O ΤΡΑΪΑΝΟΥ αναλύει τον ρόλο της αστυνομίας σε σχέση με το μεταναστευτικό...
Η αστυνομία, για παράδειγμα, μέσα σε κάθε χώρο είναι απόλυτα "συντονισμένη" με την "ιδιοσυχνότητα" εκείνων που προστατεύει και αυτών που αστυνομεύει. Η αστυνομία όμως δεν είναι ένα άψυχο όργανο. Στελεχώνεται από άτομα τα οποία αντλεί μέσα από την ίδια την κοινωνία την οποία αστυνομεύει. Η συμπεριφορά της αντανακλά τη συμπεριφορά των στελεχών της. Μια κοινωνία πολιτισμένη και ευγενική έχει μια πολιτισμένη και ευγενική αστυνομία. Αντίθετα μια κοινωνία σκληρή και βίαιη έχει κι αυτή την αντίστοιχη αστυνομία.
Όταν μέσα στην ίδια κοινωνία καλούνται να συνυπάρξουν άνθρωποι διαφορετικής παιδείας και νοοτροπίας, είναι θέμα χρόνου τα προβλήματα. Η αστυνομία, αντιμέτωπη με το άγνωστο και το απρόβλεπτο, θ’ αναγκαστεί ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Μια φορά να "πληρώσει" τη χαλαρότητά της και την ευγένειά της, θα την κάνει να επανεξετάσει τη θέση της.
Όλοι είδαμε τι συνέβη στο αιματηρό περιστατικό με τον Ρώσο δραπέτη. Ένας εγκληματίας, προκειμένου να δραπετεύσει, δεν δίστασε να σκοτώσει δύο αστυνομικούς. Πώς μπόρεσε και τους σκότωσε; Τους βρήκε "χαλαρούς". Γιατί; Γιατί οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί ήταν διαφορετικής "ιδιοσυχνότητας" από αυτόν που κλήθηκαν να φυλάξουν.
Τι σημαίνει αυτό; Βαρύ έγκλημα υπάρχει και στην Ελλάδα. Δεν το έφεραν μαζί τους οι μετανάστες. Υπάρχουν εγκλήματα πάθους, όπως υπάρχουν και εγκλήματα τα οποία προκύπτουν ως ατυχείς εκβάσεις άλλων κατώτερων εγκληματικών δραστηριοτήτων. Από εκεί και πέρα όμως παίζει ρόλο η "ιδιοσυχνότητα" του κάθε λαού. Τον εγκληματία η κάθε κοινωνία τον αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. Όσο πιο μεγάλη και όσο πιο ανομοιογενής είναι μια κοινωνία, τόσο πιο σκληρή είναι η συμπεριφορά των αστυνομικών αρχών απέναντι στο έγκλημα και στους εγκληματίες.
Στις ΗΠΑ τους εγκληματίες τους "σέρνουν" δεμένους σαν τα ζώα. Το αντίστοιχο συμβαίνει και στη Ρωσία. Γιατί; Γιατί σ' εκείνες τις χώρες οι εγκληματίες συνεχίζουν την εγκληματική τους συμπεριφορά ακόμα και μετά τη σύλληψή τους. Αυτό συμβαίνει, γιατί το επιτρέπουν οι κοινωνίες τους. Σε μεγάλες κοινωνίες, όπου ο θεσμός της οικογένειας υπολειτουργεί, η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ανύπαρκτη και όλοι είναι μεταξύ τους άγνωστοι, μπορεί το έγκλημα και ο εγκληματίας να "απορροφηθούν".
Αν δραπετεύσει ο εγκληματίας, μπορεί να "χαθεί" μέσα σ' αυτήν τη χαώδη κοινωνία και να γλιτώσει την τιμωρία του. Μπορεί να ξεκινήσει ξανά τη ζωή του σαν να μην συνέβη τίποτε, εφόσον αυτήν την νέα αρχή θα την κάνει σε ένα περιβάλλον αγνώστων. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο για όλους εκείνους που καλούνται είτε να τον συλλάβουν είτε να τον φυλάξουν. Αυτή η επικινδυνότητά τους είναι εκείνη που καθορίζει τη συμπεριφορά αυτών που αστυνομεύουν τις κοινωνίες αυτού του είδους και φυλάσσουν εγκληματίες. Η επικινδυνότητα των κακοποιών κάνει βίαιη και τη συμπεριφορά των αστυνομικών.
