Ο θάνατος του εμποράκου...και η “κατοχική κυβέρνηση” του Γιώργου Παπανδρέου

Η πραγματική ουσία του προβλήματος, που δεν είναι άλλη, παρά ο σκοπούμενος “θάνατος του εμποράκου”. Όλα όσα γίνονται και όλα τα μέτρα που παίρνονται από την, (πολύ σωστά), “κατοχική κυβέρνηση” του Γιώργου Παπανδρέου, έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Την άλωση της οικονομίας από τις μεγάλες πολυεθνικές και από το υπερδιογκωμένο μεγάλο κεφάλαιο, με παράλληλη υπαλληλοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών και την ταξινόμησή τους στην κατηγορία των 600 ευρώ και αυτών αποπληθωρισμένων.
Αυτό το σκοπό εξυπηρετούν τα προστάγματα της ΕΕ για εκχώρηση των λιγνιτικών πεδίων και των παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ, σε “ιδιώτες επενδυτές”. Αύριο τέτοιες διαταγές θα δοθούν για το νερό και η ουρά είναι ατέλειωτη. Αν γίνει και αυτό,   διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ
εγώ που ζω μαζί με τη μικρή κόρη μου σε ένα τριάρι και μας στοιχίζει η τετραμηνία της ΕΥΔΑΠ 35 ευρώ, αύριο θα πούμε το νερό νεράκι και ίσως αναγκαστούμε να βγάλουμε από το ντουλάπι και το λυχνάρι της γιαγιάς μου.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα αποτελέσματα των διαφόρων πολυεθνικών, είναι τα γνωστά πολυκαταστήματα επίπλων και ειδών κατοικίας. Η λεωφόρος Ηλιουπόλεως που κάποτε ήταν κατειλημμένη από καταστήματα επίπλων, σήμερα διαθέτει ίσως τα περισσότερα ενοικιαστήρια σε όλη την Αθήνα.
Κατά τη γνώμη μου, όντως η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, είναι κατοχική, κηδεμονεύεται, εκτελεί εντολές ξένων δυνάμεων, έχει παραβιάσει το σύνταγμα, αδιαφορεί για την κατάφωρη προσβολή κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από την Τουρκία κλπ.
Η λέξη κατοχική και πάλι κατά τη γνώμη μου, σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν αντλεί τη νομιμοποίησή της από το λαό, αλλά από κάποια ξένη δύναμη, που στη πραγματικότητα είναι αυτή που ασκεί την ουσιαστική εξουσία, έχοντας καταργήσει την λαϊκή κυριαρχία.
Η απόλυτη πίστη μου είναι, ότι δεν αντιπαλεύεις το ανδρείκελο, αλλά την κατοχική δύναμη. Το ανδρείκελο δεν το υπολογίζεις, το φτύνεις. Έτσι νομίζω ότι έγινε και στη κατοχή. Τότε ο Ελληνικός λαός και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό δεν πολεμούσε τον Τσολάκογλου, το Λογοθετόπουλο και το Ράλλη, αλλά τους Γερμανούς τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους. Τους κατοχικούς τους είχε πολύ απλά, χεσμένους (συγνώμη για το Γαλλικό, αλλά έτσι λέγεται).
Αν συμφωνείς με την ερμηνεία της φράσης κατοχική κυβέρνηση, τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνουμε προς τις σημερινές κατοχικές δυνάμεις;
* Να τους παρακαλέσουμε να φύγουν;
* Να συντάξουμε και να εφαρμόσουμε κάποιο υψηλής έμπνευσης οικονομικό σχέδιο για να μπορέσουμε να τους ξεφορτωθούμε;
* Να τους (τις) πάρουμε με τις πέτρες και τις κλωτσιές για να μας αδειάσουν τη γωνιά;
Τι σημαίνει, όμως, η προσφυγή στο ΔΝΤ σε επίπεδο πολιτικών επιλογών για την οικονομία; Είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλός «μηχανισμός στήριξης» της ελληνικής οικονομίας για την εξεύρεση δανεικών, που θα βρίσκαμε πάντως πολύ εύκολα, αν έλειπε η εξωφρενική κυβερνητική ρητορική για «Τιτανικούς», «αναξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων», «βαθιά λαρύγγια» κλπ. κλπ. Η περίπτωση των φορτηγατζήδων δείχνει καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής αυτής.
Ο εχθρός δεν είναι οι πολυεθνικές, αλλά ο βίαιος μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας, που περνάει μέσα από την εξαθλίωση των Ελλήνων.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα την περυσινή γρίπη. Ο Παπακωνσταντίνου σχεδίαζε εδώ και πολλά χρόνια την έλευση του νέου ιού που θα πανικόβαλε όλη την ανθρωπότητα και θα αποτελούσε τη βάση για την πώληση εμβολίων και φαρμάκων σε όλα τα κράτη. Το είχαν δηλώσει οι άνθρωποι τουλάχιστον από το 2005 και το βλέπαμε με τη “γρίπη των πτηνών” κλπ΄. Μετά ηρθε πέρυσι (“επιτέλους”) η γρίπη “των χοίρων” και τα κατάφεραν να πουλήσουν τα εμβόλια που με τόση χαρά και βιασύνη παρήγαγαν, παρά τις επιφυλάξεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Χώρια τα ταμιφλού που πούλησαν.
