνται "κτήνη". Οι άνθρωποι επιλέγουν το τι θα γίνουν κι αυτό το κάνουν με βάση τα συμφέροντά τους και τις προσωπικές τους δυνατότητες τη δεδομένη στιγμή. Οι αδύναμοι είναι συνήθως θύματα, όχι επειδή γεννιούνται "άνθρωποι", εν αντιθέσει προς κάποιους άλλους που γεννιούνται "κτήνη" και είναι θύτες. Είναι θύματα, επειδή απλά δεν μπορούν να γίνουν θύτες. Οι Εβραίοι απέδειξαν ότι επί αιώνες ήταν θύματα, επειδή απλά δεν μπορούσαν να γίνουν θύτες. Μόλις απέκτησαν τις δυνατότητες αυτές, έδειξαν το "όμορφο" πρόσωπό τους. Προσωπάκια κτηνών, όπως αυτά του Κίσινγκερ ή της Ολμπράιτ, ούτε το "οικογενειακό" άλμπουμ των καταδικασμένων ναζιστών δεν διαθέτει.

Αυτό που θα δούμε τώρα είναι το τι ακριβώς χρεώνονται αυτοί συλλογικά. Οι Γερμανοί καταδικάστηκαν ως λαός ν' αποζημιώσουν εκείνους που έβλαψαν, είτε ως πρόσωπα είτε ως λαούς. Αποζημίωσαν καί τα πρόσωπα ξεχωριστά, αλλά καί τους λαούς εις βάρος των οποίων εγκλημάτησαν. Στο πρώτο επίπεδο εγκλημάτησαν εις βάρος των Εβραίων και τους αποζημίωσαν για τα εγκλήματά τους καί ως πρόσωπα καί ως λαό. Στο επίπεδο αυτό οι σιωνιστές Εβραίοι του Ισραήλ —σε περίπτωση καταδίκης τους— θα πρέπει ν' αποζημιώσουν τους Παλαιστίνιους ως λαό και ως άτομα ξεχωριστά, εφόσον τους έβλαψαν καί ως λαό συνολικά καί ως άτομα. Στο δεύτερο επίπεδο οι Εβραίοι θα πρέπει ν' αποζημιώσουν όλα τα κράτη που έπαθαν ζημιά εξαιτίας τους. Θα πρέπει ν' αποζημιώσουν όλα τα θύματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που η ευθύνη του σχεδιασμού ανήκε στους ίδιους. Η ιδιομορφία εδώ είναι η εξής: Ενώ τα συμφέροντα είναι κοινά για όλους τους Εβραίους, τα θύματά τους από την πολιτική τους δεν είναι κοινά. ’λλα κράτη θ' αποζημιώσουν οι Εβραίοι της διασποράς και άλλα οι Ισραηλίτες.

Κράτη όπως το Ιράκ, η Σερβία, η Χιλή, η Κύπρος, είναι μερικές από τις χώρες που έπεσαν θύματα των ωμοτήτων του σιωνισμού. Αυτές οι χώρες θα πρέπει ν' αποζημιωθούν άμεσα από τους Εβραίους των ΗΠΑ και γενικότερα από τους Εβραίους της διασποράς. Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ, ως σιωνιστικό κράτος, θα πρέπει ν' αποζημιώσει το σύνολο σχεδόν των αραβικών κρατών που έβλαψε με τη δραστηριότητά του στη Μέση Ανατολή. Κράτη όπως η Συρία, η Ιορδανία, ο Λίβανος κλπ.. Τα κράτη, δηλαδή, που για λόγους, είτε των εθνικών συμφερόντων του Ισραήλ είτε για την εξυπηρέτηση της αμερικανικής πολιτικής, βλάφτηκαν από το Ισραήλ. Ανάμεσα στα κράτη αυτά δεν περιλαμβάνονται τα αραβικά κράτη-δούλοι των ΗΠΑ, όπως είναι η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και κάποια άλλα τρισάθλια αραβικά εμιράτα.

Σ' αυτό το σημείο ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί —και δικαίως— αν είναι δυνατόν να συμβούν τέτοια πράγματα. Είναι δυνατόν να κατηγορήσει κάποιος τους πανίσχυρους Εβραίους και να τους σύρει στα δικαστήρια με την κατηγορία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας; Είναι δυνατόν, αρκεί να γνωρίζει κάποιος τι πρέπει να κάνει και πώς πρέπει να το κάνει. Βασικό στην περίπτωση αυτήν είναι ν' ακολουθήσεις μια στρατηγική που θα σε οδηγήσει εμμέσως στο στόχο σου. Είναι αδύνατον να επιτύχεις τον στόχο σου, αν σκοπεύσεις πολύ "ψηλά". Τι σημαίνει αυτό; Είναι αδύνατον να επιτύχεις τον στόχο σου, αν στραφείς εναντίον των ισχυρών Εβραίων της Ουάσιγκτον.

Αυτό άλλωστε ήταν κάτι που το είδαμε την περίοδο κατά την οποία εξελισσόταν η νατοϊκή επίθεση στη Σερβία. Πολλοί νομικοί είχαν τη "φαεινή" ιδέα να κατηγορήσουν τους αρχηγούς των δυτικών κρατών και τους Εβραίους συμβούλους τους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Έγινε τίποτε εξαιτίας εκείνης της νομικής επίθεσης; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κατηγορείς τους ισχυρούς και να τους παραπέμπεις σε δικαστήρια τύπου Χάγης, που είναι δικά τους όργανά και τα ελέγχουν απόλυτα. Δεν είναι δυνατόν να ελπίζεις ότι αυτοί δεν θα προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τους υπαλλήλους τους με όλα τα μέσα.

Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το να "σκοπεύεις" κατευθείαν στον στόχο σου, δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζεις και πολλά πράγματα. Κάθε φορά που θα το κάνεις αυτό, θ' απομακρύνονται από εσένα οι πανίσχυροι στόχοι σου. Όχι μόνο δεν θα επιτυγχάνεις αποτέλεσμα, αλλά με τη στάση σου θα τους "ενημερώνεις" για τις προθέσεις σου κι αυτό θα τους κάνει ακόμα πιο προσεκτικούς και άρα πιο "δύσκολους" την επόμενη φορά που θα θελήσεις να τους επιτεθείς. Για να δεις αποτέλεσμα, θα πρέπει να στοχεύσεις "χαμηλά" και να ελπίζεις ότι το "τραυματισμένο" και τρομοκρατημένο θήραμά σου θα σε οδηγήσει στη "φωλιά" των θηρίων.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Στόχοι της νομικής σου επίθεσης πρέπει να γίνουν άνθρωποι που εύκολα μπορούν ν' "απομονωθούν" και να συρθούν στα δικαστήρια για τους ίδιους λόγους και με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι ισχυροί για ν' απειλούν τους ανθρώπους που θεωρούν εχθρούς τους. Αναζητούμε δηλαδή Εβραίους, που με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, με την ίδια διατύπωση και γι' ακριβώς τους ίδιους λόγους μπορούν να συρθούν στα διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το όλο μυστικό δηλαδή είναι η πλήρης και πιστή αντιγραφή των νομικών διατυπώσεων με τις αντίστοιχες των ισχυρών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να ισχυρίζεσαι —και να επιχειρηματολογείς ανάλογα— ότι η Υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ είναι εγκληματίας που πρέπει να οδηγηθεί στο δικαστήριο της Χάγης από το να εντοπίσεις έναν "στόχο" και να τον οδηγήσεις στη Χάγη με μια αντιγραφή της καταγγελίας που έχουν συντάξει οι Δυτικοί για κάποιον δικό τους εχθρό.

Στην περίπτωση των Εβραίων η ανεύρεση του στόχου είναι εύκολη υπόθεση, γιατί μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν πολλοί εγκληματίες που άσκησαν ρατσιστική πολιτική. Πολλοί από αυτούς έχουν κριθεί ένοχοι κι έχουν καταδικαστεί στο παρελθόν για εθνικές εκκαθαρίσεις. Υπάρχουν πολλά "λουλούδια" του θανάτου στον "κήπο" του Ισραήλ. Είναι εύκολο δηλαδή να βρεις ανθρώπους οι οποίοι θα έχουν τα χαρακτηριστικά του Σέρβου Μιλόσεβιτς ή του Κάραζιτς, που υποτίθεται αναζητά η Δύση για να τους δικάσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο πιο εύκολος στόχος μέσα στην κοινωνία του Ισραήλ τη στιγμή αυτήν είναι το ζώο που ακούει στο όνομα Αριέλ Σαρόν. Είναι εύκολος, γιατί στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται ν' αποδείξεις τίποτε εις βάρος του. Είναι ήδη καταδικασμένος για τα εγκλήματα που μας ενδιαφέρουν από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κατηγορήσεις κάποιον που ήδη έχει καταδικαστεί γι' αυτά που θέλεις και στη συνέχεια έχει υποτροπιάσει.

Ο συγκεκριμένος εγκληματίας έχει καταδικαστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ ως ηθικός αυτουργός για τις σφαγές στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Επειδή όμως είναι βλάκας και υπέρ του δέοντος σίγουρος για την ασφάλεια που του παρέχει το Ισραήλ, υποτροπίασε και προκάλεσε τις πρόσφατες ταραχές, που οδήγησαν και πάλι σε "λουτρό" αίματος. Αντί να ευχαριστεί την τύχη του που δεν φυλακίστηκε για πάντα, εξαιτίας της προηγούμενης αθλιότητάς του, υπέπεσε στο χειρότερο των σφαλμάτων για έναν "τυχερό" εγκληματία, που είναι ο υποτροπιασμός. Γιατί είναι το χειρότερο; Γιατί μπορεί να προκαλέσει την εξωτερική νομική παρέμβαση. Αρκεί να κατατεθεί σήμερα μια αίτηση έκδοσής του στο κράτος του Ισραήλ, για να τον παραδώσει σε διεθνές δικαστήριο, ώστε να δικαστεί για ηθική αυτουργία, σε πράξεις που οδήγησαν σε ρατσιστικά εγκλήματα.

Τα επιχειρήματα θα είναι πάναπλα και συντριπτικά. Θα είναι τα ίδια μ' αυτά που χρησιμοποίησαν οι ίδιοι οι Ισραηλινοί εις βάρος του. Το δικαίωμα της εξωτερικής παρέμβασης μας το παρέχει το διεθνές νομικό πλαίσιο που διέπει την κοινωνία των εθνών. Πάντα υπάρχει δικαίωμα παρέμβασης όταν απειλούνται σε ένα κράτος τα δικαιώματα του ανθρώπου. Αυτήν η παρέμβαση είναι μια πρακτική που δεν απειλεί την ελευθερία και την ανεξαρτησία ενός κυρίαρχου κράτους παρά έχει ως στόχο την προστασία του πολίτη.   Οι νόμοι που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι ανώτεροι από τους εθνικούς νόμους. Κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να θεσπίζει νόμους, που δεν προστατεύουν τα δικαιώματα αυτού του τύπου και άρα κανένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να προστατεύει τους εγκληματίες που παραβαίνουν τους νόμους αυτούς.

Ο συγκεκριμένος εγκληματίας απείλησε τα θεμελιώδη και παγκοσμίως κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και θα πρέπει να δικαστεί σε συνθήκες που θα εξασφαλίζουν την αμεροληψία και θα διασφαλίζουν την τιμωρία του. Το Ισραήλ είναι αδύνατον να εξασφαλίσει τις συνθήκες αυτές, εφόσον ως κράτος είναι και το ίδιο υπόλογο για ρατσιστικά εγκλήματα. Αυτό δεν αποτελεί υποκειμενική εκτίμηση, εφόσον υπάρχουν τα ανάλογα ψηφίσματα του ΟΗΕ που το αποδεικνύουν. Επιπλέον το Ισραήλ, ακόμα κι αν παρακάμψει τα ψηφίσματα αυτά, θεωρώντας τα μεροληπτικά, δεν μπορεί να προστατεύσει τον συγκεκριμένο εγκληματία, δικάζοντάς τον το ίδιο, γιατί απλούστατα πρόκειται περί περιπτώσεως υποτροπιασμού.

Ακόμα δηλαδή κι αν θεωρηθεί ότι το Ισραήλ μπορεί ν' αποδώσει αμερόληπτα δικαιοσύνη, δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει την τιμωρία του εγκληματία. Απόδειξη; Το γεγονός ότι αυτό το ζώο, ενώ είχε καταδικαστεί, βρέθηκε να είναι ελεύθερο και με δυνατότητα να προκαλέσει μια νέα σφαγή. Ήταν ελεύθερο και υποτροπίασε, γιατί το Ισραήλ δεν φρόντισε να προστατεύσει την κοινωνία περιορίζοντάς τον. Αυτός είναι κι ο λόγος που τον θεωρήσαμε εξ αρχής βλάκα. Είναι βλάκας, γιατί ο υποτροπιασμός του, στερεί το δικαίωμα στο Ισραήλ να τον προστατεύσει, χρησιμοποιώντας την πάγια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν αυτού του είδους τα κράτη για να προστατεύσουν τους εγκληματίες τους.

Το σύνηθες στις περιπτώσεις αυτές είναι να επιμένει το ρατσιστικό κράτος ότι μπορεί και θέλει να τιμωρήσει μόνο του τον ρατσιστή εγκληματία. Αυτό το κάνει θεωρητικά, για να προστατεύσει τη δημοκρατική του "εικόνα" και βέβαια το δικαίωμά του να υπάρχει σαν ελεύθερο και πολιτισμένο κράτος. Πρακτικά όμως το κάνει για να προστατεύσει τον εγκληματία από τα ξένα κι ως εκ τούτου αμερόληπτα δικαστήρια και να τον απαλλάξει σε κάποια στιγμή από τις κατηγορίες, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τον προστατεύει με πάθος, γιατί εκτός των άλλων φοβάται μήπως κάτω από καθεστώς πίεσης κι απειλών "ανοίξει" το στόμα του και προβεί σε αποκαλύψεις, που δεν συμφέρουν τόσο το κράτος όσο και το παρακράτος που τον προστατεύει. Συνήθως, σ' αυτού του είδους των εγκλημάτων, ο κάθε δολοφόνος πραγματοποιεί τα εγκλήματά του μέχρι να συλληφθεί ή τέλος πάντων ν' αποκαλυφθεί ως πρόσωπο και να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό και θα πέσει στα "μαλακά" από τη μεροληπτική δικαιοσύνη του ρατσιστικού κράτους που τον προστατεύει, δεν ξαναεπιχειρεί τα ίδια πράγματα, γιατί η υποτροπή είναι τελείως διαφορετική περίπτωση κι ανοίγει "δρόμους" για εξωτερική επέμβαση.

Από τη στιγμή που θα κατατεθεί η αίτηση στο Ισραήλ να τον παραδώσει στο διεθνές δικαστήριο, είναι δύσκολο να επιχειρηματολογήσει, χωρίς να φαίνεται ότι προστατεύει έναν εγκληματία. Σε κάθε περίπτωση το Ισραήλ αρχίζει και χάνει, από τη στιγμή και μόνον που κατατίθεται μια τέτοια αίτηση έκδοσής του. Η υπόθεση καταδίκη του εν λόγω εγκληματία είναι τρομερά εύκολη από νομικής απόψεως, γιατί —όπως είπαμε— πρόκειται περί περιπτώσεως υποτροπής. Το διεθνές δικαστήριο δεν έχει να δώσει κάποια μεγάλη νομική μάχη. Το δικαστήριο απλά θα ζητήσει τη δικογραφία της πρώτης δίκης, που ήταν καταδικαστική και το μόνο που θα κάνει είναι να πολλαπλασιάσει την αρχική ποινή. Από εκεί και πέρα κύρια ευθύνη του —ως όργανο— είναι να εξασφαλίσει την τιμωρία του εγκληματία. Να κάνει δηλαδή αυτό που δεν έκανε το κράτος του Ισραήλ, για να προστατεύσει την κοινωνία από έναν εγκληματία.

Ακόμα πιο εύκολη γίνεται η συγκεκριμένη υπόθεση, αν αυτός που θα την "κυνηγήσει" καταφέρει κι εξασφαλίσει την υποστήριξη ανθρώπων που η ίδια η Δύση κυνηγάει για παρόμοια εγκλήματα. Αν δηλαδή κατορθώσει κι εξασφαλίσει με το μέρος του ανθρώπους σαν τον Κάραζιτς ή τον Μιλόσεβιτς, οι οποίοι θα συνδέσουν τις περιπτώσεις τους με τη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση που μας ενδιαφέρει, τότε τα πράγματα γίνονται πανεύκολα. Πώς γίνεται αυτό; Με δηλώσεις του τύπου ..."θα παρουσιαστούμε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, αν μαζί μ' εμάς προσέλθει να δικαστεί και ο Αριέλ Σαρόν". Στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα για μας κι εξαιρετικά δύσκολα για τους Εβραίους φονιάδες, που είναι οι πραγματικοί εμπνευστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Τι επιδιώκουμε από την πράξη αυτήν; Το εξής απλό. Προσπαθούμε να σπάσουμε την πανίσχυρη "αλυσίδα" των εβραϊκών συμφερόντων, εστιάζοντας τη δύναμή μας σε έναν και μόνο "κρίκο", που επιδιώκουμε να είναι ασθενής. Ο Αριέλ Σαρόν είναι ένας τέτοιος ασθενής "κρίκος", που δεν μπορεί ν' αντέξει την πίεση. Είναι ένας κλασικός Εβραίος προβοκάτορας. Εκτός του ότι είναι ένας ελεεινός άνθρωπος, είναι ταυτόχρονα και δειλός. Ό,τι έγκλημα κάνει, δεν το κάνει επειδή είναι γενναίος και είναι έτοιμος να θυσιαστεί για την πατρίδα του κι γι' αυτά που πιστεύει. Καριέρα κάνει το ζώο, πάνω στους τάφους μικρών παιδιών. Ό,τι κάνει, το κάνει γιατί είναι φιλόδοξος κι έχει εξασφαλίσει την ατιμωρησία. Όλα όσα κάνει τα κάνει εκ του ασφαλούς και με έναν στρατό σωματοφυλάκων και γι' αυτό είναι εύκολο να "σπάσει", αν πιστέψει ότι χάνει την προστατευτική κρατική "ασπίδα" του. Αν αρχίσει να υπολογίζει ότι μέχρι το τέλος της ζωής του θα μείνει στη φυλακή, θ' αρχίσει να σκέφτεται πώς θα μπορέσει να σώσει ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί.

Αυτό ακριβώς είναι κι αυτό που επιδιώκουμε. Να "σπάσει" ο αρχηγός του κόμματος Λικούντ της δεξιάς και ν' αρχίσει να μιλάει, για να σώσει το "τομάρι" του. Γιατί θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι θα "σπάσει"; Γιατί βρίσκεται σε μια ηλικία, που ακόμα και η πιο ευνοϊκή μεταχείριση δεν σημαίνει τίποτε. Ακόμα κι αν του επιβληθεί η μικρότερη δυνατή ποινή που προβλέπεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, θα ισοδυναμεί γι' αυτόν με ισόβια. Επιπλέον η παραμονή του στις χριστιανικές φυλακές, εκ των δεδομένων δεν θα είναι κι ό,τι πιο ευχάριστο μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Σε μια φυλακή όπου συγκρατούμενοί του θα είναι αγράμματοι χριστιανοί ποινικοί κατάδικοι, είναι βέβαιον ότι θ' αντιμετωπίσει προβλήματα ένας Εβραίος ρατσιστής, που χρεώνεται δολοφονίες μικρών παιδιών.

Οι αγράμματοι ποινικοί κρατούμενοι μπορεί να μην είναι τα ιδανικά πρότυπα των πολιτών, αλλά έχουν μια πρωτόγονη αίσθηση περί δικαίου, όταν πρόκειται περί εγκλημάτων αυτής της φύσεως. Πολλές φορές οι ίδιοι μέσα στις φυλακές αναλαμβάνουν την απόδοση της δικαιοσύνης, γιατί απλούστατα αυτό το βλέπουν σαν μια ελάχιστη προσφορά τους προς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο στην πολιτική τους ζωή δεν υπηρέτησαν με ιδιαίτερο ζήλο. Αναλαμβάνουν οικειοθελώς τη "βρόμικη" δουλειά, προστατεύοντας όπως πιστεύουν την αγνότητα των απλών ανθρώπων. Αυτό έχει τη λογική του, εφόσον αυτός που θεωρεί τον εαυτό του "βρόμικο", δεν φοβάται μην "λερωθεί" παραπάνω, όταν αυτό το οποίο θα κάνει το "βλέπει" ως κάτι το θετικό. Εβραίος ρατσιστής με τη γουρουνόφατσα του Αριέλ και το προσωνύμιο "χασάπης", είναι βέβαιο ότι μέχρι και το σεξουαλικό του πρόβλημα θα λύσει στις χριστιανικές φυλακές.

Οι χαρακτηρισμοί μας για το εν λόγω ζώο δεν είναι άδικοι, γιατί ήμασταν από τους "τυχερούς" που είδαν στην τηλεόραση την εν ψυχρώ δολοφονία του δωδεκάχρονου Παλαιστινίου. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει δει κάποιος αυτήν τη δολοφονία και να μην θέλει να κάνει κομμάτια με τα ίδια του τα χέρια αυτόν που για πολιτικούς λόγους και προσωπικές φιλοδοξίες προκάλεσε την προβοκάτσια που οδήγησε σ' αυτό το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει κάποιος από εμάς, που να μην "ονειρεύεται" να βρεθεί σ' ένα δωμάτιο μόνος του με το ζώο αυτό. Να τον κάνει κομμάτια και στη συνέχεια να ρίξει αυτά τα κομμάτια στον πλησιέστερο βόθρο.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο αναγνώστης εύκολα μπορεί ν' αντιληφθεί ότι η τύχη του "χασάπη της Βηρυτού" —όσο ευνοϊκή κι αν είναι η αντιμετώπισή του από το δικαστήριο— δεν θα διαφέρει από την τύχη όλων των γνωστών "χασάπηδων" της ιστορίας. ’δοξο και βασανιστικό τέλος περιμένει το κτήνος σε περίπτωση καταδίκης. Αυτό το γνωρίζει κι ο ίδιος και γι' αυτό είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα "σπάσει". Δεν έχει κανέναν λόγο να μην αποποιηθεί ή τουλάχιστον να μην προσπαθήσει να μετριάσει τις εις βάρος του κατηγορίες και να τις φορτώσει σ' αυτούς που πρέπει, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ένα απλό όργανο που εκτελούσε εντολές. Τότε είναι βέβαιον ότι θ' αρχίσουν να "τρέμουν" κάποιοι πανίσχυροι άνθρωποι στην Ουάσιγκτον. Κάποιοι θ' αρχίσουν να τρέχουν στους αυτοκρατορικούς διαδρόμους του Λευκού Οίκου.

Οι Αμερικανοεβραίοι το σύνολο της πολιτικής τους το διοχετεύουν στο Ισραήλ μέσα από το αιμοβόρο Λικούντ. Τι είναι το Λικούντ; Η "φωλιά" των θηρίων και η "μήτρα" που γεννά όλα τα βδελύγματα του Ισραήλ. Όλοι οι φασίστες, οι εθνικιστές, οι μισαλλόδοξοι ιερείς και οι φανατικοί Εβραίοι ανήκουν στο δυναμικό αυτού του κόμματος. Αν ο αρχηγός του Λικούντ —για να σωθεί— αρχίσει και ισχυρίζεται ότι το σύνολο των προβοκατόρικων ενεργειών του το έκανε, είτε καθ' υπόδειξη των Αμερικανοεβραίων είτε αφ' εαυτού του, έχοντας προηγουμένως λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα προστατευτεί από τους Αμερικανοεβραίους, τότε τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Γιατί; Γιατί ένα επιβεβαιωμένο έγκλημά του μοιράζεται και σε άλλους συνενόχους. Το ατομικό έγκλημα γίνεται αυτόματα "οικογενειακό". Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα δημοσιότητας. Είναι θέμα χρόνου ν' αποκαλυφθεί η διαπλοκή μεταξύ της Ουάσιγκτον και των δολοφόνων του Ισραήλ. Είναι θέμα χρόνου ν' αποκαλυφθεί το κέρδος των Ισραηλινών από τα μαζικά εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ. Είναι θέμα χρόνου να ενημερωθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για τα έργα και τις ημέρες των Εβραίων.

Όμως, στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι τραγικά για το σύνολο του εβραϊσμού, που στηρίζει τις "μπίζνες" του στις ενοχές των χριστιανών για τους διωγμούς των ναζιστών. Όλοι οι λαοί σε όλα τα κράτη θ' αρχίσουν να επανεξετάζουν τη στάση τους απέναντι στους Εβραίους και βέβαια θ' αρχίσουν να ψάχνουν να βρουν πώς συντηρούνται οικονομικά οι τοπικές εβραϊκές κοινότητες. Εδώ πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης τα όσα λέγαμε παραπάνω περί συνθηκών που οδηγούν σε συνυπευθυνότητα μεταξύ των δολοφόνων του Ισραήλ και των Εβραίων στο σύνολό τους. Αν αρχίσουν και ψάχνουν οι λαοί τις δραστηριότητες των σύγχρονων Εβραίων, θ' ανακαλύψουν ότι όλοι σχεδόν αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των αμερικανικών πολυεθνικών, ανεξάρτητα με το κράτος του οποίου είναι πολίτες. Αντιπροσωπεύουν στο σύνολο των εθνικών αγορών συμφέροντα του ιμπεριαλισμού εις βάρος της τοπικής παραγωγής και άρα εις βάρος των εργαζομένων του χώρου που τους φιλοξενεί. Οι λαοί θ' ανακαλύψουν αυτό που ισχυριστήκαμε στην αρχή. Ότι οι Εβραίοι έχουν γενικό όφελος ως λαός από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ούτε ο αμερικανικός λαός δεν επωφελείται στο βαθμό που επωφελούνται οι Εβραίοι από τον ιμπεριαλισμό που ασκεί το δικό του το κράτος.

Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά, απαιτούν ως προϋπόθεση να "σπάσει" ο ηγέτης του Λικούντ. Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που δεν "σπάσει" και προσπαθήσει να γίνει ο "βουβός" ήρωας του Ισραήλ; Κανένα πρόβλημα. Σ' εμάς θ' απομείνει η ικανοποίηση ότι ένα κτήνος θα σαπίσει μέχρι θανάτου στη φυλακή και σ' ό,τι αφορά τον νομικό μας αγώνα δεν αλλάζει τίποτε. Με την ίδια λογική και για τους ίδιους λόγους θα "ξεριζώσουμε" το επόμενο "λουλούδι" του Ισραήλ. Κανένα πρόβλημα. Όρεξη να 'χει κάποιος να ψάχνει και να βρίσκει δολοφόνους στο Ισραήλ. "Λουλούδια" σαν τον Αριέλ Σαρόν υπάρχουν κι άλλα στο Ισραήλ.

Τέτοιο "λουλούδι" είναι για παράδειγμα κι ο Νετανιάχου, που πολλούς θα ενδιαφέρει ν' ακούσουν τις εξηγήσεις του για κάποιες διατεταγμένες δολοφονίες "εχθρών" του Ισραήλ, που αποδίδονται στον ίδιο. Το θέμα είναι να σπάσει σ' ένα σημείο το εβραϊκό "απόστημα" και από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα χρόνου. Είναι θέμα χρόνου να "βρομίσει" ο πλανήτης από το βρομερό εβραϊκό "πύο", που συσσωρεύεται στις σάρκες της παγκόσμιας κοινωνίας. Το "πύο", που έχει μολύνει σχεδόν όλα τα εθνικά "κορμιά" του κόσμου. Από εκεί και πέρα το μόνο που μένει να δούμε είναι το έθνος των ταξιδιωτών να ετοιμάζει και πάλι τις "βαλίτσες" του. Το θέμα είναι πού θα πάει πλέον αυτό το έθνος, που τόσο πολύ υποστήριξε την παγκοσμιοποίηση. Το παγκόσμιο "χωριό" είναι πολύ μικρό για να κρυφτούν τόσοι πολλοί από τόσους πολλούς.

Το σύνολο των όσων κατηγορούμε τους Εβραίους —καθώς και τη στρατηγική της δικαστικής μάχης— μπορεί να τα στοιχειοθετήσει —και να την επιλέξει— ακόμα κι ένας φοιτητής της νομικής, που ειδικεύεται στο διεθνές δίκαιο. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μυστήριο κι ούτε διεκδικούμε τα δικαιώματα σε κάποιες ιδιαίτερες νομικής φύσεως επινοήσεις. Ένας απλός δικηγόρος χρειάζεται και μερικοί Παλαιστίνιοι, που θα καταγγείλουν επώνυμα τον εγκληματία ο οποίος θα επιλεγεί να οδηγηθεί στο διεθνές δικαστήριο.

Το γιατί δεν το έχουν κάνει αυτό μέχρι τώρα αυτοί που έπεσαν θύματα των Εβραίων, είναι κάτι που πρέπει ν' αναζητηθεί στον φόβο και όχι στην αδυναμία της γνώσης. Φοβούνται οι λαοί που είναι θύματα της σιωνιστικής θηριωδίας να καταγγείλουν στα διεθνή δικαστήρια τους Εβραίους, γιατί φοβούνται τις ΗΠΑ. Φοβούνται να καταγγείλουν τον "διευθύνοντα σύμβουλο", γιατί φοβούνται τον τρομερό "βιομήχανο". Αυτός ο φόβος είναι διάχυτος στην παγκόσμια κοινωνία και είναι εύκολο να γίνει αντιληπτός, αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί το παγκόσμιο "χωριό" και ποιοι είναι οι "προύχοντες" μέσα σ' αυτό. Κανένας δεν τολμά να περιγράψει τα συμβαίνοντα όπως πραγματικά είναι, γιατί φοβάται μήπως θίξει τους Εβραίους και βρει τον μπελά του. Φοβάται μην πέσουν πάνω του και με τη δύναμη των ΜΜΕ τον εμφανίσουν σαν ρατσιστή και αντισημίτη.

Αυτός ο φόβος δεν αφορά μόνον τα φυσικά πρόσωπα, που θα συρθούν στα δικαστήρια με την κατηγορία της πρόκλησης ρατσιστικών παθών. Ο φόβος είναι γενικός. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να φοβούνται του Εβραίους όχι μόνον αυτοί που έχουν τη φαεινή ιδέα να στραφούν εναντίον τους, αλλά κι αυτοί που θέλουν να τους αποφύγουν. Οι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι είναι αδίστακτοι. Μπορούν να κάνουν τα πάντα, προκειμένου βγάλουν χρήματα. Από την επομένη του τέλους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου οι Εβραίοι έχουν στήσει μια "βιομηχανία" αγωγών και μηνύσεων, με στόχο να εισπράξουν χρήματα. Εκμεταλλεύτηκαν το μίσος της ανθρωπότητας απέναντι στους ναζιστές και προσπάθησαν να επωφεληθούν οικονομικά όλους όσους συνδέονταν άμεσα ή ακόμα και έμμεσα μ' αυτούς. Ιδιώτες Εβραίοι συνέθεταν "οργανώσεις" και καταδίωκαν υποτίθεται τους εγκληματίες πολέμου. Κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς έκαναν οι "οργανώσεις" αυτές και πώς το έκαναν. Γνωρίζοντας κάποιος τους Εβραίους, εύκολα υποθέτει ότι προφανώς δέκα από αυτούς τους σεσημασμένους εγκληματίες οδηγούσαν στα δικαστήρια και χίλιους εκβίαζαν με στόχο να τους αποσπάσουν χρήματα. Ακόμα και σήμερα, μισό αιώνα μετά τον πόλεμο και το ολοκαύτωμα, αυτές οι ιδιωτικές "οργανώσεις" εξακολουθούν να υφίστανται.

Κανένας δεν γνωρίζει γιατί εξακολουθούν και υφίστανται πλέον οι "οργανώσεις" αυτές και κανένας δεν τολμά να ρωτήσει τα μέλη τους για το αντικείμενό τους. Ακόμη υποτίθεται ψάχνουν για "εγκληματίες", που έχουν σαν στόχο ν' απειλήσουν το "θεϊκό" εβραϊκό έθνος. Πρόσφατα κατάφεραν εκ νέου ν' αποσπάσουν χρήματα από τη Γερμανία την Αυστρία κλπ.. Με βάση την εβραϊκή λογική, ακόμα και ο σημερινός εικοσάχρονος Γερμανός τούς "χρωστάει". Θα πρέπει να  τους αποζημιώσει από τη δουλειά του κι απ' τον κόπο του. Να αποζημιώσει τους Εβραίους, για εγκλήματα που άλλοι άνθρωποι έχουν διαπράξει, οι οποίοι προ πολλού έχουν πεθάνει και των οποίων οι δραστηριότητες προφανώς δεν τον αφορούν. Θα κληθεί ν' αποζημιώσει ανθρώπους, που κι αυτοί έχουν πεθάνει, αλλά που έχουν προφανώς απογόνους πολύ "πεινασμένους". Το θέμα είναι ότι οι οργανώσεις αυτές έχουν λάβει αυθαίρετα τον ρόλο του παγκόσμιου κατήγορου κι αποτελούν τον φόβο και τον τρόμο όλων όσων έχουν τη φαεινή ιδέα να κρίνουν τους Εβραίους για τη σημερινή τους συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν οι οργανώσεις αυτές είναι να παρακολουθούν το τι γράφεται και το τι λέγεται εις βάρος των Εβραίων και να συντάσσουν "μαύρες" λίστες.

Ο φόβος των νομικών διώξεων, όσων περιλαμβάνουν οι "μαύρες" λίστες από τρισάθλιους Εβραίους δικηγόρους, δεν αφορά μόνον απλούς πολίτες, αλλά και κράτη ολόκληρα. Ακόμα κι ένα ολόκληρο κράτος φοβάται την αντίδρασή τους, γιατί θα το σύρουν στα υπερεθνικά δικαστικά όργανα και θ' απαιτήσουν την καταδίκη του για ρατσιστικές πολιτικές. Ακόμα δηλαδή κι ένα κράτος ολόκληρο φοβάται μην στρέψουν οι Εβραίοι τη δυτική κοινή γνώμη εναντίον του και πέσει στη συνέχεια στη δυσμένεια των ΗΠΑ. Οι Εβραίοι, με τη μεγάλη τους επιρροή στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουν τη δυνατότητα να τρομοκρατούν τους πάντες. Έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζουν όποιον θέλουν όπως θέλουν. Η ισχύς τους, σε συνδυασμό με τη δύναμη των ΜΜΕ να διαμορφώνουν τη δημόσια άποψη στη δυτική κοινωνία, τους δίνει τη δυνατότητα να "φιλτράρουν" ακόμα και την αλήθεια με τον τρόπο που, αν δεν είναι δυνατόν να τους υπηρετεί, τουλάχιστον να μην τους θίγει.

Αυτήν την ελεγχόμενη επεξεργασία και διοχέτευση των πληροφοριών στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι δυνατόν να την καταλάβει κάποιος, αν συγκρίνει τη διαχείριση των πληροφοριών που αφορούν πανομοιότυπες καταστάσεις. Ας συγκρίνει κάποιος τον τρόπο που αντιμετώπισαν τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης τους διωγμούς των αλβανόφωνων από τους Σέρβους κι ας τον συγκρίνει με την αντιμετώπιση των κατά πολύ χειρότερων διωγμών των Παλαιστινίων από τους Εβραίους του Ισραήλ. Καί στις δύο περιπτώσεις οι πληροφορίες δίνονται αληθείς προς χάριν της ενημέρωσης της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Από αυτό το σημείο κι έπειτα υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά, που απαιτεί επικοινωνιακές γνώσεις για να γίνει αντιληπτή. Στη δεύτερη περίπτωση η πληροφορία "φιλτράρεται" με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ψέματα δεν λένε, γιατί τα ψέματα σ' ένα "χωριό" εύκολα μαθαίνονται και γίνονται μπούμερανγκ γι' αυτόν που τα λέει. Το όλο μυστικό είναι στο πώς λέγεται η αλήθεια· στο πού κάνει δηλαδή "focus" και άρα στο πού εστιάζεται το ενδιαφέρον αυτού που μεταφέρει την πληροφορία και άρα την αλήθεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό είναι που καθορίζει τελικά και το τι θα μείνει στο μυαλό εκείνου που δέχεται στην πληροφορία.

Στην περίπτωση των Σέρβων, για παράδειγμα, στόχος των δυτικών ΜΜΕ ήταν να μισήσουν οι πάντες τους Σέρβους και άρα η πληροφορία δινόταν με τον ανάλογο τρόπο. Οι ειδήσεις σε όλα τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα ξεκινούσαν την ενημέρωση του κοινού τους ως εξής: "Οι Σέρβοι για άλλη μια φορά σκότωσαν Αλβανούς", "Σέρβοι παρακρατικοί έσπειραν τον θάνατο σε χωριά Αλβανοφώνων". Αυτό που μένει σε κάποιον, ο οποίος ακούει μ' αυτόν τον τρόπο την πληροφορία, είναι ότι οι Σέρβοι είναι ένας βάρβαρος λαός δολοφόνων. Ένας λαός που προσπαθεί να επωφεληθεί συνολικά από τις εκκαθαριστικές δολοφονικές επιχειρήσεις των ομοεθνών του παρακρατικών. Από εκεί και πέρα τον ανύποπτο πολίτη της Δύσης δεν τον ενδιαφέρει πόσους σκότωσαν οι Σέρβοι και πώς. Δολοφόνος είσαι, είτε σκοτώσεις έναν άνθρωπο είτε δέκα. Από τη στιγμή που το ενδιαφέρον της είδησης περιορίζεται στην ταυτότητα εκείνων που εγκληματούν, είναι εύκολο να διαμορφωθεί η δυτική κοινή γνώμη με τον τρόπο που συμφέρει αυτούς που με στρατιωτικό τρόπο θέλουν να επέμβουν στη Σερβία.