Σε μικρές κοινωνίες, όπως η ελληνική, αυτό δεν συμβαίνει. Ο εγκληματίας είναι τέτοιος μέχρι να συλληφθεί. Η παιδεία του και η μορφή της κοινωνίας δεν του επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα "χαθεί" μέσα στο χάος των αγνώστων. Δεν ελπίζει ότι θα κάνει εύκολα μια καινούργια αρχή σε ένα περιβάλλον όπου λίγο ή πολύ όλοι είναι γνωστοί. Ως εκ τούτου δεν ελπίζει ότι μια δραπέτευση τον σώζει. Δεν μπορεί να ελπίζει ότι θ' "απορροφηθεί" από την κοινωνία. Ο δραπέτης στην Ελλάδα θα είναι φυγάς μέχρι να πεθάνει.
Ως εκ τούτου υπάρχουν άγραφοι κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ των εμπλεκομένων. Από τη στιγμή που ο εγκληματίας συλλαμβάνεται, περιμένει την τιμωρία του. Δεν έχει λόγο να σκοτώσει τον φύλακά του, γιατί η δραπέτευσή του δεν τον σώζει. Δεν θέλει να σκοτώσει τον φύλακά του γιατί —ως παιδί μιας κοινωνίας με ισχυρό τον θεσμό της οικογένειας— κατανοεί ότι ο αστυνομικός είναι ένας κοινός εργαζόμενος, ο οποίος μπορεί να είναι και οικογενειάρχης.
Αυτό ακριβώς δίνει την "ιδιοσυχνότητα" στην ελληνική αστυνομία και τη διαφοροποιεί από κάποιες άλλες. Η αμερικανική αστυνομία σε σταματάει για τροχαία παράβαση και ο αστυνομικός σε πλησιάζει με το όπλο στο χέρι του. Σε πυροβολεί με την πρώτη κίνηση που θα θεωρήσει ύποπτη. Η ελληνική αστυνομία ανέχεται μέχρι και τον διαπληκτισμό με τους πολίτες. Η ελληνική αστυνομία κάνει μεταγωγές εγκληματιών με ταξί, θυμίζοντας εκδρομή φίλων. Φύλακες και φυλασσόμενοι πίνουν καφέ στα αναψυκτήρια των δικαστηρίων μέχρι να τους ειδοποιήσουν να παρουσιαστούν. Όταν λοιπόν αυτοί οι φύλακες βρεθούν αντιμέτωποι με ένα θηρίο, όπως ήταν ο Ρώσος εγκληματίας, φυσικό είναι να αιφνιδιαστούν.
Αυτός ο αιφνιδιασμός ήταν το αίτιο του μακελειού. Δεν μπορείς να κάνεις μεταγωγή τέτοιου είδους κακοποιών με δύο αστυφύλακες με ακατάλληλη νοοτροπία και ανεκπαίδευτους. Δεν μπορείς με τους αστυνομικούς "σκύλους", που γεννά η "ιδιοσυχνότητά" σου, να φυλάσσεις "λιοντάρια" του εγκλήματος. Η ακατάλληλη νοοτροπία, σε συνδυασμό με την ακατάλληλη εκπαίδευση, ήταν τα αίτια του θανάτου τους. Η νοοτροπία τους ήταν αυτή η οποία σταμάτησε το αστυνομικό βαν σε ένα τυχαίο σημείο της διαδρομής και η έλλειψη εκπαίδευσης ήταν αυτή που στη συνέχεια τους σκότωσε.
Αν τον συγκεκριμένο κακοποιό τον μετέφεραν Αμερικανοί ή Ρώσοι αστυνομικοί, τίποτε απ' όλα αυτά τα τραγικά δεν θα γινόταν. Δεν θα είχαμε καν συμβάν. Λόγω νοοτροπίας, δεν θα σταματούσαν το όχημα της μεταγωγής για κανέναν λόγο. Ακόμα όμως κι αν γινόταν αυτό, λόγω της εκπαίδευσής τους, θα σκότωναν με την πρώτη ευκαιρία τον κακοποιό πριν τους σκοτώσει.