Πώς τα κατάφεραν αυτό; Με τη χρήση μηχανισμών της παγκόσμιας “Νέας Τάξης”, κυρίως δηλαδή των ΜΜΕ κάθε χώρας. Μου είχε κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΑ εντύπωση ότι από το πλήθος των ειδικών που ήταν αντίθετοι με το εμβόλιο ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν κλήθηκε σε πάνελ ομιλητών για τη νέα γρίπη. Μόνον όσοι ήταν υπέρ, κατ’ αποκλειστικότητα!
Κάτι παρόμοιο γίνεται με πολλά άλλα πράγματα και τα ΜΜΕ. Εδώ υπάρχει σχεδιασμός από τις διεθνείς τράπεζες για τη μορφή οικονομίας που θέλει να πάρει η χώρα μας. Μας θέλουν όλους υπαλλήλους και υπερχρεωμένους, όπως Αμερική, όπως Δυτική Ευρώπη. Θέλουν έλεγχο στις ζωές μας. Αυτό είναι το ζητούμενό τους.
Το θέμα μας δηλαδή δεν είναι η Πιρέλλι, που σαφώς τη θέλουμε, δεν είναι ο Τιτάνας, που σαφώς τον θέλουμε. Αλλά δεν μπορώ να μην τιναχτώ όταν βλέπω ότι, τώρα που έγινε πολυεθνική, τον βλέπουμε να χρηματοδοτεί το CDRSEE της Ρεπούση, κι αυτός και άλλες ελληνικές πολυεθνικές. Τυχαίο; Όχι. Είναι τα διόδια προς το διεθνές παρακράτος, πρέπει να προσχωρήσουν στις απόψεις του, αλλιώς απειλούν να σε εξαφανίσουν γιατί είσαι κατά της διεθνούς ειρήνης.
Δεν είναι δηλαδή οι πολυεθνικές που δεν θέλουμε, είναι η πειρατεία που κουβαλάνε από πίσω τους.
Ας πάρουμε άλλο ένα παράδειγμα.
Στην Αμερική το μοντέλο οικονομίας που κυριαρχεί είναι εκπληκτικό. Παρά τις άπειρες πολυεθνικές, ο κάθε Αμερικανός μπορεί να ξεκινήσει τη δική του μικρομεσαία επιχείρηση και να γίνει πλούσιος. Τουλάχιστον μπορούσε προ της κρίσης, τώρα δεν ξέρω. Ο κάθε ένας μπορούσε να φτιάξει μια Google ή μια Microsoft, αρκεί να είχε τη σωστή ιδέα. Λειτουργούσε δηλαδή τέλεια η οικονομία, σε ένα καλά στημένο πλαίσιο λειτουργίας.
Ήρθε η ίδια πειρατική νοοτροπία “των πολυεθνικών”, που λέμε τώρα, και με τη GATT του 1994 και την “απελευθέρωση” του εμπορίου ολοκλήρωσε τη σχεδόν πλήρη αποβιομηχάνιση της Αμερικής, αφού κανέναν δεν τον συνέφερε πια να παράγει στην Αμερική. Ήδη είχε ξεκινήσει η αποβιομηχάνιση νωρίτερα, αλλά μετά πήραν όλοι των ομματιών τους.
Ήταν αυτό έγκλημα εις βάρος της αμερικανικής οικονομίας ή όχι;
Άλλο παράδειγμα ήταν η δημιουργία πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό επί Κλίντον. Αυτό σήμαινε ότι μέχρι το 2030 η Αμερική θα είχε ξοφλήσει το χρέος της και θα είχε σταματήσει την εξάρτηση από τις τράπεζές της. Φρίκαραν και έφεραν τον Μπους (αντίστοιχο του Γιώργου Παπανδρέου), που έδωσε εξωφρενικές φοροαπαλλαγές, τίναξε τη δημιουργία πλεονασμάτων στον αέρα, ενώ με τις εγκληματικές πολιτικές του σε Αφγανιστάν και Ιράκ δημιούργησε πηγή ακόμη μεγαλύτερων ελλειμμάτων.
Οι δύο αυτές ενέργειες εις βάρος της αμερικανικής οικονομίας δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Μια χαρά λειτουργούσε η αμερικανική οικονομία πιο πριν. Δεν θα ξεχάσω όταν πήγα στην Αμερική (πριν την 11/9) πόσο εντύπωση μου έκανε ότι αυτό το κομμάτι του κόσμου ήταν ακόμη “εντάξει”. Ήρθαν και τα διέλυσαν, γιατί ήθελαν να έχουν τη χώρα αυτή, την ισχυρότερη και πλουσιότερη χώρα του κόσμου, υποταγμένη και ελεγχόμενη. Τα έχουν καταφέρει μια χαρά μέχρι στιγμής.
Το ίδιο θέλουν να κάνουν με εμάς. Με εμάς τα προβλήματά τους είναι άλλα και θέλουν να τα λύσουν με τους τρόπους που ήδη βλέπουμε.
http://kostasxan.blogspot.com