Στην περίπτωση των Εβραίων, επειδή δεν συμφέρει τους Εβραίους να τους μισήσει ο κόσμος και ν' ασχολείται μαζί τους, οι πληροφορίες δίνονται με άλλον τρόπο. Κανένα διεθνές ή εθνικό τηλεοπτικό κανάλι δεν τολμά να ξεκινήσει την ενημέρωση του κοινού του με φράσεις του τύπου: "Οι Εβραίοι για άλλη μια φορά σκότωσαν μικρά παιδιά", "Οι φανατικοί Εβραίοι παρακρατικοί έσπειραν τον θάνατο στη Λωρίδα της Γάζας". Ολόκληρη την "καριέρα" τους οι Εβραίοι τη στηρίζουν στο γεγονός ότι έπεσαν θύματα ρατσισμού και διώξεων. Πώς είναι δυνατόν να εμφανιστούν οι ίδιοι ως φανατικοί ρατσιστές και μισαλλόδοξοι, που δολοφονούν μικρά παιδιά; Ακριβώς, επειδή δεν τους συμφέρει κάτι τέτοιο, επεμβαίνουν στον τρόπο που διαχέεται στην παγκόσμια κοινωνία μια είδηση που τους αφορά. Η πληροφορία στην περίπτωση αυτήν εστιάζει το ενδιαφέρον της στην έννοια του θανάτου και δίνεται ως εξής: "Σήμερα έχασαν τη ζωή τους δέκα μικρά παιδιά", "Χθες το βράδυ σκοτώθηκαν είκοσι Παλαιστίνιοι".

Ποιο το κέρδος εξαιτίας αυτής της διατύπωσης της είδησης; Το κέρδος είναι ότι το ενδιαφέρον αυτού που ακούει την είδηση εστιάζεται μακριά από τους δολοφόνους Εβραίους. Έχοντας συνηθίσει ο άνθρωπος ν' ακούει από τα τηλεοπτικά κανάλια για μεγάλες καταστροφές και μαζικούς θανάτους, υποτιμά το θέμα. Ακούει για θανάτους και θλίβεται γι' αυτούς, με τον ίδιο τρόπο που θλίβεται, όταν ακούει για θανάτους από σεισμούς από πλημμύρες κλπ.. Θλίβεται για τον θάνατο και την τραγική μοίρα των θυμάτων, αλλά δεν μισεί αυτόν που προκαλεί τον θάνατο. Οι Εβραίοι μπαίνουν στον ίδιο παρονομαστή με έναν σεισμό, μια πλημμύρα κλπ.. Όπως δεν μισεί κάποιος έναν θανατηφόρο σεισμό, έτσι δεν μισεί και τους Εβραίους. Το όλο θέμα δηλαδή είναι να μην προσωποποιείται το κακό και άρα να μην υπάρχει αυτόματος καταλογισμός ευθυνών με το άκουσμα της τραγικής είδησης.

 Αν στην πονηρή αυτήν τακτική συνυπολογίσει κάποιος και το γεγονός ότι ο κόσμος έχει κορεστεί πλέον από ειδήσεις καταστροφής, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η φονική δραστηριότητα των Εβραίων δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν και άρα δεν ασχολείται κανένας μ' αυτούς. Τις λίγες φορές, που μια είδηση γύρω από το παλαιστινιακό παρουσιάζεται σε επίπεδο προσώπων, αφορά αποκλειστικά τους Παλαιστίνιους. Οι Παλαιστίνιοι είναι οι τρομοκράτες, οι δολοφόνοι κλπ., που σκοτώνουν τους ανύποπτους Εβραίους. Οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί, που μέσω της είδησης θα ενσαρκώσουν το κακό. Μόνο σ' αυτήν την περίπτωση η είδηση παρουσιάζεται στο πνεύμα αυτό: "Παλαιστίνιοι τρομοκράτες σκότωσαν Εβραίο έποικο", "Η παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση "Φατάχ" κρύβεται πίσω από το νέο μακελειό" κλπ..

Όμως, αυτό που μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό, είναι κάτι άλλο. Από τη στιγμή που ισχυριζόμαστε ότι όλα αυτά είναι εύκολο να τ' ανακαλύψει κάποιος και είναι άκρως επιβαρυντικά για τους Εβραίους, τι συμβαίνει με τους ίδιους τους Εβραίους; Δεν αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα της κατάστασης; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επ άπειρον; Για πόσο διάστημα ακόμα μπορούν να ελπίζουν ότι θα ελέγχουν τις καταστάσεις, χάρη στην επιρροή τους στα ΜΜΕ; Μπορεί ένα έθνος να στηρίζει την επιβίωσή του σε τέτοια αφηρημένα και εφήμερα πλεονεκτήματα; Σήμερα, για παράδειγμα, με τη βοήθεια των άθλιων "λειτουργών" της ενημέρωσης, η δράση τους περνά απαρατήρητη. Στηριζόμενοι οι ίδιοι σε ένα νομικό πλαίσιο, που προστατεύει δήθεν τις μειονότητες, φτάσαμε στο σημείο ορισμένες μειονότητες —λόγω της κατάχρησης των δικαιωμάτων— να καταδυναστεύουν τις πλειονότητες.

Όμως, αυτά όλα είναι εφήμερα, από όποια πλευρά κι αν εξεταστούν. Ο ανθρώπινος νόμος είναι εφήμερος και μπορεί ν' αλλάξει μέσα σε μια στιγμή. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει ο καθένας και πολύ περισσότερο θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Εβραίοι. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι, εκτός από καλοί έμποροι, είναι και από τους καλύτερους νομικούς στον κόσμο. Γνωρίζουν τους νόμους λειτουργίας του χριστιανισμού και γνωρίζουν επίσης και τα χαρακτηριστικά του χριστιανικού κόσμου, εφόσον έχουν πέσει άπειρες φορές θύματα του ρατσισμού του. Φυσιολογικά, βλέποντας που πάει η κατάσταση, θα έπρεπε να αυτοπεριοριστούν και να "κρυφτούν" από τα μάτια των χριστιανών, που ευκαιρία ψάχνουν να τους τιμωρήσουν. Εδώ όμως δεν βλέπουμε τέτοια πράγματα. Αυτοί, αντί να προσπαθούν να μειώσουν την παρουσία τους στη διεθνή σκηνή, έχουν αποθρασυνθεί τελείως.

Σε όποιον τομέα και να δραστηριοποιηθείς, Εβραίους θα βρεις μπροστά σου να ελέγχουν την κατάσταση. Δεν υπάρχει χώρος της οικονομίας όπου να μην "διαπρέπουν" οι Εβραίοι. Γιατί όμως χρησιμοποιούμε εισαγωγικά στη λέξη "διαπρέπουν"; Γιατί απλούστατα η επιτυχία των Εβραίων είναι "στημένη". Αυτοί έχουν το καρπούζι, αυτοί έχουν και το μαχαίρι. Ελέγχοντας τις πολυεθνικές των ΗΠΑ, μόνοι τους επιλέγουν ποιοι μέσα στις ΗΠΑ και ποιοι ειδικά εκτός ΗΠΑ θα "πετύχουν". Έχοντας αυτήν τη δυνατότητα, επιλέγουν συστηματικά ομοεθνείς τους να "πετύχουν" από τις διάσπαρτες σε όλα τα κράτη κοινότητές τους. Ο απλός αμερικανικός λαός, για παράδειγμα, δεν μπορεί να επωφεληθεί στον βαθμό αυτόν, γιατί δεν διαθέτει αυτού του είδους τις μειονότητες διάσπαρτες σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από την τρομερή οικονομική ισχύ των ΗΠΑ μόνον οι Εβραίοι μπορούν να επωφεληθούν στον βαθμό αυτόν, εκτός των συνόρων του αμερικανικού κράτους.

Όμως, αυτό είναι καί επικίνδυνο καί προκλητικό, γιατί οι λαοί βλέπουν μέσα στις χώρες τους ευνοημένες μειονότητες και θυμώνουν. Είναι φυσικό να θυμώνει ένας λαός, όταν βλέπει μια μειονότητα —απόλυτα συσπειρωμένη γύρω από τα συμφέροντά της— ν' αρπάζει το "μεδούλι" της δικής του αγοράς. Είναι φυσικό να θυμώνει, όταν βλέπει τα παιδιά του να ταλαιπωρούνται από τη φτώχεια και την ανεργία και την ίδια ώρα τα παιδιά της μειονότητας να διορίζονται σε καλές θέσεις λίγες μέρες μετά την αποφοίτησή τους από το πανεπιστήμιο. Το ερώτημα που προκύπτει, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι απόλυτα εύλογο. Γιατί δεν αυτοπεριορίζονται οι Εβραίοι, βλέποντας ότι αποτελούν πρόκληση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη; Δεν βλέπουν ότι τα κολοσσιαία κέρδη τους μπορούν να δημιουργήσουν συλλογικές ευθύνες και να τους παρασύρουν στον όλεθρο;

Βλέπουν τι συμβαίνει και αυτό είναι το χαρακτηριστικό της υπόθεσης. Βλέπουν τι πάει να συμβεί και παρ' όλ' αυτά όχι μόνο δεν μειώνουν την εγκληματική τους δραστηριότητα, αλλά αντίθετα την αυξάνουν. Τι να συμβαίνει άραγε; Δεν βλέπουν ότι οι συλλογικές ευθύνες είναι δυνατόν να τους παρασύρουν στον όλεθρο και στην εθνική καταστροφή; Ως πρόσωπα, ως έθνος και ως κράτος έχουν μπει στην οριακά επικίνδυνη ζώνη. Ως πρόσωπα δεν διστάζουν να εμφανιστούν ως οι εμπνευστές της οποιασδήποτε εγκληματικής ενέργειας που υπηρετεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτοί εμφανίζονται ως οι εμπνευστές της εισβολής στη Γιουγκοσλαβία και αυτοί εμφανίζονται ως οι κύριοι υποστηρικτές της συνέχισης του εγκληματικού εμπάργκο κατά του Ιράκ. Ως λαός δεν διστάζει να διαφημίζει την "επιτυχία" του και ως κράτος δεν διστάζει να πραγματοποιήσει το οποιοδήποτε έγκλημα υπηρετεί το κράτος του Ισραήλ.

Σήμερα έχουν τη δυνατότητα να ενσωματώνουν την οποιαδήποτε "επιτυχία" ή έγκλημά τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Στον "λογαριασμό" δηλαδή των Αμερικανών μπαίνουν και τα "χρέη" των Εβραίων. Όμως, όταν ο "λογαριασμός" αυτός μεταφράζεται σε ανθρώπινες ζωές, αυτό σημαίνει ότι τις ζωές αυτές, άσχετα με τον "λογαριασμό" στον οποίον μπαίνουν, κάποιος πρέπει να τις χρεωθεί ως πρόσωπο. Φυσικό είναι λοιπόν να τις χρεώνονται οι Αμερικανοεβραίοι, εφόσον αυτοί είναι οι εμπνευστές των τελευταίων ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων των ΗΠΑ. Πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του εμπάργκο στο Ιράκ. Πόσους θανάτους παιδιών χρεώθηκαν άμεσα οι ναζιστές στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Αν εξαιτίας εκείνων των θανάτων οι Γερμανοί ακόμα δεν έχουν σταματήσει ν' αποζημιώνουν τα θύματά τους μισό αιώνα μετά τη θηριωδία τους, πότε θ' αρχίσουν και για πόσο καιρό θα πληρώνουν οι Εβραίοι για τους σημερινούς θανάτους παιδιών, τους οποίους χρεώνονται;

Από την άλλη πλευρά, την ίδια αυτοκτονική πολιτική ακολουθεί και το Ισραήλ. Κι αυτό έχει αποθρασυνθεί τελείως. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σ' αυτό το κράτος. Σκοτώνει μέσα στην επικράτειά του όποιον θέλει και για τον οποιονδήποτε λόγο θέλει. Έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο, το οποίο το σέβεται ακόμα και το πιο φασιστικό κράτος. Οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν υποτίθεται εσωτερικά προβλήματα με τους Παλαιστίνιους και, κάθε φορά που γίνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, δεν προσπαθούν να τις αστυνομεύσουν, αλλά να τις καταστείλουν με στρατιωτικό τρόπο. Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική αναταραχή στο Ισραήλ, οι Εβραίοι "κατεβάζουν" τον στρατό στον δρόμο. Απέναντι σε διαμαρτυρόμενους και άοπλους πολίτες κατεβάζουν πάνοπλους στρατιώτες. Δεν στέλνουν εκπαιδευμένους ανθρώπους για τέτοιου είδους επιχειρήσεις με κλομπ ή καπνογόνα, που έχουν κατασταλτικό χαρακτήρα. Στέλνουν στρατιώτες με πολεμικά όπλα, που φέρουν διόπτρες και εντολές να σκοτώσουν αν χρειαστεί.

Τα περισσότερα παιδιά που σκοτώθηκαν πρόσφατα στις αναταραχές στο Ισραήλ σκοτώθηκαν από χτύπημα σφαίρας στο κεφάλι. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Τυχαίο είναι να βγάλεις το μάτι κάποιου διαδηλωτή από χτύπημα με κλομπ. Τυχαίο είναι να πεθάνει κάποιος από τα καπνογόνα, λόγω προβλημάτων υγείας. Δεν είναι τυχαίο να κάνουν "σκοποβολή" οι στρατιώτες σου, σημαδεύοντας ανθρώπινα κεφάλια. Αυτό είναι επιλογή του κράτους που ελέγχει τους στρατιώτες. Κανένας στρατιώτης δεν ενεργεί σ' αυτό το επίπεδο ευθύνης αυτόβουλα και άρα ποτέ δεν πυροβολεί στο "ψαχνό". Όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι υπάρχουν οι ανάλογες εντολές.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί το Ισραήλ δεν έχει αποφασίσει για το τι ακριβώς είναι γι' αυτό το παλαιστινιακό πρόβλημα. Αν το παλαιστινιακό είναι εσωτερικό πρόβλημα του Ισραήλ και αφορά πολίτες του, θα πρέπει να δικαστούν ως εγκληματίες καί οι στρατιώτες που σκοτώνουν τα παιδιά καί οι αξιωματούχοι που τους δίνουν εντολές. Αν δεν είναι εσωτερικό πρόβλημα και είναι εθνικό —που αφορά εθνικούς του εχθρούς— τότε θα πρέπει ν' ακολουθήσουν την "πεπατημένη" γι' αυτού του είδους τα προβλήματα. Ποια είναι η "πεπατημένη"; Να ξεκινήσουν τις διαπραγματεύσεις και να δεχθούν μέσα στο Ισραήλ διεθνείς παρατηρητές, μέχρι να βρεθεί βιώσιμη λύση. Θα πρέπει να δεχθούν έλεγχο στις κινήσεις του στρατού τους και στην πολιτική που ακολουθούν με τους εποίκους.

’λλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Εβραίοι είναι αυτοί που ζητούν από όλα τα υποτίθεται "ύποπτα" κράτη να δεχθούν διεθνείς παρατηρητές. Εβραίοι είναι οι διασημότεροι από αυτούς τους παρατηρητές και διαπραγματευτές. Όλα αυτά τα κάνουν υποτίθεται για να διασφαλιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου υπάρχουν ενδείξεις ότι τα δικαιώματα αυτά θίγονται. Την ίδια στιγμή μέσα στο Ισραήλ γίνεται πραγματικός πόλεμος και οι Ισραηλινοί δεν δέχονται διεθνείς παρατηρητές, θεωρώντας τη γενοκτονία των Παλαιστινίων εσωτερική τους υπόθεση. Αυτό βέβαια δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Το Ισραήλ κατά το παρελθόν έχει φτάσει στο σημείο να βομβαρδίσει καταυλισμούς που φιλοξενούσαν πρόσφυγες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. ’νθρωποι, που τελούσαν υπό την προστασία του μεγαλύτερου υπερεθνικού οργάνου στον πλανήτη, έγιναν κομμάτια από τις βόμβες του δολοφονικού Ισραήλ.

Την ίδια θρασύτατη και πέρα από κάθε λογική πολιτική ακολουθούν και εκτός του κράτους του Ισραήλ. Εισβάλουν όποτε θέλουν και για όποιον λόγο θέλουν σε οποιοδήποτε κράτος της περιοχής της Μέσης Ανατολής. Αυτοί που κατήγγειλαν τους ναζιστές για θηριωδία κάνουν ίδια και χειρότερα από αυτούς πράγματα. Δεν σέβονται τίποτε και κανέναν. Σκοτώνουν τον οποιονδήποτε πολίτη της οποιασδήποτε γειτονικής χώρας, χωρίς να διατηρούν κανένα πρόσχημα. Βομβαρδίζουν την οποιαδήποτε χώρα επιθυμούν, για τον οποιονδήποτε λόγο θεωρήσουν ότι πρέπει να το κάνουν. Έχουν σκοτώσει άπειρους Ιορδανούς πολίτες παλαιστινιακής καταγωγής μέσα στην επικράτεια της Ιορδανίας. Τα ίδια κάνουν και στον Λίβανο. Τους αρκεί να θεωρήσουν κάποιον εθνικό τους εχθρό και στέλνουν από πίσω του τα "σκυλιά" του θανάτου για να τον εξοντώσουν. Έχουν στείλει αεροπλάνα να βομβαρδίσουν σχεδόν το σύνολο των χωρών της Μέσης Ανατολής. Διατηρούν στρατό κατοχής στο "ελεύθερο" κράτος του Λιβάνου.

Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Το Ισραήλ έχει προ πολλού παραβιάσει κάθε έννοια λογικής. Πραγματοποιεί εγκλήματα και παριστάνει το θύμα. "Χτυπάει τα θύματά του και φωνάζει βοήθεια". Πραγματοποιεί ιμπεριαλιστικές κινήσεις και ισχυρίζεται ότι αμύνεται. Προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο και νομίζει ότι έχει δίκιο. Με βάση την εβραϊκή λογική, το Ισραήλ δεν διατηρεί στρατό κατοχής στον Λίβανο επειδή είναι ιμπεριαλιστικό κράτος, αλλά το κάνει για λόγους ασφαλείας. Με τη λογική αυτή, δηλαδή, είναι κουτή για παράδειγμα η Γαλλία, που για λόγους "άμυνας" δεν καταλαμβάνει το Πιεμόντε, η Τουρκία τη Θράκη, η Ελλάδα τη Βόρεια Ήπειρο. Όλοι είναι βλάκες και πολεμοχαρείς που περιορίζονται στα σύνορά τους και είναι έξυπνοι και ειρηνόφιλοι οι Ισραηλινοί, που με το πρόσχημα της δικής τους ασφάλειας παραβιάζουν όποια σύνορα θέλουν, όποτε θέλουν.

Όλα αυτά αφορούν εγκλήματα που έχουν στο παρελθόν διαπιστωθεί και έχουν καταδικαστεί από τη διεθνή κοινότητα. Υπάρχουν όμως και εγκλήματα όπου εμπλέκονται οι Εβραίοι και τα οποία δεν έχουν διαπιστωθεί από τη διεθνή κοινότητα, γιατί κανένας δεν τα "ψάχνει", προφανώς για να μην τους ενοχλήσει. Εγκλήματα που, αν ισχύουν, είναι τρομερά και μόνον να τα σκεφτεί κανείς. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας τον ρόλο των Εβραίων στην καταστροφή της περίφημης Βηρυτού; Τι ήταν η Βηρυτός; Το εμπορικό κέντρο της ανατολικής Μεσογείου. Η Βηρυτός ήταν επί μακρόν η "Πύλη της Ανατολής". Μια πόλη με τρομερή δραστηριότητα όλων των ειδών. Από το εμπόριο έως την απλή διασκέδαση οι πάντες συνέρεαν σ' αυτήν, για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Σήμερα αυτή η πάλαι ποτέ τρομερή πόλη δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν σωρό με ερείπια. Μια πόλη φάντασμα, πραγματική σκιά του εαυτού της.

 Η Βηρυτός ανήκει σ' εκείνη την κατηγορία των πόλεων, που με μια ισχυρή έξωθεν παρέμβαση μπορούσε να καταρρεύσει. Όπως και κάθε όμοιά της εμπορική πόλη, είχε ένα τρομερό μειονέκτημα. Δεν στήριζε την ισχύ της στο τοπικό κεφάλαιο, ώστε να είναι πανίσχυρη κι ακλόνητη. Δεν ήταν μια πόλη όπως το Μιλάνο ή το Βερολίνο κλπ., που, χίλιες φορές να ισοπεδωθούν, άλλες τόσες θα ξαναχτιστούν. Ήταν μια καθαρά εμπορική πόλη, που δέσποζε σ' έναν φτωχό χώρο. Μια πόλη όμοια με τις πόλεις-φαντάσματα που βρίσκονταν στο "δρόμο του μεταξιού" και οι οποίες, όταν εξέλειψαν οι συνθήκες που τις ευνοούσαν, εγκαταλείφθηκαν και ερημώθηκαν.

Η Βηρυτός ήταν μια από τις πόλεις, που οι συγκυρίες και τα δεδομένα κάποιας εποχής της έδωσαν την ανταγωνιστικότητα που της επέτρεπε να ακμάζει. Όπως συμβαίνει με ανάλογες περιπτώσεις εμπορικών πόλεων, αν διαταραχθεί κάποιο από τα δεδομένα —που τους προσφέρουν την ανταγωνιστικότητα— καταστρέφονται. Για τη Βηρυτό δηλαδή ήταν γνωστό ότι, αν διαταρασσόταν η "ισορροπία" της, ήταν θέμα χρόνου να ακολουθήσει την τύχη των πόλεων-φαντασμάτων της ερήμου, που στηρίζονταν στο εμπόριο. Οι Εβραίοι, ως καλοί έμποροι, αυτό το γνώριζαν, όπως και γνώριζαν ότι με μια πανίσχυρη Βηρυτό στη "γειτονιά" τους δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν το εμπόριο στη Μέση Ανατολή. Το Τελ-Αβίβ  ήταν πολύ αδύναμο για ν' αντέξει αυτού του είδους τον ανταγωνισμό.

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας ποιος πραγματικά επωφελήθηκε από την καταστροφή της Βηρυτού; Πόση από τη δραστηριότητα του σημερινού πλούσιου Τελ-Αβίβ είναι κληρονομιά της νεκρής πλέον Βηρυτού; Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί οι προκλητικοί Εβραίοι δεν έκαναν πρωτεύουσά τους την Ιερουσαλήμ και προτίμησαν το Τελ-Αβίβ; Γιατί απλούστατα η Ιερουσαλήμ δεν μπορούσε να κληρονομήσει τη Βηρυτό και να δώσει στους Εβραίους την ισχύ που ήθελαν στη Μέση Ανατολή. Όλα αυτά δεν τα ισχυριζόμαστε επειδή γνωρίζουμε κάποια μυστικά εβραϊκά σχέδια. Αυτά τα λέει η λογική και είναι αποτελέσματα απλών σκέψεων.

Τι λέει η λογική σε μια τέτοια περίπτωση; Αν για παράδειγμα δίπλα σε ένα πλούσιο εμπορικό κατάστημα ανοίξει ένα καινούργιο, χωρίς δυνατότητα να το ανταγωνιστεί, τι γίνεται σε περίπτωση που το παλιό και πανίσχυρο κατάστημα πάρει κατά "σύμπτωση" φωτιά και καταστραφεί; Εναντίον ποιου στρέφονται οι υποψίες, όταν διαπιστωθεί ότι δεν πρόκειται περί ατυχήματος; Εναντίον αυτού που έχει κέρδος από αυτήν την καταστροφή. Κάτι ανάλογο με τα εμπορικά καταστήματα είναι και οι εμπορικές πόλεις. ’ρα στην περίπτωση της Βηρυτού ποιος είχε το μεγαλύτερο κέρδος από την καταστροφή της; Πόσες από τις δραστηριότητες της Βηρυτού μετακινήθηκαν στο Τελ-Αβίβ; Αν κάποιος υπολογίσει τις δραστηριότητες αυτές, μπορεί να καταλάβει και το κέρδος των Εβραίων από την καταστροφή αυτήν. Αν επιπλέον σκεφτεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση "ατυχήματος", εφόσον δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο κουτοί οι Λιβανέζοι, ώστε να βγάλουν τα "μάτια" τους μόνοι τους, τότε δεν θ' αργήσει να φτάσει στην "αυλή" των Εβραίων, για να βρει τους πραγματικούς ενόχους.

 Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε η καταστροφή της Βηρυτού είναι το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό έγκλημα όλων των εποχών. Ένα έγκλημα που, αν το έχουν πραγματοποιήσει οι Εβραίοι, τους δίνει το παγκόσμιο ρεκόρ προστυχιάς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι —για κάποιον που γνωρίζει τους Εβραίους ως εμπόρους— αυτό δεν είναι παράξενο γι' αυτούς. Οι Εβραίοι, όταν αισθάνονται ασφαλείς, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε. Όταν πυροβολείς παιδιά στο κεφάλι για ένα ασήμαντο κέρδος, είναι αδύνατον να σκεφτείς με ανθρωπιστικά κριτήρια, όταν πρόκειται για πραγματικά κολοσσιαία κέρδη, όπως στην περίπτωση της Βηρυτού. Το όλο θέμα για τους Εβραίους είναι να έχουν κέρδος και να μην κινδυνεύουν. Από εκεί και πέρα δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε. Τα πάντα γι' αυτούς είναι "μπίζνες" και τα θύματά τους απλά μπαίνουν στην έννοια του κόστους. Δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό, όταν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει προοπτική κέρδους. Μπορούν ν' αμφισβητήσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα των πάντων, αν αυτό τους βολεύει, δεν υπάρχει κίνδυνος και ταυτόχρονα τους αποδίδει κέρδος.

Οι άνθρωποι είναι απλά αδίστακτοι. Εδώ έφτασαν σε σημείο να πιέζουν φορτικά την Ελλάδα να τους παραδώσει με το έτσι θέλω τα δικαιώματα για την ασφάλεια της Ολυμπιάδας του 2004. Με αποικιοκρατική λογική πιέζουν ένα ελεύθερο κράτος, χωρίς να σέβονται ούτε τα προσχήματα του ιμπεριαλισμού. Ακόμα και ο σκληρός ιμπεριαλισμός έχει νόμους και κανόνες, που πρέπει να τους σέβεται ακόμα κι ο απεχθέστερος ιμπεριαλιστής. Το Ισραήλ ούτε αυτούς τους νόμους τους σέβεται. Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Ακόμα κι ο Χίτλερ μπροστά τους φαντάζει ένας αγαθός και τίμιος ανθρωπάκος, εφόσον τίποτε απ' όλα αυτά που έκανε —και είναι όμοια μ' αυτά που κάνει το Ισραήλ— δεν τα έκανε με αυτόν τον απροκάλυπτο τρόπο. Ο Χίτλερ, ακόμα και τις διεκδικήσεις του, που τον οδήγησαν στην εισβολή στις γειτονικές χώρες, τις κάλυπτε πίσω από την επιχειρηματολογία της αποκατάστασης της δικαιοσύνης. Θεωρούσε ότι η Γερμανία είχε αδικηθεί μετά το τέλος του προηγούμενου πολέμου και άρα θεωρούσε ως ανάγκη ν' αποκαταστήσει την αδικία. Δεν έχει σημασία αν είχε δίκιο ή όχι σ' αυτά που ισχυριζόταν. Σημασία έχει ότι αναζητούσε δικαιολογίες για τις πράξεις του. Αντίθετα οι Ισραηλινοί δεν αναζητούν καμία δικαιολογία.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, το ερώτημα που προκύπτει είναι και πάλι το ίδιο. Έχουν ή δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης οι Εβραίοι; Τι συμβαίνει δηλαδή με τους Εβραίους; Δεν βλέπουν πού οδηγούνται; Αν καταρρεύσει το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, κινδυνεύουν να ξαναμπούν στους χριστιανικούς "φούρνους" όλοι οι Εβραίοι της διασποράς. Αν καταστραφούν αυτοί, παύει να έχει ελπίδες επιβίωσης και το ίδιο το Ισραήλ, εφόσον ό,τι έγκλημα κάνει στη Μέση Ανατολή το κάνει με τις "πλάτες" των Αμερικανών. Αν πάψουν να υπάρχουν αυτές οι πανίσχυρες "πλάτες", οι ’ραβες θα τους φάνε στην κυριολεξία ζωντανούς. Δεν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει ούτε ένας Ισραηλινός, σε περίπτωση που οι Εβραίοι των ΗΠΑ χάσουν τα "πόστα" τους. Πού λοιπόν στηρίζονται οι Εβραίοι και κάνουν αυτά τα εξοργιστικά πράγματα; Πού φιλοδοξούν να ζήσουν, από τη στιγμή που —έτσι όπως είναι ο κόσμος— δεν υπάρχει ούτε η θεωρητική πιθανότητα να δεχθεί κάποιος να τους φιλοξενήσει. Ποιος λαός θα δεχόταν να τους φιλοξενήσει; Από τη στιγμή που οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι είναι θέμα χρόνου να τους μισήσουν, μόνον εκτός πλανήτη μπορούν να ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν.

Δεν τα βλέπουν όλα αυτά οι Εβραίοι; Τα βλέπουν. Απλά έχουν πάθει αμόκ. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βίαιη παράκρουση ενός πανικοβλημένου δειλού. Έχουν χάσει τον έλεγχο και δεν γνωρίζουν στην κυριολεξία τι κάνουν. Κόμπλεξ και ανασφάλειες αιώνων έχουν βγει στη φόρα και τώρα πλέον μπορούμε να μιλάμε για πραγματική τρέλα, που το πιο πιθανό είναι να τους οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες βρέθηκαν στα χέρια με πραγματική εξουσία και πραγματικό κράτος και νόμισαν ότι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν εις βάρος όποιου θέλουν. Νόμισαν ότι μπορούν να φέρονται μέσα στο κράτος τους όπως φέρονται και μέσα στα σπίτια τους. Όσο αυθαίρετοι είναι μέσα στις κοινότητές τους και στις οικογένειες τους, τόσο αυθαίρετοι γίνονται καί μέσα στη διεθνή κοινότητα καί μέσα στο κράτος τους. Το θέμα βέβαια είναι ότι οι οικείοι σου μπορούν για τον οποιοδήποτε να σου συγχωρούν την αυθαιρεσία, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και με τους ξένους τους οποίους αδικείς. Αυτήν την παρανόηση πληρώνουν σήμερα, γιατί έκαναν παραπάνω πράγματα απ' αυτά που είναι ανεκτά.

Η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο εβραϊσμός είναι περίπτωση όμοια μ' αυτήν, όπου ένας δειλός άνθρωπος ξεκινάει από άγνοια μια φασαρία και στο τέλος, στριμωγμένος στη "γωνία", χτυπάει όπου να 'ναι με τα μάτια κλειστά. Όσο πιο πανικοβλημένος είναι, τόσο πιο βίαιος γίνεται. Δεν σκέφτεται και δεν βλέπει τι κάνει. Δεν σταματάει τη "φασαρία", γιατί δεν θέλει ν' αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτού που προκάλεσε ο ίδιος. Δεν προσπαθεί να περιορίσει δηλαδή τη ζημιά σ' ένα χαμηλό επίπεδο. Το μόνο που κάνει είναι να ελπίζει ότι κάποιο χτύπημά του θα είναι τόσο καίριο, που θα του επιτρέψει να ξεφύγει. Όμως, αυτό που δεν γνωρίζει είναι ότι, ενώ ο ίδιος δεν βλέπει τι πραγματικά συμβαίνει, όλοι οι υπόλοιποι βλέπουν. Ακόμα κι αν επιτύχει το χτύπημα που ελπίζει, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει, γιατί κανένας δεν είναι διατεθειμένος να τον αφήσει να το καταφέρει αυτό. Όσοι έχουν εμπλακεί στη "φασαρία" με τους Εβραίους, είναι βέβαιον ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να τους αφήσουν έτσι να ξεφύγουν.

Δεν υπάρχει ούτε ένας λαός στον κόσμο, που να μην έχει "ανοικτούς" λογαριασμούς μαζί τους. Λαοί όπως οι Σέρβοι, οι Ιρακινοί, που πλήρωσαν με αίμα τα χτυπήματα των Εβραίων, είναι βέβαιον ότι θα τους καταδιώξουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να συνεχίσουν την καταδίωξη και εκτός πλανήτη. Λαοί όπως οι Παλαιστίνιοι, που "αιμορραγούν" καθημερινά από τους Εβραίους, είναι βέβαιον ότι θα τους συντρίψουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία. Κράτη όπως η Γερμανία ή η Αυστρία, τα οποία ακόμα σέρνονται σε ρυθμό ρουτίνας από τους Εβραίους που ζητάνε αποζημιώσεις, έχουν πολλούς λόγους να τους κυνηγήσουν. Ακόμα και κράτη όπως η Ελλάδα, που πλήρωσαν με ακριβό τρόπο τις εβραϊκές εμπνεύσεις (κυπριακό, μακεδονικό κλπ.), είναι βέβαιον ότι δεν θα τους αφήσουν ήσυχους. Δεν υπάρχει στην κυριολεξία λαός που να μην έχει έναν λόγο να τους κάνει ζημιά.

Γιατί όμως έφτασαν οι Εβραίοι στο σημείο αυτό; Γιατί ως κράτος το Ισραήλ δεν λειτούργησε ποτέ ως ένα στοιχειωδώς πολιτισμένο δυτικό κράτος και γιατί ως λαός με μεγάλη διασπορά δεν λειτούργησε με την αντίστοιχη —έστω και υποκριτική— ταπεινότητα απέναντι σ' αυτούς που τον φιλοξενούν; Γιατί δηλαδή οι Εβραίοι δεν προστάτευσαν τα προσχήματα, δίνοντας στους εαυτούς τους τη δυνατότητα να επιβιώσουν, ακόμα και στην περίπτωση που τα πράγματα δεν θα πήγαιναν όπως θα επιθυμούσαν; Σε τι μπορεί να ελπίζει κάποιος που προκαλεί το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας και δεν έχει το παραμικρό στοιχείο ισχύος, που να του διασφαλίζει τουλάχιστον την επιβίωσή του; Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, κάνουν κάτι ανάλογο, αλλά το μέγεθος του κράτους τους και η ισχύς της πολεμικής τους μηχανής τούς επιτρέπει να είναι αισιόδοξοι για την επιβίωσή τους. Οι λαοί μπορεί να τους μισούν, αλλά σε περίπτωση αντίδρασής τους θ' αρκεστούν απλά στο ν' απαλλαχθούν από τον ιμπεριαλισμό τους. Κανένας απ' αυτούς τους λαούς ούτε καν θα σκεφτεί να επιτεθεί στις ΗΠΑ, με σκοπό να τιμωρήσει τον λαό τους.

Με τους Εβραίους κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο λαός που πιστεύει στο "οδόντας αντί οδόντος" και "οφθαλμός αντί οφθαλμού", είναι αδύνατον να μην πέσει θύμα αυτοδικίας, σε περίπτωση που χάσει τη σημερινή του ισχύ. Είτε η αυτοδικία αυτή αφορά το προσωπικό επίπεδο είτε το αντίστοιχο κρατικό, τα πράγματα θα είναι εξίσου τραγικά για τους Εβραίους. Είναι αδύνατο, σε περίπτωση που θα χάσουν την ισχύ τους, να μην πέσουν οι Εβραίοι της διασποράς θύματα αυτοδικίας σε προσωπικό επίπεδο από εξοργισμένους χριστιανούς στο σύνολο των χριστιανικών χωρών. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν οι ΗΠΑ την ισχύ τους και να μην πέσουν όλοι οι αραβικοί λαοί πάνω στο Ισραήλ να το κατασπαράξουν.

Πώς λοιπόν φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο και το οποίο είναι αδύνατον να μην το γνωρίζουν οι Εβραίοι; Τα πράγματα είναι απλά. Οι Εβραίοι έπεσαν θύματα του "συνδρόμου του δικηγόρου". Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει πολύ συχνά με τους δικηγόρους οι οποίοι αντιπροσωπεύουν συμφέροντα ισχυρών. "Μεθούν" από την πρωτόγνωρη δύναμη που χειρίζονται και χάνουν τον αυτοέλεγχό τους. Βλέποντας δηλαδή τον τρόμο στα μάτια αυτών που απειλούν, νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι φοβεροί και τρομεροί κι αγνοούν ότι ο φόβος και ο τρόμος που προκαλούν είναι αποτέλεσμα της ισχύος των θηρίων που αντιπροσωπεύουν. Βλέπουν ισχυρούς ανθρώπους να υποτάσσονται στις εντολές τους και νομίζουν ότι υποτάσσονται στη δική τους ισχύ. Αγνοούν ότι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά έμμισθοι φουκαράδες, οι οποίοι το μόνο που πραγματικά διαθέτουν υπό την κυριότητά τους είναι ένα κοστουμάκι και κάποιες γνώσεις. Αγνοούν αυτό που όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν και είναι η πραγματικότητα. Αγνοούν ότι είναι απλά τα "κωλοσφούγκια" των ισχυρών. Αποτέλεσμα αυτού είναι να δημιουργούν εχθρούς πολύ πιο ισχυρούς απ' αυτούς που μπορούν οι ίδιοι ως άτομα ν' αντέξουν ως εχθρούς.