Το χειρότερο στην περίπτωση αυτήν είναι ότι το κακό δεν περιορίζεται στον θάνατο των δύο αστυνομικών. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο συγκεκριμένος Ρώσος με τη συμπεριφορά του απειλεί ν' αλλάξει τη συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας. Απειλεί ν' αλλάξει την "ιδιοσυχνότητά" της και αυτό η κοινωνία το "χρεώνει" στους μετανάστες. Αυτό όμως επιβαρύνει την όλη κατάσταση, γιατί μια διαφορετική συμπεριφορά της αστυνομίας ενοχλεί την κοινωνία.
Η ανασφαλής κοινωνία θ’ αρχίσει να αισθάνεται ακόμα πιο ανασφαλής, όταν θα αντιμετωπίζεται από την αστυνομία της σαν ξένη. Οι γηγενείς ξαφνικά θα αισθάνονται ότι δεν "ελέγχουν" ένα δικό τους όργανο, όπως η αστυνομία. Θα αισθάνονται ότι αυτό το όργανο, το οποίο το πληρώνουν οι ίδιοι, δεν τους "αναγνωρίζει" ως πολίτες-αφεντικά της. Θα αισθάνονται ότι υπηρετεί καθαρά τα συμφέροντα εκείνων που ασκούν την εξουσία και οι οποίοι ευνοούν τους ξένους. Όταν ένας έλεγχος ρουτίνας αρχίζει και παίρνει τη μορφή πολεμικής πράξης, αρχίζει ο φόβος. Αυτός ο φόβος, τόσο των πολιτών όσο και των στελεχών της αστυνομίας, είναι που δίνει αυξητικές τάσεις στον "πυρετό".
ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-2005
Η αστυνομία, για παράδειγμα, μέσα σε κάθε χώρο είναι απόλυτα "συντονισμένη" με την "ιδιοσυχνότητα" εκείνων που προστατεύει και αυτών που αστυνομεύει. Η αστυνομία όμως δεν είναι ένα άψυχο όργανο. Στελεχώνεται από άτομα τα οποία αντλεί μέσα από την ίδια την κοινωνία την οποία αστυνομεύει. Η συμπεριφορά της αντανακλά τη συμπεριφορά των στελεχών της. Μια κοινωνία πολιτισμένη και ευγενική έχει μια πολιτισμένη και ευγενική αστυνομία. Αντίθετα μια κοινωνία σκληρή και βίαιη έχει κι αυτή την αντίστοιχη αστυνομία.
Όταν μέσα στην ίδια κοινωνία καλούνται να συνυπάρξουν άνθρωποι διαφορετικής παιδείας και νοοτροπίας, είναι θέμα χρόνου τα προβλήματα. Η αστυνομία, αντιμέτωπη με το άγνωστο και το απρόβλεπτο, θ’ αναγκαστεί ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Μια φορά να "πληρώσει" τη χαλαρότητά της και την ευγένειά της, θα την κάνει να επανεξετάσει τη θέση της.
Όλοι είδαμε τι συνέβη στο αιματηρό περιστατικό με τον Ρώσο δραπέτη. Ένας εγκληματίας, προκειμένου να δραπετεύσει, δεν δίστασε να σκοτώσει δύο αστυνομικούς. Πώς μπόρεσε και τους σκότωσε; Τους βρήκε "χαλαρούς". Γιατί; Γιατί οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί ήταν διαφορετικής "ιδιοσυχνότητας" από αυτόν που κλήθηκαν να φυλάξουν.
Τι σημαίνει αυτό; Βαρύ έγκλημα υπάρχει και στην Ελλάδα. Δεν το έφεραν μαζί τους οι μετανάστες. Υπάρχουν εγκλήματα πάθους, όπως υπάρχουν και εγκλήματα τα οποία προκύπτουν ως ατυχείς εκβάσεις άλλων κατώτερων εγκληματικών δραστηριοτήτων. Από εκεί και πέρα όμως παίζει ρόλο η "ιδιοσυχνότητα" του κάθε λαού. Τον εγκληματία η κάθε κοινωνία τον αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. Όσο πιο μεγάλη και όσο πιο ανομοιογενής είναι μια κοινωνία, τόσο πιο σκληρή είναι η συμπεριφορά των αστυνομικών αρχών απέναντι στο έγκλημα και στους εγκληματίες.
Στις ΗΠΑ τους εγκληματίες τους "σέρνουν" δεμένους σαν τα ζώα. Το αντίστοιχο συμβαίνει και στη Ρωσία. Γιατί; Γιατί σ' εκείνες τις χώρες οι εγκληματίες συνεχίζουν την εγκληματική τους συμπεριφορά ακόμα και μετά τη σύλληψή τους. Αυτό συμβαίνει, γιατί το επιτρέπουν οι κοινωνίες τους. Σε μεγάλες κοινωνίες, όπου ο θεσμός της οικογένειας υπολειτουργεί, η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ανύπαρκτη και όλοι είναι μεταξύ τους άγνωστοι, μπορεί το έγκλημα και ο εγκληματίας να "απορροφηθούν".
Αν δραπετεύσει ο εγκληματίας, μπορεί να "χαθεί" μέσα σ' αυτήν τη χαώδη κοινωνία και να γλιτώσει την τιμωρία του. Μπορεί να ξεκινήσει ξανά τη ζωή του σαν να μην συνέβη τίποτε, εφόσον αυτήν την νέα αρχή θα την κάνει σε ένα περιβάλλον αγνώστων. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο για όλους εκείνους που καλούνται είτε να τον συλλάβουν είτε να τον φυλάξουν. Αυτή η επικινδυνότητά τους είναι εκείνη που καθορίζει τη συμπεριφορά αυτών που αστυνομεύουν τις κοινωνίες αυτού του είδους και φυλάσσουν εγκληματίες. Η επικινδυνότητα των κακοποιών κάνει βίαιη και τη συμπεριφορά των αστυνομικών.
Σε μικρές κοινωνίες, όπως η ελληνική, αυτό δεν συμβαίνει. Ο εγκληματίας είναι τέτοιος μέχρι να συλληφθεί. Η παιδεία του και η μορφή της κοινωνίας δεν του επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα "χαθεί" μέσα στο χάος των αγνώστων. Δεν ελπίζει ότι θα κάνει εύκολα μια καινούργια αρχή σε ένα περιβάλλον όπου λίγο ή πολύ όλοι είναι γνωστοί. Ως εκ τούτου δεν ελπίζει ότι μια δραπέτευση τον σώζει. Δεν μπορεί να ελπίζει ότι θ' "απορροφηθεί" από την κοινωνία. Ο δραπέτης στην Ελλάδα θα είναι φυγάς μέχρι να πεθάνει.
Ως εκ τούτου υπάρχουν άγραφοι κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ των εμπλεκομένων. Από τη στιγμή που ο εγκληματίας συλλαμβάνεται, περιμένει την τιμωρία του. Δεν έχει λόγο να σκοτώσει τον φύλακά του, γιατί η δραπέτευσή του δεν τον σώζει. Δεν θέλει να σκοτώσει τον φύλακά του γιατί —ως παιδί μιας κοινωνίας με ισχυρό τον θεσμό της οικογένειας— κατανοεί ότι ο αστυνομικός είναι ένας κοινός εργαζόμενος, ο οποίος μπορεί να είναι και οικογενειάρχης.