Κάτι τέτοιο έπαθαν και οι Εβραίοι. Τους παρέδωσαν οι Αγγλοσάξονες τη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής του θηρίου που ονομάζεται ΗΠΑ κι αυτοί τα έχασαν. Ξέχασαν ότι είναι μια κοινή εθνική μειονότητα στις ΗΠΑ και μάλιστα αλλόθρησκη. Ξέχασαν ότι είναι απλοί υπάλληλοι των ισχυρών. Επειδή έβλεπαν ότι η διεθνής κοινότητα τους σεβόταν ως αντιπροσώπους των Αμερικανών, νόμισαν ότι τους φοβόταν, επειδή οι ίδιοι είναι "φοβεροί και τρομεροί". Αυτοί οι φαντασμένοι δικηγόροι, επειδή έβλεπαν γιγαντιαία κράτη τύπου Γαλλίας, Βρετανίας ή Γερμανίας να "πηδούν", όταν τους πρόσταζαν οι Εβραίοι να "πηδήξουν", νόμισαν ότι το κάνουν επειδή τους φοβούνται. Αγνόησαν ότι όλοι αυτοί "πηδούσαν" επειδή φοβούνταν το "αφεντικό" τους και όχι τους ίδιους. Εξαιτίας αυτής της παρανόησης, άρχισαν τις ηλιθιότητες παγκοσμίως. Για κράτη τύπου Ελλάδα, Σερβία, Χιλή κλπ., δεν το συζητάμε. Αυτά ήταν κράτη-παιχνίδια στα χέρια των μαθητευόμενων Εβραίων "αυτοκρατόρων" της Ουάσιγκτον. Αυτά τα κράτη θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένα και μόνον που οι "αυτοκράτορες" τους επέτρεπαν να υπάρχουν "ελεύθερα" και δεν τα μετέτρεπαν σε προτεκτοράτα των "αφεντικών" τους.

Τα όνειρα όμως —ως γνωστόν— κάποτε τελειώνουν κι αλίμονο σ' αυτόν που θεμελίωσε την ύπαρξή του σε τέτοιου είδους θεμέλια. Οι Εβραίοι, έχοντας αποθρασυνθεί τελείως, δημιούργησαν παντού εχθρούς. Εχθρούς που, όπως και στο παράδειγμα του δικηγόρου, είναι πολύ ισχυροί για τα δικά τους μέτρα. Η θέση τους στην Ουάσιγκτον σήμερα παραμένει φαινομενικά εξίσου ισχυρή, αλλά πρακτικά αρκεί μια οργανωμένη αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων τους και θα κλονιστεί μέσα σε μία μέρα. Αν ο αμερικανικός λαός πειστεί ότι δεν αξίζουν οι Εβραίοι τη βοήθειά τους ως "φίλος", τότε τα πράγματα θα γίνουν το λιγότερο τραγικά για τους Εβραίους. Αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου δύσκολο. Όπως είπαμε και παραπάνω, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να μετατραπεί μια χριστιανική κοινωνία σε ρατσιστική και ειδικά αντισιωνιστική. Τι θα κάνουν οι Εβραίοι σε μια τέτοια περίπτωση. Τι θα επικαλεστούν; Το ανθρωπισμό των χριστιανών; Τα παιδιά του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας γιατί δεν σώθηκαν εξαιτίας του δικού τους ανθρωπισμού; Μήπως είναι παιδιά "κατώτερων" Θεών και δεν δικαιούνταν σωτηρίας; Γιατί να σωθούν τα παιδιά των Εβραίων; Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον λόγο που η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από τραγική για τους "πανίσχυρους" Εβραίους. Καβάλησαν το "καλάμι" και τώρα απειλούνται να τσακιστούν πέφτοντας απ' αυτό.

Αυτό που θα εξετάσουμε τώρα είναι οι ίδιοι οι Εβραίοι ως λαός και ως άνθρωποι. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον λόγο που ακολουθούν την αυτοκτονική συμπεριφορά την οποία περιγράψαμε. Μόνον έτσι θα καταλάβουμε γιατί μιλήσαμε παραπάνω για παράκρουση δειλού και "σύνδρομο δικηγόρου". Οι γενναίοι άνθρωποι συνθέτουν γενναίους λαούς και οι δειλοί δειλούς. Οι Εβραίοι ανήκουν στους δεύτερους καί ως άτομα καί ως λαός. Με τους Εβραίους τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Όσο κι αν αυτό που θα πούμε ακούγεται ρατσιστικό, δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού από πλευράς μας. Το να πει κάποιος ότι ..."οι Εβραίοι είναι ο χειρότερος λαός του πλανήτη", είναι κάτι το αληθές, που όμως —ακόμα και έτσι διατυπωμένο— αδυνατεί να περιγράψει την αλήθεια που αφορά την αθλιότητα των Εβραίων. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, παρενθετικά χρήσιμο είναι να πούμε εδώ το εξής: Επειδή σήμερα οι καιροί είναι "ύποπτοι" και το να κατηγορήσει κάποιος τον γράφοντα για ρατσισμό είναι πολύ πιθανό, θα πούμε ορισμένα πράγματα περί ρατσισμού.

Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί σήμερα οι πάντες χρησιμοποιούν τις έννοιες όπως τους βολεύουν και όχι όπως πραγματικά είναι. Επειδή λοιπόν είναι πιθανόν να γίνουν κάποιες παρεξηγήσεις, εξαιτίας κάποιων γενικεύσεων που κάνουμε, χρήσιμο είναι να προβούμε σε  ορισμένες χρήσιμες διευκρινίσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφερόμαστε στην έννοια του "ρατσισμού", που για κάποιους πονηρούς λόγους όλοι σήμερα —ακόμα και οι πραγματικοί ρατσιστές— παριστάνουν τους ευαίσθητους. Τόσο ευαίσθητους απέναντι στο ρατσισμό, που, προκειμένου ν' αποφύγουν κάποιες εκδηλώσεις του, φτάνουν σε σημείο ν' αλλοιώνουν την ίδια την έννοια. Γνωρίζει ο αναγνώστης τι είναι πραγματικά ο ρατσισμός; Είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, ν' αποδίδεις σ' ένα σύνολο ανθρώπων κάποια γενικά χαρακτηριστικά; Είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να πεις ότι οι Γερμανοί είναι έτσι, οι ’γγλοι αλλιώς κλπ.;

Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Ρατσισμός είναι να πιστεύει κάποιος ότι υπάρχουν άνθρωποι, που λόγω γονιδίων έχουν "καλά" ανθρώπινα χαρακτηριστικά και κάποιοι άλλοι για τους ίδιους λόγους όχι. Ρατσισμός είναι δηλαδή να λες ότι κάποιος είναι ντε φάκτο έξυπνος, επειδή είναι για παράδειγμα Γερμανός και κάποιος άλλος είναι επίσης ντε φάκτο βλάκας, επειδή είναι Τούρκος. Ρατσισμός, δηλαδή, σε γενικές γραμμές είναι να πιστεύεις ότι υπάρχουν "ανώτεροι" γενετικά άνθρωποι και από αυτήν τη διαπίστωση να συνάγεται ότι εκτός από αυτούς υπάρχουν και "κατώτεροι". Ρατσισμός είναι να πιστεύεις ότι αυτοί οι "ανώτεροι" ή "κατώτεροι" άνθρωποι συνθέτουν "ανώτερες" ή "κατώτερες" κοινωνίες. Ρατσισμός, δηλαδή, είναι η κάθε τύπου γενίκευση, που προσδίδει στον άνθρωπο χαρακτηριστικά τα οποία συνδέονται άμεσα με την καταγωγή του και άρα με τα γονίδιά του. Χαρακτηριστικά που θέτουν από μόνα τους ανώτατα ή κατώτατα όρια σ' ό,τι αφορά τις δυνατότητες κάποιων ανθρώπων.

Από το σημείο αυτό και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται και πρέπει ν' αναλυθούν, για να μην γίνουν παρεξηγήσεις. Το να πεις, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν λευκοί άνθρωποι, όπως υπάρχουν και μαύροι και να εξηγήσεις τις γενικές διαφορές τους, δεν είναι ρατσισμός, αλλά μια αλήθεια που αποδεικνύεται επιστημονικά. ...Ο λευκός έχει λευκό δέρμα, ενώ ο μαύρος έχει μαύρο δέρμα. Το λευκό δέρμα δεν είναι ίδιο με το μαύρο και άρα και αυτοί που έχουν τα αντίστοιχα δέρματα είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Το να γενικεύσεις τα συμπεράσματα αυτά για τις φυλές που αφορούν τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά, δεν είναι ρατσιστικό. ...Όλοι οι λευκοί έχουν λευκό δέρμα, όπως και όλοι οι μαύροι έχουν μαύρο δέρμα. Η γενίκευση αυτή, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι ρατσισμός.

Ρατσισμός είναι να χρησιμοποιείς τα εξωτερικά αυτά χαρακτηριστικά, για να βγάλεις συμπεράσματα για την "ποιότητα" του ανθρώπου. Ρατσισμός είναι να χρησιμοποιήσεις τα σωματικά αυτά χαρακτηριστικά, για ν' αποδείξεις πράγματα που έχουν σχέση με τον άνθρωπο ως πνευματικό όν. Ρατσισμός είναι να πεις ότι οι μαύροι άνθρωποι είναι "κατώτεροι", ενώ οι λευκοί "ανώτεροι". Δεν είναι ρατσισμός δηλαδή το να πεις ότι είναι διαφορετικοί, εφόσον υπάρχουν στοιχεία που τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Ρατσισμός είναι μόνον όταν αυτήν την επιφανειακή διαφορετικότητα τη χρησιμοποιείς για ν' "αποδείξεις" πράγματα που αφορούν την "ουσία" της ανθρώπινης ύπαρξης. Πράγματα που δεν ισχύουν και βέβαια δεν προκύπτουν με βάση την επιστήμη.

Μέχρι αυτό το σημείο ορίσαμε τα δύο άκρα, που προσδιορίζουν κάποια χαρακτηριστικά του ανθρώπου και μπορούν να δώσουν μια γενικότητα που δεν είναι ρατσιστική. Από τη μία πλευρά λέμε ότι γενικά το σύνολο των ανθρώπων γεννιέται με κοινά και τέλεια ανθρώπινα χαρακτηριστικά κι από την άλλη λέμε ότι υπάρχουν ανθρώπινα σύνολα, τα μέλη των οποίων έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους σωματικά χαρακτηριστικά, που είναι διαφορετικά από αυτά που έχουν τα μέλη κάποιων άλλων επίσης ανθρώπινων συνόλων. Οι άνθρωποι, δηλαδή, είναι όμοιοι μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικοί, χωρίς όμως να παύουν να είναι όλοι άνθρωποι.

Όμως, διαφορετικά χαρακτηριστικά οι άνθρωποι δεν έχουν μόνον εξαιτίας της φύσης, αλλά είναι δυνατόν ν' αποκτήσουν κι εξαιτίας κάποιας ανθρώπινης παρέμβασης. Τι γίνεται δηλαδή στην περίπτωση που κάποιοι προκαλούν τεχνητά κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να τον διαφοροποιούν από τους υπολοίπους; Δεν ισχύει το ίδιο; Κάποια ανθρώπινα σύνολα δηλαδή δεν μπορούν ν' αποκτήσουν μαζικά κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που τα διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους ανθρώπους; Όπως έχουν κοινά χαρακτηριστικά οι μαύροι μεταξύ τους, που τους διαφοροποιούν από τα μέλη άλλων φυλών, το ίδιο δεν συμβαίνει για παράδειγμα και με τους κουτσούς, οι οποίοι επίσης διαφέρουν από τους υπόλοιπους;

Αν κάποιος πει ότι όλοι οι κουτσοί κουτσαίνουν και δεν μπορούν να τρέξουν γρήγορα είναι ρατσιστής; Τι καταλαβαίνουμε από αυτό το παράδειγμα; Ότι, αν κάποιος προκαλέσει συγκεκριμένες αναπηρίες σε κάποιους ανθρώπους, μπορεί να δημιουργήσει συγκεκριμένα σύνολα ανθρώπων. Σύνολα τα οποία —ανάλογα με την "αναπηρία" που έχει επιλεγεί για να δημιουργηθούν— διαφοροποιούνται σ' ό,τι αφορά τις ιδιότητες των μελών τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτό δηλαδή που θα δούμε στη συνέχεια είναι το πώς με τεχνητό τρόπο δημιουργούνται φαινόμενα, που η αντιμετώπισή τους δεν είναι απλή υπόθεση και ξεφεύγει από τα στάνταρ που αφορούν τον μέσο άνθρωπο. Φαινόμενα που για τον αδαή μοιάζουν με ρατσισμό.

Το να πει για παράδειγμα κάποιος γενικά ότι ...όλοι οι παλαιστές του Σούμο είναι χοντροί, είναι ρατσιστικό; Όχι βέβαια. Το Σούμο —ως άθλημα— απαιτεί από τον άνθρωπο που ασχολείται μ' αυτό να είναι χοντρός κι αυτό σημαίνει ότι αυτοί που ασχολούνται επιτυχώς με το Σούμο, είτε είναι χοντροί είτε τέλος πάντων προσπαθούν να παχύνουν. Γιατί όμως κάνουμε αυτόν τον διαχωρισμό μεταξύ αυτών που επιτυγχάνουν το ζητούμενο για την ομάδα τους κι αυτών που τείνουν προς εκείνο το σημείο; Για τον εξής απλό λόγο. Οι στόχοι μιας ομάδας ανθρώπων μας αποκαλύπτουν τον προσανατολισμό της. Αν γνωρίζουμε τον μαζικό αυτόν προσανατολισμό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα συμπεράσματα από τη γνώση μας, είτε για να προσδιορίζουμε τα χαρακτηριστικά της μονάδας που συνθέτει ένα σύνολο είτε για να προσδιορίσουμε την ίδια την ομάδα, χωρίς αυτό να είναι ρατσιστικό. Τι σημαίνει αυτό; Μπορούμε να πούμε, χωρίς να είμαστε ρατσιστές, ότι ...οι αθλητές του Σούμο είναι χοντροί και μπορούμε επίσης να πούμε ότι ...ακόμα και οι αθλητές αυτής της ομάδας που δεν είναι χοντροί προσπαθούν να γίνουν τέτοιοι, γιατί αυτό επιβάλουν οι στόχοι της ομάδας στην οποία ανήκουν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι άνθρωποι, παρ' όλο που σε γενικές γραμμές είναι ίδιοι μεταξύ τους, μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες —που οφείλονται σε ανθρώπινες παρεμβάσεις— ν' αποκτήσουν πρόσθετα χαρακτηριστικά, που να τους δίνουν διαφορετικές ιδιότητες από τον μέσο άνθρωπο. Επειδή όμως θεωρούμε τον άνθρωπο τέλειο εκ γενετής, όλα αυτά τα "ειδικά" χαρακτηριστικά είναι εκ των δεδομένων κάποιο είδος "αναπηρίας", που προκαλείται στους ανθρώπους, είτε από δική τους επιλογή είτε από κάποιους άλλους ανθρώπους, για λόγους συμφέροντος. Είτε αυτή η "αναπηρία" είναι προς το συμφέρον εκείνου που την προκαλεί είτε προς το συμφέρον εκείνου που την υφίσταται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σημασία έχει ότι τα πρόσθετα αυτά χαρακτηριστικά είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης. Δεν έχει σημασία αν τα προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του ή του τα προκαλούν κάποιοι άλλοι. Σημασία έχει ότι εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο.

 Ο μέσος άνθρωπος δηλαδή είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που έχει, είτε ως αρσενικός είτε ως θηλυκός, κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτός ο άνθρωπος και τα χαρακτηριστικά του είναι ο κανόνας που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ως όν. Από εκεί και πέρα ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, είτε είναι πολύ "προικισμένος" είτε πολύ "αδικημένος" —είτε από τη φύση είτε από τους ανθρώπους—, αντιμετωπίζει μια "αναπηρία". Οτιδήποτε δηλαδή ξεφεύγει από τη μέση κατάσταση είναι "αναπηρία".

Αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος, αν δει το "μήνυμα" που έχουν στείλει οι άνθρωποι στο διάστημα, με στόχο την "ενημέρωση" των εξωγήινων για την ύπαρξή τους. Η ανθρωπότητα έστειλε στο διάστημα την εικόνα ενός μέσου ανθρώπου. Μέσω αυτής της εικόνας πληροφορούν τους εξωγήινους για τον άνθρωπο ως όν. Τους δείχνουν τον σωματότυπο του κάθε ανθρώπινου φύλου ξεχωριστά. Τους έστειλαν τις δυο διαφορετικές εικόνες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο είδος. Δεν έστειλαν εικόνες φαλακρών, κουτσών, καμπούρηδων ή χοντρών ανθρώπων, επειδή κι αυτοί έχουν διαφορετική εικόνα από αυτήν του μέσου άνθρωπου. Δεν τους πληροφορούν για παράδειγμα για το "τρίτο" φύλο, που έχει ανδρική εικόνα και γυναικεία "γούστα". Δεν τους πληροφορούν δηλαδή για όλες τις πιθανές και απίθανες "αναπηρίες" του ανθρώπινου είδους. "Αναπηρίες" του σώματος υπάρχουν πάρα πολλές, που όμως, ενώ τις γνωρίζουμε, για διάφορους λόγους δεν τις αξιολογούμε ως τέτοιες. Το υπερβολικό πάχος, η φαλάκρα, το μεγάλο ή το μικρό ύψος είναι τέτοιου είδους σωματικές "αναπηρίες",

Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα κι ένας άνθρωπος από τους λεγόμενους "μποντιμπιλντεράδες", ο οποίος το μόνο που κάνει στη ζωή του είναι να γυμνάζεται, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως "ανάπηρος". Γιατί; Γιατί μέσω της συνεχούς και επίπονης εκγύμνασης αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία είναι διαφορετικά από αυτά του μέσου ανθρώπου. Επιπλέον, λόγω της υπερβολικής ενασχόλησής του με το σώμα του, είναι βέβαιον ότι θα υστερεί στον πνευματικό τομέα, εφόσον ο μέσος άνθρωπος διαθέτει περισσότερο χρόνο από εκείνον για την "καλλιέργειά" του. Η καλλιέργεια του πνεύματος είναι ένα είδος ψυχικής εκγύμνασης και άρα φυσιολογικά ο μέσος άνθρωπος θα βρίσκεται σε καλύτερη πνευματική κατάσταση από τον μποντιμπιλντερά, που στον τομέα αυτόν θα υστερεί και άρα θα είναι "ανάπηρος" σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Απλά η "αναπηρία" αυτή δεν είναι προκλητική, γιατί συμφέρει καί αυτούς που την προκαλούν, αλλά καί αυτούς που την υφίστανται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύει να είναι "αναπηρία". Το ίδιο "ανάπηρος" είναι και ο άνθρωπος που αντιπροσωπεύει το αντίθετο άκρο. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που παραμελεί το σώμα του και το καταδικάζει στην καχεξία, προκειμένου να "καλλιεργήσει" το πνεύμα του, είναι επίσης "ανάπηρος".

Το σημαντικό είναι το γεγονός ότι, όταν γνωρίζουμε την αναπηρία ενός ανθρώπου, η γνώση αυτή μας επιτρέπει να γενικεύουμε ορισμένα συμπεράσματα που τον αφορούν τόσο στο ειδικό όσο και στο γενικό επίπεδο. Ρατσισμός —που στην περίπτωση αυτήν ταυτίζεται με τη βλακεία— είναι μόνον το εξής φαινόμενο: Να προσπαθείς να κρίνεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και να μην τον "βλέπεις" με βάση τα δικά του ιδιαίτερα προσωπικά χαρακτηριστικά, αλλά να τον περνάς μέσα από τα γενικά "φίλτρα" της γνώσης σου περί της ομάδας στην οποία ανήκει. Να βλέπεις δηλαδή έναν άνθρωπο, που είναι για παράδειγμα αδύνατος και, επειδή γνωρίζεις ότι ανήκει στην ομάδα του Σούμο, να τον βλέπεις σαν χοντρό, λόγω του ότι αυτό σου υποδεικνύει η γνώση σου. Αυτό είναι ρατσισμός κι εκδηλώνεται μόνον στην περίπτωση της ατομικής κρίσης, όπου ο άνθρωπος που κρίνει πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ειδικά χαρακτηριστικά του κρινόμενου και όχι αυτά της ομάδας στην οποία ανήκει. Ρατσισμός, δηλαδή, δεν είναι να είσαι προδιατεθειμένος να δεις κάποιον χοντρό, όταν θα σου παρουσιάσουν κάποιον αθλητή του Σούμο. Αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό, για κάποιον που έχει γνώσεις περί Σούμο. Ρατσισμός είναι το μη φυσιολογικό. Ρατσισμός είναι να δεις αυτόν τον άνθρωπο και, ενώ είναι αδύνατος, να τον "βλέπεις" και να τον αντιμετωπίζεις σαν χοντρό.

Γιατί τα λέμε όμως όλα αυτά τα σχεδόν προφανή; Γιατί απλούστατα από τα προφανή ξεκινούν οι παρεξηγήσεις. Όπως καλλιεργείται με "ειδικούς" τρόπους το σώμα του ανθρώπου ν' αναπτύσσει κάποια ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, έτσι καλλιεργείται και ο ψυχισμός του. Όπως αποκτά συμφέρουσες "αναπηρίες" το σώμα, έτσι αποκτά συμφέρουσες "αναπηρίες" και η "ψυχή" του. Πώς όμως αποκτάς "αναπηρίες"; Τις σωματικές αναπηρίες τις αποκτάς, είτε εξαιτίας ατυχημάτων είτε εξαιτίας κάποιων συνειδητών επιλογών, όπως είδαμε να συμβαίνει στο παράδειγμα των αθλητών του Σούμο. Ένα τρομερό χτύπημα, για παράδειγμα, προκαλεί εύκολα στο σώμα "αναπηρία". Ανάλογη "αναπηρία" μπορεί ν' αποκτήσει και η ψυχή με ένα αντίστοιχης έντασης ψυχολογικό χτύπημα. Το ίδιο γίνεται και με συνειδητές επιλογές του ανθρώπου, που οδηγούν στην "αναπηρία". Όπως με κάποιες επιλογές οδηγούμαστε στη σωματική "αναπηρία", με τον ίδιο τρόπο, εξαιτίας κάποιων επιλογών, οδηγούμαστε και στην πνευματική "αναπηρία".

Η ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, είναι μια ψυχική "αναπηρία", που, όπως όλες οι αναπηρίες, μπορεί να προκληθεί στον άνθρωπο, είτε ακούσια είτε εκούσια από κάποιον άλλον άνθρωπο. Το θέμα είναι να ξέρεις ποιο "χτύπημα" ή ποια επιλογή οδηγεί στην "αναπηρία" αυτήν και, αν σε συμφέρει, είτε να την προκαλέσεις είτε να την υποστείς. Αν δηλαδή δούμε ένα σύστημα να "παράγει" μαζικά ομοφυλόφιλους, τότε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε δύο πράγματα. Πρώτον πώς τους "παράγει" και δεύτερον πού τους χρησιμοποιεί, εφόσον τους "παράγει". Στην περίπτωση αυτήν δεν μιλάμε για σφάλμα του συστήματος παιδείας, γιατί τα σφάλματα μέσα στο χρόνο διορθώνονται. Αν ένα σύστημα συνεχίζει να "παράγει" ομοφυλόφιλους, αυτό σημαίνει ότι είναι επιλογή του να τους "παράγει".

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει, όταν μιλάμε για ψυχικές "αναπηρίες", τις οποίες κάποιοι τις προκαλούν μαζικά, για να δημιουργήσουν σύνολα ανθρώπων με συγκεκριμένα και συμφέροντα γι' αυτούς χαρακτηριστικά. Ό,τι είναι η τροφή για το σώμα, είναι η εκπαίδευση για το πνεύμα του ανθρώπου. Όπως, όταν δίνεις λιπαρή τροφή σ' έναν άνθρωπο, είναι φυσιολογικό ότι θα τον κάνεις χοντρό, έτσι αντίστοιχα, όταν δίνεις "λιπαρή" εκπαίδευση σε κάποιον άνθρωπο, είναι βέβαιον ότι θα τον κάνεις πνευματικά "χοντρό". Τι σημαίνει αυτό; Ότι μέσα στις πολλές και διαφορετικές ανθρώπινες κοινωνίες, επειδή ο άνθρωπος εκπαιδεύεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και στον τομέα του ψυχισμού του. Όπως με την κατάλληλη διατροφή ή γυμναστική το ανθρώπινο σώμα λαμβάνει ειδικά χαρακτηριστικά, έτσι και ο ψυχισμός τού ανθρώπου με την κατάλληλη παιδεία λαμβάνει επίσης ειδικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά, επειδή δεν τα έχει ο άνθρωπος από τη φύση του, άσχετα με το αν είναι χρήσιμα ή άχρηστα τη δεδομένη στιγμή, δεν παύουν όπως είπαμε να είναι "αναπηρίες".

Από τη στιγμή λοιπόν που τα ανθρώπινα πολιτισμικά μοντέλα τα οποία δημιούργησε ο άνθρωπος διαφέρουν μεταξύ τους, είναι απόλυτα φυσιολογικό να διαφέρουν μεταξύ τους και οι άνθρωποι που τα συνθέτουν. Υπάρχουν "χοντρά" πολιτισμικά μοντέλα, που για να έλθουν εις πέρας οι στόχοι τους απαιτούν "χοντρούς" ανθρώπους και άρα η πνευματική τροφή που δίνουν στα μέλη τους είναι "παχυντική", όπως υπάρχουν και "λεπτά" μοντέλα, που θέλουν "αδύνατους" ανθρώπους και που η τροφή τους είναι "διαιτητική". Επειδή σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχουν "άσχημα" πολιτισμικά μοντέλα, όπως υπάρχουν και "όμορφα", ευνόητο είναι ότι αυτά τα χαρακτηριστικά τους αποτυπώνονται και πάνω στα μέλη τους. Υπάρχουν δηλαδή τεχνητά "άσχημοι" άνθρωποι όπως και υπάρχουν επίσης τεχνητά "όμορφοι" άνθρωποι. Αυτό είναι φυσικό, εφόσον, αν ένα πολιτισμικό μοντέλο δεν κατορθώσει ν' "αποτυπώσει" τα χαρακτηριστικά του πάνω στα μέλη του, πεθαίνει και άρα δεν υφίσταται θέμα ανάλυσης. Από τη στιγμή όμως που ένα μοντέλο επιβιώνει, σημαίνει ότι επιβιώνουν τα πρότυπά του, τα οποία είναι αυτά που φέρουν τα απόλυτα χαρακτηριστικά του.

Όπως στην περίπτωση του Σούμο υπάρχει το απόλυτο πρότυπο, που είναι ο χοντρός παλαιστής, έτσι συμβαίνει και με τα πολιτισμικά μοντέλα. Υπάρχει το απόλυτο πρότυπο, που χαρακτηρίζει τους κορυφαίους της ομάδας και ένας μέσος όρος, που χαρακτηρίζει το σύνολο της ομάδας. Γιατί υπάρχει ο μέσος όρος; Γιατί απλούστατα, επειδή όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με κοινά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που δεν είναι όμοια μ' αυτά του τεχνητού και "ανάπηρου" προτύπου και ταυτόχρονα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι μεταξύ τους, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εξομοιωθούν απόλυτα με το πρότυπο και άνθρωποι που μπορούν. Το σύνολο δηλαδή αυτών των ανθρώπων, που ανήκει σ' αυτό το μοντέλο, θα τείνει προς τα πρότυπα του μοντέλου, αλλά τα γενικά του χαρακτηριστικά δεν θα είναι τα απόλυτα χαρακτηριστικά του προτύπου.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι ένα πολιτισμικό μοντέλο είναι άσχημο κι έχει ως χαρακτηριστικό του την αναπηρία της "κώφωσης". Αυτό το μοντέλο έχει ως πρότυπα "κουφούς" κι απαιτεί από τα μέλη του να "κουφαθούν", για να επιβιώσει και το ίδιο ως "κουφό" πολιτισμικό μοντέλο. Η απαίτηση αυτή εκφράζεται μέσω της εκπαίδευσης, που στόχο έχει να εξομοιώσει τα μέλη της με τα "κουφά" πρότυπα και άρα στόχος της εκπαίδευσης αυτής είναι να "κουφάνει" τα μέλη αυτά. Από τη στιγμή που υφίσταται το "κουφό" μοντέλο, είναι δεδομένο ότι η εκπαίδευσή του λειτουργεί επαρκώς και άρα είναι δεδομένο ότι υπάρχουν και οι "κουφοί". "Κουφοί" το εξουσιάζουν κι αυτοί προσπαθούν να το διατηρήσουν "κουφό" μέσω της ειδικής εκπαίδευσης των μελών του.

Απλά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους, όταν αυτοί εκπαιδεύονται, άλλοι "κουφαίνονται" τελείως και ταυτίζονται με τα πρότυπα, άλλοι λιγότερο και άλλοι καθόλου. Μέσα σ' αυτό το σύνολο, δηλαδή, υπάρχουν κουφοί, βαρήκοοι και βέβαια άνθρωποι που ακούνε και δεν έχουν την κατ' επιλογήν του συστήματος αναπηρία. Αυτό το σύνολο, όπως αντιλαμβανόμαστε, επειδή έχει "ανάπηρα" πρότυπα κι επειδή εξουσιάζεται απ' αυτούς που ταυτίζονται με τα πρότυπα αυτά, δεν είναι υγιές και άρα δεν έχει σε γενικές γραμμές υγιή μέλη. Ως "κουφό" και άρα ανάπηρο σύνολο, έχει έναν μέσο όρο ανθρώπινου μέλους που δεν είναι τελείως κουφό, αλλά δεν ακούει κιόλας τέλεια, όπως ακούει ο τέλειος άνθρωπος. Το αντιπροσωπευτικό μέλος του είναι "ανάπηρο" από μια τεχνητή "αναπηρία", που του έχει προκαλέσει το ίδιο το σύστημα. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί το σύστημα προσπαθεί να διαιωνίσει τα χαρακτηριστικά του τα οποία συμφέρουν αυτούς που το κυβερνούν.

Η εξουσία αυτού του συστήματος —για δικούς της λόγους— αποφασίζει ότι τη συμφέρει η "αναπηρία" αυτή και μέσω της ειδικής εκπαίδευσης την προκαλεί στα μέλη της. Τι κέρδος μπορεί να έχει η εξουσία κι αυτοί που την εκφράζουν από την "ανάπηρη" κοινωνία; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό. Το κάθε κοινωνικό σύστημα μοιάζει με ένα σπίτι. Ποιοι χτίζουν ένα σπίτι και ποιες ανάγκες καλύπτουν; Αν ένα σπίτι το χτίσει τυφλός μηχανικός με βάση τις δικές του ανάγκες, δεν έχει λόγο να τοποθετήσει λάμπες μέσα σ' αυτό κι ούτε να κάνει παράθυρα. Τι σπίτι θα έχτιζε ένας νάνος μηχανικός; Ένα σπίτι μινιατούρα. Βλέπουμε λοιπόν ότι, για να κτιστεί ένα σπίτι, που θα υπηρετεί τις ανάγκες ενός φυσιολογικού ανθρώπου, είναι απαραίτητο ο μηχανικός να είναι υγιής για να κατανοεί τις ανάγκες αυτές. Αν ο μηχανικός είναι ανάπηρος και βλέπει μόνον τις δικές του ανάγκες, δεν χτίζει σπίτι, αλλά έναν θάλαμο βασανιστηρίων για τον φυσιολογικό και άρα υγιή μέσο άνθρωπο. Αν επιπλέον αυτός ο "ανάπηρος" μηχανικός είναι και πονηρός, θα το χτίσει με τέτοιον τρόπο, που να εξαλείφει το μειονέκτημά του και να μετατρέπει τα δικά του ειδικά χαρακτηριστικά σε συντριπτικά πλεονεκτήματα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το κοινωνικό σύστημα. Πώς θα ήταν το κοινωνικό σύστημα, αν σχεδιαζόταν από "κουτσούς" μηχανικούς; Τέλειο, αν ο άνθρωπος ήταν από τη φύση του κουτσός. Προβληματικό όμως, αν θα έπρεπε να φιλοξενήσει φυσιολογικούς ανθρώπους. Γιατί; Γιατί κατά τη μελέτη της οικοδόμησης θα λαμβάνονταν ως δεδομένα μόνο οι ανάγκες των "κουτσών". Τα πάντα μέσα στο τεχνητό αυτό περιβάλλον, που θα δημιουργούσε ο άνθρωπος για να το κατοικήσει, θα ήταν κατασκευασμένα με κάποια "κλίση". Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, τα πατώματα των σπιτιών κλπ., θα είχαν όλα κάποια κλίση από την κατασκευή τους. Γιατί; Γιατί αυτό θα βόλευε τους "κουτσούς". Γιατί οι "κουτσοί" μέσω αυτής της τεχνητής κλίσης θα προσπαθούσαν να εξαλείψουν το μειονέκτημά τους. Η κλίση μάλιστα θα τους έδινε το απόλυτο πλεονέκτημα ακόμα κι απέναντι στους αρτιμελείς. Γιατί; Γιατί θα ευνοούσε τους "κουτσούς" και θα δυσκόλευε τους αρτιμελείς, εφόσον οι αρτιμελείς θα ήταν πλέον εκείνοι οι οποίοι θ' αναγκάζονταν να "κουτσαίνουν". Οι "κουτσοί" σ' αυτό το περιβάλλον θα έτρεχαν σαν τον "άνεμο".

Ο αναγνώστης βλέπει ότι, αν αφεθεί ο σχεδιασμός μιας κοινωνίας σε "ανάπηρους" είναι βέβαιον ότι αυτοί με τις δυνατότητες που τους δίνει ο σχεδιασμός θα δημιουργούσαν εκείνες τις συνθήκες που τους ευνοούν. Θα ευνοούνταν από την "αναπηρία" τους και το αντικειμενικό μειονέκτημά τους θα το μετέτρεπαν σε συντριπτικό πλεονέκτημα. Αν τώρα ένα τέτοιο σύστημα έχει την ισχύ και τον πλούτο να επηρεάζει και τον περίγυρό του, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα για το σύνολο της ανθρωπότητας. Οι "κουτσοί" που σχεδίασαν την κοινωνία τους με τεχνητή "κλίση", θα προσπαθήσουν να δώσουν ανάλογη "κλίση" και στην παγκόσμια κοινωνία. Οι "τυφλοί" θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν παγκόσμια συσκότιση και οι "νάνοι" θα προσπαθήσουν να κάνουν έναν κόσμο "μινιατούρα". Όλοι αυτοί οι "ανάπηροι" θα προσπαθήσουν δηλαδή να προσδώσουν στην παγκόσμια κοινωνία τα χαρακτηριστικά εκείνα, που θα δώσουν το απόλυτο πλεονέκτημα στη δική τους "ανάπηρη" κοινωνία.

Γιατί έχουν ανάγκη να το κάνουν αυτό; Γιατί αυτό τους συμφέρει. Με τον τρόπο αυτόν θα εξασφαλιστούν οι ίδιοι για πάντα, εφόσον μέσα στην κοινωνία τους θα παραμείνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι και στον παγκόσμιο χώρο η κοινωνία τους θα επιτύχει το ίδιο. Από τη στιγμή που σε μια κοινωνία οι "ανάπηροι" έχουν αρπάξει τα πάντα και φοβούνται τις αντιδράσεις των φυσιολογικών ανθρώπων, είναι θέμα χρόνου να προσπαθήσουν να "εξάγουν" την αναπηρία τους, ώστε με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αναλογίες να επωφεληθεί η κοινωνία τους εις βάρος άλλων κοινωνιών. Με τον τρόπο αυτόν οι τοπικοί "ανάπηροι" αποζημιώνουν τα θύματά τους εις βάρος άλλων ανθρώπων. Οι ισχυρότερες των "ανάπηρων" κοινωνιών προσπαθούν με ιμπεριαλιστικό τρόπο να μετατρέψουν την παγκόσμια κοινωνία σε "ανάπηρη". Διαφοροποιούνται μεταξύ τους μόνον στο είδος της "αναπηρίας" που ο καθένας απ' αυτούς προσπαθεί να προκαλέσει στην παγκόσμια κοινωνία. Πολεμούν ο ένας την "αναπηρία" του άλλου, αλλά κανένας από αυτούς τους "ανάπηρους" δεν πολεμά την "αναπηρία" γενικά. Συνασπίζονται οι "ανάπηροι", κάθε φορά που κάποιος φυσιολογικός προσπαθεί να απαλείψει την "αναπηρία" από τον κόσμο αυτόν. Συνασπίζονται οι "ανάπηρες" κοινωνίες, κάθε φορά που μια φυσιολογική κοινωνία προσπαθεί να εξαλείψει την πολιτισμική "αναπηρία" των ανθρωπίνων κοινωνιών.

’ρα, το να πει κάποιος, μελετώντας την παιδεία μιας συγκεκριμένης ανθρώπινης κοινωνίας, ότι αυτή έχει μια αναπηρία όπως η "κώφωση" ή ότι οι τάδε άνθρωποι σε γενικές γραμμές είναι "κουφοί", δεν είναι ρατσιστικό, γιατί αυτό το φαινόμενο πράγματι μπορεί να ισχύει κι αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται. Ρατσιστικό είναι να πει κάποιος ότι μια ομάδα ανθρώπων γεννιέται "κουφή" και άρα είναι "κατώτερη", εφόσον γεννιέται με αναπηρία. Ρατσιστικό είναι να έχεις απέναντί σου ένα μέλος αυτής της ομάδας και να τον θεωρείς "κουφό", όχι επειδή διαπίστωσες ότι δεν ακούει, αλλά επειδή ανήκει σ' αυτήν την ομάδα. Ρατσιστικό είναι δηλαδή να τον κρίνεις με βάση τα χαρακτηριστικά της ομάδας στην οποία ανήκει και να αδιαφορείς για τα προσωπικά του χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά και γιατί τα αναφέρουμε; Σήμερα, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να μελετήσει ένα κοινωνικό σύνολο και να γενικεύσει μερικά συμπεράσματα, εύκολα χαρακτηρίζεται ρατσιστής. Αυτό συνήθως γίνεται, γιατί οι εξουσίες, που επιλέγουν την "αναπηρία" των μελών τους, δεν θέλουν να μελετώνται οι γενικές συμπεριφορές των μελών αυτών, γιατί κινδυνεύουν ν' αποκαλυφθούν οι δικές τους προθέσεις τους και η αθλιότητά τους. Έτσι, για παράδειγμα, όταν κάποιος πει ότι οι Εβραίοι ή οι Γερμανοί ή οι Βρετανοί έχουν τα Χ ή τα Ψ χαρακτηριστικά, έρχεται σε σύγκρουση με τους επαγγελματίες ευαίσθητους, που κατά σύμπτωση είναι εκλεκτοί και υψηλόμισθοι υπάλληλοι συστημάτων, τα οποία στηρίζουν την οικονομική τους επιτυχία στις "αναπηρίες" των μελών τους.

Συστήματα, που, επειδή τους αρέσει για παράδειγμα να κλέβουν, δημιουργούν "ανάπηρους" πολίτες με μακριά "χέρια". Συστήματα, που, επειδή τους αρέσει να "κρυφακούν", δημιουργούν "ανάπηρους" πολίτες με μεγάλα "αυτιά". Συστήματα, που, επειδή οι πολίτες τους έχουν τα χαρακτηριστικά αυτά, λειτουργούν συνολικά μ' αυτόν τον τρόπο. Συστήματα που έχουν μακριά "χέρια", συστήματα που "κρυφακούν" κλπ.. Επειδή όμως σ' αυτούς που προκαλούν τις "αναπηρίες" δεν τους αρέσει να μαθαίνουν τα θύματά τους —που είναι οι "ανάπηροι"— τα έργα τους, εύκολα χαρακτηρίζουν τον οποιονδήποτε αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτά σε ρατσιστή, ενώ αυτό δεν είναι αλήθεια.

Τέτοια "ανάπηρα" συστήματα είναι σχεδόν όλα τα εθνικά συστήματα και άρα με βάση τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι και τα μέλη τους έχουν κάποιες προεπιλεγμένες "αναπηρίες", που υπηρετούν τα συστήματα αυτά. Για παράδειγμα, η Βρετανία ήταν η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη στον κόσμο. Τι απαιτεί όμως μια τέτοια δύναμη για να επιβιώσει; Είναι δυνατόν για να επιβιώσει ν' απαιτεί ως μέλη υγιείς και δίκαιους ανθρώπους; Είναι δυνατόν ν' απαιτεί ανθρώπους που πιστεύουν στην ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και να μάχονται γι' αυτήν; Είναι δηλαδή δυνατόν μια τέτοια κοινωνία να επιδιώκει να δημιουργεί μέσω της εκπαίδευσης ανθρώπους που θα την ανατρέψουν ως κατάσταση;

Η αποικιοκρατία —και άρα ο μόνιμος αγώνας να προσπαθεί ένα σύστημα να εκμεταλλεύεται κάποια άλλα— απαιτεί "αναπηρία". Δεν είναι ούτε φυσιολογικό ούτε υγιές ένα τέτοιο σύστημα. Είναι ισχυρό, είναι πλούσιο, αλλά όχι τέλειο, εφόσον δεν είναι υγιές. Αυτό το σύστημα απαιτεί για τη λειτουργία του κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που θα γίνουν ισχυροί και πλούσιοι, αλλά που για να το καταφέρουν αυτό θα πρέπει να θυσιάσουν την "υγεία" τους και άρα να στερηθούν την ανθρώπινη τελειότητα και να γίνουν "ανάπηροι". Ο αποικιοκράτης δεν είναι τέλειος άνθρωπος, γιατί, αν ήταν, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ως αποικιοκράτης. Ο αποικιοκράτης πρέπει να είναι σκληρός, άδικος, αδίστακτος, αρπακτικός κλπ.. Από τη στιγμή που η Βρετανία επιβιώνει ως αποικιοκρατική δύναμη, σημαίνει ότι καταφέρνει και δημιουργεί ανάμεσα στα μέλη της αποικιοκράτες, εφόσον αυτοί είναι τα πρότυπα της κοινωνίας της και όμοιοί τους είναι αυτοί που την κυβερνούν.

Η Βρετανία, δηλαδή, έχοντας αποικιοκρατικούς στόχους, εκπαιδεύει τον λαό της προς αυτήν την κατεύθυνση και καταφέρνει και συντηρεί τόσο τα πρότυπά της όσο και τη γενική "αναπηρία" των μελών της. Ακριβώς επειδή έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, που ευνοούν την εξουσία της, προσπαθεί να κάνει το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας ιμπεριαλιστική, για να ευνοηθεί συνολικά η εκπαιδευμένη με τον κατάλληλο τρόπο κοινωνία της. Είναι υποχρεωμένοι οι Βρετανοί "ευγενείς" —που έχουν αρπάξει τα πάντα μέσα στη Βρετανία—, για να μην αντιδράσει ο βρετανικός λαός, να τον προσανατολίζουν προς τον εξωτερικό χώρο και να τον κάνουν αρπακτικό. Είναι υποχρεωμένοι οι "ανάπηροι" να συντηρούν την "αναπηρία" που τους βολεύει καί στο επίπεδο του λαού. Αυτό γίνεται μέσω της οργανωμένης εκπαίδευσης.

Η εκπαίδευση, η οποία "παράγει" σκληρούς ανθρώπους, είναι οπωσδήποτε σκληρή. Απαιτείται σκληρή εκπαίδευση, για να μετατρέψεις τον μέσο άνθρωπο σε σκληρό άνθρωπο. Πρέπει να τον αδικήσεις, για να γίνει άδικος, να τον καταπιέσεις, για να γίνει καταπιεστικός. Το σύνολο της βρετανικής εκπαίδευσης αυτόν τον προσανατολισμό έχει. Τα παθολογικά συμπτώματα της ιδιόμορφης αυτής εκπαίδευσης —όπως είναι φυσικό— δεν περιορίζονται μόνον στους τομείς όπου επιθυμεί το σύστημα να υπάρχουν αλλαγές, αλλά και σε άλλους, που αποκαλύπτουν μεν "αναπηρία", αλλά οι οποίοι δεν είναι δυνατόν ν' αποφευχθούν.

Είναι σύνηθες δηλαδή μια τρομερή ψυχική "αναπηρία" να την ακολουθεί και μια ανάλογης έντασης σωματική παρενέργεια. Είναι γνωστό στους επιστήμονες ότι ο άνθρωπος τα ψυχολογικά του προβλήματα τις περισσότερες φορές τα' αποτυπώνει και στο σώμα του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κατά κανόνα οι περισσότεροι αγράμματοι θρησκόληπτοι άνθρωποι είναι δύσμορφοι και μάλλον άσχημοι. Όσο πιο υγιής είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να είναι ταυτόχρονα και εξωτερικά ένας όμορφος και καλοσχηματισμένος άνθρωπος. Ο μέσος άνθρωπος είναι όμορφος άνθρωπος, εν αντιθέσει προς τον "ανάπηρο", ο οποίος παρουσιάζει πλήθος ψυχοσωματικών δυσμορφιών, που τον παραμορφώνουν συνολικά.

 Τέτοιο παθολογικό ψυχοσωματικό σύμπτωμα, που προκύπτει εξαιτίας της βρετανικής εκπαίδευσης, είναι για τους Βρετανούς η ομοφυλοφιλία. Τα αίτια της ομοφυλοφιλίας των Βρετανών, δηλαδή, δεν τα αναζητάς στα γονίδιά τους, αλλά στην εκπαίδευσή τους. Βλέπουμε λοιπόν ότι, όταν κάποιος έχει γνώσεις περί του συστήματος ή περί του ανθρώπου και των "αναπηριών" του, μπορεί να βγάλει ορισμένα γενικά συμπεράσματα για τα μέλη μιας "ανάπηρης" κοινωνίας, χωρίς να είναι ρατσιστής. Μπορεί να διακρίνει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, χωρίς να είναι ρατσιστής. Μπορεί να διακρίνει τους στόχους της κοινωνίας τους, χωρίς να είναι άδικος μ' αυτούς.

Αν δηλαδή κάποιος γνωρίζει ότι, για να λειτουργήσει ένας αποικιοκράτης ως τέτοιος, πρέπει ν' αδικεί τους συνανθρώπους του και ν' αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ξεχωριστό, ο οποίος δικαιούται πράγματα που κάποιοι άλλοι δεν δικαιούνται, δεν είναι ρατσιστικό ν' αποδώσεις τα χαρακτηριστικά αυτά στον μέσο Βρετανό, που είναι μέλος μιας αποικιοκρατικής δύναμης η οποία καταφέρνει κι επιβιώνει. Δεν είναι περίεργο να υποθέτεις ότι ένας "εκλεκτός" Βρετανός αξιωματούχος είναι κατά πάσα πιθανότητα ομοφυλόφιλος. Δεν είναι άδικο, δηλαδή, να πεις ότι η Βρετανία συνολικά προσπαθεί να δώσει στην παγκόσμια κοινωνία επικίνδυνα χαρακτηριστικά και άρα ότι δεν υπηρετεί τον στόχο της παγκόσμιας ειρήνης.

Ρατσιστικό στην περίπτωση αυτήν είναι να πει κάποιος ότι ...έτσι γεννιούνται οι Βρετανοί και ότι ...όλοι είναι όμοιοι μεταξύ τους. Ρατσιστικό είναι να έχεις απέναντί σου έναν Βρετανό που δεν έχει τη βρετανική "αναπηρία" και να τον κρίνεις στο προσωπικό επίπεδο με βάση τη γνώση σου περί της βρετανικής "αναπηρίας". Να ισχυρίζεσαι ότι είναι "ανάπηρος", όχι επειδή διαπίστωσες την προσωπική του "αναπηρία", αλλά επειδή είναι Βρετανός και άρα με τη ρατσιστική λογική ότι γεννήθηκε "ανάπηρος". Ότι γεννήθηκε άρπαγας και ομοφυλόφιλος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι είναι ένας λαός εμπόρων και το σύστημά τους "παράγει" εμπόρους. Όταν γνωρίζεις τα χαρακτηριστικά των εμπόρων, μπορείς ν' αντιληφθείς τις "αναπηρίες" που επιδιώκει να επιτύχει στα μέλη της η εβραϊκή εκπαίδευση. Οι έμποροι, για παράδειγμα, είναι κατά κανόνα πονηροί και θρασύδειλοι. "Φωνάζουν" και παριστάνουν τα θηρία για όσο διάστημα τους "πιάνει". Αν δεν τους "πιάσει" το να παριστάνουν τα θηρία, εξαφανίζονται σαν λαγοί. Δεν είναι θηρία όμοια με τους κεφαλαιοκράτες, που πολεμούν μέχρι τέλους γι' αυτό που προστατεύουν. Οι έμποροι παριστάνουν τα θηρία και, αν επιδιώξεις τη σύγκρουση μαζί τους εξαφανίζονται. ’ρα, το να πει κάποιος ότι ...ο μέσος Εβραίος είναι θρασύδειλος, δεν είναι ρατσιστικό.

Αυτού του είδους τα συμπεράσματα, που αφορούν ανθρώπους, μπορείς να τα γενικεύσεις και στο εθνικό επίπεδο και, αν έχεις γνώσεις, μπορείς να βγάλεις κάποια χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία βέβαια, αν είσαι πονηρός, μπορείς ακόμα και να τα εκμεταλλευτείς. Πώς μπορείς να τα εκμεταλλευτείς; Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί για παράδειγμα κάποιος πονηρός να εκμεταλλευτεί τη γνώση του περί "κουτσών", όταν αυτοί οι "κουτσοί" έχουν άγνοια της "αναπηρίας" τους. Πώς μπορεί να το κάνει αυτό; Να βάζει στοιχήματα με "κουτσούς" τον μισθό τους και αντικείμενο αυτού του στοιχήματος να είναι η νίκη σ' έναν αγώνα δρόμου. Πάντα θα παρασέρνεται ο "κουτσός" που αγνοεί την "αναπηρία" του και πάντα θα χάνει.

Για παράδειγμα, τα χριστιανικά έθνη συνθέτουν κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Εκπαιδεύονται τα μέλη τους να λειτουργούν ως κεφαλαιοκράτες και άρα εκπαιδεύονται να θυσιάζονται για το κεφάλαιό τους. Αν δηλαδή κάποιος θέλει να εκμεταλλευτεί την "αναπηρία" των χριστιανών, θα πρέπει να "παίξει" με το κεφάλαιό τους. Αν μια ισχυρή εξουσία θέλει να "ξεφορτωθεί" χριστιανικούς πληθυσμούς, της αρκεί να βάλει κάποιους άλλους επίσης χριστιανούς να απειλήσουν το κεφάλαιό τους. Οι χριστιανοί, είτε ως διεκδικητές είτε ως υπερασπιστές του κεφαλαίου, θα σπεύσουν να θυσιαστούν για το κεφάλαιο αυτό. Η γνώση μας δηλαδή πάνω στα ανθρώπινα σύνολα μας δίνει τη δυνατότητα να παίρνουμε τις κατάλληλες αποφάσεις όταν έχουμε κάποιους συγκεκριμένους στόχους.

Αν για παράδειγμα κάποιος με γνώσεις αποφασίσει ν' αφαιρέσει το κεφάλαιο από ένα χριστιανικό έθνος, θα πρέπει να γνωρίζει τι θα συμβεί μετά από κάθε του ενέργεια. Για να αφαιρέσει κάποιος το κεφάλαιό ενός χριστιανικού έθνους, δεν αρκεί να το τρομάξει ή να το απειλήσει. Πρέπει να συγκρουστεί μαζί του και να το αφανίσει, προκειμένου να πάρει το κεφάλαιό του. Αντίθετα μ' αυτά τα έθνη, όπου οι απειλές δεν "πιάνουν", υπάρχουν άλλα, όπου οι ίδιες απειλές "πιάνουν". Οι Εβραίοι, για παράδειγμα, εκπαιδεύονται ως έμποροι κι αυτό έχει άμεση συνέπεια στον τρόπο που λειτουργεί συνολικά η κοινωνία τους. Αν απειλήσεις το κεφάλαιό τους, σε πρώτη φάση θα φερθούν σαν κεφαλαιοκράτες και θ' αντιδράσουν φαινομενικά σαν τέτοιοι. Αν όμως εσύ —εξαιτίας της γνώσης σου περί Εβραίων— δεν αρκεστείς στα φαινόμενα κι επιχειρήσεις τη σύγκρουση μαζί τους και τους πιέσεις, θα διαπιστώσεις ότι εύκολα θα εγκαταλείψουν ως λαός το κεφάλαιό τους.

Μπορείς δηλαδή μέσω της γνώσης σου να εκμεταλλευτείς την "αναπηρία" τους. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι, εξαιτίας των χαρακτηριστικών τους, θα εγκαταλείψουν χωρίς κανέναν αγώνα το κεφάλαιό τους. Θα σκεφτούν ως έμποροι ότι δεν τους συμφέρει η θυσία και, προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους, θ' αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Αυτός είναι κι ο λόγος που ακόμα και το Ισραήλ δεν ιδρύθηκε με τον τρόπο που δημιουργήθηκαν τα σύγχρονα εθνικά κράτη του μεγέθους αυτού. Το σύνολο σχεδόν των κρατών δημιουργήθηκε μετά από εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις και τρομερές αιματοχυσίες. Πληθυσμιακές πλειονότητες με αγώνα "ξεφορτώθηκαν" μειονότητες κατακτητών. 

Αντίθετα με όλα αυτά τα κράτη το Ισραήλ το "χάρισαν" οι Δυτικοί στους Εβραίους. "Χάρισαν" ένα ολόκληρο κράτος σε μια μειονότητα εις βάρος της πλειονότητας του πληθυσμού εκείνης της περιοχής. Γιατί το "χάρισαν"; Για να ελέγχουν την πορεία του Ισλάμ, τα πετρέλαιά του και τη διώρυγα του Σουέζ. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, αν δεν τους το "χάριζαν", οι Εβραίοι δεν θα αποκτούσαν ποτέ κράτος. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι δεν πολεμάνε. Ακριβώς, επειδή το εβραϊκό σύστημα έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, επιδιώκει να δημιουργεί θρασύδειλους και φοβισμένους Εβραίους.

Πώς όμως μπορείς να εκπαιδεύσεις κάποιον να είναι δειλός; Γίνεται αυτό το πράγμα; Βεβαίως γίνεται. Όλα γίνονται. Η μόνιμη δειλία είναι "αναπηρία". Αρκεί λοιπόν να γνωρίζεις τον τρόπο και τις συνθήκες που απαιτούνται για την εκπαίδευση η οποία οδηγεί στη συγκεκριμένη "αναπηρία". Ο τρόπος είναι απλός και στηρίζεται στη χρήση βίας. Ένας τρόπος, που δεν διαφέρει και πολύ από τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύεται ένας σκύλος. Τι κάνει ένας άνθρωπος, όταν θέλει να κάνει παντελώς ακίνδυνο έναν σκύλο; Τον εκπαιδεύει με τέτοιον τρόπο, ώστε σε καμία περίπτωση να μην αντιδρά. Ένας οικιακός σκύλος, που ό,τι και να του κάνεις δεν δαγκώνει, δεν το κάνει αυτό επειδή είναι πολιτισμένος. Δεν το κάνει επειδή σκέφτεται ανθρωπιστικά ή "ανώτερα" από κάποιους άλλους σκύλους. Το κάνει, επειδή είναι δειλός κι έχει μάθει με τη βία ότι, αν δαγκώσει, οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες.

Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και με τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται από την εξουσία να λειτουργεί ως δειλός, επειδή αυτό την ευνοεί. Εκπαιδεύεται με τη βία να μην αντιδρά στις αυθαιρεσίες του συστήματος και των εξουσιαστών. Εκπαιδεύεται να σκέφτεται ότι δεν τον συμφέρει ν' αντιδράσει, γιατί το κέρδος του θα είναι απειροελάχιστο. Οι συνθήκες, που είναι απαραίτητες για μια τέτοιου είδους εκπαίδευση, είναι οι συνθήκες εγκλωβισμού εκείνου του οποίου πέφτει θύμα βίας κατά την εκπαίδευσή του. Συνθήκες, δηλαδή, που η αντίδραση του θύματος δεν έχει νόημα, είναι μάταια κι απλά επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ την τιμωρία.

Πώς εφαρμόζονται όμως όλα αυτά πρακτικά στο επίπεδο των ανθρώπων; Με τον εξής απλό τρόπο. Θα εξετάσουμε την περίπτωση των Εβραίων, που είναι οι απόλυτα ειδικοί σ' αυτού του είδους την εκπαίδευση. Οι Εβραίοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος στην παιδική του ηλικία είναι εξαιρετικά αδύναμος σωματικά και πρακτικά αδύνατον να επιβιώσει μόνος του. Στην ηλικία αυτήν αναλαμβάνουν οι Εβραίοι να "εκπαιδεύσουν" τα "εγκλωβισμένα" από τις ανάγκες τους παιδιά τους, για να γίνουν γνήσιοι Εβραίοι. Την εκπαίδευση την αναλαμβάνει ο ίδιος ο πατέρας. Πώς γίνεται αυτή; Με τη μέθοδο του ζωστήρα. Ο μέσος Εβραίος στην παιδική του ηλικία "τρώει" πιο πολύ ξύλο παρά ψωμί. Οι Εβραίοι στην κυριολεξία "σαπίζουν" τα παιδιά τους στο ξύλο. Αυτά, λόγω της φυσιολογικής τους αδυναμίας, δεν μπορούν ν' αντιδράσουν κι αποδέχονται μοιρολατρικά την κατάσταση.

Η μεθοδολογία που ακολουθείται είναι κάτι το πολύ συγκεκριμένο και ξεκινάει από την κορυφή της εβραϊκής εξουσίας. Δεν είναι τρελός ο πατέρας να χτυπάει το παιδί του άνευ λόγου. Το χτυπάει για συγκεκριμένους λόγους, που έχουν σχέση με τα προβαλλόμενα από το σύστημα πρότυπα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μυστικό της εκπαίδευσης του εβραϊκού συστήματος. Το εβραϊκό σύστημα θέτει για τα παιδιά εξωπραγματικά πρότυπα κι ενθαρρύνει τη χρήση βίας από την πλευρά των γονέων, προκειμένου να ευθυγραμμιστεί το παιδί με τα πρότυπα αυτά. Το παιδί η εβραϊκή εξουσία το θέλει να λειτουργεί σαν ενήλικος και μάλιστα σαν συντηρητικός ενήλικος. Όμως, το παιδί από τη φύση του θέλει να παίξει και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα κάνει φασαρία, θα κάνει ζημιές και πολλές φορές θ' αρνηθεί να υπακούσει. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά για όλα τα παιδιά των ανθρώπων και βέβαια αφορούν και τα παιδιά των Εβραίων. Αυτά τα φυσιολογικά όμως το απάνθρωπο ιερατείο των Εβραίων δεν τα δέχεται. Χρησιμοποιώντας τη δύναμή του και την εξάρτηση των ενήλικων και φοβισμένων Εβραίων από αυτό, τους πιέζει με στόχο να καταπιέζουν οι ίδιοι τα παιδιά τους, ώστε να ξαναγεννηθεί η επόμενη γενιά των φοβισμένων και δειλών Εβραίων.

Κάθονται λοιπόν τα ζώα του ιερατείου και κρίνουν τα παιδιά για τις πράξεις τους. Επειδή όλα τα απαγορεύουν, δεν υπάρχει παιδί που να μην κρίνεται δυσμενώς. Πιέζοντας και απειλώντας τους γονείς, τους αναγκάζουν να καταφύγουν στη βία για να τα περιορίσουν. Κατ' αυτόν τον τρόπο μετατρέπουν την παιδική ηλικία των Εβραίων σε μία κόλαση. Μία κόλαση, όπου τίποτε φυσιολογικό για ένα παιδί δεν επιτρέπεται και όπου πάντα υπάρχει η απειλή της αναπόφευκτης βίας. Ελάχιστα εβραϊκά σπίτια μέσα σ' όλους τους αιώνες είχαν τη χαρά μέσα τους. Στα περισσότερα υπήρχε μια διάχυτη ένταση, όπου το σύνολο της δυστυχίας των γονέων έπεφτε στους ώμους των παιδιών, τα οποία διαρκώς κρίνονταν. Το μόνο που επιτρεπόταν σ' αυτά τα παιδιά ήταν να μελετούν τα μαθήματά τους και να φιλούν τα χέρια των ιερέων και των πατέρων τους. Όλη η παιδική ηλικία του μέσου Εβραίου είναι μια ισορροπία ανάμεσα σ' αυτά που επιθυμεί να κάνει ως παιδί και σ' αυτά που του επιτρέπονται. Μ' αυτόν τον τρόπο μαθαίνει να κάνει κρυφά τα πράγματα που του αρέσουν και ν' ανέχεται την τιμωρία όταν αυτή αποκαλύπτεται.

Σ' αυτήν την ηλικία είναι αδύνατον ν' αντιδράσει στη βία του πατέρα κι απ' αυτό το σημείο ξεκινάει και "χτίζεται" το χαρακτηριστικό της δειλίας, που στην περίπτωση αυτήν είναι καθαρή "αναπηρία". Το Εβραιόπουλο φοβάται την εξουσία, αλλά δεν μπορεί να την ανατρέψει ή να την αμφισβητήσει, γιατί θα επιβαρύνει την κατάστασή του, χωρίς καμία ελπίδα κέρδους. Τα παιδικά του χρόνια τα "βγάζει" κρυφακούγοντας πίσω από την πόρτα του δωματίου του, για να διαπιστώσει τη διάθεση του πατέρα του και άρα να προβλέψει τη δική του τύχη. Προσπαθεί τρομαγμένο να μαντέψει τι θα κάνει ο πατέρας του. Ο πατέρας για τον μικρό Εβραίο είναι ένας άγνωστος τιμωρός, που, όταν επιστρέφει σπίτι, αρχίζουν τα προβλήματα για όλους.

Σε ένα φυσιολογικό σπίτι ανθρώπων, όταν επιστρέφει ο πατέρας, όλοι παρατάνε τις δουλειές τους, για να τρέξουν να τον υποδεχθούν και να τον αγκαλιάσουν. Σε ένα τυπικό εβραϊκό σπίτι, όταν επιστρέφει ο πατέρας, όλοι εξαφανίζονται στα δωμάτιά τους. Ψάχνουν να βρουν απεγνωσμένα κάτι να κάνουν, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, όταν θα κριθούν από τον κριτή-πατέρα. Μόνον ο πιο "νομοταγής" υιός του, που δεν φοβάται την κρίση, τρέχει να τον προϋπαντήσει. Όμως, επειδή αυτός ο "νομοταγής" βασανίζεται στην προσπάθειά του να είναι "τέλειος" με βάση τα απάνθρωπα εβραϊκά πρότυπα, είναι τρομερά κομπλεξικός και παίζει συνήθως τον ρόλο του χαφιέ εις βάρος των αδερφών του. Ο "τέλειος" νεαρός Εβραίος, επειδή είναι "ανάπηρος", είναι πάντα κομπλεξικός και πάντα ζηλεύει αυτούς που είναι υγιείς ή αυτούς που καταπονούνται λιγότερο από τον ίδιο. Αυτός είναι πάντα ο χαφιές του πατέρα.

Όταν λοιπόν αυτός ο σκληρός πατέρας-κριτής, επιστρέφοντας στο σπίτι, πάει κατ' ευθείαν για ύπνο, όλοι είναι ευτυχισμένοι. Αν όμως δεν πάει να κοιμηθεί, γιατί έχει ενημερωθεί από τον χαφιέ για κάποιο "πρόβλημα", τότε τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα. Όταν ανοίξει η πόρτα του δωματίου του "παραβάτη" υιού και ο πατέρας βγάλει τη ζώνη, τίποτε δεν σώζει το μικρό Εβραιόπουλο. Κάθεται και χωρίς καμία αντίδραση τρώει ξύλο για χίλιους πιθανούς κι απίθανους λόγους. Αυτός θα πληρώσει τα άγχη, τα προβλήματα και τα κόμπλεξ του δειλού πατέρα του, που μόνον απέναντι σ' αυτόν νιώθει ισχυρός.

Ως ενήλικος ο Εβραίος κάνει περίπου το ίδιο. Κάθεται τρομαγμένος μέσα στο δικό του το σπίτι και προσπαθεί να καταλάβει τι κάνει ο γείτονάς του. Προσπαθεί να καταλάβει πότε αρχίζει αυτός ο γείτονας και γίνεται αντισημίτης και άρα πότε θ' αποφασίσει να τον τιμωρήσει. Είναι διαρκώς καχύποπτος και, επειδή φοβάται, δεν διατηρεί καμία σχέση με τους γείτονές του, που τους αντιλαμβάνεται σαν εχθρούς κι απλά προσπαθεί να μαντέψει τις διαθέσεις τους. Η μόνη διαφορά με τον ανήλικο Εβραίο είναι ότι ο ενήλικος δεν θεωρεί την τιμωρία αναπόφευκτη, γιατί δεν αισθάνεται "εγκλωβισμένος". Ο ανήλικος είναι εγκλωβισμένος, γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει μακριά από το σπίτι του. Ο ενήλικος έχει τον πλούτο να επιβιώσει μακριά από το "σπίτι" του. Εξαιτίας αυτής της διαφοράς, υπάρχει διαφορά και στο τελικό αποτέλεσμα. Ο ανήλικος περιμένει στωικά μέσα στο δωμάτιό του να τιμωρηθεί, όταν ο ισχυρός πατέρας του ανακαλύψει τις "ανομίες" του. Ο ενήλικος, μόλις διαπιστώσει ότι κινδυνεύει, δεν ετοιμάζεται για άμυνα, όπως κάνει ένας γενναίος άνθρωπος, αλλά την "κοπανάει" νύχτα από το παράθυρο του σπιτιού του, όπως κάνει ένας δειλός. Καί οι δυο θεωρούν την αντίδραση μάταια, αλλά μόνον ο ενήλικος δεν θεωρεί την τιμωρία αναπόφευκτη.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, το όλο μυστικό της εβραϊκής εκπαίδευσης είναι η τρομερή βία, που ασκείται πάνω τους κατά την ευαίσθητη παιδική τους ηλικία. Αυτή η άνευ προηγουμένου βία είναι που τους εμπεδώνει στη συνείδησή τους τα όσα απαιτεί το εβραϊκό σύστημα να εμπεδώσουν. Η βία αυτή τους κάνει δειλούς και υπάκουους. Ο Εβραίος, εξαιτίας αυτής της βίας, φοβάται ν' αντιδράσει απέναντι στον πατέρα του ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία. Μικρός —και άρα "εγκλωβισμένος"— φοβάται το ξύλο, ενώ μεγάλος φοβάται την αποκλήρωση, εφόσον η φτώχεια απειλεί τη δυνατότητα "απεγκλωβισμού" του σε μια δύσκολη κατάσταση.

Επιπλέον, εξαιτίας αυτής της βίας που ασκείται από τα οικεία του πρόσωπα, αποκτά και μια στρεβλή αντίληψη περί του κόσμου. Όταν αυτοί, που θεωρητικά τον αγαπάνε, τον χτυπάνε αλύπητα, τι θα πάθει στα χέρια αυτών που δεν τον αγαπάνε; Τι θα πάθει στα χέρια του γείτονα Εβραίου, που δεν τον έχει παιδί του; Τι θα πάθει ο ίδιος και η φυλή του στα χέρια αλλόθρησκων, που εκδηλώνουν αντισημιτικές τάσεις; Φανταζόμενος "σημεία και τέρατα", είναι διαρκώς φοβισμένος και διαρκώς υποταγμένος στην εξουσία του πατέρα του ως άτομο και στην εξουσία του ιερατείου ως Εβραίος. Με τον τρόπο αυτόν η "ανάπηρη" εβραϊκή κοινωνία διαιωνίζει τα χαρακτηριστικά της και τα περνάει στα μέλη της.

Ο Εβραίος, δηλαδή, εκπαιδεύεται να λειτουργεί ως Εβραίος. Εκπαιδεύονται για να έχουν τα κοινά φυλετικά τους χαρακτηριστικά που εντοπίζουν οι ρατσιστές και τα εκμεταλλεύονται. Οι Εβραίοι δεν γεννιούνται με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως δεν γεννιέται ο άνθρωπος έμπορος. Έμπορος γίνεται ο άνθρωπος κι αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εκπαίδευσης. Οι Εβραίοι γίνονται καλοί έμποροι, γιατί εκπαιδεύονται με τη βία να γίνουν καλοί έμποροι. Από εκεί και πέρα λειτουργούν ως τέτοιοι κι αποκτούν τα συλλογικά χαρακτηριστικά που ενδιαφέρουν το εβραϊκό σύστημα και μοιάζουν μ' αυτά των εμπόρων. Είναι δειλοί, "κλαψιάρηδες", πονηροί, ψεύτες κλπ.. Έτσι είναι οι έμποροι και έτσι είναι οι Εβραίοι που εκπαιδεύονται με τον τρόπο αυτόν. Είναι αδύνατον να έχουν άλλα χαρακτηριστικά, γιατί είναι αδύνατον ως έμποροι και κατ' επέκτασιν ως Εβραίοι να επιβιώσουν με άλλον τρόπο.

Για να επιβιώσει ο έμπορος, εκπαιδεύεται να λέει ψέματα ή να "κλαίγεται", για να μην τον μισούν τα θύματά του. Είναι υποχρεωμένος να λέει ψέματα, εξαιτίας του πλούτου που αντλεί κερδοσκοπικά καί από τους παραγωγούς καί από τους καταναλωτές. Αυτόν τον προκλητικό πλούτο φυσικό είναι να μην τον αποκαλύπτει και να τον αποκρύπτει. Εκπαιδεύεται να μην επιδεικνύει τον πλούτο του, για να μην προκαλεί τον περίγυρο, εφόσον εξαρτάται από αυτόν. Ο κεφαλαιοκράτης, για παράδειγμα, δεν εκπαιδεύεται να κάνει τέτοια πράγματα. Δεν "κλαίγεται", γιατί η δύναμή του είναι το κεφάλαιό του κι αυτό είναι κάτι το φανερό. Δεν έχει νόημα να "κλαίγεσαι" για τη φτώχεια σου κι από πίσω σου να υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα ιδιοκτησίας, που από μόνα τους "φωνάζουν" για τον πλούτο σου. Ο κεφαλαιοκράτης δεν εκπαιδεύεται να κρύβει τον πλούτο του, γιατί δεν εξαρτάται από τον περίγυρό του. Εξαρτάται από το κεφάλαιό του και ο περίγυρος είναι αυτός που τον έχει ανάγκη και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει με τους εμπόρους. Τον κεφαλαιοκράτη, για να τον εκμεταλλευτείς, απλά τον εκπαιδεύεις να λατρεύει το κεφάλαιο και να συνδέει τη ζωή του απόλυτα μ' αυτό.

Τα κεφαλαιοκρατικά συστήματα, δηλαδή, για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τέτοια, εκμεταλλεύονται την αυτοθυσία των κεφαλαιοκρατών και τους εκπαιδεύουν με τον ανάλογο τρόπο. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα πάντα εξηγούνται μέσω της γνώσης του τρόπου εκπαίδευσης ενός λαού. Ακόμα και η γενναιότητα που διακρίνει κάποιους λαούς είναι θέμα εκπαίδευσης. Οι κεφαλαιοκρατικοί λαοί είναι γενναίοι, γιατί εκπαιδεύονται να είναι τέτοιοι. Η αυτοθυσία τους για την πατρίδα, που αντιπροσωπεύει το συλλογικό κεφάλαιο, δεν είναι απόδειξη κάποιας "ανωτερότητας". Είναι καθαρά θέμα παιδείας, εφόσον οι κεφαλαιοκρατικοί λαοί εκπαιδεύονται να συνδέουν την ύπαρξη τους με το κεφάλαιο. Η παιδεία τούς υπαγορεύει να ρισκάρουν τη ζωή τους γι' αυτό, εφόσον πιστεύουν ότι μόνο μ' αυτό έχει αξία η ζωή. Τα πρότυπα μιας τέτοιας κοινωνίας είναι γενναίοι άνθρωποι, που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και άρα για το κεφάλαιο.

Η "εκπαιδευτική" βία και στη δική τους περίπτωση είναι πιθανή, αλλά ξεσπά πάνω τους μόνον όταν δεν σέβονται τα πρότυπα αυτά. Όπως ο Εβραίος είναι σίγουρος ότι, αν δεν φύγει από το παράθυρο, θα πέσει θύμα βίας, έτσι κι ένας άνθρωπος που ανήκει σ' έναν κεφαλαιοκρατικό λαό έρχεται αντιμέτωπος με τη βία, όταν προσπαθεί να το σκάσει. Στους πολέμους που πραγματοποιούν οι λαοί αυτοί, είναι νόμιμο δικαίωμα της εξουσίας να εκτελεί εν ψυχρώ αυτούς που πάνε να την "κοπανήσουν" και τείνουν να παρασύρουν και τους άλλους. Στους Εβραίους, που είναι εμπορικός λαός, η εξουσία συντίθεται από τους "κοπανατζήδες" κι εκτελούνται αυτοί που τείνουν να πείσουν τους υπόλοιπους να παραμείνουν στις εστίες τους και ν' αγωνιστούν. Στους κεφαλαιοκρατικούς λαούς συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, είναι γενναίος λαός, γιατί εκπαιδεύεται να είναι γενναίος. Συνδέει την ύπαρξή του με το κεφάλαιο κι ανάλογα με την ισχύ του αναπτύσσει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Όταν οι Γερμανοί είναι αδύναμοι, θυσιάζονται για να προστατεύσουν το κεφάλαιό τους. Όταν είναι ισχυροί, θέλουν να το πολλαπλασιάσουν κι αυτό συνήθως σημαίνει πόλεμο με τον γείτονα, εφόσον το κεφάλαιο —ειδικά της γης— σπάνια βρίσκεται υπό ιδιοκτησιακή ορφάνια. Η γενική δηλαδή συμπεριφορά των Γερμανών καλλιεργείται από το σύστημα με τη χρήση των κατάλληλων προτύπων και της κατάλληλης εκπαίδευσης, που οδηγεί στα πρότυπα αυτά. Κάπως ανάλογα λειτουργούν όλοι οι λαοί που διαθέτουν κράτος και θυσιάζονται για να παραμείνουν ελεύθεροι. Εκπαιδεύονται και με την χρήση προτύπων τα μέλη τους λαμβάνουν τα επιθυμητά για το σύστημα χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά τούς δίνουν την εικόνα της γενναιότητας που βλέπουμε.

Το ίδιο γίνεται και με τους λαούς που δεν είναι γενναίοι, όπως οι Εβραίοι. Εκπαιδεύονται να είναι δειλοί και ταυτόχρονα πονηροί. Αυτοί που τους εκπαιδεύουν τους τρομοκρατούν διαρκώς και τους μαθαίνουν να δίνουν προτεραιότητα στη ζωή τους και κατόπιν να επιλέγουν τι θα σώσουν με κάποια συγκεκριμένη ιεραρχία. Προτεραιότητά τους είναι να σώσουν το τομάρι τους, άσχετα με το πόσο θα εξευτελιστούν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα το καταφέρουν, πληρώνοντας, κλαίγοντας η ακόμα και προσφέροντας τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους στην "υπηρεσία" αυτών που τους καταδιώκουν. Το ζητούμενο είναι να σωθούν και, αν το καταφέρουν αυτό, θα "φωνάζουν" κατόπιν ότι λεηλατήθηκαν, βιάστηκαν κλπ..

Αν καταφέρουν οι Εβραίοι σε πρώτη φάση τον στόχο της επιβίωσης, μετά γνωρίζουν τους νόμους, που θα τους επιτρέπουν ως θύματα να ζητήσουν αποζημιώσεις. Ενώ, όταν βρίσκονται μόνοι τους απέναντι στο εχθρό τους, αγγίζουν τα όρια της ξεφτίλας, όταν τα δεδομένα αυτά αλλάζουν, αλλάζουν συμπεριφορά. Αυτή είναι η κλασική συμπεριφορά των θρασύδειλων και αυτή είναι η συμπεριφορά των Εβραίων. Όταν βρίσκονται πίσω από τις "πλάτες", είτε του νόμου είτε τον ισχυρών, γνωρίζουν πώς να κάνουν τα "παλικάρια". Δώσε στους Εβραίους ανθρώπους αδύναμους ν' αντιδράσουν και τότε μόνο θα τους δεις "γενναίους" να τιμωρούν σκληρά τους εχθρούς τους. Δώσ' τους αλυσοδεμένους τους εχθρούς τους και θα τους κατασπαράξουν. Ποτέ δεν δείχνουν έλεος αυτοί οι οποίοι επιβιώνουν εξαιτίας του ελέους των ισχυρών.

Αν μελετήσει κάποιος τη συμπεριφορά τους στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, θα εκπλαγεί από τη δειλία τους, αλλά και την κουτοπονηριά τους. Οι Γερμανοί καταλάμβαναν τις χώρες όπου κατοικούσαν οι Εβραίοι κι αυτοί δεν αντιδρούσαν ως λαός. Ενώ γνώριζαν πώς συμπεριφέρονταν οι ναζιστές στους Εβραίους, εντούτοις ούτε εγκατέλειπαν τη χώρα όπου κατοικούσαν, αλλά ούτε και πολεμούσαν στο πλευρό της. Κρύβονταν στα υπόγεια και στις σοφίτες, μήπως και γλιτώσουν. Όταν δεν τα κατάφερναν —και τους ξετρύπωναν οι Γερμανοί σαν τα τρωκτικά— οι Εβραίοι, χωρίς καμιά αντίδραση, έμπαιναν στα τραίνα των Γερμανών, για να γίνουν δούλοι τους. Γιατί; Γιατί ήταν δειλοί και ταυτόχρονα πονηροί. Έβλεπαν ότι μαίνονταν ο πόλεμος στην Ευρώπη και ήλπιζαν να γλιτώσουν τη ζωή τους μέσα στα στρατόπεδα.

Γιατί το λέμε αυτό με τόση βεβαιότητα; Γιατί απλούστατα είχαν επιλογές να κάνουν κι άλλα πράγματα. Χιλιάδες Γάλλοι, Έλληνες, Σέρβοι κλπ., μόλις οι Γερμανοί κατέκτησαν τις χώρες τους εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους και στελέχωσαν στρατιωτικά σώματα, που πολέμησαν τους Γερμανούς σε όλα τα "ανοιχτά" μέτωπα. Χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες ευρωπαϊκής καταγωγής στρατολογήθηκαν οικειοθελώς και πολέμησαν στην Ευρώπη, ενώ μπορούσαν να παραμείνουν στην ασφάλεια των ΗΠΑ. Μόνον οι Εβραίοι δεν πολέμησαν. Δεν δημιούργησαν οι Εβραίοι της Ευρώπης κανένα στρατιωτικό σώμα, που να πολεμήσει στην Ευρώπη τους υποτιθέμενους εχθρούς του εβραϊσμού. Κάθονταν ολόκληροι άντρες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά και περίμεναν να τους λυπηθούν οι Γερμανοί. Καθόταν οι μαντράχαλοι και τους έσερναν μαζί με τα γυναικόπαιδα. Το ίδιο έκαναν και οι Εβραίοι των ΗΠΑ. Τα εκατομμύρια των Αμερικανοεβραίων, ενώ υποτίθεται έβλεπαν το δράμα του λαού τους, κάθονταν στο σπίτι τους κι απλά άκουγαν από το ραδιόφωνο τι συνέβαινε.

Στην Ευρώπη πολεμούσαν άνθρωποι από όλες τις γωνιές του πλανήτη —που πολλούς απ' αυτούς δεν τους αφορούσε άμεσα ο πόλεμος— και οι Εβραίοι των ΗΠΑ άκουγαν ραδιόφωνο, ενώ οι Εβραίοι της Ευρώπης περίμεναν τα τραίνα των Γερμανών να τους "μαζέψουν". Λαός δειλός όμοιός τους δεν υπάρχει άλλος. Είναι ο μόνος λαός που έχει στην ιστορία του ήρωες-πρότυπα, τους οποίους κανένας άλλος λαός δεν θα καταδεχόταν να τους παρουσιάσει ως τέτοιους. Ηρωίδες πόρνες, που παρέσυραν πρώτα στο κρεβάτι τους και μετά στον θάνατο τους εχθρούς των Εβραίων. Ποιος λαός θα καταδεχόταν σ' έναν πόλεμο να "κρυφτεί" πίσω από ένα παιδί, όπως ο Δαυίδ, που μόνον από θαύμα μπορούσε να επιβιώσει στη μονομαχία του με τον εχθρό; Ποιος λαός θα επένδυε την επιβίωσή του σε πορνείες γυναικών, που παντρεύονταν ισχυρούς ανθρώπους, για να βολέψουν τους συγγενείς τους; Μόνον οι Εβραίοι τα έχουν κάνει αυτά και είναι υπερήφανοι, που —παρ' όλο που εξευτελίζονται μέσα στους αιώνες— κατορθώνουν κι επιβιώνουν. Αυτό έκαναν πάντα και αυτό έκαναν και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ο μόνος λαός, που επιβιώνει όχι μέσα από τον αγώνα του και την αξιοπρέπειά του, αλλά από την ελεεινότητά του και τον ανθρωπισμό των υπολοίπων λαών.

Η ειρωνεία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, που επιβιώνουν χάρη στο έλεος των ανθρώπων, δεν έχουν κανένα έλεος, όταν είναι ισχυροί λόγω των συγκυριών. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ο γερμανικός λαός. Όταν ηττήθηκαν οι Γερμανοί, οι γενναίοι λαοί αποσύρθηκαν —και στην πραγματικότητα συγχώρεσαν τον γερμανικό λαό—, ενώ οι θρασύδειλοι Εβραίοι άρχισαν να τους καταδιώκουν σε όλα τα επίπεδα. Τότε εμφανίστηκαν σαν τα "παλικάρια" που θα έπαιρναν πίσω το "αίμα" τους. Ένα αίμα που προφανώς για τους Εβραίους είχε τη μορφή γερμανικών μάρκων. ’ρχισαν να ζητούν αποζημιώσεις κι επιπλέον προσπάθησαν να εμφανιστούν σαν τα μοναδικά θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. ’ρχισαν να ζητούν αποζημιώσεις για τη δουλειά που πρόσφεραν στους Γερμανούς υποτίθεται σαν σκλάβοι, καθώς και για τους χιλιάδες νεκρούς που πέθαναν από ασιτία μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Γιατί λέμε υποτίθεται; Γιατί απλούστατα το να είσαι σκλάβος μόνον σε κανονικές συνθήκες είναι απόλυτα αρνητικό. Ο πόλεμος δεν θα λέγαμε ότι είναι "κανονικές συνθήκες". Σε συνθήκες πολέμου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και μια τέτοια συμπεριφορά στην περίπτωση αυτήν μάλλον με πονηριά μοιάζει, παρά με οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, εφόσον σε καιρό πολέμου είναι προτιμότερο να είσαι σκλάβος παρά στρατιώτης. Είναι προτιμότερο να δουλεύεις σαν σκλάβος, παρά να περιμένεις σαν στρατιώτης ν' ανοίξει η πόρτα του αποβατηγού πλοίου, για να κάνεις μια απόβαση, που θεωρεί λογική την απώλεια των δύο τρίτων των στρατιωτών. Είναι χειρότερη κόλαση, από την εργασία χωρίς πληρωμή, το να πρέπει να τρέξεις σε μια έρημη αμμουδιά και από απέναντι να "χύνονται" εναντίον σου τόνοι πυρακτωμένου μολυβιού. Όταν οι άλλοι, που δεν είναι σκλάβοι, γίνονται στην κυριολεξία κομμάτια στα πεδία των μαχών, δεν είναι και τόσο άσχημο να κουβαλάς με τους κουβάδες κάρβουνο κάπου στη Γερμανία.

Οι Εβραίοι αυτό έκαναν, όταν οι λαοί πολεμούσαν και θρηνούσαν εκατόμβες θυμάτων. Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων έχασαν τις ζωές τους, πολεμώντας για την ελευθερία τους. Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, που δεν σκοτώθηκαν στον πόλεμο, έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ανάπηροι από ακρωτηριασμούς. Πού είναι τα ανάλογα θύματα των Εβραίων; Πόσοι Εβραίοι αναλογικά έχασαν τη ζωή τους σε σχέση με τα θύματα που είχαν άλλοι λαοί, οι οποίοι δεν αποζημιώθηκαν από τους Γερμανούς; Τέλος, σ' ό,τι αφορά τον θάνατο Εβραίων μέσα στα στρατόπεδα από ασιτία, απλά ας σκεφτεί κάποιος πόσοι Ευρωπαίοι πέθαναν από ασιτία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Βλέπουμε δηλαδή ότι εκείνη την αιματηρή εποχή δεν ήταν και τόσο άσχημη επιλογή να "κρυφτεί" κάποιος σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και να δουλεύει χωρίς ν' αντιδρά.

 Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν τι σημαίνει το "κοκτέιλ" δειλία και πονηριά. Οι Εβραίοι είναι δειλοί, γιατί εκπαιδεύονται να είναι τέτοιοι. Πρότυπα της κοινωνίας τους δεν είναι γενναίοι άνθρωποι, που μένουν στην πατρίδα και θυσιάζονται γι' αυτήν, προκειμένου αυτή να παραμείνει ελεύθερη και άρα να παραμείνει το κεφάλαιό της στα χέρια των ιδιοκτητών του. Πρότυπα των Εβραίων είναι οι "κοπανατζήδες", που κατάφεραν κι επιβίωσαν μετά από έναν πόλεμο ή έναν διωγμό. Οι υπόλοιποι λαοί τους "κοπανατζήδες", που φεύγουν από την πατρίδα τους για να γλιτώσουν από έναν πόλεμο, όχι μόνο δεν τους έχουν για πρότυπα, αλλά αντίθετα τους έχουν για παραδείγματα προς αποφυγήν. Ως λαοί απειλούν να λιντσάρουν τους ομοεθνείς τους, που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να γλιτώσουν. Αυτούς, που φεύγουν από την πατρίδα κι αρνούνται να πολεμήσουν γι' αυτήν, τους θεωρούν ανάξιους να λέγονται ομοεθνείς τους κι αυτό είναι κάτι που περνάει στη εκπαίδευση του κάθε λαού. Φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν ακόμα κι αυτούς που βρίσκονται μακριά από την πατρίδα όταν αυτή κινδυνεύει και δεν επιστρέφουν για να πολεμήσουν.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τους Εβραίους, που πρότυπά τους είναι αυτοί που, ανεξάρτητα από τον τρόπο, στο τέλος κατορθώνουν κι επιβιώνουν. Όλη η ιστορία των Εβραίων είναι "τρέξιμο" και πρότυπα οι οδηγοί που τίθενται επικεφαλείς του λαού. Το έθνος των λαγών έχει ως πρότυπα τους πιο πονηρούς λαγούς που οδηγούν την αγέλη. Οι ήρωές τους δεν είναι οι γενναίοι άνθρωποι, που επέμεναν να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα στον χώρο όπου κατοικούσαν, αλλά οι πιο πονηροί από τους δειλούς, που πρώτοι αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο και πρώτοι άρχισαν να προετοιμάζουν τον λαό για έγκαιρη μαζική φυγή. Οι Εβραίοι, έχοντας αυτά τα πρότυπα, εκπαιδεύονται να τα μιμούνται, όπως εκπαιδεύονται να ιεραρχούν ορισμένα πράγματα στη ζωή τους. Για τους Εβραίους πρώτη προτεραιότητα είναι η ζωή τους, μετά η ζωή των δικών τους, μετά τα χρήματά τους και μετά ό,τι απομένει και μπορεί να κουβαληθεί σε περίπτωση φυγής.

Γι' αυτόν τον λόγο όλοι οι Εβραίοι —όπως συνήθως κάνουν οι δειλοί— μαζεύουν χρήματα και δεν συγκεντρώνουν κεφάλαιο. Το κεφάλαιο απαιτεί θυσία, γιατί δεν μπορείς σε μια στιγμή κινδύνου να το πάρεις μαζί σου και να το σώσεις μαζί με τη ζωή σου. Όπως αντιλαμβανόμαστε, για έναν κεφαλαιοκρατικό λαό, οι χειρότεροι γείτονες είναι οι Αγγλοσάξονες και οι καλύτεροι οι Εβραίοι. Γιατί; Γιατί οι πρώτοι είναι μονίμως απειλητικοί και οι δεύτεροι "εύκολοι". Αντιλαμβανόμαστε ότι, όταν κάποιος πει ότι ...ο μέσος Εβραίος είναι δειλός και πονηρός, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. ’λλωστε η απόδειξη αυτού του οποίου ισχυριζόμαστε είναι ότι αυτού του είδους τους Εβραίους θα συναντάς μέσα στους αιώνες, εφόσον μόνον αυτοί οι Εβραίοι επιβιώνουν. Θα ήταν ρατσιστικό να πούμε ότι ο γενναίος Εβραίος δεν υπάρχει. Απλά ο γενναίος Εβραίος σπάνια επιβιώνει κι ακόμα πιο σπάνια αναδεικνύεται από τους υπόλοιπους, εφόσον τα πρότυπα της κοινωνίας τους είναι δειλοί άνθρωποι, όμοιοι μ' αυτούς που κυβερνούν εδώ και χιλιάδες χρόνια τους Εβραίους.

Οι γενναίοι Εβραίοι στην πραγματικότητα ποτέ δεν επιβιώνουν σε συνθήκες που απαιτούν γενναιότητα, γιατί απλούστατα οι υπόλοιποι Εβραίοι δεν τους ακολουθούν στις επιλογές τους. Ένας γενναίος άνθρωπος μόνος του έχει ελάχιστες πιθανότητες να επιβιώσει. Πόσο μάλλον Εβραίος, που τον μισούν ταυτόχρονα καί τ' "αδέρφια" του καί οι εχθροί των Εβραίων. Σε όλες τις υπόλοιπες συνθήκες οι γενναίοι Εβραίοι επίσης δεν διακρίνονται, γιατί οι θρασύδειλοι Εβραίοι σε περιόδους κοινωνικής ειρήνης γνωρίζουν άριστα την τέχνη του παριστάνειν εκ του ασφαλούς τον γενναίο. Ο πραγματικά γενναίος άντρας είναι ταπεινός και "μιλάει" μόνον όταν χρειάζεται. Το θρασίμι είναι αυτό που "φωνάζει" σαν γενναίος, όταν υπάρχει ειρήνη και δεν απαιτείται πραγματικά γενναιότητα.

 Σε περιόδους ειρήνης πώς να διακριθεί ο ταπεινός και πραγματικά γενναίος Εβραίος ανάμεσα στους δειλούς και θορυβώδεις "παλικαράδες"; Γεγονός δηλαδή είναι ότι υπάρχουν γενναίοι Εβραίοι, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι δεν τους αφήνουν τα θρασίμια να διακριθούν. ’λλωστε δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο πιο δειλός λαός του κόσμου γέννησε τον πιο γενναίο άνθρωπο του κόσμου. Ο Χριστός ήταν ένας γενναίος Εβραίος κι αυτό δεν Του συγχωρέθηκε ποτέ από τους δειλούς Εβραίους, οι οποίοι την εποχή που Αυτός εμφανίστηκε κυβερνούσαν τον εβραϊκό λαό. Δεν έγινε πρότυπο της κοινωνίας τους και τη ζωή Του την έχασε από τους ομοεθνείς Του. Πρότυπο της εβραϊκής κοινωνίας παρέμεινε ο "τρεχάτε ποδαράκια μου" Μωυσής και όλοι οι μισότρελοι τρομοκρατημένοι προφήτες, που τρομοκρατούσαν τον λαό των "δρομέων".

Η "ανάπηρη" εβραϊκή κοινωνία, έχοντας αυτά τα πρότυπα, μοιράζει την εξουσία σ' αυτούς που μοιάζουν στα πρότυπά της και άρα στους "ανάπηρους" δειλούς. Εξουσία μέσα στην εβραϊκή κοινωνία έχει ο διαρκώς φοβισμένος και καχύποπτος Εβραίος, που προσπαθεί ν' ανακαλύψει τον κίνδυνο και εν είδη προφήτη να προειδοποιήσει τους υπόλοιπους για ταχεία αναχώρηση. Εξουσία έχει ο πονηρός Εβραίος, που στην πορεία της μεγάλης "φυγής" θα ξεγελάσει τους γηγενείς, οι οποίοι θα έχουν την ατυχία να συναντήσουν τους Εβραίους. Εκ των δεδομένων είναι άτυχοι οι λαοί που θα "συναντήσουν" οι Εβραίοι, γιατί θίγονται τα συμφέροντά τους από την παρουσία των Εβραίων στη χώρα τους. Θίγονται τα συμφέροντά τους, γιατί από το δικό τους κεφάλαιο εκτός από τους ίδιους θα πρέπει να συντηρηθούν και οι πονηροί Εβραίοι, οι οποίοι το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν είναι το πανάθλιο εμπόριο.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το δίδυμο τρομοκράτης "προφήτης" και πονηρός "οδηγός" ποτέ δεν έχασε την εξουσία στην εβραϊκή κοινωνία. Αυτό το δίδυμο μισεί τους γενναίους και τους πολεμά. Μισεί αυτούς που αδιαφορούν για τον υποτιθέμενο εξωτερικό κίνδυνο και μισεί αυτούς που θέλουν να πολεμήσουν και όχι να τρέξουν να σωθούν. Ποιος ξέρει πόσοι γενναίοι Εβραίοι σκοτώθηκαν από δειλούς Εβραίους πριν από την "έξοδο" της Αιγύπτου. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι γενναίοι ήθελαν να πολεμήσουν τους Αιγυπτίους μέσα στην Αίγυπτο. Να πολεμήσουν και ν' αρπάξουν ένα μέρος της Αιγύπτου, που γι' αυτούς ήταν πατρίδα. Πώς όμως να πολεμήσουν, όταν την ίδια στιγμή αντιμετωπίζονταν ως εχθροί, όχι μόνον από τους Αιγυπτίους, αλλά και από τους δειλούς Εβραίους, οι οποίοι το μόνο που ήθελαν ήταν να "τρέξουν" να σωθούν; Από τη στιγμή λοιπόν που η εξουσία μισεί τους γενναίους κι εκπαιδεύει τον λαό να φέρεται ως δειλός, πώς θα γεννηθούν οι γενναίοι κι αν γεννηθούν τι ελπίδες έχουν να διακριθούν, ώστε να τους δει ο ξένος που μελετά τους Εβραίους;

Αυτά σ' ό,τι αφορά τους Εβραίους. Σ' ό,τι αφορά τις Εβραίες, που αποτελούν το υπόλοιπο μισό του εβραϊκού πληθυσμού, συμβαίνουν ακόμα πιο τραγικά πράγματα. Κανένας λαός δεν αδίκησε τόσο πολύ τις γυναίκες του, όσο αδίκησαν οι Εβραίοι τις δικές τους. Οι Εβραίες εδώ και αιώνες αντιμετωπίζονται από την εβραϊκή εξουσία "περίπου" σαν άνθρωποι. Αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν ανθρωποειδή, παρά σαν έλλογα όντα. Ακόμα και στο θεσμικό επίπεδο δεν κατέχουν κανένα δικαίωμα. Δεν είναι δηλαδή περίπτωση όμοια με περιπτώσεις άλλων λαών, όπου τα τυπικά δικαιώματα της γυναίκας τα "ροκανίζουν" οι παραδόσεις και οι "ανάγκες". Οι Εβραίοι τις γυναίκες τους τις μεταχειρίζονται όπως μεταχειρίζεται κάποιος ένα τσουβάλι με πατάτες. Όπου το αφήνει θέλει να το βρίσκει και όποτε θέλει το δίνει όπου θέλει. Όπως συμβαίνει με τους άνδρες, έτσι κι αυτές εκπαιδεύονται με τον τρόπο που απαιτεί το εβραϊκό σύστημα.

Οι Εβραίες πέφτουν κι αυτές θύματα τρομερής βίας, μέχρι να μάθουν να σκέπτονται όπως συμφέρει το σύστημα. Πώς πρέπει να σκέφτονται; Ότι δεν πρέπει να σκέφτονται. Να περιμένουν ν' αποφασίσει γι' αυτές ο πατέρας τους ή ο σύζυγός τους. Από εκεί και πέρα είναι υποχρεωμένες από τον νόμο να εκτελούν τις εντολές τους, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και προπαντός χωρίς καμία αντίδραση. Εντολές, που έχουν ως στόχο την "κρίσιμη" στιγμή να κάνουν χρήσιμη την παρουσία των γυναικών για τη ζωή του ιδιοκτήτη τους, που είναι είτε ο πατέρας τους είτε ο σύζυγός τους. Πρέπει κι αυτές οι "άχρηστες" σε κάποια στιγμή να βγάλουν το "ψωμί" που τρώνε. Όρια σ' αυτήν την εξουσία δεν υπάρχουν, εφόσον, αν διαβάσει κάποιος την ιστορία των Εβραίων, που περιέχεται στις "ιερές" τους γραφές, θα διαπιστώσει ότι τα "πρότυπά" τους δεν έχουν όρια. Ό,τι κάνει ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κλπ., μπορεί να το κάνει και ο κάθε "καλός" Εβραίος. Αρκεί να το περιέχουν ως πρακτική οι "ιερές" γραφές τους και από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμία αναστολή.

 Η προσφορά αυτών των γυναικών στην επιβίωση και την "πρόοδο" του εβραϊκού έθνους είναι μεγάλη, γιατί τις εκμεταλλεύονται οι δειλοί και πονηροί Εβραίοι. Πώς; Με τον πιο απάνθρωπο και ζωώδη τρόπο. Τις βάζουν, έστω και με τη βία, να μιμούνται τις "λαμπρές" κόρες του Ισραήλ που υπηρέτησαν το έθνος, τους "πατέρες" και βέβαια και τους εαυτούς τους. Υπάρχουν δηλαδή πρότυπα όλων των επιπέδων, που, όταν οι καιροί το απαιτούν, οι Εβραίοι τα "επιστρατεύουν", για να πείσουν τις Εβραίες να κάνουν αυτά που "πρέπει". Πρότυπο "ηρωίδας" είναι η Ιουδίθ, που με ένα καλό "κρεβάτι" έσωσε το έθνος. Πρότυπο συζύγου είναι η Σάρα, που επίσης κάνοντας "κρεβάτι" τάιζε το κοπρόσκυλο τον Αβραάμ και τέλος πρότυπο κόρης είναι η Ρουθ, που με τον ίδιο τρόπο παντρεύτηκε έναν πλούσιο παλιόγερο και βόλεψε όλους τους παλιόγυφτους που παρίσταναν την οικογένειά της.

Από τότε μέχρι σήμερα η τακτική των Εβραίων δεν έχει αλλάξει. Χρησιμοποιούν χωρίς καμία αναστολή και αιδώ τις γυναίκες τους, για να κατακτήσουν τους στόχους τους. Ύψιστη και "ηρωική" προσφορά της γυναίκας θεωρούν το να εκπορνευτεί γι' αυτούς που αγαπά. Να εκπορνευτεί, για να σώσει τον πατέρα από τους διώκτες του. Να εκπορνευτεί, για να σώσει τα παιδιά της. Ακόμα μπορεί να εκπορνευτεί και για να διοριστεί ο αδερφός της σε μια καλή δουλειά. Όλα δικαιολογούνται με βάση την εβραϊκή λογική, όταν υπάρχει κέρδος για την οικογένεια, το έθνος κλπ.. Με βάση αυτήν τη λογική, γιατί να μην "κοιμηθεί" η Εβραία με ένα ξένο, προκειμένου να πάρει ο σύζυγός της μια καλή παραγγελία; Γιατί να μην "θυσιαστούν" οι Εβραίες, προκειμένου να βελτιωθεί η θέση του έθνους τους μέσα στην κοινωνία; Ποιος ξέρει πόσοι ναζιστές θα πέρασαν "ωραία" για όσο διάστημα οι Εβραίοι "καίγονταν" για πληροφορίες.

Κάτι ανάλογο πιθανόν να συμβαίνει και σήμερα. Γιατί να μην σκεφτούμε πονηρά εμείς, όταν πρωταγωνίστρια του "ροζ" σκανδάλου, που συγκλόνισε πρόσφατα τις ΗΠΑ, ήταν μια Εβραία; Ποια λογική και ανυστερόβουλη γυναίκα θα κρατούσε μέσα στη ντουλάπα της ένα λερωμένο φόρεμα για μήνες ολόκληρους; Ποιες ήταν οι συνέπειες αυτής της πράξης; Ένα σκάνδαλο, που για μερικούς αποδείχθηκε "σωτήριο". Εξαιτίας εκείνου του σκανδάλου μπορεί κάποιοι Εβραίοι να παρέμειναν στις κυβερνητικές τους θέσεις και εξαιτίας του ίδιου σκανδάλου ο Εβραίος ηθικολόγος που "κυνηγούσε" τον πρόεδρο έγινε υποψήφιος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Παραήταν "ωφέλημα" όλα όσα εξαιτίας μιας Εβραίας συνέβησαν για τους Εβραίους, ώστε να τα θεωρήσουμε τυχαία.

Βλέπουμε δηλαδή ότι όλα από κάπου ξεκινάνε και κάπου τελειώνουν. Ο κοινός παρονομαστής σ' όλες αυτές τις φαινομενικά ασύνδετες και πολύπλοκες καταστάσεις είναι πάντα το κέρδος. Απλά μέσα στο "παιχνίδι" αυτό των συμφερόντων μπαίνουν και οι Εβραίες θεωρητικά σαν παράγοντες, πρακτικά όμως ως τραγικά πρόσωπα. Είναι πάντα τραγικό πρόσωπο μια γυναίκα, που για λόγους σκοπιμότητας αναγκάζεται να "πουλήσει" το κορμί της. Οι Εβραίες "μάτωσαν" στην κυριολεξία όλους αυτούς τους αιώνες από τις απάνθρωπες συμπεριφορές των δειλών και συμφεροντολόγων Εβραίων.

Όλες οι γυναίκες όλων των λαών κάτι καλό έχουν να θυμούνται από τους άντρες της κοινωνίας τους. Τους άντρες που τις έσωσαν όταν έπρεπε, που τις βοήθησαν να βελτιώσουν τη θέση τους στην κοινωνία και να πολλαπλασιάσουν τα δικαιώματά τους και βέβαια τους άντρες που τις αγάπησαν. Οι Εβραίες δεν έχουν να θυμούνται τίποτε καλό από τους Εβραίους. Τα πάντα στην κοινωνία τους συμβαίνουν ανάποδα. Αυτές βοηθούν τους άντρες τους να σωθούν, να εξελιχθούν και η ειρωνεία είναι ότι όχι μόνο δεν τους αναγνωρίστηκε ποτέ τίποτε απ' όλα αυτά, αλλά ούτε καν αγαπήθηκαν από αυτούς. Είναι αδύνατον ν' αγαπήσεις κάποιον που δεν σέβεσαι. Είναι αδύνατον ν' αγαπήσει Εβραίος Εβραία, γιατί απλούστατα δεν τη σέβεται ως άνθρωπο.

Οι Εβραίοι συνήθως τις παντρεύονται, τις καθηλώνουν μέσα στο σπίτι και οι ίδιοι ερωτεύονται και τρέχουν πίσω από τις πόρνες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τις εξουσιάζουν και να τις ελέγχουν για την πίστη τους. Οι πιο δειλοί άνδρες εξουσιάζουν τις πιο ισχυρές και σκληρές γυναίκες του πλανήτη. Οι Εβραίες εκπαιδεύονται να είναι οι πιο σκληρές και οι πιο γενναίες γυναίκες του πλανήτη. Εκπαιδεύονται να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες να "πληρώσουν" το απόλυτα πιο υψηλό τίμημα που μπορεί να "πληρώσει" η γυναίκα. Μια γυναίκα, που μπορεί να εκπορνευτεί για το κέρδος, είναι η απόλυτα σκληρή γυναίκα. Μια γυναίκα, που μπορεί να εκπορνευτεί για να "σώσει" τους δικούς της, είναι η απόλυτα γενναία γυναίκα. Αυτές οι σκληρές και γενναίες γυναίκες είναι που στην πραγματικότητα κρατάνε "ζωντανό" τον εβραϊσμό των δειλών Εβραίων.

Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τους Εβραίους, οι σκληρές Εβραίες θα βγάλουν τα "κάστανα" από τη φωτιά. Αυτές θα σηκώσουν το ανάστημά τους, όταν ο δειλός Εβραίος θα κουρνιάσει στη γωνία κλαίγοντας. Αυτές θα σώσουν το έθνος, γιατί αγωνιούν για τα παιδιά τους. Αυτές θα σώσουν την οικογενειακή επιχείρηση και πάλι για τα παιδιά τους. Αυτές θα βάλουν κάτω το "κεφάλι" και θα δουλέψουν, για να βρουν τα "έτοιμα" οι τεμπέληδες Εβραίοι έμποροι. Η επιβίωση, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, μόνο με σκληρή δουλειά επιτυγχάνεται και όχι με πονηριές.

Οι Εβραίοι ξέρουν να παριστάνουν τους πονηρούς εμπόρους ή τους σκληρούς άντρες μόνον στα εύκολα. Τότε μόνον ξέρουν να δίνουν διαταγές στις γυναίκες τους και τότε ξέρουν να τις χτυπάνε. Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα "κρύβονται" πίσω από τα φουστάνια τους. Τότε τις κοιτάνε στα μάτια, εφόσον μόνον αυτές έχουν τη γενναιότητα και μπορούν να σκεφτούν καθαρά. Οι ναζιστές μόνον από Εβραίες δέχθηκαν επιθέσεις. Μόνον αυτές τολμούσαν ν' αντιδράσουν και να τους αντιμιλήσουν την ίδια ώρα που το δειλό ανθρωπάκι έβλεπε να συμβαίνουν γύρω του τα αίσχη, χωρίς ν' αντιδρά.

Όμως, η κατάσταση αυτή έχει και το τίμημά της. Οι γενναίες Εβραίες ως γυναίκες και ως άνθρωποι μισούν τους θρασύδειλους άντρες, που τη δεδομένη στιγμή έχουν εξουσία πάνω τους. Μισούν τους πατέρες τους, όσο είναι κορίτσια και τις βασανίζουν και μισούν τους άντρες τους, που κάνουν τη ζωή τους κόλαση. Ως αυθεντικές και γνήσιες γυναίκες —και άρα ως πανίσχυροι άνθρωποι— όποτε μπόρεσαν τους τιμώρησαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Σπάνια Εβραίος έχει καλή σχέση με το παιδί του, γιατί δεν το επιτρέπει η γυναίκα του. Η Εβραία ποτέ δεν αφήνει τον άντρα της ν' απολαμβάνει τα "βλαστάρια" της. Τιμωρία υπάρχει και στον ερωτικό τομέα. Σπάνια ένας Εβραίος —και ειδικά πλούσιος— είναι σεξουαλικά "χορτάτος" και επίσης σπάνια δεν είναι κερατάς.

Το ακόμα χειρότερο στην περίπτωση αυτήν είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν γίνεται κερατάς από κάποιον ξένο. Δικοί του άνθρωποι είναι αυτοί που τον εξευτελίζουν και τον ατιμάζουν. Συνήθως η μοιχεία στην εβραϊκή κοινωνία είναι εσωτερική οικογενειακή υπόθεση. Οι Εβραίες επιλέγουν να διαπράξουν τη μοιχεία τους με πρόσωπα του άμεσου συγγενικού ή επαγγελματικού περιβάλλοντος του συζύγου τους. Συνήθως είναι οι ανιψιοί των Εβραίων αυτοί οι οποίοι τις περισσότερες φορές τους κάνουν κερατάδες. Αυτοί συνήθως επωφελούνται από το μίσος της θείας τους προς τον άντρα της. Είναι σύνηθες φαινόμενο ένας μικρός Εβραίος να μάθει από τη θεία του τα "μυστικά" του έρωτα.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι οι Εβραίες "περίεργες" στα ερωτικά τους γούστα. Οι Εβραίες είναι φυσιολογικές γυναίκες, όπως είναι όλες οι γυναίκες του κόσμου. Σ' αυτό που διαφέρουν από τις υπόλοιπες γυναίκες είναι η αθλιότητα που χαρακτηρίζει την προσωπική τους ζωή. Από εκεί και πέρα όλα περιστρέφονται γύρω από την αθλιότητα αυτήν. Η μοιχεία των Εβραίων γυναικών είναι κάτι που συμβαίνει ως θυσία από την πλευρά τους και η οποία έχει ως στόχο την τιμωρία αυτών που μισούν. Το μίσος είναι αυτό που κατευθύνει τις Εβραίες σε ξένα κρεβάτια και όχι ο έρωτας. Αυτός είναι και ο λόγος που οι μοιχείες των Εβραίων γυναικών είναι στιγμιαίες και δεν οδηγούν σε χωρισμούς. Με τη μοιχεία τους τιμωρούνε κάποιους και δεν επιδιώκουν να προσφέρουν ευχαρίστηση, ούτε στους εαυτούς τους ούτε στους άμεσα εμπλεκόμενους. Η μοιχεία της Εβραίας είναι καθαρή εκπόρνευση, που έχει έναν συγκεκριμένο στόχο. Ο στόχος είναι πάντα η άμεση και σκληρή τιμωρία αυτού που θίγεται από την πράξη αυτή.

Αυτό είναι κάτι που μέσα στην αθλιότητά του έχει τη λογική του. Όταν σε μια γυναίκα φέρεσαι σαν να είναι ζώο και νομίζεις ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να της ζητήσεις να φερθεί σαν πόρνη για να σε εξυπηρετήσει, είναι θέμα χρόνου να σε τιμωρήσει με το ίδιο νόμισμα. Είναι θέμα χρόνου να αυτοεξυπηρετηθεί με την ίδια πρακτική. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση αυτήν. Οι νεαροί Εβραίοι δεν επωφελούνται από των έρωτα των γυναικών, αλλά από το μίσος τους. Είναι η μόνη θυσία εκπόρνευσης που οι Εβραίες κάνουν χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό. Η Εβραία, με την απειλή της εκπόρνευσης, αυτοεξυπηρετείται. Με φόβητρο μια "ψευδοερωτική" και ψευδοαφελή συμπεριφορά απέναντι στα οικεία πρόσωπα του άντρα της, επιδιώκει συνήθως να του δημιουργήσει φοβίες. Επιδιώκει να τον κάνει να ζηλεύει όχι μόνον τους ξένους, αλλά και τους δικούς του ανθρώπους.

Στόχος της δεν είναι με μέσον τη ζήλια να τον "φέρει" κοντά της, όπως κάνουν κάποιες άλλες γυναίκες. Στόχος είναι με μέσον τη ζήλια και τον φόβο της ατίμωσης ν' απομονώσει τον άντρα της από τους λίγους ανθρώπους που θα μπορούσαν να του προσφέρουν ευχαρίστηση ως συναναστροφές. Στόχος της είναι να τον απομονώσει στον βαθμό εκείνον, ώστε να τον κάνει να ζει μόνος του σαν ένα ακοινώνητο και καχύποπτο ζώο. Να βασανίζεται μέρα και νύχτα, όπως βασανίζεται και η ίδια από αυτόν.

Εξαιτίας αυτής της τακτικής, ο καθένας ζει το δικό του δράμα μόνος του. Η γυναίκα ζει μόνη της στο σπίτι της κι αποφεύγει τις συναναστροφές με ανθρώπους που την ενοχλούν. Ο Εβραίος νιώθει άβολα, είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι του. Αυτός είναι και ο λόγος που τα σπίτια των Εβραίων είναι "κλειστά" σπίτια. Ποιος τολμάει να πάει στο σπίτι ενός Εβραίου, για να πιει έναν καφέ με τη γυναίκα του όταν αυτός λείπει; Ούτε που διανοείται ο Εβραίος να φιλοξενήσει φίλο στο σπίτι του και να τον αφήσει μόνο του με τη γυναίκα του. Ακόμα και ο αδερφός είναι "ύποπτος". Όχι επειδή ο Εβραίος τον θεωρεί απαραίτητα πονηρό, αλλά επειδή το "ζώο" είναι αφελές και ευάλωτο όταν είναι μόνο του. Ο Εβραίος αναγνωρίζει το γεγονός ότι ο άντρας "παρασύρεται" και, όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη γυναίκα, απλά δεν αφήνεις τους "υπόπτους" μόνους τους. Αυτήν την εικόνα περί γυναίκας τη συντηρούν εκ του πονηρού οι Εβραίες, για να έχουν την ησυχία τους τουλάχιστον μέσα στο σπίτι τους.

Όλα αυτά είναι δημιουργήματα της στρεβλής εικόνας που έχουν επί αιώνες οι Εβραίοι για τις γυναίκες. Τις υποτιμούν και νομίζουν ότι οι γυναίκες είναι πραγματικά κουτά ζώα. Νομίζουν ότι αρκεί να βρεθούν μόνες τους με κάποιον και ότι αυτός μπορεί να τις ξεγελάσει για να κοιμηθούν μαζί του. Κρίνοντας από τους εαυτούς τους, που συναναστρέφονται πόρνες και οι οποίοι οποιαδήποτε στιγμή θα πήγαιναν με την οποιαδήποτε, νομίζουν ότι οι γυναίκες γενικά είναι τέτοιες. Αγνοούν ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται να είναι δεσμευμένη για να έχει αυστηρά κριτήρια επιλογής. Η γυναίκα, ακόμα και ελεύθερη να είναι, επιλέγει με τα ίδια αυστηρά κριτήρια τον άνδρα που θα "πάει" μαζί του. Αγνοούν ότι η γυναίκα δεν λειτουργεί σαν "λυσσασμένος" για sex Εβραίος. Τη γυναίκα δεν την "σέρνουν" οι ανάγκες της, όπως συμβαίνει με τους άνδρες, οι οποίοι μπορούν να εξευτελιστούν για πλάκα.

 Το καλό στην περίπτωση αυτήν για την Εβραία είναι ότι όλα είναι εύκολα για να επιτύχει τον στόχο της. Αν χρειαστεί να απατήσει τον άνδρα της αποκλειστικά για να τον τιμωρήσει, εύκολα θα βρει το κατάλληλο πρόσωπο, εφόσον θα ψάχνει ανάμεσα σε Εβραίους. Ο Εβραίος "εραστής" της δεν θα διαφέρει σε απόψεις από τον Εβραίο σύζυγό της. Και αυτός —ως γνήσιος Εβραίος— θα την υποτιμά και μόλις βρει την ευκαιρία θα της "ριχτεί". Ο αναξιόπιστος και λιγούρης Εβραίος με τη συμπεριφορά του θα τη βοηθήσει να τιμωρήσει τον άντρα της. Πολύ εύκολα θα "ξεχάσει" τη σχέση του μ' αυτόν και θα τον καταστρέψει. Ακόμα και πλήρως απομονωμένη η Εβραία μπορεί να καταφέρει τους στόχους της. Σ' αυτό το σημείο επωφελούνται οι ανιψιοί. Οι ανιψιοί, όσο είναι μικρά παιδιά, μπαινοβγαίνουν στα σπίτια των συγγενών τους, χωρίς να κρίνονται και χωρίς να θεωρούνται "ύποπτοι". Όταν αυτά τα παιδιά θα γίνουν άντρες, ο πρώτος που θα το καταλάβει θα είναι ο "κερατάς".

Η τιμωρία που προκύπτει σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις μοιχείας είναι τρομερή και μόνιμη για τον άνδρα, ενώ για τη γυναίκα μπορεί ως πράξη να είναι επώδυνη, αλλά είναι στιγμιαία. Δεν χρειάζεται να το κάνει αυτό πολλές φορές, για να πληγώσει για πάντα αυτόν που θέλει. Μπορεί σε όλη της τη ζωή να είναι μια αξιοπρεπής γυναίκα και με μια της πράξη να τιμωρήσει άπαξ αυτόν που θέλει. Δεν χρειάζεται δηλαδή διαρκώς να "ξενοκοιμάται". Μία φορά αρκεί για να λιώσει τον άντρα της σαν το κεράκι. Από εκεί και πέρα ακόμα και η μετέπειτα αξιοπρέπειά της θα τον "πληγώνει" κάθε φορά που θα τη βλέπει. Εδώ είναι και η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Η Εβραία εκπαιδεύεται από τους Εβραίους να φερθεί σε κάποια στιγμή σαν πόρνη, που θα "σώσει" μια κατάσταση κυρίως μέσω ενός πλούσιου γάμου, αλλά εξαιτίας αυτής της εκπαίδευσης μπορεί και καταστρέφει τους "εκπαιδευτές" της, εφόσον μπορεί και τους εκδικείται.

 Οι Εβραίοι, δηλαδή, δίνουν ειδικά χαρακτηριστικά στις γυναίκες τους με μέσον την "εκπαίδευσή" τους, αλλά τις περισσότερες φορές πέφτουν οι ίδιοι θύματα της εκπαίδευσης αυτής. Μπορεί μια Εβραία να μην χρειαστεί ποτέ να εκπορνευτεί για έναν "ανώτερο" σκοπό, εφόσον ούτε πάντα υπάρχουν διωγμοί ούτε είναι πάντα διαθέσιμοι προς γάμο πλούσιοι Εβραίοι. Όμως, εξαιτίας της εκπαίδευσής της, είναι αδύνατον να μην "λιώσει" στην κυριολεξία αυτόν που θα θεωρήσει ως εχθρό της. Εχθρός της Εβραίας σπάνια είναι κάποιος μη Εβραίος και άρα αυτοί οι ίδιοι είναι αυτοί που συνήθως "γεύονται" τους καρπούς των πρακτικών τους. Η Εβραία, ως κόρη, από μίσος θα "πάει" μ' αυτόν που μισεί ο πατέρας της, ενώ ως σύζυγος θα "πάει" μ' αυτόν που αγαπά ο άντρας της.

Αυτή, που οι άντρες τη λογαριάζουν για ζώο και χωρίς να το πολυσκεφτούν τη βάζουν στην κόλαση, σπάνια δεν τους "παίρνει" μαζί της. Αυτή, που εκπαιδεύεται να είναι βουβή και χωρίς άποψη, σπάνια δεν είναι "θανατηφόρα" για τον φουκαρά που νομίζει ότι την ελέγχει. Το πανίσχυρο όν που λέγεται γυναίκα έχει την εξυπνάδα και την υπομονή να σε "χτυπήσει" εκεί όπου πονάς με τρόπο που θα σε συντρίψει. Έχει την υπομονή να κάνει τη σωστή επιλογή του προσώπου, που η εκπόρνευση μαζί του θα σε πληγώσει και θα σε αναγκάσει επιπλέον να την "καταπιείς", χωρίς να την τιμωρήσεις με βάση τους σκληρούς εβραϊκούς νόμους περί μοιχείας.

Γιατί; Γιατί δεν θα σε συμφέρει ν' αποκαλύψεις τη μοιχεία της και να προχωρήσεις στα περαιτέρω. Η ίδια θα φροντίσει να είναι τόσο "απρόσεκτη" κατά τη μοιχεία της, όσο αρκεί για να το μάθεις μόνον εσύ και κανένας άλλος. Να "λιώνεις" μόνος σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε, ούτε εναντίον της ούτε εναντίον του εραστή της. Ποιος πατέρας θ' αποκαλύψει με την τιμωρία της κόρης του ότι αυτή "πήγε" με τον χειρότερό του εχθρό; Δεν τον συμφέρει και δεν το αντέχει να γνωρίζουν και οι άλλοι το τι έχει συμβεί. Ποιος σύζυγος θ' αποκαλύψει ότι η γυναίκα του "πήγε" με τον αδερφό του, τον ανιψιό του ή με τον καλύτερό του φίλο και συνέταιρο; Αν το αποκαλύψει, θα τα "τινάξει" όλα στον "αέρα". Θα πρέπει να γίνει ξεφτίλας στο σόι του ή ν' αλλάξει τη δουλειά του και την καριέρα του. Στην περίπτωση αυτήν "καταπίνει" το κεράτωμα και ζει μ' αυτό μέσα στην κόλαση.

Αυτή είναι η μοίρα των Εβραίων εδώ και αιώνες. Γίνονται "κερατάδες" κι αναγκάζονται να το "καταπιούν". "Λιώνουν", ακόμα κι όταν οι ίδιοι είναι οι μόνοι που γνωρίζουν την "ολέθρια" πράξη της γυναίκας που νόμιζαν ότι την έλεγχαν. Αυτή είναι η μοίρα των Εβραίων, γιατί αυτή είναι η μοίρα εκείνων που "παίζουν" με τις γυναίκες. Οι φουκαράδες οι Εβραίοι αγνόησαν το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει στην κοινωνία των ανθρώπων. Με τη γυναίκα ποτέ δεν "παίζεις" και ειδικά στον ερωτικό τομέα. Θα έρθει η στιγμή που θα σε τιμωρήσει με τρόπο που δεν θα μπορείς να τον αντέξεις.

Είτε ως κόρη είτε ως σύζυγος είτε ακόμα και ως μητέρα, μπορεί με μία πράξη της να σε στείλει για πάντα στην κόλαση. Μπορεί με μία της πράξη να κλονίσει για πάντα τον κόσμο που έχεις "πλάσει" μέσα στο μυαλό σου. Να κλονίσει από την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έχεις στους ανθρώπους μέχρι την πίστη σου στον Θεό, εφόσον, για κάποιον που πιστεύει σ' Αυτόν, Αυτός τη δημιούργησε. Δεν μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς την αγάπη και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και βέβαια χωρίς την αγάπη προς μια ανώτερη δύναμη. Ο Θεός και οι άνθρωποι είναι το ασφαλές και ζεστό "σπίτι" του ανθρώπου. Οι γυναίκες, όταν θέλουν να σε τιμωρήσουν, αυτό το "σπίτι" μπορούν με τη δύναμή τους να το μετατρέψουν σε μια επικίνδυνη και κρύα "παράγκα". Οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν σαν άνθρωποι, γιατί απλούστατα δεν σέβονται τις γυναίκες.

Τη γυναίκα, ακόμα κι αν δεν την αγαπάς και για τον οποιονδήποτε λόγο μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί της, πρέπει να τη σέβεσαι. Είσαι υποχρεωμένος να τη σέβεσαι, όχι για το δικό της το καλό, αλλά για το δικό σου. Δεν έχει σημασία αν είναι μορφωμένη ή αμόρφωτη, έξυπνη ή όχι. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που τα έχει ανάγκη ο άνδρας, για να είναι ισχυρός. Η γυναίκα δεν τα έχει ανάγκη, γιατί η φύση την έχει κάνει ισχυρή. Είναι από τη φύση της πανίσχυρη κι αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να σε αναγκάσει να τη λογαριάζεις με διαφορετικά κριτήρια από αυτά που χρησιμοποιείς συνήθως, όταν αντιμετωπίζεις τους άνδρες. Η γυναίκα είναι τόσο ισχυρή, που όταν θέλει, είτε εξαιτίας της αγάπης είτε εξαιτίας του σεβασμού, μπορεί από μόνη της να σε "σώσει". Στην αντίθετη περίπτωση μπορεί με τον ίδιο απλό κι απόλυτο τρόπο να σε καταστρέψει. Αυτό που δεν συγχωρεί ποτέ η γυναίκα είναι το να μην τη σέβεσαι. Αυτό που δεν συγχωρεί είναι να της ζητήσεις να σε "σώσει" με τον απόλυτα τραυματικό τρόπο γι' αυτήν, που είναι η εκπόρνευση.

Η γυναίκα από μόνη της —για το καλό αυτού που αγαπά— μπορεί να γίνει χίλιες φορές πόρνη και να το αντέξει. Όμως, αυτό που δεν αντέχει είναι ακόμα και η απλή υποψία για κάτι τέτοιο από ανθρώπους που αγαπά και απαιτεί να τη σέβονται. Μπορεί να σε μισήσει για πάντα και μόνον αν αντιληφθεί ότι σκέφτηκες την εκπόρνευσή της ως δική σου επιλογή. Μπορεί ως κόρη να σε μισήσει και μόνον αν αντιληφθεί ότι από τον γάμο της προσπαθείς να βγάλεις κέρδος, αδιαφορώντας για την προσωπική της ευτυχία. Μπορεί ως σύζυγος να σε μισήσει, όταν υποψιάζεται ότι δεν σε πολυενδιαφέρει η τιμή της, όταν υπάρχει κέρδος για την επιχείρησή σου ή για την καριέρα σου. Οι Εβραίες εκπαιδεύονται να μην αντιδρούν σε τέτοιου είδους άθλιες καταστάσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να τις εκπαιδεύσει να μην μισούν αυτούς που τις εκμεταλλεύονται. Εκπαιδεύονται να βοηθούν το έθνος να επιβιώνει, αλλά οι ίδιες είναι αυτές που βασανίζουν οριακά τους "επιβιώσαντες". Αυτός είναι και ο λόγος που οι Εβραίοι εδώ και αιώνες λειτουργούν όπως τους συμφέρει και οι γυναίκες τους φαινομενικά άγονται και φέρονται χωρίς καμία αντίδραση.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλέον τον λόγο που η γνώση των ειδικών χαρακτηριστικών των λαών μάς δίνει τη δυνατότητα να τους μελετήσουμε καλύτερα. Αντιλαμβάνεται ότι τα γενικά χαρακτηριστικά που λαμβάνουν οι λαοί μέσω της εκπαίδευσης είναι υπαρκτά και ότι πρέπει να μελετηθούν. Αυτά τα χαρακτηριστικά και οι ειδικές "αναπηρίες" δεν περιορίζονται μόνον ανάμεσα στους λαούς, αλλά όπως είπαμε και παραπάνω είναι υπαρκτές κι ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις των ιδίων λαών. Όπως δηλαδή, εξαιτίας των συγκρουόμενων συμφερόντων, οι διάφορες κοινωνίες δημιουργούν "αναπηρίες", προκειμένου να διατηρούν τους στόχους τους, αλλά και τις περιουσίες τους, έτσι και για τους ίδιους λόγους συμβαίνει και με τις διάφορες κοινωνικές τάξεις, που μέσα στην ίδια κοινωνία έχουν συγκρουόμενα συλλογικά συμφέροντα.

Δεν υπάρχουν δηλαδή ειδικές "αναπηρίες", που ξεχωρίζουν μόνον τους λαούς μεταξύ τους, αλλά και "αναπηρίες" που ξεχωρίζουν τις κοινωνικές τάξεις μεταξύ τους. Αυτό είναι φυσικό, γιατί και οι τάξεις έχουν μεταξύ τους συγκρουόμενα συμφέροντα, που τα πρότυπά τους πρέπει να υπερασπιστούν. ’λλα χαρακτηριστικά μέσα στην ίδια κοινωνία έχουν τα πρότυπα των κεφαλαιοκρατών, άλλα χαρακτηριστικά τα πρότυπα των εργατών και άλλα τα πρότυπα των αστών. Οι κεφαλαιοκράτες και οι εργάτες, για παράδειγμα, έχουν πρότυπα γενναίους και σκληρούς ανθρώπους, που έδωσαν και κέρδισαν μάχες, προκειμένου να εξασφαλίσουν το κεφάλαιο που θεωρούσαν απαραίτητο για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Ανθρώπους που προκάλεσαν εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, διακρίθηκαν σε μάχες και κέρδισαν με αίμα αυτά που δικαιούνταν η τάξη τους. Αντίθετα οι αστοί έχουν άλλου είδους πρότυπα. Πρότυπα πονηρά, που χωρίς μάχες και με όπλο τη γνώση κατάφεραν να επωφεληθούν από επαναστάσεις, πολέμους κλπ., που προκάλεσαν κάποιοι άλλοι.

Το πρότυπο των αστών, για παράδειγμα, πέρα από την πολιτισμική ή εθνική του "αναπηρία", που είναι κοινή μ' αυτήν των υπολοίπων ομοεθνών του, διαθέτει και την ταξική του "αναπηρία". Ο αστός μοιάζει στα χαρακτηριστικά του με τον έμπορο, εφόσον πουλάει γνώση και την αξία της την εκτιμά πάντα με βάση τις ανάγκες της "αγοράς". ’ρα είναι δυνατόν η γνώση και μόνον της τάξης όπου αυτός ο άνθρωπος ανήκει, να μας προσφέρει κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες για το άτομό του. Δεν είναι ρατσιστικό λοιπόν να πούμε ότι ...ο μέσος αστός είναι πονηρός, καιροσκόπος και κατά βάση δειλός. Δεν απέχει πολύ από την αλήθεια να πούμε ότι ...όταν απειλεί, είτε τους θηριώδεις κεφαλαιοκράτες είτε τους σκληρούς εργάτες, συνήθως "μπλοφάρει", εφόσον δεν είναι σε θέση να έρθει σε πραγματική ρήξη μ' αυτούς. Δεν απέχει πολύ από την αλήθεια να πούμε ότι ...οι αστοί επιβιώνουν εύκολα, όταν μπορούν και προκαλούν ρίξεις μεταξύ αυτών που πραγματικά μπορούν και πολεμάνε· όταν δηλαδή απειλούν με σύγκρουση τους κεφαλαιοκράτες, έχοντας την υποστήριξη των εργατών ή όταν αδικούν τους εργάτες, έχοντας τις "πλάτες" των κεφαλαιοκρατών.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τον ρατσισμό τον πολεμάς, όχι όταν τον απεύχεσαι ή δεν του δίνεις τη σημασία που έχει, αλλά όταν του στερείς την πρώτη "ύλη" που του επιτρέπει να λειτουργεί κι αυτή είναι οι "ανάπηροι" άνθρωποι. ’ρα, πρέπει να διαπιστώσουμε τις "αναπηρίες" των ανθρωπίνων συνόλων, αν θέλουμε να τις "θεραπεύσουμε". Το σύνολο των παρεξηγήσεων —και γι' αυτό προηγήθηκε η ανάλυση αυτή— οφείλεται στο γεγονός ότι αυτά τα υπαρκτά ειδικά χαρακτηριστικά των λαών τα εκμεταλλεύτηκαν οι ρατσιστές, για να πουν τις ηλιθιότητές τους. Χρησιμοποίησαν τις τεχνητές ανθρώπινες "αναπηρίες", για ν' αποδείξουν ότι υπάρχουν άνθρωποι "ανώτεροι" και "κατώτεροι". Ο ρατσισμός των ηλιθίων και οι αυθαίρετες γενικεύσεις τους —εκεί όπου δεν υπάρχει λογική γενίκευσης— προκάλεσαν τους ευαίσθητους ανθρώπους και τους έκαναν αντιρατσιστές.

Όμως, η έλλειψη γνώσεων των αντιρατσιστών οδήγησε στο άλλο άκρο κι αυτό ήταν εξίσου άσχημο και πολλαπλάσια πιο επικίνδυνο. Το να θεωρείς δηλαδή σαν δεδομένο ότι δεν υπάρχουν ειδικά χαρακτηριστικά, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται τις γενικεύσεις, είναι πολύ πιο επικίνδυνο. Γιατί; Γιατί αποφεύγεις μεν τις διαπιστώσεις που φαινομενικά μοιάζουν με τις ρατσιστικές διαπιστώσεις των ηλιθίων, αλλά από την άλλη βοηθάς αυτούς που είναι πραγματικοί ρατσιστές. Βοηθάς αυτούς που δημιουργούν "αναπηρίες" στους ανθρώπους και άρα δημιουργούν "ράτσες". "Ράτσα" υπάρχει πάντα, όταν κάποιοι άνθρωποι αποκτούν χαρακτηριστικά διαφορετικά από αυτά του φυσικού ανθρώπου. "Ράτσα" υπάρχει από τη στιγμή που υπάρχει μια "αναπηρία" κοινή για τα μέλη μιας ομάδας. Το να ισχυρίζεσαι ότι δεν υπάρχουν "ράτσες", βοηθάς τους ρατσιστές να κάνουν τη δουλειά τους αθόρυβα και να μην κρίνονται. Στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί είναι προτιμότερο να υπάρχουν ρατσιστές, που έστω και για λάθος λόγους εντοπίζουν "αναπηρίες", παρά να μην μιλάει κανένας για τις "αναπηρίες" αυτές και οι ειδικοί της "ευγονικής" να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς πρόβλημα.

Επιστρέφοντας στην ανάλυσή μας περί Εβραίων, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τι ακριβώς εννοούμε, όταν ισχυριζόμαστε ότι οι Εβραίοι είναι ο χειρότερος λαός στον πλανήτη και ότι ακόμα κι αυτός ο ισχυρισμός αδυνατεί να περιγράψει το "χάλι" τους. Η έννοια "χειρότερος", επειδή περιγράφει κάτι το συγκριτικό, σημαίνει ορισμένα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να περιγράψει το πραγματικό "χάλι" των Εβραίων. Αν, για παράδειγμα, όλοι οι λαοί του κόσμου ήταν στο σύνολό τους καλοί, το "χειρότερος" στην περίπτωση αυτήν σημαίνει ότι, ακόμα κι αυτός που φέρει την ιδιότητα αυτήν, πάλι καλός είναι. Με τους Εβραίους δεν συμβαίνει αυτό, γιατί λειτουργούν ως κοινωνική σταθερά. Το σύνολο των ανθρωπίνων κοινωνιών "κινείται" ανάμεσα σε κάποια όρια, ενώ η εβραϊκή κοινωνία παραμένει σταθερή σ' ό,τι αφορά τα λειτουργικά της χαρακτηριστικά. Όλοι οι λαοί έχουν τις "φωτεινές" τους εξάρσεις και όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν τις "σκοτεινές" σελίδες της ιστορίας τους. Όλοι οι λαοί έχουν τη "βιτρίνα" τους και όλοι οι λαοί προσπαθούν κάτι να κρύψουν.

Αν όλοι αυτοί οι λαοί για κάποιον λόγο λειτουργούσαν με τον χειρότερό τους τρόπο, οι Εβραίοι θα ήταν χειρότεροι ακόμα κι απ' τον χειρότερο λαό. Το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι οι Εβραίοι μένουν μόνιμα στο σημείο αυτό και δεν επηρεάζονται από τις γενικότερες αλλαγές, όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους λαούς. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί, όσο "χαμηλά" κι αν πέσουν, μόλις ξεπεράσουν τα αρνητικά δεδομένα που τους καθηλώνουν στην αθλιότητα και πάλι θ' ακολουθήσουν την "ανοδική" τους πορεία. ’λλοι λίγο, άλλοι πολύ, τελικά θα καταλήξουν προς το σημείο που οριοθετούν οι "φωτεινές" τους πολιτισμικές "βιτρίνες". Αντίθετα μ' αυτούς οι Εβραίοι, ανεξάρτητα από κάθε δεδομένο, θα παραμείνουν στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στον πάτο της ανθρώπινης κοινωνίας.

Ενώ όλοι οι λαοί λειτουργούν σαν επιπλέοντα σώματα, που, ακόμα κι αν βυθιστούν, τείνουν να αναδυθούν, οι Εβραίοι λειτουργούν καθαρά σαν βαρίδιο. Γιατί; Γιατί ως λαός εκπαιδεύεται με τον ανάλογο τρόπο και βέβαια επειδή τις περισσότερες φορές έτσι τον συμφέρει. Όταν έχεις μάθει να ζεις παρασιτικά, δεν έχεις την πολυτέλεια να βελτιώνεσαι, γιατί η βελτίωση θίγει τα συμφέροντα σου. Σε συμφέρει να παραμένεις άθλιος και κλέφτης, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να δουλέψεις για να επιβιώσεις. Οι Εβραίοι είναι οι χειρότεροι άνθρωποι της παγκόσμιας κοινωνίας, γιατί έτσι νομίζουν ότι τους συμφέρει. Έχοντας ως στόχο να επιβιώνουν εις βάρους του κόπου του λαού που τους φιλοξενεί, έχουν υιοθετήσει ως κοινωνία το λειτουργικό της χειρότερης ανθρώπινης κοινωνίας. Έχουν καθηλωθεί στο λειτουργικό τής πιο απάνθρωπης κι αιμοβόρας κοινωνίας που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

Οι Εβραίοι ζουν σε συνθήκες αρχαίας Βαβυλώνας. Ακόμα ζουν με τις εντολές του αγράμματου κι αιμοσταγούς Αβραάμ, που όλη του η αγωνία ήταν να έχει εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στα παιδιά του. Ένα πάμφτωχο ζώο της ερήμου, που, αφού ανέχτηκε όλες τις εξουσίες εις βάρος του, δεν κατάλαβε τι ακριβώς είναι το να είσαι πατέρας και ποια η σχέση τού πατέρα με τον γιο του. Νόμισε ότι ο γιος είναι ένας "τζάμπα" δούλος, ο οποίος αποτελεί ένα δώρο του Θεού προς τον κάθε πατέρα που εκτελεί πιστά το θέλημά Του. Ένας φτηνός υπηρέτης, που γηροκομεί τον πατέρα του κι ανταμείβεται μόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του με την κληρονομιά.

Όλη η μέριμνα, από τον Αβραάμ και τον Μωυσή μέχρι τον σύγχρονο Εβραίο —που υποτίθεται ότι ζει στην τρίτη χιλιετία— είναι να εξουσιάζουν τα παιδιά τους. Η εβραϊκή εξουσία ασκεί ιμπεριαλισμό στην εβραϊκή κοινωνία, ο σύζυγος στη σύζυγο και οι γονείς στα παιδιά. Ο ένας ταλαιπωρεί τον άλλο μέχρι να πεθάνει. Μόνον ο θάνατος σταματά τον βασανιστή από το έργο του. Το τραγικό είναι ότι ο κάθε θάνατος ενός βασανιστή γεννά έναν νέο βασανιστή κι ένα νέο θύμα. Ο Εβραίος ταλαιπωρείται από τον πατέρα του μέχρι τον θάνατό του και, μόλις αυτός ο θάνατος τον "απελευθερώνει", ο ίδιος γίνεται ιμπεριαλιστής πατέρας για τα δικά του παιδιά. "Ανασταίνει" τον άθλιο πατέρα του, εφόσον τον μιμείται απόλυτα. Όσο ζούσε ο πατέρας αυτός τον μισούσε. Μόλις πεθάνει τον "λατρεύει" ως πρότυπο, που περιγράφει στα παιδιά του, προκειμένου να πάρει τη θέση του.

Ο ιμπεριαλισμός στην εβραϊκή κοινωνία δεν ασκείται από ξένους πάνω σε ξένους με στόχο την απλή οικονομική εκμετάλλευση. Ο ιμπεριαλισμός ξεκινάει από την ίδια την οικογένεια κι ασκείται από την πρώτη στιγμή που αυτή δημιουργείται. Αρχικά από τον σύζυγο προς τη σύζυγο, που συνήθως συνθέτουν οικογένεια χωρίς να έχουν τον έρωτα ως βασική προϋπόθεση. Μόλις ο ιμπεριαλισμός αυτός αποδώσει καρπούς και η σύζυγος υποταχθεί, η οικογένεια λειτουργεί και ο ιμπεριαλισμός μπαίνει μέσα στην "οργανωμένη" και σταθερή πλέον οικογένεια. Από εκεί και πέρα ο ιμπεριαλισμός ασκείται από τον πατέρα προς το παιδί. Όλα από εκεί κι ύστερα λειτουργούν με βάση τον στόχο να υπηρετούνται τα συμφέροντα του πατέρα και άρα να διατηρούνται οι συνθήκες που συντηρούν τον ιμπεριαλισμό μέσα στην εβραϊκή κοινωνία.

Μέριμνα όλων των Εβραίων είναι να συντηρούνται πάντα οι συνθήκες εκείνες, που δίνουν τη δυνατότητα στον εσωτερικό εβραϊκό ιμπεριαλισμό να λειτουργεί. Ποιες είναι οι απαραίτητες αυτές συνθήκες; Ο εξωτερικός κίνδυνος κι ο πλούτος. Οι Εβραίοι, με φόβητρο τον εξωτερικό κίνδυνο, εγκλωβίζουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μέσα στις εβραϊκές δομές. Με την κινδυνολογία τα καθηλώνουν στο φόβο και την ομηρία του ιερατείου. Όμως, επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε μια κυρίαρχη κοινωνία, φρόντισαν ν' αλλάξουν τα δεδομένα πολύ πριν απειληθούν. Έγιναν μετανάστες και σηκώθηκαν οικειοθελώς κι έφυγαν από την Παλαιστίνη. Πριν δηλαδή αμφισβητηθούν από τα παιδιά τους στην ίδια τους τη χώρα, τα οδήγησαν σ' έναν επικίνδυνο χώρο, για να περιορίσουν τα περιθώρια αντίδρασής τους. Ζώντας στο σύνολο του χριστιανικού χώρου, εξασφάλισαν μόνιμους και σίγουρους εχθρούς, εφόσον οι χριστιανοί είναι πάντα σκληροί με τις μειονότητες. Παράλληλα εκπαιδεύτηκαν στην τέχνη του να συσσωρεύεις πλούτο. Ο πλούτος είναι απαραίτητος γι' ανθρώπους που θέλουν να εξουσιάζουν τα παιδιά τους και ταυτόχρονα ζουν σε μια αφιλόξενη κοινωνία.

Όμως, με ποιόν τρόπο μπορεί μια μειονότητα να συγκεντρώνει πλούτο, όταν οι ισχυροί τής πλειονότητας απαγορεύουν την επαφή με το κεφάλαιο; Όταν η κεφαλαιοκρατική τάξη μέσα σε κάθε χώρα δεν επιτρέπει στα φυσικά της αδέρφια ν' αποκτούν κεφάλαιο, είναι δυνατόν να το επιτρέψει σε "ξένους", που αποτελούν μειονότητα; Ένας δρόμος απομένει μόνον για επαφή με τον πλούτο κι αυτός είναι ο δρόμος που ακολούθησαν οι Εβραίοι. Ο δρόμος του εμπορίου. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μυστήριο στο γεγονός που θέλει τους Εβραίους ως τους ικανότερους εμπόρους στον κόσμο. Το εμπόριο ήταν ο μόνος δρόμος για την εθνική τους επιβίωση και σ' αυτό εκπαιδεύτηκαν οι Εβραίοι ως λαός. Η κερδοσκοπική και παρασιτική φύση του εμπορίου, σε συνδυασμό με την παρουσία του εβραϊκού στοιχείου στο σύνολο των χριστιανικών κρατών, τους έκανε μισητούς στα πέρατα του κόσμου. Όταν οι έμποροι εκ των δεδομένων πλουτίζουν καί εις βάρος του παραγωγού καί εις βάρος του καταναλωτή, είναι φυσικό να μισούνται. Όταν οι Εβραίοι ως σύνολο είναι έμποροι και ταυτόχρονα αποτελούν εθνική μειονότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μισηθούν. Εδώ οι χριστιανοί μισούν πραγματικά ακίνδυνες και άκακες μειονότητες, είναι δυνατόν να μην μισήσουν τα "σκυλιά" της κερδοσκοπίας;

Αυτό το μίσος εκμεταλλεύεται η εβραϊκή ηγεσία και διατηρεί τον εβραϊκό λαό υπό την ομηρία της. Όλος ο κόσμος μισεί τους Εβραίους εμπόρους κι αυτοί, προκειμένου να επιβιώσουν, συσπειρώνονται γύρω από την εξουσία τους, που τους διατηρεί μισητούς Εβραίους εμπόρους. Δεν υπάρχει ούτε ένας λαός σ' ολόκληρο τον κόσμο, που σε κάποια στιγμή να μην μίσησε τους Εβραίους εξαιτίας της δραστηριότητάς τους. Δεν υπάρχει όμως και λαός που να μην έπεσε θύμα της κερδοσκοπίας των Εβραίων. Δεν υπάρχει εθνικό κεφάλαιο στον κόσμο, από το οποίο να μην "ρούφηξαν" οι Εβραίοι έμποροι το "μεδούλι" του πλούτου που αυτό παρήγαγε· τον "μυελό της γης", όπως θρασύτατα και απροκάλυπτα αναφέρουν οι "ιερές" τους γραφές, αναφερόμενες σε ξένη γη. Όλα αυτά γιατί; Για να γίνουν πλούσιοι και μισητοί και να μπορούν να εξουσιάζουν τα παιδιά τους. Μιλάμε για αρρώστια, που όμοιά της δεν έχει κανένας άλλος λαός.

Αν τους έβλεπε τους Εβραίους κάποιος εξωγήινος, που δεν έχει εξοικειωθεί με τις συνήθειές τους, θ' απορούσε μ' αυτούς τους ανθρώπους. Θ' απορούσε με έναν λαό, του οποίου τα μέλη σ' όλη τους τη ζωή το μόνο που κάνουν με πάθος είναι να μετράνε φραγκοδίφραγκα και να ταλαιπωρούν τους οικείους τους. Οι Εβραίοι σ' όλη τους τη μακραίωνη ιστορία δεν έχουν ούτε μία στιγμή πνευματικής ανάτασης. Δεν έχουν δημιουργήσει τίποτε άξιο λόγου που να έχει βοηθήσει την κοινωνία τους και κατ' επέκτασιν την παγκόσμια κοινωνία. Επί αιώνες, είτε μετράνε χρήματα στα υπόγειά τους είτε τρέχουν να κρυφτούν κυνηγημένοι από τα θύματά τους.

Αν κάποιος τους μισεί και θέλει να τους τιμωρήσει, αυτό που πρέπει να κάνει είναι μην τους πειράξει καθόλου. Αυτόν που μισείς δεν τον σκοτώνεις, αλλά τον βασανίζεις. Τον Εβραίο, αν τον σκοτώσεις, εξυπηρέτηση του κάνεις, γιατί είναι δειλός, είτε να εγκαταλείψει τον εβραϊσμό και να ζήσει ως άνθρωπος είτε ν' αυτοκτονήσει ως άνθρωπος και να παραμείνει χωρίς κόστος Εβραίος. Κανένας άνθρωπος, που μισεί πραγματικά τους Εβραίους, δεν επιχειρεί ούτε να τους σκοτώσει αλλά ούτε και να τους βασανίσει ο ίδιος. Γιατί; Γιατί κανένας δεν μπορεί να τους βασανίσει με την υπομονή και την ένταση που τους βασανίζουν οι πατέρες τους. Τέτοιου είδους βασανισμό μπορούν να επιτύχουν μόνον "άρρωστοι" βασανιστές και κανένας υγιής άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος ν' "αρρωστήσει", για ν' αντικαταστήσει τους άρρωστους Εβραίους πατέρες στη διαδικασία του βασανισμού των Εβραίων.

Για να τελειώνουμε με τους Εβραίους, θα πούμε το εξής: Επειδή σήμερα ελέγχουν τα ΜΜΕ και τους αρέσει να "μεγαλοπιάνονται", θα προσπαθήσουμε ν' αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Οι Εβραίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους Εβραίους-ήρωες, όπως αυτοί παρουσιάζονται στις χολιγουντιανές ταινίες, που στην πλειοψηφία τους είναι δικές τους παραγωγές. Τους "σοφιστικέ" κι ευαίσθητους ήρωες, δηλαδή, που μάχονται τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, αγωνίζονται για τα μεγάλα ιδανικά κλπ.. Οι Εβραίοι, από τότε που έφυγαν από την Παλαιστίνη —και άρα εδώ και αιώνες—, ήταν στην κυριολεξία το "γυφταριό" του χριστιανικού κόσμου. Ήταν το "γυφταριό", γιατί αυτό τους συνέφερε. Προτιμούσαν να περιφέρονται σε ξένες πατρίδες και να πλουτίζουν εις βάρος των γηγενών. Προτιμούσαν να προκαλούν τις διώξεις των χριστιανών εις βάρος τους, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο επιβίωναν οι κοινωνίες τους, χωρίς ν' αλλάζουν τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους που τις έκαναν "κινούμενες". Μόνοι τους προκαλούσαν τους διωγμούς τους, για να εξασφαλίζουν τον κίνδυνο, που επέτρεπε στους πλούσιους Εβραίους να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στην εβραϊκή κοινωνία. Να παντρεύονται παρά τη θέλησή τους τις όμορφες ή πλούσιες Εβραίες και να εξασφαλίζουν την εξουσία πάνω στα παιδιά τους μέχρι τα βαθιά γεράματά τους.

Ως λαός —και έχοντας αυτές τις συνήθειες— είχε αναπτύξει ορισμένες συμπεριφορές, που τους έκαναν εύκολα αναγνωρίσιμους. Ήταν κερδοσκόποι, πονηροί, βρομιάρηδες και ό,τι άσχημο μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος. Εδώ ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί γιατί τους λέμε βρομιάρηδες. Πονηρούς ή κερδοσκόπους, με βάση τη δραστηριότητά τους, εντάξει. Γιατί όμως βρομιάρηδες; Δεν είναι ρατσιστικό να χαρακτηρίζεις έναν ολόκληρο λαό "άπλυτο" και βρομύλο; Για τον οποιοδήποτε άλλο λαό είναι. Για τους Εβραίους όχι. Γιατί; Γιατί είναι κι αυτό μέρος της δραστηριότητάς τους και της λογικής τους. Οι Εβραίοι ήταν επί αιώνες ο πιο βρομύλος λαός του πλανήτη. Ο λαός που στην κυριολεξία είχε "μαλώσει" με την καθαριότητα.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει ορισμένα βασικά πράγματα για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι Εβραίοι, λόγω τις δραστηριότητάς τους, ήταν πάντα αστικοί πληθυσμοί. Στην επαρχία δεν κατοικούσαν ποτέ, γιατί εκεί κατοικούσαν οι γηγενείς, που, είτε ως κεφαλαιοκράτες είτε ως δουλοπάροικοι, επιβίωναν με μέσον το κεφάλαιο της γης και βέβαια με τη σκληρή εργασία. Αυτοί είχαν επαφή με τη φύση και η καθαριότητα του καθενός ήταν προσωπική του υπόθεση, εφόσον υπήρχαν τα δεδομένα να μπορεί ο καθένας, είτε πλούσιος είτε φτωχός, να εξασφαλίζει την προσωπική του υγιεινή.

Αντίθετα στα αστικά κέντρα η έλλειψη των μέσων και της επαφής με τη φύση καθήλωνε τους αστικούς πληθυσμούς στη βρομιά και στις αρρώστιες. Στα αστικά κέντρα, δηλαδή, μόνον οι πλούσιοι μπορούσαν να είναι καθαροί κι αυτό συνέβαινε γιατί μόνον αυτοί είχαν τα μέσα και τις δυνατότητες να έχουν στη διάθεσή τους άφθονο και καθαρό νερό. Ο μόνος λαός, που ούτε τα πλούσια μέλη του δεν διακρίνονταν για την καθαριότητά τους, ήταν οι Εβραίοι· ο μόνος λαός, δηλαδή, που ήταν στο σύνολό του βρομύλος. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν ταυτόχρονα καί δειλοί καί έμποροι.

Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν τα καθοριστικά. Επειδή οι πλούσιοι Εβραίοι ήταν σκληροί έμποροι και κερδοσκόποι και ο υπόλοιπος κόσμος τους μισούσε, προτιμούσαν να περιφέρονται βρομύλοι, για να μην ξεχωρίζουν από τους φτωχούς ομοεθνείς τους. Γίνονταν "ένα" με τον φτωχό λαό των Εβραίων, γιατί αυτόν χρησιμοποιούσαν ως "ασπίδα". Αν δεν γνώριζες για κάποιον συγκεκριμένο Εβραίο ότι ήταν πλούσιος, δεν μπορούσες να το καταλάβεις από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Αυτό για τους δειλούς Εβραίους, που ήταν πλούσιοι, ήταν ασφάλεια. Μόνον στα κλειδωμένα και σκοτεινά υπόγεια μπορούσες να καταλάβεις ποιος Εβραίος ήταν πλούσιος και ποιος όχι. Αυτό, γιατί μόνον στο υπόγειο ο κάθε βρομύλος μετρούσε τον πλούτο του.

Από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, δηλαδή, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τον πλούσιο Εβραίο από τον φτωχό. Το γεγονός ότι ήταν έμποροι ήταν επίσης καθοριστικό. Γιατί; Γιατί για να επιβιώσει ο έμπορος πρέπει να "κλαίγεται", λόγω του ότι ο άνθρωπος που τον βλέπει να πλουτίζει θυμώνει και τον εγκαταλείπει ως καταναλωτής. Δεν μπορείς όμως να "κλαίγεσαι" και ταυτόχρονα να μοιάζεις εξωτερικά με πλούσιο. Για καθαρά δηλαδή επαγγελματικούς λόγους οι πλούσιοι Εβραίοι παρέμεναν βρομύλοι και απόλυτα όμοιοι εξωτερικά με τους φτωχούς αστικούς πληθυσμούς, που εκ των δεδομένων ήταν βρόμικοι.

Τέλος, ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας που επηρέαζε τη αρνητική τους στάση απέναντι στην καθαριότητα ήταν και η εξουσία. Η κάθε εξουσία —και ακόμα πιο πολύ η εβραϊκή— θίγεται από την ερωτική δραστηριότητα των ανθρώπων. Η δραστηριότητα αυτή συνήθως απειλεί τις δομές ενός σκληρού κι εξουσιαστικού συστήματος. Τη δραστηριότητα αυτή οι Εβραίοι εξουσιαστές επεδίωκαν να τη μειώσουν και να την ελέγξουν μέσα από τη βρόμα. Αυτό γίνεται με πολύ απλό τρόπο. Ο άνθρωπος, όταν είναι σεξουαλικά ενεργός κι επιθυμεί τη σεξουαλική δραστηριότητα, μεριμνά για την προσωπική του υγιεινή. Δεν μπορεί να είναι βρομύλος, είτε όταν ως ελεύθερος διατηρεί ή αναζητεί σχέση είτε όταν ως παντρεμένος έχει σεξουαλικές σχέσεις με τη γυναίκα του.

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύει για τους Εβραίους. Οι Εβραίοι, όταν είναι ελεύθεροι, απαγορεύεται να έχουν σεξουαλικές σχέσεις και περιμένουν από άλλους ν' αποφασίσουν ποια θα παντρευτούν. Στα πορνεία που περιφέρονται δεν κρίνονται από τις πόρνες, εφόσον πληρώνουν για να κάνουν αυτό που κάνουν. Από την άλλη πλευρά, όταν είναι παντρεμένοι, επειδή ακριβώς η γυναίκα τους δεν είναι προσωπική τους ερωτική επιλογή —είτε τους αφήνει αδιάφορους είτε είναι η ίδια αδιάφορη γι' αυτούς—, δεν χρειάζεται και πάλι να είναι καθαροί. Αυτοί βέβαια ήταν και οι "πατέρες" του νόμου περί συζυγικών "καθηκόντων". Σε κάθε περίπτωση δηλαδή δεν έχουν φυσιολογική σεξουαλική δραστηριότητα κι αυτό τους κάνει να αδιαφορούν για θέματα προσωπικής υγιεινής. Δεν είναι δυνατόν να σιχαίνεσαι ερωτικά τη σύζυγό σου και την ίδια ώρα να ενδιαφέρεσαι για το πώς δείχνεις ή το πώς είσαι επειδή κοιμάσαι μαζί της.

Όμως, όλη αυτή η δυσλειτουργία των Εβραίων στον ερωτικό τομέα είχε και άλλα αποτελέσματα, που ήταν αρνητικά για τους Εβραίους ως άτομα, αλλά θετικά για την εβραϊκή εξουσία. Η εξουσία αυτή επένδυε στη βρομιά των Εβραίων, γιατί μέσω αυτής μπορούσε από τη μία να υποβοηθήσει τη σεξουαλική ύφεση των μελών της κι από την άλλη να τα ελέγχει. Όλα αυτά μαζί, επειδή έδιναν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στους Εβραίους, εκτός από το εσωτερικό επίπεδο ελέγχου ευνοούσαν την εξουσία και στο συνολικό επίπεδο. Ευνοούσαν την εβραϊκή εξουσία, που επιθυμούσε η κοινότητα των Εβραίων ως μειονότητα να είναι απεχθής, να είναι προκλητική και προπαντός ευδιάκριτη. Αυτό, για μία μειονότητα που επενδύει στον κίνδυνο, είναι ό,τι καλύτερο για την εξουσία της.

Για τον λόγο αυτόν οι Εβραίοι στην κυριολεξία έκαναν τη βρομιά θρησκεία τους. Μέσω αυτής μπορούσαν να ελέγχουν το εσωτερικό της κοινωνίας τους και να τιμωρούν αυτούς που απειλούσαν τη δομή της. Πώς γινόταν αυτό; Ο άνθρωπος έχει μια φυσική τάση προς της καθαριότητα κι αυτό σημαίνει ότι προς εκείνη την κατεύθυνση πάντα τείνει. Αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα έντονη, όταν ο άνθρωπος είναι νέος και σεξουαλικά ενεργός. Όμως, οι νέοι αποτελούν τους βασικούς στόχους του συστήματος εξουσίας, εφόσον αυτοί είναι που αντιδρούν στα "ανάπηρα" πρότυπα της εξουσίας. Η εξουσία τούς παρακολουθεί κι ελέγχει διαρκώς τις απόψεις τους και τη στάση ζωής τους. Πώς όμως να ελέγξεις απόψεις, όταν αυτές δεν διατυπώνονται και άρα όταν δεν αποκαλύπτονται; Μέσα στην εβραϊκή κοινωνία η καθαριότητα ήταν κι αυτή ένα μέσο ελέγχου των νέων, γιατί "αποκάλυπτε" άποψη. Ο καθαρός νέος ήταν επικίνδυνος για την κοινωνία τους κι ελεγχόταν γι' αυτήν του τη συνήθεια. Γιατί; Γιατί απλούστατα, εξαιτίας αυτής της συνήθειας, η εξουσία έβγαζε κάποια συμπεράσματα γι' αυτόν που επιθυμούσε να ελέγξει, άσχετα αν αυτός δεν εξέφραζε άποψη.

Η εβραϊκή άρχουσα τάξη, καθότι βρομερή και μονίμως άπλυτη, έβλεπε τους καθαρούς νέους ως απειλή. Πρώτον, γιατί δεν ακολουθούσαν τα εθνικά πρότυπα και δεύτερον, γιατί αυτή η συνήθεια τους απειλούσε. Πώς τους απειλούσε; Ο καθαρός νέος, αν ήταν πλούσιος, απειλούσε τον πλούσιο πατέρα του, εφόσον με τη συνήθειά του αυτήν "αποκάλυπτε" πλούτο. Όμως, από εκεί και πέρα, είτε αυτός ο νέος ήταν πλούσιος είτε φτωχός, με την καθαριότητά του "έδειχνε" στον περίγυρό του ότι είναι ερωτικά διαθέσιμος. Έδειχνε ότι τον ενδιαφέρει να συνάψει ερωτικές σχέσεις. Αυτές όμως οι συνήθειες ήταν πέρα για πέρα επικίνδυνες για την εβραϊκή εξουσία και τους εκλεκτούς της. Ήταν απειλή ένας ερωτικά διαθέσιμος νέος μέσα σε μια κοινωνία βουτηγμένη στη μοιχεία. Ο καθαρός νέος θ' αποτελούσε πειρασμό για την όμορφη γυναίκα του βρομερού πλούσιου γέρου, που στην κυριολεξία την "αγόρασε" μέσω του γάμου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ήταν πολύ σημαντικό για την εξουσία να παρακολουθεί τις συνήθειες των μελών της κοινωνίας. Είναι συνήθεια να συναναστρέφεται κάποιος με τον οποιονδήποτε, χωρίς να κοιτάζει φυλετικά χαρακτηριστικά. Είναι συνήθεια να δοκιμάζει προτάσεις, που δεν προέρχονται απαραίτητα από τα "αλάθητα" ιερατεία. Μια από αυτές τις συνήθειες λοιπόν ήταν κι αυτή που έχει σχέση με την καθαριότητα του εβραϊκού πληθυσμού. Η συνήθεια αυτή "αποκαλύπτει" πράγματα που ενδιαφέρουν την εξουσία. Οι συνήθειες, δηλαδή, αποκαλύπτουν πράγματα που απειλούν την εξουσία και δεν εκφράζονται άμεσα από αυτούς που είναι επικίνδυνοι. Πράγματα που δεν μπορούν ν' αποκαλυφθούν με διαφορετικό τρόπο, γιατί αυτοί που τα κάνουν "κρύβονται".

Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα κάποιες γυναίκες καταλαβαίνουν ότι οι άνδρες τους τις απατούν, όχι επειδή γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο που τις κάνει καχύποπτες ή επειδή κάτι έχει υποπέσει στην αντίληψή τους, αλλά επειδή τους βλέπουν να ενδιαφέρονται για την καθαριότητά τους. Για όσο διάστημα οι άνδρες τους είναι διαρκώς βρόμικοι δεν ανησυχούν. Αν αρχίσουν και πλένονται σε καθημερινή βάση, είναι σίγουρες ότι υπάρχει κίνδυνος. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την εβραϊκή εξουσία που με τα βρόμικα πρότυπά της καταφέρνει κι αντλεί τις πληροφορίες που αφορούν την προσωπική ζωή των μελών της. Κάθε φορά που ένα μέλος της δεν ακολουθεί τα πρότυπα, σημαίνει συναγερμό και άρα κίνδυνο. Αυτός που είναι καθαρός αποτελεί στόχο της εξουσίας και παρακολουθείται. Από εκεί και πέρα, όταν η εξουσία διαπιστώσει παράβαση, τον τιμωρεί σκληρά με βάση τους σκληρούς νόμους περί "μοιχείας".

Το θέμα είναι δηλαδή ότι μέσω της καθαριότητας η εξουσία εντοπίζει τους δυνάμει εχθρούς της. Είναι λογικό δηλαδή να είναι το σύνολο των Εβραίων βρομύλοι, γιατί ως δειλοί δεν επιθυμούν να προκαλέσουν την εξουσία και να τεθούν υπό επιτήρηση. Ακόμα δηλαδή κι αν κάνουν αυτά που απαιτούν μια στοιχειώδη καθαριότητα για να γίνουν, επιλέγουν να παραμένουν βρόμικοι, για να μην δίνουν στοιχεία στην εξουσία και προκαλούν το "ενδιαφέρον" της.

Όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης, η στιγμή της "σύλληψης", που οδηγεί στη γέννηση ενός μέσου Εβραίου, είναι μια στιγμή όπου κυρίαρχα στοιχεία είναι το σκοτάδι και η άπειρη μπόχα. Οι βρομεροί κι αταίριαστοι εραστές μέσα στο σκοτάδι εκτελούν το αναπαραγωγικό τους καθήκον, έχοντας ο καθένας στο μυαλό του διαφορετικό εραστή ή ερωμένη από αυτόν που πραγματικά έχει. Ο Εβραίος σκέφτεται συνήθως την πόρνη της γειτονιάς και η Εβραία σκέφτεται με ποιον να πάει, ώστε να τιμωρήσει το κτήνος που εκείνη τη στιγμή την "λερώνει". Η εβραϊκή εξουσία επένδυσε στη βρομιά, γιατί η ίδια της η ύπαρξη στηρίζεται στη σεξουαλική αθλιότητα των μελών της εβραϊκής κοινωνίας. Αυτός είναι ο τρόπος που επιβιώνει η εβραϊκή εξουσία, η οποία μοιράζει γυναίκες και προίκες σαν λάφυρα για τους "εκλεκτούς" της.

Όμως, αυτό είχε κι άλλα αποτελέσματα. Οι Εβραίοι ήταν επί μονίμου βάσεως σεξουαλικά πεινασμένοι κι αυτό τους έκανε υποκριτές και ηθικολόγους μέσα στην κοινωνία τους, αλλά ταυτόχρονα προκαλούσε και τους χριστιανούς, γιατί οι Εβραίοι ζούσαν μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες. Οι Εβραίοι, επειδή αντιλαμβάνονταν τον γάμο σαν οικονομική και εθνική επένδυση, σπάνια ήταν καλυμμένοι ερωτικά. Όμως, από τη στιγμή που είναι άνθρωποι και δεν έχουν καλύψει τη στοιχειώδη αυτή λειτουργία τους, λογικό είναι να "ξενοβλέπουν", άσχετα αν ήταν ελεύθεροι ή παντρεμένοι. Πού όμως θα "ξενοβλέπουν", όταν απαγορεύεται να το κάνουν αυτό με τις Εβραίες, γιατί κρίνονται και τιμωρούνται; ’ρα θα "ξενοβλέπουν" προς τις υπόλοιπες γυναίκες κι επομένως προς τις χριστιανές. Οι χριστιανοί σιχαίνονταν τα χυδαία βλέμματα των Εβραίων, όταν αυτά στρέφονταν προς τις γυναίκες τους ή προς τις κόρες τους. Σιχαίνονταν τους βρομύλους που είχαν χρήματα και μέσω αυτών προσπαθούσαν να καλύψουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες αποκλειστικά εις βάρος των ξένων και όχι των ομοεθνών τους.

Όπως και στην περίπτωση των Βρετανών, όπου τα παθολογικά αποτελέσματα της σκληρής τους εκπαίδευσης έχουν σχέση με την ομοφυλοφιλία, έτσι και στην περίπτωση των Εβραίων υπάρχουν παθολογικά αποτελέσματα εξαιτίας της εβραϊκής εκπαίδευσης. Το παθολογικό αποτέλεσμα της εκπαίδευσής τους είναι μια ακόρεστη και αφύσικη σεξουαλική "πείνα". Μεγαλύτερα "λιγούρια" από τους Εβραίους δεν υπάρχουν και ούτε πρόκειται να υπάρξουν. Οι άνθρωποι είναι πραγματικά "άρρωστοι" με το sex. Βασική τους μέριμνα γίνεται το να συγκεντρώσουν τα χρήματα, που θα τους επιτρέψουν ν' απολαύσουν ό,τι το άρρωστο μυαλό τους φαντάζεται. Είναι οι καλύτεροι θαμώνες των πορνείων όλου του κόσμου. Όταν έχουν χρήματα, προσπαθούν να εξαγοράσουν τη σαρκική απόλαυση όσο-όσο.

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχουν τα χρήματα, είτε ως οικονομικά εξαρτώμενοι έφηβοι είτε ως φτωχοί ενήλικες; Τρελαίνονται στον αυνανισμό. Αυνανιστές όπως αυτοί δεν υπάρχουν άλλοι. Μπορούν να αυνανίζονται ακόμα και παντρεμένοι, έχοντας στο διπλανό δωμάτιο διαθέσιμη γυναίκα. Αν ο αυνανισμός σκότωνε τον άνθρωπο, το βέβαιον είναι ότι ο Χίτλερ δεν θα υπήρχε. Γιατί; Γιατί δεν θα υπήρχαν οι Εβραίοι ως πρόβλημα, που έπρεπε να επιλυθεί. Οι Εβραίοι θα είχαν εκλείψει ως λαός εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το "πρόβλημα" αυτό το γνωρίζει η εβραϊκή εξουσία και γι' αυτό φρόντισε —όπως κάνει πάντα— να δώσει λύση. Τρελαίνονται οι Εβραίοι εξουσιαστές να δίνουν λύσεις σε προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν. Τους αρέσει μάλιστα αυτές οι λύσεις να είναι επώδυνες γι' αυτούς που τις υφίστανται πάντα υποχρεωτικά. Τη λύση στο πρόβλημα του αυνανισμού τη δίνει η περιτομή.

Η περιτομή μπήκε στις παραδόσεις των Εβραίων γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Δεν έχει καμία σχέση με την υγιεινή κλπ., όπως ισχυρίζονται κάποιοι πονηροί. Η περιτομή απλά κάνει επώδυνο —αν όχι αδύνατο— τον αυνανισμό. Οι Εβραίοι εξουσιαστές, δηλαδή, ούτε καν αυτήν τη μοναχική σεξουαλική δραστηριότητα δεν επιτρέπουν στους Εβραίους ν' απολαμβάνουν. Ευνόητο είναι ότι από τη στιγμή που η περιτομή είναι υποχρεωτική, η εβραϊκή εξουσία αντιμετωπίζει τους Εβραίους στο σύνολό τους ως δυνάμει αυνανιστές. Επιπλέον η περιτομή ωφελούσε την εβραϊκή εξουσία, γιατί η ίδια λειτουργούσε ως μόνιμο χαρακτηριστικό, που διαφοροποιούσε τους Εβραίους από τους υπόλοιπους λαούς. Ήταν μια μορφή σωματικής αναπηρίας, που αυτός ο οποίος την είχε υποστεί δεν μπορούσε να την "ξεφορτωθεί" κι επομένως δεν μπορούσε να "ξεφορτωθεί" και την καταγωγή του σε περίπτωση διωγμών. Ό,τι καλύτερο δηλαδή για την εβραϊκή εξουσία, που ήθελε ομήρους της για πάντα τους Εβραίους.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η σύνδεση του sex με τον αυνανισμό ή το χρήμα ανήκει στις παραδόσεις των Εβραίων. Η ίδια η λέξη αυνανισμός προέρχεται από το όνομα ενός "πατέρα" των Εβραίων. Προέρχεται από τον Αυνάν τον γιο του Ιούδα. Σ' ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ χρήματος και sex, συμβαίνει κάτι ανάλογο. Από τα χρόνια που περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη έως σήμερα, η έννοια του πορνείου έχει ταυτιστεί για τους Εβραίους με την έννοια του κέρδους. Όταν επισκέπτονται έναν τόπο, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να επισκεφτούν το πλησιέστερο πορνείο. Αυτό το κάνουν καί για λόγους οικονομικού συμφέροντος καί για διασκέδαση. Εκεί κάνουν τις δουλειές τους και εκεί διασκεδάζουν. Όταν πάνε σ' έναν ξένο τόπο, στο πορνείο αναζητούν τους ομοεθνείς τους για να έρθουν σ' επαφή με την τοπική εβραϊκή κοινότητα και να κάνουν δουλειές. Πού θα τους βρούνε τους ομοεθνείς τους, αν δεν πάνε "συστημένοι"; Το πλησιέστερο πορνείο είναι πάντα το πιο εύκολο και σίγουρο σημείο επαφής με τους Εβραίους.

Γι' αυτόν τον λόγο τους Εβραίους εμπόρους, όταν αυτοί βρίσκονται σε ξένο μέρος, δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα αξιοθέατα ούτε οι βιτρίνες ούτε οι βιβλιοθήκες. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες ταξιδιώτες, όταν ήθελαν να βρουν Έλληνες στον τόπο όπου επισκέπτονταν, πήγαιναν στα γυμναστήρια και στις βιβλιοθήκες, έτσι οι Εβραίοι πηγαίνουν στα πορνεία. Είναι εξωφρενικό και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι πολύ πιθανόν αποφάσεις τύπου "καταιγίδα της ερήμου" ή "εισβολή στη Σερβία" έχουν παρθεί από Εβραίους μέσα σε πορνεία εν μέσω πόρνων. Το θέμα είναι ότι τα πορνεία εδώ και αιώνες είναι γι' αυτούς κάτι σαν πρόχειρο γραφείο-κέντρο διασκέδασης. Εκεί κάνουν δουλειές και βέβαια εκεί καλύπτουν τις "άρρωστες" ανάγκες τους. Το δεύτερο βέβαια είναι και το πιο σημαντικό πρόβλημα, που πρέπει να επιλύσουν άμεσα. Τους ενδιαφέρει να καλύψουν την αρρώστια τους κι αυτό γίνεται μέσα στα πορνεία. Ως λαός από αυτήν την αρρώστια παίρνει τα χαρακτηριστικά του.

Είναι ο λαός που οι πλούσιοι νέοι του —παρ' όλο που φυσιολογικά δεν θα έπρεπε— περιφέρονται στα πορνεία και ο μόνος λαός που συστηματικά οι γέροι του αναζητούν τον έρωτα στο πρόσωπο νεαρών γυναικών, που εκ των δεδομένων τις εξαναγκάζουν στην εκπόρνευση. ’λλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Εβραίοι δικηγόροι ήταν αυτοί που "εφεύραν" τα προγαμιαία συμβόλαια. Αυτοί δηλαδή νομιμοποίησαν και επισήμως την πορνεία του γάμου. Γιατί μιλάμε τόσο απόλυτα για πορνεία και για κατ' εξοχήν εβραϊκό πρόβλημα; Γιατί οι πονηρές νεαρές γυναίκες όλων των εθνικοτήτων παντρεύονταν τα εβραϊκής καταγωγής "άρρωστα" ραμολιμέντα και μετά τους "έτρωγαν" τις περιουσίες στα δικαστήρια με βάση τους νόμους περί οικογενειακού δικαίου. Αυτό το πρόβλημα ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για τους πλούσιους Εβραίους και γι' αυτό μερίμνησαν οι Εβραίοι δικηγόροι να το λύσουν. Η λύση αυτού του προβλήματος είναι το προγαμιαίο συμβόλαιο.

Αυτά τα συμβόλαια αξιολογούν τις "υπηρεσίες" των νεαρών γυναικών, όταν αυτές εγκαταλείψουν τον Εβραίο πορνόγερο. Αντικειμενικά δηλαδή η ακριβότερη πόρνη του κόσμου σήμερα είναι η Βρετανίδα ηθοποιός και σύζυγος Εβραίου σταρ του Χόλυγουντ, που, αν χωρίσει τον σύζυγό της, θα εισπράξει αρκετά εκατομμύρια για κάθε νύχτα μαζί του. Είτε χωρίσει είτε όχι, είναι πόρνη, γιατί υπέγραψε το συμβόλαιο που αξιολογεί τις "υπηρεσίες" της. Αν δεν χωρίσει, απλά θα είναι ικανοποιημένη ως πόρνη γι' αυτά που απολαμβάνει. Αν χωρίσει, θ' αποζημιωθεί γι' αυτά που πρόσφερε ως "υπηρεσία". Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Να κοιμάσαι με τη γυναίκα σου και να σκέφτεσαι ότι, αν τη χωρίσεις, η συγκεκριμένη βραδιά θα σου κοστίσει εκατομμύρια. Αυτά, για τους πλούσιους Εβραίους, που έχουν τη δυνατότητα —έστω και επί πληρωμή— ν' απολαμβάνουν ό,τι θέλουν, είναι εντελώς φυσιολογικά και βέβαια χαμηλού κόστους. Οι φτωχοί Εβραίοι, που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα "γούστα" τους, περιορίζονται στην ηδονοβλεψία και, αφού "συλλέξουν" εικόνες από τη γειτονιά τους ή τα διάφορα πορνοσινεμά, θα τις μετατρέψουν σε σαρκική απόλαυση στην τουαλέτα του σπιτιού τους.

Οι ναζιστές αυτά τα χαρακτηριστικά των Εβραίων εκμεταλλεύτηκαν και βρήκαν αμέσως συμφωνούντες στη Γερμανία. Σιχαίνονταν ο γερμανικός λαός τον σεξουαλικά "πεινασμένο" εβραϊκό λαό, που επιπλέον ήταν και βρομύλος. Ακόμα και η εμμονή των ίδιων των Γερμανών στην καθαριότητα οφείλεται κατά πολύ στην αντιεβραϊκή προπαγάνδα. Όταν κρίνεις και καταδικάζεις έναν λαό εξαιτίας κάποιων ορατών χαρακτηριστικών του, φυσικό κι επόμενο είναι να κινείσαι με πάθος προς την αντίθετη κατεύθυνση, προκειμένου ν' αποδείξεις με εξίσου ορατό τρόπο την διαφοροποίηση σου απ' αυτόν. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά των Εβραίων ήταν και η βρομιά και γι' αυτό οι Γερμανοί κινήθηκαν μαζικά και με πάθος προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το θέμα είναι ότι αυτά τα χαρακτηριστικά των Εβραίων υπήρχαν και δεν τα εφεύραν οι Γερμανοί. Δεν παρουσίασαν τεχνητά οι Γερμανοί τους Εβραίους ως βρόμικα λιγούρια που κοιτούσαν χυδαία τις γυναίκες.

Απλά οι Γερμανοί αυτά τα χαρακτηριστικά τα επισήμαναν τα "υπογράμμισαν" και τα χρησιμοποίησαν για να κάνουν τη ρατσιστική τους πολιτική. Αυτά τα χαρακτηριστικά ακόμα τα διατηρούν οι Εβραίοι. Ακόμα είναι σεξουαλικά πεινασμένοι κι εξακολουθούν να προκαλούν τους χριστιανούς. Όποιος το αμφισβητεί αυτό, ας πάει στο Λος ’ντζελες ή στη Νέα Υόρκη —και γενικά όπου υπάρχουν μαζεμένοι πολλοί πλούσιοι Εβραίοι— κι ας ακολουθήσει τα "ίχνη" τους. Ας πάει να βρει πού και με ποιες ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες οι Εβραίοι. Παντρεύονται με τις Εβραίες που τους συμφέρει οικονομικά και τις ανωμαλίες τους τις "βγάζουν" πάνω σε φτωχές χριστιανές πόρνες. Διατηρούν το έθνος τους δήθεν "ηθικό" κι "αποστειρωμένο" και ξεφτιλίζουν τους υπόλοιπους. Εβραίος αυτεπάγγελτος ηθικολόγος ήταν ο πρώτος και καλύτερος που κατηγόρησε τον Αμερικανό πρόεδρο για ανάρμοστη συμπεριφορά, αλλά Εβραίος είναι και ο μεγαλύτερος έμπορος "πορνοϋλικού", που διατίθεται μέσα από το Internet.

Αυτά τα χαρακτηριστικά της υποκρισίας τους ήταν που εκμεταλλεύτηκαν οι ναζιστές. Ό,τι τους καταλόγισαν ως χαρακτηριστικό ήταν αληθές. Το πρόβλημα ήταν ότι οι ναζιστές περιορίσθηκαν στα φαινόμενα και δεν προσπάθησαν να βρουν τη γενεσιουργό αιτία των φαινομένων αυτών. Περιορίσθηκαν στο να τους χαρακτηρίσουν "κατώτερους" ανθρώπους —πράγμα παντελώς άσχετο και ψευδές— και δεν αναζήτησαν την αλήθεια. Γιατί δεν το έκαναν αυτό; Γιατί απλούστατα, αν αναζητήσεις την "αρρώστια" των Εβραίων, αργά η γρήγορα θα πλησιάσεις την "αρρώστια" των χριστιανών, που είναι παρόμοια, εφόσον μοιράζονται τους ίδιους "πατέρες".

Εδώ ο αναγνώστης θ' απορήσει με τη σημερινή γενική συμπεριφορά των Εβραίων, που δεν μοιάζει καθόλου μ' αυτήν των προγόνων τους. Γιατί εδώ και αιώνες δεν άλλαξε η συμπεριφορά τους και σήμερα τολμούν κι εμφανίζονται ως πλούσιοι, "πετυχημένοι" και προπαντός καθαροί; Γιατί σήμερα δεν διστάζουν να επιδείξουν τον πλούτο τους ή ν' αποκαλύψουν την καταγωγή τους; Γιατί διεκδικούν θέσεις εξουσίας μέσα στα χριστιανικά κράτη, όπου οι άνθρωποι συνήθως μαζί με τις πολιτικές επιλογές μισούν και τα πρόσωπα; Πώς τολμούν —έστω και επί πληρωμή— μέσα στα έργα του Hollywood να παρουσιάζουν Εβραίους σε ρόλους "ανώτερους" και συγκεκριμένα σε ρόλο "κριτών";

Αυτό που άλλαξε είναι οι "συναναστροφές" τους ως λαός. Συναναστρεφόμενοι με τα "ψώνια" τούς Αγγλοσάξονες, που νομίζουν ότι είναι οι "εκλεκτοί των εκλεκτών", άρχισαν και οι Εβραίοι να γίνονται όμοιοί τους. ’ρχισαν κι αυτοί να "καβαλάνε το καλάμι" της ηλιθιότητας. Επειδή αισθάνονται ασφαλείς, χάρη στη δύναμη των Αγγλοσαξόνων κι επειδή επίσης γνωρίζουν ότι τους προστατεύουν ως πολύτιμους συνεργάτες, δεν δίστασαν όχι μόνο ν' αλλάξουν συνήθειες, αλλά να αλλάξουν και τον εθνικό τους "προσανατολισμό".

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνει πρακτικά αυτό που είπαμε στην αρχή του κειμένου περί του "συνδρόμου του δικηγόρου". Οι Εβραίοι, εξαιτίας των συναναστροφών τους, άρχισαν να μιμούνται τα "αφεντικά" τους. Είναι όμοιοι με τους θρασύδειλους δικηγόρους των ισχυρών, που με τις "πλάτες" των αφεντικών τους φωνάζουν και βρίζουν άλλους ισχυρούς, αισθανόμενοι εξίσου ισχυροί με τ' αφεντικά τους. Δικηγόροι, που ξεχνούν ότι είναι έμμισθοι υπάλληλοι και μιμούνται τ' αφεντικά τους. Οδηγούν τα ίδια αυτοκίνητα, επιδιώκουν να κατοικούν στις ίδιες συνοικίες και να τρώνε στα ίδια εστιατόρια. Δικηγόροι που αγνοούν ότι δεν είναι ίδιοι με τ' αφεντικά τους. Που αγνοούν ότι, αν χάσουν τη δουλειά τους, το πιο πιθανό είναι με βάση τις δυνατότητές τους να κατοικούν κάτω από γέφυρες.

Η αλλαγή αυτή στη συμπεριφορά των Εβραίων είχε ως αποτέλεσμα και την αλλαγή στη γενικότερη εθνική τους στρατηγική. Μέχρι τώρα η εβραϊκή εξουσία διατηρούσε την εβραϊκή κοινωνία ομοιογενή και συσπειρωμένη, εξαιτίας του φόβου των μελών της για κάποιον πιθανό διωγμό. Σήμερα —κι εξαιτίας της "επιτυχίας" τους στη συνεργασία με τους Αγγλοσάξονες— αυτός ο στόχος άλλαξε. Πυρήνας της εσωτερικής εβραϊκής προπαγάνδας έπαψε πλέον να είναι ο φόβος της επιβίωσης μετά από διωγμό και έγινε ο φόβος της απώλειας της "επιτυχίας". Οι εξουσιαστές Εβραίοι, δηλαδή, δεν τρομοκρατούν τους υπόλοιπους Εβραίους με απειλές θανάτου και διώξεων, ώστε να τους συσπειρώσουν. Σήμερα τους "δείχνουν" τα τεράστια συμφέροντα και τους προειδοποιούν ότι, αν δεν παραμείνουν συσπειρωμένοι, όλα αυτά θα χαθούν και άρα θα πάψουν να "πετυχαίνουν" εκ του ασφαλούς, όπως συμβαίνει σήμερα με τις "πλάτες" των Αγγλοσαξόνων.

Ο αναγνώστης, με βάση τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, αντιλαμβάνεται ότι οι Εβραίοι, όπως και οι Αγγλοσάξονες, δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν ως "κοσμοπολίτες". Το γεγονός ότι έχουν μάθει επί αιώνες να "συνυπάρχουν" με αλλοεθνείς, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Καί οι δύο είναι εκπαιδευμένοι ν' αδικούν τους λαούς κι επιζητούν ν' "ανακατεύονται" μ' αυτούς για λόγους συμφέροντος. Τα "μεγάλα λόγια" τους περί αδερφοσύνης των λαών κλπ., που ακούγονται σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι "στάχτη" στα μάτια των υποψηφίων θυμάτων τους. Τα θυμούνται μόνον όταν κινδυνεύουν να ξεσκιστούν από τους λαούς και όχι όταν τους κλέβουν. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που με βάση κάποια αντικειμενικά κριτήρια είναι οι χειρότεροι άνθρωποι στο κόσμο, είναι οι σημερινοί πρεσβευτές της παγκοσμιοποίησης και της δημοκρατίας.

Οι άνθρωποι αυτοί, που υπερασπίζονται τον διεθνισμό και στρέφονται εναντίον του εθνικισμού, είναι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν όσο κανείς άλλος τον εθνικισμό και βέβαια εξακολουθούν να τον εκμεταλλεύονται μέσα στα πλαίσια του διεθνισμού. Μόνον ο εθνικισμός των άλλων είναι κακός και όχι ο δικός τους. Οι Εβραίοι, που δήθεν κατηγορούν τους εθνικιστές για εγκλήματα και ρατσιστικές συμπεριφορές, είναι αυτοί που εφεύραν τον εθνικισμό και μάλιστα τον κακό, ο οποίος είναι ρατσιστικός. Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε εναντίον του Ιησού είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας του κακού και φονικού ρατσισμού. Οι Εβραίοι, που κατηγορούν τον θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία όλων των υπολοίπων λαών, είναι οι κατ' εξοχήν φανατικοί και μισαλλόδοξοι άνθρωποι. Με μέσον τον φανατισμό αυτόν και τη μισαλλοδοξία επιβιώνουν ως έθνος εμπόρων και πλουτίζουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Από άθλιο, βρομερό, ρατσιστικό και μισαλλόδοξο εβραϊκό στόμα βγήκε η φράση: "Συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος, παρά να κινδυνεύσει το έθνος ν' αφανιστεί". Εβραίος, δηλαδή, ήταν ο πρώτος που αποφάσισε να δώσει φονικά χαρακτηριστικά στον εθνικισμό. Οι "εκλεκτοί" των εθνών —και άρα και του εβραϊκού έθνους— αποφασίζουν πότε κάποιος θα πεθάνει, θεωρητικά για να μην κινδυνεύσει το έθνος, πρακτικά για να "ξεφορτωθούν" χωρίς άλλες εξηγήσεις τους εχθρούς τους. Όταν ένας λαός, όπως οι Εβραίοι, σκοτώνει τα δικά του παιδιά στο όνομα των εθνικών του συμφερόντων, είναι αδύνατον να μην μπορεί να σκοτώσει τα παιδιά των άλλων.

Αυτό σημαίνει το εξής πάρα πολύ απλό. Οι Εβραίοι όλους αυτούς τους αιώνες δεν σκότωναν παιδιά άλλων λαών σε πολέμους, όχι επειδή είναι φιλειρηνικοί και διεθνιστές, αλλά εξαιτίας της δειλίας τους. Δεν σκότωναν ούτε τα παιδιά εκείνων που τους εξόντωναν μαζικά, όχι εξαιτίας ανώτερων αισθημάτων, αλλά επειδή, όταν σκοτώνεις το παιδί κάποιου, πρέπει να είσαι έτοιμος ν' αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες της πράξης σου και οι Εβραίοι δεν είχαν τη γενναιότητα να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους τις συνέπειες.

Οι Εβραίοι, δηλαδή, το ότι δεν σκοτώνουν αλλόθρησκους, οφείλεται στο ότι είναι δειλοί και όχι στο ότι δεν είναι δολοφόνοι. Είναι μάλιστα τόσο κραυγαλέα δειλοί, που ακόμα και τον θάνατο του μοναχικού Ιησού επιχείρησαν σε πρώτη φάση να τον "φορτώσουν" στους Ρωμαίους. Απλά οι Εβραίοι, όταν για εθνικούς λόγους αναγκάζονται να εγκληματήσουν, περιορίζουν τη φονικότητά τους στο εσωτερικό της κοινωνίας τους, γιατί αυτό κάνουν οι θρασύδειλοι αυτού του κόσμου. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι πατεράδες χτυπάνε τα παιδιά τους. Οι "ψωραλέοι" κι αποτυχημένοι σε όλους τους τομείς άνθρωποι ασκούν βία αυτού του είδους. Αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια μόνον στα αδύναμα παιδιά τους παριστάνουν τους ισχυρούς και γίνονται απίστευτα σκληροί όταν αυτά δεν τους υπακούουν. Οι Εβραίοι, ως γνήσιοι θρασύδειλοι και αποτυχημένοι ως πρόσωπα κι ως λαός, μόνο μέσα στην κοινωνία τους είναι σκληροί και τολμούν κάποιες φορές να είναι φονικοί. Μόνο με τα δικά τους παιδιά δεν έχουν ν' αντιμετωπίσουν σκληρές συνέπειες για τις πράξεις τους. Γιατί; Γιατί μόνον τους Εβραίους πατέρες των παιδιών αυτών δεν φοβούνται ν' αντιμετωπίσουν ως εχθρούς.

Οι Εβραίοι όσο κι αν "σκούζουν" εναντίον των πάσης λογής εθνικιστών, που δήθεν δεν έχουν πολιτισμό και τους απειλούν, ας θυμούνται πάντα ότι αυτοί οι ίδιοι είναι που εφεύραν τον εθνικισμό κι ας θυμούνται επίσης πάντα ότι εξαιτίας του δικού τους φονικού εθνικισμού υπάρχει ο ίδιος ο χριστιανισμός, που συντίθεται από εθνικά και άρα φονικά κράτη. Αν οι ίδιοι για λόγους εθνικιστικούς, ρατσιστικούς και μισαλλόδοξους δεν σκότωναν τον Χριστό, σήμερα δεν θα υπήρχε ο φονικός γι' αυτούς και για ολόκληρο τον πλανήτη χριστιανισμός. Οι Εβραίοι, που κατηγορούν τους ρατσιστές —οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους "ανώτερους"— ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι και οι ίδιοι σκέφτονται με ανάλογο τρόπο. Δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι ανάμεσα στους λόγους που σκότωσαν οι πατέρες τους τον Χριστό ήταν και το ότι ο Ίδιος ήταν παιδί ενός ξυλουργού και της φτωχής Μαρίας. Πώς μπορούσαν οι "ανώτεροι" Εβραίοι ν' ανεχθούν ένα φτωχό Εβραιόπουλο να τους πάρει τη "μπουκιά" απ' το στόμα;

Όλα αυτά οι σύγχρονοι Εβραίοι πρέπει να τα γνωρίζουν, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να μην φωνάζουν τζάμπα και γίνονται γελοίοι κι επιπλέον εκνευρίζουν κι αυτούς που δεν πρέπει. Όλοι αυτοί οι γελοίοι τιμητές των πάντων, θα πρέπει πάντα να θυμούνται ότι Εβραίοι ήταν οι πατέρες του φονικού χριστιανισμού και άρα Εβραίοι ήταν οι πατέρες του φονικού γερμανικού εθνικισμού που τους οδηγούσε στα κρεματόρια. Αν εξαιρέσουμε τις εβραϊκές ρίζες του αντιεβραίου Χίτλερ, το επόμενο πιο τραγικό και ταυτόχρονα αστείο του ολοκαυτώματος είναι κάτι που δεν το γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Το αέριο "Zyklon B" που χρησιμοποιούσαν οι ναζιστές για να εξοντώνουν τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν επινόηση Εβραίου. Το αέριο αυτό δεν ήταν μία ακόμα ανθρώπινη εφεύρεση, που χρησιμοποιήθηκε για λάθος λόγους από λάθος ανθρώπους, όπως συμβαίνει συχνά με τις εφευρέσεις των ανθρώπων. Το τοξικό αέριο αυτό το κατασκεύασε ο Εβραίος εφευρέτης του, για τον λόγο ακριβώς που αυτό χρησιμοποιήθηκε.

Εδώ θ' αναρωτηθεί κάποιος. Αφού οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ είναι πανίσχυροι, γιατί δεν ασκούν μόνοι τους τον ιμπεριαλισμό —και άρα γιατί δεν αντλούν το σύνολο του κέρδος του κατ' αποκλειστικότητα— και πήραν τους θρασύδειλους και προκλητικούς Εβραίους για συνεργάτες; Γιατί τους διόρισαν ως "διευθύνοντα σύμβουλο", τη στιγμή που θεωρητικά ήταν εύκολο γι' αυτούς να διαχειριστούν τον ιμπεριαλισμό; Γιατί να μοιραστούν μαζί μ' αυτούς πλούτο και θέσεις εξουσίας; Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί το χριστιανικό σύστημα τη δεδομένη στιγμή. Όλα όσα επιχειρούν οι Αγγλοσάξονες προϋποθέτουν για την εφαρμογή τους τη χριστιανική λογική. Το άυλο κεφάλαιό τους είναι αποδοτικό, επειδή το επιτρέπει η χριστιανική αντιμετώπιση της έννοιας του κεφαλαίου.

Οι Εβραίοι εδώ είναι πολύτιμοι για τους εξής λόγους. Η βάση της χριστιανικής φιλοσοφίας είναι η ιουδαϊκή. Οι Εβραίοι, δηλαδή, είναι οι ειδικοί σ' ό,τι αφορά αυτήν τη φιλοσοφία, αλλά και το σύστημα που λειτουργεί με βάση τη φιλοσοφία αυτήν. Επειδή μια ζωή ήταν φοβητσιάρηδες και την ύπαρξή τους τη στήριζαν αποκλειστικά στη δύναμη του εβραϊκού συστήματος, γνωρίζουν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια πάνω στη λειτουργία του συγκεκριμένου συστήματος. Ασκούν σκληρή εξουσία μέσα στο σύστημά τους, χωρίς να κατέχουν υλικό κεφάλαιο. Γνωρίζουν πώς να εκμεταλλεύονται μέσω του εμπορίου το άυλο κεφάλαιό τους. Γνωρίζουν δηλαδή καλύτερα από τον καθένα πότε αυτό το "αέρινο" σύστημα κινδυνεύει, γιατί κινδυνεύει και από ποιον.

Όλα αυτά —αν σκεφτεί ο αναγνώστης ότι το σύγχρονο χριστιανικό σύστημα είναι παρόμοιο με το εβραϊκό— σημαίνουν ότι η γνώση αυτή είναι ένα κεφάλαιο των Εβραίων. Οι Αμερικανοί, δηλαδή, χρησιμοποιούν τους Εβραίους όπως χρησιμοποιούσαν κάποτε έξω από τις φυλακές τα παγόνια. Οι Εβραίοι είναι το ζωντανό σύστημα συναγερμού τού συστήματος εξουσίας που σχεδιάζουν οι Αμερικανοί. Επειδή οι Εβραίοι επωφελούνται από το σύστημα αυτό εις βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων, φοβούνται και φυσικό είναι ως λαός να παραμένουν σε μια τρομερή εγρήγορση. Γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν να ξαναπάν στα κρεματόρια, αν για κάποιο λόγο αυτοί που τους ευνόησαν —και είναι οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ— χάσουν τον έλεγχο του συστήματος. Εξαιτίας του φόβου τους αυτού αναλαμβάνουν και το ρόλο τους στη σημερινή παγκόσμια κοινωνία.

Ποιος είναι ο ρόλος τους; Οι Αμερικανοί, για να ελέγξουν τους λαούς, έχουν δημιουργήσει συνθήκες εμπορίου μέσα στην παγκόσμια κοινωνία κι αυτό το έκαναν εις βάρος του υλικού κεφαλαίου και της παραγωγής. Δημιουργούν συνθήκες εμπορικού ανταγωνισμού ανάμεσα στους λαούς κι ανταμείβουν τους νικητές στον αγώνα αυτόν, που έχει ως στόχο καθαρά τον πλούτο. Οι Εβραίο έχουν ως αντικείμενο της δουλειάς τους να παρακολουθούν τους "διαγωνιζόμενους" λαούς για το εάν σέβονται ή όχι τους κανονισμούς του παγκόσμιου εμπορίου. Από τη μία πλευρά κάθονται οι Αγγλοσάξονες με τον πλούτο στο "χέρι" —τον οποίο παράγουν οι πολυεθνικές— κι από την άλλη βρίσκονται οι διαγωνιζόμενοι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν σ' όλους τους υπόλοιπους λαούς, οι οποίοι  και προσπαθούν να επωφεληθούν από την αμερικανική πολιτική, ώστε ν' αρπάξουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι πλούτου από το "χέρι" του ιδιοκτήτη των πολυεθνικών. Οι Εβραίοι κάθονται ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του παγκόσμιου κεφαλαίου και τους λαούς και παριστάνουν τους κριτές. Είναι οι καλύτεροι κριτές, γιατί εμπόρους υποκριτές σαν κι αυτούς δεν έχει ξαναδεί η ανθρώπινη ιστορία. Μπορούν να κρίνουν όλου του είδους τους "ανάπηρους", γιατί είναι οι άνθρωποι που έχουν την οριακή ανθρώπινη "αναπηρία".

Είναι ο λαός που επί αιώνες κατάφερνε και προκαλούσε στα μέλη του "αναπηρίες", ακόμα κι όταν αυτά δεν είχαν το παραμικρό συμφέρον από την αναπηρία αυτήν. Αν ο κοινοί "ανάπηροι" θίγονται ή απειλούνται από την ανατροπή του συστήματος, οι Εβραίοι, εξαιτίας της "αναπηρίας" τους, πάνε κατ' ευθείαν στους φούρνους. Αυτοί λοιπόν κρίνουν ποιος από τους διαγωνιζόμενους πρέπει ν' ανταμειφθεί και ποιος όχι. Αυτοί παρακολουθούν τους "θεατές", μήπως κάποιος απ' αυτούς "χαλάει" με τις πράξεις του τον διαγωνισμό και παρασύρει τους υπόλοιπους εναντίον των καραγκιόζηδων. Μόλις αντιληφθούν μια τέτοια κίνηση, ενημερώνουν τους πανίσχυρους Αμερικανούς για τα δέοντα.

Αυτά όλα έχουν πρακτικά το εξής νόημα: Οι Εβραίοι είναι οι καλύτεροι νομικοί στον κόσμο. Ο νόμος γι' αυτούς είναι εμπόριο και γι' αυτό τον κατέχουν απόλυτα. Εξαιτίας του νόμου επιβιώνουν οι εσωτερικές τους εξουσίες κι εξαιτίας του νόμου επιβιώνουν ως έθνος εμπόρων. Η απόλυτη εξοικείωση με τον νόμο, που υπηρετεί την εξουσία, αλλά και το εμπόριο, τούς κάνει πολύτιμους για τους Αμερικανούς, που μετέτρεψαν το παγκόσμιο σύστημα σε εμπορικό σύστημα. Η γνώση αυτή των Εβραίων τούς επιτρέπει να σχεδιάζουν το σύνολο του παγκόσμιου νομικού πλαισίου με τον τρόπο που συμφέρει τ' αφεντικά τους. Αυτοί συντάσσουν με κάθε λεπτομέρεια τον κάθε νόμο που προσπαθούν να επιβάλουν τ' αφεντικά τους. Αυτοί δημιουργούν τους νόμους που διέπουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αυτοί σχεδιάζουν το νομικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία του παγκόσμιου εμπορίου και υπηρετεί τις αμερικανικές πολυεθνικές. Επειδή εκτός από νομικοί είναι και πονηροί έμποροι, καταφέρνουν όχι μόνο να δημιουργήσουν τον ιδανικό νόμο για τ' αφεντικά τους, αλλά και να τον πλασάρουν με τον ιδανικό τρόπο στα θύματά τους. Ανταμοιβή για όλους αυτούς είναι ο πλούτος.

Για τους Εβραίους η ανταμοιβή υπό μορφή πλούτου δεν είναι κάτι το αρνητικό, όπως είναι για τους υπόλοιπους λαούς που είναι κεφαλαιοκράτες. Ο πλούτος για τους Εβραίους είναι η μοναδική ανταμοιβή που τους ενδιαφέρει. Οι Αμερικανοί, δηλαδή, με τους Εβραίους δεν ήταν τυχεροί μόνον επειδή βρήκαν ικανούς συνεργάτες, αλλά κι επειδή αυτοί οι συνεργάτες δεν ενδιαφέρονται για το κεφάλαιο που ενδιαφέρει τους ίδιους. Οι Εβραίοι δεν πρόκειται ποτέ —όσο και να ισχυροποιηθούν— ν' αμφισβητήσουν τους Αγγλοσάξονες που κυβερνούν τις ΗΠΑ, γιατί δεν έχουν τα ίδια "ενδιαφέροντα". Έχοντας αυτές οι δύο εθνικές δυνάμεις συμπλέοντα συμφέροντα, που δεν συγκρούονται σε καμία περίπτωση μεταξύ τους, φιλοδοξούν να δημιουργήσουν μια μόνιμη κατάσταση εκμετάλλευσης, εφόσον θα ελέγχουν το παγκόσμιο κεφάλαιο.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν τους λόγους για τους οποίους επιλέχθηκαν οι Εβραίοι να παίξουν τον ρόλο του "δικηγόρου" των Αμερικανών. Αντιλαμβάνεται όμως επίσης ότι καί οι δύο είναι αδύναμοι ν' αντισταθούν σε μια ιδεολογική επίθεση που θ' απειλήσει το κεφάλαιο των Αμερικανών και εμμέσως τη "δουλειά" του δικηγόρου. Ο υδροχοϊσμός —που πρεσβεύει ο γράφων— είναι μια τέτοια ιδεολογία, που "χτυπάει" εκεί όπου πονάει το παγκόσμιο εμπορικό σύστημα. Είναι ιδεολογία που υπηρετεί το κεφάλαιο και τους κεφαλαιοκράτες και όχι το εμπόριο και τους κλέφτες πλουτοκράτες. Ο υδροχοϊσμός είναι εύκολο να επιβληθεί παγκοσμίως ως η κυρίαρχη ιδεολογία, γιατί εύκολα μπορεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη του κεφαλαίου και άρα την υποστήριξη των λαών που θίγονται από το αμερικανικό κεφάλαιο και την εμπορική δραστηριότητα των Εβραίων. Είναι θέμα χρόνου να "διαβρώσει" τα θεμέλια της σημερινής παγκοσμιοποίησης των ηλιθίων εξουσιαστών Ο υδροχοϊσμός, ακόμα κι αν δεν στραφεί άμεσα εναντίον των Αμερικανών ή των Εβραίων, είναι θέμα χρόνου να τους νικήσει και τους δύο με την απλή εφαρμογή του. Δεν χρειάζεται ν' ασχοληθεί ειδικά μ' αυτούς για να τους νικήσει. Γιατί; Γιατί δεν αναγνωρίζει την τεχνογνωσία ως μορφή κεφαλαίου.

Σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βασανίζει τους λαούς, γιατί οι ΗΠΑ ελέγχουν το συντριπτικό μέρος του κεφαλαίου του είδους αυτού. Αν ο υδροχοϊσμός αμφισβητήσει τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στην τεχνογνωσία, δεν καταστρέφει μεν τη γνώση ως γνώση, αλλά την καταστρέφει ως κεφάλαιο. Αν καταστραφεί το κεφάλαιο αυτό, καταστρέφονται και οι κυρίαρχοι αυτού του τύπου του κεφαλαίου. Καταστρέφονται οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ, εφόσον μένουν με άδεια "χέρια". Αν όμως δεν έχουν κεφάλαιο, μαζί μ' αυτούς καταστρέφεται και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Δεν χρειάζεται δηλαδή να εξοντώσεις τους Αγγλοσάξονες, για να νικήσεις τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αλλάζεις τις συνθήκες και παύει αυτός να υφίσταται. Καταστρέφεις το κεφάλαιό τους και παύουν να έχουν πλέον την ισχύ να επηρεάζουν την παγκόσμια κοινωνία με τους "ανάπηρους" που εκπαιδεύουν για να το συντηρούν και να το επεκτείνουν. Κάποτε έπρεπε να πολεμήσεις με τα όπλα τους ιμπεριαλιστές, για να τους αφαιρέσεις το κεφάλαιο που συντηρεί τη δύναμή τους. Σήμερα με μια απλή αντιγραφή της τεχνογνωσίας των προϊόντων τους μπορείς να κάνεις το ίδιο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Εβραίους. Ο υδροχοϊσμός, από τη στιγμή που θα εφαρμοστεί, καταστρέφει τον εβραϊσμό. Αν καταστραφούν τ' "αφεντικά" τους καταστρέφονται και οι ίδιοι ως "διαχειριστές" τους. Επιπλέον, δεν μπορούν να συνεχίσουν ανεξάρτητα την πορεία τους —όπως έκαναν επί αιώνες—, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν ως έμποροι. Χωρίς πνευματικά δικαιώματα η παραγωγή είναι θέμα χρόνου να προσαρμοστεί απόλυτα στις ανάγκες της αγοράς. Αν συμβεί όμως αυτό, παύουν να υπάρχουν τα δεδομένα που συντηρούν το εμπόριο. Το εμπόριο βγάζει τα κέρδη του από την αδυναμία της παραγωγής να καλύψει τη ζήτηση. Οι τιμές ανεβαίνουν, όταν πλούσιοι καταναλωτές δέχονται να πληρώσουν εικονικές αξίες προϊόντων, που θέλουν οπωσδήποτε ν' απολαύσουν. Για τους εμπόρους, δηλαδή, είναι καθοριστικό να περιορίζουν την παραγωγή στο σημείο που να μπορούν να αισχροκερδούν εις βάρος των καταναλωτών. Αν η παραγωγή καλύπτει πλήρως τη ζήτηση, δεν μπορεί να επιβιώσει ο έμπορος. Αν δηλαδή συμβεί αυτό, καταστρέφεται ο εβραϊσμός, γιατί καταστρέφονται οι συνθήκες που τον συντηρούν.

Όπως και στην περίπτωση των Αγγλοσαξόνων ιμπεριαλιστών, έτσι και στην περίπτωση αυτήν, τα πάντα είναι καταστροφικά για τους Εβραίους, χωρίς να χρησιμοποιηθεί καθόλου βία. Δεν χρειάζεται να γίνεις Χίτλερ και να τους στείλεις στα κρεματόρια, για να τους αφανίσεις. Χωρίς τον πλούτο που προσφέρει το εμπόριο και χωρίς το μίσος των ανθρώπων εναντίον τους, δεν μπορούν να συντηρηθούν οι Εβραίοι. Δεν μπορούν να "γεννηθούν" Εβραίοι στο μέλλον, που θα συντηρήσουν το έθνος τους. Σ' έναν κόσμο, όπου κάποιος επιβιώνει εύκολα και πλούσια, δεν μπορείς να "παράγεις" Εβραίους. Δεν μπορείς ανήλικους να τους χτυπάς αλύπητα, γιατί δεν θα υπάρχουν εχθροί που να δίνουν αξία στη βία αυτή. Δεν μπορείς ενήλικούς να τους απειλείς με την κληρονομιά, γιατί δεν θα υπάρχει δυσκολία στην επιβίωση.

Οι Εβραίοι και οι Αγγλοσάξονες θα εξαλειφθούν ως ανθρώπινα "είδη" για τους ίδιους λόγους που κάποτε εξαλείφθηκαν οι δεινόσαυροι, οι βροντόσαυροι, οι τυραννόσαυροι κλπ.. Οι συνθήκες θα πάψουν να τους παρέχουν τη δυνατότητα να επιβιώνουν. Οι άνθρωποι του μέλλοντος θα διαβάζουν στη δική τους ιστορία ότι στις αρχές της τρίτης χιλιετίας εξαφανίστηκαν ταυτόχρονα από τον πλανήτη καί ο "Εβραίος ο ανωφελής" και ο "Αγγλοσάξων ο άρπαξ". Είναι θέμα χρόνου τα υγιή ανθρώπινα πρότυπα να γίνουν παγκόσμια πρότυπα, εφόσον δεν θα υπάρχουν οι συνθήκες που θα κάνουν οικονομικά αποδοτική την "αναπηρία" των σημερινών παγκοσμίων προτύπων, που είναι αγγλοσαξονικά κι εβραϊκά. Είναι θέμα χρόνου να υιοθετήσουν τα πρότυπα αυτά καί τα παιδιά των Αγγλοσαξόνων καί των Εβραίων και άρα να πάψουν να διαιωνίζονται ως λαοί.

Σ' ό,τι αφορά την τύχη των Εβραίων, στο πολύ άμεσο μέλλον τα πράγματα είναι απλά. Η κατάρρευση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα παρασύρει στην καταστροφή και τον "διευθύνοντα σύμβουλο" της πολυεθνικής, που ακούει στο όνομα ΗΠΑ. Θα τον σύρει στα διεθνή δικαστήρια με την κατηγορία της διάπραξης εγκλημάτων εις βάρος της ανθρωπότητας. Τα συλλογικά συμφέροντα, που αναφέραμε στην αρχή, θα είναι αυτά που θα τους "σύρουν" ως έθνος στα διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο σιωνισμός και οι σιωνιστές πρέπει να δικαστούν ενώπιον όλων των λαών, ώστε να καταλάβουν όλοι τον ρόλο τους. Όλοι πρέπει να καταλάβουν τον ρόλο των Αμερικανοεβραίων της Ουάσιγκτον και των ηγετών του Ισραήλ. Η γενική καταδίκη τους είναι σίγουρη, γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να είναι αθώος ένας σκληρός και κερδοσκόπος ιμπεριαλιστής.

Αυτό που θα είναι ειδικό και θ' αφορά τον κάθε Εβραίο ξεχωριστά ως άτομο, θα είναι η ποινή που θα τους επιβληθεί. Οι φονιάδες της Ουάσιγκτον και του Τελ-Αβίβ θα πρέπει να έχουν ανάλογο τέλος μ' αυτό των κορυφαίων παραγόντων του ναζισμού. Οι πλούσιοι Εβραίοι όλου του κόσμου θα πρέπει να χάσουν το σύνολο των όσων κέρδισαν, εκμεταλλευόμενοι τη χριστιανική φιλοξενία. ’νθρωποι, οι οποίοι να καταχράστηκαν τον ανθρωπισμό και το έλεος των λαών όσο τα καταχράστηκαν οι πλούσιοι Εβραίοι, δεν υπάρχουν. ’νθρωποι δειλοί και πονηροί, όπως αυτοί, δεν υπάρχουν άλλοι. Αυτοί είναι που επέλεξαν για τον εβραϊκό λαό να είναι άπατρις, εξαιτίας ακριβώς της δειλίας τους και της πονηριάς τους. Επέλεξαν να είναι αιώνια διωκόμενα "παράσιτα", γιατί αυτό τους συνέφερε. Το σύνολο της δραστηριότητάς τους είναι κερδοσκοπικό και στρέφεται εναντίον αυτών που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν. Ακόμα και τους διωγμούς που υπέστησαν, τους χρησιμοποίησαν για να βγάλουν κέρδος.

Κάποτε πρέπει να ξεκαθαρίσει και το ζήτημα των διωγμών εις βάρος των Εβραίων και να δούμε όλοι τη σχέση των ανθρώπων αυτών με το φαινόμενο των διωγμών. Αν ασχοληθεί κάποιος με τους διωγμούς αυτούς, θα διαπιστώσει ότι αυτοί συνέφεραν πιο πολύ αυτούς που τους υπέστησαν, παρά εκείνους οι οποίοι τους πραγματοποίησαν. Εξαιτίας των διωγμών οι Εβραίοι βγήκαν μέσα στους αιώνες κερδισμένοι και όχι χαμένοι. Στο βασικό επίπεδο οι ηγεσίες τους θεωρούν τους διωγμούς που υπέστησαν ως το φυσιολογικό κόστος που απαιτεί η δραστηριότητά τους. Είναι φυσιολογικό, γιατί πάντα ο θάνατος είναι φυσικό αποτέλεσμα της κατάχρησης της έννοιας της φιλοξενίας. Όπως για τους χριστιανικούς λαούς —που είναι κεφαλαιοκρατικοί— οι πόλεμοι είναι αναγκαστικό κι αναπόφευκτο κόστος για την επιβίωσή τους, για τους Εβραίους είναι οι διωγμοί. Το ολοκαύτωμα το χρησιμοποίησαν για να γίνουν αρκετά πλουσιότεροι, εφόσον πάνω στον πλούτο αυτόν στηρίζουν τη σημερινή τους "επιτυχία", καθώς εκ των δεδομένων η "πετυχημένη" αυτή δραστηριότητά τους θίγει τα συμφέροντα εκείνων που τους φιλοξενούν.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η πιο δίκαιη τιμωρία γι' αυτούς που σκότωσαν, αδίκησαν και ταλαιπώρησαν τους λαούς —και βέβαια και τους ομοεθνείς τους— μόνο και μόνο για να γίνουν πλούσιοι, είναι να τους αφαιρεθεί ο πλούτος. Το σύνολο των περιουσιών των πλούσιων Εβραίων παγκοσμίως θα πρέπει να δημευτεί. Ένα μέρος του πλούτου αυτού πρέπει να μπει στα ταμεία των κρατών που είχαν την ατυχία να τους φιλοξενούν και το υπόλοιπο μέρος θα πρέπει οπωσδήποτε να δοθεί ως αποζημίωση στους λαούς που ζημιώθηκαν από τον ιμπεριαλισμό των σιωνιστών.

Κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνει και στο Ισραήλ. Για να επανέλθει η ειρήνη κάποτε στην ιστορική Παλαιστίνη, βασική προϋπόθεση είναι να γκρεμιστεί εκ βάθρων το σιωνιστικό κρατικό κατασκεύασμα που ακούει στο όνομα Ισραήλ. Ο λαός του Ισραήλ θα πρέπει να επιστρέψει πίσω στους Παλαιστίνιους το κεφάλαιο-γη που με βία απέσπασε. Δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψει την Παλαιστίνη, εφόσον αυτή η επιστροφή κεφαλαίου αρκεί για να φέρει την ειρήνη. Αυτό είναι ευνοϊκή μεταχείριση απέναντί τους, αν σκεφτεί κάποιος ότι εξαιτίας του ναζισμού εκατομμύρια Γερμανών "ξεριζώθηκαν" από τη γη που τους "γέννησε", όταν ηττήθηκε η Γερμανία. Από την άλλη πλευρά, η μεταχείριση αυτή είναι μονόδρομος, γιατί κανένας λαός δεν θα θελήσει να φιλοξενήσει τους Ισραηλίτες, αν τους διώξεις από την Παλαιστίνη. Τους Γερμανούς της Τσεχίας, για παράδειγμα, ή τους Σέρβους της Κροατίας, υπήρχαν αδερφοί λαοί που δέχονταν να τους φιλοξενήσουν. Τους Εβραίους αντίθετα κανένας δεν πρόκειται να τους δεχτεί. Οι επιλογές, δηλαδή, είναι εκ των δεδομένων περιορισμένες. Ή θα παραμείνουν στην Παλαιστίνη υπό τους όρους που συμφέρουν τους Παλαιστίνιους ή αναγκαστικά θα πρέπει να εξοντωθούν. Αυτά κατάφεραν μέσα στους αιώνες οι Εβραίοι. Να μην υπάρχει έστω και ένα μέρος στον πλανήτη όπου να είναι ευπρόσδεκτοι.

Το θέμα είναι ότι ακόμα και κάτω από αυτούς τους όρους οι Ισραηλίτες μπορούν να ζήσουν ανθρωπινά και στην ουσία να μην αδικηθεί ο απλός ισραηλινός λαός, πράγμα που είναι και το ζητούμενο. Μπορούν οι κεφαλαιοκράτες Ισραηλινοί να παραμείνουν στην Παλαιστίνη κι απλά να αλλάξουν πεδίο δραστηριοποίησης. Μπορούν, αφού εγκαταλείψουν το κεφάλαιο-γη στους Παλαιστίνιους, να δραστηριοποιηθούν στο πολύ πιο προσοδοφόρο κεφάλαιο βιομηχανία και βέβαια μπορεί ο εργαζόμενος ισραηλινός λαός να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε πάντα. Αυτόν δεν τον αφορά η τύχη του κεφαλαίου των συμπατριωτών του. Η επιστροφή αυτού του κεφαλαίου στους Παλαιστίνιους είναι κάτι που δεν αγγίζει τα συμφέροντα του μέσου Ισραηλινού εργαζόμενου. Μαζί μ' αυτούς θα επωφεληθούν και οι Παλαιστίνιοι ως εργαζόμενοι, εφόσον θα μπορούν να εργαστούν στα εργοστάσια των Ισραηλινών.

Πώς όμως θα μπουν οι σημερινοί κεφαλαιοκράτες της γης του Ισραήλ στον πολύ πιο ακριβό τομέα της βιομηχανίας; Με τον εξής απλό τρόπο. Από τη στιγμή που λόγω υδροχοϊσμού δεν θα υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα, το μόνο που θα χρειάζεται για να γίνει κάποιος βιομήχανος θα είναι τα χρήματα που απαιτεί η ανέγερση του εργοστασίου. Οι κεφαλαιοκράτες του Ισραήλ με τα χρήματα των πλουτοκρατών του Ισραήλ τα οποία θα δημευτούν, θα χτίσουν τα εργοστάσια τους. Οι περιουσίες των πλούσιων Εβραίων εμπόρων και ιερέων του Ισραήλ θα δοθούν σε Ισραηλίτες που θα δραστηριοποιηθούν στη βιομηχανική παραγωγή. Κάποιοι σημερινοί Ισραηλίτες έποικοι και ιδιοκτήτες της φτωχής παλαιστινιακής γης, που σήμερα τους "δουλεύουν" τα καθάρματα του Τελ-Αβίβ, θα γίνουν οι βιομήχανοι της Παλαιστίνης του μέλλοντος. Σ' ό,τι αφορά τα σημερινά καθάρματα, αυτοί θα γίνουν εργάτες —και πολύ τους είναι—, εφόσον, ακόμα και να τους επιτρέψει κάποιος να ζήσουν, αποτελεί πράξη επιείκειας. Η κεφαλαιοκρατία της Παλαιστίνης του μέλλοντος θα γεννηθεί από τη σημερινή κεφαλαιοκρατία του Ισραήλ και τους πλούσιους Παλαιστίνιους και αυτό είναι σωστό και δίκαιο.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η επιστροφή του κεφαλαίου-γη στους Παλαιστίνιους θα πρέπει να γίνει μόνο για ηθικούς λόγους, εφόσον λίγο ενδιαφέρει τους πραγματικά ισχυρούς ο τύπος αυτός του κεφαλαίου. Πόσο μάλλον το κεφάλαιο-γη της Παλαιστίνης, που είναι εξαιρετικά φτωχό. Η επιστροφή βέβαια θα είναι μόνο θεωρητική γι' αυτούς που θ' αναγκαστούν να την κάνουν, γιατί στην ουσία θα πρόκειται για μια απλή κι αναγκαστική πώληση. Θα αποζημιωθούν οι Ισραηλίτες για την γη που θα επιστρέψουν στους Παλαιστίνιους. Θα εισπράξουν χρήματα για το κεφάλαιο που θα επιστρέψουν στο όνομα της ειρήνης.

 Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τον πιο απλό και δίκαιο τρόπο. Τα χρήματα που θα εισπράξουν οι Ισραηλίτες, οι οποίοι θα κληθούν να επιστρέψουν τη γη τους, δεν θα είναι χρήματα Παλαιστινίων αγοραστών, αλλά χρήματα των πραιτοριανών δολοφόνων του Λικούντ. Τα xρήματα των ανθρώπων αυτών, τα δικαιούνται οι Ισραηλίτες κεφαλαιοκράτες. Δικαιούνται τα χρήματα αυτών που, από τότε που πάτησαν το πόδι τους στην Παλαιστίνη, μόνον τον θάνατο σκέφτονται. Δικαιούνται τα χρήματα των ανθρώπων που σπρώχνουν το Ισραήλ και τα παιδιά του σε πολέμους, ενώ οι ίδιοι δεν πολεμάνε. Δικαιούνται τα χρήματα των πονηρών. Των πονηρών εμπόρων πλουτοκρατών, οι οποίοι θέλουν τα παιδιά των Ισραηλινών κεφαλαιοκρατών και εργατών να αιμορραγούν στις έρημους, την ίδια στιγμή που τα δικά τους τα παιδιά λουφάρουν. Τα παιδιά τους, που εγγράφονται στις εκκλησιαστικές σχολές για ν' αποφύγουν τη στράτευση, με μόνη "υποχρέωση" να κλαίνε υποκριτικά στο τείχος των δακρύων. Αυτοί είναι που από την τσέπη τους θα πληρώσουν τον επανασχεδιασμό της οικονομίας τής Παλαιστίνης.

Σ' αυτήν τη μεγάλη προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος της Παλαιστίνης σημαντικό ρόλο θα κληθούν να παίξουν και οι γυναίκες του Ισραήλ. Πρέπει κι αυτές να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, για να βοηθήσουν πραγματικά τα παιδιά τους. Τους δίνεται πραγματικά η ευκαιρία να εκδικηθούν τα ζώα που αιώνες τώρα τις καθηλώνουν στην αθλιότητα. Αυτές οι σκληρές κι αποδεδειγμένα γενναίες γυναίκες θα κληθούν ν' αποφασίσουν για το τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά τους. Θα τα ξαναδώσουν στους πονηρούς, για να σκορπίζουν τις σάρκες τους στις έρημους; Θα τα αφήσουν να τα εκπαιδεύσουν να γίνουν δειλά και άθλια, όπως είναι οι Εβραίοι πατέρες που τις βασάνισαν; Οι γυναίκες του Ισραήλ θα είναι αυτές που θα "σώσουν" για άλλη μια φορά το Ισραήλ. Αν γίνουν όλα αυτά, είναι βέβαιον ότι η Παλαιστίνη μέσα σε ελάχιστες ημέρες μπορεί να γίνει μια όαση χαράς και ειρήνης. Θα χαρούν οι Παλαιστίνιοι και θα χαρούν και οι εργαζόμενοι Εβραίοι, που εδώ και δεκαετίες "ποτίζουν" εντελώς άδικα τις έρημους με το αίμα τους, επειδή αυτό ευνοεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την πλουτοκρατία του Ισραήλ.

Εννοείται βέβαια —κι απλά το αναφέρουμε— ότι κανένας δεν θα πρέπει να πειράξει κανέναν. Κανένας δεν θα πρέπει ν' αγγίξει τους Εβραίους και ν' απειλήσει τη ζωή τους. Ειδικά τους απλούς εργαζόμενους Εβραίους δεν πρέπει να τους αγγίξει κανένας και σε κανένα κράτος, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ. Κανένας δεν πρέπει ν' απειλήσει, ούτε τους ίδιους ούτε τις λιγοστές περιουσίες τους. Οικονομικό κόστος απ' όλη αυτήν την κατάσταση θα πρέπει να έχουν μόνον οι πλούσιοι Εβραίοι, που για τον πλούτο βασάνισαν άλλους ανθρώπους και πολύ περισσότερο από τον καθένα τους φτωχούς Εβραίους. Κάποτε οι φτωχοί Εβραίοι θα πρέπει να είναι κι αυτοί "τυχεροί" μιας κατάστασης, γιατί αιώνες τώρα αυτοί ήταν οι μονίμως "άτυχοι", εφόσον την τύχη την "καπάρωναν" οι πλούσιοι ομοεθνείς τους. Κάποτε θα πρέπει να γελάσουν κι αυτοί που αιώνες τώρα παριστάνουν τον "σάκο του μποξ", για να εκτονώνουν την οργή τους οι χριστιανοί, κάθε φορά που εξοργίζονταν με τους πλούσιους Εβραίους.

Κάποια εβραϊκής καταγωγής ζώα στην Ουάσιγκτον έπρεπε να το σκεφτούν λίγο παραπάνω, όταν έστελναν στη Γιουγκοσλαβία χριστιανούς να σκοτώσουν χριστιανούς. Έπρεπε να σκεφτούν τις συνέπειες που έχει το να βάλεις τα παιδιά αυτών που σε φιλοξενούν ν' αλληλοσκοτωθούν. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι καιροί είναι πολύ ύποπτοι για να "παίζεις" παιχνίδια σε "αυλές" ανθρώπων, τους οποίους θα έπρεπε να σέβεσαι.

Επί αιώνες οι Εβραίοι φοβούνταν τους Έλληνες και δεν τους ενοχλούσαν. Επί αιώνες οι πιο "ανάπηροι" άνθρωποι του κόσμου δεν τολμούσαν να ενοχλήσουν αυτούς που λάτρεψαν τον υγιή άνθρωπο. Αυτούς που "ξεγύμνωσαν" το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη ψυχή, για να δοξάσουν καί τον Θεό και το δημιούργημά Του. Αυτούς που με την τέχνη τους και τη φιλοσοφία τους "κατήγγειλαν" την ανθρώπινη "αναπηρία" που στηρίζει την εξουσία. Αυτούς του ανθρώπους οι Εβραίοι πάντα τους φοβούνταν και ποτέ δεν τολμούσαν να συγκρουστούν μαζί τους, ακόμα και σε εποχές που ήταν εξαιρετικά αδύναμοι.

 Τώρα, που οι Έλληνες είναι πιο ισχυροί από ποτέ, βρήκαν την ώρα οι Εβραίοι να "παίξουν" μαζί τους; Τώρα πήγαν να κάνουν τους έξυπνους και να τους πιέσουν με στόχο κάποια αστεία κέρδη, πουλώντας τους "προστασία"; Θα τους κοστίσει βέβαια λίγο παραπάνω, αλλά τουλάχιστον θα μάθουν αυτά που έπρεπε να ξέρουν ήδη. Τι έπρεπε να γνωρίζουν οι μαθητευόμενοι "αυτοκράτορες" της αστείας Ουάσιγκτον; Ότι οι Έλληνες είναι οι πιο φημισμένοι "φονείς" των αυτοκρατοριών. Είναι τα αβύθιστα "παγόβουνα" του ωκεανού της ιστορίας των ανθρώπων. Όταν είναι ισχυροί, δεν τους πλησιάζεις, γιατί τη σύγκρουση μαζί τους θα την "πληρώσεις" με τον πιο άσχημο τρόπο.

Η αμερικανική αυτοκρατορία πολύ σύντομα θα καταρρεύσει σε πλήρη ισχύ και με έναν θεαματικό όσο και παταγώδη τρόπο. Θα καταπλακώσει και θα παρασύρει στο "θάνατο" καί τους ιδιοκτήτες της καί τους διαχειριστές της. Η κατάρρευσή της θα συγκρίνεται μόνο με την κατάρρευση της περσικής αυτοκρατορίας, που κι αυτή σε πλήρη ισχύ κατάρρευσε και η πτώση της συγκλόνισε τον αρχαίο κόσμο. Σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν ένα τεράστιο "πλοίο" της εξουσίας βυθίστηκε αύτανδρο στον ωκεανό της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί οι κυβερνήτες του δεν αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο από τους μεμονωμένους λαούς "παγόβουνα", που "επέπλεαν" στις "θάλασσες" των λαών και των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Συγκρούστηκαν μ' αυτούς και, μέχρι να καταλάβουν τι είχε συμβεί, καταστράφηκαν. Σήμερα η αμερικανική αυτοκρατορία κινδυνεύει να πάθει ακριβώς τα ίδια, για τους ίδιους λόγους και —δυστυχώς γι' αυτήν— από τους ίδιους ανθρώπους, που είπαμε ότι έπρεπε να τους γνωρίζει. Είσαι υποχρεωμένος, ως κυβερνήτης που σέβεται τον εαυτό του, να γνωρίζεις τους κινδύνους που απειλούν το "λαμπρό" σου "πλοίο", όταν αποφασίσεις να κυβερνήσεις τις δυνάμεις του ωκεανού.

 

   

             Παναγιώτης Τραϊανού

 Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου 

             http://ydrohoos.gr/evraioi.htm