Αυτό ακριβώς δίνει την "ιδιοσυχνότητα" στην ελληνική αστυνομία και τη διαφοροποιεί από κάποιες άλλες. Η αμερικανική αστυνομία σε σταματάει για τροχαία παράβαση και ο αστυνομικός σε πλησιάζει με το όπλο στο χέρι του. Σε πυροβολεί με την πρώτη κίνηση που θα θεωρήσει ύποπτη. Η ελληνική αστυνομία ανέχεται μέχρι και τον διαπληκτισμό με τους πολίτες. Η ελληνική αστυνομία κάνει μεταγωγές εγκληματιών με ταξί, θυμίζοντας εκδρομή φίλων. Φύλακες και φυλασσόμενοι πίνουν καφέ στα αναψυκτήρια των δικαστηρίων μέχρι να τους ειδοποιήσουν να παρουσιαστούν. Όταν λοιπόν αυτοί οι φύλακες βρεθούν αντιμέτωποι με ένα θηρίο, όπως ήταν ο Ρώσος εγκληματίας, φυσικό είναι να αιφνιδιαστούν.
Αυτός ο αιφνιδιασμός ήταν το αίτιο του μακελειού. Δεν μπορείς να κάνεις μεταγωγή τέτοιου είδους κακοποιών με δύο αστυφύλακες με ακατάλληλη νοοτροπία και ανεκπαίδευτους. Δεν μπορείς με τους αστυνομικούς "σκύλους", που γεννά η "ιδιοσυχνότητά" σου, να φυλάσσεις "λιοντάρια" του εγκλήματος. Η ακατάλληλη νοοτροπία, σε συνδυασμό με την ακατάλληλη εκπαίδευση, ήταν τα αίτια του θανάτου τους. Η νοοτροπία τους ήταν αυτή η οποία σταμάτησε το αστυνομικό βαν σε ένα τυχαίο σημείο της διαδρομής και η έλλειψη εκπαίδευσης ήταν αυτή που στη συνέχεια τους σκότωσε.
Αν τον συγκεκριμένο κακοποιό τον μετέφεραν Αμερικανοί ή Ρώσοι αστυνομικοί, τίποτε απ' όλα αυτά τα τραγικά δεν θα γινόταν. Δεν θα είχαμε καν συμβάν. Λόγω νοοτροπίας, δεν θα σταματούσαν το όχημα της μεταγωγής για κανέναν λόγο. Ακόμα όμως κι αν γινόταν αυτό, λόγω της εκπαίδευσής τους, θα σκότωναν με την πρώτη ευκαιρία τον κακοποιό πριν τους σκοτώσει.
Το χειρότερο στην περίπτωση αυτήν είναι ότι το κακό δεν περιορίζεται στον θάνατο των δύο αστυνομικών. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο συγκεκριμένος Ρώσος με τη συμπεριφορά του απειλεί ν' αλλάξει τη συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας. Απειλεί ν' αλλάξει την "ιδιοσυχνότητά" της και αυτό η κοινωνία το "χρεώνει" στους μετανάστες. Αυτό όμως επιβαρύνει την όλη κατάσταση, γιατί μια διαφορετική συμπεριφορά της αστυνομίας ενοχλεί την κοινωνία.
Η ανασφαλής κοινωνία θ’ αρχίσει να αισθάνεται ακόμα πιο ανασφαλής, όταν θα αντιμετωπίζεται από την αστυνομία της σαν ξένη. Οι γηγενείς ξαφνικά θα αισθάνονται ότι δεν "ελέγχουν" ένα δικό τους όργανο, όπως η αστυνομία. Θα αισθάνονται ότι αυτό το όργανο, το οποίο το πληρώνουν οι ίδιοι, δεν τους "αναγνωρίζει" ως πολίτες-αφεντικά της. Θα αισθάνονται ότι υπηρετεί καθαρά τα συμφέροντα εκείνων που ασκούν την εξουσία και οι οποίοι ευνοούν τους ξένους. Όταν ένας έλεγχος ρουτίνας αρχίζει και παίρνει τη μορφή πολεμικής πράξης, αρχίζει ο φόβος. Αυτός ο φόβος, τόσο των πολιτών όσο και των στελεχών της αστυνομίας, είναι που δίνει αυξητικές τάσεις στον "πυρετό".
ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλες οι απαντήσεις που έχουν ως στόχο να προάγουν τον διάλογο και την ανεύρεση της αλήθειας καλοδεχούμενες, σχόλια και απαντήσεις που είναι εκτός θέματος και δεν ταιριάζουν σε έλληνες θα απορρίπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό .